อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 2 วันที่ 10 มิ.ย. 56
เอากล่องใส่ชุดราตรีสีดำเก๋ไก๋ทันสมัย กระเป๋าถือ รองเท้าส้นสูงมาให้ ทุกอย่างเข้าชุดกันอย่างไม่มีที่ติ ทั้งยังมีข้อความสั้นแนบมาด้วยว่า“หวังว่าคุณไม่คิดว่าเป็นการดูหมิ่น ช่วยกรุณา รับไว้ด้วยเถิด คุณพ่อคุณก็รู้จักผมดี...จ้าวซัน”
เมื่อลองใส่จนครบชุด ส่องกระจกดูตัวเองแล้วก็พึมพำ
“หึ...ทำอย่างกับฉันเป็นตุ๊กตา อยากให้ฉันแต่งตัวยังไงก็ได้เหรอ”
ดูตัวเองจนมั่นใจแล้ว บราลีจึงลงไปที่ล็อบบี้ ทุกสายตามองเธออย่างตื่นตะลึงราวกับเห็นซุปเปอร์สตาร์
“ไม่คิดมากหรอกค่ะ แปลกใจ ที่คุณรู้ขนาดเสื้อผ้า รองเท้า ของฉันได้ยังไงน่ะสิคะ”
“เอ่อ...งั้นคงต้องขอบคุณคุณพ่อของคุณ ท่านเป็นคนบอกน่ะครับ...คุณดู เป็นสาวเต็มตัว ถ้าไปเจอกันที่อื่น ผมคงจำไม่ได้” จ้าวซันเผลอพูดออกไป พอบราลีมองอย่างแปลกใจ เขารีบแก้ว่า “ผม...เคยเห็นตอนคุณเด็กๆ”
บราลีเชื่อ เพราะเขาเป็นเพื่อนพ่อ จ้าวซันจึงรอดตัว ผายมือเชิญเธอให้ออกเดิน ระหว่างนั้นเขากระซิบเต๋อเป่าว่าคืนนี้คงไม่มีอะไรให้กลับก่อนได้ บราลีได้ยินแอบเบ้หน้าว่า “มีสมุนคนสนิทด้วย”
จ้าวซันพาบราลีไปที่หอนาฬิกา บอกเธอว่าไม่ต้องห่วงเพราะตนจองที่ไว้ให้แล้ว ชวนรีบไปกันเดี๋ยวการแสดงจะเริ่มแล้ว ระหว่างเดินไปด้วยกัน จ้าวซันเดินเยื้องคอยกันไม่ให้ใครมาแตะต้องกระทบกระทั่งเธอ เห็นเธอมองไปรอบๆอย่างตื่นตาแล้วหันมายิ้มให้ จ้าวซันยิ้มตอบอย่างมีความสุขไปด้วย
ooooooo
ระหว่างการชม A symphony of light ที่ริมอ่าววิกตอเรียบนที่นั่งชั้นสองอันเป็นที่ดูแบบพิเศษผู้คนไม่พลุกพล่านนั้น บราลีตื่นเต้นเพลิดเพลินมาก อากัปกิริยาของเธอยังเหมือนวัยเด็กจนทำให้จ้าวซันเผลอเรียกเธอว่าเมยแล้วก็ต้องกลบเกลื่อนแก้ตัวว่าพูดผิด
หลังพาเธอเที่ยวและชมสถานที่สำคัญแล้ว จ้าวซันถามว่าพรุ่งนี้เธออยากไปไหนอีก เธอถามว่าเขาว่างหรือ จ้าวซันบอกว่า “ก็ว่างได้” บราลีเลยถามถึงงานของเขา ก็ได้รับคำตอบกว้างๆไม่ต่างจากที่เธอได้จากหลี่คือ “ก็...ค้าขาย...ทำธุรกิจ...”
จากนั้นพาเธอไปทานอาหารในโรงแรมหรู ได้พูดคุยกันลึกขึ้นถึงชีวิตส่วนตัว เมื่อบราลีพูดถึงชีวิตที่แอลเอขณะไปเรียนหนังสือ จ้าวซันถามว่าไปเรียนที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง
“ก็มีเหงาบ้าง คิดถึงบ้าน...แล้วคุณล่ะ มาอยู่ที่นี่นานหรือยัง ไม่อยากกลับเมืองไทยบ้างเหรอ”
“ผมยังอยากกลับไปบ้านอยู่ทุกวัน แต่ผมมีหน้าที่อยู่ที่นี่...แล้วก็...ยังไม่ถึงเวลา” บราลีติงว่าบินไม่ถึงสองชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพฯแล้ว “ผมไม่ใช่คนกรุงเทพฯ... อืมมม...ไว้คุณกลับไปกรุงเทพฯแล้ว ถ้ามีโอกาสผมขอไปเยี่ยมบ้าง”
“ได้เลย...แล้วฉันจะพานั่งรถไฟฟ้าชมเมืองเอง” บราลีกระตือรือร้นมาก
ทั้งสองหัวเราะกัน บราลีชะงักเมื่อเห็นแววตาที่ใจดีเมตตาของจ้าวซัน เธอนึกถึงอดีตที่พี่น่านปิงเคยปลอบโยนตนขณะร้องไห้งอแง อดถามไม่ได้ว่า
“เราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า...” จ้าวซันนิ่งเงียบหยิบแก้วไวน์จิบแก้เก้อปรับแววตาแข็งขึ้นไม่หลบตาที่มองอย่างพินิจพิจารณาของบราลีแต่ก็ไม่กล้าจ้องตา จนบริกรยกของหวานมาเสิร์ฟพร้อมเหล้าสปาร์คลิ่งไวน์สำหรับของหวาน บราลีเลยตัดบท “ช่างเถอะ...ฉันคงเคยพบใครที่เหมือนคุณมาก”
เมื่อบราลีจิบสปาร์คลิ่งไวน์และตักของหวานทาน จ้าวซันจึงเอ่ยด้วยแววตาที่เศร้าลงว่า
“ผมบอกแล้วไงว่าผมเคยเห็นคุณ...ตอนเด็กๆ” เธอถามว่าเด็กแค่ไหน “เด็กมาก ตั้งแต่คุณยังเป็นเบบี๋ อยู่ในเบาะ”
“นี่ไม่จริงล่ะ...” บราลีค้อนนิดๆ ทำให้ดูยิ่งน่ารัก
ที่ประตูหน้าร้าน...เหม่ยอิงเข้ามากับคุณนายหวังแม่ของเพื่อนเห็นภาพบาดตานั้นพอดี! แต่เป็นจังหวะที่บริกรมาโค้งพาไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของร้าน แต่เหม่ยอิงก็ยังมองจ้าวซันกับบราลีจนเหลียวหลัง
จ้าวซันถามถึงคุณพ่อเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง บราลี
บอกว่าสบายดีแล้วถามว่า เขารู้ใช่ไหมว่านั่นไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของตน ทำเอาจ้าวซันตกใจ บราลีติงขำๆว่า
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ คือฉัน...ฉันเป็นคนมีปัญหานะ บางทีฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นโรคจิต หรือโรคทางสมองก็ไม่ทราบ คือความทรงจำของฉันมันเหมือนฝันไม่ปะติดปะต่อ เคยพยายามคิดจนปวดหัว แต่ตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้ว” เธอหัวเราะขำตัวเอง แล้วหันจ้อง ชี้หน้าจ้าวซัน ดักคอว่า “ฉันถึงว่าคุณพูดไม่จริงไง ฉันเพิ่งมาอยู่กะคุณพ่อตอนที่ฉัน 6-7 ขวบ ไม่ใช่เบบี๋ในเบาะซะหน่อย”
จ้าวซันอึ้งกับความจำของเธอและความจริงที่ตนพูด แต่บราลีไม่ซีเรียสหัวเราะมองเขาแบบอย่ามาอำกันเลย คนภายนอกจึงเห็นเหมือนทั้งสองหยอกเย้ากันอยู่
เหม่ยอิงจิกมองตาแทบลุกเป็นไฟ คุณนายหวังบีบมือเธอเชิงปลอบให้ใจเย็นๆ...
คืนนี้ บราลีและจ้าวซันต่างสนิทสนมกันขึ้น โดยเฉพาะบราลีมีความรู้สึกดีๆต่อเขา เอ่ยก่อนแยกกันเมื่อเขามาส่งว่า
“ดึกมากแล้ว...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอบพระคุณจริงๆวันนี้สนุกมาก อาหารก็อร่อย คุณใจดีมาก เกรงใจจริงๆ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ พรุ่งนี้สายๆผมโทร.หานะ”
เมื่อบราลีเอ่ย “กู๊ดไนท์นะคะ” แล้วเดินเข้าโรงแรม จ้าวซันยังยืนมองจนเข้าข้างในอย่างปลอดภัยแล้ว จึงกลับไปอย่างมีความสุข...
บราลีอยากรู้ว่าจ้าวซันเป็นใครกันแน่ นึกคำสะกดชื่อเขาไม่ออก จึงหยิบมือถือออกมาเข้าเว็บ google พิมพ์คำว่า “JAO SUN” ลงไป แล้วนั่งจ้องตาไม่กระพริบ...
ooooooo
ระหว่างกลับบ้าน จ้าวซันจับได้ว่าเต๋อเป่าที่เขาบอกให้กลับไปพักผ่อนยังสะกดรอยดูแลความปลอดภัยให้เขาตลอดเวลา เลยพาทั้งเต๋าเป่าและอาหลี่ไปกินร้านอาหารจีนข้างทางกัน
ที่ร้านข้างทางนี่เอง เต๋อเป่าผิดสังเกตชายสองคนว่าจะติดตามพวกตนและแอบถ่ายรูปจ้าวซันไว้ด้วย แต่จับไม่มั่นคั้นไม่ตายจึงเพียงแต่เขม่นและมีเรื่องกันจนถ้วยชามแตกเล็กน้อย แล้วชายสองคนนั้นก็หลบไป
ที่แท้ ชายทั้งสองเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบที่ผู้กองเหลียงตำรวจหน่วยปราบปรามอาชญากรรมที่ติดตามจ้าวซัน เพราะคิดว่าเขาทำธุรกิจผิดกฎหมาย เมื่อตำรวจนอกเครื่องแบบทั้งสองกลับมารายงาน ถูกผู้กองเหลียงตำหนิว่า
“ให้ไปหาข่าวเฉยๆก็ดันไปมีเรื่องจนได้” พึมพำเครียด “สักวันเถอะคุณชายจ้าวซัน จะจับให้ได้คาหนังคาเขาเลย”
จ้าวซันกลับเข้าบ้านอย่างมีความสุข ก็ต้องชะงักเมื่อเจอเหม่ยอิงรออยู่ เธอตัดพ้อต่อว่าเขาที่ไม่ไปงานกับตนแต่กลับพาผู้หญิงอื่นไปกินข้าว
เหม่ยอิงไม่ปิดบังความรู้สึกของตนที่มีต่อจ้าวซัน ตัดพ้อว่าเขาไม่เข้าใจตนเลย จ้าวซันรับรู้แต่ย้ำกับเธอว่าเราเป็นพี่น้องกัน เหม่ยอิงติงว่าเขาไม่ใช่คนตระกูลจ้าว จ้าวซันพูดจริงจังเคร่งขรึมว่า
“พี่เข้าใจเธอเสมอเหม่ยอิง เพราะเธอเป็นน้องสาวของพี่ เราโตมาด้วยกัน ใช้แซ่เดียวกันมันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้...เพื่อเธอพี่ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่จะตายแทนเพื่อตอบแทนบุญคุณมหาศาลของเต้ แต่เรื่องหัวใจอย่าบังคับพี่เลยเหม่ยอิง”
เหม่ยอิงยังไม่ละความพยายาม บอกจ้าวซันเรื่องที่ฉินเจียงเอาเงินของบริษัทไปซื้อหุ้นต่างประเทศจนบริษัทกำลังจะล้มละลายบ้านจะถูกขายเป็นโรงแรม บอกจ้าวซันอย่างดุดันว่าตนจะหยุดฉินเจียงให้เอง
“พอได้แล้วเหม่ยอิง เราทุกคน...คือพี่น้องกัน” จ้าวซันตัดบทดุๆจนเหม่ยอิงต้องหยุดพล่าม ร้องไห้โฮอย่างเสียใจ
จ้าวซันนอนลืมตาในความมืด สมองยังอื้ออึงด้วยคำพูดของตัวเองที่บอกเหม่ยอิงว่า “เราทุกคนเป็นพี่น้องกัน” คิดคำที่ทั้งฝังใจและบาดใจเป็นแผลลึกในชีวิตจนหลับไป...
ooooooo
อ่านละคร วันนี้ที่รอคอย ตอนที่ 2 วันที่ 10 มิ.ย. 56
โดย บทประพันธ์โดย วราภา จากบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย ปราณศักดิ์สวัสดิ์กำกับการแสดงโดย : สยาม น่วมเศรษฐี
ควบคุมการผลิตโดย : บริษัท พอดีคำ จำกัด
โดยผู้จัด : ธงชัย ประสงค์สันติ/มณีรัตน์ ประสงค์สันติ
ออกอากาศเริ่มตอนแรก วันพฤหัสบดีที่ 13 มิ.ย. 2556
ที่มา ไทยรัฐ