อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 4 วันที่ 10 มิ.ย. 56
ในเวลาต่อมา อดิศวร์สั่งให้คนไปตามวิรงรองมาพบที่ห้องทำงาน แล้วเอาของที่แม่ของเธอฝากมา มอบให้ วิรงรองเห็นของโปรดอัดแน่นเต็มถุงถึงกับน้ำตาคลอเบ้า คว้าถุงจะกลับห้องพัก อดิศวร์เรียกเธอให้อยู่ก่อน มีเรื่องสำคัญจะขอให้ช่วยเหลือ อาทิตย์หน้าจะมีแขกมาพักที่นี่ เขาอยากให้เธอคอยดูแลอำนวยความสะดวกสบายให้พวกนั้น วิรงรองยังไม่ทันจะว่าอะไร อดิศวร์ชิงพูดตัดหน้าเสียก่อน“ฉันเชื่อว่าเธอทำได้ แล้วก็จะเต็มใจทำอย่างสุดฝีมือด้วย” อดิศวร์ยิ้มมีเลศนัย วิรงรองเห็นเขาหมดธุระจะคุยด้วย จัดแจงขอตัวกลับห้อง อดิศวร์ทำทีทักท้วงจะไม่ถามสักคำหรือว่าใครจะมาเป็นแขกของเขาที่นี่
ฝ่ายท่านผู้หญิงสรรักษ์หมดหนทางจะกำจัดวิรงรองไปให้พ้นจากที่นี่ จึงตัดสินใจจะสนับสนุน แสงแขให้หลานชายทั้งๆที่เกลียดขี้หน้า แต่ก็ยังดีกว่าจะให้นังนั่นแย่งเขาไป แล้วบอกแผนการให้แสงแขฟัง
“พยายามใกล้ชิดตาลบเข้าไว้ ผู้ชายทุกคนมันสันดานมักง่ายเหมือนกัน ปู่เป็นอย่างไร หลานมันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก ฉันจะเปลี่ยนให้แกเข้ามาอยู่ใกล้ชิดฉันแทนนังอุษา ตาลบเข้ามาหาฉันก็จะได้เจอแกทุกครั้ง อ้อแล้วอย่านึกว่าจะวางยาพิษฉันได้เพราะเรื่องข้าวปลาอาหารนังอุษาจะเป็นคนดูแลตามเดิม แล้วก็จำใส่กะโหลกเอาไว้ว่า ถ้าฉันตาย แกจะไม่มีวันได้เข้าใกล้ตาลบแน่นอน”...
ooooooo
ขณะที่วิรงรองกำลังโทร.ไปขอบคุณแม่สำหรับของฝาก มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอรีบขอตัววางสายสักพักจะโทร.กลับไปใหม่ แล้วเดินไปเปิดประตูรับ นิ่วหน้าแปลกใจที่เห็นอดิศวร์ยืนอยู่ เขาลืมเอาของฝากให้เธออีกอย่างหนึ่ง จับมือวิรงรองขึ้นมาแล้ววางของนั้นลงไป
“ของชำร่วยงานแต่งงานพิชญ์กับพิณทอง...
ไม่ต้องขอบใจฉันก็ได้” อดิศวร์ยิ้มสะใจ ก่อนจะผละ
จากไป วิรงรองมองของชำร่วยในมือพึมพำน้ำตาไหลพราก
“พิชญ์แต่งงานไปแล้วจริงๆ พิชญ์เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ”...
อีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์โดมทอง แสงแขดีใจ
จนเนื้อเต้นรีบนำข่าวดีมาบอกพี่สาว อุษาไม่เห็นด้วยที่น้องยอมตกเป็นเครื่องมือให้คุณย่าใช้กีดกันวิรงรองให้ห่างจากอดิศวร์ และที่สำคัญ แสงแขจะหาความสุขไม่ได้ถ้าแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเธอ น่าจะเห็นตัวอย่างจากคุณย่าว่าท่านทุกข์ทรมานขนาดไหน แสงแขเชื่อมือตัวเองว่าจะทำให้อดิศวร์รักเธอจนได้ อุษาพยายามจะทักท้วงแต่เธอไม่อยากฟัง ขอร้องอย่ามายุ่งกับชีวิตเธอ...
ด้านวิรงรองร้องไห้จนสาแก่ใจแล้วจึงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ตั้งใจจะลืมอดีตให้หมดไปจากใจ จังหวะนั้น อนิรุทธิ์โทร.เข้ามือถือพอดี แจ้งว่าพรุ่งนี้ก่อนสิบโมงเช้าจะเข้าไปหาเธอที่โดมทอง ทีแรกวิรงรองไม่อยากให้มา แต่ทนเสียงรบเร้าของเขาไม่ไหว
ooooooo
วิรงรองเข้าไปหาอดิศวร์ที่ห้องทำงานแต่เช้า วันนี้จะมีเพื่อนมาเยี่ยมขอลางานหนึ่งวัน เขาลีลาท่ามากซักโน่นถามนี่เหมือนจะไม่ให้ไปแต่สุดท้ายก็อนุญาต หนำซ้ำยังเชิญชวนให้เธอกับเพื่อนอยู่กินข้าวกลางวันด้วยกัน
“ไม่จำเป็นค่ะ เพราะดิฉันคิดว่าออกไปพบกันข้างนอกดีกว่า ดิฉันไม่ชอบถูกคนตบหัวแล้วลูบหลัง”
วิรงรองยังแค้นใจไม่หายที่เขาใจร้ายเอาของชำร่วยงานแต่งงานของพิชญ์มาฝาก...
อดิศวร์แวะมาหาคุณย่าที่ห้องเหมือนเช่นเคย
แต่ต้องแปลกใจที่วันนี้กลับพบแสงแขอยู่ปรนนิบัติพัดวีให้ท่านแทนที่จะเป็นอุษาหรืออุไร ท่านผู้หญิงสรรักษ์เดินตามแผนที่วางไว้ ขอร้องหลานรักให้อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะหลับ เพื่อเปิดโอกาสให้แสงแขได้อยู่ใกล้ชิดเขา...
ไม่ใช่จะมีแต่ท่านผู้หญิงสรรักษ์เท่านั้นที่มีแผน อดิศวร์ก็วางแผนให้วิรงรองกับเพื่อนอยู่กินมื้อเที่ยงและเที่ยวที่อาณาจักรโดมทองไม่ไปไหนไกลหูไกลตา เขาลงทุนดักรอเชิญชวนแขกผู้มาเยือนด้วยตัวเอง สร้างความไม่พอใจให้วิรงรองอย่างมากที่เขาเจ้ากี้เจ้าการ...
แม้จะไม่ชอบใจการกระทำของอดิศวร์ แต่วิรงรองก็ยอมอยู่เที่ยวที่โดมทองตามคำเชิญชวน ครู่ต่อมาเธอขี่ม้าพาอนิรุทธิ์ชมวิวสวยไปตามทางจนกระทั่งถึงทุ่งพลับพลึงที่กำลังออกดอกสะพรั่งไกลสุดลูกหูลูกตา อนิรุทธิ์ตื่นตาตื่นใจมาก กระเซ้าว่าทุ่งแห่งนี้ราวกับทำไว้รอต้อนรับวิรงรอง
“ใครที่ไหนเขาจะทำอย่างนั้น...นี่วิคิดเองนะเพราะถ้าถามก็คงไม่มีใครบอก ท่านเจ้าของบ้านคงปลูกเพื่อเป็นที่ระลึกถึงภรรยา ก็ที่เคยเล่าให้ฟังไงว่าท่านเจ้าคุณสรรักษ์มีภรรยาสองคน ภรรยาน้อยชื่อคุณพลับพลึง”
“ลองปลูกไว้ขนาดนี้แสดงว่าท่านคงรักคุณพลับ– พลึงมาก ชักอยากเห็นหน้าเธอเสียแล้วสิ”
วิรงรองชี้หน้าตัวเองให้อนิรุทธิ์ดู เขามองงงๆ เธอยืนยันว่าเป็นความจริงเพราะวันที่ท่านผู้หญิงสรรักษ์เห็นเธอครั้งแรก ท่านตะโกนใส่หน้าเธอลั่นว่าออกไปนังพลับพลึง ทีแรกเธอก็คิดเหมือนใครต่อใครที่นี่ว่าท่านคงเพ้อไปเอง เพราะไม่มีใครเคยเห็นแม้แต่รูปของคุณพลับพลึง แต่มีบางอย่างในแววตาและน้ำเสียงของท่าน ทำให้เธอลังเล และคืนก่อนที่เธอจะมาที่โดมทอง เธอฝันเห็นตัวเองมาที่นี่และผู้ชายคนหนึ่งเรียกเธอว่าพลับพลึง เช่นกัน
“ตายล่ะหว่า นอกจากท่านผู้หญิงซึ่งเป็นคนแล้วยังมีผีที่เข้าใจผิดอีก” อนิรุทธุิ์พูดติดตลก
แต่วิรงรองไม่ขำด้วย ที่ประหลาดกว่านั้นก็คือโดมทองในความฝันเหมือนกับโดมทองในความจริงไม่มีผิดเพี้ยน ทั้งๆที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
ooooooo
ในระหว่างที่วิรงรองเล่าเรื่องประหลาดๆ เกี่ยวกับคฤหาสน์โดมทองให้เพื่อนรักฟัง โอบวิ่งแจ้นไปรายงานแสงแขว่า วิรงรองพาเพื่อนผู้ชายมาที่นี่ แถมคุณอดิศวร์ต้อนรับขับสู้อย่างดี สั่งให้อุษาเตรียมอาหารไว้ให้แสงแขโกรธตามไปต่อว่าพี่สาวถึงในครัวว่าเรื่องอะไรต้องไปทำโน่นทำนี่ให้ แขกคนนั้นก็ไม่ใช่แขกของอดิศวร์สักหน่อย
“พี่ทำตามคำสั่งของคุณลบ หรือจะให้พี่บอกคุณลบว่าเธอสั่งไม่ให้ทำ”
แสงแขถึงกับอึ้ง ไม่กล้าโวยวายอะไรอีก...
เรื่องแปลกประหลาดของโดมทองไม่ได้มีเพียงเท่านั้น วิรงรองยังเล่าเรื่องรถม้าลึกลับให้อนิรุทธิ์ฟังและพาไปดูที่โรงเก็บไม้ เนื่องจากไม่มีกุญแจไข ทั้งคู่ได้แต่มองลอดรอยแตกของประตูเลยเข้าไปดู อนิรุทธิ์เห็นสภาพผุพังของรถม้าแล้วไม่น่าจะใช้งานได้ ทันใดนั้น ม้าสองตัวทั้งคู่ผูกไว้ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ เกิดตื่นอะไรบางอย่าง
วิรงรองกับอนิรุทธิ์พยายามจะทำให้มันสงบแต่ไร้ผล จังหวะนั้น นายสมขับรถกอล์ฟพาคนงานอีกสองคนแล่นมาจอดใกล้ๆ อาสาจะจัดการม้าให้เอง แล้วทิ้งรถกอล์ฟให้วิรงรองกับเพื่อนไว้ใช้แทน
ไม่นานนัก วิรงรองขับรถกอล์ฟกลับคฤหาสน์ อนิรุทธิ์เห็นเธอหน้าเครียด พยายามยั่วให้หัวเราะ วิรงรองหมั่นไส้ไล่ตีเขาไปรอบๆ ด้วยท่าทางสนิทสนม อดิศวร์ยืนมองอยู่ที่ประตูบ้านไม่ค่อยจะชอบใจนัก ตะโกนเสียงดังว่าอาหารพร้อมแล้ว ทั้งคู่สะดุ้งโหยง หยุดวิ่งไล่กันทันที...
อดิศวร์ปล่อยให้วิรงรองกับอนิรุทธิ์กินมื้อเที่ยงด้วยกันเพียงลำพัง อนิรุทธิ์เห็นด้วยกับวิรงรองว่าผู้คนที่นี่แปลกๆชอบกล บรรยากาศภายในคฤหาสน์ก็อึมครึมบอกไม่ถูก สรุปแล้วเธอไม่เหมาะกับที่นี่ ชวนกลับกรุงเทพฯ ด้วยกันวันนี้เลย วิรงรองอึกอักอ้างโน่นนี่ แต่เหตุผลสำคัญที่ทำให้เธอกลับไม่ได้ก็เพราะไม่อยากเจอพิชญ์
อนิรุทธิ์สงสารวิรงรองมาก กุมมือเธอไว้เพื่อปลอบใจ โอบ ซึ่งแอบมองอยู่ตามคำสั่งของแสงแขถึงกับตาโตคิดไปในทางเสื่อมเสียว่าทั้งคู่จับมือถือแขนกันกลางวันแสก รีบไปรายงานเจ้านายทันที...
แสงแขไม่รอช้า นำเรื่องที่โอบรายงานไปฟ้องอดิศวร์อีกทอดหนึ่ง แต่เขากลับทำเป็นไม่ใส่ใจ นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของวิรงรอง ถ้าเธอไม่มีอะไรแล้วเขาขอตัวทำงานต่อ แสงแขทำหน้าสำนึกผิด ขอโทษที่นำเรื่องไม่สบายใจมาเล่าให้ฟัง แล้วขอตัวไปดูแลคุณย่าต่อ ทันทีที่พ้นสายตาอดิศวร์ แสงแขยิ้มแย้มสะใจ...
เสร็จจากอาหารมื้ออร่อยฝีมืออุษาแล้ว วิรงรองพาอนิรุทธิ์ไปเยี่ยมชมห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ซึ่งเต็มไปด้วยรูปภาพของบรรดาบรรพบุรุษของอดิศวร์ อนิรุทธิ์เห็นรูปท่านหญิงสรรักษ์ตอนสาวๆ แล้วอดสงสัยไม่ได้ว่า สวยขนาดนี้แล้วทำไมท่านเจ้าคุณยังแอบปันใจให้หญิงอื่นอีก ชักอยากจะเห็นรูปของคุณพลับพลึง และเชื่อว่าต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์หลังนี้
“วิก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เผลอๆอาจจะอยู่บนห้องเก็บของที่ยอดโดมก็ได้” วิรงรองมองขึ้นไปข้างบนนัยน์ตาวาวอย่างมีแผน...
หลังจากวิรงรองพาอนิรุทธิ์ไปลาอดิศวร์แล้ว เดินมาส่งเขาที่รถ อนิรุทธิ์มองไปทางประตูรั้วเห็นนายสมเปิดประตูคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว อดสงสัยไม่ได้ว่ารู้ได้อย่างไรว่าเขาจะกลับ
“ก็บอกแล้วว่าคนที่นี่มีอะไรแปลกๆ”
“ผมไปล่ะ จะแวะไปรายงานคุณว่าลูกสาวสบายดี” อนิรุทธิ์พูดจบก้าวขึ้นรถ วิรงรองเตือนว่าห้ามเล่าเรื่องแปลกๆของที่นี่ให้ฟัง ไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ เขาพยักหน้ารับคำ วิรงรองโบกมือให้ยืนส่งเขาจนลับสายตาไม่ทันเห็นอดิศวร์มายืนอยู่ด้านหลัง เขาแขวะว่าท่าทางจะอาลัยอาวรณ์กันมาก วิรงรองหันมองอย่างโกรธๆทั้งสองคนโต้เถียงกัน อดิศวร์ตำหนิเธอที่เที่ยวให้ผู้ชายจับมือถือแขน เธอก็ด่าเขากลับที่ชอบส่งคนมาสอดแนมเธอ
“แล้วเธอล่ะ เที่ยวสอดแนมไปทั่วบ้านฉันนะ เขาเรียกว่าอะไร”
วิรงรองรู้ทันทีว่านายสมมาฟ้อง อดิศวร์ไม่
อยากให้เธอถือโทษแก เพราะเขาเป็นคนสั่งให้แกคอยเดินตรวจตราบริเวณบ้าน เธอเองต่างหากที่ออกไปให้แกเห็นเอง วิรงรองอ้าปากจะเถียงแต่อดิศวร์ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“เธอจะแก้ตัวว่าเจอผีอีกใช่ไหม คนที่นี่เขาอยู่กันมาตั้งนาน ทำไมไม่มีใครเห็น”
“แน่ใจหรือคะ อย่างน้อยก็ท่านผู้หญิงคนหนึ่งล่ะ” วิรงรองสะบัดหน้าเดินเข้าบ้าน อดิศวร์โกรธตามมาคว้าแขน เตือนว่าอย่าเอาคุณย่าของเขามาเกี่ยวด้วย วิรงรอง เถียงคำไม่ตกฟากว่าพูดเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อก็เชิญไปถามท่านดูเอง เธอรู้ดีว่าเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจ อดิศวร์ถึงกับอึ้งที่ถูกจี้ใจดำ
ooooooo
พิชญ์ยังไม่ละความพยายามที่จะหาตัวพลับพลึงหรือวิรงรองให้เจอ วานเพื่อนให้ช่วยจ้างนักสืบตามให้บังเอิญพิณทองจะขึ้นมาตามเขาลงไปกินของว่างได้ยินเขาพูดโทรศัพท์เรื่องนี้พอดี อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาให้ตามหาผู้หญิงที่ชื่อพลับพลึงทำไม แต่ไม่กล้าถาม ได้แต่เก็บไว้ในใจ
แต่พอพิณทองเห็นท่าทางใจลอยของพิชญ์แล้ว ตัดสินใจถามว่าพลับพลึงเป็นใคร พิชญ์ถึงกับสะดุ้งทำถ้วยชาในมือหก เฉไฉว่าพลับพลึงเป็นชื่อดอกไม้ชนิดหนึ่ง พิณทองนิ่งเงียบไม่ถามอะไรเขาอีก แต่เก็บความสงสัยนี้ไปถามคุณหญิงวัชรีที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นแทน ท่านถึงกับชะงักถามว่ามีอะไร
“พิณได้ยินพิชญ์พูดถึงชื่อนี้คะ พิณรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีความสำคัญกับพิชญ์มาก”
“ป้าไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรหรอกนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นเป็นอดีตไปแล้วหนูต่างหากคือผู้หญิงที่เขายกย่องตบแต่งเป็นภรรยา
ป้าอยากให้หนูอยู่กับปัจจุบันมากกว่า อะไรที่แล้วก็ให้มันแล้วกันไปนะลูกนะ” คุณหญิงวัชรีพูดจบ ดึงพิณทองที่น้ำตานองหน้ามากอดปลอบใจ “ตาพิชญ์อายุก็พอสมควรแล้ว คงต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรมาบ้าง หนูพิณทำใจให้สบาย อย่าไปถือสาเลยนะลูก”
“ค่ะ...คุณป้า” พิณทองยิ้มทั้งน้ำตา...
คุณหญิงวัชรีดีแต่บอกลูกสะใภ้ให้ปล่อยวาง ตัวเองกลับตามไปเล่นงานลูกชายที่ลักลอบติดต่อกับแม่ดอกไร้ค่านั่น ทั้งๆที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว พิชญ์ปฏิเสธว่าไม่ได้ติดต่อ คุณหญิงวัชรีไม่เชื่อ
“คุณแม่อยากทราบความจริงใช่ไหมครับ ผมพยายามติดต่อเธอตลอดเวลา แต่พลับพลึงปิดทางผมหมดเธอไปที่ไหนก็ไม่รู้ เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ทำทุกอย่างเพื่อให้ผมตามหาไม่พบ สบายใจกันหรือยังล่ะครับ”
“อย่ามาประชดแม่นะ ขอให้มันเป็นอย่างที่ลูกว่าจริงๆเถอะ ลูกกับพิณทองแต่งงานกันแล้ว ก็ควรจะดูแลรักษาน้ำใจกันให้ดี พิณทองเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม และเหมาะสมกับลูกมากที่สุด แม่เลือกให้ไม่ผิดหรอก”
พิชญ์ทำท่าจะค้าน แต่แล้วเปลี่ยนใจ เงียบไว้น่าจะดีกว่า...
ทางด้านแสงแขวางแผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ได้ใส่ความวิรงรองแถมยังได้ป่วนนังแก่หนังเหนียว สั่งให้โอบไปเก็บดอกพลับพลึงช่อใหญ่มาให้ โอบไม่มีทางเลือก แม้จะกลัวผีมากแค่ไหน แต่กลัวแสงแขมากกว่า คว้าจักรยานปั่นไปยังทุ่งพลับพลึงที่ทั้งมืดทั้งเปลี่ยวทันที รีบตัดช่อพลับพลึงใส่ตะกร้าอย่างรวดเร็ว
ขณะเตรียมจะกลับ สายตาเจ้ากรรมเหลือบไปเห็นชายในชุดเสื้อคลุมตัวยาวกำลังเหม่อมองทุ่งพลับพลึง โดยยืนหันหลังให้ เธอตะโกนถามเสียงสั่นว่าใคร ชายคนนั้นหายวับไปกับตา โอบตาเหลือกปั่นจักรยานหนีแทบไม่คิดชีวิต เพียงไม่กี่อึดใจก็กลับถึงคฤหาสน์ ละล่ำละลักรายงานเจ้านายสาวที่รออยู่ว่า เจอผีที่ทุ่งพลับพลึง
แสงแขขี้เกียจฟังเรื่องไร้สาระ คว้าช่อดอกพลับพลึงค่อยๆย่องเข้าห้องท่านผู้หญิงสรรักษ์ วางไว้บนหัวเตียง ซึ่งเจ้าของห้องกำลังหลับสนิท แล้วเดินไปยังฟูกตัวเอง ล้มตัวลงนอนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ในระหว่างที่แสงแขกระหยิ่มยิ้มย่องที่แผนการขั้นแรกของตนสำเร็จด้วยดี วิรงรองได้รีบโทรศัพท์ที่คาดไม่ถึงจากลานนาเพื่อนรัก เธอต่อว่าวิรงรองว่ามาอยู่โดมทองทั้งทีทำไม่บอกกันบ้าง
“พรุ่งนี้เราจะให้พี่ชายพาไปหาตัวเองที่โดมทอง พี่ชายเราเป็นเพื่อนห่างๆของคุณอดิศวร์หรือจะให้ไปรับวิมาเที่ยวบ้านเราก็ได้” เจ้าลานนาใส่เป็นชุด วิรงรองขอให้มารับไปบ้านเธอจะดีกว่า แล้ววางสายสีหน้าสดใสขึ้น...
อ่านละคร โดมทอง ตอนที่ 4 วันที่ 10 มิ.ย. 56
ละครเรื่อง โดมทอง บทประพันธ์โดย วราภาละครเรื่อง โดมทอง บทโทรทัศน์โดย : ภาวิต
ละครเรื่อง โดมทอง กำกับการแสดงโดย : นนทนันท์ ธัญญาสิริทรัพย์
ละครเรื่อง โดมทอง ควบคุมการผลิตโดย : สยม สังวริบุตร
ละครเรื่อง โดมทอง แนวละคร : ชีวิต ลึกลับ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง โดมทอง ออกอากาศทุกวันจันทร์ และวันอังคาร เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ