อ่านละคร ประกาศิตกามเทพ ตอนที่ 8
อ้าปากค้าง “พี่ไม่ได้หูหนวกตาบอด เธอเป็นน้องสาวพี่ คิดอะไรทำอะไรทำไมพี่จะดูไม่ออก แต่เรื่องของพี่กับเหมันต์เป็นคำสั่งของคุณปู่ จะมีใครกล้าขัด”ลาวัลย์ได้ยินดังนั้นก็รีบเสนอ “ถ้าพี่ไม่อยากแต่ง วัลย์จะไปขอร้องคุณปู่ พี่เองก็รักพี่ทศมาตั้งนานแล้ว
ไม่ใช่หรือ วัลย์เองก็ชอบพี่เหมันต์จริงๆ เราไปขอร้องปู่ด้วยกันนะพี่”
“มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอก ตอนเด็กถ้าเราอยากได้ของเล่นเราก็แค่ร้องไห้ให้ผู้ใหญ่ตามใจ แต่เมื่อเราโตขึ้น ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องยอมแลก...เสียบางอย่างเพื่อได้บางอย่าง”
“พี่เลยตามใจคุณปู่ เขี่ยพี่ทศทิ้งเพื่อจะได้สมบัติไว้คนเดียว ผู้หญิงเลือดเย็นสมกับเป็นนังปีศาจที่เขาด่ากัน!”
ผาณิตาชะงักแต่ไม่เปลี่ยนใจเรื่องแต่งงานกับเหมันต์ ผกาโกรธมากทุบตีลูกสาวอย่างหนักจนประกิตต้องจับแยก ทั้งสงสารและเห็นใจลูกสาวมากที่ถูกจับให้ทำโน่นนี่ราวหุ่นยนต์ไม่มีหัวใจ!
ลาวัลย์เจ็บใจมากที่เกลี้ยกล่อมผาณิตาไม่สำเร็จ แถมถูกพ่อบังคับให้แต่งงานกับทศนาถ
“จำได้ไหมว่าพ่อเคยบอกว่าได้เลือกผู้ชายที่เหมาะสมไว้ให้ลูกแล้ว คนคนนั้นก็คือทศนาถพี่ชายของลูกไง”
“แต่วัลย์ไม่ได้รักพี่ทศแบบนั้น”
“หรือลูกจะให้ปู่เลือกให้ แต่งกับลูกเศรษฐี
หน้าตาหรือนิสัยยังไงก็ไม่รู้ เหมือนที่พ่อ ลุงหนึ่ง อาสามโดนมาแล้ว”
ปราการขู่เสียงเข้ม ลาวัลย์เถียงไม่ออกเพราะยังหาทางปฏิเสธไม่ได้...
เหมทองไม่สนใจเสียงคัดค้านของคนในบ้าน
เดินหน้าพาเหมันต์ไปเปิดตัวในฐานะว่าที่หลานเขยและให้ฝึกงานทุกแผนกในบริษัท เหมันต์อึดอัดใจแต่ต้องยอมรับตำแหน่งใหม่เพราะอยากช่วยผาณิตาและให้
เหมทองช่วยตามหาพ่อ
ทศนาถแค้นมากจ้างองุ่นให้ปล่อยข่าวเสียๆหายๆ ระหว่างเหมันต์กับผาณิตา สองหนุ่มสาวต้นเรื่องไม่ได้ใส่ใจเพราะมีประเด็นใหม่ให้คิดมากกว่าคือความปลอดภัยของเหล่าคนงานในโรงงาน
ooooooo
นอกจากสิทธิพิเศษได้ฝึกงานทุกแผนก เหมันต์ยังได้ห้องทำงานส่วนตัวและรถยนต์คันใหม่ตามคำสั่งเหมทอง ผาณิตารับหน้าที่ดูแลและฝึกงานให้โดยไม่สนเสียงเม้าท์ของคนในบริษัทหรือแม้แต่คนในครอบครัว แถมสั่งทิมให้ซื้อมือถือเครื่องใหม่เบอร์ใหม่ให้อีกต่างหาก...ตัดรำคาญ!
การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเหมันต์ทำให้เหล่าพนักงานกังขาความบริสุทธิ์ของเขา แม้แต่เกรียงศิษย์เอกที่เคยจงรักภักดีก็แอบลังเล เช่นเดียวกับเอมที่ไม่อยากเชื่อหูเมื่อหริทธ์บอกว่าเหมันต์เปลี่ยนไปแล้ว
มนตราเป็นอีกคนนอกจากเหมทองที่ยินดีกับข่าวการแต่งงานของเหมันต์และผาณิตา แม้จะยังเข้าใจว่าเหมันต์คือเหมวัตและผาณิตาคืออุษาถึงขนาดเรียกตัวทั้งคู่มาเอาแหวนแต่งงานของตัวเอง
“นี่เป็นแหวนแต่งงานของแม่กับคุณพ่อ แม่ยกให้จ้ะ...เหมวัตสวมแหวนให้อุษาสิลูก”
เหมันต์อึกอัก มนตราดักคออย่างรู้ทัน
“ไม่ต้องกลัวคุณพ่อโกรธ คุณพ่ออนุญาตแล้ว ท่านให้สวมแหวนกันไว้ก่อน รออีกสักพักจะจัดงานแต่งให้นะ”
มนตรายิ้มให้กำลังใจ ผาณิตายื่นมือให้เหมันต์สวมแหวนแต่โดยดี โดยไม่รู้เลยว่าลาวัลย์แอบเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง และยิ่งช้ำเมื่อมนตราบอกให้คู่หมั้นหมาดๆหอมแก้วซึ่งกันและกัน
ลาวัลย์ขโมยนาฬิกาเรือนหรูของพ่อไปขายหาทุนหนีออกจากบ้าน ส่วนหริทธ์ปั่นหัวเอมให้เลิกหวังเรื่องเหมันต์เพราะเชื่อว่าพี่ชายคนเดียวเปลี่ยนไปแล้ว เอมชักหวั่นเพราะมีหลักฐานทุกอย่าง เหมันต์ไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่ปฏิเสธข่าวหมั้นกับผาณิตา แถมไปทำงานที่เหมทองกรุ๊ปโดยไม่สนเรื่องชาญกับหริทธ์
หริทธ์พยายามไม่สนเรื่องพี่ชายอีก แต่ต้องหัวหมุนเมื่อเห็นลาวัลย์มาดักรอเหมันต์ที่บ้าน ลาวัลย์ที่เกือบปล้ำหริทธ์เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือเหมันต์อับอายมาก รีบโกหกเอาตัวรอดอีกครั้ง
“ฉันหนีออกจากบ้านมา พ่อทำร้ายฉัน ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว”
“เธออยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก พ่อเธออาจตามมาเจอได้ ไปกับฉัน ฉันมีที่พักที่ปลอดภัย พ่อเธอไม่มีทางตามเจอ”
“ฉันไปกับเธอไม่ได้หรอก”
“ฉันไม่ใช่ไอ้บ๋อยกระจอกๆคนเดิมอีกแล้ว ฉันมีเงินเลี้ยงเธอได้”
“แต่ฉันนัดพี่เหมันต์ไว้ เราจะหนีไปอยู่ด้วยกัน”
“แต่เขากำลังจะแต่งงานกับพี่สาวเธอ”
“พี่เหมันต์ไม่ได้รักพี่น้ำตาล เขาโดนบีบบังคับ พี่เหมันต์รักฉัน เขาจะพาฉันไปอยู่ที่อื่นแล้วหาทางเลิกกับพี่น้ำตาล ฉันไปกับเธอไม่ได้ ฉันต้องรอเขา”
คำประกาศกร้าวของลาวัลย์ทำให้หริทธ์ช้ำใจ เมื่อเจอเหมันต์ที่เพิ่งกลับก็ระบายอารมณ์ใส่
“พี่คิดจะเลิกกับยัยปีศาจเพื่อไปอยู่กับลาวัลย์จริงหรือ”
“นายไปฟังใครมา พี่ไม่เคยมีความคิดแบบนี้”
เหมันต์ยืนยันตามความจริงไม่คิดเลิกกับผาณิตาแต่หริทธ์กำลังโมโหไม่เชื่อ ชกพี่ชายจนเซ
“ไอ้เลว! คิดจะจับปลาสองมือ เอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือไง”
“นายพูดอะไรของนาย จับปลาสองมืออะไร”
“อย่ามาตีสองหน้าไม่รู้เรื่อง พี่ใช้ผู้หญิงเป็นสะพานเพื่อเข้าไปหาประโยชน์กับเศรษฐี หมั้นกับน้ำตาลแล้วก็ยังให้ความหวังวัลย์ คนอย่างพี่...ไม่น่ามาเป็นพี่ผมเลย!”
ลาวัลย์ได้ยินเสียงเอะอะรีบมาดู เห็นหริทธ์ชกเหมันต์ก็ถลาไปขวาง หริทธ์ดึงมือเธอไว้
“เขาหลอกเธอ เขาไม่เคยคิดจะเลิกกับพี่สาวเธอ อย่าไปหลงเชื่อเขา”
“ฉันรักพี่เหมันต์ เขาจะเป็นยังไงฉันก็ไม่สน”
“ฉันก็รักเธอเหมือนกันและไม่เคยคิดจะหลอกเธอเหมือนกับเขา”
“แต่ฉันไม่เคยรักเธอเลย ไม่เคยแม้แต่จะคิด...ปล่อยฉัน!”
แหวพลางสะบัดตัวออกโผหาเหมันต์ หริทธ์ฮึดฮัด เหมันต์ต้องเอ็ด “หยุดบ้าได้เลย พี่กับลาวัลย์เราไม่ได้...”
“แกไม่ใช่พี่ชายฉันอีกต่อไป!”
ooooooo
หริทธ์ผลุนผลันออกจากบ้านไปแล้ว เหมันต์หมดปัญญาจะตามจึงหันไปเอาเรื่องลาวัลย์แทน
ลาวัลย์ไม่ยอมรับว่าโกหกเอาตัวรอด แถหน้าตายว่าหนีออกจากบ้านเพราะถูกพ่อบังคับทุกเรื่อง
“ที่นั่นมันไม่ใช่ครอบครัวแต่เป็นคุก คุกที่มีแต่คนโรคจิต วัลย์ขอร้อง...ขอวัลย์ซ่อนตัวที่นี่ วัลย์จะหางาน จะ...”
“ไม่ได้! หริทธ์จะยิ่งเข้าใจผิดไปใหญ่ พี่จำเป็นต้องแก้ปัญหาภายในบ้านของพี่ก่อน เลิกทำตัวอ่อนแอแล้วหันไปสู้กับปัญหา เข้มแข็งให้เหมือนกับพี่สาวของคุณ”
“พี่เหมันต์ชอบผู้หญิงเลือดเย็นอย่างพี่น้ำตาลเหรอคะ”
“คุณตาลเขามีความรับผิดชอบต่างหาก เขาก็มีปัญหาไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าคุณ ทั้งเรื่องบ้าน เรื่องครอบครัว แต่เขาก็อดทนกล้าเผชิญปัญหา คุณวัลย์เองก็คือทายาทของเหมทองคนหนึ่ง ทำไมถึงจะยอมแพ้คุณน้ำตาลล่ะ...”
คำเตือนสติกึ่งท้าทายของเหมันต์ทำให้ลาวัลย์ฮึดสู้ อยากลงสนามแย่งเขาคืนจากผาณิตาสักครั้ง
ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีการใดก็ตาม...แม้แต่ทำตามความต้องการของพ่อ
เหมันต์ส่งลาวัลย์กลับบ้านได้ก็พยายามติดต่อ
หริทธ์แต่อีกฝ่ายไม่รับสาย ผาณิตาเห็นคู่หมั้นหนุ่มดูเครียดๆเลยชวนเขาไปเปลี่ยนลุค ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมให้สมกับตำแหน่งผู้จัดการแผนกของเหมทองกรุ๊ปและว่าที่หลานเขยของเหมทอง
เอมกับรุ่งอรุณได้เจอเหมันต์ในห้างโดยบังเอิญ หงุดหงิดและหัวเสียมากเมื่อเห็นเขามากับผาณิตา เหมันต์เข้าไกล่เกลี่ยและแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกันแต่ก็ไม่ค่อยได้ผล เอมเริ่มปักใจแล้วว่าเขาเปลี่ยนไป
เหมันต์ไม่มีเวลาอธิบายเอมและผาณิตาเพราะต้องรับศึกใหม่ เกรียงโทร.บอกว่ามีคนงานหมดสติแต่อุดมผู้จัดการโรงงานไม่พาส่งโรงพยาบาล ผาณิตาตกใจมาก เลิกงอนและตามเหมันต์กลับโรงงานจึงได้รู้ความจริงอันน่าตกตะลึงว่าคนงานหมดสติเพราะโดนสารพิษจากกาวที่ใช้ในโรงงาน!
ผลการตรวจยืนยันว่าคนงานได้รับสารพิษในปริมาณที่มากเกินไป ผาณิตาแปลกใจมากเพราะรู้ว่ามีระบบรักษาความปลอดภัยในโรงงานรวมทั้งหน้ากากกันสารพิษ เหมันต์ถอนใจยาวก่อนเล่าเรื่องที่สืบได้ว่าโรงงานเคยมีทุกอย่างเมื่อปีที่แล้ว ปีนี้ไม่มีแต่เหล่าคนงานไม่กล้าเรียกร้องเพราะกลัวถูกผู้จัดการโรงงานไล่ออก
เหมันต์กับผาณิตารีบนำเรื่องคนงานหมดสติเข้าที่ประชุมกับเหมทอง ปราการซึ่งรับหน้าที่ดูแลฝ่ายผลิตออกตัวรับผิดชอบเต็มที่ทั้งค่ารักษาพยาบาลและแผนการปรับปรุงระบบรักษาความปลอดภัยในโรงงาน เหมันต์ทนฟังอยู่นาน ทนไม่ได้เมื่อปราการพูดเหมือนว่าปัญหาที่เกิดไม่ใช่เรื่องใหญ่
“บริษัทเหมทองเป็นบริษัทใหญ่ก่อตั้งมาหลายสิบปี เราแคร์คนภายนอกจึงพยายามสร้างภาพลักษณ์ที่ดีมาตลอดแต่เรากลับละเลยความรู้สึกคนงานที่เปรียบเสมือนคนในครอบครัว เวลานี้เขาอาจรู้สึกว่าเป็นแค่เครื่องจักรทำงานให้บริษัทโดยไม่ได้รับการเหลียวแลอย่างจริงใจ...น้ำผึ้งหยดเดียวที่ว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ อาจทำให้บริษัทล่มสลายได้นะครับ”
วิสัยทัศน์ของเหมันต์ทำให้เหมทองทึ่งมาก แต่ไม่ทันสั่งการอะไรกมลก็วิ่งมาแจ้งว่าคนงานรวมตัวประท้วงเรียกร้องสวัสดิการและมาตรการรักษาความปลอดภัยในโรงงาน เหมันต์ช่วยไกล่เกลี่ยเต็มที่ เหมทองเห็นดังนั้นเลยออกหน้าขอโทษแทนลูกชายบุญธรรมที่คุมสายผลิตและจะหักเงินเดือนปราการเพื่อแสดงความรับผิดชอบ
ปราการถูกหักหน้าให้ขอโทษเหล่าคนงานต่อหน้าทุกคนในบริษัท แค้นแทบกระอักเพราะคำสั่งลดค่าใช้จ่ายเป็นของเหมทองทั้งหมดแต่ให้ตนรับผิดคนเดียว เหมทองไม่ได้ยี่หระเรื่องผูกใจเจ็บ ตัดปัญหาง่ายๆด้วยการเรียกปราการคุยเป็นการส่วนตัวและเสนอเงินส่วนตัวชดเชยเงินเดือนที่ถูกตัด
ooooooo
หริทธ์เสียใจเรื่องลาวัลย์มาก ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทำตัวซังกะตายจนมิตรต้องลากไปเตือนสติ
“มีแต่ผู้ชายหน้าโง่เท่านั้นที่มันทิ้งอนาคตเพราะผู้หญิง แล้วใครวะที่มันบอกว่าอยากมีเงินเยอะๆเพื่อไม่ให้ใครมาดูถูก ถ้าอยากทำตัวเหมือนหมาก็ออกไปหาขยะกินเอง ฉันไม่คิดจะเลี้ยงโว้ย เอามันไปโยนไว้ข้างนอก”
มิตรกดโทรศัพท์ให้หริทธ์ดูข่าวของเหมันต์ “ดูซะให้เต็มตาว่าพี่ชายแกเขาไปถึงไหนแล้ว”
“เหมทองดันผู้บริหารรุ่นใหม่ เหมันต์มาแรงแซงทายาทตัวจริง”
“ถ้าอยากแข่งกับราชสีห์ แกต้องเป็นหมาป่าไม่งั้นแกก็เป็นได้แค่หมาขี้เรื้อน!”
หริทธ์ฮึดสู้เพราะไม่อยากแพ้เหมันต์ ต่างจากทศนาถที่ประชดชีวิตด้วยการถลุงเงินในบ่อนของมิตร แต่ดันโกงเลยถูกหริทธ์ที่เป็นเจ้ามือซ้อมจนน่วม มิตรต้องช่วยไกล่เกลี่ยจับแยก ไม่อยากให้มีปัญหาเพราะทั้งสองต่างก็เป็นคนที่เขาต้องแคร์...คนหนึ่งก็น้องชายเหมันต์ ส่วนอีกคนก็ลูกชายหุ้นส่วน...
เหมทองเฝ้าดูการเติบโตของเหมันต์ห่างๆ และอดไม่ได้จะรำพึงกับที่เก็บกระดูกเหมวัตลูกชายแท้ๆ
“ลูกแกมันเคาะนิสัยโง่ๆออกมาเหมือนแกไม่มีผิด สักวันก็คงมีชีวิตอเนจอนาถไม่ต่างจากแก แต่มันยังโชคดีที่ฉันเอามันมาอยู่ด้วยซะก่อน ฉันจะสอนมันไม่ให้เหมือนแก เหมันต์ต้องเป็นพญาอินทรีบินไปสู่จุดสูงสุดเหนือคนทุกคน”
เหมันต์ไม่ได้รู้ถึงปณิธานและแผนผลักดันของปู่แท้ๆ แวะมาเยี่ยมที่เก็บกระดูกของเหมวัตเช่นเดียวกัน เหมทองเห็นดังนั้นก็หลบฉากและแอบฟังจากมุมเงียบๆ ไม่ไกลกันนั้น
“ผมมาบอกข่าวพ่อว่ายังหาพ่อชาญไม่เจอเลย แต่พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ประธานเหมทองเขารับปากจะช่วยผมตามหาพ่อชาญให้เจอให้ได้ ผมเชื่อในความตรงไปตรงมาของเขาครับ”
คำพูดของเหมันต์ทำให้เหมทองรู้สึกผิด ยิ่งเห็นหลานชายแท้ๆร้องไห้ยิ่งสะเทือนใจ
“พ่อต้องช่วยคุ้มครองพ่อชาญด้วยนะครับ พ่อไม่ค่อยสบาย ผมกลัวพ่อชาญป่วยหนัก ผมกลัวจะไม่มีใครดูแลพ่อ คอยอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้พ่อ...ผมคิดถึงพ่อครับ”
เหมทองเศร้าใจมากที่ปิดบังความจริงจากเหมันต์ แยกชาญไปรักษาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งโดยมีแพทย์ที่เขาเคยอุปการะส่งเสียให้เรียนต่อเป็นเจ้าของไข้ อาการของชาญเลวร้ายลงเรื่อยๆ ประธานใหญ่เหมทองกรุ๊ปจึงตัดสินใจส่งตัวไปรักษาที่บ้านพักเขาใหญ่พร้อมส่งคณะแพทย์และพยาบาลไปดูแลอย่างใกล้ชิด
ooooooo
เหมันต์ไม่รู้ตัวเลยว่าชาญอยู่กับคนใกล้ตัว มุ่งมั่นกับโครงการปรับสภาพแวดล้อมของโรงงานให้สะอาดและปลอดภัยเต็มที่ อ้นยังอคติและคอยค่อนแคะยุแยงคนงานอื่นๆจนผาณิตาทนไม่ไหวเรียกไปตักเตือน
“อย่าให้ฉันได้ยินนายพูดจาดูหมิ่นผู้จัดการเหมันต์อีก เรื่องที่นายเป็นพยานใส่ร้ายเขาคราวก่อน อย่าคิดนะว่าฉันทำอะไรนายไม่ได้ ถ้าเหมันต์ไม่ขอร้องฉันไว้ นายตกงานไปนานแล้ว!”
ผาณิตาปกป้องศักดิ์ศรีเหมันต์ในฐานะคู่หมั้น เหมันต์ซึ้งใจแต่ทำเสียเรื่องเมื่อดันถามถึงลาวัลย์ที่ขาดเรียนเย็บรองเท้าหลายวัน ผาณิตาแอบหึง ไม่ชอบใจที่เขาถามถึงลูกพี่ลูกน้องสาวแต่เหมันต์ไม่รู้เรื่องและเข้าใจว่าเธอเคืองลาวัลย์เพราะปัญหาภายในครอบครัว
เหมันต์ไม่อยากยุ่งเรื่องครอบครัวของผาณิตาแต่อดห่วงลาวัลย์ไม่ได้จึงแวะเยี่ยม ปราการมาเห็นก็ไม่พอใจแต่เก็บอาการเพราะไม่อยากให้ใครสงสัยว่าเขาขังลูกสาวคนเดียวไว้ในห้องใต้ดินของบ้าน
ลาวัลย์ไม่ยี่หระการลงโทษของพ่ออีกต่อไป
มัวปลื้มที่ได้ยินจากพ่อว่าเหมันต์มาหา ปราการโกรธมากแต่ไม่โวยวาย ลูบศีรษะลูกสาวคนเดียวเหมือนจะเตือนให้ระลึกถึงการกล้อนผมครั้งก่อน
“รู้ไหมว่าพ่อเหนื่อยกับลูกมาก ไม่รู้ว่าพ่อจะอดทนกับลูกได้อีกนานแค่ไหน ถ้าลูกยังดื้อดึงก่อปัญหาให้พ่ออีก พ่อจะส่งไปเมืองนอก แต่คราวนี้ไม่ใช่ให้ไปเรียน พ่อจะให้ลูกบวชเป็นชีศึกษาคำสอนอยู่ในโบสถ์ที่นั่น...ดีไหม”
คำขู่ของพ่อทำให้ลาวัลย์ขนลุกซู่และตัดสินใจฮึดสู้กับผาณิตาสักครั้ง...เพื่อชิงเหมันต์คืน
“ถ้าพ่อให้โอกาสวัลย์อีกครั้ง วัลย์จะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง”
“แกมีแผนอะไรจะตบตาพ่ออีก”
“แผนของวัลย์ก็คือทำตามที่พ่อต้องการ ต่อไปนี้วัลย์จะเป็นวัลย์คนใหม่ที่ไม่ยอมแพ้กับอะไรทั้งนั้น ถ้าวัลย์ไม่ทำอย่างที่พูด พ่อจะลงโทษอะไรวัลย์ก็ได้เลย”
“ดี...จำคำของลูกเอาไว้ เพราะคราวนี้พ่อจะให้โอกาสลูกเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”
คำประกาศของลาวัลย์ทำให้ปราการตอบตกลงร่วมมือกับทัศนัยและประกิตเล่นงานเหมันต์ที่กำลังขึ้นหม้อเป็นคนโปรดของเหมทอง โดยมีข้อแลกเปลี่ยนจะให้ทศนาถแต่งงานกับลาวัลย์เพื่อรักษาสถานะทายาทของเหมทองกรุ๊ป
สมรแอบได้ยินแผนการของสามเสี่ยโดยบังเอิญ ปวดใจมากเพราะตนเองต้องแบกความลับเรื่องความสกปรกของคนในตระกูลนี้มานาน หนึ่งในนั้นก็คือความเลวของทัศนัยสามีที่ขืนใจเธอสมัยเป็นพยาบาลของมนตราใหม่ๆ
มนตราได้รับการดูแลอย่างดีจากเหมันต์ทำให้อาการทางจิตดีขึ้น ความทรงจำค่อยๆฟื้นตัวและหนึ่งในนั้นก็คือเรื่องความขมขื่นใจของสมร ผาณิตาได้ฟังทุกอย่างแล้วพอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าสมรไม่ได้แต่งงานกับทัศนัยด้วยความเต็มใจแต่ถูกเหมทองบงการ เพราะอยากลงโทษลูกชายบุญธรรมและหาคนดูแลมนตรา
“ในใจลึกๆคุณย่าคงรู้สึกผิดเหมือนกันถึงได้เพ้อออกมา”
“ดีแล้วที่ท่านความจำเสื่อม อาไม่อยากให้ท่านกลับมาเป็นปกติเพราะท่านอาจจะต้องมารับรู้การกระทำอันร้ายกาจของคนในครอบครัวนี้”
ผาณิตาแปร่งหูแต่สมรไม่อธิบายอะไรนอกจากถามเรื่องเธอกับเหมันต์
“อาขอถามจริงๆได้ไหม...ตาลรักเหมันต์เหรอ”
“อาสมรคงไม่พอใจที่ตาลทำให้พี่ทศเสียหน้า ตาลต้องขอโทษด้วยค่ะ”
“เปล่า...อารู้ว่าทศกับตาลไม่ได้หมั้นกันด้วยความรัก แต่สำหรับเหมันต์...ถ้าตาลรักเขา คิดว่าเขาเป็นคนดีที่ดูแลตาลได้ ตาลก็ต้องรักษาความรักครั้งนี้ไว้ให้ได้ อย่าให้การแต่งงานเป็นแค่เรื่องผลประโยชน์เพราะมันคือความสุขทั้งชีวิต”
ooooooo
อ่านละคร ประกาศิตกามเทพ ตอนที่ 8
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ บทประพันธ์โดย รจเรขละครเรื่องประกาศิตกามเทพ บทโทรทัศน์โดย กฤติญา สัมฤทธิ์ประสงค์
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ กำกับการแสดงโดย อนุวัฒน์ ถนอมรอด
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ ผลิตโดย บริษัท ดีวัน ทีวี จำกัด
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ