อ่านละคร ประกาศิตกามเทพ ตอนที่ 6 วันที่ 6 ต.ค.61
“หน้าที่ผมคือช่วยให้ทุกคนทำเป็นด้วยตัวเองเพื่อช่วยกันผลิตรองเท้าเย็บมือให้ออกสู่ตลาดให้สำเร็จเท่านั้นครับ”ความหยิ่งยโสของเหมันต์ทำให้เป้าของขึ้น โพล่งอย่างเหลืออด
“ไอ้งั่ง! เสี่ยน้อยคือหลานชายคนเดียวของเหมทอง ถ้าแกยืนอยู่ข้างเดียวกับเสี่ย ต่อไปแกก็จะสบาย”
เหมันต์ไม่ยี่หระ ส่งเงินคืนทัศนัย
“ผมขอโทษจริงๆครับที่รับเงินนี้ไว้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไร...เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน ฉันไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว”
เป้าเจ็บแค้นแทนนายจะตามไปสั่งสอนเหมันต์แต่ทัศนัยห้ามไว้
“เสี่ยน่าจะให้ผมสั่งสอนมัน”
“แกไม่เห็นหรือว่ามันไม่โง่ ไอ้หมอนี่มันไม่ธรรมดา ยัยน้ำตาลคงให้ผลประโยชน์มากกว่า...ฉันต้องหาวิธีอื่น”
ชาญพยายามขอดูค่าใช้จ่ายจากโรงพยาบาลเพราะกลัวลูกชายลำบาก โชคดีที่เหมันต์ตามมาเห็นจึงยับยั้งไว้และโกหกพ่อว่าเจ้านายบริษัทใหม่มีสวัสดิการดี ชาญทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแต่เหมันต์ไม่สน ตีหน้าตายส่งพ่อขึ้นรถอู๋ ส่วนตัวเองวกมากำชับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลว่าห้ามพ่อดูรายละเอียดค่ารักษาเด็ดขาด
หริทธ์อารมณ์เสียเพราะลาวัลย์หลบหน้าหลังจากวันที่พ่อของเธอประกาศกร้าวต่อหน้าผู้คนในร้านอาหารเขาก็ไม่เคยพบเธออีก เขาตัดสินใจไประบายความอึดอัดใจที่ค่ายมวยของอู๋โดยมีเอมเป็นคู่ซ้อมเหมือนเคย
ท่าทางต่อยสะเปะสะปะของหริทธ์ทำให้เอมสงสัย แต่ไม่ทันถามอู๋ก็แจ้งข่าวเรื่องการแข่งขันมวยสมัครเล่นที่เพิ่งเปิดรับสมัคร หริทธ์หูผึ่งอยากช่วยหาเงินให้พ่อกับใช้หนี้ให้พี่ เอมกับอู๋รีบบอกปัดเพราะรู้ดีว่าเขาไม่พร้อมแถมชาญคงไม่ยอมแต่คนอย่างหริทธ์รั้นกว่าที่คิด...กว่าสองพ่อลูกจะรู้ตัวหริทธ์ก็ไปโผล่ที่สนามมวยแล้ว
ลาวัลย์ไม่ได้คิดถึงหริทธ์มัววางแผนตลบหลังทศนาถเพื่อช่วยเหมันต์ เธอไม่ได้หลอกล่อเขาตามแผนของลูกพี่ลูกน้องหนุ่มแต่แกล้งบอกทุกคนว่ากลัวแมลงสาบและเหมันต์เป็นคนมาช่วยไล่
ทศนาถโมโหมากที่ลาวัลย์ไม่ทำตามแผน ลากตัวไปเอาเรื่อง
“ไหนตกลงกันว่าจะทำให้ไอ้เหมันต์มันกระเด็นออกไปไง”
“วัลย์จะบอกความจริงให้ก็ได้ พี่เหมันต์กับน้องชายเขาไม่เคยล่อลวงวัลย์แต่พวกเขาช่วยวัลย์ไว้ พี่ทศต่างหากที่คิดจะหลอกใช้วัลย์เป็นเครื่องมือปั่นหัววัลย์ให้เกลียดเขา”
“พี่เป็นพี่ชายของวัลย์นะ พี่จะบ้าหลอกใช้วัลย์ทำไม”
“พี่ชายที่ไหนจะให้น้องตัวเองเอาตัวเข้าแลกกับผู้ชาย เขาต้องห่วงน้องไม่ให้น้องต้องเสียหายต่อหน้าคนงานมากมาย ถ้าวัลย์ทำตามพี่บอก วัลย์ก็โง่แล้ว”
“แกหักหลังฉัน!”
“โอ๊ยพี่ทศ...พูดกับน้องไม่เพราะเลยนะ หรือว่านี่คือธาตุแท้ของโอปป้า อุ๊ยลืมไป...โอปป้าคนละสายเลือด”
ลาวัลย์สวนอย่างไม่กลัวเลยถูกทศนาถกระชากผมที่เป็นวิกออก ศีรษะโล้นเพราะเพิ่งโดนพ่อกล้อนผมเมื่อวันก่อนทำให้ทศนาถตกใจมาก แต่ไม่นานก็แสยะยิ้มร้ายและปาวิกทิ้ง
เหมันต์เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเพราะแอบได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เขาสงสารลาวัลย์จึงไปเก็บวิกและนำไปให้หญิงสาวที่กำลังสติแตกด้วยความอับอาย
“พี่เอาวิกมาให้ คุณวัลย์เอาไปใส่นะ”
ลาวัลย์ปิดหูปิดตาร้องไห้ไม่ยอมให้เขาเห็นหน้า เหมันต์ยื่นมือไปให้จับ
“งั้นจับมือพี่ก็ได้ จับมือไว้จนกว่าจะสบายใจ พี่จะอยู่กับคุณวัลย์ตรงนี้ จะไม่ไปไหน...เรามาจับมือกันไว้นะ”
น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้ลาวัลย์รู้สึกดี ยอมจับมือและในที่สุดก็โผล่หน้าไปรับวิก
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว”
“วัลย์กลัวคนอื่นรู้ พี่ทศต้องไปเล่าให้คนอื่นฟังแน่ พ่อต้องฆ่าวัลย์”
“นี่...พ่อคุณวัลย์เป็นคนทำเหรอ...ทำไมต้องทำกันขนาดนี้”
ลาวัลย์เล่าพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น “เขาอยากให้วัลย์น่าเกลียดจะได้ไม่กล้าออกไปนอกบ้าน เขาขังวัลย์ไว้เหมือนสัตว์เลี้ยง ให้ข้าวให้น้ำ บังคับให้ทำตามเขาทุกอย่าง...วัลย์อยากตาย”
เหมันต์สงสารและเห็นใจเธอมากปลอบเสียงอ่อน “ความตายไม่ใช่ทางออก เชื่อพี่...ชีวิตพี่ลำบากกว่าคุณวัลย์หลายเท่าพี่ยังไม่เคยคิดสั้น...พี่จะช่วยให้คุณวัลย์ผ่านมันไปได้เอง”
ooooooo
ทศนาถปั่นหัวผาณิตาให้เข้าใจเหมันต์ผิดว่าคิดมิดีมิร้ายกับลาวัลย์ แต่เมื่อเธอตามไปเอาเรื่องลาวัลย์กลับโกหกเพื่อปกป้องเหมันต์ว่าตัวเองหลงทางและเขาเป็นคนช่วยไว้
ผาณิตาไม่ค่อยเชื่อนักเพราะรู้จักนิสัยลูกพี่ลูกน้องสาวดีแต่ก็ทำได้แค่เตือนสติ
“เธอไม่ควรอยู่กับผู้ชายสองต่อสองในสถานที่แบบนี้ ใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี”
“พี่ตาลชอบสอนคนตลอดเวลาแบบนี้ระวังจะหาแฟนไม่ได้นะคะ”
“ถ้าผู้ชายจะกลัวผู้หญิงที่เก่งกว่ามันก็ไม่ใช่ความผิดของพี่นะ...หรือวัลย์อยากเป็นแค่พรมเช็ดเท้าของผู้ชาย”
“วัลย์อยากเป็นแค่คนที่เขารักก็พอแล้วค่ะ”
ลาวัลย์กระดี๊กระด๊ามากที่ได้ใช้เวลากับเหมันต์ เขาเป็นเพื่อนรับฟังที่ดีและช่วยเบี่ยงความสนใจของเธอจากเรื่องพ่อ และบทเรียนแรกในชั้นเรียนเย็บรองเท้าของเธอก็คือการทำรองเท้าฟองน้ำประดับดอกไม้ ลาวัลย์มีความสุขมากที่เห็นผลงานตัวเอง เหมันต์จึงรับปากจะสอนเธอเย็บรองเท้าชนิดอื่นในครั้งหน้า
นอกจากสอนเย็บรองเท้าอย่างคนไม่หวงวิชาแล้ว เหมันต์ยังซื้อใจใครต่อใครในโรงงานได้มากมาย หนึ่งในนั้นคือ รปภ.หน้าโรงงานที่เขาเอาเศษหนังมาเย็บรองเท้าแตะให้ รปภ.คนนั้นซึ้งใจมากเพราะเป็นที่รู้กันว่าเหมทองหวงแหนทรัพย์สินทุกอย่างแค่ไหน...แม้แต่เศษหนังที่ไม่ใช้ยังเอาไปขายเอาเงินเข้าบริษัท!
กำหนดการส่งรองเท้าของเหมทองใกล้เข้ามาทุกที แต่คู่ของทศนาถยังไม่คืบหน้า เขาโดดชั้นเรียนเย็บรองเท้าเสมอจนไม่รู้วิธีการ เมื่อลงมือทำแบบลวกๆก็บาดเจ็บจนโมโหหนีกลับบ้าน ผาณิตาแวะมาดูเห็นว่าลูกพี่ลูกน้องหนุ่มทำงานค้างจึงอยากช่วยเพราะกลัวเขาถูกปู่ตำหนิ แต่เพราะไม่เคยทำเลยถูกมีดตัดหนังบาดนิ้ว
ผาณิตาเห็นเลือดตัวเองก็ตกใจเอานิ้วเข้าปากเพื่อห้ามเลือด เหมันต์ผ่านมาเห็นก็แกล้งดุ
“ไม่เคยมีใครสอนหรือครับว่ามันสกปรก”
เหมันต์กระชากนิ้วจากปากเธอและลงมือแปะปลาสเตอร์ที่พกติดตัวให้
“ดีนะที่ผมเดินผ่านมา”
“นายเสกของได้เองหรือไง”
“ผมชอบพกติดตัวไว้ เวลาเห็นใครโดนรองเท้ากัดก็แจกให้”
พูดจบก็มองรองเท้าเจ้าปัญหาที่ทำให้เธอเลือดออก “นั่นของคุณทศไม่ใช่เหรอครับ”
ผาณิตาหน้าเจื่อน แก้ตัวแบบขอไปที “ฉันแค่อยากลองฝึกเย็บเล่นๆ”
“ฝึกเล่นๆจนไม่ยอมกลับบ้านเนี่ยนะครับ”
“แล้วนายล่ะ เลิกงานแล้วยังอยู่อีกทำไม คงไม่ได้แอบทำอะไรที่ไม่อยากให้คนรู้หรอกนะ”
เหมันต์ไม่ได้ตอบแต่มองเธอเย็บรองเท้าให้ทศนาถต่อแบบขัดอกขัดใจ
“การฝึกเย็บรองเท้าครั้งนี้ถือเป็นการแข่งขัน ถ้าพี่ชายคุณไม่ได้เย็บเองก็ไม่ยุติธรรมกับคนอื่น”
“เขาบอกว่านายไม่ตั้งใจสอน แกล้งให้เขาเจ็บจนเย็บต่อไม่ได้...นี่เหรอยุติธรรม”
“คุณวัลย์อยู่ในเหตุการณ์ตลอด คุณถามเธอก็ได้ว่าผมแกล้งรึเปล่า”
ชื่อของลาวัลย์ทำให้ผาณิตาของขึ้น เหวี่ยงใส่เขาแบบไม่รู้ตัวว่าหึง
“อ้อ...เดี๋ยวนี้มีคนในตระกูลบุญญาฉัตรพงษ์เป็นพวกอีกคนแล้วเหรอ...เก่งนี่”
“ผมไม่เคยคิดว่าใครนามสกุลอะไร ผมมองที่ความบริสุทธิ์ใจของแต่ละคนมากกว่า”
เหมันต์ไม่พูดอะไรอีกแต่ต้อนเธอกลับบ้านพร้อมยึดตะกร้าเครื่องมือไว้ ผาณิตาจะดื้ออยู่ต่อแต่เขาไม่ยอมจึงผละไปแบบเสียไม่ได้ เหมันต์ได้แต่มองตามยิ้มๆ ไม่ถือสาและลงมือเย็บรองเท้าของทศนาถแทนเธอ
ooooooo
ทัศนัยกลัวลูกชายถูกพ่อบุญธรรมทำโทษเลยสั่งเป้าไปหาช่างเย็บรองเท้าแก้ขัดให้ ทศนาถไม่ได้สนใจจนกระทั่งถึงห้องประชุมของบริษัทเช้าวันต่อมาเพื่อส่งงานแล้วพบว่ารองเท้าของตัวเองเย็บเรียบร้อยแล้ว
ทศนาถลำพองใจคิดว่าผาณิตาทำให้แต่เหมทองรวมทั้งผาณิตาดูออกว่ารองเท้าของทศนาถเป็นฝีมือเหมันต์ กระนั้นประธานใหญ่เหมทองกรุ๊ปก็ไม่แสดงออกว่ารู้แต่เลือกมอบหมายงานให้ทศนาถแทน
“ฉันจะให้แกเป็นผู้จัดการแผนกรองเท้าหนังชาย คุมงานทั้งหมดโดยมีเหมันต์ดูแลการผลิตรองเท้าของคนงาน”
“จริงหรือครับคุณปู่”
“คิดว่ามีความสามารถพอไหมล่ะ ถ้าไม่มั่นใจก็ถอนตัวได้”
“ผมทำได้แน่นอนครับ”
เหมทองพยักหน้ารับรู้ แสร้งตีหน้านิ่งสั่งผาณิตา
“น้ำตาล...แกไปเตรียมงานเปิดตัวรองเท้าผู้ชายได้เลย รองเท้าคู่นี้จะเป็นต้นแบบที่จะผลิตออกสู่ตลาด ขอให้ทุกคนร่วมมือกัน ถ้ายอดขายดี ฉันสัญญาพวกเธอจะได้ค่าแรงเพิ่มขึ้น”
ผาณิตาไม่ได้บอกทศนาถเรื่องรองเท้าไม่ใช่ฝีมือเธอแต่ตามไปเอาเรื่องเหมันต์ที่เป็นเจ้าของผลงานตัวจริง
“ไหนว่าฉันไม่ยุติธรรม แล้วทำไมนายทำซะเอง”
“คนงานก็ได้รางวัล ส่วนคุณทศก็ได้ตำแหน่งเพราะยังไงก็คือหลานท่านประธาน ผมว่าก็เหมาะสมแล้วนี่ครับ คุณเองก็น่าจะดีใจไม่เห็นต้องโมโหเลย”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนายที่ต้องเย็บให้เขาทั้งๆที่เขาเกลียดขี้หน้านาย ฉันข้องใจ”
“ผมแค่อยากช่วยคุณ พอใจกับคำตอบไหมครับ”
อ่านละคร ประกาศิตกามเทพ ตอนที่ 6 วันที่ 6 ต.ค.61
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ บทประพันธ์โดย รจเรขละครเรื่องประกาศิตกามเทพ บทโทรทัศน์โดย กฤติญา สัมฤทธิ์ประสงค์
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ กำกับการแสดงโดย อนุวัฒน์ ถนอมรอด
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ ผลิตโดย บริษัท ดีวัน ทีวี จำกัด
ละครเรื่องประกาศิตกามเทพ ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ