อ่านละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 11[ตอนอวสาน]
นัทธมนกลับบ้านโดยไม่บอกใครว่ากฤตย์อยู่ที่ไหน ถุงแป้งกับเต้ยร้อนรนมากแล่นกลับบ้านไปขอให้เกตุมณีกับปิติช่วยตามหากฤตย์อีกแรง เกตุมณีใจไม่ดีกระทั่งได้รู้จากแกมแก้วว่ากฤตย์จะไปหาลินจันทร์ก็เบาใจแกมแก้วไม่เชื่อว่าพี่ชายจะหายตัวไป ต่างจาก ถุงแป้งกับเต้ยที่สังหรณ์ว่านัทธมนจะมีส่วนกับเรื่องเลวร้ายครั้งนี้ ถึงขั้นไม่วางใจจนกว่าจะติดต่อกฤตย์ได้
เต้ยตัดสินใจอยู่รอฟังข่าวกฤตย์ที่บ้านถุงแป้ง ทั้งสองวิตกมากจึงลองโทร.ขอร้องมนทิราให้ช่วยสังเกตอาการของนัทธมนเพราะยังไม่วางใจเรื่องกฤตย์ มนทิราไม่สบายใจเพราะรู้จักนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของลูกสาวดี และเมื่อได้เจอหน้านัทธมนอึดใจต่อมาเธอก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
นัทธมนหลบตาแม่และไม่เอ่ยถึงกฤตย์ น้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดทางกลับบ้านไหลลงมาอีกรอบ ยิ่งนึกถึงภาพความทรงจำเก่าๆและกำไลที่เขาเคยมอบให้ยิ่งรู้สึกผิด ต้องพร่ำบอกตัวเอง “ฉันไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวกับคุณ นี่เป็นเรื่องของคุณกับวรดา ขอโทษที่ฉันต้องทำร้ายคุณด้วยแรงอธิษฐานของวรดา”
เสียงร้องไห้ของลูกสาวเล็ดลอดออกมานอกห้องนอน มนทิราอดใจไม่ไหวตามเข้าไปปลอบ
“นัทเสียใจเรื่องอะไร...ไปทำอะไรมาลูก”
นัทธมนเบือนหน้าหนีไม่ยอมเล่า มนทิราเอะใจ ถามเสียงแข็ง
“ลูกลงมือไปแล้วใช่ไหม...ที่คุณกฤตย์หายตัวไปเป็นเพราะนัทใช่ไหมลูก ลูกลงมือแก้แค้นคุณกฤตย์แล้วใช่ไหม”
คำพูดดักคอทำให้นัทธมนผงะ มนทิราเห็นดังนั้นก็ดุเสียงเข้ม
“แม่บอกกี่ครั้งแล้ว...ไอ้ความแค้นนี่มันก็เหมือนไฟที่สุมในใจเรา ยิ่งคิดแก้แค้นก็เหมือนเอาน้ำมันสาดเข้ากองไฟ แล้วมันจะดับไหม มันก็ยิ่งโหมไฟให้แรงยิ่งขึ้น ไฟแค้นมันต้องดับด้วยน้ำนั่นก็คือการให้อภัยยังไงล่ะลูก...”
นัทธมนรู้สึกผิดมากแต่ยังไม่ยอมรับ แก้ตัวแกนๆว่าไม่ได้ทำอะไรกฤตย์ แค่กลุ้มใจเรื่องงานเลยอยากร้องไห้ มนทิราไม่เห็นหน้าลูกสาวเพราะอีกฝ่ายจงใจซบอกเธอร้องไห้จึงไม่ติดใจสงสัย เชื่อสนิทว่าลูกสาวแค่เครียดไม่ได้สร้างบาปกรรมด้วยการฆ่าใคร!
แกมแก้วเผลอหลับพร้อมลินจันทร์ กว่าจะรู้สึกตัวก็เลยเวลานัดกับกฤตย์ไปแล้วหลายชั่วโมง ทั้งเกตุมณีและแกมแก้วแปลกใจมากเพราะกฤตย์ไม่ใช่คนผิดเวลา อยากแจ้งความแต่ก็ติดว่าเขาเป็นผู้ชายโสดและสุขภาพร่างกายแข็งแรง ตำรวจคงไม่รับแจ้งจนกว่าจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมง
ถุงแป้งเป็นห่วงน้าชายมาก อยากแล่นไปตามหาอีกรอบแต่ทั้งพ่อแม่และเต้ยยับยั้งไว้ พร้อมกับสัญญาจะแจ้งความแต่เช้าหากว่ายังติดต่อกฤตย์ไม่ได้ในวันรุ่งขึ้น
ขณะที่ทุกคนตามหากฤตย์ด้วยความเป็นห่วง นัทธมนทรมานใจมากที่ทำร้ายเขาขนาดนั้น กฤตย์ก็เสียใจไม่ต่างกัน ความเจ็บปวดทางร่างกายไม่ได้มีผลกับเขาเลยเมื่อเทียบกับความรู้สึกของวรดาที่เขาเพิ่งเคยสัมผัส
“ยกโทษให้เราด้วยนะรดา ไม่นึกเลยว่าเราจะได้มีจุดจบแบบเดียวกันแต่เรายังจำจุดเริ่มต้นได้อยู่เลยนะ”
ภาพความทรงจำครั้งแรกที่ได้เจอวรดาผุดในหัว ใบหน้าสดใสแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มตราตรึงในใจเขา
ไม่รู้ลืม กฤตย์ดึงตัวเองจากอดีตแสนหวาน พึมพำถึงวรดา “ขอบคุณนะวรดา...จากจุดเริ่มต้นวันนั้นจนจุดจบในวันนี้...
ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่เคยคิดถึงเธอที่เป็นวรดาและเธอ...ที่เป็นนัทธมน”
นัทธมนปวดหัวใจไม่ต่างจากกฤตย์ ใบหน้าเว้าวอนของกฤตย์ลอยวนเวียนในหัวจนนอนไม่หลับ พลันภาพเก่าๆที่เธอกับเขาเคยใช้เวลาร่วมกัน รวมทั้งความประทับใจวันแรกที่ได้พบ ความห่วงใยที่เขามีให้เสมอก็ทำให้เธอร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดอีกครั้ง
“นี่เราทำลงไปได้ยังไง ทำไมถึงต้องทำร้ายคนที่ดีกับเราแบบนี้...”
ooooooo
นัทธมนนอนกระสับกระส่ายทั้งคืน ทั้งสับสนทั้งรู้สึกผิดที่ทำร้ายกฤตย์ถึงชีวิต มนทิราเห็นสีหน้าลูกสาวอิดโรยก็เป็นห่วง นัทธมนกินข้าวเนือยๆก่อนตัดสินใจบอกแม่จะลาออกจากบริษัทของกฤตย์
มนทิราสังหรณ์ใจว่าลูกสาวจะมีบางอย่างปิดบังแต่ไม่ทันซักนัทธมนก็แต่งตัวออกไปทำงานแต่เช้าโดยอ้างว่ามีงานสำคัญต้องเคลียร์ แกมแก้วมาดักรออยู่แล้ว คาดคั้นให้เลขาฯสาวของพี่ชายบอกความจริง
นัทธมนทำไขสือไม่รู้เรื่องทั้งที่ในใจร้อนรนด้วยความเป็นห่วงกฤตย์ เลขาฯสาวตีหน้านิ่งแกล้งบอก รปภ.ให้ช่วยตามหากฤตย์ ก่อนจะแสร้งตีเนียนบอกให้เปิดห้องเก็บของ
สภาพของกฤตย์ในห้องเก็บของทำให้ทุกคนพูดไม่ออก พิษณุที่เพิ่งมาถึงรีบประคองเจ้านายหนุ่มออกมาอย่างยากลำบากเพราะอีกฝ่ายขาหัก แกมแก้วประสาทเสียมาก เช่นเดียวกับนัทธมนที่น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความเสียใจและรู้สึกผิด ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อได้ยินกฤตย์บอกว่าจะยังไม่ไปโรงพยาบาลจนกว่าจะคุยกับเธอรู้เรื่อง
กฤตย์สั่งให้นัทธมนไปรอพบที่ห้องลับซึ่งไม่เคยมีใครได้เข้า แกมแก้วร้อนใจอยากตามไปด้วยแต่พิษณุขวางไว้เพราะเป็นคำสั่งของกฤตย์ นัทธมนประหม่าเล็กน้อยแต่อยากรู้มากกว่าว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอ
ภายในห้องลับของกฤตย์เต็มไปด้วยภาพถ่ายของวรดา รวมไปถึงรูปภาพของนัทธมนที่เขาแอบถ่าย กฤตย์พยุงตัวเองไปนั่งในสภาพเกือบหมดแรงก่อนจะแข็งใจพูดกับเลขาฯสาว
“ขอบใจมากนะนัทธมน”
“คุณจะขอบใจทำไม ดิฉันเกือบจะฆ่าคุณไปแล้ว”
“ขอบใจที่คุณยกโทษให้ผม”
“ดิฉันเคยคิดว่าตัวเองใจแข็งพอจะฆ่าคุณได้
แต่สุดท้ายฉันก็ต้องขัดกับคำอธิษฐานของวรดา”
“ขอบใจที่เลิกล้มความคิดนั้น แต่จะขอบใจมากกว่านี้ถ้าคุณจะเลิกเชื่อว่าผมเป็นคนฆ่าวรดาเสียที”
“มีแค่เราสองคนอยู่ตรงนี้คุณยังจะโกหกอีกเหรอคะ”
นัทธมนยังไม่ยอมเชื่อ กฤตย์ต้องขอร้องเสียงอ่อน
“งั้นถ้าคุณจะช่วยเปิดใจฟังผมสักนิด วางอคติไว้ก่อน ผมจะเล่าความจริงทั้งหมดให้คุณฟัง”
“งั้นดิฉันจะลองพยายามดูนะคะ คุณก็ลองเล่ามาก่อนแล้วกัน”
“ผมคงต้องเริ่มเล่าด้วยเรื่องที่คุณคงจะไม่เชื่ออย่างที่สุด...ผมรักวรดาจริงๆ...รักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน”
คำสารภาพรักง่ายๆของกฤตย์ทำให้นัทธมนหัวใจเต้นแรง ก่อนจะหน้าตึงเมื่อเขาบอกว่าทำหนังสือเจน แอร์ที่เคยให้วรดาหาย กฤตย์เห็นสีหน้าเธอก็ดักคออย่างรู้ทัน
“คุณจะบอกว่าผมโกหกสินะ แต่ผมยังยืนยันว่าผมรักวรดาแล้วผมก็ตั้งใจจะแต่งงานกับวรดา...”
ooooooo
กฤตย์พานัทธมนย้อนอดีตเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน...เขาตั้งใจจะแต่งงานกับวรดาถึงขั้นเอ่ยขออนุญาตพ่อแม่อย่างตรงไปตรงมา เกื้อกับหม่อมสายพิณพ่อแม่ของกฤตย์ลำบากใจแต่สุดท้ายก็ขัดไม่ไหวเพราะลูกชายคนเดียวเตรียมการไว้หมดแล้วด้วยการขอร้องผู้ใหญ่ที่เคารพรักเจรจาสู่ขอวรดาให้
“ตอนนั้นลึกๆในใจผมกลัวแทบตายว่าคุณพ่อจะขัดขวางแต่ไม่รู้เพราะท่านเข้าใจผมหรือเพราะท่านเกรงใจท่านผู้ใหญ่ถึงไม่ขัดอะไร...ผมแอบเตรียมทุกอย่างเอาไว้โดยไม่ได้บอกวรดาก่อน”
นอกจากหาผู้ใหญ่เจรจาสู่ขอ กฤตย์ยังไม่ยอมรับแหวนแต่งงานของแม่หมั้นวรดา แต่อยากใช้แหวนซึ่งเขาซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองมากกว่า
“สำหรับผม...แหวนแต่งงานเป็นเครื่องหมายของความรักแล้วก็ความทุ่มเทที่ผมมีให้ ผมก็เลยอยากจะใช้เงินเก็บของผมซื้อแหวนเองมากกว่า จะได้เป็นแหวนที่มีแค่วงเดียวในโลกที่ผมสั่งทำเพื่อวรดาคนเดียวจริงๆน่ะครับ”
“ตามใจ...พิลึกจริงลูกคนนี้ ตกลงไม่เอาแน่นะ...
รู้ไหมว่าแหวนแม่วงนี้แพงขนาดไหน”
กฤตย์พยักหน้า อธิบายเหตุผลของตัวเองยิ้มๆ “ทราบครับ...แต่ถึงแหวนผมจะไม่แพงเท่าแหวนคุณแม่แต่ผมว่าวรดาน่าจะภูมิใจกว่าถ้ารู้ว่าผมตั้งใจทำเพื่อเขาขนาดไหนน่ะครับ”
หม่อมสายพิณยอมแพ้ใจลูกชาย กฤตย์ยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงความเมตตาของแม่ก่อนเอ่ยถึงการ์ดแต่งงาน
“ผมออกแบบการ์ดแต่งงานและสั่งทำแหวนที่คิดว่าน่าจะถูกใจวรดา แม้แต่คำสัญญาที่เคยให้ไว้กับวรดาผมก็ไม่เคยลืม...ผมสัญญาว่าจะพาเขาไปหลวงพระบางด้วยกัน”
นัทธมนกวาดตามองไปยังตั๋วเครื่องบินไปหลวงพระบางที่กฤตย์ยังเก็บไว้ให้วรดา กฤตย์ยิ้มเศร้า
“แต่น่าเสียดายที่วรดาไม่มีโอกาสได้เห็นสิ่งเหล่านี้เลย”
“คุณถึงพาฉันไปที่หลวงพระบาง”
“ตอนนั้นผมคิดว่าอย่างน้อยการพาคุณไปหลวงพระบางด้วยกันก็เหมือนได้พาวรดาไปที่นั่นด้วย แม้แต่กำไลจากหลวงพระบางที่ผมเคยให้วรดาผมก็อยากเห็นมันอยู่ที่ข้อมือของคุณ”
แววตาจริงใจของกฤตย์ทำให้นัทธมนเจ็บแปลบ สับสนในหัวใจเหลือเกินว่าควรจะรู้สึกกับเขาแบบไหน
“คุณบอกว่าคุณรักวรดามาก ทำทุกอย่างเพื่อได้แต่งงานกับวรดาแต่คุณก็ทำร้ายจิตใจเธอด้วยการไปกับผาณิต”
“ถ้าคุณหมายถึงคืนนั้นที่ผมออกไปกับผาณิต...ผมไปเพราะความจำเป็น”
กฤตย์จำได้ว่าวันนั้นเขาตั้งใจไปเยี่ยมวรดาซึ่งป่วยหนัก แต่เพราะมีคำสั่งขาดจากประพจน์ไม่ให้เจอวรดาเขาเลยต้องทำตามคำแกมแก้วที่แนะนำให้เข้าทางผกากับผาณิต สถาปนิกหนุ่มเวลานั้นยอมฝืนใจพาผาณิต
ไปเที่ยว แม้จะรู้ว่าวรดาช้ำใจแต่ไม่ได้อธิบาย เขาแค่อยากทำดีกับผกากับผาณิตเผื่อได้เจอวรดาง่ายขึ้น
นัทธมนใจอ่อนยวบเมื่อได้ฟังความจริง เธอยังจำได้ถึงสีหน้าเจ็บปวดของวรดา “วรดาเสียใจมาก เธอรักคุณจนสุดหัวใจแต่กลับต้องมาเห็นภาพที่มันทำร้ายจิตใจขนาดนี้จากคนที่บอกว่าจะแต่งงานกับเธอ”
“วันนั้นผมไม่สามารถอธิบายอะไรได้และไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจผิดไป”
“แล้วคุณผาณิตทำให้คุณได้เจอวรดาอีกหรือเปล่าคะ”
กฤตย์พยักหน้า เพราะหลังจากนั้นเขาได้รับอนุญาตให้เจอวรดาจริงแต่อยู่ในสายตาประพจน์ตลอด
ooooooo
แม้แต่วันสุดท้ายของวรดา กฤตย์ก็ต้องเจอเธอโดยมีประพจน์ตามประกบ เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อย่างใจเลยนัดเจอเธออีกครั้งที่สวนใกล้หลุมหลบภัย นัทธมนใจเต้นแรงเมื่อรู้สึกว่าใกล้ความจริงเข้าไปทุกที
“ถ้าคุณไม่ได้เป็นคนที่ทำร้ายวรดาแล้วคืนนั้นคุณหายไปไหนคะคุณกฤตย์”
“คืนนั้นผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปหาวรดาตามที่นัดไว้...ยังไงผมก็จะต้องเจอเธอให้ได้...”
กฤตย์ไม่ได้โกหก เขาตั้งใจไปเจอวรดาและขอเธอแต่งงาน แต่ทุกอย่างก็ผิดแผนเมื่อหม่อมสายพิณล้มในห้องน้ำ
“ผมต้องขับรถพาคุณแม่ไปโรงพยาบาลผมถึงไปพบวรดาตามนัดไม่ได้ หลังจากวันนั้นวรดาก็หายไป ผมร้อนใจจนแทบจะกินนอนไม่ได้ จนหลายวันผ่านไป... เผอิญมีคนสวนไปดายหญ้าแถวนั้นแล้วเปิดประตูเข้าไป ไม่นึกเลยว่าพอได้เจอกันอีกทีเธอก็หมดลมหายใจไปเสียแล้ว”
น้ำเสียงสั่นๆของเขาทำให้นัทธมนสะเทือนใจมาก กฤตย์พยุงร่างอ่อนแรงของตัวเองไปหยิบชุดกับเครื่องประดับของวรดามาให้เธอ “ผมรู้สึกผิดมาตลอด...สิ่งเดียวที่ทำได้คือเก็บความทรงจำทุกอย่างระหว่างผมกับรดาไว้ในห้องนี้”
กฤตย์น้ำตาไหล เช่นเดียวกับนัทธมนที่สะอื้นไห้ด้วยความเสียใจและรู้สึกผิดที่ทำร้ายเขาเกือบตาย
“นี่...ดิฉันเข้าใจคุณผิดมาตลอดจริงๆหรือนี่... ฉัน...ขอโทษที่ทำรุนแรงกับคุณ ฉันไม่น่าเลย...”
“ไม่เป็นไรหรอกนัทธมน...ไม่เป็นไรจริงๆ”
ขาดคำกฤตย์ก็หมดสติ นัทธมนตะโกนเรียกพิษณุมาช่วยพาเจ้านายหนุ่มส่งโรงพยาบาล
“คุณกฤตย์ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่เข้าใจคุณผิดมาตลอด เพราะความแค้นทำให้ฉันเหมือนคนโง่ทำร้ายคนดีๆอย่างคุณ คุณกฤตย์...คุณอย่าเป็นอะไรนะคะ อย่าให้ฉันต้องเสียใจไปตลอดชีวิตเลยนะคะ”
ภาพความทรงจำเก่าๆ ทั้งคำเตือนของหลวงพ่อ แม่หมอที่หลวงพระบางหรือแม้แต่ของแม่ผุดในหัว
นัทธมนปวดหัวใจมากที่อคติและทำร้ายกฤตย์จนอาการหนักขนาดนี้
ครอบครัวถุงแป้งรออยู่แล้วที่โรงพยาบาล เมื่อร่างหมดสภาพของกฤตย์มาถึงก็พูดไม่ออก ถุงแป้งโกรธมาก โทษว่าเป็นความผิดนัทธมนที่จ้องล้างแค้นกฤตย์แทนวรดา
นัทธมนสะเทือนใจมาก ไม่กล้าอยู่เผชิญหน้ากับครอบครัวกฤตย์แต่แยกไปซบอกแม่ที่บ้าน
“นัทเกือบทำให้คนดีๆคนนึงต้องตายเพราะความมั่นใจผิดๆ นัทไม่น่าทำแบบนั้นลงไปเลย”
“แต่ตอนนี้คุณกฤตย์เขาก็ปลอดภัยแล้วนะลูก”
“นัททำร้ายเขาขนาดนั้นเขาก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร ความรู้สึกของนัทตอนนี้มันสับสนไปหมด ความแค้นที่มีมาตลอดมันทำให้นัททรมานไม่มีความสุข แต่ถึงจะได้ลงมือแก้แค้นมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น ตอนนี้นัทรู้แล้วว่าความแค้นไม่เคยให้อะไรนอกจากความโง่เขลากับความทุกข์ ความทุกข์ที่นัทสร้างมันขึ้นมาเองทั้งนั้น”
“แม่ถึงบอกให้นัทปล่อยวางแล้วอยู่กับปัจจุบันเข้าไว้”
“ที่ผ่านมาถ้านัทเชื่อทุกคำเตือนนัทคงไม่ทำร้ายคนดีๆอย่างคุณกฤตย์ นัทละอายแก่ใจ นัทไม่กล้าไปสู้หน้าคุณกฤตย์แล้วล่ะแม่ นัทกลัว...กลัวตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดลงไปอีก”
ooooooo
อาการของกฤตย์พ้นขีดอันตราย เขารักษาตัวในโรงพยาบาลโดยไม่ยอมบอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องเก็บของ นอกจากว่าทุกอย่างเป็นแค่อุบัติเหตุ...ไม่เกี่ยวอะไรกับนัทธมน
นัทธมนไม่ได้ไปเยี่ยมกฤตย์เพราะไม่กล้าสู้หน้า กระนั้นเธอก็นอนกระสับกระส่ายฝันร้ายถึงวันที่วรดาถูกฆ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนจะเรียกให้เธอตามหาฆาตกรตัวจริงอีกครั้ง
พิษณุแวะมาหานัทธมนที่บ้านพร้อมกล่องข้าวของเพราะเธอยื่นใบลาออกแล้ว นัทธมนต้อนรับเขาด้วยใบหน้าอิดโรย ผู้ช่วยหนุ่มสงสารแต่ไม่วายถามเรื่องคาใจ
“วันที่คุณกฤตย์บาดเจ็บ คุณกฤตย์ให้ผมพาไปที่ห้องชั้นบน ผมเห็น...รูปคุณเต็มไปหมด”
“นั่นไม่ใช่รูปฉันหรอกค่ะ”
“คุณกฤตย์ก็บอกแบบนั้นแต่ไม่บอกว่าผู้หญิงในรูป เป็นใคร ทำไมถึงหน้าเหมือนคุณนัทอย่างกับคนเดียวกัน”
“นั่นเป็นรูปของ...วรดาค่ะ”
“วรดา...ผู้หญิงที่เคยเป็นคนรักของคุณกฤตย์หรือเปล่าครับ”
“ค่ะ...ผู้หญิงที่คุณกฤตย์รักมาก”
“มิน่าคุณกฤตย์ถึงไม่เคยให้ใครเข้าไปในห้องนั้นเลย”
“คุณพิษณุคะ...คุณช่วยพาฉันไปที่ห้องนั้นอีกครั้งได้ไหมคะ”
“คุณนัทจะไปทำไมครับ”
“เพราะมีความจริงบางอย่างที่ฉันพยายามตามหามาตลอดชีวิตแต่ก็ยังหาไม่เจอ...”
มนทิราไม่สบายใจเมื่อลูกสาวบอกว่าจะไปห้องลับของกฤตย์อีกครั้ง
“ไหนนัทว่าไม่ติดใจกับเรื่องในอดีตชาติอีกแล้วไง ทำไมถึงอยากกลับไปค้นหาอะไรอีก”
“นัทพยายามแล้วนะแม่ แต่ฝันร้ายพวกนั้นก็ยัง ตามมาหลอกหลอนนัทไม่หยุด แม่ให้นัทไปเถอะนะ นัทแค่อยากหาความจริงเท่านั้น ความจริงที่จะทำให้นัทไม่ต้องฝันร้ายอีก”
พิษณุพานัทธมนไปห้องลับในช่วงวันหยุดเพราะไม่มีใครอยู่ นัทธมนกวาดตามองรอบห้องพลางพึมพำถึงวรดา
“วรดา...ช่วยฉันหยุดฝันร้ายพวกนั้นสักทีเถอะนะ ขอให้ฉันเจอเบาะแสอะไรก็ได้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเธอ”
นัทธมนไม่พบอะไรจากห้องลับของกฤตย์นอกจากความรักของเขาที่มีต่อวรดา พิษณุจะพาเธอกลับแต่ต้องชะงักเมื่อจู่ๆลินจันทร์ก็โผล่มาพร้อมแกมแก้ว เด็กหญิงกลัวตัวสั่น พร่ำขอโทษวรดาจนนัทธมนต้องปลอบ
“ลินจันทร์...ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ได้จะมาทำอะไรเธอ”
น้ำเสียงปลอบประโลมของนัทธมนไม่ได้ทำให้ลินจันทร์สงบ ขยับตัวหนี นัทธมนเดินตาม
“ลินจันทร์...ไม่สิ...ผาณิต คุณณิต ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณแค่สองสามข้อเท่านั้นล่ะ”
ลินจันทร์ส่ายหน้าบอกไม่รู้เรื่อง นัทธมนหรี่ตาแกล้งถาม
“รู้เหรอคะว่าฉันจะถามอะไรถึงได้รีบตอบว่าไม่รู้”
พิษณุสงสารลินจันทร์พยายามกล่อมให้แยกย้าย แต่นัทธมนไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“คุณณิต คุณรู้ใช่ไหมว่าใครทำร้ายวรดาแล้วพาไปขังที่หลุมหลบภัย ใคร...คุณหญิงน้าหรือคุณณิตที่เป็นคนทำ”
ลินจันทร์ตกใจหน้าซีด วิ่งหนีไม่อยากตอบ ท่าทางพิรุธจนนัทธมนต้องตามจับ
“คุณณิตบอกฉันมาเถอะ ทุกอย่างจะได้กระจ่างสักที บอกฉันเถอะคุณณิต...ใครทำร้ายวรดา”
ooooooo
ลินจันทร์มีอาการผวาเมื่อได้ยินชื่อวรดา นัทธมนมั่นใจว่าเด็กหญิงคือผาณิตกลับชาติมาเกิดและน่าจะรู้ตัวฆาตกรตัวจริง แกมแก้วเห็นลูกสาวถูกนัทธมนคาดคั้นก็ร้อนตัวพุ่งไปกระชากตัวออก
ท่าทางเกรี้ยวกราดของแกมแก้วทำให้พิษณุตกใจ ส่วนนัทธมนยิ่งมั่นใจว่าลินจันทร์ต้องรู้ แกล้งยั่ว
“คุณณิต...ถ้าไม่ตอบฉันจะถือว่าคุณยอมรับว่าเป็นคนฆ่าวรดา”
แกมแก้วผงะ ร้อนรนกว่าเก่าจนนัทธมนสงสัย ลินจันทร์ทนแรงกดดันไม่ไหวโพล่งออกไป
“ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
ลินจันทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนเงยหน้าพูดกับนัทธมนด้วยเสียงของผาณิต
“ฉันขอโทษ แต่ฉันสาบานว่าฉันไม่เคยคิดจะฆ่าเธอเลยนะวรดา”
“ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร หรือว่าเป็นคุณหญิงผกา แม่ของเธอ”
“คุณแม่ไม่เกี่ยว คุณแม่ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“งั้นบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใคร ถ้าเธออยากจะขอโทษฉันจริงๆล่ะก็...บอกฉันมาสิ ใครเป็นตัวการฆ่าวรดา”
แกมแก้วเริ่มหวาดหวั่นกลัวความผิดของตนในอดีต พยายามลากลินจันทร์ออกไปแต่ลินจันทร์ไม่ขยับ
“อย่าทำผิดซ้ำสองอีกเลยนะแกมแก้ว อย่าทำเหมือนเมื่อสิบเก้าปีก่อนอีกเลย...อย่าทำอีกเลย”
สิ้นคำของลินจันทร์แกมแก้วก็สติแตกคว้ากรอบรูปใกล้มือฟาดศีรษะนัทธมนเลือดไหล พิษณุตกใจมากจะแย่งกรอบรูปเพื่อความปลอดภัยแต่แกมแก้วไม่ให้ นัทธมนไม่ยี่หระแผลที่หัว คาดคั้นลินจันทร์เสียงเข้ม
“คุณณิต! บอกความจริงมาเถอะ แล้วฉันจะอโหสิกรรมให้กับคุณ เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก”
ลินจันทร์ปากคอสั่นกว่าจะพูดออก “แกมแก้วชวนฉันไปที่นั่น!”
แกมแก้วหน้าเสีย แหวกลบเกลื่อน “พูดบ้าอะไร ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“เธอนั่นแหละที่ชวนฉันไปหาวรดา”
“คิดจะป้ายความผิดให้ฉันเหรอยะ หุบปากไปเลยนะ!”
ลินจันทร์หรือผาณิตกลับชาติมาเกิดพาทุกคนย้อนอดีตเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน...คืนที่วรดาเสียชีวิต...
แกมแก้วแวะมาบ้านประพจน์เพื่อบอกวรดาถึงความจำเป็นที่กฤตย์จะผิดนัด ผาณิตหมั่นไส้แต่ไม่คิดขัดขวาง แกมแก้วนึกสนุกคิดแผนร้ายจะแกล้งวรดาด้วยการไปดักตีหัว!
“หา...จะดีเหรอแก้ว ไหนบอกแค่แกล้งเบาะๆ นี่เล่นใช้ไม้ตีหัวเลยเนี่ยนะ”
“ไม่ได้จะตีให้ตายนี่ แค่ตีซะทีนึงพอให้หายหมั่นไส้มันก็พอ”
“ฉันไม่เอาด้วยล่ะ ขืนมันไปฟ้องคุณพ่อ ฉันจะแก้ตัวยังไงล่ะแก้ว”
“ก็แค่บอกไปว่าเห็นเงาคนมายืนทำลับๆล่อๆ ก็เลยตีหัวมันเพราะนึกว่าเป็นขโมย...ก็แค่เนี้ย...ไม่เห็นจะยาก”
แกมแก้วพาผาณิตไปถึงจุดนัดพบเห็นวรดารอกฤตย์อยู่ก็ย่องไปตีหัวจากข้างหลัง วรดาไม่ทันเห็นหน้าสองสาวแต่ล้มหมดสติเลือดไหลจากศีรษะเป็นแผลฉกรรจ์!
ผาณิตสติแตกเมื่อเห็นแผลของพี่สาวคนละแม่ พยายามเขย่าตัวให้รู้สึกตัวแต่วรดาก็ไม่ฟื้น แกมแก้วเริ่มใจไม่ดี ตาเหลือกเมื่อเห็นแผลบนหัววรดาก่อนจะคิดได้ว่ามีหลุมหลบภัยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
แกมแก้วเคยได้ยินกฤตย์เล่าว่ามีหลุมหลบภัยเก่าในบริเวณบ้าน เธอจึงตัดสินใจลากร่างหมดสติของวรดาไปขังไว้ ผาณิตตกกระไดพลอยโจนเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด แม้จะลังเลเพราะสำนึกผิดชอบชั่วดีแต่ความรักตัวกลัวตายกับความต้องการเบื้องลึกจะครอบครองกฤตย์ก็เอาชนะไปได้
กระนั้นเมื่อแกมแก้วใช้ไม้ขัดดาลประตูหลุมหลบภัยจริงๆ ผาณิตกลับรู้สึกผิดจนอยากเปลี่ยนใจ
“เกิดจะมาทำเป็นใจดีอะไรตอนนี้อีกล่ะผาณิต”
“ฉันยอมรับว่าเกลียดนังรดา แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากให้มันตายด้วยน้ำมือเธอแบบนี้”
“ตายด้วยน้ำมือฉันอย่างงั้นเหรอยัยผาณิต งานนี้เธอจะโยนความผิดให้ฉันคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ถ้าฉันต้องติดคุก ฉันก็จะให้การกอดคอเธอไปกับฉันด้วย!”
ลินจันทร์หรือผาณิตในอดีตชาติจำได้ว่าตัวเองนั่งแทบไม่ติดถึงสองวันเต็มๆ ร้อนรนด้วยความกังวลเรื่องวรดา แกมแก้วรำคาญต้องปรามแกมขู่ว่าหากวรดารอดพวกเธอทั้งสองจะติดคุกแทน!
ผาณิตกลัวติดคุกแต่ความรู้สึกผิดในใจก็ผลักดันให้อยากสารภาพ เธอเกือบทำสำเร็จถ้าแกมแก้วไม่คอยขวางและความจริงจะไม่ปรากฏในหลายวันต่อมาเมื่อมีคนงานพบความผิดปกติในหลุมหลบภัย
กฤตย์เป็นคนพบศพวรดาเป็นคนแรก เขาร่ำไห้ราวกับจะตายจนทุกคนสะเทือนใจ ผาณิตจำภาพนั้นได้ติดตา จนถึงชาตินี้เธอก็ยังจำได้ว่ากฤตย์เสียใจกับการจากไปของวรดามากแค่ไหน
“หลังการตายของวรดา...พี่กฤตย์ก็ไม่ยอมพบหน้าฉันเพราะคิดว่าฉันพัวพันกับการตายของวรดา แกมแก้วที่เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวก็หนีหน้าเพราะกลัวว่าฉันจะแฉเขา ที่ร้ายกว่านั้น...ทุกอย่างในบ้านฉันก็แย่ลงไปหมด”
ประพจน์เสียใจกับการตายของวรดามากจนทำให้บรรยากาศในบ้านพลอยหดหู่
“คุณพ่อคิดว่าคุณแม่กับฉันมีส่วนรู้เห็นกับการตายของวรดาจนไม่ยอมพูดคุยกับพวกฉันอีก ผ่านไปไม่นานคุณพ่อก็ขอหย่ากับคุณแม่ คงเป็นกรรมที่ฉันก่อไว้ทำให้ครอบครัวของฉันต้องแตกร้าว”
ลินจันทร์หรือผาณิตร้องไห้สะอึกสะอื้น ยิ่งคิดถึงชะตากรรมสุดท้ายของเธอกับแม่ยิ่งเศร้าใจ
“ผลกรรมยังตามสนองจนฉันกับคุณแม่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำตายจากไป คุณพ่อเองก็หลบหนีสังคมไปบวชที่วัดป่าห่างไกล...ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดฉันเอง...ฉันขอโทษ”
จบคำลินจันทร์ก็ทรุดตัวร้องไห้กับพื้น นัทธมนมองมาด้วยความเวทนาต่างจากแกมแก้วที่ตาแดงก่ำอย่างโกรธจัด ตั้งท่าจะทำร้ายนัทธมนเพื่อปกปิดความผิดตัวเองอีกรอบ แต่จู่ๆกฤตย์ ครอบครัวถุงแป้งและเต้ยซึ่งเพิ่งมาจากโรงพยาบาลและได้ยินทุกอย่างก็ออกมาขวางและขอร้องไม่ให้แกมแก้วทำผิดซ้ำ
แกมแก้วคลั่ง กรีดร้องเพราะทนไม่ไหวกับสายตาผิดหวังจากทุกคนรอบตัวโดยเฉพาะของกฤตย์พี่ชายสุดที่รัก
“แก้วไม่ผิด แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น!”
นัทธมนมองมาด้วยความสมเพช ไม่คิดอาฆาตอะไรแกมแก้วหรือผาณิตอีกเพราะสิ่งที่ทั้งสองประสบเวลานี้ก็ไม่ต่างจากกรรมเก่าที่ทุกข์ทรมานไม่ต่างจากการตายทั้งเป็น
แกมแก้วทนแรงกดดันไม่ไหววิ่งหนีออกจากบ้านและโดนรถชนกระเด็น!
ooooooo
ผลของรถชนวันนั้นไม่ได้ทำให้แกมแก้วเสียชีวิตแต่ร่างกายก็บอบช้ำสาหัสและเป็นอัมพาตเกือบทั้งตัว ลินจันทร์ช่วยเกตุมณีดูแลแม่โดยมีกฤตย์คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจ ส่วนนัทธมนหลังจากอโหสิกรรมให้ทั้งแกมแก้วและผาณิตก็หายหน้าหายตาไปจากครอบครัวของกฤตย์
นัทธมนตัดสินใจไปทำงานต่างจังหวัดโดยไม่บอกที่อยู่กับใครแม้แต่เต้ยกับถุงแป้ง สองเพื่อนรักซึ่งกลายเป็นคู่รักที่น่าอิจฉา ทั้งสองแวะมาขอโทษนัทธมนที่เข้าใจผิดโดยเฉพาะเรื่องที่กล่าวหาว่านัทธมนจะฆ่ากฤตย์
นัทธมนไม่ถือสาหรือติดใจแถมอวยพรให้เพื่อนรักทั้งสองมีความสุข
ถุงแป้งเดินทางไปเรียนต่อตามลำพังโดยมีเต้ยเป็นกำลังใจสำคัญที่เมืองไทย กฤตย์อยากตามหานัทธมนเพื่อปรับความเข้าใจแต่ไม่รู้จะตามหาตัวที่ไหน ได้แต่ใช้เวลากับแกมแก้วที่ยังรับสภาพอัมพาตของตัวเองไม่ได้
“อดทนนะแก้ว คิดซะว่าเป็นกรรมเก่าที่เราต้องชดใช้ ในเมื่อเรารู้ว่าไม่มีใครหลุดรอดจากกงเกวียนกำเกวียนนี้ไปได้ ต่อไปนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ถ้าเราเริ่มทำแต่กรรมดี ทำปัจจุบันให้ดี ยังไงซะอนาคตมันก็ต้องดีสิ...ถูกไหม”
แกมแก้วเริ่มทำใจได้ในเวลาต่อมาโดยมีลินจันทร์กับครอบครัวเป็นกำลังใจสำคัญ กฤตย์กลับไปบ้างานเหมือนเดิมจนพิษณุหนักใจเพราะรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มกำลังคลั่งเพราะรักและคิดถึงนัทธมน
มนทิรารู้ดีว่าลูกสาวหนีไปอยู่ไหน เธอสงสารกฤตย์ที่แวะเวียนมาเฝ้าหน้าบ้านทุกวันจนต้องโทร.ต่อว่าลูกสาว
“ขอเวลานัทสักพักนะคะแม่”
“แม่เป็นห่วงนะลูก นัทเคยห่างแม่ไปไหนไกลๆ ซะที่ไหน แถมไม่ยอมให้บอกใครอีก รู้ไหมผ่านมาหลายเดือนจนตอนนี้คุณกฤตย์เขายังเทียวไปเทียวมาหวังจะเจอเราให้ได้”
“อีกหน่อยคุณกฤตย์เขาก็คงเลิกถาม เลิกนึกถึงนัทไปเองล่ะแม่”
“แล้วนัทล่ะ...เลิกนึกถึงเขาได้เหรอลูก คนเราถ้าตัดใจไม่ได้ ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนใจก็ไม่สงบ หนีหน้าคนที่เราเกลียดเราอาจจะสบายใจแต่หนีหน้าคนที่เรารักมันจะมีแต่ทุกข์ใจนะนัท”
นัทธมนดื้อเหมือนเคย มนทิรายอมให้เวลาลูกสาวเคลียร์ใจตัวเองอีกหลายเดือนจึงแกล้งบอกใบ้กฤตย์จนเขารู้ว่าจะตามหาตัวนัทธมนเจอที่ไหน
กฤตย์ไม่รอช้าตามไปหานัทธมนที่โรงเรียนต่างจังหวัดและเปิดฉากสารภาพว่าคิดถึงเธอทันทีที่เจอหน้า
“ดิฉันคิดว่าคุณกฤตย์คงโกรธเกลียดที่ดิฉันทำร้ายคุณ แล้วยังเป็นต้นเหตุให้คุณแกมแก้วต้องเป็นอัมพาต”
“อย่าโทษตัวเองเลย เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นผลกรรมที่แก้วก่อเอาไว้กับวรดา สิ่งที่เกิดขึ้นและผ่านไปแล้วเราแก้ไขไม่ได้ ปัจจุบันกับอนาคตต่างหากที่เราต้องทำให้ดีที่สุด”
“ค่ะ...เพราะความแค้นในอดีตชาติทำให้ฉันทำผิดพลาดไปมากมาย ความเคียดแค้นไม่เคยให้อะไรเลยนอกจากความทุกข์ใจ ตอนนี้ดิฉันรู้แล้วว่าถ้าตัดเรื่องความแค้นในอดีตออกไป ดิฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเกลียดคุณ”
“แค่ไม่เกลียดเองเหรอ”
นัทธมนยิ้มเขิน กฤตย์ได้ใจจับมือเธออย่างถนอม
“เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าส่วนหนึ่งในชีวิตผมมันตายไปแล้วพร้อมกับวรดา...จนได้พบกับผู้หญิงที่ชื่อนัทธมน”
“แล้วนัทธมนคนนี้จะแทนที่วรดาได้เหรอคะ”
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อวรดากับนัทธมนคือคนคนเดียวกันและคือคนที่ผมรักมากที่สุด”
สองหนุ่มสาวมองหน้ากันด้วยความรัก จูบกันอย่างดูดดื่มเพื่อลืมเรื่องแค้นในอดีต จากนี้จะไม่มีอีกแล้วการล้างแค้นจะมีแค่ความรักของคนสองคนที่จะคงอยู่ชั่วนิจนิรันดร์...
********อวสาน*********
อ่านละคร ด้วยแรงอธิษฐาน ตอนที่ 11[ตอนอวสาน]
ละครเรื่อง บทประพันธ์โดย: กิ่งฉัตรละครเรื่อง บทโทรทัศน์โดย ทองเอก-ญาลิล-ณกดแก้ว
ละครเรื่อง กำกับการแสดงโดย ผิน เกรียงไกรสกุล
ละครเรื่อง ผลิตโดย บริษัท กัทส์ เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง นักแสดงนำ เจษฎาภรณ์ ผลดี,นิษฐา จิรยั่งยืน
ที่มา ไทยรัฐ