อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 15/3 วันที่ 14 มี.ค. 56
“ดาบประจุพราย มันไม่กินเลือดเจ้าของมันเองดอก ไอ้กล้า”ขุนโชติตวัดกงเล็บข่วนหน้าอกกล้าเป็นรอยยาว กล้าถึงกับเข่าทรุด หาญจะเข้ามาช่วยแต่ต้องชะงัก ขุนโชติจิกผมกล้าให้เงยหน้าขึ้น สบตา ชี้หน้าหาญ
“เอ็งจงดูไว้ไอ้หลวงณรงค์ ข้าจักเอาเลือดของหลานเอ็งมาล้างตีนข้า สังเวยแค้นที่เอ็งก่อกรรมเอาไว้”
หาญตะโกนห้าม
“อย่า”
ขุนโชติไม่ฟังเสียง ง้างกงเล็บ แทงสวบไปที่หน้าอกของกล้า กล้าสะดุ้งสุดตัว
“อ๊าก”
กงเล็บทะลุหน้าอกกล้าออกมา ขุนโชติกระชากกงเล็บกลับ
“กล้า” กล้าล้มลง หาญจ้องขุนโชติ “เพราะอะไร ในเมื่อเอ็งโกรธแค้นข้า ทำไมไม่ฆ่าข้า เอ็งลงมือกับกล้าทำไม”
ขุนโชติมองกล้าที่หายใจรวยริน
“เพราะมันเป็นสายเลือดของเอ็งยังไงล่ะ ไอ้หลวงณรงค์”
“กล้าไม่ใช่สายเลือดของข้า เอ็งผิดแล้วขุนโชติ เพชรเก็บกล้ามาเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ กล้าคือลูกเสือผาด แห่งชุมผาดำ”
หาญตะโกนอย่างเจ็บปวด ขุนโชติได้ยินถึงกับตะลึง
“ชุมผาดำ”
ในอดีต ชุมผาดำถูกเผา ไฟลุกโชติช่วง เสือดำกับเสือไทสู้กับสมุนชุมผาดำ ขุนโชติสู้กับผา หัวหน้าชุม แล้วฟันผาลงไปทรุด
“ไอ้ผา หากชุมผาดำของเอ็งยอมสยบต่อข้า ข้าจะไว้ชีวิตเอ็ง”
“ไม่มีทาง”
ผาจะฟันขุนโชติ ขุนโชติแทงสวน ผาล้มลงตาย
เสือดำ เสือไทลากสายเข้ามาหาขุนโชติ
“พี่โชติ เมียไอ้ผาเชือดคอตายแล้ว เหลือแต่นังสายลูกสาวมัน”
ขุนโชติเข้าไปเชยคางสาย สายถุยน้ำลายใส่
“นังนี่” เสือไทจะตบ ขุนโชติร้องห้าม
“อย่า”
ขุนโชติเป่ามนต์ใส่ สายระทวยล้มสู่อ้อมกอดขุนโชติ ขุนโชติยิ้ม
ที่ชุมโจรทุ่งพระกาฬ ขุนโชตินอนหลับอยู่ในกระท่อมโดยมีสายเมียอีกคนของขุนโชตินอนซบแผ่นอกอยู่ สายลืมตาตื่น ชะโงกมองว่าขุนโชติหลับสนิท จึงค่อยๆ ยกแขนขุนโชติที่กอดตัวเองไว้ออก เบาๆ ช้าๆ ก่อนจะดึงมีดหมอที่ซ่อนออกมา เป่ามนต์ มีดหมอสว่างวาบ ทันใดสายปักมีดลงกลางอกขุนโชติ แต่ขุนโชติรับไว้ทัน เหวี่ยงสายถลาไป
“เหตุใด อีสาย เอ็งเป็นเมียรักของข้า แล้วใยเอ็งจึงทรยศคิดฆ่าผัวตัวเองเยี่ยงนี้”
แววตาสายฉายความแค้นออกมา
“ข้าตกเป็นเมียเอ็งเพราะเอ็งใช้อาคม ข้าเกลียดเอ็ง เอ็งฆ่าพ่อข้า แล้วยังเผาชุมผาดำของข้า ข้าทนอยู่อย่างทรมานเพื่อรอวันนี้”
ขุนโชติมองสายด้วยแววตาเจ็บปวด
“เอ็งไม่เคยอภัยให้ข้า แล้วเอ็งมีลูกให้ข้าทำไม”
“เอ็งจักได้ตายใจ สิ้นระแวงในข้ายังไงล่ะ ไอ้โง่”
สายวิ่งเข้าไปจ้วงแทงอีก แต่ขุนโชติเบี่ยงหลบ ตบสายกระเด็นจนล้มทับมีดตัวเอง
“สาย นังสาย”
ทันใดผิวลูกชายวัยรุ่นก็วิ่งเข้ามาประคองศพแม่
“แม่ แม่ เหตุใดพ่อต้องฆ่าแม่เยี่ยงนี้”
ขุนโชติไม่ตอบ
“แม่เอ็งคิดฆ่าข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
ผิวจ้องขุนโชติด้วยความแค้น
หลังจากนั้นไม่กี่วันชุมโจรทุ่งพระกาฬของขุนโชติก็ถูกกำไฟไหม้ ขุนโชติเข้ามายืนมองขณะที่สมุนช่วยกันดับไฟ
“มันผู้ใดบังอาจเผาชุมทุ่งพระกาฬของข้า”
ขุนโชติถามด้วยความโกรธจัด เสือไทกับเสือดำลากตัวผิวเข้ามาคุกเข่า
“พวกข้าเห็นมันกำลังเผาโรงตีดาบ”
“ไอ้ผิว ผีห่าตนใดเข้าสิง เอ็งถึงคิดเผาชุมตัวเองเยี่ยงนี้”
“ข้าจักแก้แค้นให้แม่ ข้าจักเผาทุกอย่างของพ่อให้สิ้น”
ขุนโชติโมโห ตบผิวหน้าหัน ชักดาบประจุพรายจะตามไปฟันแต่เสือดำรีบห้ามไว้
“อย่าพี่โชติ! อย่างไรเสีย ไอ้ผิวมันก็เป็นลูกพี่ อย่าให้ถึงตายเลย” ขุนโชติชะงัก
“ไอ้ลูกทรพี เอ็งจงไสหัวไปให้ไกล อย่าให้ข้าเห็นหน้าอีก”
“ข้าไปแน่ ข้าจะไปฟื้นชุมผาดำของแม่ แล้วข้าจักกลับมา”
ผิวซมซานหนีไป ขุนโชติได้แต่มองตามทั้งโกรธทั้งเจ็บปวด
เหตุการณ์กลับสู่ปัจจุบัน ขุนโชติมองสบตาหาญ
“ชุมผาดำ ไอ้ผิว...เสือผาดแห่งชุมผาดำ มันเป็นอะไรกับเสือผิว”
“เสือผาด เป็นลูกเสือผิว หัวหน้าชุมโจรผาดำ”
ขุนโชติถึงกับหมดแรง
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้”
ขุนโชติเดินเข้าไปหากล้า หาญที่ประคองกล้าไว้ ระวังตัว แต่ก็แฝงความสงสัย
“เอ็งจะทำอะไร”
ขุนโชติไม่ตอบ แต่กลับเป่ามนต์ลงแขนแล้วใช้กงเล็บกรีดเลือดตัวเอง เลือดไหลเป็นทาง ขุนโชติยื่นแขนออกไปอยู่เหนือตัวกล้า เลือดของขุนโชติหยดลงมา ทันใดเลือดของกล้าที่อยู่รอบบาดแผลตรงหน้าอกก็ลอยขึ้นไป เลือดจากคนทั้งสองผสานกันกลางอากาศจนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ขุนโชติถึงกับเซ อึ้ง ไม่ต่างจากหาญและกล้า ขุนโชติแหงนหน้ามองท้องฟ้า
“ข้าทำผิดกระไร เหตุใดฟ้าถึงลงทัณฑ์ข้าเยี่ยงนี้ ทำไม”
ขุนโชติวิ่งเตลิด หนีหายไป หาญไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จะตามไปแต่เป็นห่วงกล้า ทันใดนั้นกระเต็น ยิ่งยศ จุกก็วิ่งเข้ามา ทุกคนต่างตะลึงเมื่อเห็นกล้าเต็มไปด้วยเลือด
“กล้า กล้า ใครทำลูก” กระเต็นเข้าไปกอดกล้าไว้แน่น น้ำตาไหลริน “กล้าลูกแม่”
หาญสบตายิ่งยศ
“ฝากกล้ากับศรีแพรด้วย ฉันต้องตามจับขุนโชติให้ได้”
หาญตัดใจแหวกอากาศ ย่นระยะทางตามขุนโชติไปทันที
“ไอ้หาญ”
ยิ่งยศวิ่งไปดูศรีแพร ว่าคาถาห้ามเลือด ประคองศรีแพรพิงหิน กล้าฟื้นขึ้นมา
“แม่”
ยิ่งยศวิ่งมาดูกล้า ว่าคาถาห้ามเลือดแล้วเครียด
“ธาตุไฟแตกซ่าน คาถาห้ามเลือดไม่ได้ผล”
กระเต็นเห็นสภาพลูก ใจจะขาด
“กล้า ไม่เป็นไรนะลูก แม่จะช่วยกล้าเอง แม่จะช่วยกล้าเอง”
“แม่ ผมขอโทษที่ทำให้แม่เป็นห่วง แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ผมก็จะฆ่าไอ้ขุนโชติไม่ได้ ที่ผ่านมาผมไม่เคยฆ่าคนบริสุทธิ์ ผมไม่ได้ฆ่าอาสุพจน์ อาฆ่าตัวตายเอง ผมสาบาน”
“แม่เชื่อกล้า” กระเต็นร้องไห้ออกมา
“ไอ้กล้า แกต้องเข้มแข็งนะโว้ย ปู่จะไม่ปล่อยให้เอ็งตายง่ายๆ” ยิ่งยศบอก
“ราชาวดี...บอกเค้าว่าผมขอโทษ ที่ปกป้องเค้าไม่ได้” กล้ากระอักเลือดออกมา
“พอแล้วกล้า ไม่ต้องพูดแล้ว”
“ผม รัก แม่...ชาติหน้า ผมจะมาทดแทนพระคุณ”
กล้าพยายามไหว้แต่มือตก
“กล้า ไม่ ไม่”
กระเต็นร้องไห้อย่างเสียสติกอดลูกแน่น ยิ่งยศกัดฟัน แค้นสุดๆ จุกน้ำตาไหล
ช่องอากาศเปิดออก ขุนโชติโซซัดโซเซออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก ขุนโชติมองซ้ายมองขวาไปรอบๆ จึงเห็นพิพิธภัณฑ์ทุ่งพระกาฬอยู่ตรงหน้า
“ทุ่งพระกาฬ บ้านข้า”
ตำรวจ 2 คนกำลังช่วยกันลำเลียงข้าวของเครื่องใช้ประจำตัวของหลวงณรงค์ออกมากองไว้ข้างหน้า รวมทั้งรูปหลวงณรงค์ เจ้าหน้าที่วิ่งมาอีกทาง
“นั่นพวกคุณจะทำอะไร”
“มีคำสั่งว่าหลวงณรงค์ฤทธิโยธา เป็นพวกฉ้อฉล โกงกิน ไม่ควรจะเคารพบูชาอีกต่อไป ให้เอาของใช้ของหลวงณรงค์ไปเผาทำลายให้หมด”
ห่างออกมาขุนโชติเข้ามายืนมองด้วยความแปลกใจ
“เหลวไหล หลวงณรงค์เป็นคนซื่อสัตย์ สร้างคุณประโยชน์ให้กับทุ่งพระกาฬตั้งมากมาย ทั้งที่ดิน ทั้งข้าวของเครื่องใช้ ทรัพย์สินทุกอย่างก็ยกให้เป็นสมบัติแผ่นดิน ใครๆ เค้าก็รู้”
ขุนโชติได้ยินนึกถึงตอนที่อาจารย์ยอดใส่ร้ายหลวงณรงค์
“เรื่องนี้เค้าโจษกันมาตั้งแต่ท่านยังไม่เกิด มันเอาทรัพย์สมบัติทีชิงมาปรานเปรอความสุขตัวเอง”
“แต่เราต้องทำตามคำสั่ง หลีกไป” ตำรวจบอกอย่างรำคาญ
“ไม่ได้ คุณรู้มั้ย ของพวกนี้มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์แค่ไหน” เจ้าหน้าที่หยิบจดหมาย จากในกล่องที่ซีลพลาสติคไว้ซึ่งจดหมายเป็นลายมือผู้ช่วยหลวงณรงค์เขียนด้วยปากกาคอแร้ง หมึกซึม “แค่จดหมายที่หลวงณรงค์เขียนไว้ก่อนตายฉบับนี้ มันก็ค่ามากกว่าทองคำแล้ว”
ขุนโชติได้ยินคำว่าตายก็ยิ่งอึ้ง
“ไม่รู้ละ ยังไงเราก็ต้องเอาไปเผา”
ตำรวจกระชากจดหมาย แล้วผลักเจ้าหน้าที่ ขุนโชติเข้ามาจับมือตำรวจไว้ แล้วดึงจดหมายออกมา
“นี่แก”
ตำรวจจะชักปืน ขุนโชติยกมือเป่ามนต์นะจังงังใส่ ตำรวจชะงัก อีกคนก็ยังไม่ทันทำอะไร โดนมนต์ค้างไปเหมือนกัน เจ้าหน้าที่อึ้ง
“อะไรกันนี่”
“เอ็งบอกว่าหลวงณรงค์ตายแล้วรึ”
“ชะ ชะใช่”
ขุนโชติตะปบคอเจ้าหน้าที่
“ข้าไม่มีวันเชื่อ ถ้าข้าไม่ได้เห็นเถ้ากระดูกของมัน”
เจ้าหน้าที่ตาเหลือก
ที่โกฏิบรรจุอัฐิหลวงณรงค์ เจ้าหน้าเอื้อมมือมาหยิบแล้วส่งให้ขุนโชติแบบกลัวๆ
“นี่ครับอัฐิหลวงณรงค์ที่ญาติเอามาไว้ที่วัดเพื่อให้ชาวทุ่งพระกาฬมากราบบูชา”
“มันตายด้วยเหตุอันใด”
“ติดไข้มาลาเรียจากในป่า คือตัวท่านเองเขียนเล่าเอาไว้ในจดหมายก่อนจะสิ้นใจครับ”
เจ้าหน้าที่ยื่นจดหมายให้ ขุนโชติจ้องจดหมาย
“ข้าไม่รู้หนังสือดอก เอ็งอ่านไป เร็วซิ”
“ข้า หลวงณรงค์ฤทธิ์โยธารู้สึกเสียใจยิ่งนักที่มิอาจแก้ไขความผิดที่ล่วงมาแล้วอย่างที่ได้ตั้งใจไว้ กรรมที่ข้าก่อไว้กับขุนโชติ ลูกเมีย แลลูกสมุนทั้งหลายหนักหนาสาหัสนัก”
เจ้าหน้าที่อ่านจดหมายของหลวงณรงค์ พร้อมกับภาพในอดีตที่แทรกเข้ามา
ขุนโชติ เสือดำ เสือไท จ้อย เทียน และสมุนเสือจำนวนหนึ่ง เดินเข้ามา
“ที่นี่รึ ที่นังสร้อยมันนัดให้ข้ามาพบ”
“ใช่จ๊ะพี่ พี่สร้อยบอกว่ามีข่าวของพวกทางการ”
“พวกเอ็งทุกคนเฝ้าด้านนอกไว้ให้ดี”
ขุนโชติเดินเข้ากระท่อมไป
ขุนโชติเข้าในกระท่อมมองไปรอบๆ แล้วตะลึงเครียดกับภาพที่เห็น ขุนโชติเห็นสร้อยซึ่งท้องอ่อนๆ นอนเปลือยเปล่า มีผ้าขาวม้าคลุม เนื้อตัวบอบช้ำสาหัส
“นังสร้อย” ขุนโชติรีบปรี่เข้าไปประคอง “ใคร ใครทำเอ็งเยี่ยงนี้ บอกข้า”
สร้อยบอกขุนโชติอย่างไร้เรี่ยวแรง
“พวก โปลิส พวกมันข่มเหงข้า มันบังคับข้าให้บอกที่ซ่อนชุมโจร แต่...แต่ข้าไม่ยอม”
ขุนโชติสะเทือนใจที่เห็นเมียเจ็บเช่นนี้
“นังสร้อย เอ็งอดทนไว้ เอ็งกับลูกจะต้องไม่เป็นไร ข้าจักพาเอ็งไปหาหมอ”
“ไม่ พี่โชติ ไม่ทันแล้ว พี่หนีไป”
สร้อยสิ้นลมตายทันที ขุนโชติอึ้ง กอดสร้อยอย่างสะเทือนใจ
“นังสร้อย”
หลังจากนั้นขุนโชติก็ฟันตำรวจตาย แล้วนำพวกฝ่าวงล้อมออกไป
“พวกเอ็งตามข้ามา”
พวกตำรวจซุ่มยิง ต่างระดมยิงไล่หลังทันที หลวงณรงค์ขี่ม้าเข้ามากับลูกน้องอีกสองคน
“ไอ้ขุนโชติ มันตีฝ่าออกไปได้ขอรับ”
“ตามพวกมันไปให้ถึงรัง วันนี้เราจักปิดคดีไอ้ขุนโชติให้จงได้”
ตำรวจที่เหลือตามพวกขุนโชติไป หลวงณรงค์ยิ้มเหี้ยม
เสือดำกับเสือไทถูกฆ่าตาย หลวงณรงค์ต่อสู้กับขุนโชติในถ้ำ ขุนโชติพ่ายแพ้ หลวงณรงค์ฆ่าและสะกดวิญญาณขุนโชติไว้
ที่กรมกองตะเวน บุญมาถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนในชุดนักโทษ คุกเข่าอยู่ต่อหน้าหลวงณรงค์
“ไอ้บุญมา เอ็งกระทำการอันต่ำช้า ข้าสั่งให้เอ็งเอาตัวนังสร้อยไปเป็นเหยื่อล่อขุนโชติ แต่เอ็งกลับข่มเหงมันทั้งๆ ที่มันยังท้องยังไส้”
“แต่มันเป็นเมียโจร อาญาของมันไม่พ้นตายอยู่ดี”
“อาญาของมัน กฎหมายจะเป็นผู้ลงทัณฑ์ หาใช่หน้าที่เอ็งไม่ เอ็งเป็นข้าของหลวงกลับทำระยำตำบอนกับชาวบ้าน คนเยี่ยงเอ็งอยู่ไปก็หนักแผ่นดิน” หลวงณรงค์สั่งตำรวจกองตระเวนนายอื่น “เอามันไปจองจำไว้ก่อน ข้าจะกำหนดวันประหารมันภายหลังเพื่อมิให้ผู้ใดเอาเยี่ยงตามอย่างต่อไป”
ขุนโชติได้รับฟังสิ่งที่เจ้าหน้าที่อ่านในจดหมายแล้วอึ้งไป เจ้าหน้าที่ยังอ่านจดหมายต่อ
“แม้ข้าได้ลงทัณฑ์ไอ้บุญมาแล้ว แต่ก็มิเคยนอนตาหลับเสียงสาปแช่งของขุนโชติยังคงก้องอยู่ในหู”
เหตุการณ์กลับไปในอดีตตอนที่หลวงณรงค์กับตำรวจถือปืนยาวบุกป่าฝ่าดงกลับไปยังถ้ำวังพยัคฆ์
หลวงณรงค์หน้าซีดโซเซ ไปพิงต้นไม้
“ท่านขอรับ”
“ข้าไม่เป็นไร ข้าต้องไปวังพยัคฆ์ปลดปล่อยวิญญาณขุนโชติให้ได้”
หลวงณรงค์เดินไปได้อีกสองก้าวก็ล้มลง ตำรวจผู้ช่วยรีบมาประคอง
ตำรวจนำหลวงณรงค์กลับมาที่เรือน หลวงณรงค์ครึ่งนั่งครึ่งนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงเพราะพิษไข้ ใกล้ๆ กันจะเห็นตำรวจผู้ช่วยกำลังใช้ปากกาคอแร้งจิ้มหมึกเขียนจดหมายตามคำบอกเล่าอยู่ท่ามกลางแสงตะเกียงวับแวมที่ตั้งบนโต๊ะ
“สมบัติของข้าทั้งหมด ข้าขอยกให้เป็นของแผ่นดิน” หลวงณรงค์บอกเสียงแผ่วแล้วยกมือพนม “หากจักมีผลบุญใดก่อเกิดจากการครั้งนี้ขออุทิศให้ขุนโชติและลูกหลานของมันแลข้าขออโหสิกรรมต่อวิญญาณทุกดวงที่ข้าเคยได้เบียดเบียนให้ได้รับทุกข์ อย่าได้ผูก เวรต่อกันอีกเลย”
หลวงณรงค์มือตกลง สิ้นใจ
ขุนโชติกำหมัดแน่นหลังจากเจ้าหน้าที่อ่านจดหมายจบ แววตาของขุนโชติฉายความอับอายและเจ็บใจ
“ข้าช่างเขลาเบาปัญญานัก ไอ้ดำเตือนสติแล้วกลับไม่ฟังถูกไอ้ยอดมันสนตะพาย หลอกใช้มาตลอด”
“แล้ว คุณเป็นลูกหลานของของหลวงณรงค์เหรอครับ”
เจ้าหน้าที่ถามอย่างหวาดๆ ขุนโชติส่ายหน้า
“ข้าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของมัน”
ขุนโชติเดินหายไปในอากาศ เจ้าหน้าที่ตะลึง ผงะล้มก้นจ้ำเบ้า จดหมายร่วงจากมือ วิ่งหนีไป หาญแหวกอากาศเข้ามา มองหาเห็นจดหมายตกอยู่ หาญหยิบขึ้นดูหลับตา
หาญใช้คาถาย่นระยะทางมาโผล่ที่ทุ่งพระกาฬ หาญมองซ้ายขวาหาขุนโชติ
“ขุนโชติ ข้ารู้ว่าเอ็งอยู่แถวนี้ ออกมาเถิด เรื่องระหว่างเราควรจะจบซะที” ขุนโชติปรากฏตัวขึ้น พุ่งเข้าโจมตีหาญด้วยกงเล็บ หาญตั้งรับ หลบหลีกแล้วร่ายมนต์ “อิสะวาสุ หมัดธนูมือ”
หาญรัวหมัดใส่ขุนโชติไม่ยั้ง ขุนโชติใช้กงเล็บปัดป้อง แต่แล้วพอหาญปล่อยหมัดคู่โจมตี ขุนโชติกลับกางมือออกเปิดช่องให้หาญซัด ขุนโชติกระเด็น กระอัก
“ขุนโชติ”
“เอ็งพูดถูก ความแค้นของเราจักต้องจบสิ้นในวันนี้ เอาชีวิตข้าไปเถิด”
หาญชะงัก แปลกใจ
“เป็นเพราะจดหมายฉบับนั้นเหรอ”
“ข้าหลงเข้าใจผิดคิดว่าเอ็งเป็นหลวงณรงค์ ทั้งที่มันตายไปแล้ว ข้าหลงโทษว่ามันโหดเหี้ยม โลภโมโทสัน แต่มันก็มิได้เป็นเยี่ยงนั้น” ขุนโชติแค้นใจตัวเอง “ผู้กระทำการชั่วช้าคือตัวข้าเอง ข้าปล้นชิง เข่นฆ่าผู้คน ฉุดคร่าผู้หญิง ไม่สนใจว่าจะเป็นลูกเขาเมียใคร จนกรรมชั่วย้อนกลับมาสนอง ทำให้ข้าทำร้ายสายเลือดของตัวเอง ไอ้ผิวหัวหน้าชุมโจรผาดำ คือลูกของข้า ไอ้ผาด เป็นหลานข้า”
อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 15/3 วันที่ 14 มี.ค. 56
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง บทประพันธ์ : เพชรน้ำหนึ่งเสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง บทโทรทัศน์ : ดาวเหนือ
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง กำกับการแสดง : อนุวัฒน์ ถนอมรอด
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง แนวละคร : โรแมนติก - แอ็คชั่น - แฟนตาซี
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ผลิต : บ. กันตนา
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ออกอากาศทุกวันศุกร์ - เสาร์และอาทิตย์ เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา manager