อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 14/2 วันที่ 10 มี.ค. 56
“อย่าเพิ่งปักใจในสิ่งที่เห็นเลยที่กล้าทำลงไปคงมีเหตุผลสำคัญ”“เหตุผลอะไรของมัน ถึงกับจะฆ่าปู่ของตัวเอง” หาญเองก็ตอบไม่ได้ “ที่หนักหนากว่านั้น ต่อไปเราจะรับมือกับวิชากุมภีร์พิฆาตของขุนโชติมันยังไง”
“มันคือวิชาอะไร ท่าทางพวกเจ้าจะเป็นกังวลไม่ใช่น้อย” สำริดถามอย่างสงสัย
“กุมภีร์พิฆาตเป็นวิชาโบราณ อานุภาพอำมหิตยิ่งนัก”
“อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าสู้มันไม่ได้ แต่แหม ข้าก็ไม่น่าถาม โง่ๆ ไม่งั้นเจ้าคงไม่พาพวกเราหนีมาหรอก”
“ลำพังอั๊วพอจะประมือกับมันได้ แต่ถ้ามีคนไม่เอาไหนอย่างลื้อเป็นภาระจะพากันตายซะหมด”
“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เราสองคนคงพอรับมือมันได้ แต่ตอนนี้ฉันกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่ใช่ความผิดของแกนี่หว่า ที่แกต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะความจำเป็น”
ศรีแพรพันแผลให้หาญเสร็จพอดี
“ขอบใจเอ็งมากศรีแพร ข้า...”
ศรีแพรจ้องหาญ ยังโกรธ
“ไม่ต้องขอบใจข้า ข้าทำแผลให้เพราะไม่อยากเห็นใครมาตายต่อหน้า”
พูดจบศรีแพรก็ลุกออกไป สำริดมองตามอย่างแปลกใจ
“ศรีแพร ศรีแพร เอ็งจะไปไหนล่ะ”
หาญมองตามเครียด ยิ่งยศเข้าใจหัวอกเพื่อน
ศรีแพรยืนเหม่อดูซากหมู่บ้านตรงหน้า แต่ใจเครียดเรื่องของตนเองกับหาญทั้งเจ็บใจทั้งอาย สักพักสำริดตามเข้ามาสมทบ
“ทำไมเดินหนีออกมาอย่างนี้ มีเรื่องอะไรหรือว่าเจ้าคิดถึงพี่น้องของเรา”
“พ่อ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่”
“พ่อรู้ว่าเจ้าสะเทือนใจ แต่ที่นี่เป็นที่ๆ ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเรา เจ้าไม่ต้องกลัวนะถึงพ่อจะไม่เอาไหน แต่พ่อก็จะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต”
“ข้าไม่ได้กลัวเรื่องนั้น เราต้องแก้แค้นให้พี่น้องของเราแน่ แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากอยู่กับคนพวกนี้”
“เป็นอะไรไปศรีแพร พวกนี้เป็นคนดี เค้าช่วยชีวิตเรานะ โดยเฉพาะเจ้าคนที่บาดเจ็บ พ่อล่ะอยากรู้จริงๆ ยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ แต่ทำไมถึงบอกว่าเป็นปู่ของกล้า”
“อย่าพูดถึงคนๆ นี้ ข้าไม่อยากได้ยิน เค้าไม่ใช่คนดีอย่างที่พ่อคิดหรอก”
“ทำไม มันทำอะไรเจ้าบอกพ่อมา”
ศรีแพรอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกพ่อ
“ข้าบอกไม่ดีก็ไม่ดีสิ พ่ออย่าถามเซ้าซี้น่า”
ศรีแพรเดินหนีไป สำริดมองตามด้วยความสงสัย
คะนึงนิจทุบประตูอยู่ในห้องพักกล้า
“เปิดเดี๋ยวนี้นะ ใครก็ได้ เปิดประตูให้ฉันที”
ภูมินทร์รีบร้อนเปิดประตูเข้าห้องมาแล้วจับเนือตัวคะนึงนิจอย่างเป็นห่วง
“นิจ มันทำอะไรนิจบ้าง บอกพี่มา”
“เปล่าพี่ภู แต่เค้าขังนิจ บอกจะไม่ให้นิจออกไปไหนอีก” ภูมินทร์เครียด
“ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้นิจเป็นเมียของไอ้กล้าแน่ ตอนนี้ไอ้ขุนโชติมันไม่อยู่ นิจไปกับพี่ ไปซ่อนตัวที่ในเมืองก่อน
พี่ฆ่ามันได้เมื่อไหร่ นิจค่อยกลับมา” ภูมินทร์ดึงแขนจะพาคะนึงนิจออกจากห้อง “ไป”
คะนึงนิจดึงแขนตัวเองกลับ
“ไม่ค่ะพี่ภู”
“อะไรอีกล่ะนิจ เราต้องรีบแล้วรู้ไหม”
คะนึงนิจยื่นข้อเสนอเด็ดขาด
“นิจจะไปก็ต่อเมื่อ พี่ภูยอมไปมอบตัวกับตำรวจ”
ภูมินทร์ได้ยินก็โมโห
“นิจ นี่เราอยากให้พี่โดนยิงเป้านักรึไง ฮะ”
“แล้วรู้ไหมว่านิจรู้สึกยังไงกับการที่ต้องเห็นคนตาย เห็นการต่อสู้ การฆ่าฟันที่ไม่จบไม่สิ้น เลิกเถอะพี่ภู คนที่กล้าหาญคือคนที่ยอมเผชิญหน้ากับความผิดของตัวเองไม่ใช่เหรอ”
“ยัยนิจ”
เสียงปรบมือของกล้าดังขึ้น ภูมินทร์กับคะนึงนิจหันมองไป กล้าเดินเข้าห้องมา
“พี่น้องสองคนนี้ช่างรักกันจริงๆ แต่ขอโทษนะคุณพี่เขย ช่วยกลับไปได้แล้ว ฉันอยากใช้เวลาส่วนตัวกับ “เมีย”
ภูมินทร์โมโห
“ไอ้กล้า”
ภูมินทร์กำหมัดซัดกล้า กล้าหลบสวนที่ท้อง ภูมินทร์จุก
ประตูห้องเปิดออก ภูมินทร์ถูกเหวี่ยงออกมา
“ออกไป”
กล้ามองเยาะแล้วปิดประตูปัง ภูมินทร์แม้จุกก็ลุกไปทุบประตูใหญ่
“ไอ้กล้า แกจะทำอะไรน้องฉัน เปิด ฉันบอกให้เปิด” ปืนจ่อที่เอวภูมินทร์ ภูมินทร์ชะงัก มองไป เห็นเป็นสมุนของตัวเองยืนจ้องอยู่ “แกจะทำอะไร! นี่ฉันเป็นนายแกนะ” สมุนเยาะ
“ท่านขุนโชติต่างหากที่เป็นนายใหญ่ของที่นี่”
ภูมินทร์เครียดเมื่อรู้ว่าตนเองได้ถูกกุมอำนาจเสียแล้ว
ภายในห้อง คะนึงนิจคว้าของขว้างไปที่กล้า กล้าหลบ กล้าจ้องคะนึงนิจดุๆ
“เลิกบ้าซักทีนิจ”
“บ้าเหรอ ใครบ้ากันแน่ ทุกคนมาที่นี่เพราะห่วงพี่ อยากช่วยพี่ แต่พี่กลับตอบแทนแบบนั้นน่ะเหรอ นี่พี่ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า”
กล้าถูกด่าก็อึ้งไป ในใจเจ็บปวดมากอยู่แล้วที่ต้องทำกับปู่ด้วยความจำเป็นเช่นนั้น กล้าพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ ทำเหี้ยม
“หึ แล้วเธออยากรู้ไหมว่าคนอย่างฉันทำอะไรชั่วๆ ได้มากกว่านี้อีก”
กล้าถอดสายที่สะพายดาบออก เดินปรี่ไปที่คะนึงนิจแล้วจับเหวี่ยงลงเตียงทันที ก่อนจะตามไปคร่อม
คะนึงนิจตกใจ ดิ้นใหญ่ กล้าจับมือทั้งสองขืนไว้
“พี่กล้า ปล่อยนะ ปล่อยนิจ”
“หุบปาก”
กล้าเหี้ยม ง้างมือเหมือนจะตบ คะนึงนิจหลับตาหยี กลัว แต่แล้วกล้ากลับเปลี่ยนเป็นกำมือแล้วสะบัดมนต์ นะจังงัง ใส่คะนึงนิจ คลื่นมนต์ปะทะตัวคะนึงนิจ คะนึงนิจนิ่งหลับไป กล้าขยับออกมองคะนึงนิจด้วยความสงสาร
“พี่ขอโทษนะนิจ”
ศรีแพรมาตักน้ำไว้เป็นเสบียง เสร็จแล้วกำลังจะกลับแต่เกิดลื่นเสียหลักดีที่หาญเข้ามาช่วยพยุงไว้ทัน ศรีแพรสะบัดแขน
“ปล่อย อย่ามายุ่งกับข้า”
หาญปล่อยมือ ยังเป็นห่วง
“เอ็งออกมานอกหมู่บ้านตามลำพัง มันอันตรายรู้มั้ย”
“มันเรื่องของข้า ชีวิตของข้า ข้าดูแลเองได้”
“แต่ข้าเป็นห่วง”
“ถ้าเจ้าห่วงข้าจริง ก็อยู่ให้ห่างๆ ข้าไว้ดีที่สุด”
“ข้ารู้ว่าเอ็งยังโกรธ ข้าขอขมาต่อเรื่องที่เกิดขึ้นและยอมรับผิดทุกอย่าง แต่ข้าอยากให้เอ็งรู้ว่าข้าไม่ได้มีเจตนา
จะล่วงเกินเอ็งจริงๆ”
ห่างออกไปจะเห็นสำริดมาตามหาศรีแพร เห็นกำลังคุยกับหาญท่าทางเครียดจึงแอบฟัง
“เลว เจ้าคิดว่าขอขมาแล้วทุกอย่างจะกลับคืนมาอย่างงั้นเหรอ ความจริงเจ้าก็ต่ำช้า ไม่ได้ต่างจากพวกโจรอย่างขุนโชติ พวกมันปล้นเงินทอง แต่ที่เจ้าทำคือปล้นพรหมจรรย์ไปจากข้า” สำริดตกใจ โกรธ ขณะที่ศรีแพรน้ำตานองหน้า “ทำไม ทำไมเจ้าไม่ปล่อยให้ข้าตายไปซะ”
หาญละอายใจ รู้สึกผิด ตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟัง
“เพราะข้าติดหนี้บุญคุณแม่ของเอ็ง”
“เจ้าพูดอะไร”
“ศรีวรรณแม่ของเอ็ง เคยเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือข้าจนตัวเองต้องเสียโฉม แต่ข้ากลับทำให้ศรีวรรณผิดหวังเพราะไม่อาจเปิดหัวใจรับความหวังดีของแม่เจ้าได้”
“นี่เจ้ารู้จักแม่ข้าจริงๆ เหรอ เจ้าคือชายคนนั้น คนที่ทำให้แม่ข้าเสียใจตลอดมา”
สำริดโผล่พรวดเข้ามา น้ำตาคลอ
“ไอ้คนเลว เป็นเจ้านี่เองที่ย่ำยีหัวใจศรีวรรณ เจ้ารู้บ้างมั้ยว่าศรีวรรณเค้าปักใจอยู่กับเจ้า จนไม่เคยรักข้าเลยซักนิด มาวันนี้เจ้ายังข่มเหงลูกสาวข้าอีก”
“พ่อ”
“ข้าจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว”
สำริดพุ่งเข้าไปต่อยๆๆๆ หาญไม่สู้ โดนหมัดสำริดจนสะบักสะบอม ศรีแพรทนไม่ไหวเข้าไปห้าม
“พ่อ พอเถอะพ่อ”
สำริดยังต่อยหาญไม่หยุด ยิ่งยศโผล่เข้ามาห้าม ผลักสำริดออกไป
“อย่ามายุ่ง วันนี้ถ้าข้าไม่ได้ฆ่ามัน ข้าไม่มีวันนอนตายตาหลับ”
“พอได้แล้ว ลื้อรู้มั้ยถ้าหาญไม่ทำแบบนั้น ลูกสาวลื้อได้ตายเพราะพิษตะขาบไฟไปนานแล้ว”
“ข้าไม่เชื่อ เจ้าอย่าแก้ตัวแทนมัน “
“ข้าไม่ได้แก้ตัวแทน แต่ทั่วทั้งปฐพีนี้ไม่มีอะไรรักษาพิษตะขาบไฟได้ นอกจากพลังแห่งบุรุษเพศ”
หาญห่วงความรู้สึกของศรีแพร
“ไอ้ยิ่งอย่าพูดอีกเลย”
“ให้ฉันพูดให้จบ พวกมันจะได้รู้ว่าแกเองก็ต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง” ยิ่งยศจ้องมองสำริดกับศรีแพร “พวกลื้อคงไม่รู้ว่าผู้ผ่านอมฤตเทวาต้องครองเพศพรหมจรรย์และห้ามเสพเมถุนโดยเด็ดขาด แต่ไอ้หาญมันยอมเสี่ยงละเมิดข้อห้าม จนต้องสูญเสียพละกำลังที่มีไปทั้งหมดเพื่อแลกกับชีวิตของนังเด็กคนนี้”
“หมายความว่าผมขาวนั้น”
“ใช่ ไอ้หาญจะอ่อนแรงและแก่ลงไปเรื่อยๆ มันทำเพื่อเธอถึงขนาดนี้ แทนที่จะสำนึกบุญคุณ”
ศรีแพรสบตาสำริดรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ
“เป็นเพราะข้า ทำให้เจ้าต้องมีเคราะห์”
“เป็นเพราะกรรมที่เรามีต่อกัน ไม่ใช่ความผิดของใครหรอก”
ศรีแพรน้อยใจ สำริดเข้ามาแทรก
“ข้าขอโทษที่เข้าใจเจ้าผิด แต่ยังไงเรื่องที่เกิดขึ้นก็ถือว่าได้ผิดผีไปแล้ว งั้นเอาอย่างนี้เจ้าต้องคำนับข้าเป็นพ่อ ไหว้ผีปู่ผีย่าตามขนบ เจ้ากับศรีแพรจะได้เป็นคู่ผัวตัวเมียกันถูกต้องตามประเพณี”
หาญลังเลเพราะมีความลับที่บอกใครไม่ได้
“ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้”
ศรีแพรช็อกที่ถูกปฏิเสธ
“อะไรของเจ้าวะ ข้าขอเจ้ามากเกินไปรึไง”
“ไม่ใช่ แต่ข้า ข้าอยู่กินกับศรีแพรไม่ได้จริงๆ”
ศรีแพรยิ่งเสียใจ เสียหน้า น้ำตาตก
“ถ้าเค้าไม่เต็มใจก็อย่าไปบังคับกันอีกเลย” ศรีแพรจ้องหาญ “ถึงข้าจะเป็นหญิงชาวป่า แต่ก็อย่าหมายดูถูกกันเกินไปจากนี้ต่อไปข้าจะไม่ขอพบหน้าเจ้าอีก ทุกเรื่องระหว่างเราขอให้จบลงแต่เพียงเท่านี้ ไม่ต้องคิดตามหาข้า ข้าอยู่ได้โดยไม่มีเจ้า”
ศรีแพรฉุดแขนสำริดแยกออกไปเลย
“ศรีแพร ศรีแพร”
หาญได้แต่มองตาม ลังเลว่าจะตามไปดีหรือไม่ ยิ่งยศรู้ว่าเพื่อนต้องมีเหตุผลสำคัญ หาญหนักใจ
ศรีแพรลากสำริดเข้ามาในป่าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว สำริดรั้งไว้ให้หยุด
“ศรีแพร ศรีแพรหยุดก่อน เอ็งจะไปไหน”
ศรีแพรน้ำตาคลอ ทั้งเสียใจทั้งโกรธ
“ข้าก็ไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่าต้องไปจากที่นี่”
“เอ็งอย่าวู่วามใช้แต่อารมณ์สิ เรากลับไปเจรจาใหม่ก็ได้ไปฟังเหตุผลของมันก่อน” สำริดเตือนสติ
“ไม่ ข้าไม่เอาด้วย ข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนๆ นั้นอีก ถ้าพ่อกลัวจะขายหน้าเพราะลูกสาวถูกผู้ชายปฎิเสธ
ก็ปล่อยข้าไปตามทางของข้า”
“พ่อจะปล่อยให้เจ้าไปตามลำพังได้ยังไง เจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ ถึงใครจะไม่ต้องการ แต่พ่อต้องการเจ้าเสมอ พ่อยอมทนทรมานอยู่ในปางไม้ก็เพื่อรอเจ้า ถ้าไม่มีเจ้า พ่อก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม”
ศรีแพรสบตาพ่อซึ้ง โผเข้าไปกอดกัน
“พ่อ ข้าขอโทษที่พูดไม่ดีกับพ่อ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ไป เราจะไปตั้งรกรากกันใหม่ให้ห่างไกลผู้คน ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีพวกคนใจร้าย ไม่มีคนที่คิดแต่จะเอาเปรียบคนด้วยกัน”
สองพ่อลูกยิ้มให้กันด้วยความหวัง ทันใดสำริดก็สะดุ้งสุดตัว
“อ๊าก”
ศรีแพรตกใจที่เห็นกงเล็บทะลุหน้าอกสำริดออกมา ขุนโชติปรากฏตัวขึ้นจากกำบังกายลงมืออย่างเหี้ยมโหด
“พ่อ”
สำริดล้มลง ศรีแพรจะเข้าไปดูพ่อแต่กลับถูกเสือไทจับตัวเอาไว้
“หลวงณรงค์มันอยู่ที่ใด”
“ข้าไม่รู้”
ศรีแพรสะบัดเสือไทหลุด ดึงคชกุศที่เหน็บไว้ข้างหลังฟันขุนโชติ ขุนโชติจับข้อมือศรีแพรไว้อย่างง่ายดาย บิดจนคชกุศในมือศรีแพรร่วง แล้วบีบปากเธอ
“ถ้าเอ็งไม่อยากตายอย่างพ่อเอ็ง จงบอกที่ซ่อนของหลวงณรงค์มาโดยดีไ
สำริดยังไม่ตาย กัดฟันกอดขาขุนโชติไว้แน่น
“ปล่อยลูกข้าไป ลูกข้าไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ศรีแพรหนีไปไม่ต้องห่วงพ่อ”
“แมงหวี่แมงวันอย่างเอ็ง มันน่ารำคาญเสียจริง”
ขุนโชติรำคาญซัดกงเล็บลงบนกระหม่อม สำริดชักตาตั้ง เลือดไหลอาบใบหน้าศรีแพรช็อก “พ่อ ไอ้คนเลว”
ศรีแพรวิ่งเข้าไปต่อยขุนโชติ ขุนโชติยิ้มเยาะไม่รู้สึกอะไร เสือไทเข้ามากระชากศรีแพรออกแต่กลับถูกศรีแพรถ่มน้ำลายใส่หน้า
“นังนี่ กล้าถ่มน้ำลายรดข้า เอ็งอย่าอยู่เลย”
เสือไทตบศรีแพรร่วง ชักปืนยิง เปรี้ยง แต่กระสุนกลับหยุดค้างกลางอากาศก่อนจะหล่นลงพื้น ยิ่งยศกับหาญที่โผล่มาทัน
“หมัดธนูมือ”
เงาหมัดอาคมซัดจนเสือไทกระเด็น ศรีแพรรีบเข้ามาประคองพ่อ
“พ่อๆๆ พูดกับข้าสิ”
สำริดกำลังจะสิ้นใจ
“ลูกพ่อ พ่อไปกับเจ้าไม่ได้แล้ว ต่อไปเจ้าต้องเข้มแข็งดูแลตัวเองนะ” สำริดมองหาญที่อยู่ใกล้ๆ “ข้าฝากลูกสาวข้าด้วย”
หาญพยักหน้ารับ สำริดจ้องมองศรีแพรครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นใจ ศรีแพรกอดศพพ่อร้องไห้โฮ
“พ่อ พ่อ”
หาญแค้นจ้องมองขุนโชติ
“คนอย่างเอ็งไม่สมควรจะมีชีวิตกลับขึ้นมาเลย”
“เอ็งคงแค้นข้ายิ่งนัก แต่จงรู้ไว้ความโกรธของเอ็งไม่ได้กึ่งหนึ่งของไฟอาฆาตที่มันเผาใจข้ามานับร้อยปี วันนี้คือวันสุดท้ายที่เอ็งจักมีลมหายใจ”
ขุนโชติจ้องหาญอย่างมั่นใจ ยิ่งยศเข้ามาขวางหน้า
“แต่ลื้อคงต้องข้ามศพอั๊วไปก่อน”
ศรีแพรวางศพสำริดลง หยิบคชกุศที่หล่นมากระชับมั่นแววตาเด็ดเดี่ยวพร้อมสู้ตาย
“ข้าขอสู้ตายกับพวกเจ้า”
ยิ่งยศ หาญ ศรีแพรพุ่งเข้าไปโจมตีขุนโชติพร้อมกัน ขุนโชติรับมืออย่างไม่หวั่นเกรงซัดหาญกับศรีแพรผงะไป
เสือไทตามเข้าไปอัดหาญ หาญตั้งรับ แม้ไม่มีกำลังแต่ยังมีฝีมือและความเร็ว สวนกลับจนเสือไทหน้าหัน
“เอ็งมีกำลังแค่นี้เองรึ ไม่ผิดกับตาเฒ่าที่ต้องคอยตะบันหมากฮ่าๆๆ”
ทันใดศรีแพรก็ฟันคชกุศลงกลางหลังเสือไท เสือไทหันขวับตบศรีแพรกระเด็น หาญรีบไปประคอง
“ในเมื่อเอ็งไม่มีอาคมติดตัวอีกแล้ว อาวุธอะไรก็ฆ่าเอ็งได้”
เสือไทใช้ปืนอาก้าที่สะพายติดตัวมายิงถล่ม หาญดึงศรีแพรวิ่งหลบหลังต้นไม้แต่เสือไทยังสาดกระสุนไม่หยุด จนต้นไม้โค่น หาญรีบดึงศรีแพรหนีเข้าไปในป่าลึก เสือไทไล่ตาม
หาญพาศรีแพรวิ่งลัดเลาะไปในป่า กระสุนจากปืนอาก้าถูกยิงไล่หลังมาใบไม้ต้นไม้ขาดกระจุย เสือไทตามหลังไล่ล่ามาอย่างไม่ลดละ
อีกด้านหนึ่งขุนโชติกับยิ่งยศยังปะหมัดกันอย่างสูสี จู่ๆ ร่างขุนโชติก็หายไป มาโผล่อีกทีด้านหลังขย้ำคอยิ่งยศ
เสือไทเข้ามามองหาหาญกับศรีแพร ทันใดหาญก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ ซัดจนเสือไทผงะ ปืนหล่น ศรีแพรออกจากที่ซ่อนหยิบปืนสาดกระสุนใส่เสือไท แต่เสือไทหัวเราะลั่น
“เอ็งคิดว่าปืนจะทำอะไรข้าได้ ดูถูกอาคมข้าเกินไปแล้วนังหนู”
ทันใดหาญก็โผล่มาด้านหลัง เสือไทหันไป เจอก้อนหินในมือหาญทุบเข้าเต็มหน้าไปหลายดอก เล่นเอาเสือไทหน้าหงาย หาญกับศรีแพรจะตามไปซ้ำด้วยก้อนหิน แต่แล้วต้องชะงักเมื่ออาจารย์ยอดมาขวางหน้า ใช้ไม้ครู (คฑาเล็กๆ) ฟาดก้อนหินในมือหาญหล่น แล้วพุ่งเข้าจู่โจม หาญผลักศรีแพรหลบ ตัวเองใช้สนับเล็บเสือต่อสู้ อาจารย์ยอดกำทรายที่พื้นขึ้นมา ร่ายคาถา เป่ามนต์ แล้วซัดออกไปกลายเป็นกระสุนไฟนับร้อยพุ่งเข้าโจมตีหาญ หาญใช้สนับเล็บเสือปัดป้อง แต่ยังไวไม่พอ กระสุนไฟพุ่งเข้าปะทะร่างหาญ
“อ๊าก”
ศรีแพรเห็นหาญทรุดจะเข้าไปช่วยแต่เสือไทขัดขวางไว้ กล้าอยู่หลังพุ่มไม้เห็นหาญกับศรีแพรตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก
ยิ่งยศถูกขุนโชติขย้ำคอ พยายามดิ้น รัวหมัดใส่หน้าท้องขุนโชติก่อนจะเสยคางสุดแรง ขุนโชติลอยกระเด็น
ขุนโชติลุกขึ้น ร่ายคาถา ปรากฏเปลวไฟบนฝ่ามือ
“กสินไฟ”
สะบัดลูกไฟพุ่งเข้าใส่ยิ่งยศ ระเบิดสนั่น ไฟลุกท่วม
ศรีแพรสู้เสือไทไม่ไหว ซัดระเบิดควันลงพื้น รีบพาหาญหนี แต่ช้ากว่าอาจารย์ยอดที่ร่ายคาถา กวาดมือออกไป
ร่างหาญกับศรีแพรชะงักอยู่กับที่ ขยับเขยื้อนไม่ได้
“คาถานะจังงังของข้า คงทำให้พวกเอ็งหมดฤทธิ์ได้ ฮ่าๆๆ”
ควันจาง เสือไทโมโห อาจารย์ยอดเดินเข้าไปหาหาญกับศรีแพรที่ยืนค้างนิ่ง เป่ามนต์ลงที่ไม้ครู ปลายไม้เรืองแสงสีดำ อาจารย์ยอดจี้ไม้ครูไปที่หาญ
“ไอ้หาญ ข้าก็จะช่วยสงเคราะห์ ตัดหัวเอ็งเอาไปให้ท่าน”
“ฮ่าๆๆ”
“ช้าก่อน ข้าขอบั่นหัวมันกับมือให้หายแค้น” เสือไทจะฟัน ทันใดร่างของเสือไทก็ผงะถอยหลังเพราะถูกแรงบางอย่างกระแทก “โอ๊ย” เสือไทหน้าสะบัดอีกเพราะถูกต่อย “อ๊าก ใคร ฝีมือใครวะ”
อาจารย์ยอดรู้ว่ามีคนใช้อาคมกำบังกายเล่นงาน
“มันกำบังกายเล่นงานเรา”
หาญกับศรีแพรเหลือบมองกัน สงสัยว่าใครมาช่วยหรือจะเป็นยิ่งยศ ที่พุ่มไม้สั่นไหวไล่เรียงไปรอบๆ ตัว เสือไทชักปืนยิงไม่ยั้ง ทันใดนั้นกล้าปรากฏกายขึ้นข้างหลังมีผ้าโพกปิดหน้ามิดชิด ชุดดำสนิท อัดเสือไทจนน่วม เสือไทพยายามสู้แต่ช้ากว่าถูกอัดร่างลอยละลิ่ว สลบเหมือด
อาจารย์ยอดร่ายมนต์ ตวัดไม้ครูโจมตี สายฟ้าสีดำจากปลายไม้พุ่งเข้าหากล้า กล้าหลบได้ทันแล้วกำบังกายหายไป อาจารย์ยอดมองหาไปรอบๆ หลับตาเพ่งจิต อาจารย์ยอดเห็นแต่ต้นไม้และป่า ทันใดกล้าก็โผล่มาซัดกำปั้นใส่ อาจารย์ยอดถูกกล้าที่ล่องหนอัด ไม้ครูกระเด็น กล้าปรากฏกายให้เห็นซัดอาจารย์ยอดอีกจนทรุด ก่อนจะหันไปเป่ามนต์คลายนะจังงังให้หาญกับศรีแพร
“เอ็งคือใคร ช่วยพวกข้าทำไม”
“ฉันจะเป็นใครไม่สำคัญ รีบหนีไปเถอะ”
อาจารย์ยอดลุกขึ้นมาได้ กางมือออก ไม้ครูที่หล่นอยู่พุ่งกลับมาเข้ามือ ตวัดไม้ครูจู่โจม สายฟ้าสีดำพุ่งเข้าหากล้า
“อ๊าก”
“จะไม่มีใครหนีไปไหนทั้งนั้น เมื่อกี้ข้าประมาทไปหน่อยแต่ตอนนี้รับรอง พวกเอ็งไม่รอดแน่”
กล้าเอาตัวบังหาญกับศรีแพรไว้
“ยังไม่รีบไปอีก ฉันจะจัดการมันเอง”
ศรีแพรรีบประคองหาญที่บาดเจ็บหนีหายไป อาจารย์ยอดไม่ยอมตวัดไม้ครูโจมตี เกิดระเบิดไล่หลังหาญกับศรีแพรไป กล้าทะยานเข้าไปปัดไม้ครู ทั้งสองคนยื้อแย่งกัน อาจารย์ยอดสะบัดฝ่ามือใส่กล้าเกิดคลื่นพลังกระแทกกล้ากระเด็นไป อาจารย์ยอดจะไล่ตามหาญ กล้ายังไม่ยอมแพ้กระโจนมาขวางทาง
“เดี๋ยวก่อน”
กล้าปลดผ้าโพกหัวออก อาจารย์ยอดเห็นหน้าถึงกับตะลึง
เปลวไฟค่อยๆ มอดดับจะเห็นยิ่งยศอยู่ในครอบแก้วไม่เป็นอะไร
“เอ็งมันมีฝีมือพอตัว ข้าเสียดายนัก ไม่น่าหาที่ตายแทนคนชั่วอย่างไอ้หลวงณรงค์เลย”
“อั๊วเป็นเพื่อนกับไอ้หาญมาตั้งแต่เด็ก ถ้าคนอย่างมันเรียกว่าชั่วคนอย่างลื้อก็ควรถูกธรณีสูบลงนรกไปนานแล้ว”
ขุนโชติโกรธ ร่ายมนต์ เสียงคาถาภาษาขอมดังกังวานพื้นดินแยกแตกเป็นแขนง มีเลือดสีดำไหลออกมา พุ่งเข้าไปรวมร่างขุนโชติรอยสักยันต์รูปจระเข้ที่แขนเรืองรองร่างขุนโชติกลายเป็นดำทะมึน ผิวเป็นเกล็ดจระเข้ ยิ่งยศระวังตัวเป็นพิเศษ ขุนโชติวาดมือเป็นวงกลม เกิดควันดำลอยวนแล้วกระแทกกงเล็บออกไป กลุ่มควันกลายเป็นใบหน้าจระเข้ อ้าปาก พุ่งเข้างับยิ่งยศ ยิ่งยศร่ายคาถากำแพงแก้ว ตั้งการ์ดรับ เกิดเป็นม่านใสๆ ต้านพลังขุนโชติไว้ แต่แล้วกลับต้านไม่ไหว ม่านใสแตกกระจายควันดำพุ่งเข้าเล่นงานจนยิ่งยศตัวลอย
“ถ้าเอ็งกลับใจ ยอมสวามิภักดิ์เข้าชุมโจรข้า ข้าจักเว้นโทษตายให้แก่เอ็ง”
อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 14/2 วันที่ 10 มี.ค. 56
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง บทประพันธ์ : เพชรน้ำหนึ่งเสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง บทโทรทัศน์ : ดาวเหนือ
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง กำกับการแสดง : อนุวัฒน์ ถนอมรอด
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง แนวละคร : โรแมนติก - แอ็คชั่น - แฟนตาซี
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ผลิต : บ. กันตนา
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ออกอากาศทุกวันศุกร์ - เสาร์และอาทิตย์ เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา manager