อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 14 วันที่ 9 มี.ค. 56

อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 14 วันที่ 9 มี.ค. 56

“จะดิ้นอะไรนักหนา รึว่าอยากจะเป็นเมียฉันจนตัวสั่น”
“พี่กล้า”
“ทำไม เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ฉันมีสิทธิที่จะทำอะไรกับเธอก็ได้”
“แล้ววดีล่ะ ไหนพี่กล้าบอกว่ารักวดีนัก รักวดีหนา แล้วมาทำแบบนี้กับนิจทำไม”
กล้าทำกวนประสาท
“แล้วไหนล่ะวดี ไหน ทำไมฉันจะต้องสนใจของเหลือเดนจากพี่ชายเธอด้วย ของใหม่ๆ สดๆ มันเร้าใจกว่ากันเยอะ”

คะนึงนิจได้ยินก็โมโหมาก ตบกล้าฉาดใหญ่ จ้องโกรธน้ำตาคลอ กล้าใช้มือบีบหน้าคะนึงนิจ ทำโมโห “ดี แบบนี้ฉันชอบ”
กล้าลุกขึ้น ปลดเข็มขัด จ้องหื่น คะนึงนิจเริ่มกลัว ขยับหนี

“จะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะพี่กล้า” แต่กล้าคืบคลานเข้าหา พร้อมเข็มขัดในมือ คะนึงนิจคว้าโคมไฟโยนใส่กล้า กล้าปัดทิ้ง คะนึงนิจมองไปเห็นดาบประจุพรายวางอยู่ จะโผไปคว้า กล้ารู้ทันพุ่งเข้าตะครุบตัวคะนึงนิจได้ก่อน คะนึงนิจพยายามดิ้นหนี “ปล่อยนะ ปล่อยๆ”
กล้าใช้พละกำลังที่มากกว่ารวบตัวคะนึงนิจ แล้วกอดจากด้านหลังไว้จนได้
“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก นิจ”
กล้าจับแขนนิจไขว้หลัง แล้วเอาเข็มขัดมัดมือ

อาจารย์ยอดเดินเข้ามาจะกลับที่พัก ภูมินทร์ตามเข้ามาขวางอาจารย์ยอดไว้
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป ทำไมอาจารย์ถึงไม่ช่วยผม ตกลงอาจารย์ทำงานให้ใครกันแน่”
อาจารย์ยอดเห็นภูมินทร์เริ่มหมดอำนาจเต็มที จึงตอบอย่างรำคาญๆ
“เอาน่า อย่างน้อยน้องเอ็งก็ไม่ต้องถูกพวกไอ้ขุนโชติมันฆ่าตายไม่ใช่รึไง”
ภูมินทร์โกรธ ตวาดอาจารย์ยอด
“แต่ต้องเป็นเมียไอ้กล้าแทนเนี่ยนะ ให้รอไอ้หาญ ไหนล่ะ เมื่อไหร่ถึงจะได้อยู่บนภูดูเสือกัดกันซักที ไอ้ขุนโชติมันจะขย้ำผมตายแล้วอยู่แล้วนะอาจารย์”
อาจารย์ยอดได้ยินก็โกรธ แต่ข่มอารมณ์ไว้
“พ่อเลี้ยง”
“ทำไม รึว่าเงินอัดฉีดมันไม่พอ ยี่สิบล้านเป็นไง ฆ่าไอ้ขุนโชติซะ แล้วผมจะเอาเงินสดให้เลย เดี๋ยวนี้ก็ยังได้”
อาจารย์ยอดได้ยินก็โลภ มองไปรอบๆ
“งั้นเอ็งไปกับข้า

อาจารย์ยอดพาภูมินทร์มาที่ห้องพัก หยิบห่อผ้ายันต์โบราณออกมาจากย่ามของตนแล้วเปิดออกภายในห่อผ้ายันต์เป็นว่านสีแดงเลือด ขนาดเล็กๆ พอกลืนลงคอได้
“ที่เอ็งเห็นอยู่นี่คือว่านเทวาว่านโบราณที่ทุกคนคิดว่าสาบสูญไปแล้ว”
“ว่านเทวา นี่นะเหรอที่ใช้ปราบไอ้ขุนโชติได้”
อาจารย์ยอดพยักหน้ารับ หลอกต่อ
“ไม่ใช่แค่ปราบกุมภีร์พิฆาต แต่คนที่กินมันเข้าไปจะเก่งกล้เหนือใครทั้งหมด”
“แล้วของดีแบบนี้ อาจารย์เก็บไว้ทำไม ทำไมไม่กินมันซะจะได้กำจัดไอ้ขุนโชติมันไปซักที”
ภูมินทร์ถามอย่างสงสัย อาจารย์ยอดทำเครียด หลอกภูมินทร์
“คนที่กินมันได้ต้องมีดวงที่กล้าแกร่งพอ ซึ่งข้าก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะ แต่ชะตาตกฟากของเอ็งก็แข็งไม่เบา บางทีของสิ่งนี้อาจมีอยู่เพื่อเอ็งก็เป็นได้”
ภูมินทร์มองว่านไม่วางตา แล้วยื่นมือจะหยิบว่านแต่อาจารย์ยอดชักมือกลับ
“ยังก่อนพ่อเลี้ยง ไม่ใช่ข้าไม่เห็นใจเอ็ง แต่ของทั้งพิเศษ ทั้งหายากแบบนี้ ให้กันง่ายๆ เห็นจะไม่ได้ เอาเป็นว่าข้าเห็นเงินยี่สิบล้านวางอยู่ต่อหน้าเมื่อไหร่ เอ็งเอาว่านนี่ไปได้เลย”
อาจารย์ยอดพับห่อผ้ายันต์ แล้วสอดเก็บไว้ที่ใต้หมอน ภูมินทร์มองตาม อยากได้มาก

กล้าใช้เข็มขัดมัดมือคะนึงนิจแล้วขังไว้ในห้อง คะนึงนิจพยายามไถเข็มขัดจนขาด
อีกด้านหนึ่งที่โรงไม้ สมุนภูมินทร์เดินยามผ่านหน้าโรงไม้ไป คะนึงนิจโผล่จากมุมลับตา ย่องระวังผ่านโรงไม้ไปทางชายป่าแต่แล้วกลับถูกศรีแพรที่โพกหน้าพุ่งมาล็อคคอจากด้านหลัง แล้วลากเข้าพุ่มไม้ไปทันที
ศรีแพรลากคะนึงนิจเข้ามาที่พุ่มไม้ คะนึงนิจดิ้น ศรีแพรพยายามล็อค ใช้คชกุศจี้
“เงียบ! ถ้าไม่อยากตาย บอกมาสำริด คนม่อนช้างเผือกอยู่ไหน”
คะนึงนิจศอกเข้าที่ท้อง ศรีแพรจุก คะนึงนิจปัดคชกุศ แล้วกระชากผ้าโพกหน้าออกแต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเป็นศรีแพร
“ศรีแพร”
ศรีแพรก็ดีใจ

“เจ้า”
ที่ประตูใหญ่หน้าปางไม้ สมุนภูมินทร์ถือปืนเฝ้าประตูอยู่ถูกซัดเข้าที่หลังคอล้มลงไปสลบ สมุนอีกคนตกใจ หยิบปืนยาวเล็งไปรอบๆ ตาลีตาเหลือกแต่แล้วก็ถูกอัดเข้าที่ท้อง ปืนถูกร่างล่องหนแย่งแล้วเอาด้านด้ามปืนกระทุ้งเข้าที่ท้อง ล้มลงสลบไป

ยิ่งยศ หาญ ที่กำบังกายปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับดึงใบพลูที่ทัดหูออกโดยยิ่งยศถือพร้า หาญถือปืน
“ถึงเวลาช่วยหลานฉันซะที” ยิ่งยศบอกอย่างใจร้อนและจะก้าวเข้าไป หาญท้วง
“เดี๋ยว ไอ้ยิ่ง เราน่าจะดูท่าทีของพวกมันก่อน”
“จะรออะไรอีกวะไอ้หาญ แค่นี้เราก็เสียเวลามาพอแล้ว ถึงเวลาลุยกันซักที”
ยิ่งยศเดินอาดๆ เข้าไปในปางไม้ หาญหนักใจไม่เห็นด้วย แต่ห้ามไม่ทันแล้ว จำต้องรีบตามไป

ที่เพิงพัก สำริดกำลังหั่นเตรียมอาหารช้างอยู่ที่เพิงด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน สำริดหยุดทอดถอนใจ คิดถึงศรีวรรณ
“ศรีวรรณ เจ้าช่วยให้ข้าได้เจอกับลูกทีเถอะนะ”
เสียงฮัมทุ้มของศรีแพรแว่วเบาๆ เข้ามา สำริดตื่นเต้น มองไปรอบๆ ใบไม้ไหวเบาเล็กๆ ตามท่วงทำนอง สำริดรีบเอามือทาบพื้น หลับตาฟัง หูสำริดได้ยินเสียงศรีแพรฮัมดังก้องขึ้น เป็นทำนองฮัมทุ้ม ไพเราะ สำริดลืมตาขึ้น ดีใจมาก
“ศรีแพร”
สำริดรีบวิ่งออกไปหาศรีแพรทันที

ศรีแพรกำลังเอามือทาบพื้นและฮัมทุ้ม ต้นไม้ใบหญ้า ใบไม้ ต่างไหวเอน สอดรับกับเสียงฮัมที่เหมือนเสียงที่กระซิบซึ่งดังไปทั่วป่าอย่างเบาๆ คะนึงนิจงง
“ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย มันจะได้ผลจริงๆ เหรอ”
“นี่เป็นสัญญาณพิเศษ เฉพาะคนม่อนช้างเผือกเท่านั้นถึงจะรับรู้ได้ ถ้าพ่ออยู่ที่นี่ พ่อต้องได้ยิน”
“ศรีแพร”
ศรีแพรหันไป เห็นสำริดยืนอยู่
“พ่อ” ทั้งสองดีใจมากต่างโผเข้ากอดกัน “พ่อ พ่อยังไม่ตายจริงๆ ด้วย”
“พ่อห่วงเจ้าเหลือเกิน นึกว่าจะไม่ได้พบหน้าเจ้าซะแล้ว”
ศรีแพรร้องไห้ พยักหน้ารับ
“ข้าก็ห่วงพ่อ คิดถึงพ่อที่สุด”
สำริดเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวด้วยความรัก
“ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องร้อง จำที่พ่อสอนไม่ได้เหรอ หายใจเข้าร่าเริง หายใจออกโล่งเบา คนม่อนช้างเผือกจิตใจต้องไม่เศร้าหมอง ต่อไปนี้ เราจะอยู่ด้วยกันนะ พ่อจะไม่ยอมให้เจ้าไปลำบากที่ไหนคนเดียวอีกแล้ว”
คะนึงนิจรีบเข้าไปที่ทั้งสองคน
“พวกพี่ภูคงยังไม่รู้เรื่อง ลุงกับศรีแพรรีบหนีไปก่อนเถอะ ลุงรู้ทางหนีใช่ไหมคะ”
สำริดพยักหน้ารับ
“แล้วเจ้าล่ะ”
“รีบหนีไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหนูหรอก”
“ขอบใจเจ้ามาก”
สำริดกับศรีแพรพยักหน้าให้กัน แล้วหันกลับเดินออก แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นกล้ายืนอยู่ ศรีแพรดีใจมาก “เจ้าคนเมือง”
กล้าเองก็ดีใจ
“ศรีแพร พ่อเฒ่า”
“เจ้ายังไม่ตาย”
ศรีแพรจะเข้าไปหากล้า แต่คะนึงนิจรีบดึงแขน แล้วเอาตัวขวางเอาไว้ คะนึงนิจจ้องกล้าอย่างเกลียดชัง
“อย่าศรีแพร คนคนนี้ไม่ใช่พี่กล้าของพวกเราอีกต่อไปแล้ว แต่เขาคือเสือกล้า โจรที่ปล้นฆ่าชาวบ้านได้อย่าง
เลือดเย็นต่างหากล่ะ”
ศรีแพรกับสำริดงงไปหมด
“นี่เจ้าพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ”
“นั่นสิ ข้างงไปหมดแล้ว”
กล้ายืนอึ้งเครียดจะบอกความจริงก็กลัวแผนจะเสียและการตายสุพจน์จะเสียเปล่า ทันใดเสียงปืนก็ดังรัวมาจากทางตัวบ้าน ทุกคนอึ้ง กล้ารีบสั่งคะนึงนิจ
“นิจ พาทุกคนหลบไปก่อน”

กล้าวิ่งไป คะนึงนิจ ศรีแพร สำริด มองตาม สบตากันเครียด
ขุนโชติกับเสือไทได้ยินเสียงปืน

“พี่โชติ เสียงปืน”
สมุนกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามารายงาน
“ยะแย่แล้วครับท่าน ไอ้หาญ ไอ้หาญมันพาคนบุกเข้ามา”
“ก็ดีน่ะสิวะ”
ขุนโชติกระหยิ่มในใจที่หาญมาให้ฆ่าถึงที่

สมุนภูมินทร์ 2 คนกำลังสาดกระสุนM16ใส่หาญกับยิ่งยศ หาญหลบและยิงโต้ตอบ ยิ่งยศไม่กลัวเดินหน้าลุยเข้าหา กระสุนไม่ระคายผิว ยิ่งยศกระชากปืนจากมือสมุนที่มัวแต่อึ้ง หักเป็นสองท่อนแล้วซัดสมุนกระเด็นไปคนละทิศ
ช่องอากาศแหวกออกขุนโชติกับเสือไทปรากฏตัวขึ้นจึงเห็นพวกหาญต่อสู้อยู่ตรงหน้า ขุนโชติพุ่งเข้าโจมตีหาญด้วยกงเล็บจระเข้ หาญหลบไม่ทันถูกข่วนที่อกเลือดซิบ ขุนโชติตวัดแขนจู่โจมซ้ำ หาญยกท่อนแขนขึ้นตั้งรับ ขุนโชติกดกงเล็บลงจนใกล้ใบหน้าหาญ
“เอ็งรนมาหาที่ตายถึงนี่เชียวรึ ดี ข้าจักได้ไม่เสียเวลาตามกุดหัวเอ็ง”
ขุนโชติถีบหาญหงายหลังไป กางกงเล็บจะเข้าซ้ำ ทันใดเงาหมัดนับสิบก็พุ่งเข้ามากระแทกทำให้ขุนโชติชะงัก
เป็นยิ่งยศที่ใช้หมัดธนูมือช่วยเอาไว้แล้วพยุงหาญให้ลุก
“หึ อย่าคิดว่ามีคนมาช่วยแล้วข้าจักเกรง ฝีมือพวกเอ็งเทียบข้ามิได้ดอก”
“ขุนโชติ ข้ารู้ตัวว่าก่อเวรไว้กับเอ็งจนยากเกินอภัย แต่บาปกรรมที่เอ็งทำกับผู้บริสุทธิ์ด้วยไฟแค้น มันก็หนักหนาเกินเยียวยาเช่นกัน จงสำนึกผิดแล้วกลับตัวกลับใจซะ”
“อย่าเปลืองน้ำลายกับไอ้โจรหลงยุคเลย กล้าหลานอั๊วอยู่ที่ไหน ปล่อยตัวกล้ามาเดี๋ยวนี้”
“ไอ้กล้านะรึหลานเอ็ง ข้าจักบอกให้เอาบุญ มันยอมสาบานตัดขาดจากโคตรเหง้าอย่างพวกเอ็ง แลกราบข้าเป็นครู บัดนี้ไปมันจักเป็นผู้สืบทอดจากข้า ขุนโชติแห่งทุ่งพระกาฬ ฮ่าๆๆ”
เสือไทเหลือบมองขุนโชติเคืองๆ
“ไม่มีทาง ข้าไม่เชื่อ”
“ในเมื่อลื้อไม่ยอมบอกดีๆ อั๊วก็จะเป็นคนเปิดปากของลื้อเอง”
ยิ่งยศปลุกเสือเผ่นรอยสักที่หน้าอกเรืองแสง ยิ่งยศทะยานเข้าใส่ ขุนโชติไม่คิดหลบกลับเพ่งคาถา หมัดยิ่งยศอัดเข้าที่หน้าอกขุนโชติปรากฏเป็นเกล็ดจระเข้ขึ้นรับพลังหมัดเกิดแรงสะท้อนจนยิ่งยศผงะ ขุนโชติตามซัดหลังมือจนยิ่งยศกระเด็นไป
หาญสวมสนับเล็บเสือพุ่งเข้าโจมตี เสือไทแทรกตัวมาขวาง กลายเป็นสองคู่ปะทะกันด้วยเพลงหมัดแต่หาญสู้ไม่ได้เพราะไม่มีทั้งอาคมและพละกำลัง
กล้าวิ่งเข้ามาซุ่มดูอยู่หลังกองไม้เห็นยิ่งยศและหาญต่อสู้อยู่กับพวกขุนโชติ กล้าถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นยิ่งยศเต็มตา
“ปู่ยิ่ง เป็นไปได้ยังไง”
กล้ายังอึ้ง คิดแผนช่วยปู่ทั้งสอง
ขุนโชติตวัดกงเล็บโจมตี ยิ่งยศยกแขนป้องกันแขนเลือดอาบ ยิ่งยศแปลกใจ
“ต่อให้คงกระพันชาตรีสักเพียงใด ก็ต้านกงเล็บกุมภีร์พิฆาตของข้ามิได้ดอก”
“กุมภีร์พิฆาต” ยิ่งยศตกใจแล้วร่ายคาถา “หมัดธนูมือ”
เงาหมัดพุ่งออกไปนับสิบปะทะร่างขุนโชติ ผิวขุนโชติปรากฏเกล็ดจระเข้ขึ้นรับพลังหมัด ทันใดยิ่งยศก็พุ่งเข้ามาหา กระแทกหมัดคู่ใส่ขุนโชติ ขุนโชติไม่ทันตั้งตัวกระเด็นหน้าหงาย

หาญแลกหมัดอยู่กับเสือไท หาญซัดเสือไทได้หลายหมัดแต่เสือไทไม่สะทกสะท้าน
“กระไรวะไอ้หลวงณรงค์ เรี่ยวแรงเอ็งมันหายไปไหนหมด”
เสือไทคว้าหมัดหาญไว้ได้ บิด แล้วเตะสวน ยิ่งยศเข้ามารับแทนแล้วอัดเสือไทกลับจนตัวลอย
“เป็นยังไงบ้างไอ้หาญ”
“ฉันยังไหว ไอ้ยิ่ง ระวัง”
กลุ่มควันสีดำแผ่กระจายลอยเข้ามาหาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว เกล็ดจระเข้นับร้อยก็พุ่งออกมาจากกลุ่มควัน
ยิ่งยศกางสองมือออกร่ายคาถาเกิดกำแพงแก้วปะทะ เกล็ดจระเข้แตกสลายไป
ทันใดปรากฏส่วนหางขนาดใหญ่ของจระเข้ยักษ์ตวัดออกมาจากกลุ่มควัน ยิ่งยศเห็นจวนตัวรีบผลักหาญให้หลบ หางจระเข้ฟาดเข้ากับต้นไม้ระเบิดเป็นจุณ หางจระเข้ตวัดโจมตียิ่งยศ ยิ่งยศจับไว้ได้ออกแรงยื้อสู้ แต่ก็ทานพละกำลังไม่ไหวถูกเหวี่ยงไปกระแทกต้นไม้ หาญจะเข้ามาช่วยกลับถูกหางจระเข้ฟาดซ้ำ หาญกระเด็น กระอักเลือด
เสียงหัวเราะขุนโชติดังลั่น
กลุ่มควันดำม้วนตัวจางลง กลายเป็นขุนโชติที่ยืนหัวเราะสะใจ เสือไทเข้ามาสมทบ
“พี่โชติ ไอ้หลวงณรงค์มันเหมือนจะสิ้นอาคมหมดแล้ว”
“หึ เป็นเสือแต่ไร้เขี้ยวเล็บ จักอยู่เยี่ยงไรให้อายหมาข้าจักส่งเอ็งลงปรโลกเอง ไอ้หลวงณรงค์”
ขุนโชติร่ายมนต์ เสียงคาถาภาษาขอมดังกังวาน พื้นดินแยกออกเป็นรอยแตกแขนง แผ่กระจาย มีเลือดสีดำไหลออกมา พุ่งเข้าไปรวมร่างขุนโชติ รอยสักยันต์รูปจระเข้ที่แขนเรืองรอง ยิ่งยศเข้าไปพยุงหาญให้ลุกขึ้น
“เอาไงวะไอ้หาญ กุมภีร์พิฆาตร้ายกาจสมคำร่ำลือ”
หาญสบตายิ่งยศ ไม่หวั่น
“สู้แค่ตาย”
“มันต้องอย่างนี้สิวะ เพื่อนรัก ตายเป็นตาย”
หาญกับยิ่งยศวิ่งเข้าหาขุนโชติ พร้อมสู้ตาย ทันใดดาบประจุพรายเล่มหนึ่งก็พุ่งมาปักบนดินตรงหน้าหาญกับยิ่งยศ ทั้งสองคนชะงัก กล้าเข้ามาขวางไว้ แววตานิ่ง หาญดีใจที่เห็นกล้า
“กล้า”

กล้าไม่สบตาหาญ เหลือบมองขุนโชติ
“อาจารย์ช้าก่อน เรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงมือของอาจารย์หรอกให้ฉันเป็นคนบั่นหัวเสือหาญเองจะดีกว่า”

“เอ็งประสงค์เช่นนั้นรึ”
กล้าพยักหน้าแววตาเหี้ยม ขุนโชติกระหยิ่ม พยักหน้าตอบ ว่าแล้วกล้าก็ดึงดาบที่ปักอยู่ขึ้นมาโจมตีหาญทันที หาญหลบได้ แต่กล้าไวกว่าเพราะหาญบาดเจ็บอยู่แล้ว กล้าฟันถูกหาญแบบเฉียวๆ แต่เลือดกระเซ็น
“อ๊าก”
กล้าตกใจ ชะงัก คิดไม่ถึงว่าหาญจะไม่มีอาคมแล้ว ยิ่งยศรีบเข้าขวาง ผลักกล้าออกไป
“ไอ้หนุ่มนี้คือ กล้า หลานฉันเหรอ” หาญพยักหน้ารับ “แล้วมันเป็นบ้าอะไรของมัน”
หาญก็ไม่มีคำตอบให้ ทั้งเจ็บ ทั้งงุนงง กล้าลังเล แต่เห็นขุนโชติจับจ้องอยู่ จำใจใช้สองดาบฟาดฟันยิ่งยศและหาญต่อ ยิ่งยศต้องคอยช่วยหาญที่บาดเจ็บ ซัดกล้าผงะไป
“พวกอั๊วอุตส่าห์มาช่วยลื้อแท้ๆ ทำไมถึงเนรคุณกับปู่ตัวเองได้ขนาดนี้”
ยิ่งยศต่อว่ากล้าเครียด จำต้องเล่นละครต่อ
“สายเลือดกำเนิด ฉันเลือกเองไม่ได้ แต่นับจากนี้ฉันได้เลือกเป็นศิษย์ขุนโชติแล้ว เพราะฉะนั้นก็ไม่มีอะไรเกี่ยวดองกับเสือหาญอีก”
หาญอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ยิ่งยศโกรธ
“ไอ้หลานทรพี คิดไม่ถึงว่าอั๊วจะมีสายเลือดเลวๆ อย่างลื้อ”
กล้าบริกรรมคาถาเป่าลงบนดาบ อักขระสีเลือดบนดาบเรืองรองขึ้น กล้าตวัดดาบออกไปเกิดเงาดาบสีแดงพุ่งเข้าหาหาญกับยิ่งยศ ทั้งสองคนกระโจนหลบทัน เกิดระเบิดสั่นสะเทือน
“พยัคโฆ พยัคฆา”
รอยสักเสือเผ่นเรืองแสงขึ้น ยิ่งยศทะยานเข้าหากล้าอย่างรวดเร็ว จู่ๆ ร่างยิ่งยศก็หายวับไป กล้ามองหาแล้วยิ่งยศก็ปรากฏร่างตรงหน้า รัวหมัดกระแทกใส่กล้าไม่ยั้ง กล้าไม่คิดสู้ หาญห่วงหลาน
“ไอ้ยิ่ง อย่า”
ยิ่งยศชะงัก ขุนโชติรีบซัดลูกไฟในมือขัดขวาง กระแทกยิ่งยศกระเด็น
“ศิษย์ข้า มัวรีรออันใด จงฆ่าไอ้หลวงณรงค์เสีย”
กล้าพุ่งเข้าไปแทงหาญ แต่คะนึงนิจวิ่งมาขวางหน้าไว้
“หยุดนะพี่กล้า”
กล้าตกใจ ชะงัก
“นิจ”
ปลายดาบจ่อเกือบถึงคอหอยคะนึงนิจ คะนึงนิจเสียวสันหลังด้วยความกลัว
ยิ่งยศฉวยจังหวะที่ทุกคนเผลอ กระแทกหมัดลงบนพื้นดิน
“หมัดธนูมือ”
คลื่นพลังแผ่เป็นวงออกไปบนพื้นดิน กล้ารีบดึงคะนึงนิจให้หลบหลังที่กำบังกอดไว้แน่นเพื่อปกป้อง ขุนโชติกับเสือไทต่างกระโดดหลบให้พ้นรัศมีการจู่โจมเช่นกัน คลื่นพลังซัดโดนต้นไม้ ระเบิดสนั่นหวั่นไหว ศรีแพรกับสำริดออกจากที่ซ่อนเข้าไปพยุงหาญ
“ศรีแพร”
หาญดีใจที่เห็นศรีแพร ศรีแพรยังโกรธแต่พอเห็นบาดแผลของหาญก็ตกใจ
“เลือด! ทำไมกล้าถึงทำร้ายเจ้า”
ยิ่งยศเข้ามาสมทบ ช่วยพยุงหาญ
“พวกลื้อรู้จักกันด้วยเหรอ เอาไว้ทักทายกันทีหลังเถอะ ตอนนี้เราต้องรีบเผ่นไปตั้งหลักก่อน”
ยิ่งยศรีบพาทุกคนแหวกอากาศย่นระยะทางหนีไป ขุนโชติกับเสือไทจะไล่ตาม สะบัดลูกไฟในมือโจมตี แต่ไม่ทัน ช่องอากาศปิดไปซะก่อนกล้ามองตามอย่างโล่งอก

เสือไทโมโหที่หาญหนีไปได้
“เกือบจะฆ่ามันได้แล้วแท้ๆ”
ภูมินทร์กับอาจารย์ยอดเดินเข้ามา ขุนโชติเห็นก็ตำหนิทันที
“พวกเอ็งมัวไปหดหัวอยู่ที่ใด ใยจึงไม่มาช่วยการศึก”
ภูมินทร์โมโห เซ็งที่หาญก็สู้ขุนโชติไม่ได้
“ก็กว่าฉันจะมาถึง พวกแกก็จัดการไปเรียบร้อยแล้วนี่”
“ไอ้พ่อเลี้ยง”
อาจารย์ยอดรีบแก้ตัว พลางประจบ
“พ่อเลี้ยงเค้าหมายถึงว่าฝีมือของท่านขุนโชติกล้าแกร่งนักถ้าพวกข้าเข้าไปยุ่ง ก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วง ทำให้งานเสียเปล่าๆ ดูสิ ท่านเล่นซะพวกมันหนีหัวซุกหัวซุน ข้าล่ะทึ่งจริงๆ”
ขุนโชติได้ยินคำยอก็พอใจ เสือไทยุขุนโชติใหญ่
“พี่โชติ มันเพลี่ยงพล้ำเยี่ยงนี้ ใยเราไม่ตามไปกำจัดให้สิ้นซากเสียเล่า คาถาอาคมมันก็ไม่มีติดตัวแล้วข้าว่าครานี้ เราได้บั่นหัวไอ้หลวงณรงค์กระเด็นเป็นแน่”
กล้าเป็นกังวล จะตามไปหาทางช่วย
“ฉันไปด้วย ศัตรูของอาจารย์ก็เท่ากับเป็นศัตรูของฉัน”
เสือไทไม่เชื่อใจกล้า
“ข้าว่าอย่าดีกว่า เอ็งมันมากเล่ห์ ข้าเกรงว่าจักเป็นแผนของเอ็งเสียกระมัง”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ก็เมียเอ็งมิใช่รึที่มาขวางจนเสียการ ทำให้ไอ้หลวงณรงค์มันหนีไปได้”

“ฉันขังนังเมียตัวดีไว้แล้ว เสร็จงานเมื่อไหร่ฉันจะเป็นคนตบสั่งสอนมันเอง”
ภูมินทร์ได้ยินก็ฉุน
“แกกล้าเหรอ”
อาจารย์ยอดจับแขนภูมินทร์ ปรามไว้
“เอาล่ะ ไม่ต้องทะเลาะกัน” ขุนโชติบอกกล้า “เอ็งอยู่ที่นี่ ข้ากับไอ้ไทแลไอ้ยอดจักไปตามล่าไอ้หลวงณรงค์เอง”
กล้าจำใจพยักหน้ารับ พยายามเก็บอาการกังวลไว้ในใจ ขุนโชติเข้าไปกระซิบสั่ง “เอ็งจับตาดูไอ้พ่อเลี้ยงเอาไว้ให้จงดี ข้าระแวงมันยิ่งนัก”
ขุนโชติเดินนำทุกคนออกไป กล้ามองตามเครียด เป็นห่วงปู่ทั้งสอง

ยิ่งยศผ่านรอยแตกของไม้มองซ้ายขวา เห็นซากหมู่บ้านร้างที่ถูกเผาไหม้เป็นตอตะโก ไร้เงาผู้คน
ยิ่งยศแอบมองลอดช่องแตกของกระท่อมโล่งใจที่ไม่มีใครตามมาแน่ หันไปบอกกับทุกคนสีหน้าเครียด
“ไม่มีใครตามเรามา ที่นี่น่าจะปลอดภัย”
“ก็ข้าบอกแล้ว พวกมันคิดไม่ถึงหรอกว่าเราจะกลับมากบดานที่ม่อนช้างเผือกนี้”
“ถึงลื้อจะดูหน้าตาโง่ๆ แต่ก็มีไหวพริบใช้ได้” สำริดสะดุ้ง
“แหม ข้าว่าคำชมของเจ้ามันฟังดูแปลกๆ นะ”
ยิ่งยศไม่ได้สนใจ ยังหงุดหงิดเรื่องกล้า
“นี่เจ้ากล้ามันกลายเป็นพวกขุนโชติไปได้ยังไง เสียแรงที่เราอุตส่าห์เสี่ยงตายมาช่วย ไอ้เพชรมันเลี้ยงลูก
ภาษาอะไรของมันวะ”
ศรีแพรกำลังพันบาดแผลให้หาญอยู่ สีหน้าบึ้งตึง
“อย่าเพิ่งปักใจในสิ่งที่เห็นเลยที่กล้าทำลงไปคงมีเหตุผลสำคัญ”

อ่านละคร เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ตอนที่ 14 วันที่ 9 มี.ค. 56

เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง บทประพันธ์ : เพชรน้ำหนึ่ง
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง บทโทรทัศน์ : ดาวเหนือ
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง กำกับการแสดง : อนุวัฒน์ ถนอมรอด
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง แนวละคร : โรแมนติก - แอ็คชั่น - แฟนตาซี
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ผลิต : บ. กันตนา
เสือสั่งฟ้า 2 พยัคฆ์ผยอง ออกอากาศทุกวันศุกร์ - เสาร์และอาทิตย์ เวลา 20.25 น. ทางช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ