อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 2 วันที่ 18 ส.ค. 56
ได้ยินห่านคุยถึงการเรียนที่เมืองนอก ทำเสียงตกใจเมื่อเห็นแมลงสาบ ทำเป็นเรียกนมแจ่มให้ตามพ่อบ้านมาจับแมลงสาบ พอคุยเสร็จก็ทำเสียงแอ๊บแบ๊ว “บ๊ายยยยยยยค่ะ”พอห่านวางสาย บื้อก็เข้ามายั่วทำเสียงเลียนแบบห่าน ทำท่ากระแดะกลัวแมลงสาบ ล้อเสียจนห่านทั้งอายทั้งโมโห แต่พูดอะไรไม่ออกเพราะเป็นความจริงทั้งนั้น เลยแก้แค้นด้วยการเอาเสื้อผ้าของบื้อที่แช่อยู่ในกะละมังออกมาทั้งย่ำทั้งกระทืบ บื้อโมโหเข้าไปจับตัวห่านไว้ ห่านสั่งให้ปล่อย บื้อเลยปล่อย ห่านไม่ทันระวังตัวล้มก้นจ้ำเบ้าลงในกะละมังผ้า
คราวนี้เลยเปิดศึกเอาฟองผงซักฟอกในกะละมังไล่ป้ายกันอุตลุด ห่านโมโหประกาศว่า ตนจะไม่ทำอะไรให้แล้ว
“ฉันทำแล้ว! ฉันทำแล้ว!!” ห่านตะโกนบอกหน้าหงิกงอ
“ก็แค่เนี้ย!” บื้อหันมายักคิ้วแผล็บอย่างเป็นต่อ แล้วเดินผิวปากหวือเข้าบ้านสบายใจเฉิบ
ooooooo
ในโอกาสเอากระเช้าดอกไม้ไปขอบคุณหัวหน้ากองบรรณาธิการ “หนังสือพิมพ์ข่าวไท” ดาหลาได้ยินนักข่าวสองคนคุยกันถึงรูปที่คุณชายเต้นรำกับหญิงสาวปริศนา ว่าเป็นนักข่าวจากหนังสือพิมพ์ของเราฉบับเดียวที่ถ่ายไว้ได้
ดาหลาไปหานักข่าวคนนั้นที่กำลังดูรูปงานวันนั้นในคอมพิวเตอร์อยู่ อ้อนขอภาพทั้งหมดในงานไปเป็นที่ระลึกนักข่าวคนนั้นจึงไลท์ให้ แต่พอกลับบ้านไปเปิดดูไม่มีรูปไหนที่เห็นหน้าสาวปริศนานั้นตรงๆ เลย
“มันเป็นใครกันนะ ดาหลาต้องรู้ให้ได้”
“วิธีเดียวที่จะทำให้ลูกรู้ว่านังนี่เป็นใคร ก็คือลูกต้องอยู่ใกล้คุณชาย เพื่อที่ลูกจะได้เห็นคนที่ไปมาหาสู่กับคุณชายได้ตลอดเวลา”
ดาหลาทำหน้าอ่อนใจว่าจะอยู่ใกล้ได้อย่างไร เพราะทุกวันนี้ตนเข้าถึงคุณชายยากมาก ดารัณเลยวางแผนพาเธอไปขอให้รื่นฤดีฝากงานให้ดาหลา พอรู้ว่าเธอจบด้านการแสดงมา รื่นฤดีให้ไปทำงานพีอาร์ที่ห้าง ดาหลาดีใจมากที่จะได้อยู่ใกล้ชิดคุณชาย
แต่พอคุณชายรู้ก็ไปคุยกับพรเพ็ญ มอบหมายให้พรเพ็ญแนะนำงานให้ดาหลา พอเธอรู้ก็ไม่พอใจจะขอพบคุณชายให้ได้ คุณชายเลยต้องหนีการตามล่าของเธอไปทางบันไดหนีไฟ เธอเห็นก็ไล่ตามไป โชคดีที่คุณชายเจอบื้อกำลังแบกลังออกมาพอดี บื้อช่วยให้เข้าไปหลบในห้องเก็บของ ดาหลาเลยวิ่งผ่านไป
พอดาหลาวิ่งผ่านไปแล้ว บื้อเคาะประตูบอกคุณชายแล้วขอตัวไปทำงาน
“เดี๋ยว...คุณชื่ออะไร อยู่แผนกไหน”
“บื้อครับ อยู่แผนกชั้นในชายครับ ผมไปทำงานก่อนนะครับ” แล้วบื้อก็หยิบกล่องถือไป คุณชายมองตามบื้อที่ท่าทางซื่อๆอย่างถูกชะตา
เมื่อดาหลากลับไป พรเพ็ญถามว่าเจอคุณชายไหม เธอบอกว่าไม่เจอ พรเพ็ญได้ทีอบรมเสียเลยว่า
“พรเพ็ญเรียนคุณแล้วว่าคุณชายประชุม และคุณชายก็ได้มีคำสั่งให้พรเพ็ญพาคุณไปชมส่วนต่างๆ ของห้างฯเรา คำสั่งของคุณชายหวังว่าคงไม่มีใครกล้าปฏิเสธ...เชิญค่ะ”
พรเพ็ญผายมือหน้าขรึมจนดาหลาไม่กล้างอแง เดินกระฟัดกระเฟียดตามไป
พรเพ็ญพาดาหลาเดินดูและแนะนำแผนกต่างๆ จนไปถึงแผนกขายเครื่องสำอาง พอเจอหน้าเจ๊มะพร้าว ดาหลาก็จำได้ว่าเคยทะเลาะกันที่หน้าห้างฯเรื่องที่จอดรถ เจ๊เองก็ตกใจที่เจอคู่กรณีมาในฐานะที่อาจให้คุณให้โทษกับตัวเองได้ พยายามก้มหน้างุดกลัวดาหลาจำได้ แต่เธอจำได้แล้ว จ้องหน้าบอกว่า
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณ...” ดาหลามองที่ป้ายชื่อจิกเสียง “สมรศรี!”
เจ๊มะพร้าวถึงกับกลืนนํ้าลายฝืดคอ
พอแหม่มกับห่านรู้ว่าดาหลามาฝึกงานที่นี่ต่างหน้าเผือด เจ๊พูดเสียงอ่อยกับทั้งสองว่า
“ถ้ายัยนั่นจำเจ๊ได้ มันต้องไปฟ้องคุณชายให้ไล่เจ๊ออกจากที่นี่แน่เลย...”
เจ๊ทำหน้าแย่มากๆ แหม่มกับห่านเองก็หน้าเสีย แล้วห่านก็ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อพรเพ็ญพาดาหลามาแผนกขายรองเท้า แอปเปิ้ลดี๊ด๊าเข้าไปต้อนรับ พอดี
พรเพ็ญได้รับโทรศัพท์ตามตัวไปเพราะฝ่ายสต๊อกมีปัญหา แอปเปิ้ลอาสาจะดูแลดาหลาให้เอง แล้วทั้งแอปเปิ้ลทั้งปีโป้ก็เอาใจเสนอโน่นเสนอนี่ เอารองเท้ามาประเคนให้ดู ดาหลาชี้คู่ที่ห่านถืออยู่ แอปเปิ้ลเข้าไปกระชากเอาไปให้ดาหลาดู
“ฉันเอาทุกคู่ แต่ขอใหม่ทั้งหมด” ดาหลาสั่ง
“ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ ปีโป้...ไปเอาของมา”
ระหว่างนั้น คุณชายที่เรียกพรเพ็ญไปขอบคุณที่ช่วยตน พรเพ็ญถามว่าคุณชายจะหลบดาหลาได้ทุกวันหรือ คุณชายถามว่าตนจะทำอย่างไรดี พอพรเพ็ญแนะนำวิธีให้ คุณชายก็เดินมาที่แผนกรองเท้า ดูดาหลาแล้วนึกย้อนกลับไปถึงคำพูดของพรเพ็ญที่ว่า
“จากการที่พรเพ็ญได้พบคุณดาหลา พรเพ็ญสามารถวิเคราะห์ได้ว่าคุณดาหลาเป็นคนหัวสูง แบ่งชนชั้น เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ ไม่มีนํ้าใจ” พูดเสียไม่มีดีแล้วพรเพ็ญทำเป็นตกใจขอโทษ ตำหนิตัวเองว่าพูดมากเกินไปแล้ว
“ไม่เลยครับ ที่คุณพรเพ็ญพูดมาถูกทุกอย่าง แล้วผมควรทำยังไง”
“คุณชายไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ แค่เป็นตัวของตัวเอง แล้วคุณดาหลาเธอก็จะไปจากคุณชายเอง”
คิดคำแนะนำของพรเพ็ญแล้ว คุณชายเดินไปหาดาหลา พอเธอเห็นคุณชายเท่านั้นก็ดีใจจนลืมหมดทุกอย่าง
“คุณดาหลาครับ นี่ก็เที่ยงแล้ว ผมจะมาชวนคุณดาหลาไปทานอาหารครับ”
“ได้สิคะ...อาหารญี่ปุ่นหรืออาหารอิตาลีดีคะ” เธอดีใจมาก แต่คุณชายมองหน้าแล้วยิ้ม ไม่พูดอะไร
ooooooo
เจ๊มะพร้าวเซ็งที่ต้องทำงานกับคนเรื่องเยอะอย่างดาหลา ห่านเสนอให้ตัดปัญหาไม่ต้องยุ่งกับเขา เจอก็หลบๆเสีย
บื้อกับโย่งเข้ามาในห้องอาหาร เจ๊เห็นที่เต็มแล้วเลยเรียกมานั่งด้วยกัน ห่านฮึดฮัดขัดใจ แต่ไม่ทันไรก็มีเรื่องให้ต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นพรเพ็ญเดินนำคุณชายกับดาหลาเข้ามา พรเพ็ญพูดกับพนักงานที่กินอาหารกันอยู่ว่า ขออภัยที่ขัดจังหวะการทานอาหารมื้อเที่ยง แล้วยกโทรโข่งประกาศว่า วันนี้คุณชายได้ให้เกียรติมาทานอาหารร่วมกับพวกเราด้วย
เจ๊ตกใจบอกห่านให้หาทางมุดออกไป ห่านถามว่าจะออกไปได้ไงเขายืนขวางประตูกันขนาดนั้น บื้อที่รู้เรื่องห่านมาก่อนแล้วบอกห่านให้เตรียมคำสารภาพบาปเอาไว้ได้เลย เจ๊ถามงงๆว่าบื้อรู้เรื่องนี้ด้วยหรือ
คุณชายทักทายพนักงานในห้องอาหารอย่างไม่ถือตัว จนเจ๊เพ้อว่าทั้งหล่อทั้งดีอย่างนี้อยากเอาใส่ถุงกลับบ้านไปด้วยจังเลย
พรเพ็ญถามคุณชายว่าจะรับอะไร คุณชายสั่งกะเพราไก่ไข่ดาว ถามดาหลาว่าจะเอาอะไร เธอถามว่า สปาเก็ตตี้คาโบนาร่ามีไหม พรเพ็ญจิกเนียนๆว่า
“ไม่มี มีแต่เส้นเล็กแห้งจะรับไหม”
ดาหลาไม่พอใจบอกคุณชายว่าตนไม่หิว แล้วจะกลับ นึกว่าคุณชายจะง้อเขากลับผายมือพูดอย่างสุภาพ “เชิญครับ...” ดาหลาเลยเดินลงส้นปึงปังออกไป คุณชายมองหาที่นั่ง เห็นบื้อเลยตรงมาทัก แล้วขอนั่งด้วย ทำเอาห่านแทบอยากกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
ห่านหายใจไม่ทั่วท้องนั่งหน้าซีดจนคุณชายถามว่าไม่สบายหรือเปล่า แหม่มรีบพูดแทนว่าเพื่อนไม่ค่อยสบาย บอกห่านว่าถ้าไม่ไหวก็รีบไปที่ห้องพยาบาลดีไหม ห่านรีบพยักหน้าแล้วลุกพรวดสะดุดขาโต๊ะคะมำจับกบตรงหน้าพรเพ็ญพอดี พอลุกได้ก็วิ่งออกไป คุณชายมองงงๆ บื้อยิ้มขำๆ ส่วนเจ๊กับแหม่มถอนใจโล่งอกที่ห่านรอดพ้นจากนาทีวิกฤติไปได้
เมื่อไปเจอกันอีกที ห่านบอกว่าถ้าต้องตื่นเต้นแบบนี้ทุกวันตนต้องหัวใจวายตายแน่ๆ ตัดสินใจว่าต้องปลอมเป็นฮันนี่อีกครั้งเพื่อบอกความจริงกับคุณชาย แต่ไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อนเลยขอให้ช่วยเอารองเท้าสีทองคู่นั้นให้ก็พอ ส่วนชุดตนมีชุดก๊อปแบรนด์หรูพอถูไถไปได้
“ถ้างั้น แกไปรอหลังห้างฯ ฉันจะเอารองเท้าไปให้แกเอง” แหม่มนัดแนะ สบตากับเจ๊เหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ทั้งสองรู้สึกผิดที่แอบเอาของห้างฯไปใช้ จึงรวมเงินกันซื้อรองเท้าให้ห่าน พอถูกแอปเปิ้ลกับปีโป้ค้นเจอเลยรอดตัวเพราะมีใบเสร็จมายืนยันว่าซื้อแล้ว ทั้งสองเลยแหยไป
วางแผนกันแล้วห่านโทรศัพท์นัดคุณชายดินเนอร์กันคืนนี้เลย คุณชายรับสายด้วยความยินดียิ่ง
ooooooo
เมื่อกลับไปเจอกันอีกที ดาหลาตัดพ้อต่อว่าคุณชายว่าไม่ดูแลตนทั้งที่คุณหญิงแม่ฝากฝังไว้แล้ว ทำเหมือนรังเกียจตนแบบนี้ตนไม่พอใจ คุณชายถามว่าแล้วจะให้ทำอย่างไร เธออ้อนว่าต้องไปดินเนอร์กันเย็นนี้
“วันนี้ผมมีนัดแล้วครับ” ดาหลาซักทันทีว่านัด กับใคร คุณชายไม่ทันตั้งตัวพลั้งปากไปว่า คุณฮัน...แล้วเฉไฉเปลี่ยนเป็น “คุณเฮนรี่ ลูกค้าของบริษัทน่ะครับ”
ดาหลาขอไปด้วย พอคุณชายบอกว่าไม่เหมาะเกรงเธอจะเบื่อ เธอเลยจู่โจมจุ๊บแก้มคุณชายทีหนึ่งบอกว่างั้นคราวหน้าห้ามปฏิเสธตนอีก ยิ้มหวานให้คุณชายที่ยืนงงแล้วไปเลย คุณชายพึมพำอย่างไม่หายงง... “นี่หรือนางสาวไทยสยาม??!!”
เพื่อจะจับคุณชายให้อยู่หมัด ดาหลาตีสนิทกับตุ๊กติ๊กเลขาส่วนตัวของคุณชาย ยัดเงินใส่มือให้บอกว่าให้คอยรายงานตนว่าคุณชายไปไหน ไปกับใครและทำอะไร เริ่มจากเย็นนี้หาคำตอบให้ได้ว่าคุณชายไปดินเนอร์กับใคร
ตุ๊กติ๊กเก็บเงินรับคำ ตกเย็นเมื่อคุณชายจะออกไปจึงทำกระตือรือร้นไปส่งที่รถ พอคุณชายกดเครื่องจีพีเอส เพื่อล็อกเป้าหมายที่จะไป ตุ๊กติ๊กมองไม่เห็นเลยแกล้งจะเป็นลม คุณชายใจดีบอกให้เข้าไปนั่งพักในรถก่อนตุ๊กติ๊กเข้าไปนั่งแอบดูที่เครื่องจีพีเอส พอรู้ว่าคุณชายจะไปไหนก็หายเป็นปลิดทิ้ง จนคุณชายงงว่าหายเร็วจัง
พอคุณชายขับรถออกไป ตุ๊กติ๊กก็โทร.รายงานดาหลาทันที “ดิฉันทราบแล้วค่ะว่าคุณชายไปที่ไหน”
ooooooo
เมื่อไปพบกันที่ร้านอาหารฝรั่งหรูใจกลางกรุงเทพฯ ที่สวยงามด้วยแสงสียามค่ำคืน คุณชายถามว่าฮันนี่จะทานอะไรดีร้านนี้อร่อยทุกเมนู ห่านมืดแปดด้านเลยเอาตัวรอดพูดอ้อนอ่อนหวานว่า คุณชายมีอะไรแนะนำบ้างไหม
คุณชายหันไปทางพนักงานสั่ง “ของคุณผู้หญิง” เป็นภาษาฝรั่งยาวเหยียด...ห่านเหวอเพราะฟังไม่ออกสักคำ แล้วคุณชายก็สั่งของตัวเอง เสร็จแล้วถามห่านว่า “คุณฮันนี่ดื่มไวน์ไหมครับ”
ห่านตอบมั่วๆไปว่าดื่ม ตนดื่มเป็นประจำ แต่พอคุณชายให้เลือกก็บอกว่า “อะไรก็ได้ค่ะ ฮันนี่ดื่มได้หมด”
สั่งอาหารและเครื่องดื่มแล้ว คุณชายมองฮันนี่ จู่ๆก็เอ่ยขึ้นว่า “สวยจังเลยนะครับ” ห่านสะดุ้งโมเมว่าวิวสวยดี “ผมหมายถึงผู้หญิงที่นั่งตรงหน้าผมต่างหากล่ะครับ”
ห่านแทบจะกรี๊ดออกมา หน้าแดงซ่านทำอะไรไม่ถูกเลย
ระหว่างคุณชายกับห่านทานอาหารกันนั่นเอง ดาหลาก็โผล่มา กวาดตามองหา พอเห็นคุณชายก็มองขวับไปที่หญิงสาวที่นั่งด้วย เพียงเห็นแผ่นหลังขาวๆ ดาหลาก็จำได้ทันทีว่าคือหญิงสาวปริศนาที่เต้นรำกับคุณชายนั่นเอง!
“จะได้รู้กันเสียทีว่าแกเป็นใคร!” ดาหลาหรี่ตาร้ายกาจ เดินกรีดกรายเข้าไปทักคุณชาย ทำเป็นตื่นเต้นบอกว่าบังเอิญตนนัดเพื่อนที่ร้านนี้เหมือนกัน แล้วมองจิกไปทางห่านถามว่า “นี่เหรอคะ ‘คุณเฮนรี่’ ที่คุณชายบอก ตอนฟังชื่อนึกว่าผู้ชาย”
“คุณฮันนี่ นี่คุณดาหลา คุณดาหลานี่คุณฮันนี่ครับ” คุณชายทำไม่รู้ไม่ชี้ตีหน้าตายแนะนำให้รู้จักกัน
ห่านตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน แต่โชคดีที่ดาหลาจำเธอไม่ได้ เพื่อให้ดูแนบเนียน ดาหลาทำทีเดินไปโทรศัพท์คุยกับเพื่อนแล้วกลับมาบอกว่าเพื่อนติดธุระด่วนมาไม่ได้ บ่นว่าสงสัยต้องทานคนเดียวเสียแล้ว ไม่ทันมีใครเชิญก็เอ่ยปากเองว่า
“ขอทานด้วยคนนะคะ”
ถูกหักคอเอาเสียขนาดนี้ ทั้งคุณชายและห่านได้แต่อึ้ง
ooooooo
ระหว่างนั่งทานอาหารด้วยกัน ดาหลาพยายามจับผิดห่าน พอดีคุณชายได้รับโทรศัพท์จากรื่นฤดีจึงขอตัวลุกไปคุยกับแม่ ที่โต๊ะจึงเหลือดาหลากับห่าน พอคุณชายลุกไปต่างก็เผยตัวตนออกมาจิกกัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
แต่พอคุณชายกลับมา ทั้งสองก็ใส่หน้ากากเข้าหากัน ยิ้มแย้มแจ่มใสกระทั่งชวนชนแก้วเหมือนรักกันปานจะกลืนกิน ครู่ใหญ่ห่านขอตัวกลับอ้างว่า เกรงคุณหญิงแม่จะเป็นห่วง คุณชายถามว่ารถอยู่ไหน ห่านวางมาดบอกว่าตนโทร.ตามแล้วกำลังมา คุณชายเลยยืนเป็นเพื่อน ดาหลาตามมากันท่าด้วย
ห่านปดจนหมดมุกทั้งสองก็ยังยืนยันเป็นเพื่อนไม่ยอมกลับเข้าไป ห่านเลยแอบโทร.ขอความช่วยเหลือจากบื้อ ไม่นานบื้อก็ใส่สูทขับรถหรูมารับ พอขึ้นรถห่านถามว่าไปเอารถมาจากไหน
“ฉันซี้กับเฮียเจ้าของร้านจักรยาน เขาเลยให้ฉันยืมรถเขา”
ส่วนคุณชาย พอส่งห่านก็เอ่ยลาดาหลาแล้วขึ้นรถตัวเองกลับไปเลย ดาหลาแทบกรี๊ดที่ถูกทิ้งอีกแล้ว!
ooooooo
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 2 วันที่ 18 ส.ค. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ