อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 1 วันที่ 12 ส.ค. 56
ฮันนี่ ในคราบสาวไฮโซ ใส่รองเท้าส้นสูง แบรนด์เนม ใส่แว่นดำ ต่างหู ดูดี สะพายกระเป๋าแพงระยับ เดินอย่างมั่นใจสง่างามราวนางแบบที่เดินอยู่บนแคทวอร์ค
ทุกย่างก้าวที่ฮันนี่เดินผ่าน สายตาทุกคู่มองเธอเป็นตาเดียว ชายหนุ่มและไม่หนุ่มมองกันตาเป็นประกาย บางคนถึงกับสะดุดพื้นหน้าแทบคะมำ
ฮันนี่ยิ้มอย่างมีความสุขกับความโดดเด่นเป็นสง่าของตัวเอง...
ความจริงที่อยู่กับตัวฮันนี่ คือ “ห่าน” เด็กสาวในชุดธรรมด๊า...ธรรมดา รวบผมหลวมๆมีหลุดมาหร็อมแหร็ม ใส่รองเท้าส้นสูงเก่าๆ กระดำกระด่าง ใส่แว่นสายตากรอบมอๆ และสะพายกระเป๋ารุ่นป้ารุ่นยาย
“ฮึ่ย!! กำลังฝันเพลินๆ!! อารมณ์เสีย!!!” ห่านบ่นเซ็งๆ ที่แม้แต่ความฝันที่ทำให้มีความสุขเล็กๆน้อยๆ ก็ยังถูกทำลาย ยิ่งเมื่อรถเมล์จอด ทุกคนกรูกันแย่งขึ้นรถ เบียดเสียดกัน ห่านถูกชนกระเด็น “ไม่เห็นคนรึไง!! ชนมาได้ บ้าเอ๊ย!!” ห่านด่าแล้วพุ่งเข้าเบียดแทรกขึ้นรถเมล์จนสำเร็จ
กว่าจะแย่งขึ้นรถเมล์ได้ก็แทบต้องเอาชีวิตเข้าแลก แต่พอรถแล่นมาได้ไม่นาน รถเจ้ากรรมก็เกิดเสียกลางสะพาน ผู้โดยสารแย่งกันลงจากรถอีก เช้านี้ ห่านจึงรู้สึกสมเพชตัวเองอย่างที่สุด
“รอรถคันใหม่...กว่าจะมาไปสายชัวร์ ฮึ่ยยย!!!” ห่านทำได้แค่บ่น
เมื่อไม่เห็นรถมาสักทีเลยตัดสินใจเดินลงสะพาน แต่แดดเริ่มกล้า ห่านเลยเปิดกระเป๋าค้นหาครีมกันแดด พอเจอก็หยิบออกมาเกิดหลุดมือตกกลิ้งไปตามสะพาน ห่านวิ่งไล่เก็บ เจอรถจักรยานของบื้อที่พุ่งลงจากสะพานพอดี บื้อร้องลั่น
“เฮ้ย!! หลบ!!” บื้อหักหลบแต่ก็ยังเฉี่ยวห่าน
จนได้ ห่านร้องเสียงหลงเสียหลักแต่ยังพยายามทรงตัวบนรองเท้าส้นสูงเซไปเซมา เจ้ากรรม! ส้นรองเท้าเกิดหักขึ้นมาอีก เลยล้มจ้ำเบ้าหมดสภาพกลางสะพาน เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเสียจริงๆ!
“โอ๊ย!!” ห่านกุมข้อเท้าตัวเองมองตามรถจักรยานไป ปรากฏว่าไปไกลลิบแล้ว “จำไว้!! อย่าให้เจอนะ แม่จะหักคอ คอยดู๊!!” คำรามราวกับนางสิงห์ร้าย แล้วฮึดฮัดฟึดฟัดอยู่คนเดียว
ooooooo
ห่านเป็นเด็กกำพร้า เติบโตขึ้นมาในบ้านทอตะวัน เธอจึงแกร่ง กร้าน สู้ชีวิต มีความฝันว่าสักวันจะได้เจอเจ้าชายเหมือนซินเดอเรลล่า แต่ทุกวันนี้ เธอคือพนักงานขายรองเท้าสตรีในห้างสยามมอลล์
ห่านไปถึงห้างเจอเจ๊มะพร้าว เพื่อนรุ่นพี่ที่ขายเครื่องสำอางและแหม่มเพื่อนที่ขายอยู่แผนกชุดสตรีรออยู่ เพื่อนสนิททั้งสองทักว่ามาเสียฉิวเฉียด เร่งให้รีบไปตอกบัตรเดี๋ยวไม่ทันเวลา แต่พอห่านจะไปก็ถูกแหม่มคว้ามือไว้ถามว่า ทำไมวันนี้ถึงดูเตี้ยผิดปกติ เจ๊มะพร้าวบอก ว่าห่านมันไม่ได้ใส่ส้นสูง แหม่มถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะรองเท้าส้นสูงกับห่านเหมือนของคู่ชีวิตกันเลยทีเดียว
“โอ๊ย...เรื่องมันสั้นแต่เซ็ง เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง” ห่านตอบอย่างหงุดหงิดแล้วรีบไปตอกบัตร
พอได้ฟังห่านเล่าเรื่องสั้นแต่เซ็งแล้ว เจ๊มะพร้าวพูดอารมณ์ดีว่า
“เอาน่า ถือว่าฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน เผื่อฝันร้ายจะกลายเป็นดี จักรยานเฉี่ยว ส้นหัก อาจได้พบรักแท้” ห่านถามว่ามันเกี่ยวกันไหมเจ๊ “ก็ไม่เกี่ยว แต่เจ๊อยากพูดให้แกหายเซ็ง เพราะไม่ชอบเห็นแกเป็นห่านเหี่ยวๆ ใช่ไหมนังแหม่ม”
“ใช่!! ที่สุด!!” แหม่มตอบหนักแน่นแล้วทั้งสองก็ยิ้มให้ห่าน
ห่านส่ายหน้านิดๆยิ้มหน่อยๆแบบว่า...บนความซวยเล็กๆก็ยังมีเพื่อนน่ารักตัวใหญ่ๆอยู่เคียงข้าง...
ooooooo
ที่ห้างนี่เอง แม้ห่านจะมีเจ๊มะพร้าวกับแหม่มเป็นเพื่อนซี้ แต่ห่านก็มีแอปเปิ้ลกับปีโป้พนักงานขายรองเท้าที่แข่งกันทำยอดขาย เป็นคู่ปรับที่มีเรื่องค่อนแคะกระทบกระทั่งกันเป็นประจำ
วันนี้แอปเปิ้ลเห็นห่านกับเจ๊มะพร้าวและแหม่มมาเกือบไม่ทันเวลา ก็พูดกับปีโป้กระแนะกระแหนว่า
“ปีโป้...เธออย่าเอาเยี่ยงอย่างพวกทำงานเช้าชามเย็นชาม แบบว่าเริ่มงานตรงเวลา เลิกงานตรงเวลา ทำงานแบบเนี้ยไม่มีวันเจริญหรอก”
ปีโป้ฟังแล้วงงติงว่า มาตรงเวลา เลิกตรงเวลาก็ถูกแล้วนี่ แอปเปิ้ลลอยหน้ายกตัวอย่างว่า
“มันต้องอย่างฉัน เข้าทำงานก่อนเวลา ทำงานล่วงเวลา แบบนี้ถึงจะเป็นยอดคน”
“ยอดคนจอมชะเลียน่ะสิ” ห่านสอดขึ้นอย่างทนฟังไม่ไหว แอปเปิ้ลหาเรื่องทันทีถามว่า ว่าใคร ห่านตอบอย่างไม่ยี่หระว่า “ว่าเธอแหละนังแอ๊บ”
แอปเปิ้ลรู้ว่าถูกห่านหลอกด่าว่าแอ๊บ กำลังจะเข้าไปเอาเรื่อง เสียงออดเข้าทำงานก็ดังขึ้นเลยชะงัก มองห่านแบบ “ฝากไว้ก่อน”
ooooooo
พนักงานพากันมายืนเข้าแถวให้พรเพ็ญผู้จัดการอาวุโสถือโทรโข่งคู่กายมาตรวจความเรียบร้อยตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า
คนแรกคือแอปเปิ้ลที่แต่งมาเพียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ได้รับคำชมว่า “เพอร์เฟกต์หาที่ติไม่เจอ-ผ่าน”
มาที่ปีโป้ แค่ก้มมองรองเท้าก็ชะงักเพราะสภาพเยินมาก ตะคอกใส่โทรโข่ง “เน่ามาก!!”
มาถึงกลุ่มเจ๊มะพร้าว แหม่มและห่าน แหม่มถูกตำหนิเรื่องหัวฟูเป็นฝอยขัดหม้อ แหม่มชี้แจงว่าพ่อแม่หัวฟู ถ้าตนไม่ฟูมีหวังครอบครัวร้าวฉานแน่ พรเพ็ญจึงบอกให้มัดเสียให้เรียบร้อยกว่านี้ ถึงเจ๊มะพร้าวที่ใส่ขนตาปลอมเป็นแผง พอถูกว่า เจ๊ก็ชี้แจงว่า ตนขายเครื่องสำอางก็ต้องจัดเต็มหน่อย พรเพ็ญพยักหน้าหงึกบอก “ผ่าน”
พอมาถึงห่าน พรเพ็ญมองหน้าบอกว่า “จืดชืด ซูบซีดอย่างกับคนป่วย ทาสีปากให้สดใส ที่นี่ห้างสรรพสินค้าไม่ใช่โรงพยาบาล”
ระหว่างนั้น บื้อวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามายืนต่อจากห่าน ทุกคนหันมอง ห่านถามเจ๊ว่าใคร ไม่คุ้นหน้าเลย
“น้องบื้อ มาใหม่ แผนกชุดชั้นในชาย” เจ๊มะพร้าวบอกอย่างรู้ดี แหม่มเปรยๆว่า ขายชุดชั้นในชายหน้าตาไม่ให้เลย
พรเพ็ญมองบื้ออย่างพินิจพิจารณา แล้วยกโทรโข่งตะคอก “รกรุงรังอย่างกับคนป่า ฉันไม่ว่าถ้าเธอจะไว้ผมยาว เพราะมันเป็นสิทธิส่วนบุคคล แต่ถ้าจะทำงานที่นี่ต้องมัดให้เรียบร้อย อย่าให้มีผมตกมาสักเส้นไม่อย่างนั้นฉันจะให้เธอเซ็นใบตักเตือน” บื้อรับทราบหน้าจ๋อยๆ “และต่อไปถึงช่วงเวลาสำคัญ Exercise MUSIC!!!”
พรเพ็ญวางโทรโข่งแล้วนำออกกำลังกายท่าง่ายๆสบายๆ
ooooooo
ลูกค้าร่างอ้วนคนหนึ่งเข้ามาซื้อรองเท้า สั่งห่านให้เอารองเท้าเบอร์เจ็ดมาลอง พยายามยัดเท้าอวบอ้วนเข้าไปอย่างไรก็ยัดไม่เข้า ห่านแนะนำว่าน่าจะลองเบอร์เก้า กลับถูกลูกค้าเอ็ดว่า จะรู้ดีกว่าตนเจ้าของเท้าได้ไง สั่งให้เอาแบบอื่นมาลองอีก
ปรากฏว่า พยายามอย่างไรก็ใส่ไม่เข้า ให้ห่านมาช่วย ห่านมาย่อยองๆใส่ให้ ออกแรงดันกันจนรองเท้ากระเด็นโดนตัวห่าน ห่านฉุนกำมือแน่นนึกอยากด่า แต่พอรู้สึกตัวก็บ่นกับตัวเองว่า
“เฮ้อ...มันก็ทำได้แค่ในความคิดเท่านั้นแหละว้า ...เพราะยังไงลูกค้าก็คือพระเจ้า”
แต่พอตกบ่ายเท่านั้น เจ๊อ้วนคนเดิมก็กลับมาที่ร้าน บอกว่ารองเท้ากัดจะเอามาคืน ห่านนึกสมน้ำหน้าในใจ แต่ปั้นยิ้มบอกว่ายินดี แต่ตนกำลังจะไปพบผู้จัดการบอกให้ไปเปลี่ยนที่แผนกรองเท้า ไปหาพนักงานชื่อแอปเปิ้ลกับปีโป้ได้เลย
พอลูกค้าเดินกะเผลกไป ห่านยิ้มมุมปาก “เจอลูกค้าเรื่องมากแบบนี้ นังแอ๊บแบ๊วกับนังปลากะโห้ตายแน่ๆ ฮิๆๆ”
ที่แผนกชุดชั้นในชาย...บื้อกำลังร้องเชิญชวน เรียกลูกค้าอยู่ สุรเดชเจ้าของบริษัทออร์กาไนซ์เซอร์ท่าทางตุ้งติ้งที่แอบปิ๊งบื้อ ก็เข้ามาทักทายอ่อนหวาน สั่งกางเกงในแบบหุ่นโชว์หนึ่งโหล บื้อถามว่าเพิ่งซื้อยกโหลไปเมื่อวานไม่ใช่หรือ
“มันก็ใช่ พี่ยังไม่ได้ใช้เลยด้วยซ้ำ แต่พอมาเห็นหน้าน้องบื้อทีไร พี่ก็อยากช่วยอุดหนุน ถ้าน้องบื้อทำยอดสูงๆก็ได้เปอร์เซ็นต์ด้วยใช่ม้า...” สุรเดชลอยหน้าจีบปากจีบคอ
“ก็นิดหน่อยครับ”
“ก็นั่นน่ะสิ บอกให้ลาออกมาทำงานบริษัทออร์กาไนซ์เซอร์ของพี่ก็ไม่ยอมมา หน้าตาหล่อแบบน้องบื้อ พี่จะปลุกปล้ำ เอ๊ย...ปลุกปั้นให้ดังเป็นพลุแตกเอง”
“เออ...ผมไปเอาสินค้าให้พี่สุก่อนนะครับ” บื้อรีบตัดบทเดินออกไป สุรเดชมองตามตาเชื่อมอย่างปลื้มสุดๆ
ooooooo
ที่ห้องอาหารพนักงาน บรรดาพนักงานต่างมากินอาหารกันเป็นกลุ่มๆ แต่พอบื้อเดินเข้ามาทุกคนก็ชะงักมองความหล่อของบื้ออึ้งทึ่ง
สาวๆกลุ่มหนึ่งกระซิบกระซาบชี้ให้ดูกัน บอกว่านั่นคือพนักงานคนใหม่ แผนกชุดชั้นในชาย อีกคนบ่นเสียดายว่าหน้าตาแน๊ว...แนว ทำไมไปขายกางเกงลิง อีกคนพูดเพ้อๆ ว่าหล่อๆ เซอร์ๆแบบนี้ น่าจะอยู่แผนกเครื่องดนตรีหรือไม่ก็แผนกกีฬา แล้วก็พากันส่งยิ้มหวานให้เมื่อบื้อเดินผ่านมา แต่บื้อเดินผ่านไปอย่างไม่สน ทำเอาสามสาวเหวอ
ห่าน เจ๊มะพร้าวและแหม่ม เดินถือถาดอาหารมานั่งที่โต๊ะ เจ๊คุยอย่างมีความสุขว่าวันนี้เฮงมาก ขายเครื่องสำอางชุดใหญ่ให้กะเทยนางหนึ่งได้สำเร็จ ส่วนแหม่มก็คุยว่าตนขายชุดได้ถึง 3 ชุด ขายราคาเต็มด้วย ไม่ใช่ของเซลล์
ห่านฟังแล้วเซ็ง เพราะตนขายรองเท้าไม่ได้สักคู่ บ่นว่าเจอแต่ลูกค้าเรื่องมาก เห็นแอปเปิ้ลกับปีโป้เดินมาก็อดถามไม่ได้ว่า
“ไงจ๊ะแอป...” แอปเปิ้ลมองขวับ ห่านก็รีบต่อ “...เปิ้ล วันนี้มีคนเอารองเท้ามาเปลี่ยนรึเปล่า” แอปเปิ้ลตอบว่ามี ห่านดูอาการแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “น่าเห็นใจจังเลยนะ คงเจอลูกค้าเหวี่ยงใส่ล่ะสิท่า วันนี้ถึงได้ดูหงอยๆ จ๋อยๆแบบนี้”
“พวกเราไม่ได้หงอยแล้วก็ไม่ได้จ๋อย แต่ที่พวกเรานิ่งเฉย เพราะกลัวคนแถวนี้จะอิจฉาต่างหาก” แล้วหันไปหัวเราะร่ากับปีโป้ก่อนเดินมาพูดตรงหน้าห่านว่า “ลูกค้าที่เอารองเท้ามาเปลี่ยนไซส์ ซื้อรองเท้ากับฉันอีก 5 คู่ ถ้าขายได้อย่างนี้ทุกวันมีหวังได้รางวัลพนักงานขายดีเด่นแน่ อย่างว่าแหละแข่งเรือแข่งพายน่ะแข่งกันได้แต่แข่งบุญวาสนามันแข่งกันไม่ได้”
ห่านฉุนขาดทำท่าจะมีเรื่องกัน เจ๊มะพร้าวกับแหม่มช่วยกันห้าม แอปเปิ้ลได้ที เยาะเย้ยต่อว่า ขายรองเท้าได้เดือนละไม่ถึงโหลแบบนี้ ใครเขาจะเอาไว้ “ผลงานไม่มี ความดีไม่ปรากฏแบบนี้ คุณพรเพ็ญไม่เก็บไว้แน่ จริงไหมปีโป้” เท่านั้นไม่พอยังเยาะเย้ยว่า “ชื่อห่านก็น่าจะไปอยู่แผนกขายคอห่าน อาจทำยอดได้ทะลุเป้าก็ได้”
โดนถึงขนาดนี้ ห่านไม่ทนแล้ว คว้าแก้วน้ำสาดใส่หน้าแอปเปิ้ล ฝ่ายนั้นทั้งโกรธทั้งอายเลยโผนเข้าเล่นงาน ปีโป้เห็นท่าไม่ดีจะเดินหนี ถูกเจ๊มะพร้าวกับแหม่มโดดขวางเลยได้บรรเลงกันอีกกลุ่ม
บื้อกับโย่ง รปภ.เพื่อนสนิทเดินเข้ามาพอดี บื้อรีบเข้าห้ามคู่ห่านกับแอปเปิ้ล ถูกลูกหลงจากฝ่ามือแอปเปิ้ลเข้าฉาดใหญ่จนหน้าหัน ยังไม่ทันตั้งตัวก็เจอฝ่ามือห่านเข้าอีกข้าง เลยมึน โย่งเป่านกหวีดแล้วรีบเข้าไปห้าม
“มันเกิดอะไรขึ้น!!” พรเพ็ญมาเจอตะโกนใส่โทรโข่งอย่างโกรธจัด ทุกคนหยุดค้างท่าไหนท่านั้นทันที
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 1 วันที่ 12 ส.ค. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ