อ่านละคร ภูผา ตอนที่ 2 วันที่ 24 ม.ค.62
ทอรุ้งหายไปครู่หนึ่งก็หิ้วหม้อใบเล็กจ้ำตามภูผาไปร้องบอกให้รอด้วย ภูผาถามว่าตามมาทำไม“ซื้อขนมหน่อย อยากให้ป้ากับพี่สาวฉันลองชิม” ทอรุ้งหิ้วหม้อตามภูผาไป
พอไปถึงท่าเรือ ภูผาตะลึงตาค้างเมื่อเห็นเชิด สันต์ กับดำ กำลังจ้วงตักขนมปลากริมในหม้อกินกันอย่างตะกละ ภูผาคำราม
“ไอ้พวกชั่ว!”
“ใจเย็น เดี๋ยวก็ได้เลือดอาบเหมือนเพื่อนนายหรอก” ภูผาหักใจทรุดนั่ง ทอรุ้งนั่งตามบอกว่า “กลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาเอาเรือ”
ภูผาบอกว่าไม่ได้ตนโดนป๊าฟาดแน่ ทอรุ้งให้บอกไปสิว่าเกิดอะไรขึ้น ภูผาบอกว่าเธอไม่เข้าใจหรอก ทอรุ้งบอกงั้นก็นั่งรอตรงนี้จนกว่าพวกมันจะไป ทั้งสองจึงนั่งด้วยกันอยู่ตรงนั้น พลันก็ตกใจเมื่อเต็กหลีโผล่มาถามว่า มานั่งทำอะไรกันตรงนี้ ภูผาร้อง ซวยแล้ว! แล้วจับมือทอรุ้งวิ่งออกไป
เชิด สันต์ กับดำทิ้งหม้อดินลงพื้นแตกกระจายแล้ววิ่งตามไป เต็กหลีมองงงๆ พึมพำ
“เรื่องนี้อั๊วไม่เกี่ยวใช่ไหม” แล้ววิ่งอ้าวไป
ooooooo
ทอรักคอยทอรุ้งที่คลินิก นุสราถามว่าทอรุ้งไปซื้อปลากริมยังไม่มาหรือ หลงทางหรือเปล่าแล้วจะออกไปดูแต่พอดีติ๋วมาบอกว่ามีคนไข้ ทอรักจึงออกไปตามเอง
ภูผาเดินไปกับทอรุ้งเจอพวกเชิดออกมาขวาง ภูผาบอกให้ทอรุ้งรีบหนีไป บอกพวกเชิดว่าปล่อยเธอไปเธอไม่รู้เรื่อง สันต์ยื่นหน้าเข้าไปถามว่าจริงเหรอจ๊ะน้องสาว ถูกทอรุ้งตบเพียะแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต สันต์กุมหน้าด่า “อีเวร!” แล้วจะตาม
“ไม่ต้องตาม บอกกี่ครั้งแล้วว่านักเลงไม่รังแกผู้หญิง” เชิดปรามแล้วสั่งดำ “เอาตัวมันไป”
ดำล็อกภูผาลากไป ภูผายังหันมองทอรุ้งอย่างเป็นห่วง
ฝ่ายเวหาถูกอาม่าบอกให้ไปตามภูผาที่ออกไปแต่เช้าแล้วป่านนี้ยังไม่กลับ เส็งบอกว่าตนสั่งไว้ว่าถ้าขายไม่หมดไม่ต้องกลับ อาม่าด่าว่าใจร้ายกับลูกอย่างกับยักษ์กับมาร เดือนบอกเวหาให้ไปตามน้อง เวหาจำต้องออกไปเซ็งๆ แต่เดินเลียบคลองไปไม่นานก็เจอทอรักที่มาตามหาทอรุ้งถามเวหาว่าบ้านอยู่แถวนี้หรือ
“เอ่อ...แถวๆนี้แหละ เราออกมาเดินเล่น รักล่ะ”
“เรามาเยี่ยมป้า นี่เราออกมาตามหาน้องสาว เดินเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ”
ภูผาถูกดำลากตัวไปที่ลานโล่งริมคลองโยนลงที่พื้น เชิดเข้าไปตะคอกให้บอกมาว่าสมคิดอยู่ไหน ภูผาบอกว่าตนไม่รู้ ตนพาไปหาหมอ ป่านนี้คงหนีไปแล้ว เชิดให้พาไปที่บ้าน ภูผาบอกว่าตนไม่รู้จัก
“ไอ้สมคิดมันโกงในบ่อนนายกู กูต้องตัดนิ้วมันไปให้นายกู มึงจะยอมเสียสละแทนมันใช่ไหม” สันต์ตะคอก บอกว่าจะนับ 1 ถึง 3 แล้วเริ่มนับหนึ่งทันที
ภูผาคิดหนักว่าจะทำยังไงดี พลันก็ได้ยินเสียงสมคิดตะโกน
“กูอยู่นี่ ปล่อยเพื่อนกู!”
สมคิดก้าวออกมาอย่างห้าวหาญทั้งที่หัวมีผ้าพันแผล ทันทีที่เชิดพยักหน้า ดำก็พุ่งเข้าจับตัวสมคิดทันที
“ไอ้คิด” ภูผาอุทาน
“กลับบ้านไปซะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย” สมคิดตะโกนบอกภูผา
ดำคุมตัวสมคิดไป ภูผามองตามอย่างร้อนใจว่าจะช่วยเพื่อนยังไงดี ก็พอดีได้ยินเสียงทอรุ้งแว่วมา
“ปล่อยนะ! ปล่อย!!”
ทอรุ้งถูกสร้อยกับพวกจับตัวลากไปกลางสะพานพยายามจะผลักลงน้ำ ภูผาโผล่มาพอดีทอรุ้งถูกผลักตกน้ำตูม! ภูผาวิ่งไปโดดตามทันที
ooooooo
เวหากับทอรักพากันเดินกลับ ทอรักบอกว่าตนคงมาหาป้าบ่อยๆ เดินจากโรงเรียนแป๊บเดียวก็ถึง เวหาชวนงั้นเราเดินกลับบ้านด้วยกันนะ ทันใดนั้นทอรักเห็นผ้าเช็ดหน้าทอรุ้งตกอยู่ หยิบขึ้นมาเดินถามคนแถวนั้นว่าใครเห็นทอรุ้งบ้าง
ทอรักเดินไปเจอสร้อยถามว่าเห็นน้องสาวตนไหม สร้อยย้อนถามว่าจะเห็นได้ยังไงน้องเธอไม่ใช่น้องฉัน
ทอรักบอกเวหาว่าตนชักกลัวแล้ว เวหาได้แต่บอกว่าคงหลงทางอยู่แถวนี้แหละ ช่วยกันหาเดี๋ยวก็เจอ
อาม่าชวนเส็งออกไปช่วยกันตามภูผากับเวหาดีไหม หายไปทั้งสองคนเลย เส็งจึงให้เดือนออกไปตามหากับตน อาม่าไม่ยอม บอกให้เดือนอยู่บ้านตนจะไปกับเส็งแล้วเดินอ้าวนำไปเลย
ภูผาโดดไปอุ้มทอรุ้งขึ้นจากน้ำแล้วรีบอุ้มเข้าไปคลินิกนุสราบอกว่าทอรุ้งตกน้ำฝากให้ดูด้วย ตนจะไปช่วยสมคิด นุสราถามว่าคนเดียวจะไปสู้เขาได้ยังไง
“เราทิ้งเพื่อนไม่ได้”
ภูผาจับมือทอรุ้งแล้วจะออกไป ทอรุ้งมองอย่างเป็นห่วง บอกป้าว่าเขาเพิ่งช่วยชีวิตตน นุสราโอบทอรุ้งบอกว่าป้าเข้าใจ แล้วต่างก็คิดว่าจะช่วยภูผายังไง
ภูผาวิ่งตะบึงจะไปช่วยสมคิดเกือบชนเข้ากับเวหาที่เลี้ยวออกมาจากซอย
“เฮ้ย! เดี๋ยว นายจะไปไหน” เวหาตะโกนถาม
ภูผาหันมองแว่บเดียวแล้ววิ่งต่อ ทอรักมองตามถามว่ารู้จักเขาหรือ เวหานึกละอายใจปดทอรักว่า
“ไม่รู้จักหรอก แค่เขาจะชนแล้วไม่ขอโทษ”
ทอรักจึงชวนรีบไปกัน เวหามองตามภูผา สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเดินตามทอรักไป
ฝ่ายอาม่ากับเส็งเดินตามหาภูผากับเวหาไปถึงท่าน้ำก็แทบช็อกเมื่อเห็นหม้อปลากริมแตกกระจายที่พื้น มีรอยเลือดแห้งกรัง ซ้ำเรือก็จมอยู่ในคลองโผล่มาแต่หัวเรือ อาม่าตกใจมองหาภูผา บอกเส็งให้ลงไปงมถ้าเส็งไม่ลงตนจะลงเอง เส็งบอกม้าให้ขึ้นมาตนลงไปเอง อาม่าขึ้นมาพนมมือภาวนา
“อาภูผาลื้ออย่าเป็นอะไรนะ อาเง็ก...ช่วยคุ้มครองอาภูผาด้วย...”
ooooooo
ภูผาวิ่งไปเจอพวกเชิดกำลังรุมอัดสมคิดก็ร้องบอกพอแล้ว สันต์เยาะเย้ยว่าจะมาเปลี่ยนเวรแทนเพื่อนหรือ
สมคิดสะบักสะบอมที่พื้นร้องบอกภูผาให้หนีไป ภูผาถามเชิดว่าทำยังไงจึงจะปล่อยเพื่อนตน เชิดบอกว่าถ้าเอาชนะไอ้ดำได้จึงจะปล่อย
สมคิดพยายามห้าม แต่ภูผากำหมัดพร้อมสู้แล้ว แม้จะตัวเล็กกว่าแต่ใจสู้จึงต่อยดำจนเซ แต่ก็ถูกสันต์ฟันที่แขนจนล้ม สันต์โดดจะแทงพอดีตำรวจมาพวกมันจึงวิ่งหนีกันกระเจิง
ภูผาจะพาสมคิดหนี สมคิดบอกว่าไปสองคนคงไม่รอดให้ตนโดนจับคนเดียวดีกว่า ภูผาเห็นเข่งเปล่าจึงให้สมคิดซ่อนในนั้นแล้วหาอะไรมาปิดปากเข่งไว้บอกสมคิดว่า
“นายหลบอยู่ในนี้ เราจะล่อตำรวจไปทางอื่น” ภูผาเอาตัวเป็นเหยื่อล่อตำรวจเพื่อให้สมคิดปลอดภัย
ooooooo
ลุงใจพาดารกาไปรับทอรักกับทอรุ้งที่คลินิกนุสรา ถามทอรุ้งว่าไปซนท่าไหนถึงได้ตกน้ำ บ่นทอรักว่าทำไมไม่ดูน้องให้ดี ดีที่มีคนมาช่วยไว้ แล้วเขาเป็นใคร
ทอรุ้งไม่กล้าบอกเรื่องถูกสร้อยจับโยนน้ำ บอกแต่ว่าเพื่อนตนชื่อภูผาช่วยไว้ ทอรักถามว่าที่พบเมื่อกลางวันใช่ไหม ดารกาถามว่าเพื่อนที่โรงเรียนหรือ พอทอรุ้งบอกว่าเพื่อนข้างนอก ก็ถามว่าเป็นผู้ชายใช่ไหม พอทอรุ้งบอกว่าใช่ เขานิสัยดี ถึงจะปากร้ายไปหน่อย ก็ถูกดารกาซักทันทีว่า
“แล้วรู้จักกันได้ยังไง มีหัวนอนปลายเท้ารึเปล่า เป็นลูกเต้าเหล่าใคร แม่บอกไว้เลยนะรุ้ง รักด้วย เราจะมาเที่ยวคบเพื่อนมั่วๆไม่ได้เชียวนะ”
ทอรุ้งถอนใจหันหน้าออกนอกรถ เห็นสมคิดในสภาพสะบักสะบอม บอกแม่กับลุงใจจอดรถให้หน่อยแล้วเปิดประตูรถลงไปหาสมคิดถามว่าโดนพวกนักเลงซ้อมมาอีกหรือ สมคิดพยักหน้า ทอรุ้งร้อนใจถามว่าแล้วภูผาล่ะ สมคิดบอกว่าถูกตำรวจจับ คงอยู่ที่โรงพัก
ดารกาตามมาเรียกทอรุ้งให้ขึ้นรถ ทอรุ้งขอร้องแม่ให้ช่วยเพื่อนตนด้วย เพื่อนตนเดือดร้อนเพราะตนเป็นต้นเหตุ ดารกาสั่งทอรักพาน้องไปที่รถ ควักเงินให้สมคิด แล้วรีบมาจูงมือทอรุ้งไปขึ้นรถ
กลับถึงบ้านดารกาสั่งแม่บ้านพาทอรุ้งไปนอนพัก ทอรุ้งจับแขนแม่อ้อนวอน...
“คุณแม่ กลับไปช่วยเพื่อนรุ้งก่อนเถอะค่ะ เขาเดือดร้อนเพราะรุ้งนะคะ”
“เด็กดีๆที่ไหนตำรวจเขาจะจับ เลิกพูดซะที ขึ้นไปนอนพักได้แล้ว”
ทอรุ้งถูกทอรักพาตัวขึ้นห้องนอน ทอรุ้งทำใจไม่ได้ ย่องออกจากห้องไปเอาจักรยานหลังบ้านขี่ออกจากบ้านไป
ภูผาถูกตำรวจจับไปโรงพักถามว่าบ้านอยู่ไหนจะไปตามพ่อแม่ให้มาประกันตัว ภูผาบอกว่าไม่มี ตำรวจขู่ว่างั้นก็นอนตะรางยาวไปเลยเอาไหม
ทอรุ้งไปถึงโรงพักบอกตำรวจว่าเพื่อนตนไม่ผิดแต่ตำรวจไม่สนใจบอกว่าวัยรุ่นตีกันมันไม่มีใครถูกหรอกอาวุธก็หล่นในที่เกิดเหตุ ทอรุ้งจึงขอเข้าไปเยี่ยมภูผา
ภูผาดีใจที่เห็นทอรุ้งไม่เป็นอะไร ทอรุ้งบอกว่าตนผิดเองที่บอกให้ป้านุสโทร.แจ้งตำรวจ กะว่าจะให้ตำรวจจับนักเลงแต่กลับเป็นจับเขา ภูผาบอกว่าไม่เป็นไรเพราะถ้าตำรวจไม่มาตนอาจโดนแทงตายไปแล้วก็ได้
“ถือว่าเธอช่วยชีวิตฉัน เราหายกันแล้วนะ” ทอรุ้งมองไม่เข้าใจ “ก็เราช่วยเธอตอนตกน้ำ เธอช่วยเราไม่ให้นักเลงแทงตาย”
ทอรุ้งถามว่าอยู่ในนี้กลัวไหม ภูผาตื้นตันในความห่วงใยของทอรุ้ง ยิ้มและส่ายหน้า ทอรุ้งบอกว่าจะไปบอกป้านุสให้มาช่วยประกันตัวให้ ภูผาบอกว่าไม่ต้อง ตนไม่ชอบทำให้ใครเดือดร้อน ทอรุ้งจึงจะไปบอกคนที่บ้านให้
“ไม่ต้อง! ห้ามให้คนที่บ้านเรารู้เด็ดขาด” ภูผาเครียดทันทีแต่พอนึกถึงอาม่าก็เสียงอ่อนลง ทอรุ้งถามว่าอยู่ที่ไหนตนจะไปตามให้ “รุ้ง พอเธอไปที่บ้านเราแล้ว เธอไปหาอาม่าเรา บอกให้อาม่ามาช่วยเรา แต่ห้ามให้พ่อแม่เรารู้นะ”
“ทำไมต้องไม่ให้รู้”
“เถอะน่า ให้อาม่าเรารู้ได้แค่คนเดียว ห้ามพ่อแม่เรารู้เด็ดขาดนะ!” ภูผาย้ำเครียด ทอรุ้งจึงพยักหน้า
ooooooo
อาม่ากับเส็งกลับถึงบ้านริมน้ำ อาม่าถามเส็งอย่างไม่หายเป็นห่วงว่าเมื่อกี้งมหาทั่วแล้วใช่ไหม เส็งบอกว่างมจนตัวจะเปื่อยแล้วไม่เจอ
ทอรุ้งมาด้อมๆมองๆที่หน้าร้านตามคำบอกของภูผาที่ว่า
“บ้านเราเป็นร้านขายกาแฟชื่อ ‘ร้านโชคดี’ มีอาม่า พ่อ แม่ และพี่ชาย เธอไปบอกอาม่าเรา แต่ห้ามให้พ่อแม่รู้เด็ดขาด!”
ทอรุ้งเข้าไปสั่งโกโก้แก้วนึง เวหาอยู่ในบ้านพอเห็นทอรุ้งก็ตกใจรีบหลบไปหลังร้าน ทอรุ้งสังเกตหาอาม่า พอรู้ก็หาทางส่งข่าว โอกาสหายากเพราะเส็งขายกาแฟอยู่ตรงนั้น จึงเอากระดาษสำหรับเขียนสั่งของมาเขียนและหาโอกาสส่งให้อาม่าแล้วรีบออกจากร้านไป พออาม่าอ่านก็ตกใจรีบไปโรงพักทันที
ภูผาเห็นอาม่าก็ดีใจจนน้ำตาไหล เขาขอโทษที่ทำให้อาม่าเดือดร้อน อาม่าบอกว่าไม่เป็นไร ลื้อปลอดภัยก็ดีแล้ว ทีแรกนึกว่าลื้อจมน้ำตายไปแล้วเสียอีก ภูผาถามว่าป๊ารู้เรื่องรึเปล่า อาม่าบอกว่าไม่รู้ ขืนให้รู้ลื้อโดนตีตายแน่ ถามว่าแล้วไปทำอะไรมาเล่าให้อาม่าฟัง
ฝ่ายทอรุ้งพอส่งข่าวอาม่าแล้วก็รีบกลับบ้าน ถูกแม่จับได้ว่าหนีไปช่วยภูผามาก็โมโหถามว่าทำไมต้องไปช่วยคนพรรค์นั้น
“ไอ้คนพรรค์นั้นที่คุณแม่ว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตรุ้งนะคะ ไม่งั้นป่านนี้ศพรุ้งลอยออกอ่าวไทยไปแล้ว”
ดารกาหาว่ากล้าขึ้นเสียงกับแม่หรือ ทอรุ้งโต้ว่าก็คุณแม่ไม่มีเหตุผลเลย
“เหตุผลของฉันก็คือ ฉันไม่ต้องการให้เธอไปยุ่งกับอันธพาล...ยัยรักคอยดูให้แม่ด้วย ถ้ายัยรุ้งไปยุ่งกับไอ้เด็กนั่นอีกเมื่อไหร่ให้มาบอกแม่” พูดแล้วออกไปเลย ทอรักบอกทอรุ้งหน้าเครียดว่า
“พอแล้วนะรุ้ง อย่าทำให้พี่ต้องเดือดร้อนไปด้วย แล้วพี่ก็ไม่สนับสนุนให้ไปรู้จักกับพวกจิ๊กโก๋หรอกนะ”
อาม่าพาภูผากลับบ้าน เส็งกับเดือนไม่อยู่หน้าร้านจึงให้ภูผารอนอกบ้าน อาม่าจะไปเอาใบทับทิมมา
ไล่ซวยให้ก่อน แต่พออาม่าเข้าไปเดือนก็ออกมาเห็นภูผาร้องบอกเส็งว่าภูผากลับมาแล้ว พอเส็งออกมาเห็นภูผาก็สั่งเดือนให้เอาไม้เรียวมาทันที เดือนไม่เอาให้ก็เข้าไปหยิบมาเองแล้วหวดภูผาสุดแรง อาม่าออกมาเห็นพุ่งเข้าไปบอกว่าอีไม่ได้ทำอะไรอีไม่รู้เรื่อง เส็งหาว่าอาม่าปกป้องเด็กเลว อาม่าบอกว่า
“ลื้อต้องฟังลูกบ้าง อาภูผาอีไม่ผิด” เส็งโกรธ ปาไม้ทิ้งหันไปจับตัวอาม่า ภูผาเห็นเช่นนั้นก็โผเข้าหาอาม่า ถูกเส็งถีบกระเด็น แล้วผลักอาม่าเข้าห้องปิดประตูขังไว้เลย ขณะอาม่าโวยวายอยู่ในห้อง เส็งก็ด่าภูผา
“ตั้งแต่มึงเกิดมา พวกกูไม่เคยอยู่เป็นสุข มึงไปให้พ้นเลย บ้านนี้ไม่ต้องการไอ้ตัวซวยอย่างมึง! ไป!!”
ภูผาปาดน้ำตาวิ่งเตลิดออกจากบ้านไปเลย แต่ไม่รู้จะไปไหน จนไปถึงทางรถไฟก็หมดแรงเพราะเสียงป๊าด่าและไล่ยังก้องอยู่ในหัว ภูผาเหนื่อยล้าจนเดินสะดุดทางรถไฟล้มลง เขานอนบนรางรถไฟอย่างหมดอาลัย ตายอยาก ครู่หนึ่งได้ยินเสียงหวูดรถไฟและรางสั่นสะเทือน
ภูผาทะลึ่งพรวดขึ้นจะออกจากรางรถไฟแต่คะมำไปอีกเพราะเชือกรองเท้าไปติดนอตใต้รางทั้งสองหู พยายามดึงก็ยิ่งรัดแน่น เสียงหวูดและรางสั่นใกล้มาทุกทีภูผาหลับตาตัดสินใจหมอบลง จนรถไฟวิ่งผ่านไป ภูผาจึงรู้ว่าตัวเองหมอบอยู่อีกราง!
พอลุกขึ้นก็เจอสมคิดเข้ามาถามว่าอยากตายรึไง ทำไมทำอะไรอยู่ตรงนั้น ภูผายังไม่หายตกใจ นั่งลงอย่างหมดแรงตามเดิม
เมื่อรู้ว่าภูผาถูกพ่อไล่ออกจากบ้าน สมคิดจึงพาไปอยู่ที่บ้านปดพ่อว่าตนไปมีเรื่องกับจับกังและภูผาช่วยตนไว้ ขอพ่อว่าให้เพื่อนพักที่นี่สักระยะเพราะเพื่อนช่วยตนเลยถูกพ่อไล่ออกจากบ้าน พ่อจึงสั่งต้อยติ่งให้หาหมอนหาผ้าห่มมาให้
ทีแรกต้อยติ่งก็บ่นกระปอดกระแปด แต่พอเห็นภูผาหล่อถูกใจก็กระดี๊กระด๊าริกรี้ จนจันบอกว่าอีนี่มันบ้าๆบอๆ อย่าไปถือสามันเลย
ooooooo
รุ่งขึ้นเมื่อเวหาจะไปโรงเรียนเส็งให้เงินมากจนเวหาถามว่าป๊าให้เกินไปหรือเปล่า เส็งบอกว่าก็เห็นบ่นกับแม่ว่าไม่ค่อยพอไม่ใช่หรือ เวหาไหว้รับเงินไปขอบคุณป๊า
เส็งยกข้าวต้มไปให้แม่ อาม่าบอกว่าถ้าไม่ไปตามภูผากลับมาก็จะไม่กินข้าวปล่อยให้ตายไปเลย เวหาได้ยินป๊ากับอาม่าโต้เถียงกันจึงอาสาจะไปตามภูผากลับมา เส็งบอกไม่ต้องอยากรู้นักว่ามันจะไปได้สักกี่น้ำ เดือนก็บอกให้ไปโรงเรียนเสียเดี๋ยวจะสายแล้วบอกเส็งให้ไปตามภูผาหน่อย ป่านนี้จะไปอยู่ไหนก็ไม่รู้
“เดือน! ลื้อก็เป็นไปกับเขาอีกคนเหรอ ขอสั่งไว้เลยนะ ห้ามพูดถึงมันอีก!”
เมื่อเวหาไปถึงโรงเรียนเจอทอรักที่กำลังโต้เถียงกับสร้อย ถามสร้อยว่าคิดว่ามาทำร้ายน้องตนแล้วตนจะยอมหรือ สร้อยลอยหน้าท้าว่า “ไม่ยอมก็อย่ายอม แค่อยากให้รู้ไว้ว่า ฉันเกลียดแก!”
“บังเอิญจัง ฉันก็เกลียดแกอยู่เหมือนกัน...ไปเถอะเวหา” ทอรักสวนแล้วเดินนำไปเลย เวหาเดินตามบอกว่าถ้าสร้อยทำอะไรอีกให้บอกตน ตนจะจัดการให้ “ขอบใจนะเวหา...ฉันเข้าเรียนก่อนนะ”
พอถึงกลางวันจะพักเที่ยง อาม่าก็กระเดียดกระจาดขนมไปชะเง้อแถวหน้าโรงเรียนวัดที่ภูผาเรียนอยู่ พอดีเจอต้อยติ่งหิ้วปิ่นโตมาให้สมคิดเพราะเขาลืมเอามา อาม่าถามต้อยติ่งว่าเรียนที่นี่หรือ พอรู้ว่าหิ้วปิ่นโตมาส่งพี่ที่เรียนที่นี่ อาม่าขอเข้าไปหาหลานด้วย พอต้อยติ่งรู้ว่าหลานอาม่าชื่อภูผาก็บอกว่าตนรู้จัก เดี๋ยวพาไป
พออาม่าเจอภูผา ภูผาถามว่าอาม่ามาทำไม อาม่าบอกว่ามาตามกลับบ้าน บอกว่าไม่ต้องกลัวป๊าเดี๋ยวอาม่าจัดการให้เอง ภูผาบอกว่าตนยังไม่อยากกลับอยู่บ้านเพื่อนก็สบายดี อาม่าไม่อยากให้รบกวนเพื่อนและเป็นห่วงว่าจะเอาเงินที่ไหนใช้
ภูผาบอกว่าเย็นนี้จะไปทำงานกับพ่อสมคิดก็คงพอมีใช้ พอรู้ว่าพ่อของสมคิดเป็นกรรมกรก่อสร้าง อาม่าก็กลัวว่าภูผาจะทำไม่ไหว แต่เมื่อภูผายืนยันว่าอย่าให้ตนกลับไปตอนนี้เลย อาม่าบอกว่าตามใจ สบายใจเมื่อไหร่ ค่อยกลับก็ได้ อาม่ารออยู่ แล้วเอาขนมในกระจาดทั้งหมดให้ภูผาแจกเพื่อนๆกินกัน
ooooooo
เพราะเป็นห่วงภูผา เย็นวันนี้ทอรุ้งแวะไปสั่งเต้าส่วนที่ร้านโชคดี ตกใจอุทานเมื่อรู้ว่าภูผาถูกไล่ออกจากบ้าน เส็งได้ยินถามว่าหนูนี่เองที่มาบอกว่าภูผาติดคุกใช่ไหม ทอรุ้งบอกว่าตนเป็นเพื่อนภูผา
เส็งถามว่าภูผาไปหลอกอะไรหรือเปล่า บอกว่าตนไล่มันออกไปแล้วถ้ามันไปทำอะไรไม่ดีตนไม่รับผิดชอบ ทอรุ้งบอกว่าภูผาไม่ได้ทำอะไร ถามว่าพอรู้ไหมว่าตอนนี้ภูผาอยู่ไหน
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง ภูผา ตอนที่ 2 วันที่ 24 ม.ค.62
บทประพันธ์โดย สลิลาบทโทรทัศน์โดย สลาลิ
กำกับการแสดงโดย ณัฏฐ์กรณ์ สุทธาวาส
ผลิตโดย บริษัท โซนิกซ์ บูม 2013 จำกัด
ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ