อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 9 วันที่ 8 ธ.ค.61
“นายคิดว่าเสือชอบยัยเด็กนี่เหรอ...ถ้าอย่างนั้นเสือก็ไม่มีวันไปไหนรอดแล้วล่ะ!”เม่งฮงหัวใจสลายต้องเสียลี่เง็กลูกสาวคนเล็กไม่ทันตั้งตัว ไหนจะเฮ้งเตี๋ยงลูกชายคนโตที่หนีตามผู้หญิงทำให้เขาผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระนั้นหัวอกคนเป็นพ่อก็แทบยืนไม่ไหวเมื่อกลับบ้านแล้วไม่เห็นใคร...
ขณะที่เม่งฮงเพ้อถึงลูกทั้งสอง ทรงวาดแวะไปหารือรณชิตเรื่องการตายของลี่เง็กพร้อมปิ่นมุกซึ่งมาช่วยดูอาการตำรวจหนุ่มตามประสาคนรู้จักกัน
“ผมมั่นใจว่าคนที่ฆ่าอาเง็กมีเจตนาเสี้ยมให้เรามีปัญหากับตำรวจถึงได้พยายามโยนความผิดให้จ่า”
“แต่น่าเสียดาย...นอกจากเถ้าแก่แล้วก็ไม่มีใครคิดอย่างนี้”
“เราต้องหาตัวคนฆ่าอาเง็กออกมาให้เร็วที่สุดเพื่อยุติปัญหานี้ก่อนที่จะบานปลาย”
“เรา...เรื่องหาตัวฆาตกรมันเป็นหน้าที่ตำรวจไม่ใช่หน้าที่นักเลงอย่างเถ้าแก่”
“แต่ถ้าเราร่วมมือกันมันก็จะเร็วยิ่งขึ้น เรื่องนี้ยิ่งช้าคนที่อันตรายที่สุดก็คือตัวจ่าเอง”
“แน่ใจเหรอว่าอาของเถ้าแก่จะเก็บผมได้ง่ายๆ”
รณชิตแกล้งยียวน ปิ่นมุกซึ่งตรวจร่างกายเขาฟังแล้วนิ่วหน้าอดบ่นไม่ได้ “นี่มันใช่เวลามาท้าทายกันเหรอคะ ในเมื่อเฮียต้องการหาตัวฆาตกร จ่าก็ต้องการเอาคนผิดมาลงโทษแล้วทำไมไม่ร่วมมือกันล่ะคะ”
น้ำเสียงตึงๆของปิ่นมุกทำให้รณชิตหน้าจ๋อยยอมร่วมมือแบบเสียไม่ได้ “งั้นผมมีข้อมูลอะไรจะแบ่งปันให้เถ้าแก่รู้ก็แล้วกัน แต่บอกก่อนนะ...ระหว่างนี้ถ้ามีใครทำอะไรผมกับตำรวจทุกคนไม่อยู่เฉยแน่!”
ทรงวาดพยักหน้ารับรู้ก่อนชวนปิ่นมุกกลับ รณชิตมองตามเซ็งๆ อยากใช้เวลากับเธอมากกว่านี้แต่ไม่มีเหตุผลรั้งตัวไว้ ทรงวาดเห็นท่าตำรวจหนุ่มก็นึกฉุนทั้งหึงทั้งเคืองที่ปิ่นมุกไม่พูดให้อีกฝ่ายตัดใจ
“อั๊วไม่เห็นจ่าจะทำอย่างงั้นซะหน่อย เฮียคิดมากไปรึเปล่า”
“ลื้อว่าอั๊วหาเรื่องจ่ารณชิตเหรอ...ลื้ออยากเข้าข้างอีก็ตามใจลื้อ!”
ท่าทางงอนๆของทรงวาดทำให้ปิ่นมุกนึกขำแกล้งกระเซ้า “แค่นี้ก็ต้องงอนด้วย”
ทรงวาดส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ได้งอนแต่หึง!
ooooooo
ไม่ใช่แค่เม่งฮงที่เจ็บแค้นเรื่องลี่เง็ก เฮ้งเตี๋ยงก็คิดล้างแค้นให้น้องสาวคนเดียวแต่ไม่บอกให้พริ้มเพรารู้ กระนั้นท่าทางแปลกๆของเขาก็ทำให้เธอสงสัยแกล้งหยั่งเชิง
“เสร็จงานศพอาเง็กแล้วเราจะกลับบ้านกันรึยังพี่เตี๋ยง”
“ทำไมลื้อถามอั๊วอย่างงี้ล่ะ บ้านเราถ้าไม่กลับบ้านแล้วจะไปไหนล่ะ”
“ฉันกลัวว่าพี่เตี๋ยงจะไม่ยอมกลับไปกับฉันน่ะสิ”
เฮ้งเตี๋ยงหน้าเจื่อนก่อนอ้อนกลบเกลื่อน “เหลวไหล...ชีวิตอั๊วจะขาดลื้อได้ยังไงกัน รอสักสองสามวันนะ อาป๊าเผลอเมื่อไหร่อั๊วจะได้ไปไหว้ศพอาเง็กที่ฮวงซุ้ยเสร็จแล้วก็กลับกันเลย”
“พี่เตี๋ยง...ฉันรักพี่นะจ๊ะ”
“อั๊วก็รักลื้อ...รักลื้อคนเดียวเท่านั้น”
แม้รับปากเมียจะกลับบ้านทันทีที่ได้ไหว้ศพน้องสาวแต่เฮ้งเตี๋ยงก็ไม่ล้มเลิกความคิดล้างแค้นแวะไปขอปืนจากพรรคพวกนักเลงที่คุ้นเคยกัน
“แล้วเฮียจะเอาปืนไปทำอะไร...คงไม่ใช่จะล้างแค้นให้แจ้ลี่เง็กหรอกนะ”
“อั๊วล้างมือแล้ว ก็แค่เอามาป้องกันตัวเท่านั้นแหละ”
“แล้วไป งานนี้ใครๆก็เชื่อว่าฝีมือไอ้จ่ารณชิตแน่ ตอนนี้เลยลุ้นกันทั้งเยาวราชว่าจะเป็นไงต่อ”
“ทำไมลื้อถึงมั่นใจว่าน้องอั๊วถูกจ่ารณชิตฆ่าตายล่ะ เฮียโฮ่วยังบอกเลยว่าไม่ใช่”
“โธ่พี่...ถ้าไม่ใช่ตำรวจใครจะกล้าแตะต้องลูกสาวลิ้มเม่งฮง อั๊วว่าเถ้าแก่เสือไม่อยากมีเรื่องมากกว่าแต่เฮียไม่ทำอะไรก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่เดือดร้อนถึงเถ้าแก่”
“อั๊วไม่เคยอยากให้ใครเดือดร้อนเพราะอั๊วทั้งนั้นล่ะ คนอย่างอั๊ว...กล้าทำก็กล้ารับ!”
ไม่มีใครรู้เรื่องเฮ้งเตี๋ยงวางแผนล้างแค้นให้น้องสาว ทรงวาดกับปิ่นมุกก็ไม่รู้แต่สงสัยว่าฮุ่ยเซี้ยงจะมีส่วนรู้เห็นเลยแวะไปสืบจากไต้เกียวที่บ้าน ไต้เกียวตีหน้าเศร้าบอกไม่กล้ายุ่งเรื่องของลุงแท้ๆ
ปิ่นมุกเห็นท่าแล้วหมั่นไส้อดแขวะไม่ได้ “แหมแจ้...แค่ถามว่าผู้ชายไปไหนทำอะไรถึงกับต้องใช้ความกล้าเลยเหรอ แจ้น่าจะเกิดสมัยขงจื้อนะ เด็กๆเชื่อฟังบิดาโตขึ้นมาเชื่อฟังสามีแก่ตัวลงเชื่อฟังบุตรชาย”
แววตารู้ทันของปิ่นมุกทำให้ไต้เกียวหวั่นใจแต่ยังเก็บอาการได้ดี แม้แต่ทรงวาดก็ไม่ติดใจ
“ลื้อไม่รู้ว่าโอ๊วแปะไปไหนก็ไม่เป็นไร ที่อั๊วมาถามก็เพราะมีธุระอยากตกลงกับโอ๊วแปะเท่านั้นเอง”
“ถ้าอั๊วเจออาแปะจะรีบบอกเฮียแล้วกัน เอ่อ...อั๊วรู้มาว่าเฮียเตี๋ยงกลับมาเหรอ อีเป็นยังไงบ้าง”
“ถ้าไม่นับเรื่องอาเจ็กก็ถือว่าสบายดี ลื้อถามทำไม”
“อั๊วก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นล่ะค่ะ คนเคยหมั้นกันมาตั้งนานอั๊วก็คิดว่าคงได้แต่งงานกับเฮียแต่...”
ไต้เกียวแกล้งบีบน้ำตาเบี่ยงเบนความสนใจปิ่นมุกกับทรงวาด ซึ่งได้ผลทรงวาดรีบปลอบเพราะลึกๆก็แอบสงสารและรู้สึกผิดที่ตนเคยปฏิเสธการแต่งงานกับเธอ
“ลื้ออย่าคิดมาก นึกซะว่าลื้อกับอาเตี๋ยงไม่มีวาสนาต่อกันแล้วกัน ทั้งสวยทั้งดีอย่างลื้อเดี๋ยวก็ต้องได้เจอคนดีๆ”
“ขอบคุณค่ะเฮีย อั๊วจะไม่ลืมน้ำใจของเฮียเลย”
ooooooo
ไต้เกียวเล่นละครบีบน้ำตาจนทรงวาดกับปิ่นมุกเชื่อสนิท หลังจากนั้นจึงรีบส่งข่าวถึงฮุ่ยเซี้ยงซึ่งซ่อนตัวในบ้านพันเดชพร้อมเตือนให้ระวังตัวเพราะทรงวาดกับปิ่นมุกไม่ใช่คนโง่หากผิดสังเกตอาจพังกันหมด
ทรงวาดไม่ได้ติดใจสงสัยเรื่องไต้เกียว เช่นเดียวกับปิ่นมุก จะมีเรื่องแววตาและท่าทางเห็นอกเห็นใจของเขาเท่านั้นที่ทำให้เธออดไม่ได้ต้องแกล้งเหน็บ
“แจ้ไต้เกียวก็น่าสงสารเหมือนกันนะ”
น้ำเสียงนิ่งเรียบของเธอทำให้ทรงวาดไม่ไว้ใจ ปิ่นมุกรีบพูดออกตัว “อั๊วพูดจริงๆไม่ได้ประชด”
“โดนถอนหมั้นโดยไม่ใช่ความผิดตัวเองก็น่าสงสารแหละ แต่ความรักมันฝืนใจกันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ”
“หมู่นี้เชี่ยวชาญเรื่องความรักเหลือเกินนะเฮีย”
“อั๊วมีครูดี...เป็นนักศึกษาแพทย์ด้วยนะ”
ทรงวาดแกล้งเย้ากลับ ปิ่นมุกทำไขสือจนเขาโอดเสียงอ่อน
“อั๊วแสดงออกขนาดนี้แล้วลื้อยังไม่เข้าใจอีกรึไง ลื้อก็รู้ว่าอั๊วพูดไม่เก่ง”
ปิ่นมุกยังตีมึนไม่รู้ไม่ชี้ ทรงวาดงอนบ่นพึมพำ
“ริคบเด็กสาวก็ยังเงี้ย ต้องให้พูดว่ารักจากปากรึไงลื้อถึงจะหายงอน ตั้งใจฟังล่ะอั๊วพูดครั้งเดียวนะ”
ทรงวาดทำท่าจะบอกรักจริงๆ ปิ่นมุกเขินจัดรีบห้าม
“ไม่ต้องๆ เอาไว้อั๊วอยากได้ยินแล้วจะบอกอีกทีก็แล้วกัน”
แปะฮ้อเฝ้ามองความรักระหว่างทรงวาดกับปิ่นมุกเงียบๆ ฉวยจังหวะที่ตนเองพักรักษาตัวที่บ้านทรงวาดถามถึงเรื่องลี่เง็กซึ่งยังหาตัวฆาตกรไม่พบ ทรงวาดถอนใจยาวเล่าสถานการณ์ตามจริง
“ข้อมูลที่ตำรวจมีให้ก็ไม่มาก ที่จริงอั๊วมีคนที่อั๊วสงสัยอยู่แต่จะกระชากหน้ากากมันก็ไม่ง่าย”
“ยังไงระวังด้วยก็แล้วกัน ตอนนี้ใครๆก็หาว่าอาจ่าอีเป็นคนฆ่าน้องสาวลื้อ แล้วถ้าอาจ่าอีเป็นอะไรขึ้นมาความแค้นมันก็จะยิ่งฝังลึกมากขึ้นอีก ความแค้นมันก็เหมือนปมเชือก...จะผูกปมมันง่ายแต่คลี่คลายมันยาก”
ooooooo
คำเตือนของแปะฮ้อกลายเป็นเรื่องจริง ไม่กี่วันต่อมาเมื่อเฮ้งเตี๋ยงหายตัวจากโรงเตี๊ยม พริ้มเพราร้อนใจมากแล่นไปขอความช่วยเหลือจากทรงวาดให้ตามหาผัว
ทรงวาดสังหรณ์ไม่ดีเพราะเฮ้งเตี๋ยงเป็นคนเลือดร้อน รีบไปหารณชิตที่โรงพักโดยไม่รู้เลยว่าตำรวจหนุ่มมีแผนลวงคนร้ายออกจากที่ซ่อนด้วยการเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อ!
เฮ้งเตี๋ยงลอบมองรณชิตนั่งก๊งเหล้ากับพวกชาวบ้านด้วยแววตาคับแค้นใจ ในหัวสับสนมีทั้งภาพน่าสงสารของพริ้มเพราเมียรักและคำพูดเตือนสติของทรงวาดก่อนจากที่ไม่อยากให้เขาเลือกเดินตามเส้นทางนักเลงอีก
ขณะที่เฮ้งเตี๋ยงลังเลจู่ๆก็มีมือปืนปริศนาโผล่ยิงรณชิตกลางอกทรุดกับพื้น ฤทธิ์และนายตำรวจหลายนายที่ปลอมตัวเป็นพวกชาวบ้านรีบมาดู เฮ้งเตี๋ยงจ้องไม่กะพริบแล้วก็เบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่ารณชิตใส่เสื้อเกราะ!
เฮ้งเตี๋ยงเครียดหนักเมื่อเห็นสถานการณ์ชุลมุนตรงหน้า ในใจคิดถึงพ่อซึ่งแค้นรณชิตมากกว่าใครจนต้องรีบตามไปดูให้แน่ใจแล้วก็พบว่าเม่งฮงคือมือปืนคนนั้น!
เม่งฮงตกใจที่เห็นลูกชายคนเดียว “อาเตี๋ยง...ลื้ออยากตายรึไง”
“อาป๊าจริงๆด้วย อั๊วนึกแล้วไม่มีผิด”
“ไสหัวไป! อั๊วไม่มีเวลามาคุยกับลื้อ”
เฮ้งเตี๋ยงถอนใจยาวรีบพูด “อาป๊าหนีไม่รอดหรอก จ่ารณชิตปลอดภัยดี ทุกอย่างเป็นแผนของตำรวจเพื่อล่อให้อาป๊าลงมือ ป่านนี้คงล้อมไว้หมดแล้วล่ะ”
เม่งฮงหน้าซีดเผือด คิดหาทางหนีทีไล่แต่เฮ้งเตี๋ยงไม่ยอมให้พ่อทำผิดอีกแล้ว ชกท้องอีกฝ่ายจนทรุดหมดสติแล้วรีบพาไปซ่อนก่อนที่ตัวเองจะมอบตัวแทน
กว่าทรงวาดจะรู้เรื่องเฮ้งเตี๋ยงก็ถูกกุมตัวเข้าห้องขังในโรงพัก พริ้มเพราตามไปร่ำไห้เกาะลูกกรง
“ไหนพี่เตี๋ยงสัญญาว่าเราจะกลับบ้านด้วยกันไง แล้วทำไมพี่เตี๋ยงทำอย่างนี้ พี่เตี๋ยงไม่รักฉันแล้วเหรอ”
“รักสิ...แต่อั๊วก็รักอาป๊ารักอาเง็กเหมือนกัน อั๊วยอมให้คนที่ฆ่าอาเง็กลอยนวลอยู่ไม่ได้หรอก”
พริ้มเพราร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร ทรงวาดเหนื่อยใจมากและอดเอ็ดเฮ้งเตี๋ยงไม่ได้
“อั๊วบอกลื้อแล้วว่าจ่ารณชิตไม่ใช่คนฆ่าอาเง็ก ทุกอย่างเป็นแผนยุให้เรากับตำรวจมีปัญหา ทำไมลื้อไม่เชื่ออั๊ว”
“ถ้างั้นเฮียบอกได้ไหมล่ะว่าใครที่มันยุแยงพวกเรา”
“มันเกี่ยวพันกันหลายคน บางเรื่องอั๊วก็พูดกับลื้อไม่ได้”
“เฮียอย่าหลอกอั๊วเลย อั๊วรู้ว่าที่เฮียพูดอย่างนี้เพราะไม่อยากให้อั๊วมีเรื่องกับตำรวจมากกว่า จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรซับซ้อนหรอกคนที่ฆ่าอาเง็กก็คือไอ้จ่านั่นแหละ!”
เฮ้งเตี๋ยงปักใจเรื่องรณชิตจนทรงวาดคร้านจะเถียง ส่วนพริ้มเพราก็ฟูมฟายจนรณชิตต้องไล่กลับ
“ลื้อกลับไปเถอะ แล้วลืมอั๊วซะ ลื้ออย่ามาเดือดร้อนเพราะคนชั่วอย่างอั๊วเลย”
“ฉันไม่มีวันทิ้งพี่ไปไหน ฉันจะอยู่กับพี่ที่นี่!”
ooooooo
สภาพน่าเวทนาของพริ้มเพราและชะตากรรมของเฮ้งเตี๋ยงทำให้ทรงวาดอยู่เฉยไม่ได้เปิดประชุมกับรณชิตและโอฬารสองตำรวจหนุ่มประจำท้องที่เยาวราช
รณชิตเปิดฉากออกตัวถึงแผนของตน “ผมบอกเถ้าแก่แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นผมคงไม่อยู่เฉย ใช่ว่าไม่สงสารน้องเถ้าแก่นะแต่เพื่อชีวิตผมเพื่อการรักษากฎหมายยังไงก็ต้องทำ”
“ผมเข้าใจ...ที่มาเจรจาไม่ได้ต้องการให้ปล่อยอาเตี๋ยงแต่ขอให้ช่วยผ่อนหนักเป็นเบาเท่านั้นเอง แล้วที่พูดก็ไม่ได้จะติดสินบนแต่ถ้าต้องการให้ผมช่วยอะไรเป็นการตอบแทนก็บอกมาได้เลย”
โอฬารนิ่วหน้าก่อนปฏิเสธ “จับได้พร้อมปืนเจ้าตัวรับสารภาพ ช่วยไม่ได้หรอก...ตำรวจก็มีศักดิ์ศรีต้องรักษา”
“ถ้าผมหาตัวคนที่ฆ่าลี่เง็กแล้วพิสูจน์ได้ว่ามีคนต้องการให้เรามีปัญหากันล่ะ...พวกคุณพอจะช่วยได้ไหม”
ทรงวาดยื่นข้อเสนอที่รณชิตตกลงทันทีแต่โอฬารกลับไม่เห็นด้วย รณชิตเห็นดังนั้นก็กล่อมตำรวจรุ่นพี่
“โธ่...อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิครับหมวด ยังไงถ้าหาคนฆ่าได้ผมก็พ้นข้อครหานะครับ แล้วเรากับพวกหกห้องทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่องดี ถึงยังไงไอ้พวกนี้มันก็เคยมือกันแล้วแต่ถ้ามีพวกใหม่เราจะรับมือยากนะครับ”
โอฬารถอนใจหน่ายๆก่อนถามทรงวาด “เรื่องร้ายแรงขนาดนี้ไม่ให้พ่อกับพี่บุญธรรมออกหน้าหน่อยเหรอ”
“ป่านนี้คงรู้เรื่องแล้วล่ะครับแต่ทำไงได้ผมไม่อยากให้พวกเขารู้เลยด้วยซ้ำ ไม่มีใครชอบคนที่หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองหรอก...โดยเฉพาะคนที่เขามองว่าเป็นแค่เบี้ย”
ทรงวาดไม่มีทางเลือกต้องบากหน้าไปคุยกับชาญยุทธซึ่งรีบออกตัว
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่น้องชายเสือก่อเรื่องแบบนี้ คราวนี้พี่ช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ”
“ผมทราบครับ ผมเลยตกลงกับทางตำรวจจะหาคนฆ่าลี่เง็กให้ได้ ทางเขาก็จะช่วยอาเตี๋ยงตอบแทน”
“ก็ดี...งั้นก็รีบๆเลย พี่ไม่อยากมีปัญหากับตำรวจนานมันจะกระเทือนงานของเรา”
ชาญยุทธพูดจบก็ต้อนน้องชายบุญธรรมไปหาการันต์ก่อนหันไปสั่งวิสูตร
“ฉันแค่อยากให้เตรียมตัวไว้ น้องกับอาของเสือขยันก่อเรื่องซ้ำซาก บางทีอยู่ไปก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่”
“แต่ถ้าทำอย่างนั้นคุณเสืออาจจะโกรธคุณอ้ายได้นะครับ”
“ก็อย่าให้รู้สิ เสือมาไกลแล้ว แล้วก็จะไกลกว่านี้อีก อย่าปล่อยให้ไอ้ญาติๆพวกนี้มาเป็นตัวถ่วง!”
ooooooo
นอกจากทรงวาดที่วิ่งเต้นหาทางช่วยเฮ้งเตี๋ยง เม่งฮงก็นั่งไม่ติดเมื่อรู้ว่าลูกชายยอมรับผิดแทนจนต้องบากหน้าไปหาทรงวาดทั้งที่เคยประกาศจะไม่ขอความช่วยเหลืออีก
แปะฮ้อซึ่งยังรักษาตัวที่บ้านทรงวาดยืนต้อนรับยิ้มๆจนเม่งฮงไม่ไว้ใจ
“ลื้อรู้เหรอว่าอั๊วมาทำไม”
“ลูกชายเถ้าแก่เพิ่งถูกจับเมื่อคืนคงไม่มีกะใจมาทำร้ายผู้หญิงหรอก อั๊วพูดถูกไหมล่ะ”
เม่งฮงรู้ว่าแปะฮ้อหมายถึงปิ่นมุกเหยียดยิ้ม “อีเด็กขอทานนั่นอั๊วจะฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่อยู่ในสายตาอั๊วหรอก”
แปะฮ้อฟังแล้วอดค่อนแคะไม่ได้ “ขอทาน...ถึงคนมองว่าไร้ศักดิ์ศรีแต่อั๊วว่าพวกอียังมีมากกว่าคนที่แย่งของเขามาแล้วยึดเป็นของตัวหน้าด้านๆนะเถ้าแก่”
ทรงวาดไม่รู้ว่าเม่งฮงมาคอยที่บ้าน มัวคุยสัพเพเหระกับการันต์ซึ่งป่วยกระเสาะกระแสะในระยะหลัง การันต์ชั่งใจอยู่นานสุดท้ายก็เปิดฉากถามลูกชายบุญธรรมตรงๆ
“เสือ...รู้ใช่ไหมว่าน้องสาวเสือตายเพราะอะไร”
เถ้าแก่เสือแห่งเยาวราชพยักหน้า “พอเดาได้ครับ คุณพันเดชต้องการให้อาเจ็กผมมีปัญหากับตำรวจ ถ้าเรื่องบานปลายจนกระเทือนถึงงานของเราคุณพันเดชก็จะได้แทรกเข้ามา”
การันต์ถอนใจเหนื่อยหน่าย “เป็นแผนที่ใช้มาหลายครั้งเพียงแต่เปลี่ยนคู่ชกให้เราเรื่อยๆ แต่ไอ้อ้น...เอ่อ...พันเดชทำไม่ได้ขนาดนี้หรอกถ้าไม่มีหนอนบ่อนไส้คอยช่วยงาน”
“ผมสงสัยมานานแล้วครับ โอ๊วแปะคนเดียวทำไม่ได้ถึงขนาดนี้แน่ เรื่องอาเง็กก็เหมือนกัน...อาเง็กถูกฆ่าตายห่างจากโรงน้ำชาไม่มาก แล้วเอาศพไปทิ้งน้ำโดยไม่มีใครเห็น ถ้าไม่เตรียมการมาอย่างดีมีคนในคอยช่วยจะทำได้ยังไง”
“ถ้าจะหยุดพันเดชก็ต้องลากตัวไอ้หนอนบ่อนไส้ออกมาให้ได้ ฝากด้วยนะเสือ...ถ้าทำได้พันเดชอาจจะได้คิด แล้วไม่กล้างัดข้อกับอ้ายอีกก็ได้” ทรงวาดอ้าปากค้างไม่คิดจะได้ยินพ่อบุญธรรมพูดแบบนี้ การันต์ได้แต่ยิ้มขื่นสมเพชตัวเอง พึมพำเบาๆ
“คนเป็นพ่อ...ไม่มีใครอยากเห็นลูกฆ่ากันเองหรอกแต่คนเลวๆอย่างพ่อก็คงทำได้แค่นี้ล่ะ”
หัวใจคนเป็นพ่อร้อนเป็นไฟเมื่อคิดถึงชะตากรรมของลูกชายคนเดียว เม่งฮงยอมไม่มีเรื่องกับปิ่นมุกและรอทรงวาดอย่างใจเย็น เมื่อทรงวาดวิ่งหน้าตื่นมาหาด้วยความเป็นห่วงปิ่นมุกก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ กระนั้นก็เลือกไม่ค่อนแคะแดกดันเหมือนเคย เปิดอกสารภาพความผิดของตน
“อั๊วเป็นคนไปดักยิงไอ้จ่ารณชิตไม่ใช่อาเตี๋ยง”
“อั๊วก็สงสัยอยู่แล้ว อาเตี๋ยงอีไม่น่าจะกลับไปทำอะไรอย่างนั้นอีก”
“อีรับผิดแทนอั๊ว ลื้อช่วยพูดกับนายให้ช่วยอาเตี๋ยงได้ไหม”
“เรื่องมันใหญ่กว่าที่คิดครับอาเจ็ก ตำรวจไม่มีทางยอมเว้นแต่อั๊วจะหาคนที่ฆ่าอาเง็กออกมาได้”
“ก็ไอ้จ่าระยำนั่นไง! จะต้องไปหาทำไมอีกวะ”
“อั๊วมั่นใจว่าจ่าไม่ได้ทำ แล้วอั๊วก็มีคนที่อั๊วสงสัยอยู่แล้วเพียงแต่อั๊วไม่มีหลักฐาน...”
ooooooo
เม่งฮงโมโหเมื่อได้ยินชื่อผู้ต้องสงสัยจากปากทรงวาด ไม่มีวันเชื่อว่าฮุ่ยเซี้ยงพี่น้องร่วมสาบานและหุ้นส่วนใหญ่แก๊งหกห้องจะทำเรื่องชั่วช้าอย่างฆ่าลี่เง็ก ทรงวาดอ่อนใจมากเมื่ออาแท้ๆเอะอะโวยวาย
“เพราะยังงี้อั๊วถึงไม่อยากบอกเพราะอาเจ็กคงไม่มีทางเชื่ออั๊ว”
“เชื่อลื้ออั๊วก็โง่กว่าควายแล้ว ตั่วเฮียเป็นพี่ร่วมสาบานแล้วยังเห็นอาเง็กตั้งแต่เกิด จะฆ่าอาเง็กได้ยังไง...ซี้ซั้ว!”
“อย่างที่อั๊วบอก อั๊วไม่มีหลักฐาน แต่ถ้ามีโอกาสอั๊วจะพิสูจน์ให้อาเจ็กเห็นเอง”
“หุบปากลื้อได้แล้วอาโฮ่ว! ถ้าลื้อไม่ใช่หลานอั๊วชกหน้าไปแล้ว อั๊วไม่อยากคิดนะว่าที่ลื้อช่วยไอ้จ่ารณชิตเพราะกลัวเสียผลประโยชน์ เอาเป็นว่านับแต่นี้อั๊วจะช่วยลูกชายอั๊วแล้วก็ล้างแค้นให้ลูกสาวอั๊วเอง...จะไม่มาพึ่งพาลื้ออีก!”
ทรงวาดเครียดมากเพราะรู้จักนิสัยอาแท้ๆ แล้วก็จริงดังคาดเมื่ออีกฝ่ายตัดสินใจบุกชิงตัวเฮ้งเตี๋ยงระหว่างส่งตัวฝากขัง แถมจะบุกเดี่ยวไม่ยอมให้ลูกน้องไปช่วยจนเขาต้องไปขวางหน้าโรงน้ำชา
เม่งฮงควักปืนขู่ ตวาดไล่หลานชาย “อั๊วบอกให้ถอยไป!”
“ถ้าอั๊วถอยก็เท่ากับยอมให้อาเจ็กไปตาย อั๊วไม่ถอย!”
“ลื้อคิดว่าที่อยู่ในมืออั๊วเป็นไม้รึไง หรือคิดว่าลื้อเป็นหลานอั๊วก็เลยไม่กล้ายิงลื้อ”
“อั๊วยอมให้อาเจ็กยิงแต่อั๊วจะไม่ยอมให้อาเจ็กไปเด็ดขาด อั๊วรู้ว่าวันนี้ตำรวจจะเอาอาเตี๋ยงไปฝากขังถ้าจะชิงตัวก็ต้องอาศัยจังหวะนี้แต่ถ้าอาเจ็กไปก็เท่ากับไปตาย”
“ลื้อไม่ต้องสอนอั๊ว ลื้อไม่ยอมช่วยอาเตี๋ยง แล้วยังจะขวางไม่ให้อั๊วช่วยอีกเหรอ อั๊วพูดเป็นครั้งสุดท้าย...ถอยไป!”
อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 9 วันที่ 8 ธ.ค.61
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทประพันธ์โดย ปราณธรละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทโทรทัศน์โด: บทกร
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร กำกับการแสดงโดย กิตติศักดิ์ ชีวาสัจจาสกุล
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ผลิตโดย บริษัท ทีวีซีน แอนด์ พิคเจอร์ จำกัด
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ