อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 8 วันที่ 5 ธ.ค.61
ทรงวาดไม่ได้แค่คาดโทษลี่เง็กแต่จัดแจงให้กิมเอ็งไปนอนกับปิ่นมุกเพื่อความปลอดภัย ปิ่นมุกอิดออดเพราะเกรงใจแต่ต้องยอมเมื่อทรงวาดบอกจะให้เธอนอนกับเขาแทนถ้ายังดื้อลี่เง็กแค้นใจมากที่จัดการปิ่นมุกไม่สำเร็จแถมโดนทรงวาดข่มขู่ เมื่อเจอหน้าเม่งฮงก็ต้องอารมณ์เสียกว่าเดิมเพราะพ่อคิดเปรียบเทียบเธอกับเฮ้งเตี๋ยงผู้เป็นพี่ชายตลอดเวลา ไต้เกียวที่แวะมาเยี่ยมเม่งฮงเห็นอาการลี่เง็กเลยซักถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นแล้วก็ต้องลอบยิ้มร้ายเมื่อรู้ความลับของอีกฝ่าย
ไต้เกียวแทบข่มเสียงหัวเราะไม่ไหวเมื่อลี่เง็กสารภาพอายๆว่าแอบชอบรณชิต ลี่เง็กเห็นอดีตว่าที่พี่สะใภ้กลั้นขำก็ตั้งท่าจะแหวแต่ไต้เกียวรีบยกมือแก้ตัวก่อน
“อย่าเพิ่งโกรธสิ อั๊วไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อยเพียงแต่อั๊วไม่คิดว่าลื้อจะไปชอบอาตำรวจคนนั้นได้”
“แต่ไอ้บ้านั่นมันไม่ชอบอั๊วดันไปชอบอีเด็กขอทานน่ะสิ”
ลี่เง็กโพล่งอย่างเหลืออด ไต้เกียวสะใจมากเพราะหาทางยุแยงให้ทรงวาดแตกกับเม่งฮงได้แล้ว
“อั๊วเข้าใจ...ทุกวันนี้อั๊วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผิดอะไร เฮียเตี๋ยงถึงเห็นผู้หญิงแบบนั้นดีกว่าอั๊ว”
“พวกผู้ชายมันก็อย่างนี้แหละ ชอบกินของที่คนอื่นเขาคายทิ้ง มันกินง่ายล่ะมั้ง”
“เป็นอั๊วคงได้แต่ยอม นึกดูแล้วอั๊วก็อยากเข้มแข็งได้สักครึ่งของลื้อจริงๆจะได้ไม่ต้องหวานอมขมกลืนอยู่แบบนี้”
“ถึงอั๊วไม่ยอมแพ้อีเด็กขอทานนั่นแต่อั๊วก็ไม่รู้จะจัดการมันยังไง เฮียโฮ่วกางปีกปกป้องมันซะขนาดนั้น”
“งั้นก็ต้องหาคนที่ไม่กลัวเฮียโฮ่วไปจัดการสิจ๊ะ...”
ปิ่นมุกยังไม่รู้ตัวจะกลายเป็นเครื่องมือของไต้เกียวและเหยื่อความแค้นของลี่เง็ก มัวฝันหวานเมื่อคิดถึงท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของทรงวาดตอนพาแปะฮ้อไปฉลองวันเกิดด้วยกัน
ทรงวาดพาปิ่นมุกไปกินฉลองวันเกิดแปะฮ้อแต่ระหว่างนั้นจู่ๆปิ่นมุกก็ร้องเสียงดังเพราะโดนเด็กวิ่งชน อารามกลัวว่าน้ำซุปร้อนๆที่เด็กคนนั้นถือจะหกรดตัวเลยส่งเสียงร้องจนทรงวาดต้องปรี่มาดู
ปิ่นมุกปลื้มมากและอดเล่าให้กิมเอ็งซึ่งมานอนเป็นเพื่อนฟังไม่ได้
“อั๊วรู้อยู่แล้วว่าเฮียโฮ่วเป็นห่วงอั๊ว ผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ...ก็รู้ๆกันอยู่”
“ผู้ชายก็อย่างงี้แหละ บางทีอีก็ปากแข็ง”
“นับวันอั๊วยิ่งไม่เข้าใจเฮียโฮ่วมากขึ้นทุกที ทำไมนะอาอี๊...คิดอะไรทำไมถึงไม่พูดกันตรงๆ มันทำให้เดินหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ไม่ได้ จนบางทีอั๊วก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว...เป็นผีเสื้อที่เอาแต่ใจจริงๆ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผีเสื้อ...”
กิมเอ็งถามด้วยความสงสัยแต่ปิ่นมุกไม่ได้อธิบายว่าผีเสื้อที่พูดถึงคือทรงวาด...รักแท้ที่เธอเชื่อว่าจะโผมาเกาะเมื่อถึงเวลาและความรักสุกงอม
ooooooo
ทรงวาดเป็นห่วงปิ่นมุกกลัวใจลี่เง็กจะทำร้ายสาวน้อยในอุปการะอีก ทิเหล็งซึ่งสืบจนรู้ว่าลี่เง็กจ้างคนมาทำร้ายปิ่นมุกก็กังวลไม่แพ้กันเพราะรู้จักนิสัยเธอดี ทรงวาดได้แต่ปลอบให้มือขวาหนุ่มใจเย็นเพราะตนไปขู่ลูกพี่ลูกน้องสาวด้วยตัวเองมาแล้ว หากยังไม่หยุดเขาคงต้องใช้วิธีเด็ดขาด
ลี่เง็กยังไม่ได้ส่งคนไปทำร้ายปิ่นมุกซ้ำแต่หันไปเจรจากับพ่อให้ยอมรับรณชิตในฐานะคนรักของตน เม่งฮงเห็นว่าถ้าได้ตำรวจเป็นลูกเขยคงเอื้อประโยชน์ให้โรงน้ำชาไม่น้อยเลยอนุญาตให้ลูกสาวพามากราบ
เมื่อไต้เกียวรู้เรื่องก็ยิ้มร้ายก่อนแกล้งตกใจที่ลี่เง็กทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง
“แล้วลื้อไปพูดอย่างนั้นทำไม ถ้าพาจ่ารณชิตไปไม่ได้ลื้อโดนอาเจ็กเล่นงานหนักแน่ๆ”
“ก็อั๊วไม่มีทางเลือก ขืนไม่พูดอย่างงั้นอาป๊าก็บังคับอั๊วสิ ลื้ออย่าเพิ่งพูดอะไรมากช่วยอั๊วคิดก่อนว่าจะเอายังไงดี”
“โธ่...เรื่องความเฉลียวฉลาดอั๊วไม่ได้เสี้ยวของลื้อเลยนะอาเง็ก จะไปช่วยอะไรลื้อได้นอกจากเรื่องที่เคยคุยกันไว้นั่นแหละ แต่ลื้อก็ไม่ยอมทำไม่ใช่เหรอ...”
ไต้เกียวแสร้งทำเหมือนเข้าใจลี่เง็กแต่ในใจเต็มไปด้วยแผนร้ายจะยืมมือเม่งฮงจัดการปิ่นมุกเพื่อยุให้แตกกับทรงวาด แถมทำให้ลี่เง็กต้องขายขี้หน้าด้วยการยุให้เข้าหารณชิต
ลี่เง็กคิดเข้าหารณชิตเพื่อมัดมือชกเขาโดยคิดไม่ถึงเลยว่าวีรกรรมของตนจะทำให้เกิดเรื่องไม่คาดฝัน!
ทรงวาดไปช่วยงานชาญยุทธ เมื่อเรียบร้อยจะแยกย้ายแต่ถูกพี่ชายบุญธรรมรั้งตัวเพื่อพูดเรื่องเล่นการเมืองท้องถิ่น ทรงวาดบ่ายเบี่ยงเหมือนเคยจนชาญยุทธชักสีหน้าแต่ไม่ทันพูดอะไรพันเดชก็โผล่ขัดจังหวะ
สองพี่น้องต่างมารดาต่อปากต่อคำอย่างไม่ลดละ ทั้งเรื่องงานและเรื่องอรุณรุ่งที่ทั้งสองแข่งกันจีบ กระนั้นก็ไม่ได้รุนแรงมากเพราะทั้งสองอยู่ต่อหน้านักข่าวกลุ่มใหญ่
ทรงวาดยืนมองชาญยุทธกับพันเดชถ่ายรูปคู่ราวกับไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก วิสูตรซึ่งยืนอยู่ด้วยเข้าใจความรู้สึกทรงวาดดีและอดแซวไม่ได้
“ของอย่างนี้ก็เหมือนน้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอก คุณเสือยังไม่ชินอีกเหรอครับ”
“ฉันคงไม่มีทางชินหรอกวิสูตร ไม่กี่วันก่อนยังขนทั้งปืนทั้งระเบิดมาฆ่ากัน มาวันนี้ถ่ายรูปฉีกยิ้มคู่กันซะแล้ว ฉันทำไม่ได้หรอก แต่จะว่าไปสองคนนี่ก็เหมือนกันจริงๆนะ...สมเป็นพี่น้องกัน”
“เหมือนท่านด้วยล่ะครับ รับรองสำเนาถูกต้องโดยไม่ต้องพิสูจน์สายเลือดเลยครับ”
วิสูตรพูดยิ้มๆ พลอยทำให้ทรงวาดอารมณ์ผ่อนคลาย
“คุณอ้ายมาได้ยินเข้าคงเคืองเราสองคนแย่เลยนะครับ...เออ...คุณเสือครับ...ผมเจอตัวนายฮุ่ยเซี้ยงแล้วนะครับ”
“ถ้าผมเดาไม่ผิดคงหลบอยู่กับคุณพันเดชใช่ไหม”
“ใช่ครับ...คุณเสือจะเอาไงต่อครับ ถ้าจะบุกเข้าไปคงทำไม่ได้แต่ถ้ารอให้ออกมาคงง่ายกว่า เพราะคนของผมก็สะกดรอยตามตอนออกมาข้างนอกเหมือนกัน”
“ถ้าโอ๊วแปะไม่ก่อเรื่องอะไรแล้วก็ปล่อยไปเถอะ ถึงอีจะเป็นคนอยู่เบื้องหลังการตายของคุณสุเทพแต่ผมก็ไม่อยากระงับเวรด้วยการจองเวร...เว้นแต่โอ๊วแปะจะไม่ยอมหยุด”
ooooooo
ฮุ่ยเซี้ยงซ่อนตัวในบ้านพันเดชมานาน อึดอัดอยากออกข้างนอกจะแย่แต่ไต้เกียวห้ามไว้ไม่ให้ไปเพราะมีแผนการใหญ่ต้องทำให้สำเร็จภายในสองสามวันนี้
แผนการของไต้เกียวคือส่งลี่เง็กไปยุเม่งฮงให้จัดการปิ่นมุกแทนตัวเอง โดยยกเรื่องทรงวาดมาขู่เพราะเชื่อว่าเม่งฮงต้องไม่อยู่เฉยหากรู้ว่าปิ่นมุกหาทางจับทรงวาด ...ทายาทตระกูลลิ้มคนเดียวที่เขาตั้งความหวังไว้มาก
“เชื่ออั๊วสิ...เฮียคิดจะเอามันเป็นเมียจริงๆ ข่าวที่คนของอั๊วได้มาไม่มีพลาดหรอก”
“แต่อั๊วเชื่อใจหลานชายอั๊ว อาโฮ่วต้องไม่มีวันทำให้อั๊วผิดหวังเป็นอันขาด”
“ต่อให้เฮียโฮ่วไม่ทำแล้วอาป๊าคิดเหรอว่าอีเด็กขอทานนั่นจะยอมปล่อยเฮีย สมบัติเฮียไม่ใช่น้อยๆนะ”
ลี่เง็กยุไม่หยุด ยิ่งเห็นว่าพ่อมีท่าทางคล้อยตามยิ่งใส่ไฟ
“อั๊วว่าตัดไฟแต่ต้นลมไม่ดีกว่าเหรออาป๊า ขืนปล่อยไว้แล้วเฮียพลาดขึ้นมาคนเจ็บใจที่สุดก็คืออาป๊านะ”
เม่งฮงหลงเชื่อคำยุยงลูกสาวบุกหาปิ่นมุกถึงบ้าน ปิ่นมุกพยายามข่มอารมณ์ไม่เต้นตามท่าทางคุกคามของอีกฝ่ายแต่เม่งฮงก็หาเรื่องไม่หยุดหย่อนแถมไล่เธอออกจากบ้านทรงวาด
“ลื้อไม่ใช่เจ้าของบ้านทำไมอั๊วต้องฟังลื้อด้วย ไปออกคำสั่งที่โรงน้ำชาของลื้อโน่น”
“อีเด็กเมื่อวานซืน! อั๊วเป็นอาเจ็กของอาโฮ่วทำไมจะไล่ลื้อออกจากบ้านไม่ได้ อย่าคิดว่าอั๊วไม่รู้นะ...ที่ลื้ออยู่ที่นี่ก็เพราะคิดจะจับหลานชายอั๊ว...อีผู้หญิงเหล่แก๊!”
“ถึงอั๊วจะเหล่แก๊หรือมาจากข้างถนนยังไงอั๊วก็ไม่เคยหากินกับเพศแม่ตัวเองอย่างลื้อ คนอย่างลื้อร่ำรวยขึ้นมาได้ก็เพราะร่างกายผู้หญิง ภูมิใจนักเหรอที่คนไทยเรียกคนอย่างลื้อว่าแมงดา”
ขาดคำเม่งฮงก็จะตบหน้าปิ่นมุกแต่เจ้าตัวระวังอยู่แล้วจะหลบเข้าห้อง เม่งฮงไม่ยอมตามไปจิกหัวหน้าหงาย
“ไม่เคยมีใครเรียกอั๊วแบบนี้แล้วยังหายใจอยู่ได้... ไม่มี!”
ปิ่นมุกไม่กลัวแหวกลับ “ลื้อต่างหากที่ต้องตาย ตายด้วยน้ำมืออั๊วนี่แหละ เสียดายที่พี่บุญธรรมลื้อไม่อยู่ไม่งั้นอั๊วจะให้อีมองหน้าอั๊วชัดๆเผื่อจะจำได้ว่าแผลเป็นที่หน้าอีเป็นฝีมือใคร”
“ลื้อพูดอะไรของลื้อ หมายความว่ายังไง”
“ดูอั๊วให้ดีๆสิไอ้โจรแซ่ลิ้ม ชื่อจริงของอั๊วคือ...ลี้...เตียง...จู!”
พูดจบปิ่นมุกก็ฉวยจังหวะนี้ยกนิ้วจิ้มตาเม่งฮงแล้วจะหนีเข้าห้องแต่ถูกจับตัวไว้
“อีเด็กเหลือขอ! อั๊วควานหาตัวมาตั้งนาน ที่แท้ก็หลบอยู่ใต้จมูกอั๊วนี่เอง”
“โง่จริง เพิ่งรู้ป่านนี้ ว่ายังไงล่ะ...บ้านอั๊วที่ลื้อโกงไปพร้อมฆ่าอาป๊าอาม้าอั๊วอยู่สบายดีไหมล่ะ...ไอ้คนสารเลว!”
เม่งฮงโกรธจัดจะบีบคอแต่ถูกปิ่นมุกกระแทกเข่าใส่แล้ววิ่งหนี เม่งฮงไม่ยอมตามไปผลักปิ่นมุกตกบันได!
ooooooo
ทรงวาดกลับมาทันเห็นปิ่นมุกกลิ้งตกบันไดต่อหน้าต่อตารีบพาส่งโรงพยาบาล รอจนพ้นขีดอันตรายจึงพุ่งไปบ้านเม่งฮงพร้อมทิเหล็งเพื่อคาดคั้นเหตุผลจากอาแท้ๆ
ลี่เง็กขัดขวางเต็มที่เพราะเหม็นหน้าลูกพี่ลูกน้องหนุ่มเป็นทุน ทิเหล็งปกป้องเจ้านายหนุ่มเต็มที่แต่ไม่ทันได้ตะลุมบอนเม่งฮงก็โผล่มาประกาศกร้าวต่อหน้าทรงวาด
“อั๊วตั้งใจจะฆ่ามันให้ตายคามือ เสียดายแต่ลื้อมาเร็วไปหน่อยไม่อย่างนั้นมันตายคามืออั๊วไปแล้ว”
“ถ้าอาจูทำอะไรไม่ดีอั๊วก็ขอโทษแทนอาจู แต่ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่จะลงไม้ลงมือกันได้ไหมครับอาเจ็ก”
เม่งฮงส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง “ไม่มีทาง! ถ้ามีโอกาสอั๊วจะฆ่ามันอีก ลื้อรู้ไหมว่ามันเป็นใคร ถ้าไม่ฆ่ามันวันนี้สักวันอีเด็กนี่ก็ต้องหาทางฆ่าล้างแค้นพวกเราทั้งตระกูล”
ทรงวาดถอนใจหนักหน่วง “อั๊วรู้ว่าอาจูเป็นใครและก็เพราะรู้นี่แหละอั๊วถึงพาอาจูมาอยู่ด้วย อย่างน้อยก็ช่วยไถ่บาปที่อาเจ็กทำไว้กับครอบครัวของอีได้บ้าง”
เม่งฮงเต้นผางเมื่อรู้วีรกรรมหลานชายคนเดียว “นี่ลื้อรู้มาตลอดเหรอ...โง่! ลื้อมันโง่ อั๊วฆ่าอาป๊าอาม้ามัน ยึดบ้านมันมา คิดเหรอว่าบุญคุณเล็กๆน้อยๆที่ลื้อมีให้กับมันจะทำให้มันเลิกจองเวรพวกเราได้ อ๋อ...ที่อีเด็กนี่ยั่วยวนลื้อจนลื้อหลงมันหัวปักหัวปําจนไม่เห็นหัวอั๊วก็คงเพราะอีต้องการล้างแค้นนี่เอง”
“อาจูไม่เคยยั่วอั๊วและถึงอาจูจะเกลียดอาเจ็กแต่อาจูก็ไม่เคยคิดร้ายกับอั๊วหรืออาซังเลย”
“อั๊วไม่เชื่อ! จากคุณหนูบ้านหกห้องต้องกลายเป็นเด็กขอทานมีเหรอมันจะไม่แค้น อั๊วจะฆ่ามันก่อนที่มันจะนำความพินาศมาสู่พวกเรา”
“อั๊วยอมพินาศแต่อั๊วจะไม่มีวันยอมให้อาจูเป็นอันตรายเด็ดขาด!”
ทรงวาดตอกเสียงกร้าว เม่งฮงโมโหมากควักปืนจากลิ้นชักจะไปยิงปิ่นมุกที่โรงพยาบาล ทรงวาดถลาไปห้ามแถมต้องใช้กระบวนท่ากังฟูสกัดจนแย่งปืนมาได้
เม่งฮงหัวเสียท้าเสียงดัง “ยิงอั๊วเลยสิ ถ้าอยากจะปกป้องมันนักก็ฆ่าอั๊วเลย”
“อั๊วทำร้ายอาเจ็กไม่ได้หรอกครับอาเจ็กก็รู้ดี แต่อั๊วก็ยอมให้อาเจ็กทำร้ายอาจูไม่ได้เหมือนกัน”
“ลื้อหลงมันมากสินะอาโฮ่ว”
ทรงวาดเหนื่อยใจ พยายามอธิบายอย่างใจเย็น “อั๊วกับอาจูเผชิญความเป็นความตายมาด้วยกันหลายครั้ง มันเป็นความผูกพันที่มากกว่าเรื่องความรักหรือความหลงของผู้ชายผู้หญิงครับ”
“อั๊วไม่อยากฟังว่าลื้อรู้สึกกับอียังไง นักเลงอย่างอั๊วมีแค่สามคำ บุญคุณ ความแค้น และครอบครัว อั๊วต้องการปกป้องลื้อ ปกป้องพวกเราทุกคนจากอีเด็กนั่น แต่ในเมื่อลื้อไม่ต้องการก็เหลือแต่การชดใช้บุญคุณเท่านั้น...เอาบุญคุณที่ลื้อช่วยอั๊วช่วยอาเตี๋ยงคืนไป”
เสียงปืนทำให้ลี่เง็กกับทิเหล็งพังประตูห้องไปเห็นทรงวาดจับมือเม่งฮงเบนอีกทางไม่ให้ฆ่าตัวตาย!
“อั๊วจะฆ่ามันลื้อก็ไม่ยอม ให้ลื้อฆ่าอั๊วลื้อก็ไม่ทำ อั๊วจะฆ่าตัวตายก็ขัดขวางอีก ลื้อจะเอายังไง”
“เราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอครับอาเจ็ก อั๊วรับรองว่าอาจูอีไม่เป็นพิษเป็นภัยกับอาเจ็กหรือใครทั้งนั้น”
“อั๊วไม่เชื่อ!”
เม่งฮงยังรั้น ทิเหล็งทนไม่ไหวยุให้เจ้านายหนุ่มแจ้งตำรวจที่เม่งฮงพยายามฆ่าปิ่นมุก ลี่เง็กท้าทายให้แจ้งแต่ทรงวาดโบกมือห้ามและประกาศกร้าวจะไม่แจ้งความ
“อาเจ็กกับคุณพ่อการันต์เป็นสองคนที่มีบุญคุณกับอั๊วมากที่สุด อั๊วไม่มีวันทำร้ายอาเจ็กได้หรอกครับ แต่อั๊วก็รู้ว่าอาเจ็กจะไม่ยอมหยุดแค่นี้ เมื่อเป็นอย่างนี้อั๊วก็มีแต่ต้องปกป้องอาจู...ด้วยชีวิตของอั๊ว”
จบคำก็หมุนตัวจากไป เม่งฮงมองตามด้วยความแค้นใจตะโกนไล่หลัง “เมื่อความรักเข้ามาทางประตูสติปัญญาก็ออกไปทางหน้าต่าง จำเอาไว้อาโฮ่ว...ลื้อชักศึกเข้าบ้านมาทำลายตระกูลของเราด้วยมือลื้อเอง...ไอ้คนเนรคุณ!”
ooooooo
ทรงวาดโดนเม่งฮงกดดันอย่างหนัก ลำบากใจแต่จำต้องขอร้องปิ่นมุกไม่ให้เอาเรื่องเม่งฮง ก๊กไช้ไม่ยอมเพราะแค้นใจแทนเพื่อนสาว ส่วนป่วยซังได้แต่ยืนกระอักกระอ่วนไม่รู้จะช่วยใคร
“อาจู...ลื้อทำเพื่ออั๊วสักครั้งได้ไหม แล้วชีวิตนี้อั๊วจะไม่ขออะไรลื้ออีกเลย”
คำขอร้องของทรงวาดทำให้ปิ่นมุกเสียใจมากจึงประชดด้วยการตอบตกลง
“อั๊วตกลง...เพราะอั๊วเข้าใจแล้วว่าเฮียรักญาติพี่น้องมากขนาดไหน รักมากกว่าชีวิตของอั๊วซะอีก เฮียคงยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับอั๊วก็ได้แต่ถ้าจะเกิดกับอาเจ็กเฮียบ้างเฮียคงไม่ยอมอย่างนี้”
ทรงวาดเถียงไม่ออก ฝืนใจแต่จำต้องก้มหน้ายอมรับความจริง ปิ่นมุกตัดพ้อน้ำตาคลอ
“ถ้าอั๊วสร้างปัญหาให้เฮียกับอาเจ็กมากนักอั๊วจะย้ายไปอยู่ที่อื่นก็ได้ทุกคนจะได้สบายใจ ทุกๆอย่างจะได้ดีขึ้น”
“งั้นลื้อไปอยู่กับคุณหลิงก็แล้วกัน อั๊วจะช่วยพูดให้”
การตัดสินใจของทรงวาดทำให้ปิ่นมุกหัวใจสลาย ก๊กไช้กับป่วยซังได้แต่มองมาด้วยความสงสาร ส่วนทิเหล็งไม่เข้าใจอยากให้เจ้านายหนุ่มปรับความเข้าใจและบอกความจริงกับปิ่นมุกแต่ทรงวาดปฏิเสธ
“ให้อาจูเสียใจน่ะดีแล้ว ยิ่งเสียใจมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อีจะได้ไม่ต้องโชคร้ายเพราะอั๊วอีก”
“มันไม่ใช่ความผิดเถ้าแก่เลยนะครับ”
“เรื่องคราวนี้อาจจะไม่ใช่แต่ที่ผ่านมาล่ะอาเหล็ง แล้วในอนาคตอีก ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับอาจู แล้วอาจูจะโชคดีแบบนี้อีกรึเปล่า”
ทิเหล็งเงียบเหมือนยอมรับ ทรงวาดก็เสียใจแต่ไม่เปลี่ยนใจ
“อั๊วไม่อยากเสี่ยงอีกแล้ว เพื่อความปลอดภัยของอาจู การอยู่ห่างอั๊วคือสิ่งดีที่สุด ที่แล้วมาอั๊วพยายามผลักอีออกจากชีวิตอั๊วหลายครั้งแต่ล้มเหลวทุกครั้ง มันถึงเวลาที่อั๊วต้องใจแข็งให้ได้ซะที”
ขณะที่ทรงวาดรับแรงกดดันจากหลายด้าน ทั้งความแค้นของเม่งฮงและความเสียใจของปิ่นมุก ลี่เง็กซึ่งอยากได้รณชิตเป็นเจ้าบ่าวก็เดินแผนตามคำแนะนำของไต้เกียวพาเขาไปมอมเหล้าแล้วหาทางปล้ำ!
ooooooo
ทรงวาดพาปิ่นมุกไปส่งบ้านอรุณรุ่งหรือฮุ่ยหลิง สีหน้าคนที่ต้องย้ายมาไม่ดีเลยจนเจ้าของบ้านสงสัย ทรงวาดไม่ยอมบอกอะไรแต่อยากให้สองสาวคุยกันเอง
ปิ่นมุกเล่าทั้งน้ำตาถึงสาเหตุที่ต้องออกจากบ้านทรงวาด น้อยใจผู้อุปการะหนุ่มเหลือเกินที่ยอมญาติพี่น้องจนลืมความรู้สึกหรือแม้แต่ความปลอดภัยของเธอ อรุณรุ่งพยายามปลอบแบบเป็นกลาง
“อั๊วไม่ได้หมายความว่าอั๊วไม่เชื่อลื้อนะ แต่เท่าที่อั๊วรู้จักเฮียไม่น่าจะทำแบบนั้นได้”
“แต่สุดท้ายเฮียก็ทำ สำหรับเฮียญาติพี่น้องสำคัญที่สุด อั๊วมันก็แค่เด็กข้างถนนที่เฮียเก็บมาเลี้ยงเท่านั้นเอง”
“อย่าคิดอย่างนั้นสิอาจู เฮียอาจจะมีเหตุผลอะไรก็ได้ ลื้ออย่าเพิ่งน้อยใจไปเลย”
“เหตุผลก็คืออั๊วมันไม่มีค่า เฮียกลัวว่าอาเจ็กตัวเองจะเดือดร้อนส่วนอั๊วจะเป็นจะตายยังไงก็ช่าง เฮียถึงไม่ยอมให้อั๊วแจ้งความแล้วยังไล่อั๊วออกจากบ้านอีก เรื่องมันชัดเจนจนไม่ต้องตีความอะไรแล้วล่ะแจ้ อั๊วเข้าใจหมดแล้ว”
ทรงวาดรู้สึกผิดไม่น้อยต้องให้ปิ่นมุกย้ายออก ก๊กไช้กับกิมเอ็งก็เคืองแต่ค้านไม่ได้เพราะเขาคือผู้อุปการะและเจ้าของบ้าน มีเพียงป่วยซังที่เข้าใจการตัดสินใจของพี่ชายที่ต้องทำเพื่อความปลอดภัยของปิ่นมุก
“มีลื้อคนเดียวที่เข้าใจอั๊ว”
“อยากให้อาจูเข้าใจไหมล่ะ อั๊วไปอธิบายให้”
“ไม่ต้องหรอก ให้เข้าใจว่าอั๊วเลวได้ยิ่งดี ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น”
“ถึงอั๊วจะไม่ค่อยรู้เรื่องส่วนตัวของเฮียมากนักแต่ถึงยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน อั๊วรู้ว่าเฮียคิดยังไงกับอาจู”
“ลื้อจะพูดอะไร”
อ่านละคร ชาติเสือพันธุ์มังกร ตอนที่ 8 วันที่ 5 ธ.ค.61
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทประพันธ์โดย ปราณธรละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร บทโทรทัศน์โด: บทกร
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร กำกับการแสดงโดย กิตติศักดิ์ ชีวาสัจจาสกุล
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ผลิตโดย บริษัท ทีวีซีน แอนด์ พิคเจอร์ จำกัด
ละครเรื่อง ชาติเสือพันธุ์มังกร ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ