อ่านละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ตอนที่ 9 วันที่ 29 ม.ค.61
กนกวิภาเห็นว่าสายแล้วบัวยังไม่ตื่นจึงออกมาปลุกกับจ๊าด แต่เรียกเท่าไหร่บัวก็ไม่รู้สึกตัว วลีกับวลัยตามมาดู ต่อว่าเป็นสะใภ้อะไรตื่นสาย เรียกให้ลุกไปทำงานบ้านเดี๋ยวนี้ มาลัยโผล่มาเห็นสภาพบัวก็เอ็ดลูกหลานให้หยุดแล้วเดินนำจี๊ดกับชูดวงเข้าขวาง“ม้าอย่ามายุ่งเรื่องหนูกับลูกสะใภ้ของหนูจะดีกว่า” วลีโวย
“ทีอย่างนี้รับอาบัวอีเป็นสะใภ้ อั๊วคงจะไม่ยุ่งไม่ได้หรอก เพราะพวกลื้อทำเกินไปแล้ว”
กนกวิภาแทรกถามเกินไปอย่างไร บัวตื่นสายแบบนี้ มาลัยสวนว่าเธอก็ตื่นสายบ่อย วลีหาว่ามาลัยปกป้องบัว มาลัยต่อว่าวลีใจดำอำมหิตให้บัวนอนตากฝนทั้งคืน ขู่ว่าพวกเธอต้องติดคุก วลัยขยาดออกตัวว่าไม่เกี่ยวแล้วเดินหนีไป กนกวิภาเสียงอ่อยลงบอก
อาม่าอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ วลีเสริมว่าแค่นี้ไม่ถึงตาย หนังหนาหน้าด้านอย่างกับอะไร มาลัยส่ายหน้าอ่อนใจหันมาดูบัว พอจับตัวก็รู้ว่าตัวร้อนจัด รีบสั่งชูดวงเอารถออก แล้วให้จี๊ดช่วยประคองบัวไปโรงพยาบาล
ไม่ทันไรชยุติกลับมาบ้าน กนกวิภาร้อนรนถามวลีว่าจะทำอย่างไรดี ทันใดชูดวงวิ่งมาบอกชยุติให้รีบไปดูบัว เขาพุ่งตัวขึ้นไปข้างบนทันที เห็นมาลัยกับจี๊ดประคองบัวก็ตกใจมาก
“บัวเป็นอะไรครับอาม่า!”
“ไม่ต้องถามแล้ว รีบพาอาบัวไปโรงพยาบาลเถอะ”
ชยุติเข้าอุ้มบัวไปทันที กลุ่มวลีมองตามอย่างขัดใจ...
ooooooo
เช้าวันนั้น เจียงตัดสินใจเอาเงินสินสอดมาประกันตัวไหมฟ้าออกจากห้องขัง เธอดีใจระคนเสียใจที่คนที่ช่วยเธอคือคนที่เธอทำร้ายมาตลอด หลอย้ำให้เธอสำนึกเสียทีกับคำว่าบุญคุณ แต่เจียงกลับบอกว่า อดีตเปลี่ยนแปลงไม่ได้แต่ปัจจุบันเราทำให้ดีได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอเอง
ตรึงจิตเห็นไหมฟ้านั่งกินข้าวในบ้านเจียงก็ด่าทอว่า เอางูพิษกลับมาระวังจะแว้งกัดอีก หลอปรามให้หยุด
แต่ตรึงจิตไม่หยุด ด่าว่าจนไหมฟ้าร้องไห้ ดำเกิงไม่ค่อยพอใจเช่นกันแต่เมื่อเจียงเป็นคนตัดสินใจก็ต้องยอมรับ จึงไล่ตรึงจิตให้ไปอาละวาดที่อื่น ไหมฟ้าเสียใจบอกตรึงจิต ไม่ต้องไปไหน ตนไปเองแล้วร้องไห้โฮวิ่งไป
เจียงหน่ายใจไม่ทันไร จี๊ดวิ่งมาส่งข่าวเรื่องบัวป่วยเข้าโรงพยาบาลก็ตกใจ...ระหว่างที่เจียง หลอและดำเกิงไปโรงพยาบาล ตรึงจิตยังหัวฟัดหัวเหวี่ยงเรื่องไหมฟ้า บ่นกับนกขมิ้นเสียงลั่น ขวดผ่านมาได้ยินถามจนรู้แจ้งว่าเจียงประกันตัวไหมฟ้าออกมา รีบกลับไปรายงานธานี
ธานีหาว่าเจียงทำแบบนี้เป็นการหยามกัน ถือว่าล่ำซำขึ้นทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา ขวดยุแยงให้โกรธมากขึ้นว่าต่อไปเสี่ยคงต้องไปกู้ยืมเงินเจียง ธานีตบหัวเขาผัวะ ย้ำไม่มีวัน...
ที่โรงพยาบาล ชยุตินั่งเฝ้าบัวอยู่ข้างเตียงอย่างห่วงใย พยาบาลฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือแล้วบอกว่า เป็นยาบำรุงร่างกายเพิ่ม ให้คนไข้พักผ่อนมากๆแล้วจะดีขึ้น...ชยุติลูบไล้แก้มบัวรำพัน ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับบัวขนาดนี้ มาลัยถอนใจเปรยว่า
“ความรักของพ่อแม่ที่มันมีให้ลูกมากเกินไปมันก็ทำให้ขาดสติ และความรักก็กลายเป็นอาวุธทำลายทุกอย่างที่มาขวาง โดยไม่ทันได้คิดว่าสิ่งนั้นมันดีหรือร้าย”
ชยุติถามตนควรทำอย่างไร มาลัยบอกไม่ต้องห่วง บัวแข็งแกร่งกว่าที่พวกเราคิด พลันเจียง หลอและดำเกิงเปิดประตูเข้ามา ชยุติบอกทุกคนว่าบัวมีไข้นิดหน่อย หมอให้ยาเพิ่งหลับไป
ดำเกิงโวย “หมาที่ไหนบอกว่าจะดูแลบัวอย่างดีวะ นี่แค่ข้ามวัน บัวก็ถูกหามส่งโรงพยาบาลซะแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น!”
ชยุติอึกอัก หลอบอกร้อยวันพันปีบัวไม่เคยเจ็บไข้ ทำไมถึงขั้นหามส่งโรงพยาบาล ชยุติขอโทษ ดำเกิงโวยเอาแต่ขอโทษ ดีแต่ปาก เจียงปรามให้หยุด มาลัยแทรกไม่ต้องห้ามดำเกิง ลูกผู้ชายถ้ามีเรื่องค้างคาใจก็ควรจะสะสางให้จบ แต่...ควรออกไปเอาเรื่องกันข้างนอก ให้คนไข้ได้พักผ่อน ดำเกิงชะงักจ้องหน้าชยุติเขม็ง
สองหนุ่มออกมาสะสางกันที่ลับตาคนภายในโรงพยาบาล ดำเกิงโกรธผลักชยุติติดผนังถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชยุติแก้ตัวว่าเป็นความผิดของตน ดำเกิงยิ่งโกรธที่เขาไม่ยอมรับว่าดูแลบัวไม่ได้ กนกวิภาโผล่มาตวาดดำเกิงที่มาทำร้ายพี่ชาย ดำเกิงชี้หน้าคาดโทษสองพี่น้องก่อนผละไป
“คอยดูนะ ถ้าบัวเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่”
กนกวิภาพยายามพูดปั่นหัวชยุติว่า ดำเกิงทำท่าเหมือนหึงหวงมากกว่าพี่ห่วงน้อง ชยุติเอ็ดบอกทั้งสองเป็นพี่น้องกัน หญิงสาวย้ำว่าไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ชายหนุ่มเริ่มสะกิดใจนิดๆ
ดำเกิงกลับเข้ามาในห้องด้วยอาการหงุดหงิด
เจียงคุยกับมาลัยจนเข้าใจกันดี ชวนกันกลับ ดำเกิงขออยู่ดูแลบัว ชยุติตามเข้ามาบอกตนเป็นสามีจะดูแลเอง ดำเกิงจะค้าน มาลัยรีบบอกว่ามีตนดูแลด้วยอีกคน ดำเกิงฮึดฮัดเดินตามเจียงออกไป
ชยุตินั่งกุมมือบัวรำพัน ตนเป็นต้นเหตุทำให้บัวต้องลำบาก มาลัยปลอบใจว่านี่เป็นบททดสอบบทหนึ่งเท่านั้น สำคัญที่พวกเขาต้องผ่านมันไปให้ได้ ชยุติรับคำแต่อดสงสารบัวไม่ได้
วลีกับวลัยมาเยี่ยมยิ่งจันทร์ บอกเธอว่าบัวได้รับผลกรรมนอนป่วยอยู่อีกห้องยังไม่ฟื้น ยิ่งจันทร์สะใจแต่อดน้อยใจไม่ได้ที่ชยุติไม่ห่วงตนอย่างที่ห่วงบัวบ้างเลย วลีปลอบปล่อยให้เขาหลงผิดไปก่อน พอตาสว่างเห็นธาตุแท้ของบัวก็จะสาปส่งหันมาเห็นคุณค่าของเธอ ยิ่งจันทร์ยิ้มย่อง
ระหว่างทางกลับ ดำเกิงยังบ่นเรื่องบัวโดนรังแก เจียงถามเห็นกับตาหรือ ดำเกิงสะอึกเถียงไม่ออก แต่ยังปักใจ หลอเตือนว่าเป็นเรื่องในครอบครัวอย่าไปยุ่ง เขาเถียงว่าบัวเป็นคนในครอบครัวเรา เจียงอ่อนใจเตือนสติ
“แล้วลื้อจะปกป้องอีได้ตลอดชีวิตไหม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผัวอี ส่วนเราทำได้เมื่อบัวขอเท่านั้น ถ้าอาบัวอียังไม่เอ่ยปาก แสดงว่าอีไม่ได้ต้องการ เข้าใจไหม”
หลอสำทับ “อาเกิ่งเอ๊ย...ระวังความหวังดีของลื้อจะกลายเป็นความหวังร้ายนะ”
ดำเกิงฮึดฮัดในใจขอตัวเข้าห้องน้ำแล้วจะตามไป เจียงกับหลอจึงเดินล่วงหน้าไปก่อนย้ำเขาอย่าเถลไถลให้รีบกลับบ้าน...ดำเกิงเดินหงุดหงิดมาเจอกนกวิภาดักรอ พูดจาเยาะหยันนึกว่าจะยอมแพ้กลับไปเสียแล้ว ดำเกิงถามยอมแพ้อะไร
“จริงสินะ ก็แกรักบัวนี่นา แกจะทิ้งบัวให้ทนทุกข์ทรมานไปได้ยังไง...แกคงรู้สินะว่ายัยบัวต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะอะไร”
“เพราะฝีมือม้าของเธอจริงๆสินะ!”
“มันก็ใช่ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าครอบครัวฉันไม่เคยต้อนรับมัน เพราะฉะนั้นป๊าม้าของฉันก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ยัยบัวกระเด็นออกไปจากบ้านให้ได้”
“คิดว่าฉันจะยอมให้ม้าเธอทำอะไรบัวงั้นเหรอ”
“ฉันรู้ ฉันถึงมาบอกไงให้รีบๆทำอะไรก็ได้ เพื่อเอาตัวนังบัวคืนไปซะ ก่อนที่มันจะสายเกินแก้ และนังบัวมันจะต้องเจ็บปวดเสียใจไปมากกว่านี้”
ดำเกิงฉุกคิด...ด้านชยุติยังนั่งกุมมือบัวไม่ห่าง มาลัยกำลังจะกลับบ้าน บอกจะให้ชูดวงเอาเสื้อผ้ามาให้เขา...สักพักกนกวิภาเปิดประตูเข้ามา ชยุติเกรงจะทำให้บัวตื่น จึงดันเธอออกไปคุยนอกห้อง กนกวิภาทำทีมีเรื่องใหญ่ไฟไหม้โรงงานให้เขารีบไปดู ชยุติหลงเชื่อ ฝากพยาบาลคอยดูแลบัวแทนตน ดำเกิงแอบดูอยู่มุมหนึ่ง พอเห็นชยุติไปแล้วก็เดินเข้ามาขอบใจกนกวิภาที่ช่วยแม้จะไม่จริงใจ หญิงสาวบอกไม่ต้องการคำขอบคุณ ต้องการให้เอาตัวบัวไปเสียที
ดำเกิงเข้ามานั่งกุมมือบัวอย่างห่วงใย บัวมีอาการขยับสีหน้าใกล้จะรู้สึกตัว...ระหว่างที่ชูดวงรอเอาเสื้อผ้าไปส่งให้ชยุติ จี๊ดบ่นสงสารบัวและว่าวลีใจร้าย จ๊าดเข้ามาหัวเราะบอกวลีไม่ได้ใจร้ายแค่ปกป้องลูกตัวเองไม่ให้เหลือบไรสูบเลือด จี๊ดติงปกป้องลูกตัวเองแล้วทำร้ายลูกคนอื่น จ๊าดพลั้งปากว่าอีกไม่นานบัวก็ได้กลับไปอยู่กับพ่อตัวเอง แผนครั้งนี้ดิ้นไม่หลุดแน่...มาลัยเข้ามาได้ยินถามแผนอะไร จ๊าดหน้าเจื่อนปฏิเสธพัลวัน มาลัยขู่อย่าให้รู้ทีหลัง
ด้านเจียงกับหลอชะเง้อรอดำเกิงกลับ ไหมฟ้าน้ำตานองหน้าเข้ามาแทน เพราะโดนพ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดไล่ หาว่าเป็นคนเลวอกตัญญู ไม่มีที่จะไปจึงต้องกลับมา เจียงไม่ถือโทษให้เธออยู่ด้วยกันเหมือนก่อน ไหมฟ้ากราบเจียงและหลอสัญญาจะทำงานทุกอย่างเป็นการไถ่โทษ
ในขณะที่ชยุติรีบมาโรงงานไม่เห็นมีไฟไหม้ก็ตรงไปสำนักงาน...ไชโยเพิ่งเซ็นสัญญากับแสงเดือนและล้วน จับมือกันจะโอนเงินให้ ชยุติโผล่เข้ามาถามว่าไฟไหม้ที่ไหน ไชโยส่ายหน้าบอกเรากำลังจะฉลองที่เซ็นสัญญากันแล้ว ชยุติรู้ทันทีว่าโดนกนกวิภาหลอกรีบวิ่งออกไป
“อ้าวตาติ จะรีบไปไหนวะ กลับมาฉลองกับป๊าก่อนสิวะ หึๆ อยากจะรีบกลับไปเห็นภาพบาดตาก็ตามใจ” ไชโยหันมาหัวเราะกับแสงเดือนและล้วนที่แผนการกำลังสำเร็จ...
ชยุติกลับมาถึงโรงพยาบาล เจอวลี วลัยและกนกวิภา รออยู่ก่อน เขาต่อว่ากนกวิภาทันที เธอโบ้ยให้ถามอาม้า วลีบอกต้องการพิสูจน์ให้เขาเห็นสันดานคน
“แกเข้าไปดูเองให้เห็นกับตาเลยสิ ม้าไม่พูดจะดีกว่า เดี๋ยวแกจะหาว่าม้าใส่ร้ายเมียแกอีก” ระหว่างนั้นบัวรู้สึกตัวขึ้นมาเจอดำเกิง เขาบอกเธอไข้ขึ้นสูงมากจนต้องส่งโรงพยาบาล บัวถามหาชยุติ ดำเกิงประชดไม่ต้องไปสนใจคนใจดำ ไปโรงงานไม่ได้ห่วงเธอเลย บัวน้อยใจนิดๆ ดำเกิงบอกเจียงกับหลอมาเยี่ยมเธอเพิ่งกลับไป ทุกคนเป็นห่วงเธอมาก บัวพยักหน้ารับรู้
ดำเกิงคาดคั้นถามทำไมถึงป่วย บัวเสียงอ่อยว่าทำตัวเอง เขาไม่เชื่อและว่าถ้าอยู่ที่นั่นไม่มีความสุขก็ออกมา เราช่วยกันทำงาน สักวันจะต้องมีเงินพอใช้หนี้พวกนั้น บัวพูดไม่ออก
“เกิ่งรักบัวนะ เกิ่งไม่อยากเห็นบัวต้องทนทุกข์แบบนั้นอีกแล้ว เกิ่งทนไม่ได้ เกิ่งทนไม่ได้จริงๆบัว” ดำเกิงดึงบัวมากอด
จังหวะนั้นชยุติเปิดประตูเข้ามา ได้ยินและเห็นภาพบาดตาก็ช็อก บัวกำลังเสียใจร้องไห้ออกมาในอ้อมกอด ของดำเกิง ชยุติยืนอึ้ง ว้าวุ่นใจไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นอย่างที่วลีพูด...ดำเกิงกอดบัวแนบแน่นบอกบัวว่าเขาไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน บัวหันมาเห็นชยุติยืนอึ้งก็ผละออกจากดำเกิงอย่างเกรงใจ แต่ดำเกิงไม่ทันเห็นกุมมือบัวขึ้นมาให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลบัวเอง
“แต่หน้าที่ดูแลบัว มันเป็นหน้าที่ของฉัน!” ชยุติเสียงเข้ม ดำเกิงกลับไม่สะทกสะท้านลุกขึ้นเผชิญหน้า
ชยุติย้ำ “หน้าที่ดูแลภรรยาเป็นหน้าที่ของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น”
“ถุย! ไม่ต้องมาพูดจาสวยงาม ก็แล้วไอ้คนที่เรียกตัวเองว่าผัว มันหายหัวไปไหนมาวะ ถึงปล่อยให้เมียนอนป่วยอยู่คนเดียวแบบนี้”
ชยุติชะงักเพราะตัวเองก็เพิ่งถูกหลอกมา วลี วลัยและกนกวิภาตามเข้ามาปั่นหัวชยุติอีก ว่าดำเกิงเข้ามาพลอดรักกับบัวขณะที่เขาไม่อยู่ ดำเกิงตวาดกลับให้หุบปากเน่าๆ บัวจำต้องขอร้องดำเกิงให้หยุดและกลับไปก่อน กนกวิภาเห็นดำเกิงลังเลก็เหน็บแนม
“เพราะใจมันอยู่ที่นี่ก็เลยไม่อยากไปไหนไกล น่าเห็นใจ”
ชยุติโกรธไล่ทุกคนออกไปให้หมด ทุกคนสะดุ้งไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้ จึงพากันล่าถอยไปก่อน ดำเกิงยังย้ำว่าจะกลับมาเยี่ยมใหม่ ยิ่งทำให้ชยุติไม่พอใจมากขึ้น
ooooooo
วลี วลัยและกนกวิภายืนดักรอถากถางดำเกิงหน้าห้องคนไข้ กนกวิภาปรบมือแดกดันว่าเขาเก่งมาก ทำหน้าที่พี่ชายได้ดีเยี่ยม ดำเกิงด่ากลับว่าพวกจิตใจอกุศล แล้วเดินไปอย่างเร็ว
กนกวิภาเจ็บใจที่มาด่าพวกตน วลีว่าดำเกิงดูท่าจะรักบัวมากถึงโมโหเป็นหมาบ้าแบบนี้ วลัยอยากรู้ว่าบัวรักเขาหรือเปล่า กนกวิภาคิดว่าดำเกิงรักบัวข้างเดียวไม่อย่างนั้นบัวคงไม่แต่งงานกับชยุติ วลีไม่สนใจเรื่องนี้อยากรู้ว่าชยุติจะจัดการกับบัวอย่างไร ทั้งสามขยับเข้าแอบฟัง
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ ชยุติจ้องตาบัวอย่างคาดคั้น บัวจ้องตอบนิ่งๆ ถามเขามีเรื่องอะไรจะคุยถ้าไม่มีตนอยากพัก ชายหนุ่มเสียงเข้มบอกเธอก็รู้ว่าเขาจะคุยอะไร
“ฉันไม่รู้...”
“ได้ งั้นผมจะถามคุณว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณกับเกิ่งถึงกอดกันกลมขนาดนั้น”
บัวย้อนถามทำไมตนจะกอดกับพี่ชายไม่ได้ ชยุติโกรธทีกับตนไม่ให้แตะเนื้อต้องตัว ตนคงเป็นส่วนเกิน บัวปฏิเสธไม่ได้พูดแบบนั้น ชายหนุ่มยังฉุนเฉียวไปกันใหญ่
“ผมมันไม่มีค่าในสายตาคุณเลยใช่ไหม!”
“แล้วฉันล่ะมีค่าในสายตาคุณรึเปล่า”
“คุณมีค่ากับผมเสมอ”
“แล้วหายไปไหนมา! ตอนที่ฉันเจ็บ ตอนที่ฉันทุกข์ คุณไม่เคยอยู่เลย แต่คนที่อยู่ข้างๆฉัน คอยปลอบฉันเสมอ มีแต่เกิ่งคนเดียวเท่านั้น” บัวสวน ทำเอาชยุติอึ้งไปสักพัก
อ่านละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ตอนที่ 9 วันที่ 29 ม.ค.61
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว บทประพันธ์โดย กราตร ศักตาละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว บทโทรทัศน์โดย ยิ่งยศ ปัญญา, สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว กำกับการแสดงโดย ธนากร โปษยานนท์
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ผลิตโดย บริษัท ดู เอนเตอร์เทนเมนต์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ควบคุมการผลิตโดย ธัญญา-พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ