อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 4 วันที่ 3 ม.ค.61
เจนเนตรไปเห็นม้า เห็นไร่ชาแล้วยิ่งคิดถึงพ่อ เรย์จะให้เธอไปเรียนต่อ เธอถามว่าจะให้ตนหนีปัญหาหรือ ตนทำไม่ได้ เรย์มองเจนเนตรวันนี้ที่เข้มแข็งผิดจากเดิมมากมายเช้านี้เจนเนตรไปห้องเก็บภาพของแดนไท แดนไทขอให้เธอนึกภาพหน้าคนร้ายที่ลักพาตัวเธอไปเพื่อจะวาดรูปมันออกมา เจนเนตรบอกว่าตนรู้ว่ามันมาจากปัญหาธุรกิจของพ่อ แต่ตนก็รอดมาแล้วไม่อยากจองเวร และตนจะระวังตัวด้วยการไปหัดยิงปืน
บังเอิญริมปิงมาที่ห้องเก็บภาพ แดนไทชะงัก เธอจึงกลบเกลื่อนว่าเคยมาซื้อภาพที่นี่ ทำเป็นดูภาพแล้วจะซื้อ แดนไทบอกว่าไม่ขาย และไล่ริมปิงทางอ้อมว่าตนมีธุระ วันหลังค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน
เมื่อพาเจนเนตรไปกินกาแฟกันที่ร้าน นักรบมาเจอจึงแอบถ่ายรูปแดนไทกับเจนเนตรไว้ ครู่เดียวอาหลาง เซียจื่อกับอู๋กงก็เดินเข้ามา พออาหลางเห็นเจนเนตรก็ชะงักเข้าไปถามว่าไหนว่าหายตัวไปไงล่ะ แดนไทสะอึกขึ้นอย่างไม่พอใจจนเกือบมีเรื่องกัน นักรบที่นั่งดูอยู่บอกว่าถ้าจะตีกันตนก็จะโทร.เรียกตำรวจ
พอดีสายตรวจขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา พวกอาหลางจึงถอยไป เจนเนตรขอบคุณนักรบ เขาบอกว่าตนเป็นพ่อค้าพลอยอยู่แถวนี้ ทั้งสองแนะนำตัวเองแก่กันจนแดนไทหมั่นไส้ชวนเจนเนตรกลับ นักรบจับตาดูความสัมพันธ์ของแดนไทกับเจนเนตรอย่างสังเกต
กลับมาเจอเรย์ที่ห้องขาว เจนเนตรจะล้างแผลให้แต่ผ้าก๊อซหมดจึงไปเอาที่กระรอก กระรอกบอกว่านายเรย์ไม่ยอมล้างแผลรอแต่นายหญิง แต่พอเจนเนตรถือผ้าก๊อซกลับไปก็เห็นไป่หลิงอยู่กับเรย์อย่างใกล้ชิด เธอชะงัก ไป่หลิงหันมาเห็นมองเจนเนตรด้วยสายตาเย้ยในที เจนเนตรจึงวางผ้าก๊อซไว้หน้าประตูและถอยไป
เรย์พะวักพะวนคอยเจนเนตรมาทำแผล กระรอกมาเห็นผ้าก๊อซวางอยู่หน้าห้องก็สงสัยว่าทำไมมาอยู่ตรงนี้ก็นายหญิงบอกว่าจะเอามาทำแผลให้นายเรย์ เรย์ออกมาพอดีถามกระรอกว่าคุณเจนเนตรอยู่ไหน
เปาซื่อเห็นไป่หลิงมาหาเรย์บ่อยบ่นกับเจนเนตรว่าสงสัยคุณเรย์จะติดบ่วงสาวสวย ถามว่าคุณหนูจะยอมให้คุณไป่หลิงมาเป็นพี่สะใภ้หรือ เจนเนตรนิ่งก่อนยิ้มจางๆ บอกเปาซื่อว่า
“หนูกับพี่เรย์เป็นครึ่งนึงของกันและกัน ใครที่พี่เรย์เลือก หนูก็ไม่มีข้อแม้ทั้งนั้น”
ooooooo
แดนไทไม่พอใจนักรบที่เหมือนคอยแอบดูพฤติกรรมของตน จนริมปิงเรียกประชุมทีมงานที่เซฟเฮาส์ในโรงแรม ไกล่เกลี่ยว่า
“ทุกคนมาที่นี่เพื่อเป้าหมายเดียวกัน แดนไทอยู่พื้นที่ตรงนี้มาก่อนรู้จักทุกอย่างก่อนเรา อยากทำงานครบหน้าก็ต้องยอมรับวิธีการของแดนไทด้วย”
แม้นักรบจะไม่พอใจ แต่จำต้องยอมรับในฐานะที่ริมปิงเป็นผู้บังคับบัญชา
ริมปิงหว่านล้อมแดนไทว่า หมวดนักรบเป็นคนบ้างานแต่ขี้เก๊กไปหน่อย ทำให้แดนไทเข้าใจนักรบดีขึ้น
ทั้งสองคุยกันถึงอดีตอย่างคนรู้กัน ริมปิงถามว่ายังโกรธตนหรือที่ขอเลิกกับเขาก่อนไปฝึก
“ไร้สาระ เลิกกันสิดี ผมก็กลับมาเป็นหนุ่มโสดในฝันของสาวๆได้เหมือนเดิม”
แดนไททำเป็นติดตลกปกปิดบางอย่างในใจของตน แล้วเขาก็วาดแผนที่รายงานข้อมูลเส้นทางลำเลียงยาเสพติดให้ริมปิงอย่างละเอียดว่า
“แม่น้ำเส้นนี้แยกออกมาผ่านป่าทึบ มีหมู่บ้านไม่มาก แต่ละหมู่บ้านห่างกันเดินทางไม่ถึงครึ่งวัน สะดวกมากถ้าจะใช้ขนของหลบด่านตำรวจ...แม่น้ำสายนี้ ไปสุดที่เขตไร่ชาเจนเนตร”
ooooooo
เจนเนตรไปฝึกยิงปืนมีแต่แดนไทที่รู้ เธอสั่งให้ปิดเป็นความลับ ไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดแม้แต่เรย์
ไป่หลิงใช้มารยาหลอกล่อเรย์เพื่อให้เจนเนตรเข้าใจผิดโดยให้ฟ้าใสสาวใช้คู่ใจคอยประสาน วันนี้เธอไปหาเรย์และอ้อนให้เขาไปส่งที่รีสอร์ต แต่พอไปถึงก็แกล้งทำว่าเป็นตะคริวที่เท้า เรย์หลงกลประคองไปปฐมพยาบาลที่ห้อง ระหว่างนั้นฟ้าใสก็ไลน์นัดเจนเนตรมาพบ
เจนเนตรที่พาแดนไทไปหาวิวสวยเพื่อวาดรูปจนถึงประตูลับ เธอบอกว่าเปิดไปจะพบอีกมิติหนึ่ง แดนไทใช้ความสามารถการเป็นนักสืบเปิดประตูลับได้ ก็พอดีเจนเนตรได้รับไลน์จากไป่หลิงที่ฟ้าใสส่งไปให้ เธอรีบไปหาคิดว่าจะสั่งชา
เรย์ดูแลไป่หลิงจนดีแล้วจะกลับ ออกมาเจอเจนเนตรกับแดนไท เขาถามว่ามาที่นี่ได้ยังไง เรย์พยายามจะอธิบายว่าตนมาที่นี่ทำไม ไป่หลิงก็ออกมาบอกว่าพอดีตนวูบ เรย์อยู่พอดีจึงช่วยไว้ เจนเนตรจึงให้ไป่หลิงพักผ่อนและขอตัวกลับ เรย์มองไป่หลิงอย่างสงสัย เธอรีบบอกว่าตนไม่รู้เรื่อง
เรย์ร้อนใจตามแดนไทกับเจนเนตรไป ไป่หลิงเร่งฟ้าใสให้ตามไปฟังว่าเขาพูดอะไรกัน
แดนไทรับรองกับเรย์ว่าตนจะส่งและดูแลเจนเนตรอย่างดี เรย์จึงกลับไป เจอฟ้าใสบอกว่าไป่หลิงเพิ่งหลับ แต่ที่แท้ไป่หลิงแอบดูปฏิกิริยาของเรย์อยู่
ooooooo
แดนไทพาเจนเนตรไปที่ร้านอาหารบ้านดิน เขาปลอบใจเธอว่าเรย์ไม่ติดผู้หญิงจนทิ้งน้องที่รักไปหรอก
“บางทีฉันก็กลัวการแยกจากกัน ครอบครัวฉัน...ฉันไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากพี่เรย์”
“ผมไงเจนเนตร ผมยังเป็นเพื่อนปากเสียให้คุณหายเหงาได้ ผมเป็นเสียงหัวเราะของคุณนะ”
ขณะเดียวกันนั้น นักรบก็ได้ข่าวว่าจะมีการส่งของกันวันนี้ที่ห้างสรรพสินค้าจึงไปกับมะกล่ำและลูกน้องสองคน มะกล่ำร้อนใจรีบส่งข้อความบอกแดนไท พอแดนไทได้รับข้อความก็รีบพาเจนเนตรไปส่งที่ไร่แล้วไปที่ห้างสรรพสินค้าทันที
ฝ่ายไป๋หู่กับอาหลางก็นัดพ่อค้ายาประชุมกัน อาหลางรวบรัดสรุปว่าทุกคนยินดีให้ป๊าตนเป็นหัวหน้าดูแลเส้นทางและทุกอย่างแล้วใช่ไหม พ่อค้าได้แต่มองหน้ากัน ไป๋หู่ยิ้มพอใจ
หมิงเต๋อโทรศัพท์ถามเรย์ว่าอยู่ไหน ไป๋หู่เปลี่ยนที่ประชุมแล้ว เรย์กับหม่าและเฉินรีบไปยังห้างสรรพสินค้า นักรบเห็นอาการรีบร้อนของเรย์กับหม่าและเฉินก็รีบตามไป
แดนไทไปเจอมะกล่ำ เขาบอกให้แยกกันอย่าให้ใครจับได้ บอกว่าตึกนี้คนพลุกพล่าน ถ้าจะสะดวกที่สุดคือดาดฟ้า
อาหลางบอกไป๋หู่ขณะเดินเข้าไปในห้างว่าตนปล่อยข่าวว่าจะมีการปล่อยของวันนี้ ตำรวจคงแห่กันมาที่นี่ ไป๋หู่สั่งว่าใครที่มาวันนี้ส่งคนไปเก็บให้หมด ทำเนียนๆ อาหลางเห็นแดนไทบอกว่าเป็นคนของเรย์มาติดตามตน ไป๋หู่บอกให้ “สั่งสอนมัน”
แดนไทถูกอาหลางที่รู้ตัวว่าถูกตามเล่นงานจนเกือบเสียที ดีที่ริมปิงตามไปช่วยไว้ อาหลางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงพากันหนีไป ริมปิงถามแดนไทว่าจับใครได้บ้าง แดนไทบอกว่าไม่มีใครส่งของ เราโดนหลอก
เรย์เข้าไปในที่ประชุมลับ ไป๋หู่ถามว่าไม่แสดงความยินดีกับตนหน่อยหรือ เย้ยว่าความพยายามของเขามันไร้ค่า ในที่สุดตนก็เป็นใหญ่เหนือทุกคน ถามเรย์ว่ายอมรับความพ่ายแพ้หรือยัง ไม่ใช่ความพ่ายแพ้ครั้งนี้เท่านั้น หากแต่อีกไม่นานอาณาจักรไข่มุกมังกร แค่กระดิกนิ้วมันก็ต้องเป็นของตนทั้งหมด
เรย์แค้นใจ พอหันกลับเจอสายตาหมิงเต๋อก็ยิ่งรู้สึกกดดัน หมิงเต๋อพูดทันทีว่า
“เห็นหรือยังเรย์ เธอคือคนทำลายอาณาจักรที่นายใหญ่สร้างมาด้วยชีวิต”
หมิงเต๋อมองเรย์ที่เดินกราดเกรี้ยวออกไปด้วยสายตาที่ไม่พอใจที่เรย์ทะนงตัวเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เพียงถูกหมิงเต๋อกดดัน เมื่อเรย์ไปพบเกาซิน ก็ถูกตำหนิอย่างรุนแรงว่า
“ใจไม่แกร่งฆ่าคนไม่ได้ อย่าคิดจะอยู่เหนือคน แกมัวทำอะไรอยู่เจิ้นหลง ทั้งๆที่พ่อบอกแกทุกอย่าง แค่แกทำตามที่พ่อบอก ไป๋หู่กับลูกมันจะไม่มีวันหัวเราะเยาะแกได้ กระทั่งหมิงเต๋อก็ต้องก้มหัวให้แก”
“ผมประมาทหมิงเต๋อเอง”
“แกต้องทำให้ทุกคนเห็นมาตั้งแต่แรก แกคือหนึ่งเดียวที่สมควรเป็นหัวหน้าไม่ใช่เจนเนตร ทายาทที่ไม่ประสีประสา”
“ผมจะเอาตำแหน่งหัวหน้ามาจากไป๋หู่ให้ได้”
“ถ้ามันง่าย พ่อคงไม่ต้องมาคอยสั่งสอนแก เจิ้นหลง ถ้าหัวใจแกยังเลือดเย็นไม่พอก็ออกไปจากเส้นทางนี้ซะ ไม่ต้องคิดจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตเจนเนตร เพราะต่อไปกระทั่งชีวิตแกเองก็จะไม่เหลือ”
เรย์กลับไปไร่ชาอย่างหัวเสียโกรธเกรี้ยว เจนเนตรถามว่าไม่สบายใจเรื่องอะไรบอกน้องได้ไหม เรย์ตอบห้วนๆว่าไม่มี แล้วเดินเลี่ยงไป
“พี่เรย์ พ่อสั่งว่าอย่าเดินหนีน้อง”
“อย่าพูดถึงพ่อ ตอนนี้มีแต่คนมีลมหายใจ” เรย์หันขวับเสียงแข็ง เจนเนตรตกใจบอกว่าถึงพ่อไม่อยู่แล้ว แต่พ่อยังคุ้มครองเรา เรย์บอกว่าไม่มีใครคุ้มครองน้องได้นอกจากพี่
“ถ้าความเป็นห่วงของน้องทำให้พี่หงุดหงิดก็โกรธน้องได้เลย แต่อย่าทำให้น้องรู้สึกว่าพี่ลืมพ่อ พี่ไม่เคารพพ่ออีกแล้ว” เจนเนตรเสียงเครือแล้วโดดขึ้นหลังม้าควบออกไปเลย
“ลี่จู...ลี่จู...” เรย์ตะโกนเรียก แต่เจนเนตรควบม้าออกไปไกลแล้ว เรย์ยิ่งหงุดหงิดที่ถูกกดดันจากทุกทาง
ooooooo
ริมปิงมาส่งแดนไทที่ห้องเก็บภาพ แดนไทขอบใจที่เธอไปช่วยได้ทันเวลา บอกให้เธอไปพักผ่อนเสีย ริมปิงแตะมือแดนไทเบาๆ บอกว่าตนเคยดูแลเขาและจำเรื่องของเขาได้ทุกอย่าง
เจนเนตรเข้ามาพอดี ริมปิงรีบดึงมือกลับ เจนเนตรมองภาพนั้นเก้อๆแล้วหันหลังออกไป แดนไทลุกขึ้นทันทีวิ่งตามไป ริมปิงมองอย่างรู้สึกว่าแดนไทแคร์เจนเนตรมาก
แดนไทชี้แจงว่าริมปิงเคยเป็นเพื่อนกัน เจนเนตรถามว่าแฟนเก่าใช่ไหม
“อืม...ผมไม่คิดว่าเราจะเจอกันอีก...ก็ไม่ได้คิดจะปิดอะไรหรอกนะ แต่ไม่รู้จะบอกตอนไหน”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย...คนเราก็ต้องมีอดีตกันทั้งนั้น”
แดนไทถามทันทีว่าเธอมีไหม เจนเนตรไม่ตอบ พอแดนไทถามย้ำ เธอบอกว่าไม่ตอบแสดงว่าไม่มี
“ก็ว่าล่ะ พี่ชายหวงขนาดนี้ใครเข้าใกล้ก็คงโดนกัดหมด แล้วยังไง ทำไมพี่เรย์เขาปล่อยคุณออกมาตอนนี้” เจนเนตรเงียบ แดนไทถามอีกว่า “เจนเนตรมีเรื่องอะไรกับพี่เรย์”
เจนเนตรกลั้นน้ำตาไม่ไหว ปล่อยให้ไหลออกมา บอกว่า
“ฉันไม่รู้แดนไท ฉันไม่รู้ว่าพี่เรย์ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า”
แดนไทพาเจนเนตรไปคุยกันที่มุมสวยบนดอย เธอคลายความอัดอั้นลง เล่าให้ฟังว่า
“พี่เรย์ไม่เคยอารมณ์เสียใส่ฉันเลย จนกระทั่งวันที่ฉันไปเจอพี่เรย์อยู่กับคุณไป่หลิง”
“ไม่เกี่ยวหรอก คนสนิทกับน้องสาว ความรักมันคนละส่วนกัน เรย์น่าจะมีเรื่องเครียดๆมากกว่า”
เจนเนตรถามว่าเขาก็เครียดใช่ไหม วันนี้มีแต่คนไม่สบายใจ มีอะไรบอกตนบ้าง เราเป็นเพื่อนกัน อย่ามีความลับกับตนเลย
เรย์ตามมาเจอพอดี เขาบอกว่า “พี่มารับกลับบ้านค่ะ” เรย์ขอบคุณแดนไทที่ช่วยดูแลน้องแทนตน
“สบายมาก ไปๆกลับไปได้แล้ว ผมจะได้ทำงาน” แดนไทร่าเริงทำเป็นโบกมือไล่สองพี่น้องให้กลับไป
เมื่อกลับถึงหน้าคฤหาสน์ เรย์ขอโทษทุกอย่าง ที่ตนพูดออกไปเพราะหงุดหงิด เจนเนตรบอกว่าไม่โกรธแล้ว ทั้งสองมองกันด้วยสายตาแห่งความรักห่วงใยเหมือนเดิม
ท่ามกลางแสงจันทร์นั้น หมิงเต๋อยืนมองความสนิทสนมของเรย์กับเจนเนตรอย่างหนักใจ
อีกมุมหนึ่งในเงาไม้ แดนไทแอบมองความสัมพันธ์ของเรย์กับเจนเนตรอยู่อย่างสงสัย
ooooooo
รุ่งขึ้นหมิงเต๋อบอกเจนเนตรว่าจะให้ทนายมาเปิดพินัยกรรม เธอติงว่าต้องรีบเปิดขนาดนี้เลยหรือ
“ต้องรีบครับ เพื่อความปลอดภัยของคุณหนู”
เจนเนตรถามว่าพินัยกรรมเกี่ยวอะไรกับความปลอดภัยของตน
“คนที่เป็นทายาทนายใหญ่ รับมอบสิทธิทุกอย่างจะได้รับการคุ้มครองจากพวกเราทุกคนที่ทำธุรกิจกับนายใหญ่ พินัยกรรมจะบอกไว้ว่า ทายาทของนายใหญ่ต้องทำอะไรบ้างกับอาณาจักรทั้งหมด”
เวลาเดียวกัน เรย์ยืนมองภาพถ่ายครอบครัวสามคนในห้องทำงานของอลัน เขามองไปที่อลันพึมพำ
“อาณาจักรไข่มุกมังกรยิ่งใหญ่เกินกว่าลี่จูจะดูแลได้ คนที่จะได้ปกครอง ต้องเป็นมังกร ไม่ใช่ไข่มุก”
ooooooo
เจนเนตรจูงจักรยานมากับแดนไทถึงหน้าถ้ำลับ เธอปรารภกับเขาว่าเจ็กหมิงเต๋อบอกว่าจะต้องเปิดพินัยกรรม เขาถามว่าไม่ดีหรือจะได้มีเงินใช้ เธอบอกว่าตนไม่สนใจเรื่องเงิน ทุกวันนี้ก็ไม่เดือดร้อน ช่วยพี่เรย์ขายชาก็ดีอยู่แล้ว
แดนไทเลียบเคียงว่าเธอสนิทกับพี่ชายดี เพราะพี่น้องบางคู่ก็ไม่สนิทกันแนบแน่นแบบนี้
“ไม่รู้สิ แต่ฉันสบายใจที่มีพี่เรย์คอยดูแล พี่เรย์ดูแลฉันแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
เจนเนตรถามว่าเลือกได้หรือยังว่าจะวาดไร่ชาตรงไหน แดนไทถามว่าตรงนี้ได้ไหม ตนชอบประตูบานนี้เพราะสวยและดูลึกลับมีอะไรน่าค้นหา
หมิงเต๋อยืนหันหลังอยู่ในห้องทำงานของอลัน เรย์เข้ามาเงียบกริบ หมิงเต๋อเอี้ยวตัวมองเรย์ถาม
“เพื่อนเธอคนนี้ดูจะสนิทกับคุณหนูเป็นพิเศษ”
อ่านละคร ไข่มุกมังกรไฟ ตอนที่ 4 วันที่ 3 ม.ค.61
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ บทประพันธ์โดย นายพันดีละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ กำกับการแสดงโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ผลิตโดย บริษัท เป่า จิน จง จำกัด
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ควบคุมการผลิตโดย นพพล โกมารชุน
ละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ออกอากาศทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง ไข่มุกมังกรไฟ ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ