อ่านละคร เงินปากผี ตอนที่ 3 วันที่ 28 ม.ค.61
เมฆาโมโหแทนพี่สาว จะปรี่มาเอาเรื่องวันพุธ แต่เลี้ยงโผล่มาช่วย ใช้คาถาเรียกฝูงอีกามาจิกทึ้งเมฆากับมาลินจนต้องหนีกลับห้อง อุไรมองตามยิ้มเยาะ มั่นใจว่าเป็นฝีมือเลี้ยง อดีตเจ้านายและเจ้าของบ้านตัวจริง ต่างจากรุ้งแก้วที่หน้าซีดด้วยความกลัว เมื่อเห็นเงาดำของชายหนุ่มปริศนาหายวับไปแบบต่อหน้าต่อตา!ooooooo
มาลินวิ่งตัวสั่นเข้ามาในห้อง ภาพฝูงอีการุมทึ้งยังติดตาจนหลอน คิดว่าพินทุอรอาจเลี้ยงผีไว้สู้กับเธอ เมฆาเห็นอาการหวาดกลัวของพี่สาวก็เข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง
“พี่เป็นอะไรไป ผมตกใจหมดเลย เหมือนพี่กลัวอะไรสักอย่าง”
ท่าทางวิตกกังวลของน้องชายทำให้มาลินได้สติ พยายามฝืนยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่แกเถอะ...เป็นไงบ้าง”
“ผมว่าบ้านนี้มีอะไรแปลกๆ ตอนผมจะต่อยไอ้พุธ จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีลมแรงๆปะทะตัวผม แรงมากๆเลยนะพี่”
“ใช่...ตะกี้ฉันก็เห็นภาพหลอนเป็นอีกาฝูงใหญ่บินมาจิกตีฉัน ฉันพยายามปัดป้อง แล้วจู่ๆมันก็หายวับไปกับตา”
“เราจะทำยังไงกันดีพี่”
เมฆาใจไม่ดี มาลินต้องเดินไปหยิบสายสิญจน์ในกระเป๋ามายื่นให้
“เอาติดตัวไว้ ฉันได้มาตอนไปเข้าพิธีสวดนพเคราะห์ ศักดิ์สิทธิ์มากนะเมฆา”
มาลินคิดว่าสายสิญจน์จะช่วยคุ้มครองเธอกับน้องชายได้ ไหนจะผีเด็กบริวารของอาจารย์หยด แต่นอกจากผีเด็กจะไม่กล้าหือกับเลี้ยง เมฆายังถูกเลี้ยงใช้เป็นเครื่องมือลวงเธอมาที่สระน้ำอีก
สภาพนอนคว่ำหน้าลอยในสระของเมฆาทำให้มาลินสติแตก วิ่งไปดูแล้วถึงกับตะลึง เมื่อร่างของน้องชายหายไป กลายเป็นร่างของเธอลอยขึ้นอืด มาลินพยายามว่ายกลับมาที่ขอบสระ แต่ถูกมือใครบางคนฉุดให้จมน้ำ เลี้ยงนั่นเองที่จะเอาชีวิตเธอล้างแค้นให้ลูกทั้งสอง แต่หลวงตาอ่ำส่งกระแสจิตมาห้ามไว้
“การฆ่าคนเป็นบาป จะทำให้โยมเลี้ยงไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิดเหมือนคนอื่นเขา”
หลวงตาอ่ำส่งกระแสจิตจากบ้านร้างที่เก็บโลงศพเลี้ยง พลันเจ้าของบ้านก็โผล่ร่างโปร่งแสงมาเอาเรื่อง
“หลวงตามาขวางผมทำไม ผมจะฆ่ามัน”
“การฆ่าคนอื่นเป็นบาปมหันต์นะ ทำไมโยมเลี้ยงถึงคิดจะฆ่าคนอื่นล่ะ”
“ใครก็ตามที่มันทำร้ายผม หรือทำร้ายคนที่ผมรัก ผมจะไม่ไว้ชีวิตมัน ผมต้องแก้แค้น ไม่มีใครห้ามผมได้หรอก”
“ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่กว่าพุทธคุณหรอก พุทธคุณบริสุทธิ์...มีพลังยิ่งกว่าพลังทั้งมวล ต่อให้โยมเลี้ยงมีอาคมแค่ไหน ก็สู้พุทธคุณไม่ได้ โยมเลี้ยงอย่าประมาท...เชื่อหลวงตาเถอะ”
เลี้ยงไม่เชื่อ หัวเราะเยาะหยันเสียงดัง ก่อนประกาศกร้าว
“ถ้ามันทำร้ายผมหรือคนที่ผมรัก ผมก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!”
ooooooo
ความอาฆาตของเลี้ยงทำให้หลวงตาอ่ำหนักใจ แต่ทำได้แค่เพียงช่วยแผ่เมตตาให้เลี้ยงคิดได้เท่านั้น ธงชาติกับทศเพิ่งกลับจากตระเวนขายเหรียญเงินปากผีที่ได้จากโลงศพของเลี้ยง เห็นหลวงตาก็ละล่ำละลักแก้ตัวว่ากลับดึกเพราะทำงานพิเศษ เลยถูกย้อนอย่างรู้ทันว่าโกหกพระเป็นบาป
คำพูดของหลวงตาอ่ำทำให้ธงชาติกับทศร้อนตัว รีบเค้นคอตันเพราะเห็นว่าหลวงตาเพิ่งออกมาจากบ้านร้าง
“มึงบอกมา...หลวงตาไปที่บ้านร้างทำไม”
ตันตกใจเสียงดังของลูกศิษย์วัดทั้งสอง ตะกุกตะกักตอบเสียงสั่น
“คุณท่านบอกหลวงตาว่าจะ...จะฆ่าไอ้...ไอ้คนที่เอาเหรียญ...เอาเหรียญไป”
ธงชาติกับทศหน้าซีดเพราะมีชนักติดหลังแอบขโมยเงินปากผี ตันพอเดาท่าทางนั้นได้ เบิกตาโพลง
“แก...แก...แกสองคนเอา...เอาเงิน...เงินปากผีของคุณท่านไปหรือเปล่า”
คำถามเหมือนรู้ทันของตันทำให้ธงชาติกับทศของขึ้น ตั้งท่าจะเตะให้หายคลั่ง แต่หลวงตาอ่ำที่ได้ยินเสียงเอะอะของเหล่าลูกศิษย์วัดโผล่มาห้ามเสียก่อน และท่าทางกลัวตัวสั่นของตันทำให้นึกเมตตา ปลอบเสียงอ่อน
“กลัวผีโยมเลี้ยงเหรอตัน...คุณท่านของเอ็งเขาไม่ทำอะไรหรอก เอ็งไม่ได้ขโมยของเขานี่นา”
พูดจบก็ผละไป ทิ้งทศกับธงชาติให้มองหน้ากันเครียดๆ...หรือว่าหลวงตาจะรู้เรื่องพวกเขาขโมยเงินปากผีแล้ว...
ค่ำคืนอันแสนวุ่นวายผ่านพ้นอย่างช้าๆ อย่างน้อยก็ในความคิดของมาลินที่ถูกเล่นงานจนหลอนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เช้าวันต่อมาเลยสั่งให้เมฆาน้องชายคนเดียวเก็บของกลับไปอยู่บ้านเก่า
อุไรตรวจดูความเรียบร้อยของบ้านตามหน้าที่แต่เช้าเช่นกัน เจอน้อยยืนหาวก็หมั่นไส้ อดแขวะไม่ได้
“เขาวุ่นวายกันทั้งคืน มุดหัวอยู่แต่ในห้อง แทนที่จะมาช่วยกันบ้าง”
น้อยส่ายหน้า รู้สึกขยาดกับเหตุการณ์ประหลาดช่วงหลายวันที่ผ่านมา “ใครจะกล้าออกมาล่ะป้า นับวันบ้านนี้มีอะไรแปลกๆขึ้นทุกที ฉันบอกตรงๆนะว่าฉันกลัว
นี่ถ้าหางานใหม่ได้เมื่อไหร่ก็ไม่อยู่แล้ว”
“ให้มันจริงเถอะวะ กลัวแต่ว่าที่ทนอยู่นี่เพราะอยากรวยทางลัด”
“อ้าว...ป้า...หมายความว่าไง ฉันไม่ได้คิดแบบป้าหรอกนะ”
อุไรปราดไปหยิกสาวใช้ พร้อมเอ็ด “นังน้อย...เอ็งคิดว่าข้าจะทำอะไร...เอ็งน่ะทำตัวดีๆนะนังน้อยข้าเห็นเล่นหูเล่นตากับไอ้เมฆาน้องนังมาลินอยู่บ่อยๆ...ระวังจะท้องไม่มีพ่อ”
“ก็ถ้าบุญมาวาสนาส่งให้นังน้อยได้เป็นคุณนายกับเขาบ้าง นังน้อยก็เอานะป้า อีกอย่าง...คุณเมฆาเขาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ต่อไปบ้านนี้ก็ต้องเป็นของพี่สาวเขา ยังไงฉันก็ต้องได้ส่วนแบ่งบ้างหรอกน่า”
คำพูดฝันเพ้อเจ้อของสาวใช้ทำให้อุไรปวดประสาท เอ่ยปากไล่แบบรำคาญๆ
“ไปให้ไกลๆข้าเลยนังน้อย...ก่อนที่ข้าจะเหลืออดทนไม่ได้”
“ถ้าไม่ช่วยทำงาน อย่าด่าก็แล้วกัน...ออกปากไล่ฉันเองนะ”
น้อยไม่ยี่หระท่าทางไม่พอใจของอุไร เดินหนีไปหาเมฆาถึงห้อง ก่อนจะถูกไล่ตะเพิด เพราะเมฆากับมาลินยังผวากับเรื่องเมื่อคืนและจะรีบกลับไปตั้งหลักที่บ้านเก่า
วันพุธยินดีมากที่สองพี่น้องใจโฉดจะออกจากบ้าน เอ่ยปากไล่ให้ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก เมฆาโมโห สวนกลับอย่างกราดเกรี้ยวและพาลถึงรุ้งแก้วแฟนสาวของวันพุธ
“จำไว้นะ...กูจะเอานังนี่มาเป็นเมียให้ได้!”
ooooooo
มาลินกับเมฆาออกไปแล้ว บรรยากาศในบ้านเสริมจึงกลับสู่ความสงบ อุไรโล่งใจมาก แต่ไม่วายคาใจท่าทางแปลกๆของมาลินก่อนออกจากบ้านที่โพกหน้าโพกตาเหมือนต้องการจะปิดบังบางอย่าง
อุไรปัดเรื่องของสองพี่น้องใจโฉดทิ้งและกลับเข้าบ้าน พร้อมสัมผัสพิเศษของเลี้ยงที่ทำให้เธอยิ้มบางๆ
“อิฉันคิดถึงคุณท่านค่ะ อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับคืนมาเหมือนเดิม ตอนนี้คุณเสริมอยู่โรงพยาบาลนะคะ พวกเรากำลังลำบากค่ะคุณท่าน คุณท่านต้องไม่ทิ้งพวกเรานะคะ”
เลี้ยงยอมปรากฏร่างโปร่งแสงของตัวเองให้แม่บ้านเก่าแก่เห็นเป็นครั้งแรก
“ฉันจะปกป้องทุกคนในบ้านนี้ เธอไม่ต้องห่วงอะไร”
คำสัญญาของเลี้ยง อดีตเจ้านายและเจ้าของบ้านตัวจริง ทำให้อุไรสบายใจขึ้น เชื่อว่ามาลินกับเมฆาจะไม่มีวันได้อะไรจากบ้านหลังนี้ เพราะมีวิญญาณของเลี้ยงคอยคุ้มครอง
ไม่มีใครรู้ว่ามาลินต้องเจออะไรบ้างหลังถูกเล่นงานเมื่อคืน นอกจากเกือบจมน้ำตายเพราะมีมือปริศนาฉุดขา ใบหน้าสวยงามที่เธอภูมิใจหนักหนายังมีลายดอกไม้พาดขึ้นอีกต่างหาก
มาลินร้อนใจมาก รีบส่งเมฆาที่บ้านเก่าและกำชับไม่ให้กลับไปบ้านเสริมอีกจนกว่าเธอจะเรียก หลังจากนั้นจึงรุดไปหาอาจารย์หยดที่สำนัก และพบว่าหมอผีใหญ่ตายแล้วอย่างสยดสยอง!
ชาวบ้านโจษจันเรื่องการตายของอาจารย์หยดอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะความจริงที่ว่าหมอผีใหญ่มีรอยดอกไม้พาดตามตัว มาลินได้ฟังแล้วถึงกับพูดไม่ออก ยกมือลูบหน้าตัวเองที่มีรอยนั้นเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน!
เลี้ยงลำพองใจคิดว่าออกจากกระปุกสะกดวิญญาณแล้วจะทำอะไรใครก็ได้ บุกไปฆ่าเมฆาถึงในบ้านเก่า แต่อีกฝ่ายมีสายสิญจน์ที่ข้อมือ จึงกลายเป็นเขาที่ต้องหอบมือมีแผลเหวอะหวะกลับไป
รุ้งแก้วตื่นมาช่วยอุไรเตรียมอาหารเช้าเหมือนเคย พร้อมฟังวันพุธกับพินทุอรคุยกันเรื่องเสริมและการ
รับมือมาลิน แม่เลี้ยงใจร้ายที่ระรานสองพี่น้องไม่หยุด อุไรเฝ้าสังเกตท่าทางของรุ้งแก้วเงียบๆ จนเมื่ออีกฝ่าย
หน้าซีดเหมือนเห็นหรือกลัวอะไรบางอย่าง จึงลากตัวไปคุยตามลำพัง
วันพุธกับพินทุอรได้แต่มองตามหลังรุ้งแก้วเครียดๆ ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่กลัวมากว่าอีกฝ่ายจะประสาทหลอนเพราะบ่นว่าเห็นผีหรือวิญญาณตลอดเวลา
ความจริงคือรุ้งแก้วเห็นวิญญาณเลี้ยง หรือที่เธอเข้าใจว่าเป็นชายปริศนาที่เห็นบ่อยขึ้นในระยะหลัง ในสภาพร่างสะบักสะบอมและมือเป็นแผลเหวอะหวะ อุไรพอเดาได้ว่ารุ้งแก้วน่าจะมีสัมผัสพิเศษ ไม่รอช้าเปิดฉากถามตรงๆ
“ผู้ชายที่หนูรุ้งเห็น...หน้าตายังไงคะ อายุสักเท่าไหร่”
“ก็สักประมาณสี่สิบปีค่ะ เอ๊ะ...ป้าเชื่อรุ้งเหรอคะ”
อุไรสบตารุ้งแก้ว ก่อนพยักหน้า “เชื่อซี...ป้าเองก็เคยเห็นอะไรแปลกๆเหมือนหนูรุ้งเหมือนกัน ของอย่างนี้ ...ไม่เกิดขึ้นกับตัว พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ ยิ่งคุณพุธน่ะ...เธอไม่เคยเชื่ออะไรเลย”
“เขาดูน่าสงสารจังค่ะป้า”
“น่าสงสาร...คนที่หนูรุ้งเห็นน่ะเหรอคะ”
“ค่ะ...มือเขาเหมือน...”
“เหมือนอะไรคะหนูรุ้ง”
“เหมือนมือเขาถูกไฟไหม้น่ะค่ะ”
คำบอกเล่าของรุ้งแก้วทำให้อุไรตกใจมาก...หรือว่าเลี้ยงจะถูกใครทำร้าย!
ooooooo
มาลินกลุ้มใจเรื่องรอยดอกไม้บนหน้า ขับรถใจลอยจนถึงสุสานจีนแห่งหนึ่ง และเกือบชนกับรถขนศพของพวกชาวบ้าน หญิงสาวพยายามบอกให้ทุกคนหลีกทาง แต่ไม่มีใครสนใจฟัง เธอเลยจะลงจากรถไปไล่
แต่บรรยากาศในสุสานจีนก็น่าสะพรึงกว่าที่เธอคิดไว้ ลมพัดแรงเหมือนจะมีพายุทำให้มาลินขนลุก เมื่อกวาดตามองรอบตัวก็เห็นแต่พวกชาวบ้านท่าทางน่ากลัว จนกระทั่งได้สบตากับใครคนหนึ่ง!
จูหยวน ซินแสหนุ่มใหญ่ อดีตคู่ปรับของเลี้ยงเมื่อครั้งมีชีวิต กำลังทำพิธีไล่ดวงวิญญาณเร่ร่อนบริเวณสุสาน สัมผัสบางอย่างบอกเขาว่าใครบางคนกำลังมองมา...
มาลินนั่นเองที่ตกใจจนหน้าซีดเมื่อเห็นเขา
ทำพิธีไล่ผีหรือดวงวิญญาณ รีบหนีไปขึ้นรถ แต่ไม่ทันเหยียบคันเร่ง ผู้ชายที่ทำพิธีไล่ผีคนนั้นก็โผล่มาเกาะขอบประตูรถ
“หลีกไป...นี่รถของฉัน แล้วเราก็ไม่รู้จักกัน”
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก”
“หลีกไป! รถของฉัน...เราไม่รู้จักกัน”
จูหยวนหัวเราะเยาะ ก่อนเป่ามนตร์ดำทำให้ลมพัดผ้าคลุมหน้าของมาลินออก เผยให้เห็นรอยดอกไม้บนใบหน้าสวยงามของเธอ มาลินตะลึงมาก จนเมื่อตั้งสติจึงออกรถอย่างรวดเร็ว
มาลินตัดสินใจไม่กลับบ้านเสริม แต่ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พนักงานมาส่งถึงห้องพักและแนะนำสิ่งอำนวยความสะดวกภายในโรงแรม พร้อมเชิญชวนให้ไปดูจูหยวน ซินแสใหญ่คนดัง จะทำพิธีริมสระน้ำของโรงแรม
เลี้ยงที่แอบตามมาลินมาถึงโรงแรมได้ยินชื่อ
จูหยวนอดีตคู่ปรับก็ของขึ้น พึมพำเสียงห้วน
“ไอ้จูหยวน...ชาตินี้ข้าคงหนีแกไม่พ้น ดี...จะได้รู้กันซะทีว่าแกกับข้า ใครคือเจ้าแห่งไสยเวท!”
วันเดียวกันในห้างสรรพสินค้ากลางเมือง...ธงชาติกับทศเอาเหรียญเงินทองที่ได้จากปากผีไปขาย แต่ไม่มีพ่อค้าพระหรือของขลังคนไหนสนใจซื้อ เพราะไม่มีใครรู้จักที่มาของเหรียญหรืออิทธิฤทธิ์ของมันมาก่อน
ธงชาติหงุดหงิดมากเพราะตระเวนขายกี่ร้านพ่อค้าแทบทุกรายบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าทศซึ่งปั้นแต่งเรื่องราวของเหรียญเป็นตุเป็นตะเล่านิทานหลอกเด็ก!
“ไหนเอ็งว่ารู้จักเยอะไงวะ ทำไมขายไม่ได้เลย ข้าว่าถ้ามันให้ร้อยสองร้อยก็เอาเถอะวะ...กินหนมขำๆว่ะ”
“ขืนทำยังงั้นราคาก็ตกหมด ข้ารับรองว่าอีกไม่กี่วันหรอก เหรียญนี่มีราคาแน่”
“เอ็งจะทำยังไง”
“ยังไม่รู้...แต่เอ็งไว้ใจข้าเถอะน่าไอ้ชาติ”
“เมื่อไหร่จะเลิกโม้วะ...”
ooooooo
วันพุธพาพินทุอรน้องสาวกับรุ้งแก้วแฟนสาวไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล เสริมสีหน้าดีขึ้น แม้จะยังเศร้าซึมเพราะอาการอัมพาตจากอุบัติเหตุรถชน
“ที่บ้านเป็นไงบ้าง พ่ออยากกลับบ้านจังเลย แต่ว่าตอนนี้ขาพ่อ...”
“คุณพ่ออย่าเพิ่งคิดมากสิครับ หมอเขายังไม่สรุป”
พินทุอรเห็นพ่ออาการดีขึ้นก็อดแขวะถึงมาลินไม่ได้ อยากให้พ่อรู้เช่นเห็นชาติเมียใหม่
“เอ๊ะ...นี่คุณมาลินไม่ได้มาเยี่ยมคุณพ่อเหรอคะ เห็นออกจากบ้านตั้งแต่เช้า พินยังคิดว่ามาเยี่ยมคุณพ่อซะอีก”
“พิน...ไม่เอาน่า” วันพุธปรามน้องสาว
“อย่าห้ามพินเลยค่ะ พินอยากให้คุณพ่อตาสว่าง เขาไม่ได้รักคุณพ่อจริงหรอก เชื่อพินเถอะค่ะ”
รุ้งแก้วเห็นท่าไม่ดี พาตัวพินทุอรออกไปก่อน ทิ้งวันพุธให้คุยกับเสริมตามลำพัง
“หมอเขาบอกพ่อแล้ว...พ่อคงเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะดูแลคุณพ่อเอง คุณพ่อต้องหาย หมอเดี๋ยวนี้เก่งครับ”
“พุธ...ถ้าหากว่าวันหนึ่งพ่อเป็นอะไรไป อย่าทิ้งน้องกับป้าอุไรนะ...รับปากพ่อได้ไหม”
“คุณพ่ออย่าพูดยังงี้นะครับ ผมไม่อยากฟัง...”
อ่านละคร เงินปากผี ตอนที่ 3 วันที่ 28 ม.ค.61
ละครเรื่องเงินปากผี บทประพันธ์โดย ประดิษฐ์ กัลย์จาฤกละครเรื่องเงินปากผี บทโทรทัศน์โดย ภาคย์รพี
ละครเรื่องเงินปากผี กำกับการแสดงโดย บรรจง สินธนมงคลกุล
ละครเรื่องเงินปากผี ผลิตโดย บริษัท กันตนา เอฟ โวลูชั่น จำกัด
ละครเรื่องเงินปากผี ออกอากาศ ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ทีมา ไทยรัฐ