อ่านละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ตอนที่ 3 วันที่ 10 ม.ค.61
ยิ่งจันทร์ตาโต วลีพาไปนั่งพักรอชยุติลงมา...จี๊ดกับจ๊าดแย่งกันถือกระเป๋ายิ่งจันทร์ ซึ่งดูใหญ่ราวกับจะหอบของมาค้างคืน จ๊าดชื่นชอบยิ่งจันทร์แต่จี๊ดไม่ชอบตรงที่เธอแต่งตัวโป๊เกินไปวลีขึ้นมาคะยั้นคะยอให้ชยุติลงไปเล่นเทนนิสกับยิ่งจันทร์ เขาอิดออดขออยู่เป็นเพื่อนอาม่าสนุกกว่า วลีโวยจะเปรียบกันได้อย่างไร แล้วพยายามพูดให้เขาเห็นว่า ถ้าตกล่องปล่องชิ้นกับยิ่งจันทร์จะสุขสบายไปทั้งชาติ ชยุติค้านว่าจะมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อตนไม่ได้รักเธอ วลีอ่อนใจจึงขอให้ศึกษาดูใจกันไป แต่ถ้าเขายังไม่มีใครที่เหมาะสม เขาจะต้องแต่งงานกับยิ่งจันทร์
ชยุติจำต้องลงมาร่วมวง ยิ่งจันทร์แต่งชุดเทนนิสสั้นจู๋ พยายามกระโดดให้กระโปรงพะเยิบขึ้น ชยุติปรายตามองอย่างอ่อนใจ...กนกวิภาจับคู่กับยิ่งจันทร์ อีกฝ่ายเป็นชยุติเพียงคนเดียว พอเริ่มตี ยิ่งจันทร์ไม่ยอมรับลูก เอาแต่กระโดดให้กระโปรงเปิด และทำท่าเก๋ๆ ตีไม่โดนลูกสักครั้ง
วลีเห็นไชโยนั่งมองตาค้างก็สะกิดเตือนว่านั่นว่าที่ลูกสะใภ้ มาลัยเดินมาด้านหลัง ส่งสัญญาณให้ชยุติว่าจะไปรอที่เดิม เขาพยักหน้ายิ้มๆ มาลัยทำทีเดินออกกำลังไปเรื่อยๆไม่ให้ใครผิดสังเกต...ชยุติแกล้งปวดท้องขอไปเข้าห้องน้ำ ยิ่งจันทร์แอบขำที่เขาพูดจาไพเราะ ไชโยร้องบอกให้เธอซ้อมเสิร์ฟไปพลางๆก่อน วลีรู้ทันกระทุ้งศอกใส่สีข้างสามีจนจุก
ชยุติเดินมาทางหลังบ้านกำลังจะปีนกำแพงออกไป จี๊ด จ๊าดเห็นคิดว่าขโมยร้องขึ้น ชยุติรีบปรามทำท่าจุ๊ปากให้เงียบ ทั้งสองจึงเงียบกริบ ชูดวงวิ่งมาเห็นท่าจุ๊ปากของเจ้านายก็ชะงักอีกคน พอชยุติกระโดดออกไปแล้ว ทั้งสามยืนงงว่าเจ้านายหมายความว่าอะไร
มาลัยกำลังซื้อขนมแจกเด็กๆ ชยุติวิ่งมาสมทบ มาลัยถามว่าแฟนไม่ว่าอะไรหรือ เขาโวยว่าไม่ใช่แฟน อาม่าร้องอ้าว...พ่อแม่อุตส่าห์หามาให้ เขาหัวเราะอ้อนว่ารอให้อาม่าหาให้ดีกว่า
“พ่อแม่แกได้ยินเข้า มันต้องชีช้ำแหงๆ” มาลัยหัวเราะคิก
เวลาผ่านไปสักพัก ฟ้าเริ่มมืด กนกวิภา วลี วลัยและไชโยเริ่มตบยุงกันเปาะแปะ ต่างแปลกใจที่ชยุติหายไปนาน ยิ่งจันทร์ซ้อมเสิร์ฟจนแข้งขาหมดแรง เริ่มบ่นว่าทำไมชยุติหายไปนาน จ๊าดเข้ามารายงานว่าอาหารตั้งโต๊ะเรียบร้อย วลีจึงถามถึงชยุติ เธออึกอักกว่าจะบอกว่ากระโดดกำแพงออกหลังบ้านไปนานแล้ว วลีรู้ทันทีว่าต้องไปโรงงิ้วอีกแน่
ยิ่งจันทร์เสียใจที่โดนทิ้ง ตะบึงตะบอนลากกระเป๋าจะกลับบ้าน กนกวิภาอาสาไปส่งก็งอนพาลว่าจะไปเองให้เธอคอยบอกชยุติว่า ตนรู้สึกด้อยค่าสิ้นราคาก็วันนี้ ไชโยจึงเรียกชูดวงให้ไปส่งแทน วลีหันมาเล่นงานจี๊ดกับจ๊าดที่ไม่มารายงานแต่แรก
ooooooo
หลังโรงงิ้ว บัวนั่งแต่งหน้าแต่งตัว ดำเกิงชะโงกมองคนดูที่เข้ามาอย่างล้นหลามจนที่นั่งแทบไม่พอ หลอปลาบปลื้มใจอย่างมาก ดำเกิงเห็นมาลัยมาก็บอกเจียงว่าอาม่าใจดีมาอีกแล้ว
เจียงโผล่หน้าไปดูแล้วว่า “หลานชายแกก็มาด้วย ท่าทางดีนะ โหงวเฮ้งดี”
“พวกอีอุตส่าห์มาดูงิ้วคณะเราทุกคืนเลย สงสัยจะติดใจ” หลอหัวเราะมีความสุข
บัวได้ฟังแล้วหวั่นไหว พอถึงเวลาออกแสดง บัวร้องและร่ายรำได้สนุกสนานสวยงาม คนดูปรบมือเกรียวกราว...กลับเข้าหลังเวที ดำเกิงกุลีกุจอหาน้ำให้ดื่มและช่วยปลดเครื่องทรง บัวอดเหลียวไปมองหน้าเวทีไม่ได้ ตรึงจิตหมั่นไส้แกล้งบ่นให้ใครมาช่วยตนบ้าง บัวบอกดำเกิงไปช่วยแต่เขาไม่ยอมไปหาว่าอยู่ใกล้เดี๋ยวบ้าตาม นกขมิ้นจำต้องเข้าช่วยเอง
เจียงออกมาทักทายมาลัย ชยุติยกมือไหว้ มาลัยบอกว่าตนตั้งใจมาดูทุกคืน ของสวยของงามอย่างนี้เดี๋ยวนี้หาดูยาก แล้วถามถึงบัว เจียงบอกว่าเปลี่ยนชุดและล้างหน้าอยู่ มาลัยบอกให้ชยุติเอารางวัลไปให้บัวที่หลังเวที เจียงจะเรียกบัวลงมาให้
“ไม่เป็นไรๆ ถ้าเถ้าแก่ไม่รังเกียจ”
“ไม่รังเกียจหรอกครับ แต่ออกจะเกรงใจ หลังฉากมันรกรุงรัง”
ชยุติรีบบอกว่าตนชอบมันดูขลังดี เจียงจึงเชิญตามสบายและบอกว่าพรุ่งนี้จะแสดงเป็นวันสุดท้ายเพราะหมดเทศกาล อีกนานคงกลับมาเล่นใหม่ มาลัยบ่นเสียดายพรุ่งนี้จะต้องมาให้ได้
ชยุติเดินมาหลังเวที บัวเห็นรีบหลบหลังราวชุดงิ้ว ดำเกิงเข้ามาขวางและต่อว่าชยุติห้ามขึ้นมาบนนี้ เขารีบบอกว่าอาม่าให้เอารางวัลมาให้บัว ดำเกิงคว้าเงินรางวัลหมับ
“เดี๋ยวเอาไปให้เอง ออกไปได้แล้ว บนนี้เป็นเขตหวงห้ามนะ รู้จักมีมารยาทซะบ้างสิ”
“ขอโทษครับ แต่ผมอยากเจอบัวจริงๆ”
“เอ๊ะ พูดกันไม่รู้เรื่อง จะต้องให้โยนกันออกไปรึไง”
ชยุติเห็นเท้าคู่หนึ่งอยู่หลังม่าน ก็พรวดไปกระชากเปิดออก ตรึงจิตกระโจมอกอยู่ตกใจร้องลั่น ชายหนุ่มหน้าเจื่อนรีบขอโทษ นกขมิ้นวิ่งมาจะเอาเรื่อง ดำเกิงได้ทีแกล้งเหน็บ
“ไป ลงไปซะดีๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว โธ่เอ๊ย...ทำฟอร์มมาเป็นผู้ดี ที่แท้ก็โรคจิตชอบแอบดูเขานี่หว่า”
ชยุติกลับออกไป บัวโล่งอก อีกใจก็เวทนาเขา ดำเกิงเอาเงินรางวัลมาให้บัวบอกว่าผู้หญิงแก่คนเดิมเอามาให้ บัวรู้ทันทีว่าดำเกิงโกหก จึงต่อว่าคราวหลังอย่าโกหกอีก ตนไม่ชอบ
“เกิ่งขอโทษนะ เกิ่งไม่ได้ตั้งใจ แค่ไม่อยากให้นายนั่นมายุ่มย่ามกับบัวเท่านั้นเอง”
“บัวรู้ว่าอะไรควรไม่ควรนะเกิ่ง ไม่ต้องห่วงหรอก” บัวมองออกไปยังชยุติกับมาลัย...
กลับถึงบ้าน ชยุติถูกไชโยเอ็ดตะโรใส่ว่าทำตัวไร้สมอง ไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนนอก ที่ทิ้งยิ่งจันทร์ไปแบบนั้น กนกวิภาและวลัยพลอยผสมโรง ว่าเขาทำขายหน้ามากที่ปีนรั้วหนีไปดูงิ้ว วลีปรามให้ทุกคนหยุด แล้วหันมาพูดกับชยุติอย่างจริงจัง
“เอาล่ะ เรามาพูดกันใหม่ให้เข้าใจ เรื่องมันอยู่ตรงที่ม้าต้องการให้ลูกแคร์หนูยิ่งจันทร์ให้มากกว่านี้”
“แล้วผมไม่ให้เกียรติยิ่งจันทร์ตรงไหนล่ะครับม้า”
“ยังมีหน้ามาย้อนถามอีก การหนีหนูยิ่งจันทร์ไปซึ่งๆหน้าอย่างที่แกทำวันนี้ มันยิ่งกว่าไม่ให้เกียรติกันเสียอีก”
ชยุติตัดบท ถ้าตนทำให้ทุกคนไม่พอใจ พรุ่งนี้จะไปขอโทษยิ่งจันทร์เพื่อให้ทุกคนสบายใจ ตอนนี้ตนขอตัวไปนอนก่อน วลัยบ่นไล่หลังว่าติดใจอะไรงิ้วนักหนา...แต่กระนั้น ชยุตินอนไม่หลับ นั่งวาดภาพบัวลงเฟรมผ้าใบในชุดไป๋ซู่เจินร่ายรำอย่างอ่อนช้อย ดวงหน้าหวานซึ้ง
ด้านบัวนั่งมองดวงจันทร์ร้องงิ้วอยู่ที่ม้าหินลำพัง ในใจคิดถึงหน้าชยุติ เจียงสัมผัสได้ประสาผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน จึงเข้ามาดักคอว่าร้องได้เพราะมาก เวลาไป๋ซู่เจินรำพึงรำพันถึงพระเอก น้ำเสียงต้องเศร้ากว่านี้เพราะมันเป็นรักต้องห้าม ไม่มีวันเป็นไปได้ บัวหลบตา
“น่าสงสารไป๋ซู่เจินนะป๊า อยากจะรักแต่ก็รักไม่ได้”
“เพราะตัวเองต่ำต้อยกว่า นางถึงต้องเจียมตัวไงล่ะ”
“แต่บนโลกนี้ไม่มีใครด้อยค่าเกินกว่าที่จะมีความรักไม่ใช่เหรอป๊า”
“คนที่มีหัวใจมีความรักได้ทั้งนั้น แต่อย่าใฝ่สูงเกินไป จะเสียใจไม่รู้ตัว” เจียงสอนอย่างแยบยล แต่บัวก็รู้ว่าเขาต้องการเตือน จึงบอกว่าตนเข้าใจ เจียงให้ไปนอนพักผ่อน
บัวเดินกลับเข้าบ้าน เจียงมองตามอย่างห่วงใย กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
ooooooo
ชยุติจะออกไปทำงานแต่เช้า ไชโยกับวลีคิดว่าลูกคงสำนึกผิดเรื่องเมื่อคืน จึงเตือนอย่าลืมไปขอโทษยิ่งจันทร์...แต่ความจริงแล้วชยุติออกมาดักรอบัวที่ป้ายรถเมล์ปากซอย
พอบัวเดินมาเขาก็เข้าทักทายและขอไปส่งมหาวิทยาลัย บัวปฏิเสธและบอกว่า เราเพิ่งรู้จักกันพูดคุยกันไม่กี่ประโยค ยังรู้จักกันไม่ดีพอ ชยุติแย้งว่าเรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก
“เรื่องมันผ่านมานานแล้วคุณชยุติ ถ้าคุณคิดว่าคุณได้รู้จักผู้หญิงสักคน ได้พูดคุยกันไม่กี่ประโยค คุณชวนเขาขึ้นรถคุณแล้วเขาจะตกลงทันที คุณกำลังดูถูกผู้หญิงคนนั้นค่ะ”
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะครับ”
บัวตัดบทจะรีบไป ชยุติตาม ทันใดกนกวิภาขับรถผ่านมาเห็นพี่ชายเดินอยู่ข้างทางก็บีบแตรเรียก เธอไม่ทันเห็นบัวเพราะขึ้นรถเมล์ไปเสียก่อน ชยุติแก้ตัวว่าเจอคนรู้จักเลยแวะทัก...
ร้านในตลาด ตรึงจิตกับนกขมิ้นนั่งโซ้ยส้มตำรอน้ำแดงจากอาโก ไหมฟ้าเดินกรีดกรายโชว์สร้อยคอทองคำ อาโกร้องทัก ได้ผัวแค่ข้ามคืนมีทองเส้นใหญ่ใส่แล้ว ตรึงจิตกับนกขมิ้นหันมอง ไหมฟ้ายิ่งเย้ยว่าของมันแน่อยู่แล้ว
ตรึงจิตหมั่นไส้จับหน้านกขมิ้นไม่ให้มองและว่าทองเส้นโตอย่างนั้นคงเป็นทองชุบ ไหมฟ้าโวยกลับว่าน้ำหน้าอย่างเธอของปลอมยังไม่มีปัญญาหามาใส่ ตรึงจิตโกรธ นกขมิ้นรีบดึงไว้ไม่ให้มีเรื่อง แต่ไหมฟ้ากลับคว้าน้ำแดงมาสาดหน้าตรึงจิตก่อน
เกิดความวุ่นวายขึ้นจนได้ ตรึงจิตไม่ยอม คว้าน้ำแดงเข้มข้นสาดกลับ ไหมฟ้าร้องกรี๊ดๆปราดเข้าตบตีกันยกใหญ่ ชาวบ้านเชียร์กันเฮๆ
บ่ายวันนั้น วลีกับไชโยต้อนรับขับสู้ล้วนกับแสงเดือนที่ห้องรับแขกโรงงานน้ำปลาของพวกเขา ทั้งสองมาพูดคุยเรื่องที่ทำให้ยิ่งจันทร์ร้องไห้ฟูมฟาย พอรู้ว่าชยุติพาอาม่าไปดูงิ้วก็ทำทีชื่นชมว่าช่างเป็นหลานที่น่ารัก แถมบอกว่ายิ่งจันทร์ก็ชอบดูงิ้วและศิลปการแสดงพวกลำตัด หมอลำ ลิเก เพราะเห็นว่าเป็นศิลปะชั้นสูง คราวหน้าให้ชวนเธอไปดูด้วย วลีโล่งอก
ชยุติเลี้ยวรถเข้ามาในโรงงาน เห็นรถของแสงเดือนก็รีบสั่งงานหัวหน้าคนงานและขับรถกลับออกไป
วลีชะเง้อรอลูกชายจนหัวหน้าคนงานเข้ามารายงานว่า ชยุติโทร.มาบอกว่าวันนี้ไม่เข้าบริษัท ต้องไปรับกนกวิภาที่มหาวิทยาลัย ไชโยแปลกใจเพราะลูกสาวขับรถไปเองชักสงสัยหรือรถจะเสีย คงต้องออกรถคันใหม่ไว้ให้อีกสักสองสามคัน ล้วนกับแสงเดือนตาโตกับความร่ำรวยของครอบครัวนี้
พอกลับมาขึ้นรถ แสงเดือนบ่นว่าชยุติเหมือนจะหลบหน้าพวกเรา ล้วนว่าไม่เป็นไรเพราะวลีกับไชโยอยากดองกับเรามาก ไม่นานเขาก็ต้องมาเป็นลูกเขยเราแน่ คนขับรถแทรกให้จ่ายค่าเช่ารถวันนี้ก่อนดีกว่า แสงเดือนสะบัดเสียงว่ารู้แล้ว จ่ายจนกระเป๋าจะฉีกเนี่ย
อ่านละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ตอนที่ 3 วันที่ 10 ม.ค.61
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว บทประพันธ์โดย กราตร ศักตาละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว บทโทรทัศน์โดย ยิ่งยศ ปัญญา, สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว กำกับการแสดงโดย ธนากร โปษยานนท์
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ผลิตโดย บริษัท ดู เอนเตอร์เทนเมนต์ จำกัด
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ควบคุมการผลิตโดย ธัญญา-พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครเรื่อง เสน่ห์นางงิ้ว ออกอากาศทุกวันพุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ