อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนอวสาน[ตอนจบ]
“สู้ๆ” เบญจคีย์และเนตรมณีก็ให้กำลังใจหมอด้วยทุกคนกำมือทำท่าสู้ๆให้กำลังใจ แต่ปราณนต์นิ่ง ไม่มีอารมณ์ จันทร์วิภาเลยจับมือปราณนต์ขึ้นมาให้ทำท่าสู้ๆ แต่พอจันทร์วิภาปล่อยมือ มือปราณนต์ก็ตกลงต่องแต่ง จันทร์วิภาจับขึ้นมาอีกที พอปล่อยก็เป็นอย่างเดิม
“หมอณนต์ไม่สู้แล้ว” จันทร์วิภาครวญกับเพื่อนๆ
ระหว่างทางกลับบ้าน ภารตีเดินตามลูกสาวมาแล้วเอ่ยเตือนขึ้น“หมอณนต์อุตส่าห์มีน้ำใจ ทำขนมมาง้อ แต่ลูกไปทำงี่เง่าใส่เขามากๆ ระวังเถอะเขาเลิกง้อขึ้นมาจะเสียใจ”
“แม่...” ภัทรินเอ่ยตัดพ้อ ยืนฮึดฮัด มองกลับไปด้านหลัง ไม่เห็นปราณนต์ตามมา แต่ไม่สน สะบัดหน้าเดินต่อไป
ที่ร้านกาแฟของเนตรมณี ปราณนต์นั่งเครียดอยู่ในร้านครุ่นคิดหาวิธีง้อภัทริน
“พวกคุณบอกผมที ผมต้องง้อยังไงแบบไหนเหรอ ภัทรถึงจะยอมให้อภัยผม.. ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“จันทร์ดูทรงแล้ว ยัยภัทรรักคุณหมอมากกว่าโกรธนะคะ ถ้าง้อถูกจุด น่าจะหายโกรธไม่ยาก”
“แล้ววิธีการง้อคนอย่างยัยภัทร ง่ายมากกกกก” เนตรมณีเอ่ยขึ้นยิ้มๆ
“ทำไมผมจะไม่กล้า” ปราณนต์ทำท่าเอาจริงเอาจัง
“พวกเราจะช่วยนายเอง” ปราณนต์หันกลับมา พบว่าปราณกับอัณณายืนอยู่
“พี่ปราณ! อัณณา!”
เช้าวันใหม่ ที่บ้านของภารตี ภัทรินเดินออกมาจากห้องนอน มองหาแม่ แต่ไม่เห็นใคร หญิงสาวเดินมองหาแม่ออกมานอกบ้าน แล้วก็ต้องผงะ เพราะตรงหน้ามีปราณนต์ยืนอยู่ โดยมีภารตี จันทร์วิภา เบญจคีย์ เนตรมณี ยืนห้อมล้อม
“นายมาทำไม” ภัทรินเอ่ยถามอย่างตกใจ
ปราณนต์ประกาศ “ขอให้ทุกคนเป็นสักขีพยาน..ผม หมอปราณนต์ จะทำทุกอย่างเพื่อง้อภัทรินให้ใจอ่อนยอมกลับมาเป็นภรรยาแสนดีของผมให้จงได้!!”
“เฮ!!!!” เหล่าเพื่อนสาวของภัทรินตบมือโห่ร้อง
“ชั้นไม่มีเวลาเล่นตลกกับนาย..แม่คะ ภัทรไปไร่นะคะ..หลบ! ชั้นจะไปทำงาน” ภัทรินผลักปราณนต์ แล้วจะเดินออกไปนอกเขตบ้าน แต่แล้วต้องตะลึง ยืนแข็งทื่อ เพราะที่หน้าทางเข้าบ้าน มีช้างตัวโตยืนผงาดง้ำรออยู่ แล้วมันก็หมอบลง และใช้งวงจับป้ายขึ้นมาตั้ง มีข้อความว่า “หมอณนต์รักภัทรินจริงๆนะ เชื่อช้างเถอะ”
“ถึงกับจ้างช้างมาเลยเหรอ” ภัทรินตะลึงคิดไม่ถึง
“มีมากกว่านี้อีก” ปราณนต์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ภัทรินทึ่ง อึ้ง จะเดินหนี แต่อยู่ๆ ช้างเอางวงมารัดยกตัวภัทรินขึ้นมา ภัทรินร้องวี้ดว้าย ตกใจ
ภัทรินนั่งอยู่บนหลังช้างกับปราณนต์ ตัวโยนโยกไปมา
“คิดว่าทำอย่างนี้แล้วชั้นจะให้อภัยงั้นเหรอ”
“อย่าเพิ่งออกตัวแรงจนกว่าจะได้เห็นความเว่อร์ทั้งหมดของผม”
“เอาสิ ชั้นก็อยากรู้ว่านายจะทำได้แค่ไหน”
ช้างหยุดเดิน ย่อตัวลง เพื่อให้คนทั้งสองลงจากหลังช้าง
ปราณนต์โดดลงมาก่อน แล้วยื่นมือรอรับภัทริน “เชิญครับ”
หญิงสาวลงตามจากหลังช้างมา .แล้วไง จบแค่นี้?”
“นั่น” ปราณนต์ยิ้มแฉ่ง แล้วชี้ให้ภัทรินหันไปดูข้างหลัง หญิงสาวกลับหันหลังไป พบว่ามีเด็กหญิงชาวเขา 4 คนมายืนรออยู่แล้ว ทั้ง 4 คนถือพวงดอกไม้ รีบเข้ามารุมสวมให้ภัทริน ทั้งสวมข้อมือ สวมคอ สวมศีรษะเป็นมงกุฎ
“เจ้าหญิงขุนผาหมอก” เด็กเอ่ยยิ้มๆ ภัทรินเขิน งงๆ หันกลับมาหาปราณนต์ แต่ปรากฏว่าปราณนต์หายไปแล้ว พอหันมาอีกที พวกเด็กๆ ก็วิ่งหนีหายไป เหลือแต่ภัทรินคนเดียว ยืนงงไปมา แล้วอยู่ๆภัทรินก็ต้องตะลึง เมื่อมองไปอีกด้าน
ปราณนต์ขี่ม้าสีขาวเข้ามาหาภัทริน “ผมมารับเจ้าหญิงของผมครับ” ชายหนุ่มยื่นมือจากหลังม้ามารอรับภัทริน หญิงสาวเขิน ทำฟอร์ม แต่ก็ยื่นมือไปจับ
ปราณนต์ขี่ม้ามาโดยมีภัทรินนั่งแบบตะแคงข้างอยู่ภายในวงแขน ปราณนต์ยิ้ม
ภัทรินทำฟอร์มตลอด “นายจะเบียดชั้นมากไปแล้วนะ”
“ชู่ว์...” ปราณนต์ทำท่าให้ตั้งใจฟัง ภัทรินเงียบ สักพัก มีเสียงกุ๊งกิ๊งแบบเสียงโมบายล์ดังมา ภัทรินมองไปรอบๆบริเวณ พบว่าตามแนวต้นไม้ตลอดเส้นทาง มีโมบายห้อยเป็นระยะๆ ส่งเสียงไพเราะเบาๆ มากับสายลม
“เสียงโมบายล์”
“เสียงลมต่างหาก” ปราณนต์ยิ้ม
ภัทรินทึ่งกับความชวนฝันที่เกิดขึ้น เมื่อมองไปด้านหน้าแล้วเห็นทุ่งหญ้ากว้าง แต่กลับมีกังหันลมสีขาวๆ แซมเด่นขึ้นมาราวกับที่นี่คือทุ่งดอกกังหันลม กังหันลมทุกดอกกำลังหมุนติ้วๆ ภัทรินยิ่งตะลึง ตาวาว รู้สึกสวยงามกับสิ่งที่เห็น
ปราณนต์กระซิบข้างหู “คุณจะได้รู้ ว่าลมอยู่ข้างตัวคุณเสมอ” ชายหนุ่มบังคับม้าเดินไปในทุ่งดอกกังหันลม
ปราณนต์บังคับม้ามาหยุดกลางทุ่งดอกกังหัน แล้วก็ลงจากหลังม้า เอื้อมมือให้ภัทรินจับเพื่อลงมา แต่พอภัทรินลงมา ปราณนต์ก็อุ้มภัทรินเอาไว้ทันที แทบไม่ให้เท้าแตะพื้น
“อะไรอีก!!” ภัทรินร้องถามอย่างตกใจ
ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเดินผ่านทุ่งกังหันไป ที่ปลายทางเป็นหน้าผามองไปเห็นวิวกว้างไกล และตรงบริเวณนั้นมีโซฟาหลุยส์สวยอลังการได้ฟีลเจ้าหญิงๆ ควีนส์ๆ โดดเด่นตัดกับทุ่งหญ้า และที่พนักแขนของเก้าอี้มีลูกโป่งผูกเอาไว้ลูกนึง ปราณนต์วางภัทรินลงที่โซฟานั้น หญิงสาวรู้สึกทึ่ง
“เซอร์ไพรส์สำหรับเจ้าหญิงของผม..ชอบใช่มั้ยครับ”
ภัทรินเผลอตื่นเต้นทึ่งๆอยู่ ต้องรีบทำหน้าบึ้ง ลอยหน้าน่าหมั่นไส้ “ก็..งั้นๆ”
“ตอนคุณเห็นกังหันลมผมเห็นนะว่าคุณทำตาปรือเคลิ้ม”
ภัทรินถลึงตากลบเกลื่อน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วชอบ “แล้วไง..เวอร์ได้แค่นี้เองเหรอ”
“มีอีกอย่างนึง เป็นไม้ตาย”
“อะไร”
ปราณนต์ดึงลูกโป่งที่ผูกตรงพนักเก้าอี้มา ยื่นมาตรงหน้าภัทริน
“หือ?” ภัทรินงง
อยู่ๆ ปราณนต์จิ้มลูกโป่งแตก..ปัง!!ต่อหน้า
“ว้าย!!!” ภัทรินตกใจ ปิดตา แล้วก็ลืมตาขึ้นมาเพื่อจะต่อว่าปราณนต์ “นายแกล้....” ภัทรินไม่ทันได้ด่า ต้องชะงักไป เพราะพบว่าตรงหน้า ปราณนต์กำลังถือเชือกแดงที่ห้อยแหวนวงหนึ่งเอาไว้ ภัทรินมองแหวนนั้นอย่างจำได้ในทันที เพราะมันคือแหวนแต่งงาน วงที่ทำตกน้ำไป “แหวน..”
“มันแช่น้ำนานไปหน่อย เลยดูหมองไปนิดนึง คงไม่เป็นไรนะ”
ภัทรินช็อกที่ได้เห็นแหวน ความตื้นตันแทบทะลักล้นออกมาจนต้องรีบเอามือปิดปากไว้
ปราณนต์ถือแหวน แล้วคุกเข่าลงต่อหน้า “ภัทริน หย่ากับผมเถอะ..การแต่งงานปลอมๆ ของเรามันจะได้จบ แล้วผมจะได้ขอคุณแต่งงานใหม่อีกครั้ง”
“ชั้นจะหย่ากับนาย”
“ขอบคุณที่หย่ากับผม..” ปราณนต์ยิ้ม “ภัทริน ผมรักคุณ ผมอยากอยู่กับคุณ ถ้าคุณไม่รังเกียจผู้ชายที่มีประวัติหย่าร้าง..แต่งงานกับผมนะ”
“ประวัติชั้นก็ไม่ค่อยดีเหมือนกัน ถ้ารับได้ก็..” ภัทรินยื่นมือให้ ปราณนต์คว้ามือภัทรินมา แล้วสวมแหวนคืนให้ สองคนมองตาซาบซึ้ง
ทันใดนั้นเอง พวกปราณ อัณณา ภารตี จันทร์วิภา เบญจคีย์ เนตรมณี และชาวบ้านต่างๆ ก็แห่กันออกมา ทุกคนเฮฮาปาร์ตี้ โห่ร้องยินดีสุดๆๆ
“เฮ้ย รีบออกมาทำไม..บอกแล้วไงว่าให้จูบก่อนๆ..หลบไปก่อน ไปๆๆ” ปราณนต์ร้องโวยวายขึ้น
“ไม่ทันแระ” ภัทรินหัวเราะทั้งน้ำตา
ปราณนต์ทำท่าเซ็ง อดจูบเจ้าสาว ทุกคนขำๆ พวกชาวเขาโห่ร้องเพลง เฮฮามีความสุขไปด้วย
อีกด้านหนึ่ง พระอาทิตย์กำลังตก ปราณกับอัณณายืนชมวิวอยู่ด้วยกันที่ด้านหนึ่ง มีลมผ่านหน้าเบาๆ กับแสงแดดยามเย็น ทั้งสองสูดอากาศ ชื่นชมธรรมชาติเต็มปอด สดชื่น ผ่อนคลาย
“ที่นี่อากาศดีทั้งวันเลยเนอะ..ตอนพระอาทิตย์ขึ้นก็สดชื่นอย่างนึง ตอนตกก็อบอุ่นไปอีกแบบ ดีจังเลย”
“แล้วอัณชอบแบบไหนมากกว่า?”
“อืม ไม่รู้สิ มันก็ทำให้รู้สึกดีทั้งสองช่วงนะ..แต่อัณเป็นคนตื่นสาย ธรรมชาติของอัณเลยไม่ค่อยลงล็อกกับตอนพระอาทิตย์ขึ้น เลยมีโอกาสได้ชื่นชมแดดอุ่นๆตอนเย็นมากกว่า”
“แล้วอัณมีความสุขมั้ย”
“มีสิ” อัณณายิ้มสดชื่น จริงใจ ปราณยิ้มตอบ “ขอบคุณนะปราณ..ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนที่แสนดีของอัณตลอดมา”
พระอาทิตย์ใกล้ตก แสงสีทองสวยงามอาบทั่วท้องทุ่งกังหันลม กังหันลมยังคงหมุนล้อเล่นกับแสงอาทิตย์ ภัทรินและปราณนต์นั่งอยู่บนเก้าอี้หลุยส์ด้วยกัน สนิทสนมใกล้ชิด ภัทรินกำลังส่องดูแหวนที่อยู่ในนิ้ว
“คิดยังไงถึงไปงมแหวนขึ้นมาให้ชั้น”
ปราณนต์โอบกอดภัทรินไว้ “ก็รักอ่ะ”
“บ้ามากกว่า..ไปงมหาแหวนวงเดียวในทะเลสาบ มีแต่คนบ้า เพี้ยน สติไม่สมประกอบเท่านั้นแหละ”
“แล้วรักคนบ้าป่ะล่ะ”
“ชิ!”
ปราณนต์ตื๊อถาม จับหน้าหญิงสาวให้หันมา “รักป่าวววว”
“ไม่”
“อ้าว ไรอ่ะ”
“เห็นหน้าก็อยากจะทุบตีให้ตายคามือ คนบ้า ทำตัวน่าหมั่นไส้..” ภัทรินจับหน้าชายหนุ่มให้หันมา “ห้ามหลอกชั้นอีกเข้าใจมั้ย!!”
“เอ่อ..นี่คือ..คำสั่ง..หรือคำสาป?”
“คำสาป!..ชั้นจะสาปให้นายพูดแต่ความจริงกับชั้น ห้ามปิดบังซ่อนเร้นอะไรอีกโดยเฉพาะความรักเข้าใจมั้ย”
ปราณนต์ยิ้ม ทำหน้าเคลิ้ม “ผมรักคุณ..รักมาก..คืนนี้ผมจะนอนกอดคุณทั้งคืน แล้วตอนนี้ผมก็อยากจูบคุณมาก”
“นี่!!” ภัทรินเขิน วางหน้าไม่ถูก
“ก็คุณสาปผมให้พูดแต่ความจริงนะ..ผมจะจับคุณมาจูบแล้วนะ” ปราณนต์ต์คว้าภัทรินเข้ามาใกล้ หญิงสาวพยายามลุกหนี ปราณนต์คว้าตัวดึงมา แล้วเอาหน้าเข้าไปซบที่ท้องภัทริน “ขอพ่อจูบหน่อยนะ” ภัทรินชะงัก
ปล่อยให้ปราณนต์กอดตัวเองไป “รีบๆ ออกมานะลูก พ่อสัญญาจะดูแลลูกให้ดีที่สุด ลูกจะต้องมีสุขภาพจิตที่ดีเพราะพ่อจะทำให้แม่มีความสุขทุกวินาทีเลย..มามะ ขอพ่อหอมให้ชื่นใจหน่อย” ปราณนต์เอ่ยขึ้น พร้อมกับจะเปิดชายเสื้อ
ภัทรินตกใจ รีบห้ามไว้ “จะทำอะไร”
“จะหอมลูก อยู่เฉยๆ” ปราณนต์จะหอมท้องภัทริน
แต่ภัทรินดิ้นคิกคักด้วยความจั๊กจี้ “อย่าๆๆๆ”
“อะไรกันอ่ะคุณ พ่อลูกจะหอมกันหน่อยทำไมต้องกีดกันด้วย..ถ้าไม่ให้หอมลูก งั้นผมหอมแม่แทน มาๆๆๆ” ปราณนต์ดึงหญิงสาวเข้ามากอด จะหอม แต่ภัทรินไม่ยอมให้หอม เล่นกันไป หัวเราะหยอกล้อมีความสุข
ค่ำแล้ว ปราณนต์และภัทรินนอนกับพื้นหญ้า ใช้เท้ายกเท้าพาดเก้าอี้หลุยส์ตัวเดิมไว้ ทั้งคู่แหงนหน้าขึ้นฟ้า โดยเอาเสื้อนอกของปราณนต์คลุมตัวเอาไว้ด้วยกัน
ปราณนต์กับภัทรินกำลังชูกังหันลมขึ้น ชูสุดแขนให้มันรับลมและหมุน เล่นกันว่าของใครหมุนได้เร็วกว่า หัวเราะกันสนุกสนาน ท่ามกลางดวงดาวบนฟ้าที่โอบล้อมไว้ ปราณนต์หันหน้ามามองดูภัทรินยามมีความสุข พลอยยิ้มไปด้วย
ภัทรินยังเล่นกังหันอยู่ ไม่ได้หันมา “มองอะไร..อย่าคิดว่าชั้นไม่มองแล้วจะไม่รู้นะว่านายแอบมองชั้นอยู่..และยิ้ม”
“เก่งจริงนะ..ทายต่อสิ” ปราณนต์ยิ้ม
“และนายกำลังจะพูดว่า..คุณสวยจังเลยภัทร”
“คุณสวยจังเลยภัทร” ปราณนต์เอ่ยตามหญิงสาว
“และนายกำลังจะเอื้อมมือมาลูบผมชั้น” ภัทรินเอ่ยต่อ ปราณนต์เอามือมาลูบผมภัทริน “แล้วพูดว่า..ผมของคุณดำสลวยสวยเก๋มีเสน่ห์จับใจผมมากเลย”
“ผมของคุณดำสลวยสวยเก๋มีเสน่ห์จับใจผมมากเลย” ปราณนต์ชักขำกับสำนวนของอีกฝ่าย
“คุณเกิดมาพร้อมๆ กับคำว่านางฟ้าหรือเปล่า”
“หือ?”
“จะไม่พูดเหรอ”
“คุณเกิดมาพร้อมกับคำว่านางฟ้าหรือเปล่านะ” ปราณนต์เอ่ยขึ้น
ภัทรินยิ้ม สมใจที่ปราณนต์ทำตามคำสั่ง หันมามองหน้าปราณนต์ “ขอบคุณนะ ที่ทำเพื่อชั้นขนาดนี้”
“ขอบคุณคุณเหมือนกัน” ทั้งสองคนยิ้มให้กัน แล้วอยู่ๆ ลมหนาวพัดผ่านมาวูบใหญ่ ทั้งภัทรินชะงักกึกด้วยความหนาวเย็น “หึ๋ยยย ลมบ้า พัดมาไม่ให้ซุ่ม...”
“ชู่ว์...อย่าด่า..มีความเชื่อเกี่ยวกับลมอย่างนึง เขาบอกว่าเวลาต้องเผชิญกับลมแรงๆ อย่าตื่นตระหนก อย่าด่าทอ แต่ให้เราทักทาย สวัสดีสายลม แล้วจะได้รับการคุ้มครองจากผู้ที่มากับสายลม”
“ผู้ที่มากับสายลม? ใคร?” ปราณนต์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “ใคร? อย่าบอกนะว่า..”
“ความรัก” คำตอบของปราณนต์ ทำให้ภัทรินนิ่งไป ยิ้ม เขิน
อีกด้านหนึ่ง ปราณกับอัณณากำลังเดินกลับที่พักด้วยกัน อยู่ๆ มีลมหนาวพัดผ่านมาวูบใหญ่ อัณณาถึงกับหยุดเดิน ยืนนิ่งเกร็ง ประสานมือสองข้างถูๆ กันที่ช่วงหน้าอก เพื่อจะรอให้ลมพัดผ่านไปก่อนแล้วค่อยเดินต่อ แต่อยู่ๆ ปราณเข้ามาโอบ แล้วยิ้มอบอุ่นให้ อัณณามองปราณ ยิ้ม ไม่ถือสาอะไร แล้วทั้งสองคนก็เดินต่อ เคียงกัน
ปราณนต์มองภัทรินอย่างรักหวานซึ้ง “ภัทร..ผมรักคุณนะ”
ภัทรินยิ้ม “ชั้นเห็นความรักของนายแล้ว”
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน วาบหวาม ก่อนที่ปราณนต์จะค่อยๆ ขยับหน้าเข้าไปจะจูบ ภัทรินหลับตารอ แต่แล้วลมหนาวก็พัดมาวูบใหญ่ทำเอาทั้งสองคนผงะชะงัก ไม่ได้จูบกัน พอมองกัน ก็หัวเราะคิกคักกันออกมาอีก กังหันลมยังหมุนคู่กันไปอยู่รอบๆ คนทั้งคู่
เวลาผ่านไป ที่บ้านของปราณนต์ เสียงโมบายล์กุ๊งกิ๊งที่แขวนอยู่ตามกรอบหน้าต่าง ระเบียงของบ้าน ส่งเสียงเบาๆ เสนาะหู ภัทรินกำลังนั่งคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่ “ภัทรทำบัญชีให้เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวให้หมอณนต์เอาไปให้นะคะ..” ภัทรินหันไปตะโกน “ที่ร้ากกก นมลูกได้หรือยัง”
ปราณนต์วิ่งออกมาจากในบ้าน ในสภาพพ่อมือใหม่ หัวฟูกับการเลี้ยงลูก มือนึงถือขวดนมเขย่ามาด้วย2 ขวด มืออีกข้างยกตะกร้าผ้าที่จะต้องซักเข้าเอวมา
“มาแล้วครับๆๆๆ” ปราณนต์วิ่งไปที่เปลลูก มีสองเปล รีบป้อนนม ปราณนต์เลี้ยงลูกไป ภัทรินคุยโทรศัพท์ไป ชายหนุ่มกำลังจะเอาตะกร้าผ้าไปซัก อยู่ๆ ผ้าพันคอของภัทรินก็ปลิวเพราะแรงลม ออกไปนอกบ้าน
“ที่ร้ากกกก” ภัทรินร้องเรียกขึ้นอีก ปราณนต์ต้องวางตะกร้าวิ่งไปไล่จับผ้าพันคอให้ภรรยา ไล่ๆๆ มันปลิวขึ้นไปติดต้นไม้ ปราณนต์กระโดดๆ พยายามหยิบมันลงมา ภัทรินมองปราณนต์อย่างมีความสุข
“สู้นะคะที่ร้ากกก ต่อค่ะ ถึงไหนแล้วค่ะแม่..” ภัทรินเอ่ยขึ้นแล้วหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ
**********อวสาน*********
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนอวสาน[ตอนจบ]
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3