อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 16
“แหวนหมั้นของแกกับอัณณาไง” พสุวัฒน์เอ่ยขึ้นมาฉุนๆอัณณาหยิบแหวนออกมา “เมื่อวานอัณคุยกับ ปราณแล้ว เขาไม่มีปัญหาอะไร แต่ยังไม่ทันเอาให้คุณ”
“งั้นก็เอามาสิ” ปราณนต์รับแหวนมา แล้วสวมนิ้วง่ายๆ “โอเคมั้ยครับพ่อ” พอดีสาวใช้เดินผ่ามา ปราณนต์จึงถาม “มีใครเห็นภัทรินบ้างมั้ย ตื่นหรือยัง”
ป้าอิ่มวิ่งลงมาจากชั้นบน“คุณปราณขา..ภัทรินไม่อยู่ในห้องค่ะ รอบๆ บ้านก็ไม่มี ไม่ทราบว่าหายไปไหนค่ะ”
“อะไรนะ!” ปราณนต์รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน
ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาในห้องนอนภัทริน พบว่าข้าวของๆหญิงสาวหายไปหมด เหลือแต่ชุดทำงานที่แขวนไว้ที่เดิมเท่านั้น ปราณนต์อึ้ง ช็อกอัณณากับพสุวัฒน์เดิมตามมา
ที่บ้านพสุวัฒน์ ปราณนต์เดินผลุนผลันจะออกไปตามภัทริน แต่พสุวัฒน์กับอัณณารีบตามมา
“แกจะไปไหน จะไปตามภัทริน รู้เหรอว่าเขาไปไหน”
“ถ้าภัทรินจะกลับดอยผาหมอก มันก็มีไม่กี่วิธีหรอก ไม่เครื่องบินก็รถทัวร์รถไฟ ผมจะให้คนไปดักไว้ให้หมด”
“ดักได้แล้วไง ถ้าเจ้าตัวไม่อยากทำ คิดว่าจะบังคับได้เหรอ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้!”
“แล้วงานที่รออยู่ล่ะ จะไม่สนใจเลยเหรอ..รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ธนาฒน์กำลังทำอะไรอยู่ เอ้า” อัณณาเอ่ยแล้วเดินไปเปิดกระเป๋า หยิบหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งยัดใส่มือให้ปราณนต์ ให้ดูคอลัมน์ที่ธนาฒน์ให้สัมภาษณ์ “สิ่งที่ธนาฒน์ให้สัมภาษณ์ในนั้น มันควรจะเป็นคำสัมภาษณ์ของผู้บริหารตัวจริง และไม่ได้มีแค่ฉบับนี้ฉบับเดียวนะ..ธนาฒน์ทำไม่ถูก ใช่ แต่คำถามของอัณก็คือ แล้วผู้บริหารตัวจริงทำอะไรอยู่”
ปราณนต์อึ้ง รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของตัวเอง
“วันนี้คุณมีประชุมนะคะ” อัณณาเอ่ยเตือนขึ้นมาอีก
ปราณนต์เครียด ฮึดฮัด ไม่สบายใจ
ที่ห้องทำงานสินธร สินธรวางหนังสือพิมพ์ที่มีรูปธนาฒน์บนโต๊ะ ต่อหน้าชมนาด “เดี๋ยวนี้เด็กคุณทำอะไรไม่ปรึกษาผมแล้วใช่มั้ย”
“ชมสารภาพตามตรง ชมไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อนเลยค่ะ”
“แล้วเรื่องการประชุมที่เมืองจีน..คุณก็รู้ว่ามันเป็นงานใหญ่ระดับโลก ที่ผ่านมาเขาเชิญแค่พี่พสุและภรรยาเท่านั้น ไม่เคยเชิญใคร แล้วทำไมไอ้ธนาฒน์ถึงได้ไป มันเป็นใคร เป็นผู้บริหารหรือลูกหลานจีแอลเอสหรือไง!!!” สินธรเอ่ยประชดประชัน
“ทำไมทำอะไรถึงไม่ปรึกษากันเลย คิดอะไรของเขา”
“คุณไม่รู้เหรอว่ามันคิดอะไร ผมว่าผมรู้นะ และผมจะไม่ให้มันได้ไปเสนอหน้าในการประชุมที่เมืองจีนแน่ เพราะผมจะไปเอง!!”
“คะ?”
ภายในรถตู้ ปราณนต์กำลังดูวิดีโออินเทอร์นอลของธนาฒน์จากในจอไอแพด สีหน้าเครียด ไม่พอใจการกระทำของอีกฝ่าย
“ธนาฒน์ทำทุกอย่างเพื่อดิสเครดิตคุณ สร้างภาพให้ตัวเองดูโดดเด่น ทั้งเขาและคุณสินธรร่วมมือกันทำอย่างเป็นระบบ..คุณก็น่าจะรู้ ถ้าไม่มัวแต่สนใจ..เรื่องอื่น” อัณณาแอบเหน็บชายหนุ่ม
“จะต้องให้บอกกี่ครั้งว่าภัทรินคือส่วนหนึ่งของแผนที่ผมวางไว้..และต่อให้ต้องขึ้นไปลากตัวภัทรินจากดอยผาหมอก ผมก็จะทำ”
“ค่ะ แล้วไม่ทราบว่ายังต้องการอัณในแผนหรือเปล่าคะ หรือต้องการแค่ภัทรินคนเดียว”
ปราณนต์ชะงักไป รู้ว่าอัณณาหมายถึงเรื่องส่วนตัวด้วย ปราณนต์ลงจากรถไป อัณณาตามลงมา ปราณนต์หันกลับเข้ามา คว้ามืออัณณามากุมแบบคนรัก “ผมก็ยังต้องการคุณในแผนของคุณเหมือนกัน”
“ณนต์..” อัณณาชะงัก แปลกใจ
ปราณนต์เอ่ยยิ้มๆ พูดย้ำ “ผมคือปราณ” ปราณนต์เอ่ยจบก็ควงอัณณาออกเดินเข้าไปภายในบริษัท
ปราณนต์เดินกุมมืออัณณาเข้ามาในบริษัท สีหน้ายิ้มแย้ม แนบเนียน ในขณะที่อัณณายังเหวอๆเขินๆ ไม่ชิน ก้มหน้าก้มตา แต่ยังคอยเหลือบมองหน้าปราณนต์ราวกับย้ำให้แน่ใจ
พวกพนักงานที่เดินสวนไปมา มองภาพสองคนนี้เดินจับมือกันกระหนุงกระหนิง พากันมองอย่างแปลกใจ
“สวัสดีค่ะ/ครับ คุณปราณ คุณอัณณ...” เดียกับแจ๊คเดินสวนเข้ามาทักทาย ทั้งคู่ผงะไป เมื่อมองเห็นมือที่กุมกันของปราณนต์กับอัณณา ตะลึงมาก พูดอะไรไม่ออก
“มือ..” แจ๊คเอ่ยขึ้น
“มือ ใช่..มือ..ทำไม..มือ..” เดียเองก็ตกใจ พูดอะไรไม่ถูก
สินธรกับชมนาดเดินเข้ามาในบริษัท ปราณนต์เห็นเข้า เลยแกล้งสนิทสนมกับอัณณาให้ชัดเจนไปอีก
“อัณ เป็นอะไรหรือเปล่า” ปราณนต์แตะหัวจับเนื้อตัวอีกฝ่าย “ไม่สบายเหรอ บอกแล้วว่าอย่านอนดึก เลยเบลอเลยเห็นมั้ย” เขาใช้มือข้างที่สวมแหวนลูบหัวอย่างเอ็นดู “เข้าประชุมไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวไม่เป็นไรนะ”
“ไหว..ไหวค่ะ” อัณณารีบตอบรู้สึกเขินๆ ที่อีกฝ่ายแสดงท่าจริงจังมาก
ปราณนต์พาอัณณาเดินแยกไปอีกทาง รู้ว่าสินธรกับชมนาดเห็นทุกอย่างหมดแล้ว
ขณะเดียวกันเดียกับแจ๊คก็คร่ำครวญ
“แกๆๆ..คุณปราณของชั้น..ไม่จริงใช่มั้ย..ไม่นะ แล้วชั้นจะอยู่ยังไง” เดียเอ่ยขึ้นทำท่ารับไม่ได้
“คุณอัณณาของแจ็ค ขนาดทำใจไว้แล้ว ยังเจ็บขนาดนี้” แจ๊คเซแซ่ดๆ
“คุณปราณ!!! / คุณอัณณา!!” ทั้งเดียและแจ๊คคร่ำครวญ รู้สึกเหมือนอกหักดังเป๊าะ
ขณะที่สินธรกับชมนาดสงสัย ข้องใจกับความสำคัญของคนทั้งคู่ ชมนาดทักขึ้น “แหวน..ทำไมอัณณากับคุณปราณ..สวมแหวน”
ที่ห้องกายภาพบำบัด ปราณกำลังเดินสายพานทำกายภาพอยู่ ท่าทางแข็งแรงขึ้นแล้ว พยาบาลที่ดูแลอยู่ข้างๆ กำลังเช็คอาการของปราณ จดใส่ชาร์ต
“ไม่มีอาการเจ็บเข่าหรือเจ็บข้อเท้าแล้วนะคะ”
“ไม่”
“อาการโดยรวมดีขึ้นมากเลยค่ะ เดี๋ยวคุณหมอจะต้องมีข่าวดีแน่ๆ..โอเคค่ะ กลับไปพักที่ห้องนะคะ” พยาบาลกดหยุดเครื่อง
ปราณลงจากสายพาน กำลังจะออกจากห้องกายภาพ แต่ต้องชะงัก เพราะภัทรินเข้ามายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ชั้นขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย” ภัทรินเอ่ยขึ้น
“ขอโทษนะคะ..คุณปราณไม่อนุญาตให้คุณพบ..” พยาบาลหันมาเอ่ยห้ามภัทริน
“ไม่เป็นไร ผมก็มีเรื่องอยากคุยกับเขาเหมือนกัน”
ภายในคอฟฟี่ช็อปของโรงพยาบาล ภัทรินนั่งคุยอยู่กับปราณ ซึ่งกำลังจิบน้ำขิงอุ่นๆ ภัทรินสังเกตพฤติกรรมการดื่มนั้น มองอย่างแปลกตา ไม่คุ้นชินกับมาดและท่าทางที่ดูดีของปราณ
“คุณจะกลับดอยผาหมอก?”
ภัทรินได้สติว่ามองจ้องอีกฝ่ายเกินไป “เอ่อ ใช่ ชั้นแวะมาบอกหมอแค่นี้ ว่าชั้นจะกลับแล้ว”
“ทำไม”
“ทำไมชั้นต้องอยู่ล่ะ ในเมื่อ..ชั้นไม่มีประโยชน์อะไรที่นี่”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”
“ถามตัวหมอเองเถอะ อยากให้ชั้นอยู่เพื่อ?”
“อย่าเรียกผมว่าหมอได้มั้ย ผมรู้สึกแปลกๆ”
ภัทรินฉุน “ก็เรียกอย่างนี้มาตลอด ทำไม จะให้ชั้นเรียกว่าคุณปราณนต์ เหมือนที่คุณอัณณาเรียกงั้นเหรอ!.ไม่ต้องห่วง ชั้นจะไม่อยู่เรียกหมอให้หมอได้ยินอีกแล้ว.. “ หญิงสาวจะลุกไป แล้วชะงักหันกลับมา ขออีกดอก “หมอ!!! หมอๆๆๆๆ” ภัทรินเรียกอีกฝ่ายให้สาแก่ใจ แล้วสะบัดหน้าไป
แต่ปราณเรียกไว้ “ผมอยากให้คุณอยู่ดูแลผมนะภัทริน” ภัทรินชะงัก แปลกใจ ไม่เชื่อหู “ผมคิดทบทวนแล้ว ถ้าคุณเป็นภรรยาผมจริง..ก็แสดงว่า คุณต้องรักผมมาก ถึงได้ลงจากดอยมาที่นี่ ผมก็ควรจะดีกับคุณบ้าง ไม่ใช่เหรอ”
“อะไรทำให้นายคิดอย่างนี้ ทั้งๆที่ในความทรงจำนาย มีแค่คุณอัณณา”
“เอาเป็นว่า ผมอยากให้คุณอยู่ดูแลจนกว่าผมจะจำได้ทุกอย่าง”
“ไม่..ชั้นจะไม่อยู่จนนายจำได้ว่านายรักคุณอัณณา แล้วชั้นเป็นแค่..แค่อะไรก็ไม่รู้ของนายอีก”
ปราณจับมือหญิงสาวไว้ ดึงเข้ามาใกล้ “ก็คุณเป็นภรรยาของผมไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่..เอ่อ ใช่..ใช่ แต่..” ภัทรินงงๆ เริ่มสับสนกับท่าทีของชายหนุ่ม
“ถ้าใช่ ก็ควรอยู่ดูแลผม จนกว่าความทรงจำผมจะเป็นปกติ..อย่างน้อยก็ให้ผมรู้ก่อนว่าตัวผมเองเป็นใคร”
ภัทรินจ้องตาชายหนุ่ม ลังเล แววตาสับสน “คุณไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ชั้นก็ไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใครเหมือนกัน..จริงๆ แล้ว นายกับพี่ชายคือใคร ต้องการอะไร ชั้นไม่รู้เลย แล้วชั้น..”
“คุณรักผมหรือเปล่า”
“หา..”
“ถ้ารักก็น่าจะพอแล้วสำหรับทุกอย่าง”
“แค่รักก็น่าจะพอ?..หึ ชั้นเคยคิดอย่างนั้น แล้วไง แล้วก็ต้องมีชีวิตอย่างนี้ไง!!” ภัทรินแค่นหัวเราะ แล้วดึงมือออก “เพราะฉะนั้น แค่รักอย่างเดียวไม่พอ” หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกไป
“ภัทริน เดี๋ยว!! ภัทริน” ปราณได้แต่มอง ห้ามอีกฝ่ายไว้ไม่ได้
ภัทรินเดินแยกออกมา รู้สึกเจ็บช้ำ เสียใจ พยายามไม่ให้น้ำตาไหล “รักเหรอ รักบ้ารักบออะไร” แต่แล้วมีพวกพยาบาลเข็นคนไข้อุบัติเหตุสวนเข้ามา เร่งรีบ วุ่นวาย คนไข้และญาติๆ ส่งเสียงระงม ภัทรินต้องรีบผวาหลบให้พ้นเส้นทาง ยืนมองภาพเหตุการณ์นั้น แล้วทรุดนั่งลงไปบนเก้าอี้นั่งรอ สับสน ทบทวน
ภัทรินนึกถึงตอนที่ปราณนต์ในคราบปราณพูดกับเธอ “ความลับไม่มีในโลก..คิดว่าสักวันแม่เธอจะไม่รู้เหรอ ทั้งเรื่องหนี้ เรื่องงานแต่งงาน ทุกเรื่องที่เธอปิดบังแม่เอาไว้..เธอคิดว่าแม่เธอจะรับได้ใช่มั้ย”
ตอนที่ธนาฒน์พยายามโน้มน้าวเธอ “ภัทรคิดว่าการที่ได้แต่งงานกับปราณนต์เป็นเรื่องบังเอิญงั้นเหรอ..โกงเงินพี่ชาย แล้วน้องชายฝาแฝดก็มาแต่งงานด้วย โลกมันกลมและสวยงามขนาดนั้นจริงๆเหรอ..ภัทรเองก็น่าจะรู้ว่าองค์กรระดับนี้ การแข่งขันดุเดือดเลือดพล่านแค่ไหน..อยู่บนความจริงหน่อยเถอะ”
และตอนที่จันทร์วิภาเตือนสติ “ภัทร แฟนเก่าแกเคยทำอะไรไว้ มันชัดเจนมากว่าเขาเลว ส่วนคุณปราณกับหมอณนต์เคยทำอะไรที่ชัดเจนว่าเลวหรือยัง ถ้ายัง แกจะเชื่อคนที่เลวชัดๆ หรือเลวคลุมเครือ แกก็เลือกเอา”
“ไม่ ชั้นไม่รู้จักคุณปราณ แต่ชั้นรู้จักหมอณนต์ สิ่งที่เขาทำ ถ้ามันจะมีอะไรไม่ถูกต้อง ก็อาจจะวิธีการ แต่ไม่ใช่เจตนาและเป้าหมายแน่นอน”
เธอนึกถึงที่ปราณนต์ในคราบปราณพูดอีก “ตอนนี้เธอมีโอกาสพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้ตัวเองแล้ว ถ้าไม่อยากมีประวัติเป็นคนขี้โกงไปจนตาย..ก็มาช่วยชั้น”
สุดท้ายเธอก็นึกถึงที่ปราณ ซึ่งเธอเข้าใจว่าเป็นปราณนต์เอ่ย “คุณรักผมหรือเปล่า” “ถ้ารักก็น่าจะพอแล้วสำหรับทุกอย่าง”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 16
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3