อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 17/2

อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 17/2

“ออกไปจากห้องผม ไป!!!” ปราณนต์เอ่ยไล่เสียงดัง
พสุวัฒน์ฮึดฮัด หายใจถี่รัว แต่ปราณนต์ไม่สนใจ ลากพสุวัฒน์ออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูไล่..ปัง!!

พสุวัฒน์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง แล้วอยู่ๆ ก็มีอาการปวดหัวขึ้นมากะทันหัน วูบจนเข่าทรุดลงไป แต่พยายามประคองตัวเองไว้ ไม่เรียกปราณนต์

ขณะที่ปราณนต์เองยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้าประตูภายในห้อง โดยไม่รู้เลยว่าที่อีกด้านของประตูพ่อกำลังทรุดหนัก
พสุวัฒน์ค่อยๆ เดินไต่ราวลงมาชั้นล่าง มีอาการปวดหัวหนักขึ้น มีทรุดเข่าอ่อน
ปราณนต์เดินกลับไปกลับมาในห้องรู้สึกกดดัน เครียด โมโหตัวเอง ขณะที่ภัทรินร้องไห้เสียใจ กวาดถุงช้อปปิ้งที่อยู่บนเตียงหล่นกระจาย
พสุวัฒน์รื้อหยิบยาออกมากิน แล้วนั่งพัก


อีกด้านหนึ่งอัณณาดูรูปเก่าๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกับฝาแฝด ร้องไห้ เศร้า แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นตัดสินใจได้แล้วว่าจะตัดใจจากปราณนต์

เช้าวันใหม่ ที่บ้านอัณณา อัญชันกำลังทำอาหารอยู่ในครัว อัณณาเดินเข้ามา แต่งชุดพร้อมออกไปทำงานแล้ว
อัญชันรีบดักคอ “หยุดเลย..นั่งลง แม่ทำข้าวต้มให้แล้ว ทานก่อน” อัณณายอมนั่งลง แต่โดยดี อัญชันเอาข้าวต้มมาเสิร์ฟ แล้วนั่งลงข้างๆ ห่วงใยลูก “เมื่อคืนลูกได้นอนหรือเปล่า” อัณณาส่ายหน้าตอบคนเป็นแม่
“แล้วจะทำงานไหวเหรอ ลาครึ่งวันมั้ย” อัญชันเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ..ไม่ได้นอน แต่ก็คุ้มนะคะ เพราะอัณคิดว่าอัณจะตัดใจแล้วค่ะแม่”
“จริงเหรอลูก”
“ค่ะ อัณบอกตัวเองมาตลอดว่า ถ้าวันนึงอัณรู้ว่าณนต์ไม่รักอัณจริงๆ แล้ว อัณก็จะไม่ตื๊อให้เขารำคาญ จะไม่ฟูมฟาย ไม่เรียกร้อง และไม่พยายามแก่งแย่งเพื่อให้ณนต์หันมารักด้วย ..อัณจะรักณนต์ด้วยสติ ด้วยเหตุผล ถ้าใจไม่ตรงกัน ก็ขอเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“ลูกพูดง่าย..แล้วทำได้เหรอ”
อัณณาร้องไห้ แล้วส่ายหน้า
“อัณ..” อัญชันจะเอ่ยปลอบ
“ไม่ต้องปลอบอัณค่ะแม่ อัณจะคอยให้แม่มาปลอบตลอดไม่ได้ อัณต้องปลอบตัวเอง ต้องเข้มแข็งด้วยตัวเอง อัณรู้ว่ามันยาก แต่..ก็ต้องทำให้ได้”
อัญชันจับมืออัณณาให้กำลังใจ “แม่รักลูกนะ”
“หนูก็รักแม่นะคะ..ข้าวต้มของแม่เหยาะน้ำตาของหนูอร่อยมากค่ะ” อัณณายิ้มขื่นๆ ให้แม่ของตน ก่อนจะเงยหน้า ปาดน้ำตา “ไม่เอาไม่ร้องๆๆ วันนี้เป็นวันดี อัณจะต้องสดชื่น คนป่วยจะได้ไม่ห่อเหี่ยวไปด้วย”
“ลูกจะไปหาปราณเหรอ..วันนี้มีอะไรเหรอ”
“วันนี้มีเซอร์ไพรส์ค่ะ” อัณณาเอ่ยยิ้มๆ

ที่บ้านของพสุวัฒน์ ภัทรินนั่งกินอาหารเช้าอย่างสงบ ไม่สุงสิงกับใคร ปราณนต์นั่งกินอยู่ข้างๆ อึกอัดกับความเงียบกริบ ชายหนุ่มวางช้อน หยุดกิน เตรียมตัวจะไปทำงาน ภัทรินวางช้อนตามทันที
“กินต่อไปก็ได้ ชั้นไม่รีบ” ปราณนต์เอ่ยขึ้น แต่ภัทรินนิ่ง ไม่กินแล้ว นั่งรอคำสั่ง
“ชั้นอยากไปทำงานให้มันจบๆ แล้วค่ะ ชั้นจะได้ไปจากที่นี่ซะที”
“งั้นก็ไป” ปราณนต์เอ่ยสั้นๆ ไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก รีบเดินนำออกไป
ภัทรินไหว้ป้าอิ่ม แล้วตามไป
ป้าอิ่มมองอย่างเป็นห่วงคนทั้งคู่

ปราณนต์เดินนำภัทรินออกมาที่หน้าบ้าน กำลังจะขึ้นรถไปทำงาน แต่อยู่ๆ มีรถของอัณณาแล่นเข้ามาภายในบ้าน ทั้งสองคนชะงักมอง
“คู่หมั้นคุณมาค่ะ”
“ถ้าไม่บอกชั้นคงไม่รู้นะเนี่ย” ปราณนต์ประชด
รถของอัณณาจอดอยู่หน้าบ้าน หญิงสาวเดินลงจากรถมาทักทายขึ้น “อรุณสวัสดิ์ค่ะปราณ คุณภัทร..ไปทำงานวันนี้วันแรกพร้อมกับข่าวดีเลยนะคะ”
“ข่าวดีอะไร..แล้วทำไมถึงมาแต่เช้า” ปราณนต์ถามอย่างสงสัย
“อัณพาเพื่อนมาส่งค่ะ”
ปราณก้าวลงจากรถมา มองสภาพบ้านของตัวเอง อย่างไม่คุ้นเคย ไม่คุ้นตา ปราณนต์กับภัทรินตะลึง
“หมอ..” ภัทรินเอ่ยเรียกอย่างตกใจ
ป้าอิ่มกับพวกสาวใช้ที่ตามออกมาดู ตะลึงไปด้วย “คุณหนูปราณ...ณนต์” ป้าอิ่มเกือบเผลอตัว แต่วกกลับลำทัน รีบสะกิดพวกสาวใช้เข้าไปต้อนรับ ดูแล
ปราณเดินเข้ามาหาปราณนต์และภัทริน จ้องหน้าปราณนต์ก่อน จากนั้นก็เดินผ่านปราณนต์ไป แล้วไปหาภัทริน
“ภัทริน..ผมดีใจที่เห็นคุณยังอยู่..ผมดีใจจริงๆ” ปราณเอ่ยแล้วก็ดึงภัทรินเข้ามากอดทันที
ปราณนต์กับอัณณาอึ้ง ภัทรินได้แต่งุนงง
ภายในบ้านของพสุวัฒน์ อัณณาเข็นรถเข็นที่ปราณนั่งอยู่เข้ามาในบ้าน หยุดที่โถงกลาง เพื่อให้ปราณมองบริเวณบ้านให้ชัดเจน ภัทริน ปราณนต์ พสุวัฒน์ตามหลังเข้ามา
“นี่..บ้านผมเหรอ” ปราณเอ่ยถามขึ้น
“ค่ะ พอจะจำอะไรได้บ้างมั้ยคะ เดี๋ยวอัณพาคุณขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องนะคะ” ปราณนิ่งไป อัณณาจะเข็นรถพาไปที่ห้องแต่ปราณขืนล้อรถไว้ อัณณาแปลกใจ
“ผมอยากให้ภรรยาผมมาดูแล” อัณณาชะงัก ภัทรินกับปราณนต์ที่ตามเข้ามาด้วยแปลกใจ ปราณเอ่ยกับอัณณา “คุณไปทำงานกับเจ้านายคุณเถอะ”
หญิงสาวรู้ว่าปราณพยายามจะใกล้ชิดกับภัทรินเพื่อให้ตนเองได้อยู่กับปราณนต์ “ปราณ..”
“ไปสิ” ปราณหันไปบอกภัทริน “มาพาผมขึ้นข้างบนที”
หญิงสาวงงๆ ปนดีใจ รีบไปดูแล เข็นรถปราณไปที่บันได แล้วประคองพาปราณขึ้นชั้นบน ปราณนต์มองตามอย่างห่วงๆ

ภัทรินประคองปราณขึ้นมาชั้นบน ปราณทำท่าจะเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ตามสัญชาตญาณ แต่ภัทรินขืนไว้ “นั่นห้องคุณปราณค่ะ..ห้องนอนหมอห้องนี้”
“ไม่ใช่”
“จำได้แล้วเหรอคะ”
“เปล่า ผมรู้สึกว่า ต้องไปทางนี้”
“แหม อยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยได้อยู่ ยังจะเถียงอีก..ห้องนี้ค่ะ” ภัทรินขำๆ ประคองปราณไปห้องนอนตัวเอง

ภัทรินพาปราณเข้ามาในห้องนอนแล้วประคองไปนั่งที่เตียง
ปราณมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง
“ห้องนอนของหมอไงคะ จำได้บ้างมั้ย”
“ไม่ใช่ห้องของผม”
“อืม ไม่แปลก เพราะหมอไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่ แต่ถ้าหมอกลับไปบ้านที่ดอยผาหมอก หมอต้องจำได้แน่”

“ดอยผาหมอก?” ปราณยังคงงุนงง จำอะไรไม่ได้ “คุณจะอยู่ดูแลผม ไม่หนีไปไหนแล้วใช่มั้ย”
“ชั้นจะอยู่เพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีและทุกอย่างของชั้นคืน แล้วก็จะกลับดอยผาหมอก ส่วนคุณจะกลับด้วยหรือเปล่า ตอนนั้นคุณก็ตัดสินใจมาแล้วกัน”

ที่ห้องรับแขก อัณณากำลังแจงอาการของปราณให้ทราบ
“อาการทางร่างกายไม่มีอะไรน่าห่วงค่ะ แต่ยังต้องทำกายภาพบำบัดทุกวัน..ที่คุณหมออนุญาตให้กลับมาพักที่บ้านได้ เพราะมันจะช่วยกระตุ้นความทรงจำของปราณได้ดีกว่าอยู่ที่โรงพยาบาล ทุกวันนี้ปราณอาศัยเซนส์ตัดสินเอาว่าใครไว้ใจได้หรือไว้ใจไม่ได้”
“หวังว่าบรรยากาศที่บ้านจะช่วยปราณได้..ขอบใจมากนะอัณ หนูช่วยแบ่งเบาลุงได้เยอะเลย ขอบใจจริงๆ”
“แล้วให้ยัยเพี้ยนไปดูแล จะช่วยได้เหรอ..คนนึงจำอย่าง อีกคนจำอย่าง คงจะช่วยกระตุ้นได้หรอก” ปราณนต์ฮึดฮัด ไม่พอใจ แล้วเดินแยกไป
พสุวัฒน์กำลังจะตาม แต่อัณณาเรียกไว้ “คุณลุงคะ อัณมีเรื่องอยากคุยด้วยค่ะ”

ภายในห้อง ภัทรินยืนอยู่หน้าปราณ ซ่อนบางอย่างไว้ด้านหลัง สีหน้ามีเลศนัย “ชั้นมีอะไรจะให้หมอ..แท่มแท๊ม” ภัทรินหยิบออกมา เป็นกล่องสตรอว์เบอรี่ “สตรอว์เบอร์รี่!!!! ว้าวๆๆๆๆ” ภัทรินทำท่าตื่นเต้นมากๆ ในขณะที่ปราณนิ่งสงัด ภัทรินจ๋อย กริบ “ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ”
ปราณนต์เดินเข้าหยุดยืนมาที่หน้าห้อง หยุดมอง
“เห็นแล้วคุ้นๆ มั้ย ว่านายเคยพาชั้นไปกินสตรอว์เบอรี่ที่ไหน”
ปราณนิ่ง ไม่รู้ ไม่ตอบ แต่ปราณนต์จำได้แม่น พูดออกมาเบาๆ อยู่ด้านหน้าประตู “ไร่สตรอว์เบอรี่”
ภัทรินพูดแทบพร้อมกันกับปราณนต์ “ที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ไง..นายพาชั้นแอบเข้าไปขโมยเก็บสตรอเบอรี่กินในไร่คนอื่นตอนกลางคืน กินกันสดๆเลย จำไม่ได้เหรอ”
“ไม่” ปราณส่ายหน้าปฏิเสธ
ภัทรินหยิบสตรอว์เบอรรี่ “ถามคนละคำถาม ถ้าอยากกินก็ต้องตอบ ไม่งั้นเสร็จชั้น..จำวันที่ชั้นไปหานายที่บ้านครั้งแรกได้หรือเปล่า ชั้นไปหานายทำไม”
ปราณนต์ฟังอยู่ เขาจำได้แม่น พูดออกมาเบาๆ “ไปขอยาแก้เหา”
ภัทรินพูดแทบพร้อมกันกับปราณนต์ “ไปขอยาแก้เหาไง ที่ชั้นบอกว่าขอไปให้น้องกุ๊กไก่อ่ะ..นายจำไม่ได้ งั้นก็เสร็จชั้น “ หญิงสาวกินสตรอว์เบอรี่ “อ้ะๆๆ ตานายถามแล้ว..ถามอะไรก็ได้ที่ชั้นตอบไม่ได้ นายจะได้ๆ กิน..ถามสิๆ”
“อืม ผม..คือใคร”
“นายคือใคร?” ภัทรินประชด “คำถามยากมากกกกก นายก็คือหมอปราณนต์ ภานุวัฒน์ ประจำอยู่โรงพยาบาลผาหมอก แล้วยังเป็นหมออาสาตามดอยอีกด้วย..เสร็จชั้นอีก” หญิงสาวทำท่าจะคว้าสตรอว์เบอร์รี่มากิน
“ไม่ถูก”
“หือ?” ภัทรินทำท่าสงสัย แต่ปราณนต์เคาะประตูเพื่อขัดจังหวะก่อน ภัทรินกับปราณชะงัก
“อะอ้าว ดีกันได้แล้วเหรอ”
ภัทรินชักสีหน้า ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างหมั่นไส้ พยายามไม่สนใจอีกฝ่าย

ที่ห้องรับแขก อัณณาคุยอยู่กับพสุวัฒน์ “อย่าไปโกรธหมอประเสริฐเลยนะคะ ถ้าไม่ร้ายแรงจริงๆ แกคงไม่โทรมาให้อัณช่วยพูดหรอกค่ะ”
“ลุงเข้าใจและก็ขอบคุณที่ทุกคนหวังดี..ไม่ใช่ว่าลุงไม่อยากหาย แต่ลุงผ่าตัดตอนนี้ไม่ได้..เพราะถ้าลุงเป็นอะไรไป จีแอลเอสจะวิกฤตหนัก ไอ้พวกที่คิดทุจริตมันจะได้ใจ และจะไม่มีใครเห็นหัวเจ้าณนต์อีก”

อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 17/2

ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์
ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3