อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 15/2
ได้เจอหมอณนต์เลยถ้าเขาไม่อนุญาตงั้นเหรอคะ”“เดี๋ยวถ้าปราณกลับมาลุงจะคุยให้ก็แล้วกันนะ”
ภัทรินได้แต่ฮึดฮัด เดินแยกไป
“ป้าอิ่ม ขอบใจนะที่ช่วยพูด” พสุวัฒน์หันมาขอบคุณแม่บ้านคนสนิท
“อิ่มทราบค่ะว่าคุณท่านไม่อยากพูดปด” ป้าอิ่มกล่าวจบก็แยกไปทำงานต่อ
พสุวัฒน์เครียดกัลบสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ที่ห้องพักคนไข้ เวลากลางคืน ปราณนั่งอยู่ที่เตียงนอน กำลังมีเปิดอัลบั้มรูปภาพต่างๆ กางออกมาดู เป็นรูปในอดีต ทั้งสมัยที่ปราณ-ปราณนต์-อัณณาเรียนด้วยกันที่เมืองนอก, รูปตอนที่ปราณได้รางวัล, รูปปราณในนิตยสารต่างๆ ฯลฯ ปราณพยายามมองรูปภาพเหล่านั้นเพื่อทบทวนความจำ แต่นึกไม่ออก หงุดหงิดตัวเอง กวาดรูปทิ้งไปหมด เสียงดังโครมครามดังขึ้น พวกพยาบาลจะเข้ามา
“ไม่ต้องเข้ามา!” ปราณตะโกนห้าม พวกพยาบาลถอยออกไป
อยู่ๆ เสียงประตูดังขึ้น ปราณได้ยินเสียง เอ่ยตะคอกออกไป “บอกว่าไม่ต้องเข้ามาไง”
“อัณเองค่ะ”
“ทำไมคุณมาตอนนี้” ปราณตกใจ รีบเก็บรูปที่ถืออยู่ซ่อนไว้ใต้หมอน
“มาอยู่เป็นเพื่อนปราณไงคะ” อัณณาตอบแล้วมองข้าวของที่หล่นกระจาย
“ผม..เปล่านะ พอดี..ทำหลุดมือ” อัณณาเข้าไปเก็บข้าวของที่หล่น ปราณแปลกใจที่อัณณาดูสลดไป “เป็นอะไรหรือเปล่าอัณ”
“ทีหลังถ้าขี้เกียจเก็บ เรียกพยาบาลมาเก็บให้ก็ได้นะคะ แต่อย่าทิ้งอย่างนี้” อัณณาเอ่ยแล้วชะงัก ที่เห็นรูปปราณนต์
“อัณณา..” อัณณาเก็บอัลบั้ม เงยหน้าขึ้นมา พยายามทำสีหน้าปกติ “มีเรื่องไม่สบายใจใช่มั้ย บอกผมได้นะ ผมเพื่อนคุณไม่ใช่เหรอ”
อัณณาทรุดตัวนั่งลง ฝืนยิ้ม “ขอบคุณนะที่เป็นห่วง มีแต่ปราณ ที่เป็นห่วงอัณ ปราณคนเดียว”
อีกด้านหนึ่ง ภัทรินเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องนอน กลุ้มใจอยู่ เสียงคำพูดของธนาฒน์ดังก้องอยู่ในหัว หญิงสาวสับสนแล้วถอนหายใจออกมา ไม่อยากจะเชื่อคำพูดของธนาฒน์ แต่ก็ไม่สามารถสลัดมันออกไปได้ สุดท้ายก็ทรุดตัวนั่งลงที่ปลายเตียง เสียงมือถือของหญิงสาวดังขึ้น
ภัทรินมองเบอร์ แล้วรีบรับสาย “ยัยจันทร์ ชั้นกำลังคิดถึงแกอยู่เลย”
“ชั้นอบรมเสร็จแล้ว กำลังจะกลับดอยผาหมอก เลยจะโทรมาถามแกว่าเป็นไงบ้าง”
“แกจะกลับคืนนี้เลยเหรอ รอด้วยสิ ชั้นกลับด้วย”
“เฮ้ย แกจะกลับทำไม แกต้องอยู่ทำงานกับคุณปราณไม่ใช่เหรอ จะได้อยู่รอให้หมอณนต์อาการดีขึ้นด้วยไง”
“ชั้นไม่อยากอยู่แล้ว..จันทร์ คือ ชั้นไม่รู้ว่าเขาจริงใจหรือมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรหรือเปล่า..ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับชั้น ถ้ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ชั้นต้องรีบไปซื้อหวยเดี๋ยวนี้เลย..แต่..มันไม่ใช่งั้นสิแก..ทุกอย่าง มันดูเหมือนถูกจัดเอาไว้แล้ว เป็นแผนการ เพื่ออะไรสักอย่าง”
“แกกำลังคิดว่าคุณปราณกับหมอณนต์รวมหัวกันหลอกแกงั้นเหรอ”
ภัทรินสับสน “ก็..ไม่รู้สิ ตอนนี้ชั้นไม่รู้เลย อะไรจริง อะไรลวง ใครพูดจริง ใครโกหก ชั้นแยกไม่ออกจริงๆ”
“ใจเย็นๆ ก่อนแก..มีสติหน่อย คนที่ทำให้แกสับสนอย่างนี้คือแฟนเก่าแกใช่มั้ย..ชั้นรู้เพราะชั้นเห็นว่าแกขึ้นรถไปกับเขา..ภัทร แฟนเก่าแกเคยทำอะไรไว้ มันชัดเจนมากว่าเขาเลว ส่วนคุณปราณกับหมอณนต์เคยทำอะไรที่ชัดเจนว่าเลวหรือยัง ถ้ายัง แกจะเชื่อคนที่เลวชัดๆ หรือเลวคลุมเครือ แกก็เลือกเอา”
“แกอยากให้ชั้นเชื่อคุณปราณงั้นเหรอ”
“ไม่ ชั้นไม่รู้จักคุณปราณ แต่ชั้นรู้จักหมอณนต์ สิ่งที่เขาทำ ถ้ามันจะมีอะไรไม่ถูกต้อง ก็อาจจะวิธีการ แต่ไม่ใช่เจตนาและเป้าหมายแน่นอน”
“แกอยากให้ชั้นทำยังไง”
“คิดเอาเองเถอะภัทร แต่ชั้นไม่อยากให้แกหนี มันไม่ใช่ทางแก้ปัญหา..แค่นี้นะ ชั้นต้องไปแล้ว” จันทร์วิภารีบกดวางสาย ไม่อยากโกหกเพื่อนมากไปกว่านี้
“เดี๋ยวสิจันทร์ เดี๋ยว..” ภัทรินเซ็ง นั่งกลุ้มใจต่อไป
จันทร์วิภาวางสาย รู้สึกผิดต่อเพื่อน แล้วหันมามองคนที่อยู่ข้างๆ คือปราณนต์
“หวังว่าจันทร์จะไม่ได้พูดอะไรเกินเลยไปเกี่ยวกับหมอนะคะ”
“ขอบใจมากนะจันทร์ มันจะเป็นอย่างนี้อีกไม่นานหรอก แล้วถ้าทุกอย่างแก้ไข ผมจะบอกความจริงกับภัทรินเอง”
“กว่าจะถึงตอนนั้น เพื่อนจันทร์จะต้องเจออะไรอีกแค่ไหนล่ะคะ”
“ไป เดี๋ยวผมให้คนขับไปส่งที่สนามบิน ฝากดูแลน้าภาด้วยนะ ถ้ามีอะไรเร่งด่วนโทรหาผมได้ตลอดนะ”
“หมอคะ..ถ้าเรื่องทุกอย่างจบ หมอคิดว่าภัทรินจะโอเคเหรอคะถ้ารู้ว่าถูกหลอกมาตลอด..จันทร์เอาหัวการันตีได้เลย ไม่มีชะนีที่ไหนโอเคแน่นอน..โชคดีนะคะหมอ”
จันทร์วิภาขึ้นรถไป ลำบากใจ เหนื่อยใจไปด้วย
ปราณนต์ยืนเครียด เศร้า แต่ไม่มีทางเลือก
อีกด้านหนึ่ง ที่ห้องพักคนไข้ อัณณายืนเหม่อ ท่าทางเคร่งเครียด ปราณได้แต่เป็นห่วง อยากรับฟัง
“คุณมาหาผม เพราะคุณไม่รู้จะไปหาใคร ไม่รู้จะไประบายกับใคร..ใช่มั้ยครับ..ผมรอฟังอยู่นะครับ”
“ปราณรู้มั้ยว่าทำไมวันนี้ณนต์ถึงรีบกลับไปก่อน เพราะเขารู้ข่าวว่าภัทรินหายตัวไปกับธนาฒน์..เขาเลยรีบไปตามหาภัทริน..ไปโวยวายกับคนในบริษัท มีเรื่องชกต่อยกับธนาฒน์กลางบริษัท ต่อหน้าพนักงานเต็มไปหมด แล้วพอมีพยาบาลโทรแจ้งว่าภัทรินอยู่ที่นี่ เขาก็รีบทิ้งทุกอย่างมานี่ทันที..ทำไมณนต์ต้องห่วงภัทรินขนาดนั้น”
“อัณก็เลยคิดว่า..ณนต์รักภัทรินเข้าแล้วจริงๆ..ไหนคุณเคยบอกว่า..มันเป็นแค่แผนไม่ใช่เหรอ..ณนต์อาจจะแค่เป็นห่วงภัทรินเพราะกลัวแผนเสียก็ได้”
“ไม่ใช่ ที่อัณสัมผัสได้ไม่ใช่แค่นั้น ณนต์ห่วงภัทรินจริงๆ”
“ห่วงจริงๆ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่..คำว่าห่วง ไม่ได้แปลว่ารักซะหน่อย..ใครๆ ก็เป็นห่วงกันได้ เหมือนผมห่วงคุณ คุณห่วงผม”
อัณณาชะงัก เหล่มอง “ปราณพยายามจะปลอบอัณอยู่ใช่มั้ย“
“ผมก็แค่อยากให้อัณมองในอีกมุมนึงบ้าง..อัณกำลังรู้สึกกังวลและระแวง..อะไรนิดอะไรหน่อย ก็คิดไปในทางร้ายไว้ก่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดเปล่าๆ”
“ที่ผ่านมา ที่อัณไม่เคยตัดใจจากณนต์ เพราะอัณยังสัมผัสได้ว่าณนต์มีความรู้สึกดีๆ ให้กับอัณตลอด แต่ถ้าวันนึง ณนต์ไม่มีความรู้สึกดีให้กับอัณอีกแล้ว อัณก็จะจบ จะไม่ทำตัวเป็นอุปสรรคความรักของเขาด้วย”
“อ้าว อัณแอบว่ากระทบผมหรือเปล่า”
“ไม่ใช่นะคะ ไม่ได้ว่าคุณ”
“ผมรู้..ผมแค่ไม่อยากให้คุณเครียด..ตอนนี้ยังไม่มีอะไรที่ชัดเจน อย่าเพิ่งรีบเครียดเลยนะ..หน้าเครียดๆของคุณมันทำผมเครียดตามไปด้วย..ยิ้มได้มั้ย..นะ” ปราณยิ้ม เอ่ยให้กำลังใจ
“ปราณ...”
“อย่าขัดใจคนป่วยสิ นะ..นะ” ปราณยิ้มนำ อัณณายิ้มตามไปด้วย
“หายเครียดยังคะ”
“คุณล่ะ หายเครียดยังครับ” ปราณฉีกยิ้มให้ ถามล้อเลียน ทั้งคู่ยิ้มให้กัน แล้วกลายเป็นหัวเราะออกมา
“ขอบคุณนะปราณ” อัณณาเอ่ยขอบใจชายหนุ่มจากใจจริง
ภายในห้องนอน ภัทรินยังคงนั่งเครียด ครุ่นคิด สักพัก มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงป้าอิ่มดังมา “ป้าเองค่ะคุณภัทร”
ภัทรินเดินไปเปิดประตูให้ ป้าอิ่มถือถาดนมรออยู่ มีคนรับใช้อีกคนตามหลังมา เอาชุดทำงานชุดใหม่เข้ามาแขวนไว้ในห้อง และถุงกล่องรองเท้า ครบเซต
“ป้าไม่เห็นคุณลงไปทานข้าว เลยเอานมสดมาให้ ดื่มนะคะ เดี๋ยวไม่สบายอีก” ป้าอิ่มเอ่ยพร้อมยื่นแก้วนมให้
“ขอบคุณนะคะป้า” ภัทรินยกแก้วนมดื่ม
“ขอบคุณคุณปราณเถอะค่ะ”
ภัทรินชะงัก แทบพรวดนมออกมา รีบวางแก้วคืน “เจ้านายป้าสั่งให้เอามาเหรอคะ งั้นหนูไม่ดื่ม”
“ป้าวางไว้ตรงนี้นะคะ ถ้าดึกๆ หิวจะได้ดื่มได้..แล้วนั่น..คุณปราณเธอเห็นว่าคุณเอามาแต่ชุดลำลอง เธอเลยสั่งซื้อชุดทำงานมาให้คุณใส่พรุ่งนี้ค่ะ”
“เจ้านายป้าซื้อชุดให้หนู..เค้ารู้ไซส์หนูได้ไง”
“ป้าก็ไม่ทราบค่ะ คุณปราณคงแอบสังเกตเอาเองมั้งคะ เธอฝากให้คุณลองสวมดู ถ้าใส่ไม่ได้ จะได้รีบให้เขาเอามาเปลี่ยนค่ะ”
ภัทรินเบ้หน้า หมั่นไส้ “ป้าคะ เจ้านายป้า เขาเป็นคนยังไงกันแน่ หนูไม่เข้าใจ บางทีเขาก็เกลียดหนู..เกลียดเอามากๆ..บางทีเขาก็..ดันมาทำท่าเป็นห่วงหนู..ทำตัวเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ลมเพลมพัดยิ่งกว่าวันมามากของผู้หญิงอีก”
“ป้าก็ไม่รู้จะพูดยังไง แต่คุณปราณของป้าจริงๆ เป็นคนใจดี อ่อนโยน แล้วก็แคร์ความรู้สึกคนอื่นมาก”
ภัทรินทำท่าทึ่ง ไม่อยากเชื่อ “เหรอคะ..นี่ป้าพูดถึงคนๆ เดียวกับที่หนูเจอหรือเปล่า”
“นั่นสิคะ คนเดียวกันหรือเปล่า เขามีฝาแฝดนี่เนอะ หึๆๆ..ดื่มให้หมดนะคะ แล้วก็ปิดหน้าต่างก่อนนอนด้วยค่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า” ป้าอิ่มเอ่ยยิ้มๆแล้วออกไป
ภัทรินฮึดฮัด มองแก้วนม แล้วเชิดหน้าใส่ ไม่ดื่ม
ป้าอิ่มเดินลงมาจากชั้นบน โดยมีปราณนต์รออยู่อย่างกระวนกระวาย “เป็นไงบ้างครับป้าอิ่ม”
“ก็..น่าจะดื่มนะคะ ถ้าไม่ดื่ม เดี๋ยวดึกๆหิวมากก็คงยอมดื่มเอง”
“ขอบคุณนะครับ”
“คุณหนูคะ..อย่าหาว่าป้าจุ้นจ้านเลยนะคะ..ถ้าบอกกันไปตามตรง ไม่ต้องปิดบังอะไรกัน มันจะไม่ง่ายกว่าเหรอคะ..ป้ารู้สึกเหนื่อยแทนคุณๆ ทุกคน” ป้าอิ่มเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ผมก็อยากจะให้เป็นอย่างนั้นครับป้า แต่มันไม่ทันแล้ว เลือกทางนี้แล้วก็ต้องไปให้สุดทาง”
“ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะคะคุณหนู” ป้าอิ่มยิ้มให้กำลังใจแล้วเดินเลี่ยงออกไป
ปราณนต์หันกลับมาพบพสุวัฒน์ยืนอยู่ “อัณณาบอกพ่อว่าแกจะให้ภัทรินมาทำงานด้วยงั้นเหรอ แน่ใจแล้วเหรอ..แกเคยบอกว่าภัทรินเป็นคนฉลาด..ถ้าจะเอามาทำงานใกล้ๆ แกต้องรอบคอบและระมัดระวังตัวกว่านี้..ทางที่ดี แกควรจะเลิกทำให้ภัทรินมองแกเป็นศัตรูได้แล้ว ไม่อย่างนั้นแกจะไม่มีวันคุมภัทรินได้เลย แล้วแกนั่นแหละจะลำบาก”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 15/2
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3