อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 21/3
“ไม่ออกก็ต้องพยายาม ทางเดียวที่จะช่วยณนต์และคุณภัทรได้คือเอกสารในไฟล์นั้น ณนต์จะหลบไปได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าณนต์ถูกจับได้ คุณสินธรเอาเขาเข้าคุกแน่”“คุณอย่ากดดันผมสิ”
“ไม่ได้กดดัน แต่เราไม่เหลือเวลาอีกแล้ว” อัณณาเสียงแข็ง จริงจัง
ปราณเหลือบไปเห็นว่าป้าอิ่มกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ “ยิ้มอะไรครับป้าอิ่ม”
“ยิ้มเพราะคุณอัณเป็นคนเดียวที่เอาคุณปราณอยู่” ป้าอิ่มยิ้มๆ แล้วเดินแยกออกไป
ปราณบ่น “เอายงเอาอยู่อะไร ผมก็แค่ไม่อยากเถีย..ง” เขาหันมาเห็นอัณณาจ้องอย่างดุๆ เลยเสียงอ่อยลงไปทันที รีบเปลี่ยนเรื่อง “ณนต์ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า..หือ? เอ้า ได้ยินที่ผมถามมั้ย..จ้องทำไม” ชายหนุ่มอึกอักยอมหงอลงอีก “ไม่ถามก็ได้” ปราณเห็นว่าอัณณาไม่มีท่าทีจะอ่อนลง ก็จ๋อย ยอมแพ้
“แกล้งผมเหรอ” ปราณฮึดฮัดขัดใจ ทำท่าว่างอนหญิงสาวที่แกล้งกัน
ที่เรือนแพ ภัทรินนั่งอยู่ริมน้ำ เหม่อลอย ในมือถือกังหันลมไว้
“ฮัลโหลลลล” ปราณนต์ทำทีเป็นพูดกับกังหัน ทำให้ภัทรินหันกลับไปมอง ชายหนุ่มพอเห็นจากหางตาว่าภัทรินมองมาแล้ว ก็พูดกับกังหันต่อ “พ่อครับ พ่อได้ยินเสียงผมนะครับ ตอนนี้ผมสบายดีนะครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องกังวลเรื่องข่าวด้วย มันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิดเดียว แล้วผมจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าความจริงคืออะไร นะครับ..เอ่อ แค่นี้ก่อนนะครับ มีคนแอบฟัง” ปราณนต์หันมามองภัทริน ทำเป็นต่อว่า “นี่คุณแอบฟังผมเหรอ”
“มีพ่อเป็นกังหันแล้วเหรอ”
“ผมส่งแมสเสจหาพ่อ”
“หา?”
“ก็ฝากแมสเสจไปกับสายลม..ให้มันพาเอาข้อความของผมลอยไปหาพ่อ..ให้พ่อได้รับรู้”
“พ่อคุณจะรับรู้ได้ไง เสียงคุณไม่มีทางลอยไปถึงหูพ่อคุณแน่”
“เสียงลอยไปไม่ถึง แต่ลมไปถึงแน่..พ่อผมจะต้องสัมผัสลมได้แล้วก็รับรู้ความรู้สึกที่ผมฝากไปถึง..” ปราณนต์ทำเป็นพูดดักคอไว้ก่อน “ถ้าคุณไม่เชื่อก็ไม่ต้องออกความเห็นเลย ผมเชื่อของผมมาตั้งแต่เด็ก ผมเคยสัมผัสความห่วงใยของพ่อได้จริงๆ..อุ๊ย”
ชายหนุ่มแกล้งทำท่าว่าปวดฉี่มาก “ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน” เขารีบวิ่งออกไป ภัทรินมองตาม เห็นปราณนต์หายไป แล้วก็หันกลับมามองกังหันอย่างลังเลชั่งใจ
ปราณนต์ชะโงกหัวกลับมาแอบมองหญิงสาวอยู่อีกมุมหนึ่ง
ภัทรินเองมองเช็คว่าปราณนต์ยังไม่กลับมา แล้วก็ตัดสินใจเข้าไปพูดกับกังหันของตัวเองบ้าง “เอ่อ แม่..แม่ได้ยิ..น..ไม่ แม่ไม่ได้ยินหรอก..” ภัทรินชั่งใจอีกที แล้วพูดใส่กังหันเลย “ภัทรขอโทษนะแม่ที่หาเรื่องให้แม่ลำบากอีกแล้ว ภัทรสัญญาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจะไม่ทำให้แม่ต้องเหนื่อยเพราะภัทรอีก ภัทรจะทำให้แม่มีแต่ความสุข ความสุขเท่านั้น” พอพูดเสร็จ รู้สึกเบาขึ้น เหมือนได้ระบายความอึดอัดออกไป ผ่อนคลายขึ้น แต่แล้วก็ต้องตกใจ เพราะปราณนต์เข้ามายืนเต๊ะท่า ยักคิ้วกวนๆที่จับผิดภัทรินได้
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”
ภัทรินทำลอยหน้าลอยตา เหมือนไม่ได้ทำอะไร ไม่สนใจ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ปราณนต์ร้องแซวอีก
“อะไร”
“เปล๊าวววว”
“เปล่าก็ไม่ต้องยิ้ม”
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ปราณนต์ยังคงทำเสียงล้อหญิงสาว
“นี่!!!!” ภัทรินเริ่มฉุนที่อีกฝ่ายมาแหย่ ปราณนต์หัวเราะออกมาที่ได้แกล้งหญิงสาว ภัทรินอายที่ถูกจับได้ แต่ก็เผลอยิ้มด้วยความเขิน ทำท่าจะเดินหนี“ประสาท”
ปราณนต์คว้ามือหญิงสาว “จะไปไหน”
ภัทรินถูกดึงเซเข้าไปใกล้ชิดปราณนต์ มองตาอีกฝ่าย ชายหนุ่มยิ้มให้ ภัทรินรู้สึกวาบหวิว หัวใจเต้นเร็ว ราวกับอยู่ใกล้ชิดหมอณนต์
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ปราณนต์ยิ้มทำเสียงล้ออีก
ภัทรินตกใจกับความรู้สึกของตัวเอง รีบผละออก เดินดุ่มๆ ไป “ชั้น..ชั้นจะไปอาบน้ำ”
ปราณนต์โพล่งถามขึ้นมา “รู้เหรอว่าห้องอาบน้ำอยู่ไหน” ภัทรินชะงัก
ปราณนต์เดินนำภัทรินมาที่อีกด้านของเรือน เป็นมุมอาบน้ำกลางแจ้ง
“อาบตามสบายนะ” ปราณนต์เอ่ยเสร็จทำท่าจะเดินกลับไป
“ไหนห้องน้ำ” ภัทรินเอ่ยถามเหลียวมองหา
“นี่ไง” ปราณนต์ชี้บอกอีกฝ่าย
“นี่?” ภัทรินมองไปที่มุมอาบน้ำ “นี่!!!!!”
“ใช่ เห็นมั้ยนั่นขัน นั่นเครื่องอาบน้ำ ผ้านุ่ง ป้าชุจัดมาให้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ขาดอะไรแล้วนะครับ” ปราณนต์ยิ้มหึๆ “ตามสบายนะครับ”
“บ้า ใครจะอาบน้ำในที่โล่งแจ้งขนาดนี้”
“อยากจะให้ผมอาบให้ดูมั้ยล่ะครับ”
“ทะลึ่ง!!” ภัทรินหันมาดุ ถลึงตาใส่
“ไม่ต้องเขินหรอกคุณ แถวนี้มีแต่ปลา ลิง นกเงือก นานๆ ทีอาจจะมีเก้งกวางบ้าง แต่พวกมันคงไม่รู้จะแอบดูคุณไปเพื่ออะไรหรอก”
“ชั้นไม่ได้ห่วงสัตว์พวกนั้น ชั้นกลัวคุณนั่นแหละ”
“คุณกลัวผม ผมก็กลัวคุณเหมือนกัน”
“นี่!!!” ปราณนต์ยิ้ม แล้วจะเดินออกไป “เดี๋ยว!!! ..เอ่อ คือ คุณพอจะมีผ้าเล็กๆมั้ย..คือชั้นอยากจะถอดแหวนแต่งงานออกมาทำความสะอาด..มันเริ่มหมองๆ แล้ว ชั้นไม่อยากให้หมอคิดว่าชั้นไม่ใส่ใจแหวนแต่งงานของเรา..สรุปมีผ้ามั้ย”
“ไม่มี” ปราณนต์ตอบเหวี่ยงๆ ไม่พอใจ
“เออนี่คุณ..คุณยังไม่เคยเห็นแหวนแต่งงานของชั้นใช่มั้ย..” ภัทรินยื่นมือให้ดู “นี่ๆๆ น้องชายคุณรสนิยมเลือกของใช้ได้เลยนะ..อุ๊ย นี่ชั้นผอมลงเหรอ แหวนมันหลวมๆ คุณมีด้ายมั้ย”
“ไม่มี ไม่รู้ ไม่ต้องมาบอกผม!!” ปราณนต์อารมณ์เสีย เดินกลับออกไป
ภัทรินซึมลง ไม่ชอบใจนักที่ตัวเองต้องใช้วิธีนี้เพื่อบอกปราณนต์ว่าตนแต่งงานแล้ว
ปราณนต์เดินแยกมาอีกด้าน ด้วยอารมณ์ฉุนๆ หึงๆ
“รู้แล้วน่าว่าแต่งงานแล้ว จะย้ำทำไม” ปราณนต์ฮึดฮัด แต่แล้วก็คิดได้ นิ่งไป “ก็เรานี่หว่า..อ้าว แล้วจะโมโหทำไม..เอ้า!!” แล้วก็ขำตัวเองที่หึง “งั้นก็แปลว่าภัทรินรักเรามากเลยอ่ะดิ เฮ้ย บ้าน่า...บ้า....บ้า...” คิดเองแล้วก็เขินเอง อายคนเดียวไปมา
เวลาต่อมา ภัทรินเปลี่ยนมานุ่งผ้าถุงอาบน้ำ เดินระแวดระวังกลัวมีใครมาแอบมอง แต่รู้สึกไม่มั่นใจกับผ้าถุง ขยับๆ ปมมันให้กระชับขึ้นเพื่อความชัวร์ แล้วค่อยๆ ลงนั่งที่ริมแพ หย่อนเท้าลงไปในน้ำ ทันทีที่เท้าสัมผัสน้ำก็ต้องรีบชักขึ้น เพราะน้ำเย็นมาก
ภัทรินก้มตักน้ำจากเขื่อนขึ้นมา ค่อยๆ ราดตัวเองทีละนิด ราดไปหนาวไป พ่นลมจากคอแบบคนหนาวสั่นตลอด แล้วอยู่ๆมีลมพัดมาวูบหนึ่ง
ภัทรินยิ่งหนาวมากขึ้น “ฮึ่ยยย ลมมาพัดอะไรตอนนี้..” หญิงสาวถึงกับนั่งห่อตัวไปทั้งตัว ไหล่ห่อ คอย่น แขนหนีบ สองมือกุมประสานกันที่หน้าอก หนีบตัวเองเอาไว้ให้แนบชิดที่สุด รอให้ลมที่พัดมานั้นจะผ่านไป “ไปซะทีสิ ลมบ้า”
ระหว่างนั้นภัทรินก็ถูมือสองข้างไปมา แต่แล้วก็ทนหนาวไม่ไหว ตัดสินใจจะไม่อาบน้ำแล้ว “ไม่อาบแล้ว!!” ภัทรินรีบยันตัวลุกขึ้นมา แต่ผ้าถุงหลวมอีก รีบจับปมแล้วกระชับให้แน่น เสร็จแล้วก็กลับมาอยู่ในท่าตัวหนีบมือประสานที่อกตามเดิม เดินไป พร้อมกับถูมือกันไปมา จนกระทั่ง นิ้วมือไปตวัดงัดเอาแหวนแต่งงานหลุดออกมาจากนิ้วเอง แหวนหล่นไปกับพื้น “เฮ้ย!!!”
แหวนกลิ้งไปอย่างเร็ว ปลายทางที่เห็นคือจะตกลงไปในน้ำ
“ไม่นะๆๆๆๆ” ภัทรินตกใจ จะรีบตามไปเก็บแหวน แต่ผ้าถุงจะหลุด เลยรีบคว้าจับผ้าถุงไว้ด้วยมือข้างนึง ขาก็รีบก้าวไล่ตามแหวน มืออีกข้างก็ยื่นไปเพื่อจะตะครุบแหวนให้ได้ ในที่สุด ก่อนแหวนจะหล่นน้ำ ภัทรินตะครุบแหวนได้ แต่เท้ากลับลื่น ภัทรินเสียหลัก แล้วตกลงไปในน้ำทันที..ตู้ม!!!!
ปราณนต์ที่กำลังจัดโต๊ะทานอาหารได้ยินเสียงนั้น ตกใจ หันขวับ รีบวิ่งไป “ภัทร!!!”
ปราณนต์วิ่งเข้ามา เห็นภัทรินตะกุยน้ำอยู่ ชายหนุ่มวิ่งไปแล้วโดดลงไปในน้ำทันที รีบเข้าไปประคองจับตัวภัทรินเอาไว้ แต่หญิงสาวที่อยู่ในอารามกลัวตายผวาเข้ากอดรัดปราณนต์ทันที รัดแน่น จนปราณนต์หายใจไม่ออก ชายหนุ่มพยายามตะคอกสั่งให้ภัทรินตั้งสติ “ภัทร!! ผมอยู่นี่แล้ว ผมอยู่นี่!!! ไม่ต้องกลัว”
ภัทรินกลัว “ช่วยด้วย ช่วยชั้นด้วย”
ปราณนต์ลากภัทรินมาที่ริมเรือนแพ จับมือภัทรินให้เกาะขอบแพเอาไว้ “ปลอดภัยแล้วภัทร ปลอดภัยแล้ว”
หญิงสาวค่อยๆ ตั้งสติ มองหน้าปราณนต์ แล้วก็นึกเรื่องแหวนขึ้นมาได้ “แหวน!!! แหวนแต่งงานของชั้น จมไปแล้ว..แหวน”
ปราณนต์จับภัทรินไว้ไม่ให้กระโจนลงไปอีก “อย่า”
“แหวนแต่งงานชั้นจมไปแล้ว”
“คุณเกาะไว้ อย่าปล่อยนะ เข้าใจมั้ย”
“คุณจะทำอะไร” ปราณนต์กระโจนดำลงไปในน้ำทันที ภัทรินตกใจ “คุณปราณ!!” ภัทรินมองหาเป็นห่วงปราณนต์ สักพัก ปราณนต์ก็โผล่ขึ้นมาหายใจ พร้อมกับเศษโคลนดินในกำมือ ประมาณว่าใต้น้ำมองไม่เห็นเลยคว้ากำเศษดินโคลนขึ้นมาเผื่อจะมีแหวนติดขึ้นมาด้วย เอาโคลนนั้นไปวางที่แพ พอไม่เห็นแหวน ปราณนต์ก็ดำลงไปใหม่
ปราณนต์ยังดำผุดดำว่าย กำเศษโคลนขึ้นมาวาง แล้วดำลงไปใหม่ กำเศษโคลนมาใหม่ ซ้ำไปซ้ำมา จนเศษโคลนบนแพมากขึ้น สีหน้าของปราณนต์จริงจังมาก อยากจะหาแหวนให้เจอ
ภัทรินชักเป็นห่วงปราณนต์ “คุณปราณ พอเถอะ..คุณปราณ” ชายหนุ่มเอาเศษโคลนขึ้นมาวางอีก ภัทรินรีบมาห้ามไม่ให้ดำลงไปอีก “พอได้แล้ว เดี๋ยวจะเป็นตะคริวซะก่อน”
“ผมไม่เป็นไร” ปราณนต์ดื้อ ดำลงไปอีก
“คุณปราณ!!! ชั้นบอกให้พอ ชั้นไม่เอาแหวนแล้ว คุณปราณ!!!”
ปราณนต์ยังคงดำผุดดำว่ายไปเลิก ยิ่งหาไม่เจอ ปราณนต์ยิ่งเครียด ยิ่งรีบดำลงไปอีก ภัทรินร้องบอกให้ปราณนต์ไม่ต้องหาแหวนอีกแล้ว ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ใกล้ค่ำ กองเศษโคลนเยอะขึ้นมาก ราวกับดำขึ้นดำลงเป็นร้อยๆ รอบ จนกระทั่ง ปราณนต์เอาเศษโคลนมาวางอีกครั้ง แล้วก็ยังไม่มีแหวนเช่นเดิม “ไม่มี!!”
ปราณนต์เครียด ทำท่าจะดำลงไปอีก ภัทรินผวาดึงตัวแทบจะเข้าไปกอดรั้งอยู่แล้ว “พอ!!! ชั้นไม่ให้คุณดำลงไปอีกแล้ว ช่างแหวนเถอะ”
“ไม่ แหวนแต่งงานของคุณ ช่างไม่ได้”
“ไม่เอา ชั้นไม่อยากให้คุณเป็นอะไรไป” ภัทรินกอดปราณนต์เอาไว้ รั้งไม่ให้ดำลงไปอีกแล้ว “พอแล้ว ชั้นไม่เอาแหวนแล้ว”
ปราณนต์กอดตอบ “ผมขอโทษ..ผมขอโทษ..”
“ช่างมันเถอะ..นะ..ช่างมัน”
ปราณนต์ค่อยๆ สงบลง จำยอมรับ “ผมขอโทษนะ”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 21/3
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3