อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 11/3
อัณณาวางมือบนฝ่ามือภัทริน “คุณภัทร..วันแต่งงานของคุณ..อัณไม่มีโอกาสได้แสดงความยินดีกับพวกคุณเลย” เธอประคองมือขึ้นมากุม “ถ้ายังไง..อัณขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ จากใจเลย”ภัทรินกุมมือตอบ“ขอบคุณมากนะคะ จากใจเลยเหมือนกัน” หญิงสาวทำเป็นพูดเล่น ยิ้มแย้ม
ทั้งคู่ยิ้มแย้มเป็นมิตรให้กัน แต่ภายในต่างฮึ่มฮั่ม ดูชั้นดูเชิงกันอยู่
อัณณาลุกขึ้น “เอ่อ อัณขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ”
ภัทรินยิ้มแย้มให้ อัณณาแยกออกไป ทันทีที่หันหลังให้ภัทริน อัณณาก็สีหน้าเปลี่ยนเป็นเครียดทันที
อัณณาเดินเข้ามาในห้องน้ำหญิง ยืนส่องกระจก มองตัวเอง นึกถึงเหตุกาณ์ในวันแต่งของปราณนต์ที่ชายหนุ่มเล่าเรื่องราวความรักบนเวที
“เขาเป็นคนเรียนเก่ง ช่วยติวให้ผมทุกวิชา ถ้าไม่มีเขา ผมคงไม่ได้จบมาเป็นหมออย่างทุกวันนี้ แต่กว่าที่จะยอมติวให้ผมสักวิชา เขาจะบังคับให้ผมร้องเพลงให้ฟังก่อน เพลงนึง เป็นเพลงที่เขาชอบ”
ตอนนั้น อัณณาอึ้ง จำเหตุการณ์ทั้งหมดได้
อัณณายืนมองหน้าตัวเองในกระจกอีกครั้ง แววตาเศร้า แต่แล้วแววตาก็เข้มแข็งขึ้น ไม่ยอมแพ้ “ไม่จริง..ณนต์รักเรามาตลอด..”
อีกด้านหนึ่ง หน้าห้องผ่าตัด ภัทรินยังคงนั่งซึมที่เดิม เอาหัวพิงผนังด้านหลัง สีหน้าเครียด นึกถึงเหตุกาณ์ที่อัณณาโผเข้ากอดปราณนต์
“คนที่คุณรักจริงๆ คือ คุณอัณณา” ภัทรินพึมพำกับตัวเอง สีหน้าเศร้า ได้ข้อสรุปให้ตัวเอง ค่อยๆ หลับตาลช้าๆ รู้สึกอ่อนแรง ผลอยหลับไปในที่สุด
เวลาเย็น ปราณนต์เดินกลับเข้ามาในโรงพยาบาล รีบเดินตรงไปที่ห้องผ่าตัด เดินมาถึงหน้าห้อง พบว่าภัทรินนั่งหลับอยู่ตรงนั้น ปราณนต์หยุดยืนมอง คิดไว้อยู่แล้ว
ปราณนต์เดินเข้าไปตรงหน้าภัทริน “หมดฤทธิ์ซะที” เขาสะกิดเรียก “ภัทริน..ตื่น..ภัทริน” แต่ภัทรินนอนนิ่ง ปราณนต์ชักเอะใจ ใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากภัทรินดู และพบว่าตัวร้อน “อ้าว นี่เธอมีไข้นี่..” ปราณนต์จับตัว วินิจฉัยอาการเบื้องต้น “ยัยลูกเป็ดเอ๊ย ดื้อไม่เข้าเรื่อง” พอดีมีพยาบาลผ่านมาจึงเอ่ยบอก “คุณครับ ผมขอยาแก้ไข้สองเม็ดแล้วก็รถเข็นคันนึงได้มั้ยครับ “ ชายหนุ่มอุ้มภัทรินขึ้นมา “ไป กลับบ้าน”
อัณณาเดินกลับเข้ามา เห็นปราณนต์อุ้มภัทรินขึ้นมาพอดี “ปราณ..ทำอะไร”
“ภัทรไม่สบาย ผมจะพากลับไปพักที่บ้าน”
“แล้วทำไมไม่ให้อยู่โรงพยาบาลนี่ไปเลย”
“อาการไม่ได้หนักหนามาก กินยากับนอนพักก็ดีขึ้น..ขืนให้พักที่นี่ พอฟื้นขึ้นมา เดี๋ยวก็มาโวยวายหน้าห้องผ่าตัดนี่อีกหรอก..พากลับบ้านไป จะได้ไม่สร้างปัญหาให้แผนเราเสีย”
“แต่..” อัณณาทำท่าจะค้าน
“อัณมีปัญหาอะไร”
“เอ่อ เปล่าๆ” หญิงสาวรีบปฏิเสธ พยาบาลเอารถเข็นมาให้ อัณณารีบไปรับรถเข็นมา “อัณช่วยนะ”
ปราณนต์ประคองภัทรินวางบนรถเข็น “ผมเข็นเอง” ปราณนต์เอ่ยแล้วรีบเข็นรถออกไป
“อัณไปด้วย” อัณณารีบเดินตาม
“คุณอยู่กับพี่ปราณเถอะ”
“ให้หมอดูแลได้ เดี๋ยวอัณช่วยขับรถให้” อัณณาไม่ยอมยืนยันจะไปส่งจนได้
ระหว่างทางกลับบ้าน อัณณาขับรถ โดยที่เบาะด้านหลังมีปราณนต์นั่งประคองดูอาการภัทรินอยู่
ปราณนต์พยายามป้อนยาแก้ไข้ให้ภัทรินกิน แล้วป้อนน้ำจากขวดตาม “ค่อยๆๆๆ” ปราณนต์เอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน
อัณณาเหลือบมองผ่านกระจกหลังตลอด ยิ่งเห็นปราณนต์ดูแลภัทริน ยิ่งฮึดฮัดภายในใจ ชายหนุ่มปล่อยให้ภัทรินนอนซบบ่า รู้สึกห่วงใยอีกฝ่าย แต่พอเงยหน้ามามอง ก็เผลอสบตากับอัณณาที่มองผ่านกระจกหลังมา ทั้งสองมองกันนิ่ง ปราณนต์รีบหลบสายตา อัณณาขับรถต่อไป ในขณะที่ภัทรินหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
รถแล่นเข้ามาจอดในบ้าน พสุวัฒน์รีบออกมารอรับ พอรถจอดสนิท ปราณนต์รีบลงมา แล้วประคองภัทรินลงมา อุ้มและพาเข้าไปในบ้าน
“หนูภัทรเป็นอะไร” พสุวัฒน์ถามอย่างตกใจ
“ก็เล่นไม่นอนไม่กิน มันก็ไม่รอดอย่างนี้แหละ ป้าอิ่มครับ ช่วยเตรียมผ้าขนหนูกับน้ำเย็น มาเช็ดตัวให้คุณภัทรด้วยครับ” ปราณนต์สั่งแม่บ้าน รีบอุ้มพาหญิงสาวเข้าไปทันที
อัณณาลงจากรถมายืน มองตามไป เห็นภาพปราณนต์อุ้มภัทรินเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบห่วงใย ก็รู้สึกสะเทือนใจ
“หนูอัณ..จะเข้าไปนั่งพักมั้ย หรือว่าจะกลับเลย”
“เอ่อ หนู..” อัณณาลังเล “หนูกลับเลยดีกว่าค่ะ”
“งั้นก็ขับรถดีๆ นะ” พสุวัฒน์เอ่ยอย่างเป็นห่วง
อัณณาหันกลับ พสุวัฒน์ก็จะตามเข้าไปในบ้าน แต่อยู่ๆอัณณาเปลี่ยนใจ หันกลับมาเรียกพสุวัฒน์เอาไว้ก่อน “คุณลุงคะ”
“หือ?”
“อัณมีเรื่องอยากจะถามค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“เรื่อง..ที่คุณลุงเคยขอให้อัณแต่งงานกับปราณน่ะค่ะ” อัณณามองตามเข้าไปในบ้าน แน่วแน่ที่จะถามคำถามออกไป
ปราณนต์อุ้มภัทรินเข้ามาในห้องนอน พาไปวางไว้ที่เตียง แล้วจับหน้าผากเช็คอาการไข้
ป้าอิ่มเอาผ้าขนหนูกับน้ำเย็นเข้ามา “มาแล้วค่ะ ให้ป้าเช็ดตัวให้คุณภัทรนะคะ”
“ผมเช็ดเองครับ..ป้าช่วยเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทหน่อยนะครับ”
“เอ่อ..ค่ะๆ” ป้าอิ่มวางกะละมังน้ำไว้ให้ รีบไปเปิดหน้าต่าง แล้วออกจากห้องไป
ปราณนต์บิดผ้า เอามาเช็ดให้ที่ใบหน้า ทันทีที่ผ้าสัมผัสแก้ม ภัทรินก็ผินหน้าหนี ไม่อยากให้เช็ด
“ไข้สูงอย่างนี้ ยังดื้อได้อีกเหรอ” ปราณนต์ซับผ้าที่หน้าให้ จากนั้นก็เอาไปแปะไว้ให้ที่หน้าผาก
“หมอณนต์..” ภัทรินเอ่ยพึมพำ
“อยู่เฉยๆ” ปราณนต์เอ่ยดุหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติ
ภัทรินยกมือมาป่ายเปะไปมา ชายหนุ่มจะจับมือหญิงสาววางลงให้อยู่นิ่ง แต่อีกฝ่ายคว้ามือปราณนต์เอาไว้ ผินหน้ามา สลึมสลือ หรี่ตามอง แต่ตาแทบไม่เปิด “หมอ..ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“ชั้นปราณ ไม่ใช่ปราณนต์” ปราณนต์จำต้องเล่นละครต่อ
“เจ็บมั้ย”
“ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย”
หญิงสาวยึดมือชายหนุ่มกุมไว้แน่น “ขอโทษนะที่ไม่ได้ห้าม ถ้าห้าม นายก็ไม่ต้องเจ็บ ขอโทษ..” เธอพูดซ้ำไปวนมาอย่างรู้สึกผิด
“เลิกเพ้อเจ้อได้มั้ย อยู่เฉยๆ” จับมือภัทรินออก กดให้วางไว้ข้างลำตัว หญิงสาวจะยกมืออีก ชายหนุ่มก็กดเอาไว้ “อย่าขยับ!! ไม่งั้นชั้นไปนะ” ภัทรินยอมอยู่นิ่งสงบลงไป แม้จะสลึมสลืออยู่บ้างเพราะพิษไข้ “ปิดปาก..หลับตา..นอน”
ภัทรินนิ่งไป เหมือนจะทำตามคำสั่ง ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงข้างๆ ตัวภัทริน จะเช็ดตัวให้ต่อ แต่อยู่ๆ ภัทรินพึมพำขึ้นมา “อย่าหลอกชั้นอีกนะหมอ อย่าหลอกชั้น”
ปราณนต์ชะงัก อึ้งไป เพราะรู้ดีแก่ใจ แต่ไม่สามารถแสดงอะไรออกมาได้ “นอนซะ” ปราณนต์สั่งแล้วเช็ดตัวให้ภัทรินต่อไป
หญิงสาวพลิกตัวมามือป่ายกอดขาปราณนต์ ปราณนต์พยายามจะดึงออกไป แต่ภัทรินขยับจนกลายมาเป็นนอนหนุนตักของชายหนุ่ม เขาพยายามจะยกหัวออกไป ก็ยกไม่ขึ้น สุดท้ายเลยจำยอมให้นอนไปอย่างนั้น
“เชิญตามสบายเลย” ชายหนุ่มดูแลจัดผมให้ภัทริน แววตาอ่อนโยนลง อย่างรู้สึกผิด
เช้าวันใหม่ ที่บ้านของพสุวัฒน์ ภัทรินค่อยๆ ลืมตาขึ้น พบว่าสองมือของตัวเองกุมมือใครก็ไม่รู้อีกคนอยู่ แต่ยังไม่ทันได้ใส่ใจ ปล่อยมือนั้นไป บ่นๆ ว่าใครเอามือมาให้จับ แล้วพลิกตัวมานอนหงาย ยังรู้สึกหัวหนักๆ ตื้อๆ ลืมตามอง เห็นปราณนต์นั่งพิงหัวเตียงหลับอยู่
ภัทรินอึ้ง ตาเบิกโตขึ้นมาทันที “นาย..เฮ้ย!!!” ภัทรินกระเด้งลุกพรวดขึ้นมา
“เอ้าๆๆ เดี๋ยวก็น็อกอีกหรอก” ปราณนต์เอ่ยค่อนแคะ
“เข้ามาทำอะไรในห้องนอนชั้น..แล้ว..แล้วมาอยู่บนเตียงกับชั้นได้ยังไง” ภัทรินถามรัวเป็นชุด
“อย่าโวยวายน่ะ คิดว่าอยากอยู่นักเหรอ” ปราณนต์ทำท่ารำคาญ
“แล้วมาทำอะไร!”
“ใครป่วยล่ะ..ป่วยแล้วก็ถือวิสาสะมานอนตักชั้น คิดว่าเป็นตักสามี..เมื่อคืนเธอทำอะไรกับชั้นอีกตั้งเยอะ รู้หรือเปล่า”
ภัทรินอึ้ง เหวอ“อย่ามา! ชั้นไม่มีทางนอนตักคุณ อย่ามาใส่ร้ายชั้น”
“จำไม่ได้เลยเหรอ..เธอกอดชั้น เรียกชั้นเป็นหมอณนต์..แล้วจากนั้นเราสองคนก็..เป็นไปตามธรรมชาติ” ปราณนต์เอ่ยอำหญิงสาว
“อย่ามาติงต๊อง! ชั้นไม่ได้ปัญญาอ่อนจนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องสกปรกอะไรกับร่างกายตัวเองหรือเปล่า”
“แน่ใจ?”
“เอ่อ แน่สิ แน่ ชั้นรู้..ไม่มีอะไรสกปรกเกิดขึ้นกับชั้น..ถ้าจะมี อย่างมากคุณก็แค่แอบดู แอบดม ไม่ก็แอบจับ..ซึ่งชั้นจะถือว่า ทำบุญ”
“ปากอย่างนี้ใช่มั้ยที่ทำให้น้องชั้นขับรถตกเหวอาการปางตาย”
“คุณ..” หญิงสาวอึ้ง เถียงไม่ออกอีก
“เก็บบุญของเธอไว้เถอะ ชั้นไม่อยากได้หรอก..” ปราณนต์ทำท่านับนิ้ว “ทุจริตเงินบริษัท..หลอกน้องชั้นแต่งงาน..เอาเงินน้องมาใช้หนี้พี่..แล้วก็ทำให้น้องชั้นเข้าไอซียู..” ชายหนุ่มประชด “บุญใหญ่ๆ ทั้งนั้น”
“คุณปราณ!!” ภัทรินฉุนปรี๊ด แล้วมีอาการวูบเซ ปราณนต์ลืมตัว ผวาเข้าไปรับ แต่พอรู้ตัวก็ผละออก ภัทรินยังทรงตัวเอาไว้ได้
“ไปนอนพักไป จะได้ไม่เป็นภาระคนอื่น” เอ่ยจบก็ทำท่าไม่แยแสเดินหนีออกไป ภัทรินได้แต่ฉุน โมโห
ปราณนต์เดินออกมานอกห้อง สักพักภัทรินเดินตามออกมา
“จะไปไหน” ปราณนต์ถามเสียงเข้ม
“เรื่องของชั้น” ภัทรินจะเดินออกไป แต่ปราณนต์จับตัวเอาไว้
“ป่วยก็ยังไม่หาย อย่างี่เง่าน่า”
“คุณปราณ” ภัทรินเอ่ยอย่างเข้มแข็ง มีศักดิ์ศรี “คุณอยากจะคิดเกี่ยวกับชั้นยังไง ก็เชิญ แต่ขอให้รู้ว่า ไม่ใช่แค่คุณที่จะเป็นฝ่ายยอมรับหรือไม่ยอมรับในตัวชั้นได้..ชั้นก็มีสิทธิ์นั้นเหมือนกัน.. คุณเกลียดชั้นได้ ชั้นก็เกลียดคุณได้เหมือนกัน”
ภัทรินจะเดินออกไป ปราณนต์จับแขนไว้ ภัทรินรู้สึกวูบ เซจะล้ม ชายหนุ่มรีบประคองเอาไว้ “จะอวดเก่งอีกนานมั้ย”
ภัทรินจะขืนตัวออก แต่ชายหนุ่มจับไว้แน่น “คุณเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด..หมอณนต์แค่ปากเสีย แต่คุณมันปากเน่า เกินเยียวยา”
“แล้วเธอล่ะ ปากอะไร” ปราณนต์จ้องปากภัทริน “ขอดูหน่อยสิ”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 11/3
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3