อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 9/4
อัณณาพยายามเร่งเครื่องหนี แต่พวกมอเตอร์ไซค์ก็เร่งตาม ตีคู่ขึ้นมาขนาบข้าง ไล่บี้ เบิ้ลเครื่องส่งเสียงคำรามน่ากลัว แล้วก็เร่งเครื่องแซงไปปาดหน้า อัณณาตกใจ กลัวชน รีบเบรกเอี๊ยดดดด จนหน้าคะมำ "ว้าย!"ปราณนต์ได้ยินแต่เสียง เป็นห่วง "อัณ..มีอะไร..เกิดอะไรขึ้น อัณ!!"
พวกมอเตอร์ไซค์จอดด้านหน้า ไกลออกไป เปิดหมวกกันน็อกออกมาหัวเราะเยาะ ยกปืนออกมาข่มขู่ อัณณาตกใจ แล้วพวกมันก็หัวเราะสนุกสะใจ เก็บปืน แล้วขี่จากไป อัณณาแค้นใจ หงุดหงิด มองไปที่มือถือ เสียงปราณนต์เรียกดังมา
อัณณาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดอีกครั้ง "ไม่มีอะไร พวกมันคงแค่มาข่มขู่..แต่ครั้งต่อไป อัณอาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้ ณนต์จะปล่อยให้อัณเสี่ยงอันตรายอยู่คนเดียวงั้นเหรอ ณนต์ไม่สงสารไม่เป็นห่วงอัณบ้างเหรอ"
ปราณนต์รู้สึกลำบากใจ
ปราณนต์กลับมาถึงบ้านก็ค่ำแล้ว ชายหนุ่มรีบหาภัทรินไปตามมุมต่างๆในบ้าน "ภัทร..ภัทริน!!" ปราณนต์ตะโกนเรียก วิ่งออกมาที่สนามด้านหลังบ้าน เห็นภัทรินยืนรออยู่ บริเวณนั้นลมพัดแรง "ภัทร..คุณอย่าเพิ่งคิดอะไรไปเองนะ..ขอให้ผมอธิบายก่อน..ผมกับอัณณาไม่ได้มีอะไรกัน..." ปราณนต์ขยับเข้าใกล้รีบอธิบาย แต่ภัทรินไม่ฟัง ตบหน้าปราณนต์ทันที..เพี๊ยะ!
"นายหลอกชั้นทำไม"
"ภัทร.."
"นายพูดทำไมว่าจะไม่ทำให้ชั้นเสียใจ พูดทำไมว่าจะไม่หลอกชั้น"
"ผมกับอัณณาไม่ได้มีอะไรกัน อัณณาก็แค่เพื่อนเก่า..แล้วพอดี..เขามีปัญหาเรื่องงาน..ที่อยากปรึกษาผม"
"ปรึกษานาย? หมอบ้านนอกอย่างนายให้คำปรึกษาเลขาฯบอสใหญ่บริษัทระดับโลกได้?..จะโกหกชั้นไปถึงไหน!!..ถ้านายบริสุทธิ์ใจ ทำไมไม่บอกตามตรง ทำไมต้องโกหกว่าถูกเรียกตัวไปโรงพยาบาล"
"ก็.."
"นายก็ไม่ได้ต่างอะไรกับผู้ชายที่ชั้นเคยเจอ!!" ภัทรินต่อว่า พลางเดินหนีออกไปจากบริเวณบ้าน
ปราณนต์รีบตาม จับแขนรั้งอีกฝ่ายไว้ "ไม่ใช่นะภัท"
ภัทรินแหวขึ้นอย่างโมโห "อย่ามาแตะต้องตัวชั้น!!" หญิงสาวผวาออกห่าง ไม่ยอมให้เข้าใกล้
"เชื่อใจผมหน่อยได้มั้ยภัท ผมขอร้องล่ะ" ปราณนต์อ่อนใจ
"ชั้นมาคิดทบทวนดูแล้ว นายไม่เคยบอกอะไรเกี่ยวกับตัวนายให้ชั้นรู้เลย.. ชั้นรู้ด้วยตัวเองทุกเรื่อง..ทั้งเรื่องที่นายมีฝาแฝด เรื่องที่นายเป็นทายาทจีแอลเอส..และเรื่องคุณอัณณา!!"
"ที่ผมไม่เล่าก็เพราะมันไม่มีอะไร"
"แล้วที่ชั้นเห็นนายกอดกัน กับท่าทีห่วงใยกันและกัน มันคืออะไร"
"มันไม่ได้มีความหมายอะไร"
"ถ้านายมีคนรักอยู่แล้ว จะมาทำร้ายชั้นอีกทำไม..ชีวิตชั้น ยังย่อยยับแหลกเหลวไม่พอหรือไง"
"ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ"
ภัทรินเจ็บปวด น้ำตาไหล พูดตอกย้ำ "นายทำร้ายชั้น"
ปราณนต์อึ้งที่เห็นภัทรินน้ำตาไหลอย่างเจ็บปวด รู้สึกผิด เจ็บปวดไม่ต่างกัน อยากปลอบใจ ขยับก้าวเข้าไปหา ภัทรินก้าวถอย แล้วหันหนีออกไป
ภัทรินเดินหนีออกมาด้านนอกบ้าน ปราณนต์วิ่งตามมา ดึงภัทรินเข้ามากอด ภัทรินดื้อดึง พยายามกระชากตัวเองให้หลุด "ปล่อยชั้น!!" ภัทรินทั้งตี ทุบใส่ปราณนต์ไม่ยั้งมือ
"คุณกำลังเข้าใจผมผิด ผมขอเถอะภัทร แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เชื่อใจผมหน่อย แล้วเมื่อถึงเวลาผมจะบอกคุณทุกอย่าง" ปราณนต์ขอร้อง
"ไม่ต้องบอกอะไรชั้นทั้งนั้น ชั้นรู้ซึ้งแล้วว่านายก็ทำทุกอย่าง ก็เพื่อความสนุกสะใจตามประสาคนรวยที่อยากจะย่ำยีชีวิตใครก็ได้!!!" ภัทรินรัวกำปั้นใส่
ปราณนต์จับมือภัทรินกระชับ และดึงร่างภัทรินเข้าไปประชิด "ไม่ใช่อย่างนั้น!"
ภัทรินจ้องตอบเขม็ง "แล้วมันคืออะไร"
ปราณนต์ลังเล สับสน "ผม..ผม..บอกตอนนี้ไม่ได้"
"เป็นเรื่องที่บอกชั้นไม่ได้และเกี่ยวกับคุณอัณณา..ทำไมล่ะ ทำไมถึงบอกไม่ได้..คุณกลัวอะไร"
ปราณนต์สบตา ขอร้อง "เอาเป็นว่า ถ้าคุณรักผม ก็ขอให้เชื่อใจผมแค่นั้นพอ"
ภัทรินจ้องตอบ เสียงเย็นชา "ชั้นไม่รักนาย"
"คุณ.." ปราณนต์อึ้ง
"ชั้นไม่เคยพูดสักครั้งว่ารักนาย..อย่าคิดว่าที่ชั้นยอมให้นายล่วงเกิน มันแปลว่ารัก..ไม่ใช่..มันก็แค่อารมณ์พาไป..ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง ไม่ได้มีความหมายอะไรต่อชั้นเลย"
สายลมที่พัดบริเวณนั้นเบาลง
ปราณนต์อึ้ง มือที่จับมือภัทรินอยู่อ่อนแรง ปล่อยให้ภัทรินดึงมือออกได้โดยง่าย "นั่นสิ"
ภัทรินเอะใจเล็กน้อยกับท่าทีและสีหน้าสลดเศร้าของปราณนต์ "ไม่ต้องแสดงละครแล้วได้มั้ย ชั้นเบื่อ!! "
"ใช่ ความรู้สึกของผม ก็แค่ละคร..” ปราณนต์จากสลด พาลจนเป็นฉุน “ต้องการอย่างนั้นใช่มั้ย..ผมก็แค่เสแสร้งแกล้งทำดีกับคุณ เพราะผมโกรธที่คุณโกงเงินบริษัทพ่อผม..ผมเลยอยากล้างแค้น ทำให้คุณเจ็บปวด และผมก็ได้ย่ำยีจิตใจและร่างกายคุณสำเร็จแล้ว ผมมีความสุขและสะใจมาก..อยากให้ผมพูดอย่างนี้ใช่มั้ย!!” ชายหนุ่มมีสีหน้าเจ็บปวด ราวจะร้องไห้ “คุณอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่ละคร แต่สำหรับผม..มันไม่ใช่" เขาเอ่ยจบก็เดินจากไป หญิงสาวรู้สึกอึ้ง แปลกใจ สับสน
ลมพัดกรรโชกแรง ใบไม้ปลิวว่อน ปราณนต์เดินมาที่รถที่จอดอยู่ ภัทรินวิ่งตามออกมา ต้านกระแสลม จนต้องยกมือขึ้นป้องตาเอาไว้ อยากจะเรียก แต่ปากหนัก ไม่พูดออกมา ปราณนต์ก็ชะงักก่อนขึ้นรถ หันกลับมามอง หญิงสาวมองปราณนต์ผ่านลมที่พัดแรงจนเศษใบไม้ที่ปลิวว่อน บรรยากาศดูเป็นลางไม่ดี ภัทรินอยากจะพูด อะไรบางอย่าง แต่ปากหนัก ได้แต่อมพะนำ มองอีกฝ่ายเฉยๆ
ปราณนต์ก็เช่นกัน สีหน้าแววตาเหมือนมีอะไรอยากพูด เหมือนอยากจะล่ำลา แต่สงวนคำเอาไว้ น้อยใจ ตัดสินใจ ขึ้นรถ แล้วก็ขับออกไป
ภัทรินได้แต่ยืนมองจนรถลับหายไป ใจนึงก็โกรธ อีกใจก็รู้สึกโหวงๆแปลกประหลาด "ไปเลย ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดี!!!" หญิงสาวตะโกนไล่หลังแล้วหันหลังกลับ ทำทีเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่ก็ชะงัก รู้สึกไม่ดีที่พูดไล่ไปอย่างนั้น อดห่วงไม่ได้ หันกลับมามองอีก
ปราณนต์ขับรถมาตามทาง สีหน้าเครียด เจ็บปวด ผิดหวัง ลมยังคงพัดกรรโชกแรง เหมือนฝนกำลังจะตกหนัก ปราณนต์เปิดที่ปัดน้ำฝนเพื่อไล่เศษใบไม้ให้ออกไป เสียงของหญิงสาวที่ประกาศก้องดังอึงอลอยู่ในหัว
"ชั้นไม่รักนาย ชั้นไม่เคยพูดสักครั้งว่ารักนาย..อย่าคิดว่าที่ชั้นยอมให้นายล่วงเกิน มันแปลว่ารัก..ไม่ใช่..มันก็แค่อารมณ์พาไป..ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง ไม่ได้มีความหมายอะไรต่อชั้นเลย"
อีกด้านหนึ่งภัทรินกลับเข้ามาในบ้าน ไปนั่งพักที่ม้านั่ง แต่กระวนกระวาย นั่งไม่ติด สักพักก็ลุกยืน หยิบมือถือขึ้นมา อยากจะกดโทหาแต่แล้วก็ภัทรินตัดสินใจวางมือถือลง ไม่โทร เดินงุ่นง่านไป แล้วไปหยิบหนังสะติ๊กกับลูกไม้ขึ้นมา ภัทรินเขียนใส่ลงไปในลูกไม้ “I HATE YOU” แล้วเตรียมยิง ง้างหนังสะติ๊กให้ตึงสุดๆ หญิงสาวง้างหนังสะติ๊กตึง แล้วอยู่ๆหนังสะติ๊กขาดคามือ..เปรี๊ยะ!!! ทิ้งลูกไม้หล่นตรงนั้น ทิ้งหนังสะติ๊กที่ขาดหล่นตรงนั้น แล้วจับมือตัวเองขึ้นมาดู ปรากฏว่ามีเลือดไหลซิบที่อุ้งมือเพราะถูกหนังยางบาด ภัทรินอึ้ง ซีด ลางไม่ดี
ในขณะที่ปราณนต์ขับรถออกมา ผ่านช่วงโค้ง มีรถบรรทุกเปิดไฟสูงสว่างจ้าสวนทางไป พร้อมกับเสียงแตรเสียงดังเตือนให้คนขับรถสวนรู้ตัว
รถปราณนต์แล่นมาเรื่อย อยู่ๆ มีท่อนไม้ตกลงมาใส่กระจกหน้าหน้า..โครม!! ปราณนต์ตกใจ รถถึงกับเป๋คร่อมไปทางซ้าย ชนกับขอบทาง เสียงล้อบดถนนเอี๊ยดอ๊าด ชายหนุ่มพยายามประคองรถให้กลับมา หักกลับเข้ามาในเลน และคร่อมไปที่เลนรถสวน พอดีมีรถบรรทุกสวนมา เปิดไฟสูงกระพริบๆๆๆเพื่อไล่ ปราณนต์รีบหักหลบ แล้วหักรถกลับมาเข้าทาง เอื้อมมือคว้าท่อนไม้ออกไป แต่ปรากฏว่าตรงหน้าเป็นทางโค้งที่ไม่ได้มีรั้วเหล็กกั้น และรถหักหลบไม่ทันแล้ว รถพุ่งตรงไป ปราณนต์มีสีหน้าช็อก ตกใจ
เช้าวันใหม่ ที่ห้องพักคนไข้ในกรุงเทพ ปราณลืมตาตื่นขึ้นมา ราวกับตื่นจากฝันร้าย หายใจหอบถี่ เหมือนมีเซ้นซ์รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับปราณนต์ ชายหนุ่มพยายามตั้งสติ มองไปรอบๆ ห้อง สักพัก หมอกับพยาบาลรีบเข้ามาดูแล
หมอเอ่ยปลอบให้ปราณคลายความตึงเครียดลง “ที่นี่โรงพยาบาล ไม่มีอะไรต้องกังวลนะครับคุณปราณ..ไม่มีอะไร.."
ปราณกระพริบตาถี่ๆ รับรู้ ตั้งสติ "โรงพยาบาล.."
"ครับ..โรงพยาบาล..ผมหมอประเสริฐที่ดูแลคุณไงครับ"
ปราณตั้งสติได้ ลมหายใจสงบลง พยักหน้ารับว่าโอเคแล้วๆ
"ฝันเหรอครับ จำได้มั้ยครับว่าฝันอะไร" หมอถามชวนคุย ปราณส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรครับ หมอแค่ถามเพราะความฝันอาจเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ..ขอตรวจร่างกายหน่อยนะครับ"
ปราณพยักหน้า พวกพยาบาลเข้ามารุมตรวจความดัน วัดไข้ ตรวจชีพจร
"วันนี้..วันอะไร" ปราณถามขึ้น
"วันจันทร์ครับ..ทำไมเหรอครับ"
ปราณนิ่ง แววตาเขม็งตึง แฝงความคิดมุ่งมั่นอยู่ภายใน
บ้านของปราณนต์ พวกชาวบ้านชายกำลังช่วยกันซ่อมแซมบ้านของปราณนต์กันอย่างแข็งขัน คนละไม้คนละมือ ภารตีคอยดูแลชาวบ้าน เนตรมณีกับเบญจคีย์ถือถาดน้ำมาเสิร์ฟ
"เหนื่อยหรือเปล่าตาชัย..พักบ้างก็ได้นะ" ภารตีเอ่ยถามคนงาน
พวกชาวบ้านยิ้มแย้ม ต่างพร้อมจะช่วยซ่อมแซมบ้านหมอปราณนต์เต็มที่ เนตรมณีสะกิดให้เบญมองไปที่ภัทริน ที่นั่งแยกออกมาอยู่มุมชมวิวอีกด้าน เห็นว่าอุ้งมือมีผ้าพันแผลเอาไว้แล้ว
"เอ้า อะเล..ผนังห้องนอนน่ะ..ปล่อยให้มีรูบ้างก็ได้ ลมหนาวจะได้เข้า สามีภรรยาจะได้นอนกอดกันทั้งคืน" เบญจคีย์เอ่ยแซว พวกชาวบ้านครึกครื้น เฮฮา หัวเราะแซว แต่ภัทรินยังนิ่ง เนตรมณีกับเบญจคีย์แปลกใจ เข้าไปประกบ
"คิดถึงสามีเหรออออ" เนตรมณีกระแซะ ภัทรินหน้าเซ็ง ลุกเดินหนี เนตรมณีกับเบญจคีย์งง
อะเลมายืนดักหน้าภัทริน มองหน้าพิจารณา "หน้ายังงี้ งอนกับหมอชัวร์"
"ทะเลาะกับหมอเหรอ เรื่องอะไร เม้าท์มั้ย" เบญจคีย์รีบตามมาถาม ชวนเม้าประสาสาวๆ
"ไม่มีอะไร" ภัทรินจะเดินหนี แต่ภารตีเข้ามาขวางก่อน
"ลูกมีเรื่องอะไรกับหมอณนต์งั้นเหรอภัทร"
"แม่..คือ..ไม่มีอะไร"
"อย่าโกหก บอกแม่มา" ภารตีคาดคั้น จะรู้ให้ได้ ภัทรินไม่สามารถบอกให้แม่รู้ได้ ได้แต่อ้ำอึ้งอึกอัก แล้วอยู่ๆ จันทร์วิภาก็ขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามา แหกปากโวยวายมาแต่ไกล
"ภัทร!!!!!!! ยัยภัทร!!!!!" จันทร์วิภารีบจอดรถใกล้อะเล รีบลงจากรถแทบจะเป็นทิ้ง อะเลต้องรีบรับรถเอาไว้ จันทร์วิภารีบวิ่งกระหืดกระหอบไปหาภัทรินทันที "ภัทร..แก..ตั้งสติดีๆ นะ"
"ทำไม..มีเรื่องอะไร"
"หมอ..หมอณนต์.."
ภัทรินได้ยินชื่อปราณนต์ อึ้ง ใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที "หมอ..ทำไม"
ที่บริษัทจีแอลเอส พสุวัฒน์เดินเข้ามาในบริษัท บริเวณนั้นชมนาดกำลังคุยกับพนักงานอีกคนอยู่
แล้วอยู่ๆ อัณณาก็เดินพุ่งตรงรีบไปหาพสุวัฒน์ทันที ท่าทางมีเรื่องด่วนมาก เธอมีสีหน้าเครียด จริงจัง"คุณท่านคะ..คุณณนต์..เอ่อ.."
"ทำไม..เจ้าณนต์มีเรื่องอะไร" พสุวัฒน์ถามขึ้นรู้สึกใจไม่ดี ชมนาดหันมารอฟังข่าวด้วย
"เมื่อคืนนี้ คุณณนต์..ขับรถตกเหว"
พสุวัฒน์ช็อก ชมนาดอึ้ง
ที่บ้านของปราณนต์ ภัทรินช็อก ไม่อยากเชื่อ "ขับรถตกเหว.."
ภารตี เนตรมณี เบญจคีย์ และทุกคนพากันตะลึงไปด้วย
"ไม่มีใครทราบสาเหตุ..รู้แค่ว่าเมื่อคืน..ลมแรงมาก..แล้วคุณหมอก็ขับรถลงจากดอย..ถนนคงจะลื่นหรืออะไรสักอย่าง..รถเลยไถลตกข้างทาง" จันทร์วิภาเล่า
"แล้วทำไมหมอต้องขับรถลงดอยตอนนั้น..มีคนไข้ด่วนเหรอ" ภารตีสงสัย
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 9/4
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3