อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 8/2
ภัทรินหันหนี ไม่สนใจ ปราณนต์คิดแกล้ง เลยยื่นหน้ามา แล้วสะบัดผมให้น้ำหยดใส่ “จะนอนขี้เกียจไปถึงไหน ลุกๆๆๆๆ”“อี๋ๆๆๆ จะบ้าหรือไง หยุดนะ!” ภัทรินลุก ถอยหนี แต่ปราณนต์ยังตามแกล้ง
ปราณนต์หัวเราะสนุก ยังคงแกล้งไม่หยุด “ฮะๆๆ เป็นเมียหมอ ห้ามขี้เกียจนะครับ ลุก!”
ภัทรินถอยหนีไปจนติดผนัง ปราณนต์ตามแกล้งไม่หยุด ภัทรินคว้าผ้าขนหนูที่บ่ามาได้ และใช้มันไขว้รัดคอปราณนต์ทันที
“นายไม่ใช่สามีชั้น และชั้นก็จะไม่เป็นม่ายถ้านายตาย” ภัทรินผละออก ผลักปราณนต์ออกไป
“ทำไมวันนี้โหดจัง”
ภัทรินเดินปึงปังหนีออกไป ปราณนต์งง
ที่ห้องพักพิเศษ ภายในโรงพยาบาล อัณณากำลังประคองปราณลงจากเตียง ให้ลงมายืน “ยืนดีๆ นะ อัณปล่อยมือนะ” อัณณาปล่อยมือ ปราณยืนได้ ทำท่าจะเดิน หญิงสาวรีบห้าม รีบมาจับ “อย่าเชียว..ปราณไม่ได้ลุกจากเตียงเป็นอาทิตย์..อย่าเพิ่งรีบร้อนเดินจะดีกว่า”
“เมื่อวานผมยังเดินไปที่บันไดหนีไฟได้”
“แต่ภาพในวงจรปิดที่อัณเห็นเขาไม่เรียกเดิน เขาเรียกล้มลุกคลุกคลานกระเสือกกระสนไปจนได้”
“ผมทำได้” ปราณเอ่ยเสียงแน่วแน่ ชัดเจน
“ปราณ..” อัณณาอึ้งๆ กับท่าทีของอีกฝ่าย
ปราณแกะมือหญิงสาวออก จะลองเดินเองให้ได้ อัณณาจำต้องยอม ได้แต่ยืนดูแลอยู่ข้างๆ แต่ปราณก้าวแค่ก้าวแรกก็ขาอ่อนหมดแรง เซจะล้ม อัณณารีบเข้ามารับ พยุงเอาไว้
“ปราณ!” อัณณาคว้าตัวปราณเอาไว้ หน้าของปราณโน้มลงมาใกล้หน้าของอัณณาแทบจะจูบกัน ทั้งคู่ต่างคนต่างนิ่งงันไป “นั่งที่เตียงก่อนเถอะ” อัณณาเป็นฝ่ายตัดบทเสียก่อน แล้วประคองปราณไปนั่ง
“ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร แต่ปราณอย่าประมาทอีกแล้วกัน ห้ามแอบลุกมาเดินเองเด็ดขาด”
“ผมหมายถึง ที่เมื่อกี้ผมเกือบจะจูบคุณ” อัณณาอึ้ง “คุณดู..ตกใจมาก แล้วก็กลัวมากด้วย”
“มันไม่ใช่..”
ปราณตัดบท “ไม่เป็นไร..คุณคงไม่ใช่แฟนผม..ผมคงจะรู้สึกไปเอง..ใช่มั้ย?”
อัณณาลำบากใจที่จะบอก แต่ปราณหัวไว แน่วแน่ ชัดเจน ตรงประเด็น
อีกด้านหนึ่ง ภัทรินเดินออกมาด้านนอกบ้าน ปราณนต์แต่งตัวเตรียมออกไปทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว รีบเข้ามาหาภัทริน ซ่อนอะไรไว้บางอย่างด้านหลัง หน้าตามีเลศนัย
“อะไร”
“เซอร์ไพรส์!!” ปราณนต์หยิบเอกสารมายื่นให้ดู “ผมเคลียร์หนี้สิบเจ็ดล้านให้คุณเรียบร้อย..คุณเป็นไทแล้ว”
“ขอบใจ แล้วชั้นจะรีบหาเงินมาคืนให้”
“อ้าว นี่ผมไมได้ทวงเงินคุณนะ ผมแค่ทำตามข้อตกลงของเรา”
“ชั้นก็พูดตามที่เราตกลงกัน..เรื่องของเราเป็นแค่แผน..ชั้นคืนเงินนายครบเมื่อไหร่ ชั้นก็เป็นอิสระ”
ปราณนต์รู้สึกแปลก ๆที่ภัทรินตอกย้ำเรื่องนี้ แต่ไม่สนใจอะไร “โอเคๆๆ..ผมมีอีกเรื่องจะบอก..คุณต้องชอบมากแน่..นี่” เขาพามาอีกด้าน ที่โต๊ะอาหาร ชายหนุ่มเปิดฝาชีเพื่อนำเสนอเปงม้งที่ทำเตรียมเอาไว้ให้
“อะไร” ภัทรินไม่รู้จัก
“เมื่อคืนคุณบอกอยากกินเค้ก แต่ผมไปหาซื้อให้ไม่ทัน ก็เลยทำให้คุณซะเลย..นี่เขาเรียก “เปงม้ง” เป็นขนมโบราณพื้นบ้านของชาวไทยใหญ่ ทำจากข้าวเจ้าบด น้ำตาลอ้อย ราดด้วยกะทิ..” ปราณนต์อธิบายแล้วหยิบน้ำเต้าหู้มาเสิร์ฟ “กินคู่กับน้ำเต้าหู้ อร่อยเหาะเลย แต่อันนี้ผมซื้อมา”
“มันไม่ใช่เค้ก”
“มองเผินๆ ให้เป็นเค้กช็อกโกแลตสิ”
“รสชาติมันคนละเรื่อง”
“ยังไม่ทันกินรู้ได้ไง” ปราณนต์ตักมาจ่อที่ปาก ภัทรินจำต้องยอมกินเข้าไป ปราณนต์รอลุ้นว่าภัทรินจะว่ายังไง
“ก็..ใช้ได้ หวานไปหน่อย”
“อร่อยก็บอกอร่อย อย่ามาใช้ดงใช้ได้”
ภัทรินเหลือบไปเห็นเตาอั้งโล่ที่ยังมีถ่านอยู่ อุปกรณ์การทำก็ยังวางคาอยู่ “นายทำเองจริงๆ เหรอ”
“ใช่จ้ะที่รักจ๋า” ปราณนต์ตอบเสียงหวาน
“นาย..จะทำดีกับชั้นทำไม”
“เอ้า ผมก็อยากเอาอกเอาใจภรรยาผมบ้างสิครับ เดี๋ยวจะหาว่าสามีไม่เทคแคร์”
“นายไม่จำเป็นต้องทำดีกับชั้น..เราไม่ได้เป็นอะไรกัน..แล้วอยู่กันสองคนก็ไม่ต้องเรียกชั้นว่าภรรยา หรือที่รักจ๋า ชั้นไม่ชอบ! เราก็แค่แต่งงานกันปลอมๆ..ไม่ต้องมาทำดีเสียเวลาเปล่า”
“ผมรู้ ไม่เห็นจะต้องพูดย้ำบ่อยๆ เลย”
“ชั้นไม่อยากให้นายลืม”
“ผมไม่ลืมหรอก แต่คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าผมอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้..ผมอาจจะอยากให้เรื่องของเรากลายเป็นเรื่องจริงก็ได้ ใครจะไปรู้” ปราณนต์เอ่ยออกมาทำเอาภัทรินอึ้ง “วันนี้ผมเข้าเวร กลับดึกนะ” ปราณนต์ตัดบทแล้วออกไปทำงาน แต่พอกลับหันหลังปุ๊บ สีหน้าปราณนต์ก็กลายเป็นเจื่อน ไม่เข้าใจตัวเองว่าพูดอะไรอย่างนั้นออกไปทำไม ก่อนจะรีบเดินหนีไป
ภัทรินยืนอึ้ง ไม่คิดว่าปราณนต์จะพูดเรื่องนี้ออกมาเช่นกัน
ที่ห้องกายภาพบำบัด ปราณกำลังทำกายภาพบำบัดต่างๆ โดยมีแพทย์นักกายภาพประกบ 3-4 คน คือ แพทย์ให้ปราณขยับแขน ยกขึ้นเหนือหู, กำและแบมือ, ขยับข้อต่อต่างๆ ในร่างกายว่ามีอาการติดหรือไม่, แพทย์ตรวจการมองเห็น การได้ยิน, ตรวจอัตราการหายใจ
ที่ด้านนอกห้อง..อัณณา พสุวัฒน์ยืนมองปราณผ่านกระจก โดยมีหมอคอยรายงานอาการของปราณ
“ร่างกายคุณปราณฟื้นตัวดีมากครับ ข้อต่อและกล้ามเนื้อแข็งแรงขึ้น ระบบหัวใจ การหายใจ และประสาทสัมผัส ดีขึ้นตามลำดับ จะมีปัญหาก็แค่..อารมณ์ ที่อาจจะแปรปรวนหรือวิตกกังวลง่ายไปสักหน่อย นอกนั้นไม่มีปัญหาครับ”
“แล้วก็เรื่องความทรงจำ ที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาหรือเปล่า” พสุวัฒน์เครียดและกังวล
“ปราณไม่ทิ้งให้พวกเราจัดการปัญหาตามลำพังหรอกค่ะ อัณเชื่อว่าปราณจะต้องจำทุกอย่างได้และมาช่วยพวกเราค่ะ” อัณณาเอ่ยอย่างเชื่อมั่นในตัวชายหนุ่ม
พสุวัฒน์ได้แต่ฝากความหวังไว้ที่อัณณา
ที่ห้องพักพิเศษ ปราณกำลังฟังอัณณาเล่าเรื่องของตัวเองอยู่
“ผมน่ะเหรอได้รางวัลนักบริหารและจัดการองค์กรสาธารณสุขยอดเยี่ยมจากองค์กรระดับนานาชาติ”
“ปราณทำให้จีแอลเอสกลายเป็นผู้นำในระดับอาเซียนได้..มันไม่ธรรมดานะ”
“เพราะผมมีคุณเป็นผู้ช่วยน่ะสิ”
“อัณก็แค่ช่วยสนับสนุน แต่ทุกอย่างมันออกมาจากหัวของคุณล้วนๆ ปราณเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว อัณกับณนต์ต้องเป็นฝ่ายพึ่งปราณตลอด”
“เหรอ..ยังไง” ปราณชักสนใจ อยากรู้
“ปราณเป็นคนเรียนเก่ง ขยันและจริงจังกับการเรียนมาก ในขณะที่ณนต์ก็จะขยันบ้างเล่นบ้าง ตามประสาพวกบ้ากิจกรรม เดี๋ยวบาส เดี๋ยวบอล เดี๋ยวซ้อมดนตรี ..แล้วก็จะทำรายงานไม่เคยทัน ต้องรบกวนปราณให้ช่วยเข้าห้องสมุดหาข้อมูลให้ทุกที” อัณณาเล่ายิ้มๆ
“แล้วยังไงอีก”
“แล้วเวลาที่ณนต์ไม่อยากเผชิญหน้ากับอาจารย์คนไหน หรือใครก็ตาม..ณนต์ก็จะอ้างว่าตัวเองอยู่ห้องสมุด ซึ่งจริงๆคนที่เข้าห้องสมุดคือปราณ แล้วอาจารย์ก็จะตามไปต่อว่า ปราณก็ต้องหูชาแทนณนต์ พยายามอธิบายยังไง อาจารย์ก็ไม่เชื่อ” ปราณ..เห็นสีหน้าและแววตาของอัณณาที่พูดเรื่องของปราณนต์อย่างเป็นประกาย มีความสุข เต็มไปด้วยความรู้สึกดี ประทับใจในทุกสิ่งทุกอย่าง ก็รู้สึกห่อเหี่ยว หดหู่
“แล้วมีครั้งนึงที่ณนต์สวมรอยเป็นปราณมาหลอกอาจารย์อีกชั้นนึง อัณจำได้ว่าวันนั้น ชุลมุนมาก มีแต่คนทักปราณเป็นณนต์ เรียกณนต์เป็นปราณ ไม่มีใครเรียกถูกสักคน มีแค่อัณที่แยกออกว่าคนไหนปราณคนไหนณนต์”
ยิ่งฟัง ปราณยิ่งเครียด มือไม้เริ่มสั่น การหายใจเริ่มไม่สม่ำเสมอ
“แต่ถ้าไม่มีณนต์ เราอาจจะเป็นบ้าไปก่อนจะเรียนจบ เรียนหมอเครียดจะตาย แต่ณนต์ก็ทำให้เราหัวเราะได้ตลอดเวลา ณนต์ทำอะไรก็ตลก เวลาอัณทำหน้าเครียดทีไร ณนต์ก็จะเล่นมุกว่ารักปราณมาก คิดถึงปราณมาก แล้วก็โผกอด หอมแก้มซ้ายขวา แล้วอัณก็ต้องหัวเราะทุกที หรือตอนที่...” อัณณาเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ ไม่ทันเห็นอาการผิดปกติของอีกฝ่าย
ในที่สุด ปราณไม่อยากฟังอีก ตัดบทสนทนา“ผม..จะนอนแล้ว” ปราณล้มตัวนอน
อัณณาแปลกใจ “ปวดหัวเหรอ” ปราณไม่ตอบ หันหน้าหนี แต่ตัวเกร็งๆ ไม่อยากให้มายุ่ง “เป็นอะไรหรือเปล่าปราณ..อัณตามหมอดีมั้ย” อัณณาถามอย่างเป็นห่วง
ปราณหันมาตวาด เสียงดัง เกร็งไปทั้งตัว “ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่ออกไปก็พอ!!!!”
อัณณาเหวอ ใบ้รับประทาน ที่อยู่ๆ ปราณก็อารมณ์แปรปรวน แลดูน่ากลัว ปราณทิ้งตัวนอน หันหน้าหนี สะกดกลั้น อัณณาตกใจได้แต่ถอยออกไปจากห้อง
อัณณาเดินออกมาจากห้อง ยังคงไม่เข้าใจปฏิกิริยาของปราณ
พอดีกับพสุวัฒน์เดินรีบร้อนเข้ามา “หนูอัณ..แย่แล้ว”
“อะไรคะ” อัณณาเอ่ยถามขึ้น
“นักสืบที่ชั้นจ้างให้ตามประกบนายสินธรกับธนาฒน์..เพิ่งส่งข่าวมา...ธนาฒน์อยู่ที่เชียงใหม่ ตอนนี้” พสุวัฒน์เล่าเรื่องแล้วยื่นรูปใบนึงให้ดู อัณณารับรูปมาดู เป็นรูปที่รักสืบแอบถ่าย เห็นธนาฒน์อยู่กับภัทรินที่บริษัทนำเข้ายา
“เขาไปตามภัทริน..กับณนต์” อัณณาเอ่ยออกมาอึ้งๆ ตกใจไปด้วย
“พวกมันต้องรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติแน่ ถึงต้องตามขึ้นไปถึงเชียงใหม่” พสุวัฒน์เอ่ยอย่างระแวง
“อัณจะรีบโทรไปเตือนณนต์ค่ะ” อัณณากำลังจะโทรศัพท์ แต่อยู่ๆ มีเสียงดังมาจากห้องพักของปราณ เสียงคนล้ม เสียงข้าวของล้ม ตามด้วยเสียงร้องของปราณ อัณณากับพสุวัฒน์ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปดู
อัณณากับพสุวัฒน์วิ่งกลับเข้ามาในห้อง แต่ไม่พบปราณอยู่ที่เตียง แต่เห็นปลายเท้าของปราณอยู่ที่พื้นโผล่พ้นปลายเตียงออกมา ปราณกำลังชักอยู่กับพื้นนั่นเอง
“ปราณ!!!” อัณณาร้องตกใจ
“หมอ!!! หมอๆๆๆ” พสุวัฒน์ตะโกนเรียกหมอ ทั้งหมอกับพยาบาลรีบวิ่งตามเข้ามาสมทบ เข้าไปดูอาการปราณทันที อัณณากับพสุวัฒน์ยืนมองอาการปราณด้วยความเป็นห่วง
ปราณถูกรุมจับให้นิ่ง แต่ตาเหลือก น่ากลัว แต่แล้วอยู่ๆ ปราณก็ผวาเฮือก แล้วนิ่งไป หยุดการเคลื่อนไหว หยุดการหายใจ อัณณากับพสุวัฒน์ถึงกับช็อก
“พาไปห้องฉุกเฉิน!!!” หมอตกใจร้องสั่งขึ้น ทีมพยาบาลมือสั่นเช่นกัน
บริเวณบ้านปราณนต์ ภัทรินกำลังเดินเล่นกับเจ้าโคโค่ โดยปล่อยเจ้าโคโค่คุ้ยเขี่ยเล่นไป ภัทรินมองเหม่อ คิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ ภาพตอนที่ปราณนต์ปลอบเธอและหอมหน้าผากของเธอ
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 8/2
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3