อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 17
“ไม่กินล่ะ” ปราณนต์เอ่ยถาม“ชั้นเอาไปกินกับหมอณนต์ดีกว่า เผื่อจะช่วยให้เขาจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง”
ปราณนต์อึ้ง ซึ้งใจ ที่ภัทรินคิดเผื่อถึงหมอณนต์
“เป็นไร..ไปๆๆ กลับได้แล้ว” ภัทรินเร่ง
ที่บ้านของอัณณา หญิงสาวที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน นั่งทิ้งตัวหมดแรงที่ โซฟา อัญชันกำลังปอกแอปเปิ้ลอยู่ที่โต๊ะอาหาร เดินเข้ามาถาม “อัณ..หิวมั้ยลูก แม่กำลังปอกแอปเปิ้ลไว้ให้ แล้วเดี๋ยวแม่จะเอามาทำแยมเก็บไว้ทานกับขนมปังตอนเช้าด้วย ลูกน่าจะอร่อย.. “ แม่เห็นอัณณานั่งนิ่ง จึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “อัณ..เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
“เรื่องคุณณนต์ใช่มั้ย“
“ณนต์..เขาไม่รักอัณแล้วค่ะแม่..อัณเข้าใจผิดไปเอง..เขาเป็นห่วงแต่ภัทริน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ภัทรินมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ..วันนี้เขาก็ออกไปกับภัทรินทิ้งอัณทำงานคนเดียว..ทั้งๆ ที่..อัณคือคู่หมั้นเขา..แหวนยังอยู่ในนิ้วอยู่เลย แต่ณนต์..ณนต์ไม่ให้ค่าแหวนหมั้นที่นิ้วเขาเลยค่ะ” อัณณาพยายามจะไม่ฟูมฟาย
อัญชันเช็ดมือ รีบเข้ามากอดปลอบลูกเอาไว้ “อัณ..ไม่เป็นไรนะลูก”
อัณณากอดแม่ร้องไห้รู้สึกเสียใจ
รถตู้แล่นเข้ามาจอดที่บริเวณบ้าน ภัทรินมองแหวนในนิ้วนางมือซ้ายของปราณนต์ขณะที่นั่งอยู่ข้างๆ คนขับ สายตาจับจ้องอยู่ อึกอัก อยากถาม เลยไม่ทันสังเกตว่ารถจอดสนิทแล้ว
“รถหมดระยะแล้ว ลงมั้ย?” ปราณนต์แซว
ภัทรินรู้ตัว รีบลงจากรถมา คนขับรถช่วยยกถุงช้อปปิ้งต่างๆ เข้าไปในบ้าน ป้าอิ่มและสาวใช้เข้ามาช่วยกันยก
“คุณปราณ..”
“อะไร”
“ชั้นรู้ว่ามันคือเรื่องส่วนตัว แต่..ก่อนหน้านี้ชั้นไม่เห็นว่ามันมี” ภัทรินชี้ให้รู้ว่าหมายถึงแหวน “แหวนคุณ”
“อ้อ ใช่ ชั้นหมั้นแล้ว”
“กับ..”
“อัณณา”
ภัทรินอึ้งถามอย่างแปลกใจ “คุณอัณณา..อ้าว แล้วหมอณนต์ล่ะ ก็หมอณนต์กับคุณอัณณารักกันไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอก”
“ก็..” ภัทรินทำท่าอึกอัก
“เธอคิดเองเออเองทั้งนั้น ถึงณนต์จะจำอัณณาได้คนเดียวก็ไม่ได้แปลว่าเขารักกัน..ความทรงจำของหมอณนต์อาจจำได้แค่ตอนนั้น เลยคิดว่ามันคือความจริง ..ณนต์อาจจะลืมไปว่าความทรงจำสุดท้ายคือเขาเลิกรักอัณณาไปรักเธอแล้วก็ได้”
“ใช่ ความทรงจำของณนต์อาจยังไม่ได้อัพเดตเวอร์ชั่นล่าสุด เขาเลยคิดว่าระบบปฏิบัติการที่เขามีคือทันสมัยที่สุดแล้ว แต่จริงๆ คือตกรุ่นมาก” ภัทรินเอ่ยแล้วผลุนผลันจะออกไป
“เธอจะไปไหน”
“ชั้นจะไปโรงพยาบาล เอาสตรอว์เบอรี่ไปให้หมอณนต์กิน..คุณไม่ต้องไปส่ง ไม่ต้องห่วง ชั้นไปเองได้ และพรุ่งนี้เช้าชั้นจะไปทำงานแน่นอน โทรไปบอกโรงพยาบาลให้ต้อนรับชั้นด้วยนะ!!” ภัทรินจะรีบไป
“เดี๋ยว..แล้วจะไปไง เอารถชั้นไปมั้ย”
ภัทรินรีบวิ่งวกกลับมา ปราณนต์โยนกุญแจให้ “ว้าว ขอบคุณมากๆ เลย” ภัทรินจะเดินไป แต่ชะงัก “อ้อ ชั้นยินดีกับคุณและคู่หมั้นด้วยนะคุณปราณผีดิบ” หญิงสาวยิ้มแย้มแล้วรีบไปที่รถส่วนตัว
ปราณนต์ได้แต่มองตาม ยิ้มๆ ใจฟูพอง
ปราณนต์เดินกลับเข้ามาในบ้าน ป้าอิ่มมายืนรอรับใช้
“วันนี้ดีกันได้แล้วเหรอคะคุณหนู ดีกันอย่างนี้ตลอดไปเลยนะคะ ป้าไม่อยากเห็นคุณหนูเครียด”
ปราณนต์ยิ้มไม่หุบ “ขอบคุณนะครับป้าอิ่ม” เขาชะะงัก เพราะเห็นป้าอิ่มมองที่ตนแล้วยิ้ม “ยิ้มอะไรครับ”
“ป้ายิ้ม เพราะคุณหนูยิ้มนั่นแหละค่ะ”
“ผมยิ้มเหรอครับ ไม่ได้ยิ้มซะหน่อย..เอ่อ..ผม..ผมขึ้นไปนอนดีกว่าครับ” ปราณนต์ทำท่าเขินๆ แล้วเดินเลี่ยงขึ้นห้องไป ป้าอิ่มยิ้มๆ
ปราณนต์กลับเข้ามาในห้องพัก ล้มตัวลงนอนที่เตียง
“ภัทรินดีใจ..ก็แปลว่า..แปลว่า..แปลว่าอัลไลลลลล”
ปราณนต์ลุกขึ้นมานั่ง มองไปที่กล่องที่วางไว้มุมหนึ่งของห้อง ไปหยิบกล่องนั้นเปิดออกมาดู ข้างในคือซึงประจำตัวของปราณนต์นั่นเอง ปราณนต์หยิบซึงขึ้นมา แล้วดีด
อีกด้านหนึ่ง ภัทรินขับรถมาได้สักพัก ดีใจที่จะได้ไปหาหมอณนต์ แต่แล้วชะงัก นึกอะไรขึ้นมาได้
“สตรอว์เบอรี่!!” ภัทรินมองไปรอบๆ รู้ว่าตัวเองลืม “โธ่ๆๆๆๆ พูดเองว่าจะเอามาให้หมอณนต์ แล้วก็ลืมเอง ยัยเบ๊อะเอ๊ย!!”
ที่บ้านของพสุวัฒน์ ได้ยินเสียงซึงดังมาจากห้องปราณนต์
ป้าอิ่มที่กำลังคุมเด็กที่ทำความสะอาดครัวอยู่เอ่ยบอก “อ่ะ ใครทำหน้าที่ตัวเองเสร็จแล้วก็ไปพักดูละครได้”
พสุวัฒน์เดินลงมาจากชั้นบน “วันนี้มันไปอารมณ์ดีจากไหนมา”
“ไม่รู้สิคะ เห็นกลับมาพร้อมหนูภัทริน แล้วหนูภัทรก็ออกไปเยี่ยมคุณณนต์ที่โรงพยาบาล ส่วนคุณหนูของอิ่มก็..ครึ้มอกครึ้มใจอย่างที่ได้ยิน..เพราะดีนะคะเสียงเครื่องนี้..เรียกว่าซึงใช่มั้ยคะ”
“น่าจะใช่ เหมือนที่แม่เจ้าณนต์ชอบเล่น”
“อิ่มเห็นคุณหนูเอาซึงมาไว้ในห้องสองสามวันแล้ว แต่ไม่เคยเล่น สงสัยจะกลัวหนูภัทรได้ยิน..ดีแล้วค่ะ คุณหนูจะได้ผ่อนคลายบ้าง”
ขณะนั้นเอง ภัทรินขับรถวนเข้ามาในบ้าน
“ใครมา” พสุวัฒน์เอ่ยถาม
ป้าอิ่มกับพสุวัฒน์มองออกไป แล้วก็ตกใจ
ภัทรินรีบลงจากรถมา จะเข้าบ้าน
ป้าอิ่มรีบออกมาขวาง “คุณกลับมาทำไมคะ”
“ภัทรลืมสตรอว์เบอรี่ค่ะ น่าจะมีใครเอาไปไว้ข้างในแล้ว”
“เดี๋ยวให้ป้าอิ่มไปหยิบให้ดีกว่า” พสุวัฒน์เอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองเร็วกว่าค่ะ” ภัทรินเดินเข้ามาภายในบ้าน กำลังจะตรงไปที่ครัว แต่แล้วชะงัก เพราะได้ยินเสียงซึงลอยผ่านลมมา “เสียง..เสียงนี้มาจากไหน..ใครเล่นคะ”
“เอ่อ.. “ป้าอิ่มอึกอัก
ภัทรินจำได้ว่ามันคือเพลงที่หมอณนต์เคยเล่นเอาไว้ “หมอณนต์..” ภัทรินไม่รอคำตอบ รีบวิ่งขึ้นบันได เดินตามเสียงไป
ภัทรินเดินตามเสียงดนตรีมา จนมาถึงหน้าห้องนอนของปราณ แล้วก็ตัดสินใจ จับลูกบิดเบาๆ ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างสงบที่สุด ภัทรินค่อยๆ มองเข้าไป ตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตา
หญิงสาวเห็นปราณเล่นซึงในมาดแบบเดียวกับหมอณนต์ของเธอ ปราณนต์ยังไม่รู้เรื่อง ยังคงเล่นดนตรีต่อเนื่อง
ภัทรินยกมือขึ้นมาปิดปาก ไม่อยากเชื่อ “หมอณนต์..”
ปราณนต์ชะงักทันที นึกในใจว่าซวยแล้ว
“คุณ..คุณคือ..หมอณนต์”
“หา??” ปราณนต์หันกลับมา ทำหน้าข้องใจ
“ทำไมคุณต้องหลอกชั้น”
“เดี๋ยวๆๆ..เป็นอะไรของเธอ..ชั้นปราณ..ไม่ใช่ปราณนต์”
“ไม่..ไม่จริง..เพราะอย่างนี้นี่เอง คุณถึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชั้น เวลาที่คุณยิ้มหรือหัวเราะ ชั้นจำได้..ชั้นจำคุณได้..แล้วที่คุณซื้อสตรอว์เบอรี่มาก็เพราะคุณรู้ว่าชั้นชอบกิน”
“ไปกันใหญ่แล้วภัทริน”
“ซึงของหมอณนต์มาอยู่กับคุณได้ยังไง แล้วเพลงที่คุณเล่น ก็เป็นเพลงที่หมอณนต์ชอบเล่น แล้วยังท่าทาง..”
“ใจเย็นๆ นะภัทริน..โอเค ซึงนี้ของหมอณนต์จริงๆ เพราะชั้นเป็นคนไปขอให้ทางโรงพยาบาลผาหมอกช่วยส่งมาให้ เผื่อจะเอามาช่วยฟื้นความทรงจำให้หมอณนต์..แล้วที่ชั้นเล่นมันได้..เพราะแม่ของเราสอนเรามาด้วยกัน”
“แม่สอน?”
“ใช่ “
“โกหก คุณโกหกชั้นใช่มั้ย”
“มาดูนี่” ปราณนต์พาหญิงสาวมาดูที่ผนัง ที่มีประดับรูปถ่ายหลายรูป ชี้ที่รูปหนึ่งเป็นขาวดำ คือรูปแม่กับคุณตาที่ถือซึงเอาไว้ในมือ “นี่ แม่กับคุณตา.. ซึงเป็นเครื่องดนตรีที่คุณตาชอบมาก แม่เลยได้วิชามา แล้วก็ถ่ายทอดมาถึงเราสองคน”
“แล้วเรื่องสตรอว์เบอรี่”
“เฮ้ย ใครๆ ก็ชอบสตรอว์เบอรี่หรือเปล่า แค่ชั้นบังเอิญซื้อมาตรงกับใจเธอ จะมาเหมาว่าชั้นเป็นณนต์เนี่ยนะ..ประสาทแล้ว” ปราณนต์เอ่ยเฉไฉไม่ยอมรับ
“แต่..แต่ความรู้สึกของชั้น..”
“ทำไม..ความรู้สึกเธอ บอกว่าเธอคือเมียชั้นงั้นเหรอ” ปราณนต์ชักฉุนจับภัทรินให้ชิดกำแพง เอามือกันไว้ไม่ให้หนี
“คุณจะทำอะไร!!” ภัทรินตกใจ
“ชั้นขอโทษที่ทำให้สับสน พอดีว่าเราเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันมากๆ แต่พูดไปเธอคงไม่เชื่อ..ชั้นก็จะให้เธอพิจารณาให้ชัดๆว่าชั้นเหมือนกับสามีเธอตรงไหน มองสิ ดูให้ชัดๆ” ปราณนต์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แทบจะจูบภัทรินอยู่แล้ว “แยกออกหรือยังว่าเราต่างกันยังไง”
“แยกออก..เพราะหมอณนต์จะไม่มีทางทำตัวไม่ให้เกียรติสุภาพสตรีอย่างคุณแน่!! ปล่อยชั้น!!”
ภัทรินผลักชายหนุ่มออกไป แต่ปราณนต์คว้าตัวดึงมา “เดี๋ยวสิ..ผมรู้ว่าคุณหาเรื่องจะบุกเข้าห้องนอนผมมากกว่า..ผมรู้ว่าคุณเหงา อยากเปลี่ยนบรรยากาศใช่มั้ย”
“ทุเรศ!!!” ภัทรินตบหน้าชายหนุ่มเสียงดัง พสุวัฒน์ตามมาที่หน้าห้อง ถึงกับตะลึงงง “ชั้นเป็นน้องสะใภ้ของคุณคุณยังคิดจะทำสกปรกกับชั้นได้อีกเหรอ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ความยับยั้งชั่งใจไม่มีเลยใช่มั้ย!! คุณเป็นคนหรือเป็นสัตว์กันแน่!!”
“ใช่ ผมไม่มีความยับยั้งชั่งใจ ถ้ารู้แล้ว ก็อย่าเดินเข้ามายั่วผมถึงในห้องนอนอีก..คราวหน้าคุณไม่รอดแน่”
ภัทรินมองชายหนุ่มอย่างชิงชังรังเกียจ แล้วรีบออกจากห้องไป สวนกับพสุวัฒน์เงอะงะที่เห็นภัทรินร้องไห้ออกไป พอภัทรินออกไป ปราณนต์ที่ทำตัวถ่อยเพื่อขู่ไล่ไม่ให้ภัทรินสงสัยในตัวเองอีก ก็เปลี่ยนท่าที เซ็งตัวเองที่พลาดทำทุกอย่างที่กำลังจะดีขึ้นให้พังลงไป
ภัทรินวิ่งกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ปิดประตู ยืนพิงประตูร้องไห้
พสุวัฒน์ต่อว่าปราณนต์ “ทำบ้าอะไรของแก”
“ผมอยากอยู่คนเดียว ออกไป”
“ชั้นเตือนแกแล้วว่าถ้าจะเอาภัทรินมาทำงานด้วยแกต้องระวังตัวกว่านี้ นี่ยังไม่ทันเริ่ม แกก็จะทำทุกอย่างพังแล้ว..แกจะไม่มีทางหลอกหนูภัทรได้สำเร็จ ถ้ายังทำตัวเป็นไอ้บ้ากดขี่หนูภัทรอยู่อย่างนี้ ยิ่งแกไปบีบเขามาก มันก็ยิ่งทำให้เขาดิ้นพล่านเพื่อเอาตัวรอดมาก แล้วตัวแกเองนั่นแหละที่จะตาย!!”
“ตายก็ตาย!! ถ้าผมตาย ถ้าทุกอย่างพินาศ มันก็จะย้อนกลับไปที่ตัวพ่อนั่นแหละ เพราะความต้องการจะรักษาจีแอลเอสของพ่อ มันคือการทำลายทุกคนรอบตัวพ่อ..ทั้งผม พี่ปราณ และแม่..พ่อทำให้แม่ตาย!”
“ไอ้...” พสุวัฒน์โมโหขึ้นมา
“ออกไปจากห้องผม ไป!!!” ปราณนต์เอ่ยไล่เสียงดัง
พสุวัฒน์ฮึดฮัด หายใจถี่รัว แต่ปราณนต์ไม่สนใจ ลากพสุวัฒน์ออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูไล่..ปัง!!
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 17
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3