อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 10/4
ปราณนต์เบือนหน้าหนี พยายามจะไม่โวยวาย เยาะให้ชะตากรรมตัวเอง “อ้อ กลัวคนมองลูกชายคนโตไม่ดีเหรอครับ พ่อพูดอย่างนี้ถ้าลูกชายคนเล็กมาได้ยินคงจะน้อยใจแย่..ทำใจไว้ได้เลยนะครับ เพราะผมจะไม่ดีกับภัทริน เพราะอะไรรู้มั้ยครับ เพราะภัทรินไม่ใช่คนโง่..เขารู้จักผ.” เขาจะพูดว่า “ผม” แต่ชะงักไป “ณนต์ดี..ดีกว่าพ่อบางคนรู้จักลูกตัวเองซะอีก” เอ่ยจบก็จะเดินหนีไปพสุวัฒน์โพล่งออกมา “ถ้าอยากให้แนบเนียน แกก็ควรจะให้ความเคารพชั้นเหมือนที่ปราณทำด้วย” ปราณนต์หันกลับมา ทำหน้าคิด แล้วไม่แยแส เดินหนีไป
พสุวัฒน์หงุดหงิด จนมีอาการปวดหัว ต้องทรุดลงไปนั่งโซฟาจนอาการทุเลาดีขึ้น
“ชั้นไม่ได้ตั้งใจแช่งนาย..อย่าเป็นอะไรนะ..” ภัทรินหันไปมองดาว ภาวนาให้ปราณนต์ปลอดภัย
ที่ห้องไอซียู ปราณนอนหลับตานิ่ง แต่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมาแอบมอง ปรากฏว่า อัณณายังยืนอยู่ที่เดิม ปราณหลับตา พลิกตัวหันหนี
“ปราณมีปัญหาอะไรกับแผนที่อัณบอก พูดมาตรงๆ ได้มั้ย” ปราณยังนอนนิ่ง ไม่ตอบ ไม่ไหวติง “ปราณ..นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หรือแผนการสนุกๆ ขำๆ นะ..มีคนกำลังคิดไม่ดีกับจีแอลเอสและคุณ เราถึงต้องทำอย่างนี้เพื่อรักษาทุกอย่างเอาไว้..หรือปราณอยากเห็นธุรกิจที่พ่อตัวเองสร้างขึ้นมากับมือต้องพังพินาศ”
“ฮึ..” ปราณเอ่ยแค่นออกมา
“ฮึอะไร”
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้..ว่าจริงๆ..คุณทำไปเพื่ออะไร”
“เพื่ออะไร” ปราณนิ่ง อัณณาเดินไปเปิดไฟให้สว่างหมดทั้งห้อง “เพื่ออะไร!!” หญิงสาวคาดคั้นเสียงดัง
“คุณอยากให้ณนต์มาเป็นผม คุณจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่คุณรัก ใช่มั้ยล่ะ”
“คิดได้แค่นี้เองเหรอ..อัณจะถือว่าเป็นเพราะหัวคุณได้รับการกระทบกระเทือน..ไม่ใช่ความคิดของปราณตัวจริง”
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะ คุณชอบเขา คุณแค่อยากให้เขามาเป็นผม”
อัณณาฉุนที่ปราณพาลเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับงาน เธอจ้องราวกับกำลังดุเด็ก “ค่ะ อัณชอบณนต์ พอใจยังคะ” ปราณอึ้ง พูดไม่ออก หญิงสาวเอ่ยกวน ยอกย้อน ประชดชายหนุ่ม “ปราณช่วยให้อัณได้มีความสุขหน่อยไม่ได้เหรอคะ”
ปราณตะลึง ไม่คิดว่าอัณณาจะพูดออกมาอย่างนี้ จ้องอย่างไม่อยากเชื่อหู ก่อนจะหันหน้าหนี ไม่มองหน้า
“คุณจะยอมเอาบริษัทพ่อคุณมาแลกกับความสุขของอัณแค่นี้น่ะเหรอคะ มันคุ้มเหรอ..อ้อ และจะบอกให้นะ จีแอลเอสจะอยู่หรือไป อัณก็ยังมีความสุขได้..คนที่จะทุกข์มีแค่คุณกับพ่อคุณเท่านั้น..เลือกเอาเองแล้วกัน”
“ไม่” ปราณยังยืนยันคำเดิม
อัณณาจ้องดุ ไม่พอใจที่ปราณดื้อไม่เลิก ส่วนปราณล้มนอน หันหน้าหนีอัณณาอย่างฉุนๆ ไม่พอใจ
เวลาผ่านไป ปราณยังคงนอนนิ่ง ลืมตามองออกไป สายตากระวนกระวาย สับสน ไม่แน่ใจว่าตัดสินใจถูกหรือผิด สักพัก ปราณค่อยๆ หันกลับมามองว่าอัณณายังอยู่หรือเปล่า ปรากฏว่าอัณณายังนั่งจ้องอยู่ที่เดิม จ้องเขม็ง ใช้สายตากดดัน ปราณอึกอักรู้สึกเก้อ แล้วรีบหันกลับไป
สักพัก ปราณค่อยๆหันกลับมาอีกที พบว่าอัณณายังนั่งจ้องอยู่เหมือนเดิมอีก ปราณรีบหันกลับ ฮึดฮัด ชักจะไม่พอใจ แล้วก็ทนไม่ได้ หันกลับมาจ้องอัณณา สู้ด้วยสายตา ปราณถลึงตาใส่จะเอาชนะหญิงสาวให้ได้
แต่อีกฝ่ายนิ่ง เยือกเย็น ไม่สะทกสะท้าน ปราณไม่ยอมแพ้
ในที่สุด ปราณกลับเป็นฝ่ายเหวอเสียเองที่ไม่สามารถทำให้อัณณาสั่นคลอนได้เลย อึกอัก เลิ่กลั่ก
ปราณรู้ว่าทำอะไรความแน่วแน่ของอัณณาไม่ได้ จึงหันหลังหนี ล้มนอน เอาผ้าคลุมหัว ฮึดฮัด ส่วนอัณณายังคงนิ่ง นั่งมองอยู่ที่เดิม
เช้ามืด ที่บ้านของพสุวัฒน์ ภัทรินแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมจะออกไปโรงพยาบาลแล้ว เดินไปเดินมารอเวลาอยู่ พอนาฬิกาเดินไปหยุดเป็นเวลาหกโมงเช้า ภัทรินก็รีบร้อนออกจากห้องทันที
หญิงสาวรีบออกมาด้านนอกห้อง มองหาห้องของปราณนต์ คะเนดูว่าจะเป็นห้องไหน
“ห้องใหญ่น่าจะเป็นคุณพ่อ” ภัทรินคาดเดารีบไปเคาะประตูอีกห้องนึงถัดไปจากห้องของตัวเอง “คุณปราณ..หกโมงเช้าแล้ว..ตื่นๆๆ”
แต่สักพัก ประตูห้องเปิดออก เป็นพสุวัฒน์ในชุดนอน สีหน้างงๆ
ภัทรินผงะ “อ้าว..คุณพ่อ..ไม่ใช่ห้องนอนคุณปราณเหรอคะ..ขอโทษค่ะ”
“เธอจะปลุกพ่อชั้นทำไม” เสียงของปราณนต์ไม่พอใจดังมาจากอีกด้าน
ภัทรินหันกลับมา พบปราณนต์ยืนอยู่ รู้สึกอึกอัก “ก็..ชั้นไม่รู้”
“ไม่มีมารยาท” ปราณนต์เอ่ยตำหนิ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป
ภัทรินตกใจ รีบถลาไปเคาะประตู “แล้วจะเข้าไปทำอะไรอีก!! คุณปราณ!”
“ให้เวลาปราณแต่งตัวบ้างเถอะ..ตื่นเช้าขนาดนี้ หนูได้นอนบ้างหรือยัง” พสุวัฒน์เอ่ยบอกแล้วถามอย่างเป็นห่วง
ภัทรินขัดใจ แต่ก็ต้องยอม “ภัทรนอนไม่หลับหรอกค่ะ..เอ่อ ภัทรไปรอข้างล่างนะคะ”
ที่คอนโดชมนาด หญิงสาวสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินไปที่ห้องนอน เพื่อจะแต่งตัว แต่พอเข้าไปถึงก็ต้องผงะ เพราะธนาฒน์นั่งรออยู่
“ว้าย!!!..ธนาฒน์..เธอเข้ามาในห้องพี่ได้ยังไง”
ธนาฒน์ยิ้ม ควงกุญแจห้องโชว์ “ไม่เห็นจะยาก”
“เธอแอบมีกุญแจสำรองห้องพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ทำไมครับ ผมจะมีกุญแจห้องพี่ไม่ได้เหรอ หรือผมไม่ใช่คนสำคัญของพี่แล้ว?”
ชมนาดพยายามสงบ เอ่ยถาม “เธอมาทำไม”
ธนาฒน์ลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหากดดัน“ผมมีเรื่องจะถาม..งานเมื่อวาน..สรุปว่า..ยังไงครับ”
“อะไรยังไง”
“ทำไมคุณสินธรจะขึ้นไปพูดแทนคุณปราณ ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นเด็กปั้นอย่างผมไม่ใช่เหรอครับ”
“เธอจะข้องใจอะไร ในเมื่อสุดท้ายคุณปราณก็โผล่มา ไม่มีใครได้พูด”
“ผมรู้..แต่ผมก็ยังข้องใจอยู่ดี..ที่คุณสินธรเคยบอกว่าจะดันผมเป็นคู่แข่งกับคุณปราณ มีความจริงใจแค่ไหน..หรือจริงๆ แค่จะหลอกใช้ผมเสริมบารมีให้ตัวเขาเอง..พี่ชมช่วยบอกผมหน่อยสิครับ ผมจะได้รู้ จะได้วางตัวถูก”
ชมนาดเดินเลี่ยง ตอบปัด “พี่จะไปรู้ใจคุณสินธรได้ยังไง”
“งั้น..ผมถามตัวพี่ชมก็ได้ครับ..พี่ยังสนับสนุนผมเหมือนเดิมหรือเปล่า” ชมนาดอึ้ง เดินแยกไปอีกด้าน ธนาฒน์ตามจี้ถาม “ผมไม่ได้อยากจะถามหรอกนะครับ แต่งานเมื่อวานนี้ ผมไม่เห็นว่าพี่จะพูดหรือทำอะไรเพื่อสนับสนุนผมเลย”
ชมนาดชะงัก หันกลับมา “แล้วจะให้พี่ทำยังไง..ในเมื่อคุณสินธรบอกว่าจะขึ้นพูดเอง ต้องให้พี่ลุกขึ้นมาโวยวายเรียกร้องสิทธิ์ให้เธอใช่มั้ยถึงจะพอใจ” หญิงสาวเริ่มฉุน เสียงดุ จริงจัง “ธนาฒน์ พี่เชื่อใจและไว้ใจเธอ แต่ถ้าไม่คิดเหมือนกัน..งั้นขอกุญแจคืน..เราต่างคนต่างอยู่ อย่ายุ่งเกี่ยวกันอีกเลย”
“พี่ชม ผมก็แค่ถามให้แน่ใจ” ธนาฒน์ทำท่าจ๋อย เมื่อเห็นอกฝ่ายเอาจริง
“เอากุญแจคืนมา!!” ชมนาดเอ่ยเสียงเด็ดขาด
“พี่ชม..”
“ที่เธอได้ดูแลธุรกิจเครื่องมือแพทย์ทั้งหมดของจีแอลเอส ฝีมือใคร? ถ้ามันยังไม่ทำให้เธอเชื่อใจพี่ได้..เราอย่ายุ่งกันอีกเลย”
“โอเคๆ ผมขอโทษ ผมไม่ได้จะระแวงอะไรพี่” ธนาฒน์รีบคว้ามือชมนาดไว้
“ไม่ต้องมาขอโทษ!!” ชมนาดสะบัดมืออก พลางเดินแยกไปอีกด้าน
ธนาฒน์ผวากอดชมนาดเอาไว้ อ้อน ขอร้อง“ผมขอโทษ ผมจะไม่สงสัยพี่อีกแล้ว อย่าโกรธผมนะ นะๆๆๆ”
ชมนาดอ่อนลง ตัดพ้อ น้ำตารื้น “พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อเราสองคน เธอสงสัยพี่ได้ยังไง”
“เพราะผมรักพี่ไง รักมากก็บ้ามาก ให้อภัยผมนะ..ถ้าไม่ให้อภัย ผมจะหอมพี่ไม่หยุดเลย” ธนาฒน์หอมหญิงสาวประจบเอาใจ
ชมนาดใช้มือกันไว้ “หยุดเลย พอๆๆ พี่ไม่โกรธแล้ว” แต่ธนาฒน์ไม่หยุด อุ้มชมนาดขึ้นมา แล้วพาเข้าไปในห้องนอน ทั้งสองหัวเราะคิกคักกัน
อีกด้านหนึ่ง สายแล้ว ปราณนต์เดินลงมาจากชั้นบน
ภัทรินกระวนกระวายรออยู่ “ให้มันเร็วๆ หน่อยได้มั้ยคุณ” ปราณนต์ไม่ได้ใส่ใจภัทรินมากนัก เดินผ่านหญิงสาวไปที่โต๊ะอาหาร ที่แม่บ้านกำลังเตรียมสำรับอาหารเช้าให้อยู่ “คุณจะทำอะไร” ภัทรินถาม
“นั่งลง” ปราณนต์เอ่ยสั่งเสียงเข้ม
“ลงมาก็ช้ายังจะคิดกินข้าวเช้าอีกเหรอ”
“นั่งลง” ปราณนต์ยังเอ่ยคำเดิม
“ไม่ สายแล้ว พาชั้นไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” ปราณนต์ไม่แคร์ นั่งกินข้าวเช้า หยิบนสพ.ธุรกิจมาอ่าน ภัทรินไม่พอใจ “คุณปราณ!”
ปราณนต์ไม่สะทกสะท้าน ภัทรินโมโหมาก จะออกไปด้วยตัวเอง แต่พสุวัฒน์ออกมาห้ามเอาไว้ก่อน “จะไปไหนหนูภัทร!!”
“หนูไม่เข้าใจ น้องชายทั้งคน ไม่คิดจะเป็นห่วงเป็นใจเลยเหรอคะ หัวจิตหัวใจยังมีบ้างมั้ย”
“กินให้หมด แล้วจะพาไป” ปราณนต์เอ่ยเสียงเข้ม
“นี่!!” ภัทรินขึ้นเสียงไม่พอใจที่อีกฝ่ายทำมาสั่ง
“เอาน่าหนูภัทร รีบไปตอนนี้ก็เจ้าณนต์ก็ยังอยู่ในไอซียู ทานให้อิ่มก่อน จะได้ไม่เป็นลมเป็นแล้งไปอีกคนนะ” พสุวัฒน์จำต้องเป็นคนกลางไกล่เกลี่ยให้สถานการณ์ดีขึ้น
ภัทรินได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ ปราณนต์นั่งกินไปอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจไป ท่าทางสบายใจไม่เดือดร้อน
ที่ห้องไอซียูในโรงพยาบาล ปราณนั่งให้พยาบาลวัดความดัน วัดไข้ ในขณะที่อัณณายังคงอยู่ที่เดิม จ้องไม่วางตา ปราณรู้สึกอึดอัด จนกระทั่งพยาบาลออกไป
“จะจ้องผมเพื่ออะไร” ปราณถามอย่างหงุดหงิด อัณณาไม่ตอบ เพราะไม่มีอารมณ์จะตอบ “เลิกจ้องผมได้มั้ย” อัณณานิ่ง ไม่แยแส “อัณณา!” ปราณขึ้นเสียง ทว่าอัณณายังจ้องไม่เลิก
“เลิกจ้องผม..คุณกำลังทำให้ผมเครียด..เข้าใจมั้ย!! ..คิดว่าทำอย่างนี้แล้วผมจะยอมคุณเหรอ ไม่มีทาง” ปราณอึดอัดทำท่าปวดหัว เครียด แต่อัณณาไม่สะทกสะท้าน ขณะที่ปราณเองยังคงดื้อ ไม่ยอมลดละให้เช่นกัน
อีกด้านหนึ่ง ภัทรินยืนกอดอกค้ำหัวปราณนต์ กดดันให้รีบกิน แต่ปราณนต์ยังคงตักอาหารเข้าปาก อย่างสำรวม สงบ ไม่สะทกสะท้านต่อแรงกดดันใดๆ
“จะอิ่มได้ยัง” ภัทรินเอ่ยถามเสียงห้วนๆ ปราณนต์อาหารตักคำสุดท้ายเข้าปากพอดี “หมดแล้ว..ลุก!!” ภัทรินกดดัน แต่ปราณนต์หยิบน้ำมาดื่มอย่างใจเย็น ภัทรินฮึดฮัด ร้อนใจ รอจนปราณนต์ดื่มน้ำหมดแก้ว
หญิงสาวกระชากแขนให้ลุก “ไปได้แล้ว!!!”
พสุวัฒน์รีบลุกตาม จะไปด้วย “พ่อไปด้วย” แต่พอลุกขึ้นยืนแล้ว กำลังจะเดินตาม กลับมีอาการวูบเล็กน้อย ต้องเซไปยืนเท้าผนังเอาไว้
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 10/4
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3