อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 12/3
“นั่นน่ะสิ น้านี่พูดไรไม่รู้ ฮะๆ”“อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันนะคะ คุณแม่ทำอาหารไว้ให้ณนต์ด้วย” อัณณาเอ่ยชวน
“ใช่จ้ะ น้าทำเผื่อเอาไว้แล้ว”
“เอาไว้โอกาสหน้า....” ปราณนต์ทำท่าจะปฏิเสธ
“อย่าปฏิเสธเลย โอกาสหน้าจะมีอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น้ามีเรื่องอยากถามอยากคุยกับคุณณนต์เยอะเลย ไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอก..นะๆ” อัญชันคว้ามือปราณนต์พาเข้าบ้าน
อัณณายิ้ม รู้สึกดี
ที่ห้องพักคนไข้ ภัทรินนั่งเฝ้าไข้ปราณอยู่ มีอาการสัปหงก แต่พอรู้สึกตัว ก็พยายามทำให้ตัวเองตื่น ขยับเขยื้อน ลุกขึ้นมายืน เดินไปเดินมา ไม่อยากหลับ ไม่อยากคลาดสายตาจากปราณ
ปราณค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ตั้งสติ แล้วหันมามองข้างๆ พบว่าภัทรินนั่งสัปหงกอยู่ ปราณเพ่งมอง “นี่..นี่คุณ!!”
“หือ..อ้าว” ภัทรินรีบเด้งขึ้นมา “ตื่นทำไม..มีอะไรหรือเปล่า” ถามขึ้น
“คุณอัณณากลับไปแล้ว..อยากดื่มน้ำมั้ย แอร์เย็นไปหรือเปล่า หรืออยากให้เรียกพยาบาลให้”
“ผมอยากให้คุณออกไป!” ปราณเอ่ยไล่เหมือนเดิม
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นก็นอนพักต่อเถอะ อยากได้อะไรก็บอกแล้วกัน”
“พูดดีๆ ไม่เข้าใจหรือไง..ผมไม่รู้จักคุณ ไม่ต้องมาห่วงใยผม ออกไป”
“ชั้นไม่ไป!! เพราะชั้นมีเรื่องต้องพูดกับนาย แต่จะรอให้นายมีสติสตังพร้อมกว่านี้ก่อน ถึงจะพูดด้วย” ภัทรินเอ่ยเสียงจริงจัง
“ผมไม่คุย ผมไม่ต้องการเห็นหน้าคุณ ไม่ต้องมาเฝ้าผม! ออกไป..ออกไป!!” ปราณคว้าผ้าห่ม หมอน โยนใส่ภัทริน ขับไล่
ภัทรินชักฉุนเอ่ยอย่างสุดทนขึ้นมาบ้าง “ไม่ต้องไล่!! ชั้นไปแน่ ไม่อยากอยู่ขัดขวางความรักของนายกับคุณอัณณาหรอก..ชั้นเคลียร์หนี้สินให้นายหมดเมื่อไหร่ ก็จะไปจากชีวิตนายทันที!!”
“หนี้สินอะไร ไม่ต้องเอามาคืน แค่ออกไปจากชีวิตผมเดี๋ยวนี้ก็พอ ไป!!” ปราณร้องตะโกน “ใครอยู่ข้างนอก มาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปที..เอาออกไป..ผมไม่ต้องการเห็นหน้าคุณอีก ผมต้องการอัณณาคนเดียว ออกไป!!”
พวกพยาบาลได้ยินเสียงโวยวาย รีบเข้ามาทันที พยายามห้ามปราณ
“คุณคะ ออกไปก่อนได้มั้ยคะ นะคะ” พยาบาลหันมาขอร้องภัทริน
หญิงสาวจนใจ จำต้องถอยออกมา ด้วยความผิดหวัง ช้ำใจ ภัทรินออกมาด้านนอก เสียใจที่ถูกขับไล่ ยังคงมีเสียงปราณไล่เตลิดตามหลังมา
ที่โต๊ะอาหาร ในบ้านของอัณณา
อัญชันกำลังยกถ้วยแกงเข้ามาวาง “มาแล้วค่ะ ของโปรดของณนต์ ทายสิว่าอะไร”
“ของโปรด..อืม..แกงส้ม!!” ปราณนต์ทาย
“ใช่แล้วค่ะ” อัญชันวางโชว์ “แกงส้มดอกอัญชันขาว”
“ผมคิดถึงแกงส้มสูตรน้าอัญชัญมากเลยครับ..จำได้ว่าตอนที่อยู่เมืองนอก ผมหาหาซื้อพริกแกงส้มยังไง ก็ไม่อร่อยเหมือนที่น้าอัญทำ..ลองซื้อพริกมาตำเองก็ไม่ใช่” ปราณนต์นึกถึงเหตุการณ์ในอดีต
“จนอัณต้องโทรมาอ้อนแม่ ให้ช่วยตำแล้วส่งตรงไปให้ไงคะ” อัณณาเอ่ยยิ้มขำๆ กับเรื่องวันวาน
“วันนี้คุณณนต์ได้ทานต้นตำรับแล้ว อย่าให้เหลือนะคะ” อัญชัน เอ่ยอย่างเอ็นดู
อัณณาตักแกงส้มให้ปราณนต์ “อ่ะ ให้ณนต์ประเดิมเลย”
บรรยากาศกำลังสนุกสนาน ครื้นเครง สักพัก มือถือของอัณณาดังขึ้น อัณณาวางช้อนหันไปมองเบอร์ที่หน้าจอ สีหน้าแปลกใจเล็กน้อย
“ใครโทรมาเหรอจ๊ะ” อัญชันถาม
“เอ่อ..โรงพยาบาลค่ะ”
ปราณนต์ชะงัก เอะใจ “มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า รับสิครับ”
“เอ่อ..” อัณณาทำท่าลังเล
“รับสายสิลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยเตือนลูกสาว
“ค่ะ อัณณาพูดค่ะ..คะ?..ค่ะๆได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” อัณณาจำต้องรับสายคุยสักพักก็วางสายลง
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ” ปราณนต์ถามขึ้น
“คุณปราณตื่นแล้วค่ะ..แล้ว..แล้วพบคุณภัทรอยู่ในห้อง..ก็เลยอาละวาดขับไล่คุณภัทร” ปราณนต์อึ้ง เป็นห่วงภัทริน ลุกขึ้นยืนทันที อัณณารีบบอก “แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วค่ะ คุณปราณสงบลงแล้ว”
“แล้วภัทรินล่ะ”
“เอ่อ..” อัณณาทำท่าอึกอีก
“น้าอัญชันครับ อย่าว่าผมเสียมารยาทเลยนะครับ แต่ผมต้องขออนุญาตกลับก่อน..แล้วโอกาสหน้าผมจะหาเวลามาชิมฝีมือน้าให้ได้นะครับ” ปราณนต์ไหว้อัญชันแล้วรีบออกไป
ปราณนต์เดินออกมาด้านนอก เตรียมจะย้อนกลับไปที่โรงพยาบาล
“แล้วณนต์จะไปยังไง ให้อัณไปส่งสิ” อัญชันแนะ
“ไม่ต้องครับ รถผมจอดอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่แล้ว เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่ไปดีกว่า จะได้ไม่ต้องส่งไปส่งมา” ปราณนต์เอ่ยจบก็วิ่งไปโบกแท็กซี่ ท่าทางรีบร้อน กระวนกระวาย
“ณนต์ เดี๋ยว! แล้วเรื่องแหวน” อัณณาร้องถาม
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนได้มั้ยอัณ..ผมไปนะครับ” ปราณนต์ไหว้อัญชันแล้วขึ้นแท็กซี่ไป รถแท็กซี่แล่นออกไป
สองแม่ลูกยืนมองจนแท็กซี่ลับตาไป อัญชันโอบกอดลูกสาวเอาไว้ เพราะเข้าใจความรู้สึกของลูกสาวดี “ไม่เป็นไรนะ”
“อัณไม่น่ารับโทรศัพท์เลย” อัณณากอดแม่ ร้องไห้
แม่ลูบหัวปลอบ “แต่ลูกก็ทำไม่ได้ เพราะปราณก็เพื่อนลูกเหมือนกัน..ลูกทำถูกแล้ว”
อัณณานั่งเหม่ออยู่มุมหนึ่ง อัญชันเข้ามานั่งด้วย
“แม่คะ อัณควรทำยังไงต่อไปดี”
“ทำในสิ่งที่ถูก..อย่าให้ความต้องการส่วนตัวมีอำนาจเหนือศีลธรรมและความถูกต้องนะลูก..คุณณนต์แต่งงานแล้ว บางทีเขาอาจไม่ใช่คนเดิมที่ลูกรู้จักสมัยเรียนแล้วก็ได้”
“ณนต์ยังเป็นคนเดิมค่ะ เขาไม่ได้แต่งงานกับภัทรินเพราะรัก ก็แค่จะใช้ประโยชน์จากข้อมูลเกี่ยวกับการทุจริตที่ภัทรินรู้ก็แค่นั้นค่ะ”
“ลูกยังเชื่อว่าคุณณนต์รักลูก”
“ค่ะ ณนต์รักอัณมาตลอด แต่เพราะเขาอยากให้อัณอยู่ช่วยปราณ เขาก็เลยต้องเสียสละ”
“แล้วยังไง ลูกคิดว่าลูกจะทำให้คุณณนต์เลิกเสียสละเพื่อพี่ชายเขาได้งั้นเหรอ”
“เปล่าค่ะ อัณต่างหากที่จะเสียสละเอง”
“หือ?”
“ถ้าเรื่องทุกอย่างจบ อัณจะขอลาออกจากจีแอลเอส แล้วเราย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกันนะคะแม่”
“อัณ...” อัญชันอึ้งเมื่อได้ยินแบบนั้น
“อัณจะไปเป็นหมอบนดอยกับณนต์ค่ะ” อัณณาเอ่ยอย่างมุ่งมั่น
ที่โรงพยาบาล ปราณนต์รีบวิ่งเข้ามา ตรงไปที่หน้าห้องพักคนไข้ที่ปราณนอนพักรักษาตัวอยู่ แล้วก็ต้องชะงัก เพราะอีกด้านหนึ่ง ภัทรินนั่งปาดน้ำตา ร้องไห้อยู่คนเดียว ปราณนต์จะเข้าไปปลอบ แต่ชะงัก หยุดยืนมอง
ภัทรินเอนหลัง เอาหัวแปะแนบไปกับผนัง เงยหน้ามองเพดาน ถอนหายใจ แม้น้ำตาจะยังไหลซึมก็ตาม สักพัก มีเด็กผู้ชายวัยน่ารักน่าหยิกเดินเข้ามายืนตรงหน้า
ภัทรินแปลกใจ เด็กชายจ้องหน้าของภัทรินอย่างพินิจ เอียงคอซ้ายที เอียงคอขวาที แล้วก็ฉีกยิ้มแฉ่งให้ภัทริน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เด็กชายยิ้มให้ภัทรินไม่เลิก แล้วก็โผกอดภัทริน
“โอ๋ๆๆๆๆ” เด็กชายปลอบภัทรินแบบเด็กๆ
“มีอะไรคะรูปหล่อ”
“พี่เสียใจอยู่ใช่มั้ยครับ ผมเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ”
ภัทรินชักจะยิ้มออก กับความน่ารักน่าชังของเด็ก “ขอบใจนะคะ..ใครสอนให้ทำแบบนี้”
เด็กชายชี้ไปอีกด้าน ภัทรินหันไปมองตาม พบว่าปราณนต์ยืนยิ้มทำท่าเก๊กอยู่ ภัทรินหุบยิ้มทันที “พี่คนนั้นบอกว่า พี่กำลังเสียใจมาก เลยให้ผมมาปลอบ..โอ๋ๆๆๆๆ” เด็กชายจับมือของภัทรินขึ้นมา แล้วลูบหลังมือเป็นการปลอบ
พอดีกับที่ผู้ปกครองของเด็กที่เป็นพยาบาลอยู่ในโรงพยาบาลก็เดินออกมา เรียกลูกชายว่ากลับบ้านได้แล้ว เด็กชายก็รีบวิ่งแยกออกไปทันที
ภัทรินหันไปมองปราณนต์ ที่ตีหน้าขรึมใส่ กลบเกลื่อนความรู้สึกห่วงใยเอาไว้ แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่อยู่ๆ ภัทรินกลับลุกแล้วเดินหนีไปซะอย่างนั้น ปราณนต์อึ้ง “อ้าว”
บริเวณวอร์ดหน้าห้องพัก ในโรงพยาบาล ภัทรินเดินแยกมา ปราณนต์เดินตาม สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของภัทรินดังขึ้น
ภัทรินรับสาย “แม่..หมอณนต์..ปลอดภัยดีค่ะ แต่ยังต้องอยู่โรงพยาบาลดูอาการให้แน่ใจค่ะ..ภัทจะอยู่ดูแลหมออีกสักพัก แล้วจะรีบกลับค่ะ.. คะ?” หญิงสาวเหลือบมองปราณนต์ เดินเลี่ยงออกไป “ภัทร..ภัทรได้นอนค่ะ กินด้วย แม่ไม่ต้องห่วงภัทรหรอก..ไปนอนเถอะค่ะดึกแล้ว..ค่ะ”
ภัทรินวางสาย ปราณนต์ที่เดินตามฟังอยู่ ยิ้มๆ ขำๆ ลึกๆ แล้วก็อดสงสารและเห็นใจภัทรินไม่ได้ ตั้งใจจะไม่ดุให้ภัทรินต้องเจ็บช้ำไปมากกว่านี้ “คนโกหก”
ภัทรินชะงัก หันกลับมา จ้องด้วยหางตา “ไม่มีมารยาท” เธอทำท่าจะเดินหนีอีก
ปราณนต์คว้าแขนไว้ “จะไปไหน กลับบ้าน”
“ขอโทษนะคะ คุณกลับไปแล้ว กลับมาอีกทำไม..เพื่อมาพาชั้นกลับบ้าน?”
“ใช่ พยาบาลโทรมาแจ้งชั้นว่าให้มาเอาตัวเธอออกไป เพราะเธอจะทำให้น้องชายชั้นอาการแย่ลงไปกว่าเดิม”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 12/3
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3