อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 8/4

อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 8/4

“ให้ผมตามประกบหมอณนต์เอาไว้? ทำไมครับ”
“ไม่ต้องถาม..ประกบมันเอาไว้ อย่าให้มันเข้ากรุงเทพได้จนกว่าจะผ่านวันจันทร์นี้ไป เข้าใจมั้ย”
“วันจันทร์เลยเหรอครับ..อ้าว อย่างนี้ผมก็ไม่ได้เข้าร่วมงานสัมมนา..” ธนาฒน์เอ่ยอย่างเสียดาย
“สิ่งที่ชั้นให้เธอทำสำคัญกว่างานสัมมนาเพื่อชาตินั่นมาก..เธอจะทำเพื่ออนาคตชาติหรือเพื่ออนาคตตัวเอง”

“ถามอะไรแปลกๆ ผมก็ต้องทำเพื่อพี่ชมน่ะสิครับ” ธนาฒน์เอ่ยเอาใจแล้วแทงพูลต่อ ชมนาดมั่นใจ ตาวาว “เอาจริงนะครับพี่ชม ป่านนี้หมอณนต์อาจจะเละไปแล้วก็ได้ ก็แค่สั่งสอนนิดๆ หน่อยๆ แค่นั้นเอง หึๆๆ”



ค่ำแล้ว ที่บ้านปราณนต์ ภัทรินนั่งอยู่ที่ชานบ้าน จิตใจเหม่อลอย เนตรมณีกับเบญจคีย์ตามมา เข้าใจว่าภัทรินเครียดเรื่องหมอเลยเข้ามาปลอบ
“ภัทร..ไม่ต้องกลุ้มหรอก ลองให้หมอกินตังถั่งเช่าดูก่อน มันต้องช่วยได้” จันทร์วิภาเอ่ยปลอบ
“ชั้นไม่ได้กลุ้มเรื่องนั้น” ภัทรินรีบปฏิเสธ
“อ้าว แล้วเรื่องอะไร” เนตรมณีแปลกใจ มองหน้ากับเบญจคีย์ไปมา
ภัทรินหันกลับมา อยากจะปรึกษา แต่ไม่รู้จะพูดยังไง “แก..คือ..ผู้ชาย..สามารถจูบผู้หญิงที่ไม่ได้รู้สึกพิเศษ..ไม่ได้รัก..ได้ป่ะ”
“ได้!!!” สามสาวตอบออกมาพร้อมกัน
“เรื่องนี้อย่าให้ชั้นต้องพูดเลย” เบญจคีย์ท่าทางของขึ้น
“แกมีประสบการณ์?” จันทร์วิภาถามอย่างสงสัย
“ไม่มีเลย..แต่ชั้นก็อ่านหนังสือนะ ผู้ชายทำอะไรหลายๆ อย่างโดยปราศจากความรักได้ ไม่เหมือนกับผู้หญิงเรา”
“แล้วถ้าเขาทำดีด้วย อ่อนโยน เป็นห่วงเป็นใย มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยใช่มั้ย” ภัทรินเอ่ยถามขึ้นอี
“ถามทำไม..อย่าบอกนะว่ากำลังสงสัยว่าหมอไม่รักแก” เนตรมณีสงสัย
ภัทรินตกใจ รีบปฏิเสธ “เปล่าๆๆ หมอจะไม่รักชั้นได้ไง เราแต่งงานกันแล้ว สวีทกัน ออกจะตาย..พวกแกอย่าไปบอกให้แม่ชั้นรู้เชียว ชั้นขี้เกียจตอบคำถาม เข้าใจมั้ย”
“แล้วแกจะถามทำไม หรือมีคนอื่นมาจูบแก” จันทร์มณีไม่เข้าใจ
“ไม่มี!! ..ไปกันใหญ่แล้วพวกแก..ไปๆๆ กลับไปได้แล้ว ชั้นอยากนอนแล้ว” ภัทรินตัดบท
“แต่..” สามสาวทำท่าอยากรู้
ภัทรินรีบเอ่ยขึ้นทันที “จะสามทุ่มแล้ว ไม่ไปดูละครเหรอ”
จันทร์มณีนึกได้ “ว้าย จริงๆ ด้วย ไปก่อนนะแก มีอะไรโทรปรึกษากันได้เลยนะ ไปแล้วๆๆๆๆ” และแล้วสามสาวรีบวิ่งกันออกไป คว้ามอเตอร์ไซค์ของตัวเองขี่และซ้อนท้ายกันออกไปทันที ภัทรินยิ้มนิดๆ ที่เห็นเพื่อนติดละคร
ภัทรินเดินกลับเข้ามาในบ้าน เห็นว่ามือถือของเนตรมณียังเสียบชาร์ตไฟค้างไว้อยู่
“ยัยเนตร ลืมมือถือ” ภัทรินเอ่ยขึ้นมา สักพักมีเสียงแก๊กๆ ดังมาจากด้านนอก ภัทรินคิดว่าเพื่อนคงจะกลับมาเอามือถือ เลยหยิบมา จะเอาไปให้ “พวกแกกลับไปดูละครไม่ทันแน่ๆ” ภัทรินเอ่ย แต่พอเดินออกมาก็ต้องผงะ เพราะคนที่สวนเข้ามายืนหน้าประตูคือคนร้าย
“คุณ..มาหาใคร ถ้าจะเอาทรัพย์สินก็เอาไปเลย” ภัทรินถามขึ้น คนร้ายเดินกดดันเข้ามา สีหน้าแววตาไม่ได้มาดี หญิงสาวถอยๆๆ มองหาทางหนีทีไล่ไปด้วย
“ใครจะไปอยากได้ทรัพย์สิน” คนร้ายเอ่ยขึ้น
“แล้วจะเอาอะไร” ภัทรินถาม พลางถอยหนี คนร้ายเดินไล่ต้อน พลางทำลายข้าวของไปด้วย กวาดข้าวของบนโต๊ะทำงานของปราณนต์ระเนระนาด อย่างจงใจมาพังบ้าน
“ไม่เห็นมีอะไรน่าเอาสักอย่าง” คนร้ายเอ่ยพลางทำลายข้าวของไปด้วย
ภัทรินตกใจ รีบถอยหนีเข้าไปในห้องนอน ปิดประตู เอาไม้มาขัดล็อกประตูทันที แล้วรีบกดโทรศัพท์หาตำรวจ พร้อมกับร้องขู่คนร้าย “ออกไป หรือจะให้ชั้นแจ้งตำรวจ!”
“ฮะๆๆ กว่าตำรวจจะขึ้นดอยมาได้ เราก็ถึงไหนต่อไหนกันแล้ว” คนร้ายรู้สึกตลก เอ่ยออกมาขำๆ ภัทรินหน้าซีด กลัวถูกทำมิดีมิร้าย
“เพล้ง!!!!” เสียงดังมาจากด้านหลัง ภัทรินหันกลับไปมอง คนร้ายอีกคนที่อยู่ด้านนอก ทุบกระจกห้องนอนแตก และไล่ทุบทีละบานๆๆ อย่างสนุกสะใจที่ได้ข่มขู่ภัทริน
“พวกแกต้องการอะไร!!!!” ภัทรินผวา กลัว
“เพล้ง!!!!” คนร้ายที่อยู่หน้าห้องทุบกระจกประตูห้องนอนแตก ล้วงมือเข้ามาเปิดประตูง่ายดาย
“ช่วยด้วย!” ภัทรินตะโกนขอความช่วยเหลือ
คนร้ายรีบบุกเข้าประชิดตัว กระชากมือถือโยนทิ้งไป แล้วจะปิดปากภัทรินเอาไว้ ภัทรินอาศัยจังหวะนั้นคว้านิ้วก้อยคนร้าย แล้วจับหักขึ้นให้พับไปกับหลังมือ คนร้ายร้องลั่นอย่างเจ็บปวด หญิงสาวผลักคนร้าย แล้วรีบวิ่งหนีออกไปทางประตู แต่คนร้ายตามมาคว้า ภัทรินคว้าแจกันบนโต๊ะทำงานของปราณนต์ฟาดคนร้ายเต็มแรง คนร้ายเซ หญิงสาวรีบวิ่งหนี

ภัทรินวิ่งหนีออกมาด้านนอก คนร้ายที่อยู่ด้านนอกวิ่งมาดักเอาไว้ หญิงสาวรีบคว้าไม้มาถือขู่ เหวี่ยงสะเปะสะปะ แต่คนร้ายกลับคว้าไม้และกระชากไปได้ คนร้ายอีกคนวิ่งตามมา ช่วยกันล้อมต้อนภัทรินเอาไว้
ภัทรินตั้งสติ พยายามเจรจา“อย่าทำอย่างนี้ นี่มันผิดกฎหมายนะ มีปัญหาอะไรในชีวิตก็มาคุยกันดีกว่า ถ้าชั้นช่วยได้ชั้นจะช่วย ดีมั้ย”
พวกคนร้ายมองหน้ากันแล้วขำ ทำท่ากะลิ้มกะเหลี่ย “แน่ใจเหรอว่าจะช่วย” คนร้ายล้อมหน้าล้อมหลัง ราวกับแมวกำลังหยอกเล่นกับลูกหนูตัวเล็กๆ หญิงสาวเลิ่กลั่ก ไม่รู้ว่าจะถูกคนร้ายรุมทำอะไร กลัว แทบร้องไห้
คนร้ายคนหนึ่งเข้าล็อกตัวภัทรินเอาไว้จากด้านหลังแล้วดึงมากอด ภัทรินดิ้น คนร้ายยิ่งสนุกสะใจที่ได้แต๊ะอั๋ง ภัทรินดิ้นไม่หลุด เลยกระทืบเท้าลงไปที่นิ้วเท้าของคนร้ายจนร้องโอดโอย จากนั้นผลักอีกฝ่ายแล้วจะวิ่งหนี แต่คนร้ายอีกคนเข้ามาคว้าแขนกระชากกลับมา ภัทรินถีบเข้าท้องน้อยของอีกฝ่าย แต่ยิ่งทำให้คนร้ายโมโห ดึงตัวภัทรินมา แล้วจะเงื้อมือตบ “เก่งมากนักใช่มั้ย!!”
ภัทรินกลัว ร้องเสียงดัง หลับตา หันหน้าหลบ แต่อยู่ๆ ก็มีมือมาจับมือคนร้ายเอาไว้ ภัทรินมองไป เห็นว่าคือหมอปราณนต์นั่นเอง หมอชกคนร้ายทันที “หมอ!!!!!” ภัทรินรีบวิ่งไปหลบหลังหมอ
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่แล้ว” ปราณนต์เอ่ยขึ้น
“หมอ ระวัง!!” ภัทรินเห็นคนร้ายเข้ามารีบร้องเตือน
คนร้ายเข้ามาชกเปรี้ยง! หมอเซไป แล้วรีบลุกขึ้นมาตั้งรับ ชายหนุ่มชกตอบโต้ สุดท้าย หมอถูกคนร้ายคนนึงจับล็อกตัวเอาไว้ ให้อีกคนชกท้อง
“หมอ!!!” ภัทรินพยายามจะเข้าไปช่วย แต่ถูกเหวี่ยงออก
“ภัทร!!” ปราณนต์ห่วงภัทรินจะเข้าไปหา
คนร้ายเข้ามาขวาง ควักมีดพกออกมา “ซ่ามากใช่มั้ยไอ้หมอ”
“อย่านะ!” ภัทรินตกใจ ห่วงหมอ
คนร้ายเข้ามาจะใช้มีดฟัน หมอหลบ คนร้ายเข้าแทง หมอจับมือนั้นเอาไว้ได้ ยื้อกำลังกันอยู่ ทันใดนั้นเองมีเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังมา จันทร์วิภา เบญจคีย์ และเนตรมณีขี่รถซ้อนสามกลับเข้ามา
“พวกแกเป็นใคร ตายแล้ว!! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!!!!!” เบญจคีย์ร้องตะโกนเสียงดัง
“ปรี๊ดดดดดดดด” เนตรมณีล้วงกระเป๋า คว้านกหวีดขึ้นมาเป่ารัวๆๆๆๆ
จันทร์วิภา เนตรมณี และเบญจคีย์ต่างก็ล้วงเอานกหวีดขึ้นมาเป่า ทั้งสามเป่าเอาจริงเอาจัง ไม่หยุด มีเสียงชาวบ้านดังมาจากไกลๆ คนร้ายตกใจกลัว ผละหนีกันไปอย่างรวดเร็ว เนตรกับเบญวิ่งไล่ตามเป่านกหวีดไม่หยุด
“หมอ..เจ็บหรือเปล่า” ภัทรินรีบไปดูแลปราณนต์
“ผมไม่เป็นไร พวกมันทำอะไรคุณหรือเปล่า ผมขอโทษนะภัทริน ขอโทษที่ทิ้งคุณไว้คนเดียว” ปราณนต์ดึงภัทรินเข้ามากอด
“ไม่..ชั้นไม่เป็นไร ชั้นไม่เป็นไร” ภัทรินน้ำตาไหลด้วยความกลัว
“ไม่มีอะไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว” ปราณนต์กอดปลอบ
เวลาต่อมา ภัทรินประคองปราณนต์เข้ามาดูสภาพภายในบ้านที่เละมาก ทั้งคู่ต่างก็ตะลึงกับสภาพที่เห็น สำรวจความเสียหายไปรอบๆ
“แค่จะขโมยของมันต้องทำลายขนาดนี้เลยเหรอ” ปราณนต์เอ่ยอย่างสงสัย
“พวกมันไม่ใช่ขโมย..มันไม่ได้แตะต้องของมีค่าอะไรเลย” ภัทรินเอ่ยอย่างมั่นใจ
“ไม่ได้เอาของมีค่า” ปราณนต์แปลกใจ
“ชั้นก็ไม่รู้ แต่พวกมันไม่ได้หาของมีค่าเลยด้วยซ้ำ มันเหมือนตั้งใจมาทำลายบ้าน มาข่มขู่ชั้นให้กลัว แล้วก็คิดทำร้ายหมอ”
ปราณนต์แปลกใจ สักพัก จันทร์วิภา เนตรมณี และเบญจคีย์วิ่งกลับเข้ามา หอบแฮ่ก
“จับคนร้ายได้มั้ย” ปราณนต์เอ่ยถามสามสาว
“พวกมันซ่อนรถเครื่องเอาไว้ในพงหญ้าข้างทาง มันขี่หนีไปแล้ว” เบญจคีย์ส่ายหน้า
“โชคดีนะที่ชั้นกลับมาเอามือถือ” เนตรมณีเอ่ยขึ้น
“แล้วก็โชคดีที่พวกเราเคยผ่านการอบรมอาสาสมัครหมู่บ้าน เลยต้องพกนกหวีดติดตัวกันเหตุฉุกเฉินตลอด ได้ใช้จริงๆ ซะที” จันทร์วิภาเอ่ยขึ้นบ้าง
“คนพวกนั้นเป็นใคร..ผมไม่เคยเห็นหน้าพวกมันมาก่อน ไม่ใช่คนในพื้นที่แน่ๆ” ปราณนต์เอ่ยมั่นใจ
“ต้องไม่ใช่อยู่แล้วค่ะหมอ..บ้านผาหมอกเคยมีขโมยขโจรที่ไหน ยิ่งพวกที่บุกมาอาละวาดอุกอาจขนาดนี้ ยิ่งไม่เคยมี” จันทร์วิภายืนยันมั่นใจ
“หรือจะเป็นโจรนอกพื้นที่ มาจากต่างถิ่นเพราะรู้ว่าคนที่นี่ไม่ค่อยระวังตัว” ภัทรินสันนิษฐาน
“ไม่ใช่หรอก..ผมคิดว่า..สองคนนั้นอาจจะเป็นคนที่ศัตรูของผมว่าจ้างมามากกว่า” ปราณนต์เอ่ยขึ้น
“ศัตรู? คุณหมอณนต์เนี่ยนะมีศัตรู” เนตรมณีเอ่ยอย่างตกใจไม่อยากเชื่อ
“นายสงสัยใคร” ภัทรินหันมาถาม ปราณนต์มั่นใจว่าคือธนาฒน์แน่ๆ

ภัทรินกำลังช่วยกันเคลียร์ข้าวของที่พังพินาศอยู่กับหมอปราณนต์ หญิงสาวหยิบจับของชิ้นใหญ่ๆ ที่ไม่เสียหายมาใส่เก็บคืนที่
“ธนาฒน์งั้นเหรอ” ภัทรินเอ่ยถามขึ้น
ปราณนต์กวาดเศษกระจก ทำความสะอาดเตียงและบริเวณเตียงนอนของภัทรินให้เรียบร้อย “เขาเป็นคนเดียวที่ผมมีเรื่องด้วย..แล้วเขาก็ขึ้นมาเชียงใหม่เพื่อเจอคุณโดยเฉพาะ..ไม่ใช่เขาก็ไม่รู้จะเป็นใครแล้ว”
“มันก็จริง..ทำไมต้องตามราวีชั้นไม่เลิกด้วย”
“เพราะคุณแต่งงานกับผม..มันก็เลยกลัวว่าคุณจะแฉความชั่วของมันให้ผมฟัง แล้วเรื่องกับหลักฐานต่างๆ ก็อาจจะไปถึงมือพ่อผม..แล้วมันก็จะลำบาก..เลยส่งคนมาขู่เราให้กลัว”
“นายก็เลยต้องมาเจ็บตัวเพราะชั้น” ภัทรินเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ใช่เพราะคุณ เพราะผม”
“เพราะชั้นสิ”
“โอเคๆ เพราะเราทั้งคู่คนละครึ่ง..อ้ะ เตียงคุณสะอาดแล้ว ไม่มีเศษกระจกเหลือแน่นอน คืนนี้คงต้องนอนทั้งๆ อย่างนี้ไปก่อนนะ”
“หน้าต่างแตกอย่างนี้ ใครจะไปนอนได้ หนาวตาย”
“หนาวก็ต้องนอน ไม่มีทางเลือก อ้ะ นอน” ปราณนต์เอ่ยขึ้น พลางเดินไปเอาผ้าห่มของตัวเองมาให้เพิ่ม จับภัทรินให้ล้มตัวนอน
“แล้วนายไม่ห่ม?” ภัทรินย้อนถาม
“นอนไปเถอะ ผมยังไม่ง่วง เดี๋ยวอยู่เฝ้ายามให้ คุณจะได้หลับอย่างสบายใจ” ปราณนต์เอ่ย
“ไม่ต้องมาสุภาพบุรุษเลย” ภัทรินด้งตัวขึ้นมา
“นอนนนนน” ปราณนต์จับตัว กดหัวให้อีกฝ่ายล้มไปนอน

อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 8/4

ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์
ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3