อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 18/3
“อัณไม่มีหลักฐานหรือข้อพิสูจน์อะไรมายืนยัน..อัณพูดจากความรู้สึกล้วนๆ..คุณลุงรักณนต์มาก และทุกอย่างที่ท่านทำก็เพื่อชดเชยความผิดที่เคยทำไว้กับณนต์และแม่”“ชดเชยความผิด?”
“แม่ของณนต์อยากให้คนยากจนเข้าถึงการรักษาพยาบาลได้อย่างเท่าเทียมไม่ใช่เหรอ..ณนต์ก็สานต่อความตั้งใจของท่านในฐานะหมอ คุณลุงก็ทำในฐานะนักธุรกิจ..ท่านถึงปล่อยมือจากจีแอลเอสไม่ได้ ไม่ใช่เพื่อตัวท่านเอง แต่เพื่อคนยากจน เพื่อแม่ของณนต์ แล้วก็เพื่อณนต์เองนั่นแหละ”
“ไม่ใช่แค่โรงพยาบาลผาหมอก ทุกโรงพยาบาลที่ขาดแคลน” ปราณนต์อึ้งไป อัณณาบีบมือให้กำลังใจ เอ่ยตัดบท “อัณให้คนรถไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้แล้ว..เดี๋ยวกินเสร็จจะได้เปลี่ยนชุดไปทำงานต่อ..ณนต์จะไปมั้ย”
ปราณนต์นิ่ง อัณณากำลังจะลุก เดินไป
“อัณณา..ขอบใจนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณหญิงสาวจากใจจริง
ช่วงบ่ายๆ ปราณเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ภัทรินถือชุดถ้วยชาตามมา
“นายจะมาทำอะไรห้องคุณปราณ จะมานั่งดื่มชาในห้องนอนพี่ชาย?”
“คุณออกไปได้แล้ว”
“หา..”
“ผมอยากใช้ความคิดเงียบๆ คนเดียว”
ภัทรินวางชุดชาลง พยายามเข้าใจ “โอเค ห้องพี่ชายคุณอาจจะมีความทรงจำตอนพวกคุณเด็กๆก็ได้..งั้นตามสบาย..เดี๋ยวชั้นจะโทรไปหาเพื่อนที่ดอยผาหมอก ให้เขาส่งของใช้ส่วนตัวของคุณมาให้ เผื่อจะช่วยให้จำได้บ้าง” หญิงสาวเดินออกไปแล้ว ปราณนั่งมองห้องของตัวเองอย่างทบทวนความทรงจำต่อไป
ภัทรินออกมาด้านนอกห้อง แปลกใจ “อารมณ์ไหนของเขา”
หลังจากภัทรินออกไปจากห้อง ปราณนั่งมองไปรอบๆ ห้อง สำรวจไปรอบๆ ไม่รู้สึกคุ้นเคยกับอะไรเลย แล้วก็หันไปมองที่คอมฯ ส่วนตัวที่วางอยู่บนโต๊ะ ปราณลุกไปที่คอมฯ เปิดคอมฯ แต่พบว่าต้องใส่รหัสเพื่อเปิดเข้าใช้เครื่อง
“รหัส?” ปราณนิ่ง จำรหัสไม่ได้ มองหน้าจออย่างว่างเปล่า ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปวางที่คีย์บอร์ด หลับตา นิ่ง รอให้ความรู้สึกมันทำงานของมันเอง คิดถึงคำพูดของภัทริน
“ไม่ต้องพูด ไม่ต้องคิด ปล่อยร่างกายไปตามความรู้สึก”
ทันใดนั้นเอง นิ้วมือปราณขยับกดรหัสเองโดยอัตโนมัติ ปรากฏว่ารหัสถูกในทันที เข้าสู่หน้าหลักของคอมฯ ปราณลืมตา ทึ่งในตัวเอง ชายหนุ่มไล่สายตามองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสะดุดกับอัลบั้มรูป คลิกเปิดมัน เป็นรูปของอัณณาเด้งขึ้นมาก่อน...ปราณอึ้งไปทันที
เวลาผ่านไป ภัทรินเดินลงมาด้านล่าง เห็นป้าอิ่มปัดกวาดบริเวณนั้นอยู่
“อ้าว แล้วคุณหนูของป้าล่ะคะ”
“อยู่ในห้องคุณปราณค่ะ..แปลก..เขาจะอยากอยู่คนเดียวในห้องพี่ชายตัวเองทำไม”
“ให้คุณหนูอยู่ห้องนั้นดีแล้วค่ะ”
“ดียังไงคะ” ภัทรินย้อนถาม
ป้าอิ่มอึกอัก“ก็..ก็ดีไงค่ะ..เพื่อคุณหนูจะจำเรื่องตัวเองได้”
ภัทรินเหล่มอง จับผิด รู้สึกมั่นใจว่าต้องมีเรื่องอะไรปิดบังอยู่ “ป้ามีอะไรปิดบังหนูอยู่..อย่าปฏิเสธ หนูดูออก..อะไร..บอกหนูมา”
“ไม่มีค่ะ ไม่มี ว้าย ป้าไปเตรียมอาหารเที่ยงก่อนดีกว่า”
ภัทรินข้องใจ สงสัยเป็นที่สุด
ภายในห้องของปราณ ชายหนุ่มค่อยๆ คลิกดูรูปไปเรื่อยๆ เป็นภาพอัณณา-ปราณ-ปราณนต์ช่วงที่เรียนต่างประเทศ จนกระทั่งปราณเจอรูปที่ตัวเองถ่ายคู่กับอัณณา ในมือถือของปราณถือตำราเรียนเล่มหนึ่งอยู่ ปราณจ้องไปที่ตำรานั้น จำได้
ชายหนุ่มหันไปมองที่ชั้นหนังสือ แล้วลุกไป มองหนังสือไล่ไปๆ ส่วนใหญ่เป็นพวกตำราบริหาร ตำราการแพทย์ต่างประเทศ รวมถึงตำราเรียน ปราณไล่มือไปจนไปหยุดที่หนังสือเล่มนึง ไม่ได้ตั้งใจหยุด เหมือนความรู้สึกสั่งให้หยุด ปราณหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา พบว่ามันคือตำราเล่มเดียวกับในรูปนั้น
ปราณเปิดหนังสือนั้นแบบกรีดๆ แล้วชะงัก เพราะเจอลายมือใครบางคนเขียนอยู่ในหน้าหนังสือ เขียนว่า “อีกนิดเดียวจะจบบทนี้แล้ว สู้ๆ”
ปราณตะลึง คุ้นเคยกับลายมือนี้ แล้วเหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะของอัณณาดังแว่วเข้ามาอีกครั้ง ปราณผงะ รีบเปิดหาข้อความต่อไป ในหน้าต่อๆ ไป จะมีข้อความซ่อนอยู่เป็นระยะๆ ของหนังสือ
“ลุกไปดื่มน้ำหน่อย ไป๊!!”
“กินข้าวหรือยัง ไปหาอะไรกินเลย เร็วๆ”
“อ่านถึงตรงนี้แล้ว ให้หยุดพัก ร้องเพลง 1 เพลง ปฏิบัติ!”
“อนุญาตให้พักด้วยการโทรมาหาอัณ”
ในสมองของปราณ มีภาพอัณณาในสมัยเรียนแวบมาสั้นๆ เป็นช่วงๆ ในความทรงจำ หญิงสาวสดใส ร่าเริง น่ารัก
ในสมัยเรียนที่มหาวิทยาลัยในต่างประเทศ ปราณเพิ่งเลือกหนังสือเสร็จเดินเข้ามา พบว่าอัณณากำลังเขียนอะไรลงไปในตำราเรียนของตัวเองอยู่
“เขียนอะไร!”
“ไม่บอก” อัณณารีบปิดหนังสือ ปราณจะเข้ามาเปิดดู อัณณารีบร้องห้าม “อ่ะ!! ถ้าเปิดดูก่อนขอให้สอบตก”
“เฮ้ย! มาเขียนหนังสือคนอื่น แล้วยังมาแช่งอีก”
“อยากรู้ว่าอัณเขียนอะไรไว้ ก็รีบๆอ่านให้จบนะ หุๆๆ”
ภาพความทรงจำในอดีตไหลลื่นกลับมา ในช่วงที่ปราณนั่งอ่านตำราอยู่อย่างตั้งใจ พออ่านถึงคำไหน ปราณก็ทำตามคำนั้น ปราณลุกไปดื่มน้ำ ลุกไปเปิดตู้เย็นหยิบแอปเปิ้ลมากิน เอนหลังร้องเพลง หรือแม้แต่ตอนที่ตัวเองโทรหาอัณณา คุยหัวเราะ มีความสุข
ความทรงจำช่วงหนึ่งแวบเข้ามาอีกครั้ง
“อ่ะ ให้” ปราณเห็นอัณณายื่นกล่องของขวัญให้
“เนื่องในโอกาสอะไร”
“เนื่องในโอกาสอยากให้ไม่ได้เหรอ..เปิดดูสิๆ” ปราณเปิดออก ข้างในคือชุดถ้วยชา “ทีนี้ปราณจะได้ดื่มชาได้ทุกเวลาที่ต้องการไง..แล้วอย่าลืมส่งเทียบมาเชิญอัณไปร่วมปาร์ตี้ชาเขียวด้วยนะ” อัณณายิ้มแย้มให้
ปราณปลื้มมีความสุข
ปราณผงะ ตาโต เริ่มจำได้มากขึ้น ตื่นเต้นกับความทรงจำที่เกิดขึ้น มองไปที่ชุดถ้วยชาอย่างรู้สึกว่ามันสำคัญมาก
ที่ห้องทำงานชมนาด ชมนาดกดโทรศัพท์อยู่ ท่าทางหงุดหงิด พอมีคนรับ ก็ปรับเสียงเย็นลง “คุณสินธร คุณอยู่ที่ไหนคะ”
“ชั้นไม่รับครั้งสองครั้ง เธอก็น่าจะรู้แล้วว่าชั้นไม่สะดวก จะโทรมาอีกทำไม”
“ชมเป็นห่วงคุณไม่ได้เหรอ..คุณกำลังจะเข้าบริษัทหรือเปล่าคะ”
“ถ้าเสร็จธุระแล้วจะเข้าไป”
ชมนาดรีบถาม “ธุระอะไรคะ!! คุณน่าจะบอกชมบ้าง เผื่อชมจะช่วยอะไรคุณได้”
“ชมนาด เธอช่วยอยู่เฉยๆ ดีที่สุดแล้ว” สินธรตัดสาย นั่งรถต่อไป สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องกับแผนการที่ตัวเองวางไว้ ชมนาดหงุดหงิด ฮึดฮัด แค้น
ธนาฒน์เดินพรวดเข้ามา ตื่นเต้นที่เพิ่งรู้เรื่องพสุวัฒน์ป่วย“พี่ชม พี่รู้ยังว่าคุณพสุวัฒน์ผ่าตัดเนื้องอกในสมอง..ข่าวดีอย่างนี้ ทำไมไม่มีใครโทรบอกผมเลย” แต่แล้วธนาฒน์ชะงัก เพราะเห็นสีหน้าท่าทางของชมนาดที่หงุดหงิดอยู่ “พี่ชม..หงุดหงิดอะไรอยู่เหรอครับ”
“ธนาฒน์..ถ้าต้องเลือกชั้นกับคุณสินธร เธอจะเลือกใคร”
“ผมก็ต้องเลือกพี่ชมสิครับ..คุณสินธรเขาไม่จริงใจ บอกจะปั้นผมให้มาแทนที่คุณปราณ สุดท้ายเขาก็หักหลังผมหน้าตาเฉย..ทำไมพี่ถึงถาม..หรือคุณสินธรหักหลังพี่”
“ไม่มีทาง เขาไม่มีทางได้หักหลังชั้นแน่” ชมนาดเอ่ยสีหน้าเอาเรื่อง
ที่บ้านของพสุวัฒน์ ป้าอิ่มอยู่ในครัว ภัทรินตามเข้ามาเปิดน้ำดื่ม จะถามต่อให้รู้เรื่อง
“ป้าอิ่มขา..ปิดบังอะไรหนูอยู่..บอกมาซะดีๆ”
ป้าอิ่มแกล้งทำยุ่งมากๆๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องตอบคำถาม “คุณภัทรอย่าเพิ่งกวนป้าค่ะ ป้าต้องรีบทำอาหารก่อน ออกไปก่อนนะคะ ไปๆๆ”
ภัทรินเข้าไปยกหม้อออก “จะต้มน้ำ แต่ไม่จุดเตาน่ะเหรอคะป้าอิ่ม”
ป้าอิ่มเลิ่กลั่ก ภัทรินจ้องคาดคั้นมากยิ่งขึ้น กดดันป้าอิ่ม แต่ทันใดนั้นเอง มือถือของภัทรินดังขึ้นมาก่อน
“ฮัลโหล” ภัทรินหยิบมากดรับสายแบบไม่ทันดูเบอร์
“เธออยู่ที่บริษัทแล้วใช่มั้ยภัทริน” ปราณนต์เอ่ยถามขึ้น
ภัทรินแทบพรวดน้ำที่กำลังดื่ม ทำหน้าเหลอหลา ป้าอิ่มจะชิ่งหนี แต่ภัทรินจับมือเอาไว้ก่อน “เอ่อ..ชั้น..ชั้นกำลังเดินทางอยู่ รถติดมากๆๆ แล้วพี่แท็กซี่ยังพาหลงทางอีก เลยเสียเวลานิดหน่อย”
“ปล่อยป้าเถอะค่ะ” ป้าอิ่มพยายามดึงมือออก
“ชู่ว์!!!!!!” ภัทรินหันมาจุ๊ปากกับป้าอิ่มไม่ให้พูดเสียงดัง
ปราณนต์ได้ยินเสียง เอะใจ และรู้ทันภัทริน “เธอยังไม่ออกจากบ้านอีกเหรอ”
“ก็..ก็กำลังจะไป” ป้าอิ่มดึงมือหลุด รีบออกไป Wอย่าด่า!! ชั้นไม่ได้สายเพราะช้อปปิ้งออนไลน์อยู่ แต่เพราะชั้นดูแลน้องชายคุณอยู่!!..เออๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ..เดี๋ยวๆๆ อย่าเพิ่งวาง ถ้าคุณไปถึงบริษัทแล้ว ไปถามฝ่ายบัญชีที..ไอ้เอกสารที่คุณเอามาให้ชั้นตั้งเบ้อเริ่มนั่นน่ะ รู้สึกว่ามันจะมีบางส่วนหายไป”
“อะไรที่หายไป”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันมีบิลที่ถูกชักออกไป ..แค่นี้นะ” ภัทรินตัดบทวางสาย เหนื่อยใจจริงๆ แล้วรีบตามป้าอิ่มไปทันที
ภัทรินเดินออกมาที่โถงกลางของบ้าน มองหาป้าอิ่ม
“ทำเป็นมีความลับนะป้าอิ่ม อย่าให้รู้เชียว”
ที่หน้าโรงพยาบาล อัณณาได้ยินบทสนทนาของปราณนต์กับภัทริน ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจ “มีเอกสารหายไป? อะไรคะ?”
“ผมก็ไม่รู้..แต่ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ..ไอ้คนที่ยักยอกเงินบริษัทมันก็คงจะมาแอบเก็บกวาดร่องรอยไปหมดแล้ว”
“งั้นแปลว่าเราจะไม่มีหลักฐานเอาผิดคนพวกนั้นเลยเหรอ”
ปราณนต์หนักใจ รู้สึกเครียดกับปัญหาที่รุมเร้ามากมาย
ที่ห้องนอนของปราณ ภัทรินมาเคาะประตูที่ห้อ ค่อยๆ เปิดเข้ามามอง ภัทรินเปลี่ยนชุดเตรียมไปทำงานแล้ว เห็นปราณยังนั่งนิ่งหน้าจอคอมฯ
“หมอ..” ภัทรินเห็นคอมฯที่เปิดได้ “อ้าว ไหนป้าอิ่มบอกว่าคอมฯนายใส่รหัสไว้..ฮ้า นายจำรหัสได้แล้วเหรอ”
อ่านละคร ลมซ่อนรัก ตอนที่ 18/3
ลมซ่อนรัก บทประพันธ์โดย นราเกตต์ลมซ่อนรัก บทโทรทัศน์โดย ศักดิ์ชัย
ลมซ่อนรัก กำกับการแสดงโดย ชุดาภา จันทเขตต์
ลมซ่อนรัก ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอนเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ลมซ่อนรัก ผู้จัดโดย ธิติมา สังขพิทักษ์
ลมซ่อนรัก ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัสบดี เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสี ช่อง 3