อ่านละคร ภูผา ตอนที่ 8 วันที่ 6 ก.พ.62
“กูชวนมึงออกมาด้วยกันแล้ว ทำไมมึงไม่ออก”“ถ้ากูออกแล้วที่บ้านกูจะเอาอะไรแดก! ที่กูต้องเป็นโจรเพราะกูกำลังทำหน้าที่ลูกผู้ชายอย่างที่มึงบอกไง” ภูผาบอกให้ออกมาเสียแล้วไปทำไร่กับตน “กูไม่ไป! กูจะเป็นโจร!!”
สมคิดเดินโซซัดโซเซออกไป ต้อยติ่งตามถามว่า พี่คิดจะไปไหน... ภูผาตามไปถึงหน้าบ้านหว่านล้อมอย่างอดทนว่า
“มึงฟังกูไอ้คิด ที่ไร่มีงานเยอะแยะให้มึงทำถึงเหนื่อยหน่อยแต่ก็ไม่มีใครมาซ้อมมึง”
“กูไม่ทำ มึงไปได้ดีของมึงคนเดียวเถอะไป!”
สมคิดผลักภูผาออกไปแล้วเดินหนี ต้อยติ่งตามไปดึงไว้ พยายามเตือนสติพี่ชายว่า
“พี่คิด ถ้าพี่ยังอยู่แก๊งมันต่อไป หนูไม่เห็นอนาคตพี่เลยนะ ไปทำงานกับพี่ภูผาเถอะ”
“มึงอยากไปก็ไปเองสิวะ มึงอยากเป็นเมียไอ้ภูผามันไม่ใช่เหรอ ไอ้ภูผามึงเอาอีต้อยติ่งไปเลย กูยกให้”
ภูผากรากเข้ากระชากคอเสื้อสมคิดมาต่อยเปรี้ยงจนล้ม ชี้หน้าด่า
“มึงมันไม่รักดี หมัดนี้ถือว่าความเป็นเพื่อนเราขาดกัน” ภูผาเดินไปเลย ต้อยติ่งก้มดูสมคิด
“เออ มึงไม่ใช่เพื่อนกูตั้งนานแล้ว เพื่อนเขาไม่ทิ้งเพื่อนกันหรอกโว้ย” แล้วหันผลักต้อยติ่ง “มึงอีกตัว ไปไกลตีนกูเลยไป!”
ต้อยติ่งตัดสินใจวิ่งตามภูผาไป
ooooooo
วันนี้ ผอ.ทินราชพูดขณะเดินนำแพทย์ฝึกหัด มีอุบล สมพิศและเวหาไปแผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาล
“ขอให้พวกคุณพึงระลึกว่าตอนนี้คุณไม่ใช่นักศึกษาแพทย์อีกต่อไปแล้ว แต่พวกคุณคือแพทย์เต็มตัวคุณต้องลงมือทำการรักษาเอง จะไม่มีอาจารย์หมอคอยประกบเหมือนเมื่อก่อน” พอถึงหน้าแผนกศัลยกรรมก็หยุด “แผนกศัลยกรรมคือแผนกที่พวกคุณเลือกใช่ไหม ขอให้สนุกนะ”
ทอรักเดินออกมา ทินราชแนะนำว่า “คุณทอรักจะคอยอำนวยความสะดวกให้ระหว่างที่พวกคุณอยู่ที่นี่” เวหากับทอรักสบตายิ้มให้กัน ทินราชฝากทอรักดูแลต่อด้วยแล้วออกไป ทอรักเชิญทุกคนตามตนไปห้องพักหมอ
“เชิญคุณหมอเข้าห้องพักก่อนนะคะ รักเตรียมเสื้อกาวน์ปักชื่อไว้ให้เรียบร้อยแล้ว หมออุบล หมอสมพิศห้องนี้ค่ะ ส่วนหมอเวหาห้องนี้ค่ะ” ทอรักผายมือให้หมอเข้าห้องตามที่บอก
เวหาถามทอรักว่าอาจารย์หมอมาหรือยัง ทอรักบอกว่าชื่อแพทย์หญิงนลินียังมาไม่ถึง ถ้ามาถึงแล้วจะพาไปรายงานตัว เวหาถามว่าข่าวที่ว่าอาจารย์หมอคนนี้โหดมากจริงหรือเปล่า ทอรักไม่รู้เพราะไม่เคยเจอกัน
สมพิศบอกว่าโหดจริง รุ่นพี่เราที่เคยมาฝึกที่นี่โดนกันมาหมดแล้ว ถูกทอรักขัดขึ้นว่า
“รักว่าเราอย่าเพิ่งจินตนาการไปไกลเลย เอาไว้รอเจอตัวจริงดีกว่า”
อุบลกับสมพิศเข้าห้องพักหมอไปด้วยกัน พอสองคนนั้นปิดประตู ทอรักก็คว้ามือเวหาเข้าห้องไปเลย
พอเข้าห้อง ทอรักไปหยิบเสื้อกาวน์ที่พับวางอยู่มาสวมให้ชมว่าเท่ระเบิดเลยอยากให้เขาใส่เสื้อกาวน์เต็มๆมานานแล้ว เวหากุมมือทอรักพามานั่งที่เตียงเอ่ยอย่างซึ้งใจว่าตนมีวันนี้เพราะรัก พ่อของรักยังใช้ทุนให้แล้วก็ที่ให้มาเป็นหมอฝึกหัดที่นี่...ตนไม่รู้จะตอบแทนรักยังไง ทอรักถามว่าอยากตอบแทนจริงๆหรือ เวหามองตาแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปอย่างเสน่หา ทอรักหลับตาพริ้มรอ...
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังกระชากทั้งสองหลุดจากภวังค์ เวหารีบไปรับสาย
“ฮัลโหลครับ...ครับ...ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ!” เวหาวางสายบอกอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์หมอมาแล้ว!”
แป้นเดินนำอุบล สมพิศและเวหาไปห้องผ่าตัด ทอรักบ่นว่าบอกแล้วว่าถ้าหมอมาให้อยู่เจอตนก่อน
“ป้าก็บอกแล้วค่ะ แต่หมอเขาตอบกลับมาว่าเป็นหมอต้องเตรียมพร้อมอยู่ที่แผนก หมอเขาเลยไม่รอ เข้าห้องไปเลยค่ะ”
เดินไปถึงหน้าห้องผ่าตัดแป้นบอกว่าหมอนลินีต้องการผู้ช่วยแค่คนเดียว ใครจะเป็นคนเข้าไปก่อน เวหาถามว่าเคสนี้ผ่าอะไร แป้นบอกว่ามะเร็งต่อมลูกหมาก เวหาจึงขอเข้าก่อน
เมื่อเปลี่ยนชุดเข้าห้องผ่าตัดเสร็จ เวหาเข้าไปสวัสดีอาจารย์ แนะนำตัวเองว่าชื่อเวหาเพิ่งมาวันแรก
“ไม่ต้องเรียกฉันอาจารย์ เธอไม่ใช่นักศึกษาแล้ว” เวหารับคำ “ทีหลังถ้ารู้ตัวว่ามาสายไม่ต้องเข้ามานะ ฉันทำคนเดียวได้” เวหารับคำ ถามว่าให้ตนช่วยอะไรไหม “ช่วยถอยออกไปสองก้าวฉันทำงานไม่ถนัด”
เวหาถอยไป 2 ก้าวยืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมดูหมอนลินีทำงาน
เสร็จเคสหนึ่งก็มาอีกเคสต่อเนื่อง คราวนี้หมอนลินีผ่าตัดเสร็จ ถามเวหาว่าเคยเย็บแผลไหม เขาบอกว่าเคย หมอจึงให้ไปเย็บปิดให้ เวหาหายใจลึกๆเรียกความมั่นใจแล้วลงมือเย็บแผล...
เมื่อเจอทอรัก เวหาบ่นว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเจอสองเคสติดกันเกือบเป็นลม ทอรักจึงชวนไปกินข้าวกัน
ooooooo
คืนนี้ภูผาซื้อโจ๊กจะไปให้อาม่า ถูกสันต์กับลูกน้องมาดักตี ภูผาเย้ยว่าหมาหมู่ไม่สมกับเป็นนักเลงเลย
สันต์เลือดขึ้นหน้าว่าดูถูกกันแบบนี้ตัวตัวกันก็ได้ ทั้งสองจึงเข้าพันตูกันแต่สันต์ถูกภูผาจระเข้ฟาดหางใส่ล้มหมดท่า ภูผาปรามว่าเลิกมายุ่งกับเราซะที แต่พอภูผาเดินไปอีกซอยก็ถูกสันต์ลอบกัด ดักแทงเลือดทะลักล้มหายใจรวยริน
ขณะกำลังจะหมดสติ ก็เห็นเงาใครคนหนึ่งเดินมา ภูผาเพ่งมองเห็นว่าคือเชิด เชิดเข้ามาถามว่า
“ไอ้ภูผา เอ็งเลิกเป็นนักเลงแล้ว จะมาตายอย่างหมาข้างถนนรึไงวะ ลุกขึ้นมา...ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งสิวะ แผลแค่นี้ไม่ทำเอ็งตายหรอก ใจเสาะไปได้ ลุกขึ้นมา!!” พอภูผาพยายามลุกขึ้นก็พอใจ “อย่างนี้สิวะ มันถึงจะแน่จริง” แล้วเข้าไปกอดคอภูผา “ไปเว้ย อดทนอีกหน่อย กดแผลไว้แน่นๆ”
ภูผากดแผลไว้แน่น เชิดกอดคอพาเดินไปด้วยกัน...
ภูผารู้สึกตัวอีกทีที่โรงพยาบาลในตอนเช้า มีเสียงดีใจว่า “ภูผาฟื้นแล้ว” ภูผาพึมพำ...รุ้ง
“ต้อยติ่งเองค่ะพี่ภูผา” ต้อยติ่งหน้าคว่ำทำเสียงน้อยใจ สมคิดที่นั่งอยู่ข้างๆถามว่าฝีมือพี่สันต์ใช่ไหมภูผาไม่ตอบแต่ถามหาพี่เชิด บอกว่าพี่เชิดเป็นคนมาช่วยและพาตนส่งโรงพยาบาล สมคิดบอกว่าพี่เชิดถูกนักเลงคู่อริยิงตายไปแล้ว ภูผายืนยันว่าตนเจอพี่เชิดจริงๆ
“เขาถึงว่าคนใกล้ตายมักจะเห็นอะไรไปเรื่อยดีนะพี่เชิดไม่เอาเอ็งไปอยู่ด้วยน่ะ”
ภูผาฟังแล้วอึ้ง!
ooooooo
ทอรักกับเวหาเดินไปห้องอาหารโรงพยาบาล เวหาบ่นความโหดของหมอนลินีว่าแค่หายใจแรงยังโดนด่าเลย นินทากันจนทอรักบอกว่าชักอยากเห็นหน้าเสียแล้ว
เวหาเอาอาหารตรงหน้ามาวางทำเป็นหน้าหมอ
นลินีบรรยายว่าหน้าเหมือนไข่เจียว ตาโปน หน้ามัน จมูกบาน ผมหยิกๆ เวหาก้มหน้าก้มตาสร้างและบรรยายหน้าตาหมอนลินีอย่างอัปลักษณ์
ทอรักเห็นสาวสองคนนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ เห็นที่หน้าอกคนหนึ่งปักชื่อ “พญ.นลินี โสภณสุวรรณ” ก็ใจหายวาบพยายามบอกเวหา แต่เขามัวแต่ตั้งอกตั้งใจสร้างหน้าหมอตามจินตนาการ จนหมอกับเพื่อนลุกไป เวหาถามทอรักว่ามีอะไรหรือ เธอเร่ง “รีบกินเถอะเวหา มื้อนี้อาจเป็นมื้อสุดท้ายของนายก็ได้”
พอรู้ว่าหมอได้ยินคำนินทาของตนแล้ว เวหาร้อง ตายแน่ๆ ไม่น่าปากเสียเลย เธอต้องช่วยเรานะทอรักพอดีแป้นถือเอกสารเดินผ่านมาบอกว่าหมอกำลังเรียกคุยอยู่ที่ห้อง ให้รีบไปเลยกำลังคุยเรื่องซีเรียสอยู่เสียด้วย
พอเวหาเข้าไปในห้องก็บอกหมอให้ตำหนิตนเลย หมอถามว่าจะให้ตำหนิเรื่องอะไร เธอมีสิทธิ์ที่จะพูดถึงใครยังไงก็ได้ ตนต่างหากที่ไปได้ยินเอง หมอ
บอกว่าเขาพูดในสิ่งที่เขาคิดว่าหน้าตาตนอัปลักษณ์แล้วพูดออกมา ถามว่า “แล้วไงพอได้เจอตัวจริงแล้ว...”
“ผมคิดผิดครับ เพราะหมอสวยมากครับ”
“ทีหลังถ้ายังไม่รู้อะไรก็อย่าเพิ่งพูดออกไปแล้วกัน...”
“ครับ” เวหารับคำเสียงอ่อย มองตามหมอนลินีที่ลุกเดินออกไป คิดสงสัยว่าหมอเป็นคนยังไงกันแน่
ooooooo
ที่บ้านพักคนชรา อาม่าบอกภูผาว่าอาม่าหายดีแล้วกลับไปเสีย แล้วเขียนจดหมายมาหาอาม่าบ่อยๆก็แล้วกัน อาม่าเห็นภูผาเดินเจ็บแผลถามว่าเป็นอะไร ภูผาปดว่าไม่ได้เป็นอะไร อาม่าจึงเร่งให้รีบไปเดี๋ยวจะถูกไล่ออก
พอภูผากลับถึงไร่ทวีวัฒน์ เจอลุงแสงทักกันคำสองคำแล้วรีบไป บอกว่าจะรีบไปหาทอรุ้ง ลุงแสงจะบอกว่าทอรุ้งไปตลาดก็ไม่ทันเพราะภูผาเอามือกุมแผลวิ่งอ้าวไปแล้ว
ภูผาวิ่งไปเจอนกก็ถามหาทอรุ้ง นกบอกว่าไม่อยู่ ถามว่าอยู่ไหนก็ไม่รู้ วิ่งไปหาที่ห้องของเธอก็ว่างเปล่า ภูผาหน้าซีดว้าวุ่นใจมาก วิ่งไปเจอกานต์ถามว่ารุ้งไปแล้วเหรอ กานต์พยักหน้า ภูผาแทบหมดแรงปั่นจักรยานไปถึงต้นไม้ใหญ่รู้สึกเจ็บแผลมากจึงแวะนั่งพิงต้นไม้เศร้า
ทอรุ้งกลับจากตลาด ซื้อขนมมาแจกคนงานทุกคน ลุงแสงมาเจอภูผานั่งเศร้าอยู่ถามว่าคิดถึงทอรุ้งทำไมไม่ไปหาล่ะ ภูผาตื่นเต้นมองหาถามว่ารุ้งอยู่ไหน เสียงคนงานที่รับแจกขนมอยู่ร้องพร้อมกันว่า “อยู่นี่”
ทอรุ้งเห็นอาการของภูผาแล้วหัวเราะกิ๊ก พอภูผาหันไปเห็นทอรุ้งก็อายจนเอาหน้าซุกต้นไม้ ทอรุ้งถามแซวว่า “ไม่อยากคุยกับรุ้งแล้วเหรอภูผา”
“พอแล้วรุ้ง!” ภูผาพูดทั้งที่หน้าซุกต้นไม้ อายที่ตนหลุดออกไปมากมาย...
ooooooo
เส็งไปหาอาม่าที่บ้านพักคนชราจะพากลับบ้าน อาม่าไม่ยอมกลับก็จะอุ้มไป จนอาม่าด่าไอ้ลูกเฮงซวยปล่อยตนเดี๋ยวนี้ เส็งขู่ว่าถ้าม้าไม่ยอมกลับดีๆวันหลังจะแอบมาอุ้มไปตอนม้าหลับ เลยถูกด่า “เก๋าเจ้ง” เส็งจึงชวนเดือนกลับ
เดือนขอให้ม้าดูแลตัวเองดีๆ อาม่าบอกว่าคราวหน้าไม่เอาปาท่องโก๋นะเบื่อแล้ว เดือนรับคำขำๆ
พอเส็งกับเดือนไปแล้ว อาม่าก็หยิบพัดขึ้นวีสบายอารมณ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ภูผากลับไปที่ไร่แล้วแต่ยังเจ็บแผลเดินไม่ถนัดจนทอรุ้งถามว่าเป็นอะไร เขาปดว่าเสียดท้องนิดหน่อยแล้วเปลี่ยนเรื่องขอโทษทอรุ้งที่ไม่ได้อยู่ดูแลตอนเธอป่วย ทอรุ้งบอกว่าตนป่วยนิดเดียวเองถามว่าอาม่าหายดีแล้วหรือ ตนไม่ได้ฝากเยี่ยมเยียนเลย
“แค่รุ้งคิดถึงอาม่าก็ดีใจแล้ว” ภูผาเจ็บแผลเผลอร้องออกมา พอทอรุ้งมองก็เฉไฉชวนไปนั่งพักกันดีกว่า ทอรุ้งคาดคั้นถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก เธอจะเปิดเสื้อดู ภูผาตกใจกอดเธอไว้แน่น ทอรุ้งตกใจถามทำอะไรน่ะ “เราคิดถึงรุ้ง...คิดถึงมากเลย”
“รุ้งก็คิดถึงภูผา” ทอรุ้งตอบอย่างมีความสุข จนลืมเรื่องภูผาเจ็บแผลไปเลย
ทอรุ้งบอกว่ากลับไปคราวนี้ตนก็เรียนจบแล้ว ตนจะกลับมาช่วยเขาทำงาน ภูผาถามว่าแม่รุ้งจะยอมหรือ ทอรุ้งบอกว่าตนมีวิธี แค่โทร.หาแม่เกือบทุกวัน แม่ไม่อยู่ก็ฝากป้าสายบอกว่าคิดถึงแม่แค่นี้แม่ก็สบายใจแล้ว
ทอรุ้งพูดถึงแม่ทำให้ภูผาคิดถึงป๊ากับแม่ขึ้นมา ทอรุ้งดูออก ขอโทษที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
“เราจะพิสูจน์ให้ป๊าเห็นว่าเราก็ลูกป๊าคนนึงเหมือนกัน”
ทอรุ้งกอดภูผาแน่นทั้งสงสารและเป็นห่วง
วันคืนผ่านไป ภูผากับทอรุ้งทำงานด้วยกันในไร่ แม้จะเป็นงานหนักเหนื่อยทั้งวัน แต่ทั้งสองก็ทำอย่างมีความสุขที่ได้อยู่ช่วยกันฟันฝ่าสานฝันให้เป็นจริง
ooooooo
ผอ.ทินราชบอกแพทย์หญิงนลินีว่า ปีนี้โรงพยาบาลพิทักษ์ราษฎร์จะให้ทุนหมอฝึกหัดไปเรียนต่อเฉพาะทาง 1 ทุน หมอเห็นว่าใครพอจะมีแววบ้างไหม
หมอนลินีบอกว่าทั้งหมอสมพิศและหมออุบลต่างก็มีข้อดีต่างกัน หมอเวหาก็เป็นคนเก่งแต่ยังขาดความมั่นใจ ตอนนี้ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ขอเวลาตนดูกันต่อไปอีกสักพักก่อน
เวหาได้ข่าวนี้ถามทอรักว่ารู้ไหมว่าไปเรียนประเทศไหน ทอรักว่าน่าจะเป็นประเทศในยุโรปเวหาอยากไปบอกว่ารักพอจะรู้ไหมว่าต้องทำยังไง ทอรักบอกว่าไม่รู้เพราะตนไม่ได้ดูแลเรื่องนี้ เวหาเข้าไปกอดอ้อน
“แต่เธอเป็นลูกสาวสุดที่รักของ ผอ. เชียวนะ เราว่ายังไงพ่อก็ต้องฟังเธอ”
ooooooo
หลังจากสมคิดช่วยต้อยติ่งพ้นจากความกักขฬะของสันต์แล้ว วันนี้สันต์บอกสมคิดว่าตนขอต้อยติ่งได้ไหมเพราะถูกใจจริงๆ สมคิดนิ่งก็ตะคอก
“ไอ้คิด มึงจะเอาน้องมึงมาให้กูไหม” สมคิดไม่ตอบลุกเดินหนี “มันไม่ให้ งั้นกูไปเอาเองก็ได้ ไปเว้ย”
แล้วสันต์ก็พาลูกน้องไปฉุดต้อยติ่งที่ร้านตั้งแต่ร้านยังไม่เปิด ต้อยติ่งร้องขอความช่วยเหลือ ก็ตวาด
“เรื่องของผัวเมีย ใครไม่เกี่ยว อย่ายุ่ง!”
สมคิดที่กำลังเมายาเข้าไปอ้อนวอนสันต์อย่าทำน้องตนเลย เว้นไว้สักคนเถอะ สันต์บอกว่า “กูอยากได้กูก็ต้องได้” แล้วผลักสมคิดออก สมคิดพุ่งเข้ากอดสันต์ไว้แน่น อึดใจเดียวก็มีเสียงปืนดังขึ้นร่างของสันต์ค่อยๆทรุดลงจมกองเลือดตาเหลือกมองสมคิดที่ถือปืนเล็กๆอยู่ในมือ
“ผมขอพี่ดีๆแล้วนะ พี่ไม่ให้เอง”
สมคิดยิงซ้ำจนสันต์ตาย พวกลูกน้องหนีกันกระเจิง สมคิดท่าทางเบลอๆบอกต้อยติ่งที่ยืนช็อกอยู่ว่า
“เป็นไงต้อยติ่ง กูทำหน้าที่พี่ชายที่ดีรึยัง”
ต้อยติ่งกลับไปนั่งร้องไห้อยู่หน้าร้านโชคดีอย่างเคว้งคว้างไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตที่ไม่เหลือใครเลย
ooooooo
หมอนุสรามาที่ไร่ทวีวัฒน์ ทอรุ้งกับภูผาเข้าไปสวัสดี ป้าหมอทักทั้งสองว่าเกาะติดกันตลอดเลยหรือ บอกทอรุ้งว่าเรามาฝึกงานไม่ใช่เหรอ ทอรุ้งบอกว่าตนทำอย่างดีไม่มีตกหล่น ถามลุงวัฒน์ได้
ลุงวัฒน์เดินเข้ามาพอดีบอกทอรุ้งว่า ลุงเพิ่งวางสายจากแม่หนู เขาบอกว่าจะมาเยี่ยมและจะอยู่จนกลับพร้อมกัน บ่ายๆคงมาถึง ทอรุ้งยิ้มเจื่อนถามว่าบอกคุณแม่ไม่ได้เหรอว่าอีกสามวันตนก็กลับแล้ว ป้าหมอบอกว่าแม่เราเขาจะมาป้าถึงต้องรีบมาดักหน้าก่อนนี่ไง ทอรุ้งหนักใจว่าแม่ต้องเจอภูผาแน่เลย
ป้าหมอบอกว่าเราไม่ควรปิดบัง ป้าจะอธิบายให้แม่หนูเข้าใจเอง ลุงวัฒน์ถามภูผาว่าพร้อมหรือเปล่า ภูผาบอกว่าพร้อมทั้งที่กังวล
กานต์เดินเร็วๆเข้ามาบอกภูผาว่ามีคนมาหา ทอรุ้งตกใจถามว่าแม่รู้แล้วหรือ ทำไงดีล่ะ ป้าหมอบอกว่าเราต้องเผชิญความจริง บอกภูผาให้ไปกันเลย ทุกคนจึงเดินตามกันไป
แต่พอไปถึงหน้าบ้านกลายเป็นต้อยติ่งยืนหน้าตาหมองคล้ำอยู่ ภูผาถามว่ามาทำไม มาได้ยังไง
ต้อยติ่งยื่นกระดาษที่ภูผาเขียนที่อยู่ที่ไร่ให้เผื่อต้อยติ่งเดือดร้อนหรือสมคิดเปลี่ยนใจอยากมาทำงานกับตนที่ไร่ให้โทรเลขมาเลยตนจะรีบมารับ ต้อยติ่งร้องไห้จนพูดไม่ออก กอดภูผาไว้อย่างหวังเป็นที่พึ่ง ภูผาแกะต้อยติ่งออกถามว่าเป็นอะไร
ต้อยติ่งบอกให้ช่วยพี่คิดด้วย พี่คิดถูกจับ ตนไม่เหลือใครแล้ว
ภูผาตัดสินใจไปกับต้อยติ่งเดี๋ยวนั้นเลย บอกลุงวัฒน์ว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับมา ป้าหมอพูดอย่างโล่งใจว่า
“ก็ดีเหมือนกัน ป้าอยากคุยกับดารกาให้เข้าใจว่าเธอสองคนคบหากันอย่างบริสุทธิ์ใจ”
ภูผามองหน้าทอรุ้งเปรยว่าไม่รู้ว่าแม่รุ้งจะเข้าใจเรื่องของเราไหม ทอรุ้งเชื่อว่ามีป้านุสกับลุงวัฒน์ช่วยอธิบายแม่ต้องยอมเข้าใจแน่ บอกภูผาว่าพรุ่งนี้กลับมาป้านุสคงพูดจนแม่เข้าใจแล้ว ไว้ค่อยเจอแม่พรุ่งนี้ดีกว่า
ต้อยติ่งเห็นภูผาคุยกับทอรุ้งก็ไม่พอใจเร่งให้รีบไปเพราะต้องไปรอรถอีก ว่าแล้วดึงแขนภูผาไปเลย ทอรุ้งขี่จักรยานออกไป อดไม่ได้ที่จะหันดูภูผา เห็นต้อยติ่งจูงภูผาไม่ยอมปล่อยทั้งที่ภูผาพยายามแกะออก
แต่เดินไปไม่ทันพ้นไร่ ก็สวนกับรถของดารกาขับเข้ามา ดารกาจำภูผาได้ ภูผาก็จำรถดารกาได้มองตามไปอย่างกังวลใจ
พอดารกาเข้าไปที่บ้าน ถามทันทีว่าคนที่ตนเห็นเมื่อกี๊ ตนไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม นุสราขอให้ใจเย็นๆเพราะเด็กสองคนไม่ได้ทำเรื่องเสียหายอะไร ดารกาเสียงดังว่าแค่รักกันมันก็เสียหายแล้ว ตนไม่มีวันปล่อยให้ยัยรุ้งคบกับไอ้นักเลงหัวไม้นั่นหรอก หันสั่งทอรุ้งอย่างเกรี้ยวกราดว่า
“กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้ยัยรุ้ง!”
“ดา...” นุสราขัดขึ้น “ลืมไปแล้วเหรอว่าวัฒน์สามีพี่เขาก็เป็นนักเลงมาก่อนเหมือนกัน แต่เขาก็สู้จนประสบความสำเร็จ เป็นเจ้าของไร่ใหญ่โตที่นี่ได้ ตอนที่วัฒน์มาจีบพี่แรกๆทุกคนก็รังเกียจเขาเหมือนอย่างที่เธอรังเกียจภูผานี่แหละ แต่สุดท้ายผู้ใหญ่ก็ให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ตัวเอง...ถึงตาเธอแล้วนะดา เธอต้องให้โอกาสภูผาเขาพิสูจน์ตัวเองบ้าง”
หัวเด็ดตีนขาดดารกาก็ไม่ยอมไม่เชื่อว่าภูผาจะได้ดีเหมือนคุณวัฒน์ สั่งทอรุ้งเตรียมกลับกันพรุ่งนี้เลย และจะส่งไปเรียนเมืองนอกเริ่มต้นใหม่ ไม่ปล่อยให้อยู่บ้านต่อไปแล้ว นุสราเตือนสติว่าอย่าไปลงที่เด็กแบบนั้น ดารกาโต้ว่าลูกตน ตนจะทำยังไงก็ได้ สั่ง “กลับกับฉันเดี๋ยวนี้!” แล้วลากทอรุ้งออกไปเลย
นุสรากับทวีวัฒน์ได้แต่มองอย่างกลุ้มใจ
ooooooo
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง ภูผา ตอนที่ 8 วันที่ 6 ก.พ.62
บทประพันธ์โดย สลิลาบทโทรทัศน์โดย สลาลิ
กำกับการแสดงโดย ณัฏฐ์กรณ์ สุทธาวาส
ผลิตโดย บริษัท โซนิกซ์ บูม 2013 จำกัด
ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ