อ่านละคร เพชร ตอนที่ 3 วันที่ 18 ก.พ.62
ขณะนั้นเองเพชรขับรถของรินทร์เข้ามาจอดแล้วลงวิ่งมาเปิดประตูพยุงรินทร์ลงจากรถพาเข้าร้าน วุธถามว่าแฟนมันเหรอพี่ ณรงค์บอกว่าอยากรู้ก็ต้องเข้าไปดูผู้จัดการร้านนั่งสำรวจเท้าของรินทร์อย่างเป็นห่วง แก้วตานั่งใกล้ๆเหลือบมองเป็นระยะ ผู้จัดการถามว่าไหวหรือรินทร์ พักสักวันดีกว่าไหม รินทร์บอกว่าไหวแต่ขอเป็นเพลงช้าทั้งหมด บอกแก้วตาว่าขอกีตาร์ด้วยดีกว่า
“ได้หมดแหละ...” แก้วตาบอก แล้วกระซิบถามรินทร์ว่า “พี่เพชรใช่ไหม แล้วยังไง ทำไมมากับแก”
รินทร์บอกเพชรว่าตนมาถึงโดยสวัสดิภาพแล้วคุณกลับไปเถอะ พลันก็มองไปข้างหลังเพชรบอก
“ขอโทษนะคะ ร้านยังไม่เปิดค่ะ”
ทุกคนหันมองเป็นณรงค์กับวุธเดินเข้ามาหน้าตาเฉย เพชรมองแปลกใจ แต่ผู้จัดการเดินไปบอกว่าขอโทษร้านเปิด 1 ทุ่มตรง ถ้าอยากฟังเพลงก็ต้องประมาณ 3 ทุ่ม ณรงค์กับวุธจึงจำต้องออกไป
เพชรมองตามอย่างไม่สบายใจ
วันนี้เป็นวันครบรอบปีที่ครูแหม่มจากไป รินทร์จึงจะไปทำบุญ แก้วตาบอกว่าทำที่วัดก็พอ รินทร์บอกว่ายังไงตนก็ต้องไป แก้วตาบอกให้ค่อยๆไปไม่ต้องรีบ
รินทร์รับปากและให้แก้วตากลับไปทำงานเสีย
พอแก้วตาไป ณรงค์กับวุธก็โผล่มาจากเงามืดถามรินทร์ว่า
“แกเลี้ยงมันหรือมันเลี้ยงแก” รินทร์มองอย่างไม่เข้าใจ “โธ่อีโง่...ฉันถามว่าแกเป็นอีตัวเลี้ยงไอ้แมงดาเพชรนั่น หรือไอ้เศษสวะนั่นมันต้องหาเงินเลี้ยงอีตัวอย่างแก” รินทร์ถามว่าคุณเมายาหรือเมาเหล้าถึงมาระรานกันแบบนี้ “ไม่ต้องมาเสแสร้งพูดดีหรอกน่า แกมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำ ก็เหมาะกับคนชั้นต่ำแบบไอ้เพชร แต่บางทีของเน่าๆต่ำๆ มันก็น่าลองเหมือนกันนะ ไป ฉันเหมา แกจะคิดเท่าไหร่”
ณรงค์ตรงเข้าดึงมือรินทร์ รินทร์สะบัดอย่างแรงจนณรงค์เซไปชนวุธที่ยืนคุมเชิงอยู่ ณรงค์จ้องหน้ารินทร์ตะคอก “เล่นตัวนักเหรอมึง!” แล้วย่างสามขุมเข้าหาอย่างดุร้าย
ooooooo
ณรงค์เดินคุกคามเข้าหารินทร์ รินทร์ตกใจผลักจนณรงค์หงายหลัง พอตั้งหลักได้ก็จะโจนเข้าหารินทร์อีก แต่โดนมือหนึ่งกระชากไว้เต็มแรง
“เสี่ยใหญ่” รินทร์อุทาน
เสี่ยใหญ่เดินเข้ามาพร้อมลูกน้องหน้าเหี้ยมสองคน วุธที่ยืนคุมเชิงอยู่ค่อยๆหลบไป ณรงค์ถูกลูกน้องเสี่ยจับไว้ ก็ตะโกนให้ปล่อย ถามว่าพวกมึงเป็นใคร
“มึงนั่นแหละเป็นใคร มายุ่งกับรินทร์ของกู” เสี่ยเข้ามาตบหน้าณรงร์ตวาดกลับ ณรงค์เห็นท่าขึงขังของเสี่ยก็เสียงอ่อนบอกว่าเปล่า เสี่ยตวาดว่าโกหก มึงทำร้ายรินทร์ กูเห็นอยู่ รินทร์บอกว่าไม่ใช่ ณรงค์ได้ทีถามว่าเห็นไหมตนไม่ได้ทำอะไร
เสี่ยใหญ่ตบหน้าณรงค์อย่างแรงอีกครั้ง ด่า “มึงนี่มันตอแหลเก่งจริงๆ กูเห็นอยู่”
“เออ...กูทำเองแล้วมึงจะทำไม” ณรงค์โกรธจนลืมกลัว “มันเป็นอีตัวของมึงใช่ไหม แล้วมึงรู้หรือเปล่าว่ามันก็เป็นเมียของไอ้เศษสวะจากสลัมด้วย มึงกำลังโดนอีนี่มันหลอก มึงรู้ตัวไหม ไอ้โง่!”
ณรงค์ตะโกนใส่หน้าเสี่ยใหญ่ด้วยความโกรธ
รินทร์ตกใจพยายามจะห้ามแต่ไม่ทัน เสี่ยใหญ่พุ่งเข้าเตะต่อยณรงค์ที่ถูกลูกน้องล็อกตัวไว้อย่างฉุนเฉียว
รินทร์ขอร้องเสี่ยอย่าทำอะไรเขา เขาไม่รู้เรื่อง แล้วตะโกนให้คนมาช่วย
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก รินทร์จะปฏิเสธใครก็ได้แต่ไม่ใช่ผม” แล้วสั่งลูกน้องลองให้ดูหน่อยว่าคนที่คิดจะมีเรื่องกับตนต้องเจออะไรบ้าง
ลูกน้องทั้งสามของเสี่ยกรูกันเข้าเล่นงานณรงค์ ณรงค์ปัดป้องและร้องขอชีวิต ทันใดนั้นแสงไฟจากหน้ารถแท็กซี่สาดเข้ามา รินทร์หันมองเห็นเพชรลงจากรถมา อุทาน...
“คุณรินทร์...พี่รงค์”
“มึงนี่เองไอ้กุ๊ย เฮ้ยเส็ง จัดการมันอีกคน” เสี่ยสั่ง
แต่ไม่ทันที่เส็งจะทำอะไร เพชรก็กระโดดถีบจนล้มแล้วหันไปจัดการกับอีกสองคนที่กำลังรุมณรงค์อยู่ ลูกน้องทั้งสามคนของเสี่ยล้มลุกคลุกคลานด้วยฝีมือของเพชร เสี่ยใหญ่หน้าเสีย เพชรเดินเข้าหารินทร์ที่ถูกเสี่ยใหญ่จับอยู่ใช้ส้นสูงกระทืบเท้าเสี่ยเต็มแรงจนเสี่ยปล่อยมือ เพชรรีบดึงรินทร์มาไว้ข้างหลัง
รินทร์ตะโกนให้คนช่วยเรียกตำรวจที ตะโกนให้เด็กรับรถช่วยตนด้วย
เด็กรับรถได้ยินเสียงรินทร์ก็วิ่งไปตามเสียง ส่วนหนึ่งรีบไปบอกผู้จัดการ เสี่ยกับสมุนเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งหนีและคลานตามกันไป รินทร์เข้ามาแตะแขนเพชรถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
“ไม่ครับ แต่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณกับพี่รงค์ถึง...”
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง นายพาหมอนี่ขึ้นรถไปก่อน เดี๋ยวฉันเคลียร์กับน้องๆก่อน”
เพชรเห็นกลุ่มคนที่วิ่งเข้ามาก็เข้าใจ รีบเอาณรงค์ที่หมดสติขึ้นมา มองสภาพยับเยินของณรงค์อย่างหนักใจ
ooooooo
อ่องมาโรงพยาบาลกับจิตราที่อยู่ในชุดนอน พอมาเห็นเพชรกับรินทร์นั่งกระสับกระส่ายอยู่หน้าห้องฉุกเฉินจิตราก็ตรงเข้าไปด่า แม้อ่องจะบอกให้ฟังเพชรก่อนก็ไม่สนใจ
จิตราด่าเพชรจนรินทร์ถามว่าคุณรู้ได้ไงว่าคุณเพชรทำร้ายลูกคุณ หรือคุณเห็น จิตราก็หันมาด่ารินทร์
“ไม่ใช่เรื่องของแก นังโสข้างถนน ฉันไม่ฟังคำพูดของพวกเศษเดนขยะสังคมอย่างพวกหล่อนหรอก”
เพชรตกใจพยายามจะห้าม ถูกจิตราแหวใส่ว่าจี้ใจดำรึไงแล้วด่าสาดเสียเทเสียอีก จนอ่องถามว่าจะมาดูลูกไม่ใช่เหรอเข้าไปดูลูกเลย พอจิตราไปอ่องก็หันมองเพชรกับรินทร์อย่างเสียใจ
รินทร์ถามเพชรว่าทำไมเขากับอาอ่องจึงทนกับผู้หญิงคนนั้นได้ นี่ดีที่อาอ่องมีความยุติธรรมยินดีรับฟังเรื่องจริงทั้งหมด ไม่ได้โวยวายบ้าบอแบบเมีย ถามเพชรว่า
“แล้วนายทนได้ยังไง ทนให้เขาดูถูกและทำร้ายแบบนั้นได้ยังไง”
“ก็ใครจะกล้าหือกับอาจิตล่ะ แล้วถ้าเราโดนบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินไปเอง” เพชรตอบยิ้มแหย
รินทร์บอกว่าตนจะไม่ทนให้ใครมาดูถูกแบบนี้แน่ เพชรอึ้งไปอีกอย่างรู้สึกผิดกับเรื่องที่ผ่านมา เอ่ยขอโทษรินทร์ที่ตนเคยทำกับเธอแบบนี้ด้วยความโมโหวู่วาม ขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจ
รินทร์บอกว่าเขาขอโทษตนไปแล้วและเขาก็พยายามทำหลายอย่างเพื่อไถ่โทษ เพราะฉะนั้นเลิกโทษตัวเองแบบนี้ได้แล้ว ตนลืมไปหมดแล้วจริงๆ
“ขอบคุณครับ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องทั้งหมดที่คุณช่วยผมและครอบครัวมาตลอด”
“พอ...พอแล้ว เราหายกัน เราเลิกแล้วต่อกันนะ ดีไหม”
เพชรยิ้มหล่อให้จนรินทร์อึ้ง เพชรถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า รินทร์บอกว่าเปล่า ยิ้มเขินๆบอกว่าตนกลับบ้านดีกว่า
“เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ คุณยังขาเจ็บ แล้วยังเสียเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของผมทั้งคืนเลย นะครับ...เดี๋ยวผมไปส่ง ไม่เกี่ยวกับบุญคุณหรืออะไรทั้งนั้น แค่...วันนี้เป็นวันแย่ๆที่เราได้เจอทั้งวัน เพราะฉะนั้น...”
“เพราะฉะนั้น ถ้าฉันจะไปไหนก็ได้ทั้งนั้นใช่ไหม... เอาเถอะมาตามที่ฉันบอกก็แล้วกัน ไม่ต้องกลัวนะฉันไม่ทำอันตรายนายหรอก” รินทร์รวบรัดแล้วเดินนำไปเลย เพชรพูดไม่ออก มองตามงงๆ
ooooooo
รินทร์ให้เพชรขับรถไปที่บางแสน เพชรบอกว่าตนไม่เคยเห็นทะเลเลย ถามว่าทำไมต้องไปทะเลตอนดึกอย่างนี้ด้วย
รินทร์บอกว่าเรื่องของตนไม่ซับซ้อนอะไรเลย แค่พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันที่คนที่ตนรักมากจากไปและตนก็สัญญาไว้ว่าจะส่งดอกไม้ที่ครูชอบไปให้ทุกปีในตอนเช้าที่แสนสวยของชายหาดที่ครูชอบมากๆ
เพชรบอกว่าตนไม่เคยมาจริงๆเธอจึงต้องบอกทางให้ รินทร์ขอโทษที่รู้ว่าเขาไม่เคยมาทะเล เพชรงงว่าทำไมต้องขอโทษ เพราะตนไม่เคยคิดว่าเป็นปมด้อยหรืออายเรื่องแบบนี้เลย รินทร์บอกว่าผู้ชายส่วนใหญ่มักฟอร์มจัดแล้วก็รู้อะไรมากมายไปหมด ตนเลยคิดว่าเขาจะอายเรื่องอะไรแบบนี้
“ไม่...ผมไม่เคยอายเลย ผมมีความสุขดีกับชีวิตแบบนี้ ผมรับได้กับทุกสิ่งที่ผมเป็น ไม่ว่ามันจะต่ำต้อยด้อยราคาหรือดูไร้ค่าในสายตาของใคร แต่ผมก็ยอมรับมันได้”
“ทำไมล่ะ เพราะบางคนก็ทนไม่ได้ที่จะให้ใครรู้ว่าตัวตนของตัวเองจริงๆมันเป็นยังไง”
“ถ้าเราเริ่มต้นด้วยการโกหกหรือปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองตั้งแต่แรก แล้วที่เหลือในชีวิตของเราจะมีอะไรที่เป็นเรื่องจริงได้อีกล่ะ”
เพชรพูดจริงจังจริงใจ รินทร์พยักหน้าเห็นด้วย ชมว่า
“ดีจังที่นายคิดได้แบบนี้ โอเค งั้นพอไปถึงทะเล เรามาเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่นะ แบบจริงใจไม่มีอคติใดๆต่อกัน”
“ได้ครับ...เริ่มต้นกันใหม่กับวันใหม่ที่สวยงามแบบที่คุณบอก”
เพชรกับรินทร์ยิ้มให้กันอย่างเปิดเผย จริงใจ
เพชรไม่ได้กลับบ้าน เช้ามืดวันนี้ย่าพุดลุกจากที่นอนก็ไปดูที่นอนของเพชร หน้าหมองเมื่อที่นอนอยู่ในสภาพเดิม ย่าลุกเดินไปยืนที่ประตูแล้วเดินกลับมาพึมพำกังวล...
“เพชร...”
เช้ามืดวันเดียวกัน เพชรกับรินทร์อยู่ที่ชายหาดบางแสนแล้ว เพชรคอยดูแลรินทร์อย่างระมัดระวังเพราะเท้าเธอยังเจ็บ รินทร์บอกว่าตนจะเดินช้าๆเพื่อดูสิ่งที่สวยงามที่สุดด้วยกัน
ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน เพชรนึกได้ย้อนกลับมาที่รถเอาช่อดอกไม้ไปให้บอกรินทร์ว่าคุณลืมนี่ครับ รินทร์เกาะแขนเพชรเดินไปตามชายหาด เพชรมองขอบฟ้าสีส้มแดงด้วยใบหน้านิ่งสงบและมีความสุข
“สวยที่สุด...เป็นแสงเช้าที่สวยที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ” เพชรรำพึงเหมือนอยู่ในความฝัน
ooooooo
ที่ห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาล อ่องถามณรงค์ว่าไปทำรุ่มร่ามอะไรกับผู้หญิงคนนั้นก่อนใช่ไหม และเพชรก็ไม่ได้ทำร้ายแต่ช่วยแกใช่ไหม
จิตราโต้แย้งและปกป้องณรงค์ทุกเรื่อง จนอ่องบอกว่าเราต้องรู้เรื่องจริงจากปากของลูกเพื่อเราจะได้ขอโทษผู้หญิงคนนั้นที่เราทำไม่ดีกับเขา
จิตราแผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราดว่าตนไม่มีวันลดตัวไปขอโทษมัน พวกมันต่างหากที่ต้องมาขอโทษตนถามอ่องว่าเมื่อไหร่พี่จะตาสว่างสักที
ทั้งสองโต้เถียงกันจนณรงค์แผดเสียงถามว่าจะทะเลาะกันไปถึงไหน บอกแล้วว่าตนไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อจะไปสนใจมันทำไม อ่องมองหน้าณรงค์อย่างผิดหวัง เอ่ยอย่างเสียใจว่า
“แกเข้าใจผิดแล้วรงค์...เพชรมันมีคุณค่า มีความดีงามที่ประเมินไม่ได้...สำหรับคนมากมายที่อยู่รอบตัวมัน และสำหรับพ่อ เพชรมันเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริงที่กล้ารับทั้งผิดทั้งชอบมาตลอดชีวิตของมัน ที่พ่อไม่เคยได้จากแก”
อ่องพูดแล้วเดินออกไป ณรงค์ตะโกนตามหลังอย่างโกรธจัดว่าพ่อด่าตน ฟ้องแม่ว่าพ่อด่าตนไม่รักตนแล้ว จนพยาบาลต้องมาเตือนว่าที่นี่โรงพยาบาล ก็ถูกจิตราตวาดว่า
“ฉันรู้น่า ไม่ต้องมาบอก” แล้วบอกณรงค์ว่า “ไม่ต้องสนใจเขา เขาไม่รักก็ช่างเขา แม่รักรงค์ของแม่คนเดียวก็ได้ ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ต้องเสียใจนะรงค์ รงค์ลูกรักของแม่...” แล้วดึงณรงค์เข้าไปกอดอย่างปกป้อง
เมื่อณรงค์ย้ายมาอยู่ห้องพักผู้ป่วย จิตราเฝ้าอยู่จนฟุบหลับอยู่ข้างเตียง ณรงค์ขยับตัวตื่น อ่องรีบลุกไปดู ณรงค์มองพ่ออย่างหมางเมิน น้อยใจ แต่ลึกๆคือหวาดกลัวความผิดของตัวเอง
อ่องมองลูกอย่างเข้าใจ เดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและห่วงใย แต่ณรงค์กลับเบือนหน้าหนี
อ่องค่อยๆหุบยิ้ม มองณรงค์หน้าหม่นหมอง...
ooooooo
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง เพชร ตอนที่ 3 วันที่ 18 ก.พ.62
บทประพันธ์โดย: ชล พรรษกรบทโทรทัศน์โดย: ไผ่พญา โมนะ
กำกับการแสดงโดย: แมน เมธี
ผลิตโดย: บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ช่องออกอากาศ: สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ