อ่านละคร เพชร ตอนที่ 7 วันที่ 28 ก.พ.62
“ไม่เป็นไรนะจ๊ะย่า เราก็แค่เริ่มต้นใหม่...อีกครั้ง” มองหน้าสามสาวแล้วพูดอย่างเข้มแข็งว่า “ทั้งหมด มันแค่ปัญหาที่ผ่านเข้ามาแล้วอีกไม่นานมันก็จะผ่านไป...ใช่ไหมจ๊ะย่า ไม่ว่าทุกข์หรือสุข สุดท้ายเดี๋ยวมันก็ผ่านไปก็จะเหลือแต่ความรัก ความผูกพันของพวกเราเท่านั้นที่มันจะคงอยู่ตลอดไป...นะจ๊ะย่า” เพชรมองหน้าทุกคนบอก “เรามาสู้กันใหม่อีกสักตั้งนะ”แก้วตายื่นมือออกไปก่อน บอกรินทร์ให้ยื่นออกมาให้จับมือกันแบบนักกีฬา ย่ายื่นออกไปทันที พิมตาโตยื่นออกไปด้วย แล้วยุทธ โก้กับโต้งก็วิ่งกรูเข้ามาร้อง “เอาด้วยๆ” แล้วยื่นมือไปแตะกัน โต้งตะโกนขึ้นก่อน
“เอาพวกเรา สู้!”
ทุกคนร้องพร้อมกัน แตะมือเขย่ากันอย่างฮึกเหิม
แต่พอพวกรินทร์ออกไปทำงานแล้ว หลินก็ขับรถเข้ามา ลงจากรถแล้ววิ่งไปเปิดประตูอีกด้าน เฮียตงค่อยๆ ไต่ลงจากรถ
“เถ้าแก่...” เพชรอุทาน
ยุทธ โต้ง โก้ รีบวิ่งเข้ามาประคองเฮียตง หลินยิ้มเจื่อนให้เพชรแล้วเดินเข้าหา
ooooooo
ส่วนที่โรงพัก...วุธเดินขึ้นโรงพักท่าทางกลัวๆ กล้าๆ ตำรวจและคนบนโรงพักต่างมองด้วยความสนใจ วุธมองหาห้องขังพอจะเดินไปก็ได้ยินชาญวิทย์เดินคุยกับจ่ามา ได้ยินชาญวิทย์กำชับจ่าว่า
“ยังไงก็ต้องคอยดูหมอนี่ไว้ให้ดี อย่าให้มีกรณีแบบนายจิ๊บอีก...พูดถึงนายจิ๊บถ้าหมอนั่นมันให้การได้เมื่อไหร่ จ่ารีบแจ้งผมทันทีนะครับ คนดีๆ แบบเพชรยังรอการสะสางคดีอยู่”
“ครับหมวด เรื่องนายจิ๊บนี่ทางโรงพยาบาลแจ้งมาแล้วว่าหมอนั่นพ้นโคม่าแล้วครับ น่าจะตอบอะไรได้เร็วขึ้นครับ”
วุธตกใจ ค่อยๆเร้นตัวไปอย่างร้อนใจ ชาญวิทย์รู้สึกคุ้นๆหน้าแต่พอมองไปก็เห็นแต่หลังวุธเท่านั้น
เฮียตงเอาเงินมาให้เพชรเพื่อช่วยที่อู่ถูกเผา เพชรบอกว่าตนไม่เชื่อว่าตี๋จะเป็นคนทำเรื่องนี้และไม่ขอรับเงินชดเชยนี้ แต่เฮียตงบอกว่าตี๋จะทำเรื่องนี้หรือไม่ก็ตาม แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็มาจากเงินในบัญชีของตน เพราะฉะนั้นก็ต้องมีความรับผิดชอบด้วย ขอให้เพชรรับไว้เถิด
เพชรหันมองยุทธ โต้งกับโก้ ที่ยืนยิ้มอย่างลุ้นให้เพชรรับไว้
เมื่อกลับถึงบ้าน เฮียตงบอกว่าตนมองคนไม่ผิด เพชรต้องทำได้ ต้องไปได้ไกลกว่านี้ ชมว่า
“อีเป็นคนเก่ง ขยัน และเป็นคนซื่อสัตย์ต่อตัวเองอย่างแท้จริง อีเลยซื้อใจคนรอบข้างให้ช่วยทำงานด้วยความซื่อสัตย์ จริงใจกับอีได้ แม้แต่ในเวลาที่ยากลำบากแบบนี้”
แต่พอตี๋รู้ก็โวยวายว่าเตี่ยไปหงอให้มันแบบนี้ก็เท่ากับเตี่ยยอมรับว่าอั๊วเป็นคนผิดน่ะสิ เตี่ยทำแบบนี้ได้ไง เฮียตงมองตี๋อย่างสมเพช ถอนใจแล้วลุกเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
“เตี่ย...เตี่ย...” เมื่อเฮียตงไม่ฟังก็ฟ้องหลิน “ม้า อั๊วไม่ยอม เตี่ยทำแบบนี้ไม่ได้ อั๊วไม่ได้ทำ...เตี่ยมาหักหน้าอั๊วต่อหน้าไอ้เด็กคนงานแบบนั้นไม่ได้ ม้า!”
ตี๋โวยวายลั่นอย่างเอาแต่ใจ หลินได้แต่มองอย่างกลุ้มใจแต่ทำอะไรลูกไม่ได้
ooooooo
วุธแอบไปดูห้องพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาล มีวัยรุ่นชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ วุธหันมองวัยรุ่นคนนั้น กำชับ
“มึงร้องแล้วดิ้นนะ ให้ดังที่สุด แรงที่สุด พอตำรวจไป มึงต้องดึงไว้นะ” แล้วล้วงเงินให้ “เอาไปก่อนแล้วถ้ามึงทำเสร็จ ค่อยมาเอาที่เหลือ...ไป”
วัยรุ่นคนนั้นวิ่งไปครู่เดียวก็มีเสียงเด็กร้องดังขึ้นอย่างเจ็บปวดและเสียงข้าวของตกแตก ตำรวจที่เฝ้าอยู่หน้าห้องนั้นมองๆแล้วเดินไปดู วุธรอให้ตำรวจไปไกลแล้วก็เปิดประตูผลุบเข้าไปในห้อง เห็นจิ๊บนอนตัวซีดอยู่
“จิ๊บ...กูขอโทษ กูไม่น่าพามึงมาเจอคนใจเหี้ยมอย่างไอ้รงค์เลย”
“วุธ...มึงมาทำไม”
“กูขอร้องมึงนะจิ๊บ...เรื่องไอ้เพชรมึงต้องรับคนเดียว อย่าซัดทอดไอ้รงค์”
“ไม่...กู...”
“มึงฟังกู” วุธบีบแขนจิ๊บแน่น “มึงต้องทำตามที่กูบอก ถ้ามึงยังไม่อยากตาย...มึงต้องเชื่อกู”
วุธเสียงเข้ม เหี้ยม จนจิ๊บเงียบไป
เพชร ยุทธ โก้ โต้ง ไปที่บ้านชาญวิทย์พร้อมซองเงินที่ได้รับจากเฮียตง โก้พูดขึ้นอย่างเห็นใจเฮียตงว่าแกเป็นคนดีมากแต่กลับมีลูกแบบคุณตี๋
“ใช่ แกเหมือนอาอ่องเลย อาอ่องก็ดีสุดดีแบบนั้น แต่กลับมีลูกแบบไอ้รงค์” ยุทธเสริม
“พูดถึงไอ้พี่รงค์...ถ้าใครบอกว่ามันเป็นคนทำ ฉันยังเชื่อมากกว่าคุณตี๋นะพี่” โต้งเอ่ย ทุกคนนิ่งเพราะคิดตรงกัน พอดีโทรศัพท์บ้านดังขึ้น โก้ที่อยู่ใกล้กว่าเพื่อนวิ่งไปรับ ยุทธถามเพชรว่าจะทำยังไงกับเงินที่เถ้าแก่ให้มา เพชรบอกว่าระหว่างที่ตนยังเดินทางไปไหนไกลๆไม่ได้เพราะเรื่องคดีก็จะตระเวนหารถมาเพิ่มอีกสักคัน
ทันใดโก้ก็วิ่งกลับมาบอกเพชรกับยุทธให้ไปที่ลานจอดรถด่วนเพราะรินทร์โทร.มาน้ำเสียงตื่นเต้นมากไม่รู้เรื่องอะไร เพชรถามว่ารินทร์อยู่ไหน โก้บอกว่าอยู่โรงพยาบาลไปรับลุงสรแต่สั่งให้พวกเรารีบไป
ooooooo
เพชร ยุทธ โก้และโต้ง ขับรถเข้ามาที่ลานจอดรถ เห็นการเคลื่อนไหวที่ลานจอดรถแล้วมองหน้ากัน
ซากรถที่ถูกไฟเผาสองคันถูกยกไปกองรวมกันที่มุมหนึ่ง มีรถกระบะสภาพดีสองคันมาจอดแทนที่ อีกมุมหนึ่งเห็นพลกับเพ้งกำลังสั่งลูกน้องให้เก็บกวาดทำความสะอาดตึกสำนักงาน ครูหมายก็กำลังบอกเด็กในชุมชนที่คุ้นหน้าคุ้นตาให้ช่วยลากซากต้นไม้ที่ถูกไฟเผาไปกองรวมกันแล้วยกต้นไม้ใหม่ที่ใบเขียวสดมาวางแทน
เพชรกับพวกเดินเข้ามางงๆ ครูหมายบอกว่า
“ข้ากับลูกค้าเอ็งน่ะใจตรงกันว่ะเพชร ของข้ามีแต่ต้นไม้กับแรงงานเด็กๆ แต่ของคุณพลกับเฮียเพ้งมีรถกับแรงงานดีมาช่วย แล้วเอ็งไม่ต้องปฏิเสธหรือโต้แย้งเรื่องรถคันใหม่นะ ข้าเกริ่นไปแล้วแต่โดนเฮียเพ้งดุกลับมา”
“ดุครูเนี่ยนะ” ยุทธทำเสียงไม่เชื่อ
“เออ...ข้านี่แหละ แต่แกดุอย่างมีเหตุผลโว้ย เอ็งไม่ต้องมาพูดมากเลยยุทธ ไปช่วยดูพวกเด็กๆทำงานเลย ไป...เอ็งสองคนด้วย”
โก้กับยุทธรีบวิ่งไปช่วยงาน เพชรมองครูหมายอย่างขอบคุณ โดนครูปรามเบาๆ
“ไม่ต้องมาทำซึ้งกับข้า ไปขอบคุณคุณพลกับเฮียเพ้งเถอะ ทั้งสองคนนั้นร่ำรวย มีทุกอย่างมากมายมหาศาลแต่ไม่เคยลืมบุญคุณคน ไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครมาจากไหน ข้าอยากให้เอ็งจดจำเรื่องนี้ไว้ แล้วถือเป็นคุณธรรมที่เอ็งต้องยึดมั่นไว้กับชีวิตตลอดไป เข้าใจนะเพชร”
“ครับครู ผมจะไม่มีวันลืม” เพชรรับคำหนักแน่นด้วยความซึ้งใจ
ณรงค์กับวุธมานั่งรอเสี่ยทรงชัยในห้องทำงานที่บ้าน ครู่หนึ่งเสี่ยเข้ามาบอกณรงค์ว่า
“เพื่อนนายที่โดนตำรวจจับไปตอนนี้มันฟื้นแล้ว ...มันรับสารภาพทั้งหมดว่ามันทำเอง มันแค้นไอ้เพชรก็เลยเอาของไปใส่รถเพื่อสร้างเรื่องให้ไอ้เพชรโดนจับ”
“งั้นก็แสดงว่าไอ้เลวนั่นมันหลุดคดีค้ายาไปแล้ว” ณรงค์หงุดหงิด
“อย่าเพิ่งโมโหไปณรงค์ เพราะไอ้นั่นมันไม่ได้แค่หลุดคดีนะ ไอ้กิจการขนส่งที่เพิ่งโดนเผาก็กำลังกลับมาเริ่มงานใหม่ด้วยความช่วยเหลือของใครหลายๆคนทีเดียวแหละ”
ณรงค์หัวเสียขยับจะลุก เสี่ยบอกให้ปล่อยมันไปเพราะเขามีงานสำคัญที่ต้องทำ สั่งณรงค์ให้นั่งลงแล้วไปจัดการเรื่องงานของตัวเอง เลิกตอแยกับมันได้แล้ว แม้ณรงค์จะนั่งลงแต่แววตาเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต
เมื่ออู่ของเพชรเริ่มทำงานใหม่ โก้ขี่รถไปรับศักดิ์ที่บ้านมาทำงาน ทุกคนทำงานกันอย่างคึกคักสนุกสนาน ขณะนั้นเองชาญวิทย์ก็ขับรถเข้ามาบอกข่าวดีเรื่องคดีของเพชร ขณะทุกคนกำลังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจกันอยู่นั้น แก้วตาขับรถของรินทร์พาย่าพุดกับครูสร้อยเข้ามา พวกหนุ่มๆวิ่งเข้าไปช่วยยกของลงจากรถ พอ
ทั้งสามได้ข่าวดีของเพชรก็ดีใจมาก โดยเฉพาะย่าพุดยิ้มเต็มหน้าอย่างมีความสุขมาก...
ไกรสรเอาพวงมาลัยไปคล้องที่โกศของอ่องเล่าข่าวดีของเพชรให้เพื่อนรักฟังอย่างมีความสุข
แต่คืนนี้เอง ป๋องกับลูกน้องเอก็ขี่รถมาวนดูลานจอดรถของเพชรอย่างระแวดระวัง แล้วป๋องก็สั่งลูกน้องท่าทางเป็นเด็กใหม่ให้เฝ้าอยู่ที่ลานจอดรถ ตัวเองกลับไปรายงานเอเกี่ยวกับเรื่องของเพชร เอฟังด้วยสีหน้าผ่อนคลาย กำชับให้ป๋องสั่งเด็กพวกนั้นให้เฝ้าให้ดีอย่าให้เกิดเรื่องแบบที่ผ่านมาซ้ำอีก แล้วสั่งป๋อง...
“ส่วนเอ็ง ไปคอยตามเรื่องผู้หญิงที่ไอ้รงค์มันจะพามา หาทางตีสนิทสักคนให้เร็วที่สุด...ต่อให้เสี่ยพงษ์หรือเฮียเน้าก็ขวางข้าเรื่องผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้” พอป๋องออกไป เอเอนพิงพนักเก้าอี้พึมพำ “เอ็งต้องรอดนะเพชร”
เช้าวันนี้เพชรชวนรินทร์ไปพบลูกค้าด้วยกันในฐานะหุ้นส่วน บอกรินทร์ว่าเราจะทำงานกับใครถ้าเราไม่เคยไปเจอหน้าเขาเลยก็เหมือนกับเป็นการไม่ให้เกียรติกัน ต่อไปนี้รินทร์ต้องไปทำความรู้จักกับลูกค้าให้ครบ
รินทร์บอกว่าตนไม่มีปัญหาแต่เอกสารบางอย่างต้องรีบส่ง เพชรบอกว่าพิมรับปากจะทำให้แล้ว
“รินทร์สังเกตไหมจ๊ะว่าเราทุกคนเข้มแข็งขึ้น เพราะทุกคนผ่านการหลอมอย่างรุนแรงมาแล้วครั้งหนึ่ง และมันจะยังมีครั้งต่อๆไปอีกแน่นอน...แต่พี่ไม่กลัวแล้ว เพราะพี่เชื่อว่าถ้าเราจับมือกันไว้ ยังไงเราก็ต้องผ่านพ้นไปได้ในที่สุด”
“ค่ะ...รินทร์ก็จะเชื่อมั่นแบบนั้นเหมือนกัน”
ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมั่นใจ
ooooooo
แต่ขณะทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นด้วยดีก็มีปัญหาเกิดขึ้น เมื่อโก้ไปขนปุ๋ยที่โรงงานส่งลูกค้า โก้บรรทุกเกินน้ำหนัก ยุทธเตือนก็บอกว่าอยากช่วยพี่เพชรประหยัดน้ำมัน
เมื่อเพชรมาตรวจโก้บอกว่าเกินไม่กี่กิโลเองและตนก็ขับอย่างระวังที่สุดไม่เป็นไรหรอก
“ข้ารู้ว่าเอ็งหวังดีโก้...แต่พี่เตือนไว้ก็เพราะพี่หวังดีเหมือนกัน รถของเรามันไม่ใช่รถใหม่ เราต้องใช้งานมันอย่างระมัดระวังที่สุด แล้วอีกอย่างน้ำหนักบรรทุกมันคือกฎข้อบังคับที่คนในอาชีพอย่างเราต้องยึดมั่นนะโก้”
เพชรพยายามบอกให้โก้ยึดกฎที่เขาเขียนขึ้นมา ถ้าเราไม่ยึดมั่นและเคารพในกฎกติกาของอาชีพเราแล้วจะหวังให้ใครมาเชื่อถือในตัวเรา เพชรขอให้โก้ทำตามกฎกติกาอย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ถามว่า
“เอ็งคงไม่อยากให้เกิดเรื่องร้ายกับงานของเอ็งหรอกนะ”
“จ้ะ...พี่ ฉันขอโทษ”
แต่เย็นนี้เองพิมก็มาบอกเพชรหน้าตาตื่นตกใจว่า ยุทธโทร.มาว่าโก้ขับรถตกข้างทางให้เพชรโทร.ไปด่วน
วันนี้ณรงค์นอนเอกเขนกอยู่ที่ห้องรับแขก รอบตัวมีซองเงิน นาฬิกาหรู แหวนทองวงใหญ่หลายวง จิตรา ลงมาเห็นอุทานตาโตว่าทำไมรงค์มีของเยอะแยะอย่างนี้ ณรงค์บอกว่าตนทำงานให้เสี่ยทรงชัยสำเร็จ เสี่ยให้ค่าแรงบวกรางวัลอีกนิดหน่อย
จิตราปลาบปลื้มมากชมว่าลูกชายคนเก่งของแม่อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรัก ทำงานอะไรก็สำเร็จด้วยตัวเองไม่ต้องไปหน้าด้านเป็นขอทานกับใครแล้วยังมีหน้ามาชูคออวดเก่ง ณรงค์ถามว่าแม่หมายถึงไอ้เพชรใช่ไหม
“ใช่...แม่รำคาญไอ้อีในตลาดมันพร่ำพูดกันอยู่นั่นแหละว่ามันเก่งอย่างนั้นอย่างนี้...”
“ให้มันหลงละเลิงไปกับความสำเร็จกระจอกๆนั่นไปก่อนเถอะแม่ รอให้รงค์ทำงานให้สำเร็จก่อน รงค์จะจัดการมันเอง” ณรงค์จิกตาร้าย
แม้ไกรสรจะยังร่างกายไม่สมบูรณ์แต่เขาก็ใช้ความสามารถของตัวเองทำงานช่วยครอบครัวและยังช่วยสร้าง ซ่อมรถเข็นให้บรรดาพ่อค้าแม่ค้าในตลาดจนเป็นที่ชื่นชมและรักใคร่ของทุกคน
วันนี้ไกรสรไปซื้อข้าวร้านปรุง เจอเจียมถามว่าโก้เป็นยังไงบ้างเจ็บหนักหรือเปล่า ไกรสรบอกว่ายังไม่รู้จะถามเพชรก็ไม่ทัน เพราะพอรู้ข่าวเพชรก็ไปเลย บ่นตัวเองว่าอยากไปช่วยเพชรแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ มองมือตัวเองบอกว่าขับรถก็ไม่ถนัด
เจียมปลอบว่าคนเรามันจะทำทุกอย่างได้ยังไง ชี้ให้ดูรถเข็นของพ่อค้าแม่ค้าที่ไกรสรสร้างและซ่อมให้ บอกว่าเขาถนัดทางนี้และร่างกายก็ไม่อำนวยแต่ก็ทำเต็มที่แล้ว อย่ามัวแต่คร่ำครวญสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้ มันไม่เกิดประโยชน์อะไรหรอก
ขณะไกรสรกำลังคุยกับเจียม แตนในสภาพทรุดโทรมก็เข้ามาทักอย่างดีใจ เจียมกับปรุงหันมองแตนอึ้ง แล้วเจียมก็รีบไปตามย่าพุดมาดู เห็นแตนกำลังกอดไกรสรร้องห่มร้องไห้ ไกรสรพยายามแกะแตนออก ขออโหสิกรรมและขอให้เราจบสิ้นกันแค่นี้เถิด
แตนที่กำลังร้องห่มร้องไห้ก็เปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดทันที ด่า ไอ้ง่อย ไอ้ชาติชั่ว ทุบตีไกรสรตะโกน
“กูไม่ให้ กูไม่ให้อภัยใครทั้งนั้น ไม่มีใครต้องการมึงหรอกไอ้ง่อย ไอ้ตัวอุบาทว์”
ย่าพุดที่ดูอยู่กับเจียมและปรุงทนไม่ได้เข้าไปสั่งแตนให้หยุดและไล่ไปให้พ้นอย่ามายุ่งกับลูกชายตนอีก แตนไม่พอใจหาว่าย่าพุดมาไล่ตนเหมือนหมูเหมือนหมา ย่าพุดเลยให้เจียมช่วยเรียกผู้หมวดชาญวิทย์ให้ที บอกว่านังแตนมันกลับมาแล้ว
พอย่าพุดเอาจริงแตนก็ด่าไปถอยไปว่าไม่กลัวหรอก ตนไม่ได้ทำผิดอะไร อาฆาตว่า “จำไว้กูไม่ยอมให้พวกมึง มารุมเล่นงานกูฝ่ายเดียวหรอก”
พอแตนถอยไป ไกรสรหันมองหน้าแม่ยิ้มให้อย่างโล่งใจที่หลุดพ้นจากแตนมาได้
ooooooo
แตนไปหาณรงค์ที่บ้าน โวยวายกับณรงค์ว่า
“เธอลากตัวฉันมาเธอต้องรับผิดชอบนะ ฉันไม่ยอมกลับไปจมปลักที่ชายแดนอีกแล้ว เธอต้องช่วยฉัน”
“รู้แล้วน่า ยังไงฉันก็ต้องให้เธอได้แก้แค้นแน่ๆ เพราะฉันก็ต้องการแก้แค้นพวกมันเหมือนกันรวมทั้งผู้ชายโง่ๆที่ยอมตายเพราะมันด้วย”
จิตราลงมาได้ยิน เข้าไปในห้องเห็นแตนนั่งอยู่กับณรงค์ไม่พอใจปรี่เข้าจิกด่า
“แก...อีสารเลว” ณรงค์รั้งแม่ไว้ จิตราดิ้นตะโกน “แม่จะฆ่ามัน มันทำให้พ่อตาย มันฆ่าพ่อรงค์”
ณรงค์บอกให้แม่เงียบ พอจิตราเงียบ ณรงค์บอกว่า
“รงค์จำเป็นต้องใช้แตน แตนจะมาช่วยรงค์ทำลายครอบครัวของไอ้เพชร แม่ก็อยากให้รงค์ทำแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” จิตราไม่ยอมเพราะมันทำให้พ่อตาย “ไม่ใช่ พ่อตายเพราะไอ้สารเลวพวกนั้น พ่อตายเพราะรักมันมากกว่ารงค์ แล้วพ่อก็จะต้องเสียใจกับสิ่งที่พ่อทำกับรงค์” แล้วณรงค์ก็บอกแตนว่า “เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วล่ะ”
ณรงค์บอกจิตราว่าแม่อยู่เฉยๆอย่าเอาเรื่องแตนไปพูดกับใครถ้าไม่อยากให้ตนมีปัญหา
ณรงค์พาแตนไปให้เสี่ยทรงชัย ปริมกับหนิงแอบดูจากช่องประตูที่แง้มอยู่ หนิงบอกปริมว่า
“คุณอย่ายอมนะ คนนี้กำลังพาเรื่องยุ่งยากมาให้คุณพ่อคุณ นังคนนั้นเป็นผู้หญิงโสโครก อย่ายอมนะ”
“ถ้าไม่ยอม...แล้วใครจะทำอะไรได้...ใครจะกล้าห้ามคุณพ่อ...ใครจะกล้าทำ”
ปริมพูดอย่างเจ็บปวดก่อนเดินผละไป หนิงมองปริม แล้วหันดูในห้อง เห็นแตนกำลังกราบตักเสี่ยทรงชัยส่งสายตายั่วยวน และเห็นณรงค์แอบทำหน้าขยะแขยง
วันนี้ตี๋เข้าไปที่อู่เห็นรถลูกค้าที่เอามาซ่อมยังเหมือนเดิม เอะอะกับลูกน้องณรงค์ว่าไหนบอกว่าเสร็จทันไง ทำไมมันยังเหมือนเดิม ทำไมไม่ทำกัน ลูกน้องณรงค์บอกว่า “พี่รงค์ไม่ได้สั่ง”
ตี๋บอกว่าตนสั่งไว้แต่ทำไมไม่ทำ ลูกน้องณรงค์เดินผ่านไปอย่างไม่แยแสทำให้ตี๋ยิ่งโมโหไล่ออกไปให้หมด ลูกน้องณรงค์หันจ้องหน้าตี๋ตะคอก
“กูไม่ไป มึงจะทำอะไรพวกกูหาไอ้ตี๋” ลูกน้องณรงค์ขยับเข้าล้อมตี๋ ซ้ำปรามาสว่ากระดูกอ่อนแบบนี้จะทำอะไรใครได้ ด่าไอ้กระจอก ตี๋เลือดขึ้นหน้า ผลักลูกน้องณรงค์กระเด็น คำรามอาฆาตก่อนรีบออกไปว่า
“กูจะทำแน่ๆมึงคอยดู”
ooooooo
โก้กับยุทธต่างเลือดร้อนใส่กันเรื่องรถบรรทุกน้ำหนักเกินและตกถนนทำให้สินค้าเสียหาย โก้เถียงจนชกต่อยกัน เพชรเรียกทั้งสองที่เคยเป็นรุ่นน้องและมาเป็นลูกน้องมาคุยอย่างหนักใจ
เพชรเอ่ยถึงอดีตที่เคยกลมเกลียวกันตอนที่พวกเราลำบากกว่านี้ แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ ทั้งสองต่างโทษกันว่าอีกฝ่ายไม่ยอมฟังใครเลย ยุทธโต้ว่า ตนไม่เคยขัดคำสั่งพี่เพชร ไม่เคยทำให้พี่เพชรเดือดร้อน ทำท่าจะฮึ่มฮั่มใส่กันอีก
“หยุด!” เพชรเฉียบขาด บอกว่าสองคนกำลังทำให้ตนลำบากใจ ตนตั้งใจให้สองคนมาทำงานด้วยกันเพราะเชื่อและไว้ใจว่าจะทำงานให้ตนเต็มที่ สองคนก็ทำจริงๆอย่างตั้งใจกับงานของตนที่เพิ่งเริ่มต้น แต่ตอนนี้สองคนกำลังช่วยกันทำลายสิ่งที่พวกเราร่วมกันสร้างขึ้นมา
เพชรไม่เพียงตำหนิสองคนแต่ตำหนิตัวเองด้วยว่าอาจเป็นคนทำให้สองคนแตกสามัคคีกัน ถามว่าตนเผลอวางตัวเป็นเจ้านายสั่งให้ทำอะไรที่ไม่ถูกต้องหรือเปล่า โต้งฟังอยู่บอกว่าไม่ใช่ ตนว่าพี่เพชรใจดีกับพวกเรามากเกินไปต่างหาก ชี้ว่า
“พี่ใจดีจนทำให้ทั้งพี่ยุทธทั้งไอ้โก้มันลืมนึกไปว่าตัวเองต้องทำอะไร ทำแค่ไหน” โต้งมองยุทธกับโก้ถามว่า “จริงไหมล่ะ พี่ยุทธ ไอ้โก้ ลองนึกดูดีๆว่าเราเคยกลัวพี่เพชรเหมือนที่เรากลัวเฮียตงหรืออาอ่องหรือเปล่า”
โต้งกับโก้นั่งจ๋อง ศักดิ์เปิดประตูเข้ามาพอดี มองยุทธกับโก้ถามว่า
“พวกเอ็งตอบกันไม่ได้ก็เพราะไอ้โต้งมันพูดถูกใช่ไหมล่ะ” ศักดิ์มองเพชรอย่างเกรงใจ “น้าขอโทษนะเพชรที่เข้ามาโดยพลการ แต่บังเอิญได้ยินพอดี แล้วน้าจะขออนุญาตพูดอะไรกับไอ้สามตัวนี้ในฐานะที่น้าเป็นลูกจ้าง ที่เข้าใจวิถีชีวิตของลูกน้องให้พวกมันฟังหน่อยได้ไหม”
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง เพชร ตอนที่ 7 วันที่ 28 ก.พ.62
บทประพันธ์โดย: ชล พรรษกรบทโทรทัศน์โดย: ไผ่พญา โมนะ
กำกับการแสดงโดย: แมน เมธี
ผลิตโดย: บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ช่องออกอากาศ: สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ