อ่านละคร ภูผา ตอนที่ 6 วันที่ 3 ก.พ.62
วันนี้ทอรุ้งนัดพบภูผาที่สวนสาธารณะ ปรากฏว่าภูผามาช้ากว่านัดครึ่งชั่วโมงบอกว่าลูกค้าเยอะปลีกตัวมาไม่ได้ภูผาเอาขนมที่ซื้อมาส่งให้ทอรุ้งบอกว่าลองกินดู อร่อยนะ ถามว่าช่วงนี้เรียนหนักหรือ ทอรุ้งบอกว่ากิจกรรมเยอะแล้วก็ใกล้สอบแล้วด้วย ภูผาบอกว่า “เราเป็นกำลังใจให้นะ”
ทอรุ้งส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้ ภูผาเปิดพยายามแกะอ่านเพราะเป็นภาษาอังกฤษ ถามว่าเขียนอะไร อ่านไม่ออก
“รุ้งชอบความหมายมันมาก รุ้งตัดมาเฉพาะส่วนที่รุ้งชอบที่สุด แต่ไม่แปลให้นะคะ จะรอให้นักเรียนโข่งแปลให้รุ้งฟัง ในคำพวกนี้มีความลับอยู่” ภูผาถามว่าทำไมต้องทำอะไรยากๆด้วย “ถ้าไม่อยากพยายามก็เอาคืนมาค่ะ”
ทอรุ้งจะเอากระดาษคืน ภูผาเบี่ยงหลบบอกว่าถ้าแปลได้ขอรางวัลด้วยนะ ทอรุ้งบอกว่ายินดี ภูผาย้ำว่ารับปากแล้วนะ เธอถามว่าจะเอารางวัลอะไร ภูผาอำไว้ยังไม่ยอมบอก
จนเมื่อคุยกันเสร็จเดินมาด้วยกันภูผาถามว่าจะไปช่วยตนขายรองเท้าจริงหรือ ทอรุ้งบอกว่าตนไม่ใช่ คุณหนู เขาทำได้ตนก็ทำได้ ภูผาหัวเราะบอกว่าเดี๋ยวจะคอยดู
แต่พอไปถึงหน้าร้าน ภูผาหยุดกึกหน้าเสียเมื่อเห็นร้านยับเยินรองเท้ากระจุยกระจายเกลื่อน เดือนนั่งซึมอย่างหมดแรง เส็งมีเลือดที่มุมปาก ร่างกายบอบช้ำ กำลังเก็บรองเท้าอย่างโกรธจัด
“แม่! ป๊า! เกิดอะไรขึ้น ใครมันทำแบบนี้!!!”
เส็งตะคอกใส่ว่าก็นักเลงพวกของลื้อน่ะสิ ภูผาบอกว่าตนลาออกนานแล้ว ไม่เกี่ยวข้องกับมันแล้ว
“เออ...งั้นก็ลาออกจากร้านอั๊วไปด้วยเลย อั๊วก็ไม่อยากข้องเกี่ยวกับลื้อแล้วเหมือนกัน ไป!!”
เดือนบอกว่ามันบอกถ้าลูกยังอยู่มันก็จะมาพังร้านเราทุกวัน ภูผาถามว่าแล้วมันบอกหรือเปล่าว่าตนไปทำอะไรให้มัน เส็งสวนทันควันว่า
“อยากรู้ก็ไปถามมันเองสิวะ ไปให้พ้นเลย ไป!!” เส็งคว้ารองเท้าปาใส่ภูผาจนเขามึน งงที่ป๊ากลับมาแค้นเขาอย่างมาก ส่วนทอรุ้งเห็นสภาพและบรรยากาศแล้วตกใจกลัว ทำอะไรไม่ถูก เห็นภูผาเดินตะบึงไปก็ตามไปบอกให้ใจเย็นๆ ถามว่าจะไปไหน ไปทำอะไร
“เราจะไปถามมัน” ภูผาเดินไปไม่หยุด ทอรุ้งบอกอย่าวู่วามจะทำอะไรคิดให้ดีก่อน “รุ้งกลับไปก่อนนะ”
ภูผาดึงทอรุ้งออกแล้วเดินต่อไปหน้าถมึงทึง ทอรุ้งละล้าละลังไม่รู้จะทำยังไง
ภูผาไปหาสมคิดที่บ้านเจอต้อยติ่ง ถามว่าสมคิดอยู่ไหม ต้อยติ่งเจ๊าะแจ๊ะว่าเพิ่งกลับมาอยู่ข้างใน
“มันไปไหนมา”
“เห็นว่าไปตลาดนัดมากับเพื่อนจ้ะ...มีเรื่องอะไรรึเปล่าจ๊ะ”
ภูผาปัดต้อยติ่งออกแล้วพุ่งเข้าไปในบ้าน ต้อยติ่งงง รีบวิ่งตามไป ภูผาถามสมคิดว่าทำแบบนี้ทำไมสมคิดบอกว่าตนไม่ได้ทำ แต่ตนห้ามสันต์ไม่ได้ ภูผาถามว่าแล้วมันทำทำไม สมคิดบอกว่าก็แค่หมั่นไส้ล่ะมั้ง ภูผาหันเดินออกไปทันที
ทอรุ้งยืนรออยู่หน้าบ้านถามจะไปไหนอีก ภูผาบอกว่าจะไปฆ่าไอ้สันต์! ทอรุ้งเตือนสติว่าฆ่าคนติดคุกนะ ภูผาบอกว่า แต่ถ้ามันยังอยู่มันก็จะตามรังควานชีวิตตนไปเรื่อย ทอรุ้งถามว่าไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ
“มีแค่วิธีเดียว ไม่เราก็มันต้องตายกันไปข้างนึง”
“คิดถึงคนข้างหลังบ้างสิ ป๊ากับแม่แล้วอาม่านายอีก ถ้านายเป็นอะไรไปเขาจะอยู่กันยังไง”
“เรากำลังจะตายเพื่อพวกเขา”
ภูผาเดินไปอย่างไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้ ทอรุ้งตัดสินใจพุ่งเข้ากอดเขาจากข้างหลัง ภูผาชะงัก ทอรุ้งยิ่งกอดเขาแน่น ไม่มีคำพูดใดๆจากใครแต่ความรู้สึกถึงกันได้อย่างลึกซึ้ง
“อย่าไปเลยนะ กลับบ้านไปกับรุ้งเถอะ”
ภูผาแกะมือทอรุ้งออก แต่เธอยิ่งกอดเขาแน่น จนภูผาต้องข่มอารมณ์ ค่อยๆใจเย็นลง...
ooooooo
กลับถึงบ้านภูผายังสงบใจไม่ได้ อาม่ากับทอรุ้งช่วยกันปลอบ อาม่าบอกว่าดีแล้วที่ภูผาไม่ไปจองเวรกับคนพวกนั้น หมาบ้าเรายังต้องเลี่ยงหนี แล้วนี่คนบ้า จะเอาชีวิตไปแลกทำไม
ภูผาไม่ตอบ อาม่ามองหน้าทอรุ้งแล้วพูดต่อ
“ลื้อเอาความโกรธ ความอาฆาตในตัวลื้อไปตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินเพื่ออนาคตของลื้อดีกว่า เชื่ออาม่านะภูผา”
“อั๊วต้องทนให้มันรังแกเราไปแบบนี้เหรออาม่า”
“มันไม่ใช่ทนนะภูผา เราแค่หลีกเลี่ยงการมีเรื่อง เดี๋ยวพวกมันก็หยุดไปเอง” ทอรุ้งตอบแทน
แต่ภูผาก็ยังนิ่ง เงียบ จนอาม่ากับทอรุ้งมองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร
เช้าวันต่อมาเวหาไปที่บ้านเส็งในชุดนักศึกษาแพทย์ ซ้ำเติมภูผาว่าตนบอกแล้วว่าภูผาเป็นตัวนำความซวยความเดือดร้อนมาให้ป๊า ผิดจากที่ตนพูดไหม เดือนบอกว่าภูผาไม่ได้เกี่ยวอะไร เส็งยอมรับว่าตนคิดผิดจริงๆที่เอาภูผามาอยู่ใกล้ตัว
พอเส็งคล้อยตาม เวหาก็ถามว่าแล้วเมื่อไหร่ป๊าจะออกรถให้ตน เดือนโมโหถามว่าจะมารบเร้าอะไรตอนนี้ร้องแต่จะเอา ก็เห็นอยู่ว่าป๊ากับแม่เดือดร้อน ช่วยกันหาเงินมั่งอย่าทำให้แม่ปวดหัวไปกว่านี้เลย แล้วเดือนก็เดินเข้าครัวไปเลย
เวหาอ้างว่าสังคมของตนมันจำเป็นเรื่องหน้าตา เส็งเสียงอ่อนว่าป๊าเข้าใจแต่รออีกหน่อยได้ไหม เวหายืนยันให้ขายบ้านเก่าไปเสีย เส็งบอกว่าตอนนี้มีคนเช่าอยู่ เวหาถามว่าแล้วป๊ารู้ไหมว่าใครเช่า
เส็งลิ่วไปที่บ้านเก่าทันที เจออาม่าบอกว่าตนนี่แหละเป็นคนเช่าบ้านนี้ เส็งบอกว่าตนจะขาย อาม่าหัวเราะเยาะ บอกว่าฝันไปเถอะ ตราบใดที่ตนยังไม่ตายก็จะกอดโฉนดไว้ไม่ยอมให้ใครขายเด็ดขาด
เวหาดักคอว่าอาม่าตายก็ต้องยกให้ภูผาคนเดียว ภูผาโมโหหาว่าเวหาแช่งอาม่าจะพุ่งเข้าใส่ เส็งกันไว้ด่าว่าอย่ามาทำนักเลงต่อหน้าตน บอกอาม่าว่าภูผาเป็นคนไม่มีอนาคต ให้ไปก็เอาไปผลาญหมด สู้ยกให้เวหาดีกว่า อาม่ายืนยันว่านี่เป็นบ้านตน จะยกให้ใครเป็นเรื่องของตนไม่ต้องมาบอก เส็งอ้างว่าตนเป็นลูกย่อมมีสิทธิ์
“ลูกที่ปล่อยให้อั๊วไปอยู่บ้านพักคนชราแล้วไม่เคยไปดูแลเลยน่ะเหรอ มีแต่อาภูผาคนเดียวที่ไปรับอั๊วกลับลื้อคิดว่าอั๊วควรจะยกสมบัติให้ใครหาอาเส็ง”
เวหาบอกว่าภูผาทำดีกับอาม่าเพราะเงินที่ได้จากบ่อนใกล้จะหมดแล้วจึงจ้องเกาะสมบัติอาม่า ถ้าอาม่าหวังพึ่งมันก็เตรียมอดตายได้เลย ภูผาโต้ว่าตนนี่หรือหวังเกาะคนอื่น ตั้งแต่เด็กตนทำงานมาตั้งเท่าไหร่แล้ว ถามตัวเองดูซิว่าเคยทำอะไรบ้าง
เวหาถูกโต้หน้าหงายเลยยุเส็งให้รีบไล่ภูผาออกไป ภูผาบอกว่าไล่ไม่ได้เพราะตนมีสัญญาเช่ากับลุงแดง ตราบใดที่ตนยังมีเงินจ่ายก็ไม่มีสิทธิ์ไล่ เส็งจนปัญญาทำได้แค่ขู่ว่าถ้าจ่ายช้าแม้แต่วันเดียวก็เตรียมตัวเก็บข้าวของออกไปเลย ว่าแล้วก็ผลุนผลันออกไปเลย เวหารีบตาม อาม่ากับภูผามองตามอย่างเหนื่อยใจ
ooooooo
กลับถึงบ้าน เวหาต่อว่าเส็งว่าไปยอมมันได้ยังไง ป๊ายังไม่เข็ดใช่ไหม เดือนจึงรู้ว่าสองคนไปหาเรื่องภูผามา เวหาถามหาเรื่องที่ไหน มันทำเดือดร้อนขนาดนี้แม่ยังเข้าข้างมันอีกหรือ
เดือนเตือนว่าภูผาเป็นน้องนะจะเกลียดชังอะไรกันนักหนา เวหาย้อนถามว่าแล้วมันเคยคิดว่าตนเป็นพี่ไหม แม่รักมันแต่เคยเห็นตนเป็นลูกหรือเปล่า เส็งปรามว่าทำไมพูดกับแม่อย่างนั้น
“ไม่มีใครอยู่ข้างอั๊วเลยใช่ไหม มันทำเรื่องเดือดร้อนขนาดนี้ป๊ายังอยู่ข้างมัน งั้นก็ไปเอามันกลับมา มาอยู่แทนอั๊ว อั๊วจะไปเอง”
เวหาหุนหันคว้ากุญแจรถเส็งขับพรืดออกไป เดือนบ่นว่าดูนิสัยมัน ถามเส็งว่าแล้วมันจะเอารถมาคืนหรือเปล่า ไม่ต้องขายของกันพอดี แล้วบ่นเส็ง “เฮียตามใจเวหา จนลูกมันจะเสียคนเพราะเฮียนี่แหละ”
เส็งประชดว่าต้องลูกนักเลงนั่นถึงจะดีใช่ไหม โทษว่าเพราะมันเป่าหูไม่ให้ขายบ้านคงหวังยึดบ้านหลังนั้น ไว้เอง เดือนโมโหถามว่ามองลูกในแง่ดีหน่อยได้ไหม มันช่วยเราทำงานขนาดนี้แล้วยังมองไม่เห็นความดีของมันอีก เส็งประชดว่า “ความดีที่ทำให้นักเลงมาพังร้านเนี่ยนะ!”
ทั้งสองทำท่าจะเถียงกันยาว แต่เสียงออดดังรัวขึ้น จักรมาตะโกนบอกว่าเวหาเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำอยู่หน้าปากซอย ตนไปเจอพอดีเลยรีบมาส่งข่าว
ลุงแดงได้ข่าวเวหารีบไปบอกอาม่ากับภูผา ทั้งสองตกใจถามว่าเวหาเป็นยังไงบ้าง ลุงแดงบอกว่าได้ข่าวอาการสาหัส ภูผาฝากลุงแดงให้ดูอาม่าก่อนตนจะรีบไปดูเวหาแล้วจะส่งข่าวมา แล้วโดดขึ้นจักรยานไปโรงพยาบาล ตรงไปเขตไอซียูผลักประตูเข้าไปเลยเจอแม่ ถามว่าหมอว่าเวหาเป็นยังไงบ้าง
“มึงอยากรู้ทำไม ลูกกูยังไม่ตายง่ายๆหรอก...” เส็งระเบิดอารมณ์ใส่ทันที ชี้หน้าด่า “เพราะกูเชื่อมึงจนทำให้เวหากลายเป็นแบบนี้ มึงออกไปจากชีวิตกูเลย แล้วมึงไม่ต้องกลับมาอีก”
เดือนพยายามเตือนสติเส็ง แต่เส็งขาดสติเสียแล้ว ทั้งด่าและไล่ตะเพิด กระทั่งบอกว่าชาติก่อนคงเป็นศัตรูกันชาตินี้จึงจองล้างจองผลาญทำให้ตนไม่มีความสุขเดือดร้อนไม่จบไม่สิ้น กระชากคอเสื้อภูผาตะคอก
“ทำไมมึงไม่เอาชีวิตกูไปเลย ทำไมต้องเป็นเวหา ถ้าลูกกูเป็นอะไรไป กูก็จะสาปแช่งให้มึงตายตกไปตามกัน ไอ้ภูผา!!”
เดือนเห็นเส็งบ้าไปแล้ว ตะโกนให้ปล่อยภูผา เข้าไปแกะภูผาออกมาจนได้ ภูผาช็อก ถามแม่ว่า
“ป๊าเกลียดอั๊วได้ขนาดนี้เลยเหรอ...ต้องทำยังไง อั๊วถึงจะเป็นลูกป๊า...”
เส็งจ้องภูผาเขม็งอย่างเกลียดชัง ภูผาค่อยๆถอยไป ทั้งช็อกทั้งเสียใจจนหายใจไม่ออก ร้องไห้ออกมาอย่างรุนแรง จนทรุดตัวลงข้างกำแพงโรงพยาบาล...
ooooooo
เมื่อกลับถึงบ้าน อาม่าถามว่าเวหาเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยใช่ไหม ภูผาพยักหน้าเบาๆ นั่งตาลอยจนอาม่าถามว่าเป็นอะไร ภูผาตอบไม่ออกทิ้งตัวนอนตักอาม่า ห่อตัวอย่างหนาวเหน็บ อาม่าได้แต่ลูบหัวอย่างงุนงง
ภูผาน้ำตาไหลพรากทั้งที่พยายามกลั้นแล้ว มีแต่ความรู้สึกอัดอั้นบีบคั้น เหมือนลมหายใจจะขาด...
วันต่อมาหมอนุสราไปเจอภูผานั่งบนแคร่ที่ตลาดเอาหัวพิงกำแพงแววตาเหม่อลอย หมอนุสราเข้าไปถามว่าเป็นอะไร ไม่ไปขายของหรือ มีเรื่องอะไรเล่าให้ป้าฟังได้นะ
ความอบอุ่นห่วงใยของหมอนุสราเหมือนละอองทิพย์ในยามจะสิ้นลม...ภูผาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ป้าหมอฟังแล้วพูดอย่างเจ็บปวด
“ผมพยายามจะเป็นคนดีแล้ว แต่ทำดีเท่าไหร่โชคก็ไม่เข้าข้างผมเลย”
ป้าหมอให้กำลังใจให้ลุกขึ้นมาต่อสู้ ยกตัวอย่างคนที่เคยเป็นแบบภูผา เขาเคยเป็นนักเลง แต่เป็นลูกผู้ชายเต็มตัว ต่อสู้และไม่ยอมแพ้ จนวันหนึ่งเขาประสบความสำเร็จจนได้ ป้าเชื่อว่าภูผาก็ทำแบบเขาได้ ภูผามีกำลังใจถามว่าเขาเป็นใคร ป้าหมอบอกอย่างภูมิใจว่าเขาคือลุงวัฒน์ สามีของป้าเอง
หมอนุสราให้ภูผาไปเริ่มใหม่ที่ไร่ของลุงวัฒน์ ลองเปลี่ยนชีวิตใหม่ดู เผื่อว่าโลกของเขาจะดีขึ้น
ภูผามีความหวังขึ้นมา ถามป้าหมอว่าตนจะพาอาม่าไปอยู่ด้วยได้ไหม แต่พอภูผาไปชวน อาม่าไม่ไป บอกว่าไม่อยากไปเป็นภาระให้ภูผากังวล เขาจะได้ทำงานเต็มที่ อาม่าจะกลับไปอยู่บ้านพักคนชราตามเดิม
ภูผาพาอาม่าไปส่งที่บ้านพักคนชรา อาม่าดีใจที่ได้อยู่ห้องเก่าเตียงเดิมกับเพื่อนๆที่คุ้นเคย แต่พอภูผาไปอาม่าก็เอาของออกจากกระเป๋าน้ำตาไหลพราก...
ooooooo
ภูผาบ่ายหน้าไป “ไร่ทวีวัฒน์” ด้วยความหวังที่จะพลิกชีวิตของตนให้ได้ นั่งรถสองแถวบ่ายหน้าไปจนถึงแล้วคนขับรถตะโกนบอกจึงลงจากรถ ถามว่าไหนไร่ทวีวัฒน์ไม่เห็นเลย
คนขับชี้ไปบอกว่าต้องเดินไปอีกนิดเดียว ภูผาเดินไปจนเหนื่อยก็ไม่เจอไร่ เจอชาวบ้านถามว่าไร่ทวีวัฒน์อยู่ไหน ชาวบ้านบอกว่าเดินไปอีกนิดเดียว
ภูผาเดินไปอีกจนเหงื่อท่วม ก็เข้าสวนแตงโมที่คนงานกำลังเก็บแตงโมโยนและรับกันอย่างแม่นยำ พอเดินเข้าไปถามว่าไร่ทวีวัฒน์อยู่ไหน ลุงแสงบอกว่าก็นี่แหละไร่ทวีวัฒน์
ลุงแสงถามว่าชื่อภูผาใช่ไหม ภูผางงว่าทำไมลุงรู้ชื่อตน ลุงแสงบอกว่านายสั่งไว้แล้ว เรียกภูผาให้ตามมา ภูผาถามว่าอีกไกลไหม ลุงบอกว่านิดเดียว ภูผาทำท่าจะหมดแรง ลุงแสงจึงเรียกกานต์ให้ไปเอารถมา
ooooooo
มาถึงทางเข้าไร่ ลุงแสงบอกว่ากานต์ที่ขับรถอยู่เกเรจนถูกทางบ้านตัดหางปล่อยวัด ตนสงสารเลยเอามาอยู่ด้วย กว่าจะปรับตัวได้ก็นาน ถามภูผาว่าจะทนไหวหรือ งานที่นี่มันหนักนะ
ภูผาตอบทันทีว่า “ไหวครับ” ลุงแสงบอกว่าที่นี่ ต้องตื่นตี 4 แบกกระสอบปุ๋ย ตัดหญ้า ถามว่าไหวไหม ภูผาตอบคำเดียวว่าไหวครับ แล้วทำท่าจะอ้วกเพราะเหนื่อย
ลุงแสงพาเข้าห้องพักบอกให้พักก่อนเพราะเดินทางมาเหนื่อย ภูผาบอกว่าตนไหว แต่ขอให้พาไปไหว้ลุงวัฒน์ก่อน ลุงแสงบอกว่าลุงวัฒน์ไปต่างจังหวัดอีกหลายวันถึงจะกลับ ลุงแสงบอกให้นอนก่อนแล้วจะมาเรียก แล้วออกไปกับกานต์
ภูผาเปิดกระเป๋าเอาของออกมาจัด หยิบถุงแดงที่อาม่าเย็บให้ออกมาวาง พอล้มตัวลงนอนก็คิดถึงเรื่องที่ทะเลาะกับป๊า ถูกป๊าด่า ไล่ และสาปแช่ง กระทั่งจิกคอเสื้อจะทำร้าย
ภูผานอนน้ำตาไหล หลับตาพยายามกลั้นความเจ็บปวด เสียใจ...
รุ่งเช้า ลุงแสงเริ่มสอนการทำไร่ เริ่มตั้งแต่การจับจอบ ถางหญ้า และโรยปูนขาวเพื่อกำหนดขอบเขตการปลูก ลุงแสงสอนอย่างละเอียดและภูผาก็ฟังและทำอย่างตั้งใจ มุ่งมั่น แม้แต่กลางวันที่แดดเปรี้ยงก็ไม่หยุดจนลุงแสงบ่นว่า “มันบ้าหรือดีวะเนี่ย”
รุ่งขึ้นลุงแสงไปปลุกภูผาตอนตี 5 ปรากฏว่าภูผาหายไปแล้ว พอลุงแสงไปถึงไร่ เห็นภูผายืนพรวนดินง่วนอยู่มีผ้าพันฝ่ามือที่จับจอบจนพุพอง
ภูผาทำงานจนลุงแสงต้องบอกให้พัก เขาบอกว่าตนยังไหว เหนื่อยก็ดีจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน ลุงแสงเดาประสาคนมีประสบการณ์ว่าอาการแบบนี้อกหักใช่ไหม ภูผาเหมือนถูกสะกิดแผล เล่าเรื่องราวในชีวิตให้ลุงแสงฟัง ลุงแสงฟังแล้วถึงกับเอ่ยปากว่า
“ทำไมพ่อเอ็งถึงใจร้ายอย่างนี้วะ หาว่าเอ็งเป็นตัวซวย ที่ซวยก็เพราะปากของพ่อเอ็งนั่นแหละ”
ภูผาบอกว่าอย่าว่าพ่อตนเลย ตนจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าตนก็ประสบความสำเร็จกับเขาได้เหมือนกัน ลุงแสงบอกว่างั้นลุงจะช่วย บอกว่าเรื่องทำไร่ทำสวนมันต้องขยัน ถ้าเขาขยันยังไงก็ไม่อดตาย อย่างน้อยก็มีข้าวกินสามมื้อ เรื่องอะไรที่รกใจก็กวาดทิ้งไปเสีย ต่อไปนี้มองไปแต่อนาคตนะ
“ครับลุง”
ภูผามุ่งมั่นถางหญ้าพรวนดินเหมือนมุ่งปลูกอนาคตใหม่ให้สวยงามตามคำสอนของลุงแสง
ooooooo
ขณะเวหารักษาตัวที่โรงพยาบาล เพื่อนๆมาเยี่ยมยังมีแก่ใจเอาสมุดที่ติวกันมาให้เวหาอ่านด้วย เดือนบอกว่าอีกสองวันหมอก็ให้กลับบ้านได้แล้ว
เพื่อนคนที่ชอบจับผิดและดูถูกเวหาถามว่า ลุงกับป้าดูแลยังไงปล่อยให้เวหาเอารถกระป๋องไปเกิดอุบัติเหตุ พ่อแม่เวหากลับมาโดนดีแน่
ความเลยแตกเดือนบอกว่าเส็งกับตนเป็นพ่อแม่ของเวหาเอง เส็งไม่พอใจเรียกปรามเดือน เดือนโต้ว่า
“เลิกส่งเสริมลูกให้เป็นคนโกหกได้แล้วเฮีย ถ้ามันไม่ยอมรับว่าพ่อแม่มันเป็นคนขายรองเท้าตามตลาดนัดก็ไม่ต้องมาเป็นพ่อแม่ลูกกัน”
เวหาตกใจ เพื่อนๆตะลึง คนหนึ่งถามว่า “ลุงกับป้าเป็นพ่อแม่เวหาจริงเหรอ”
“ใช่ แล้วพวกเราจน พวกเราไม่ได้เป็นนักธุรกิจ การศึกษาก็แค่ประถม รับได้ไหมล่ะ” เดือนย้อนถาม
เพื่อนๆมองหน้ากันอึ้ง เพื่อนที่ชอบจับผิดมองเวหาด้วยสายตาเหยียดเย้ย ชวนเพื่อนๆกลับทันที เส็งตกใจที่เพื่อนทิ้งเวหา เดือนโมโหและเสียใจ ส่วนเวหาได้แต่ลืมตามองเพื่อนๆเครียด
ต่อมาอีกสองวัน หมออนุญาตให้เวหากลับบ้านได้แล้ว เส็งไปที่แผนกการเงิน พอเห็นบิลที่พยาบาลยื่นให้ก็ชะงักอึ้ง หันกวักเรียกเดือนถามว่าเรามีเงินเก็บเหลือเท่าไหร่ เดือนบอกว่าไม่ได้ขายของเป็นเดือนจะเอาที่ไหนมาเก็บ เส็งถามพยาบาลว่าขอผ่อนส่งได้ไหม พวกตนกำลังเดือดร้อน รับรองไม่เบี้ยวแน่
เดือนเอาเงินปึกหนึ่งวางที่หน้าเคาน์เตอร์ทันที เส็งถามว่าเอาเงินซ่อนไว้หรือ เดือนบอกว่านี่เป็นเงินของภูผา เส็งหน้าตึงทันทีบอกว่าไม่เอา ให้พยาบาลคืนเงินไปเสีย เดือนโมโหถามเสียงดังว่า
“จะบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าไม่เอาเงินภูผาจ่ายแล้วจะทำยังไง ให้เวหานอนตายอยู่โรงพยาบาลนี้เลยไหม”
เวหาที่นั่งรออยู่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหน้าเคาน์เตอร์ก็กัดปากตัวเองเครียด
ooooooo
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง ภูผา ตอนที่ 6 วันที่ 3 ก.พ.62
บทประพันธ์โดย สลิลาบทโทรทัศน์โดย สลาลิ
กำกับการแสดงโดย ณัฏฐ์กรณ์ สุทธาวาส
ผลิตโดย บริษัท โซนิกซ์ บูม 2013 จำกัด
ช่องออกอากาศ สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ