อ่านละคร เพชร ตอนที่ 4 วันที่ 21 ก.พ.62
ป๋องไปบอกเพชรเรื่องหนูพิมถูกเสี่ยพงษ์เอาไป เพชรพรวดออกไปทันทีจนยุทธต้องกระโจนเข้ารั้งไว้ เพชรตะโกนให้ปล่อยสะบัดจนหลุดจากยุทธเอผละจากนักเลงคนที่สี่ที่นอนสลบอยู่มาบอกเพชร
“ใจเย็นๆเพชร ยังไงเราก็ต้องไปช่วยพิมด้วยกัน” เอมองนักเลงที่สลบอยู่ บอก “และมันจะเป็นตัวไขปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้น”
เมื่อไปถึงบ้านหรูของเสี่ยพงษ์ เพชรกระโดดลงจากรถ เอโดดตามบอกให้ใจเย็นๆ ป๋องกับยุทธวิ่งตามลากนักเลงคนที่ 4 ที่เพิ่งได้สติมาด้วย เอบอกด้วยสายตาดุดันว่า
“เอ็งสองคนรอตรงนี้” ป๋องจะแย้งก็ถูกขัด “เอ็งไม่ต้องกลัวแทนข้าไอ้ป๋อง เสี่ยพงษ์อาจจะน่ากลัว แต่คราวนี้คนที่ต้องกลัวไม่ใช่ข้าแน่นอน” พูดพลางมองนักเลงคนที่ 4 ที่ยืนจ้องอย่างหวาดกลัว
เพชรกับเอเดินตามลูกน้องเสี่ยพงษ์เข้าไปในบ้านหรู เอลากคอเสื้อนักเลงคนที่ 4 เข้าไปด้วยพลางกระซิบบอกเพชรว่าเสี่ยพงษ์เป็นคนดูแลฝั่งนี้ทั้งหมด ถามเพชรว่าอยากมีบ้านใหญ่โตหรูหราแบบนี้ไหมล่ะ ถ้าจะเปลี่ยนใจ ตอนนี้ตนกำลังจะ...เพชรขัดขึ้นทันทีว่า
“ไม่เปลี่ยนหรอกพี่ ผมยอมรับว่าอยากมีบ้านหลังใหญ่โตและมีชีวิตที่สุขสบายเหมือนคนอื่นๆ แต่ผมไม่อยากมีบ้านที่ต้องปิดทึบ แล้วก็ต้องคอยระวังตัวอยู่แบบนี้ ผมชอบอยู่ในที่สว่างสดใสมากกว่าพี่”
ขณะเดียวกันที่หน้าบ้านหรูที่ป๋องกับยุทธยืนคอยเพชรกับเออยู่ จู่ๆรินทร์กับชาญวิทย์และตำรวจนอกเครื่องแบบอีกหลายคนก็ขับรถและขี่มอเตอร์ไซค์มา ยุทธถามว่ามากันได้ยังไง ชาญวิทย์บอกว่าอย่าลืมว่าตนเป็นตำรวจ รินทร์ก็บอกว่าพี่ชาญวิทย์เขาทำหน้าที่ของตัวเองเพราะได้รับแจ้งว่าอาจมีเรื่องไม่ชอบมาพากลแถวนี้ บอกยุทธขึงขังว่า “แต่ยุทธนั่นแหละที่ต้องตอบมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
เมื่อเอกับเพชรพานักเลงคนที่ 4 เข้าไปพบเสี่ยพงษ์ที่มีนักเลงห้อมล้อมอยู่ถึง 4 คน เอบอกว่า
“มันเป็นลูกน้องเฮียหลงแน่ๆ แล้วมันก็กล้ามากที่เข้ามาเหยียบจมูกเสี่ยถึงนี่ แสดงว่ามันไม่ได้สนใจเลยว่า ใครที่ดูแลแถวนี้ งั้นก็แสดงว่าไอ้เรื่องแข่งรถกับเรื่อง
ส่งของที่เป็นข้อตกลงนี่เสี่ยเป็นคนคิดขึ้นมา ไม่มีใครสนใจเลย...แบบนี้ชื่อเสี่ยพงษ์จะมีความหมายอะไร”
“ไอ้เอ...มันจะมากไปแล้วนะโว้ย”
“ใช่ มันมากเกินกว่าที่ผมจะทนแล้วนะเสี่ย พวกมันตั้งใจไล่ฆ่าผมโดยไม่สนใจกฎอะไรทั้งนั้น แล้วเฮียเน้าก็ไว้ใจให้เสี่ยดูแลเรื่องทั้งหมด แต่เสี่ยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันเข้ามา แล้วถ้าผมตายไปใครจะรับผิดชอบ”
“ถ้ามึงตายใครก็ไม่ต้องรับผิดชอบทั้งนั้น แต่ตอนนี้มึงยังไม่ตาย กูเองนี่แหละที่จะจัดการเรื่องนี้เอง”
เสี่ยพงษ์สั่งลูกน้องที่รายล้อมให้กลับไปได้แล้วพลางตัวเองจะออกไป เอบอกว่ายังมีอีกเรื่อง คือเรื่องเด็กผู้หญิงที่เสี่ยเอามาวันนี้ ตนเคยขอเฮียเน้าไว้แล้วว่าถ้าตนทำงานทั้งหมดสำเร็จ เฮียเน้าจะช่วยพูดเรื่องเด็กให้ เสี่ยพงษ์ถามว่าจะมายุ่งอะไรกับเด็กของตน เสี่ยพงษ์ปรามว่ามากไปแล้วและสั่งลูกน้องให้จัดการเอ แต่ถูกเพชรโดดเข้ามาเล่นงานจนเสี่ยตกใจและพอใจฝีมือของเพชร ชวนมาทำงานด้วยแลกกับการที่ตนจะไม่ยุ่งกับพิม
เพชรขอบคุณ แต่ตนไม่คิดที่จะเป็นอะไรนอกจากช่าง ขอความเมตตาเสี่ยปล่อยน้องสาวตนเถิด เสี่ยไม่พอใจและลูกน้องก็ชักปืนออกมาจะเล่นงานเพชร ก็พอดีลูกน้องเข้ามาบอกว่าเฮียเน้าโทร.มาบอกว่ามีเรื่องด่วน
ในที่สุดเพชรก็ประคองพิมออกมาท่ามกลางความดีใจของทุกคนที่รออยู่หน้าบ้าน และเพชรก็กอดขอบคุณเอที่ช่วยเรื่องพิมครั้งนี้
ooooooo
พิมกลับบ้านอย่างปลอดภัย รุ่งขึ้นยายเจียมก็รดน้ำมนต์ให้จนพิมหนาว เพชรบอกยายเจียมว่ารดจนพิมตัวเปื่อยหมดแล้ว ย่าบอกให้รดเถอะเมื่อวานพิมเจออะไรมาบ้างก็ไม่รู้
เพชรบอกเรื่องมันจบแล้วต่อไปหนูพิมจะปลอดภัยจากคนพวกนั้น แต่เพื่อความอุ่นใจตนจะให้พิมไปเรียนกับครูหมายเพื่อให้แข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ
ยุทธออกจากอู่แล้วก็มาช่วยแม่ขายอาหาร เมื่อเพชรมาบอกเรื่องจะให้พิมไปฝึกกับครูหมาย ยุทธเลยจะให้ยุวดีไปฝึกมวยด้วยเพื่อไว้ป้องกันตัว
ยุทธมาช่วยแม่ขายอาหารเห็นแม่ทำงานหนักแล้วสงสารที่ต้องทำงานเลี้ยงลูกๆคนเดียวมาตลอด บอกเพชรว่าเป็นพ่อค้าก็ไม่ได้เลวร้ายหรือน่าอับอายอย่างที่ตนคิด เพชรบอกว่าเราสองคนโชคดีที่เติบโตมากับผู้หญิงที่เข้มแข็ง ต่อไปนี้เราต้องดูแลปกป้องผู้หญิงทุกคนของเราอย่างเต็มความสามารถ มองหน้าและบอกยุทธเหมือนสัญญาต่อกันว่า
“อย่าให้ความคิดโง่ๆหรืออารมณ์เลวร้ายมาทำให้เราเป็นคนชั่วที่จะทำให้ผู้หญิงที่เรารักเสียใจ”
พอดีอ่องมาบอกยุทธว่าอู่เถ้าแก่บุ๋นต้องการคนงานเพิ่ม ให้ยุทธไปทำได้เลยตนคุยให้แล้ว ยุทธไหว้ขอบคุณแต่ตนเริ่มสนุกกับชีวิตตอนนี้แล้วพูดอย่างมุ่งมั่นภูมิใจว่า
“ตอนนี้ผมเป็นพ่อค้า เป็นช่าง แล้วกำลังจะเป็นคนสอนมวยที่บ้านครูหมายอีก ที่สำคัญผมอยากช่วยแม่ให้มากที่สุดจนกว่าทุกอย่างจะลงตัว แล้วค่อยกลับไปเริ่มงานประจำใหม่”
ยุทธขอบคุณอ่องที่ช่วยตน อ่องบอกว่ายังไงก็ต้องช่วย เพราะยุทธช่วยรงค์ไว้
“ไม่เอาแล้วอาเรื่องมันผ่านมาแล้ว ผมเข้าใจนะว่าความรักของพ่อแม่มันเป็นยังไง ดูอย่างแม่ผมสิไม่บ่นสักคำเรื่องที่ผมออกจากงาน หรือจริงๆอาจจะเป็นเพราะพี่เพชรไปช่วยพูดก็ไม่รู้ แต่เอาจริงๆผมไม่โกรธหรอก ไม่โกรธแล้ว...แต่กับพี่รงค์ผมให้อภัยไม่ได้” เห็นอ่องหน้าเสียยุทธบอกว่า “ในตอนนี้นะ แต่ต่อไปก็ว่ากันไปตามสถานการณ์นะอา”
เพชรมองยุทธอย่างภูมิใจที่วันนี้ยุทธมีความเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว
วันนี้ขณะแตนอยู่ในห้องแต่งตัวที่คาเฟ่ เอเข้าไปบอกแตนห้ามไปยุ่งกับครอบครัวของเพชรอีกไม่ว่าใครก็ตาม ร้านนี้อยู่ในความดูแลของตน แล้วถ้ายังอยากมีที่ทำมาหากินก็เปลี่ยนวิธีการหากินเสีย
ไกรสรเห็นแตนคุยกับเอท่าทางแตนตกอกตกใจก็ถามว่าเอทำอะไร ถูกแตนมองอย่างเกลียดชังตวาดไล่
“ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน...ไป!”
ไกรสรเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของแตนก็ตกใจ
ooooooo
ไกรสรถูกแตนพามาทิ้งไว้ที่ใกล้กองขยะหลังร้าน อ่องมาเจอถามว่าทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ไกรสรบอกว่าไม่ต้องมายุ่งกับตน แตนสั่งให้รออยู่ตรงนี้ตนก็รอ
อ่องพยายามบอกไกรสรว่าแตนไม่ใช่คนดี เป็นคนหลอกพิมเอาไปขายให้เสี่ยพงษ์และยังหลอกเด็กสาวคนอื่นๆให้หลงเดินทางผิด แตนเป็นแม่เล้า แตนทำให้ย่าพุดเจ็บปวด
แต่ไกรสรที่ทั้งเมาและหลงแตนหัวปักหัวปํา ด่าอ่องว่าไอ้ปากชั่ว แตนของตนเป็นคนดี อ่องยิ่งพูดเพื่อให้ไกรสรตาสว่าง แต่ไกรสรกลับหาว่าอ่องใส่ร้ายแตน ทั้งคู่เถียงกันจนในที่สุดก็ชกต่อยคลุกอยู่ในกองขยะ
อ่องไปชำระสะสางตัวเองที่บ้านครูหมาย เพชรมองอ่องอย่างรู้สึกผิดแทนพ่อ แต่อ่องกลับขำบอกเพชรว่าเมื่อก่อนตนกับไกรสรซัดกันหนักกว่านี้ ถามว่ารู้ไหมว่าใครที่ปราบพวกเราเสียอยู่หมัด เพชรถามว่าย่าตนหรือ
ครูหมายบอกว่าย่าพุดปราบทุกคนได้อยู่หมัด แต่สำหรับไกรสรอาจยากกว่าเพราะย่าพุดรักมากจนไม่กล้า ทำอะไรมันเยอะ อ่องเปรยว่า “ใช่ ความรักที่มากเกินไปของพ่อแม่”
“แต่ความรักของพ่อกับแม่ก็ยิ่งใหญ่เสมอนะครับ อาอ่อง...ผมเชื่อครับว่าวันนึงพ่อหรือพี่รงค์จะต้องเข้าใจและเริ่มต้นทำอะไรที่จะทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ในสักวัน”
อ่องพยักหน้า ชวนครูหมายลงนวมกันเผื่อต้องฟัดกับไกรสรอีกจะได้ล้มมันได้ ให้กำลังใจเพชรว่า
“อาไม่ยอมแพ้หรอกเพชร พ่อเอ็งจะอยู่แบบนั้นไปตลอดไม่ได้ อาต้องพามันกลับมาให้ได้”
เมื่อกลับไปเล่าให้ย่าฟัง เพชรบอกย่าว่าไม่ต้องกังวล ตนกับอาอ่องจะพาพ่อคนเดิมกลับมาให้ได้
ooooooo
ด้วยความเป็นห่วงไกรสร คืนนี้อ่องเดินเข้าไปในร้านกวาดตาหาไกรสร เห็นถูกแตนตวาดไล่
“กูไม่ใช่เมียมึง อย่ามายุ่งกับกู พวกตัวซวยไปให้พ้น”
ขณะนั้นเอง นะที่เพิ่งออกจากคุกเข้ามาตะคอก “ใคร ใครมายุ่งกับแตนเมียกู”
ทั้งไกรสรและนะต่างอ้างว่าตนเป็นผัวแตน แตนชี้หน้าไกรสรบอกนะว่าคนขี้เมาชอบมายุ่งกับตน นะเล่นงาน ไกรสรจนอ่องเข้าประคองจะพาออกไปแต่ก็กลับถูกนะแทงเข้าที่แขนแล้วจะแทงไกรสร แต่อ่องพุ่งเข้าขวางเลยถูกนะแทงที่ลิ้นปี่จนมิดด้าม ชักมีดออกแล้วแทงซ้ำๆ ไม่ยั้ง เพชรวิ่งตามเสียงเอะอะเข้ามารีบเข้าช่วยอ่อง ส่วนแตนคว้าแขนนะหนีไปทันที
เพชรประคองอ่องที่เลือดท่วมตัว อ่องก็ยังพยายามถามว่าไกรสรไม่เป็นอะไรใช่ไหม เพชรบอกว่าพ่อไม่เป็นอะไร แล้วพาอ่องส่งโรงพยาบาล ไกรสรเพิ่งได้สติบอกเพชรว่าจะไปด้วย พอดีรินทร์ แก้วตากับชาญวิทย์เข้ามาจึงช่วยกันพาอ่องขึ้นรถไปโรงพยาบาล รินทร์บอกเพชรว่า “เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะคะ”
จิตรากับณรงค์ด่าเพชรกับไกรสรว่าทำพ่อตนอีกแล้ว อ่องที่บาดเจ็บสาหัสรู้ตัวว่าไม่รอดให้พยาบาลเรียกจิตรา ณรงค์ ไกรสรกับเพชรเข้าไปในห้อง จิตรายังด่าไกรสรกับเพชรว่าทำให้อ่องต้องเป็นแบบนี้
“จิต...อย่าคิดแบบนั้น พี่เป็นเพื่อน เป็นครอบครัว ยังไงพี่ก็ต้องทำ” อ่องปกป้องเพชรกับไกรสร และบอกณรงค์ “พ่อรักลูกนะรงค์...รักมากกว่าอะไรทั้งหมด พ่อขอโทษที่ทำให้รงค์เสียใจนะลูก พ่อเสีย...”
อ่องพูดไม่ทันจบก็สิ้นใจไปต่อหน้าทุกคน จิตราร้องไห้โฮ ณรงค์ก็เสียขวัญเมื่อพ่อจากไป
ในงานศพของอ่อง ไกรสรที่วันนี้ไม่เมาจะเข้าไปกราบศพอ่องถูกทั้งจิตราและณรงค์ทั้งด่าทั้งไล่ไม่ให้ไปกราบศพอ่อง จนในที่สุดไกรสรบอกเพชรว่าตนจะกลับไปรออ่องที่บ้านเผื่ออ่องจะแวะไปหาเหมือนที่เคยทำ
ย่าพุดกรองกับพิมไปที่วัดก็ถูกจิตราไล่ไม่ให้ไปกราบศพอ่อง พิมถามย่าว่าอาอ่องตายเพราะพ่อจริงๆหรอ
ครูหมายให้สร้อยพาพิมกับยุวดีไปล้างหน้าแล้วค่อยไปไหว้อ่อง ตน ย่าพุดกรองกับปรุงจะเข้าไปไหว้ลาอ่องก่อน
เมื่อกลับถึงบ้าน ย่าพุดเห็นไกรสรนั่งกินเหล้าอยู่ในบ้านก็เข้าไปถามว่ากินข้าวหรือยังเดี๋ยวแม่ทำให้ กลับถูกไกรสรผลักจนเซ พิมประคองย่าถามว่าเจ็บไหม หันเสียงดังกับไกรสรว่า พ่อจะทำแบบนี้อีกกี่ครั้ง ต้องฆ่าคนอีกกี่คนพ่อถึงจะพอใจ ตะโกนถามว่า
“อาอ่องทำผิดอะไร ทำไมพ่อต้องทำร้ายอาอ่องแบบนี้ พิมเกลียดพ่อ เกลียดที่สุด ทำไมพ่อไม่ตายแทนอาอ่อง ทำไม...ทำไม!!”
ไกรสรได้แต่มองพิมอย่างเจ็บปวด ย่ามองไกรสรกับพิม ทั้งตกใจและเจ็บปวดไม่น้อยกว่ากัน
ooooooo
กลับจากวัดคืนนี้ ณรงค์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะออกไป จิตราที่ยังนั่งร้องไห้อยู่ถามว่าจะไปไหน
ณรงค์โกหกแม่ว่านัดวุธไว้ วุธจะพาไปรู้จักเจ้านายใหม่ของมัน จิตราติงว่าเพิ่งกลับจากงานศพพ่อนะ
“รงค์รู้ครับ รงค์เสียใจไม่น้อยไปกว่าแม่หรอกครับ ถึงแม้ที่ผ่านมาพ่อจะไม่เคยเห็นรงค์อยู่ในสายตาเลยก็เถอะ” จิตราติงว่าพูดอะไรอย่างนั้น “พูดความจริงไงแม่ แม่ก็เห็นมาตลอดนี่ครับว่าพ่อไม่รักรงค์ แถมยังปกป้องไอ้ขี้เมานั่นจนตัวตาย ไอ้พ่อลูกคู่นั้นมันสมควรตายยิ่งกว่า”
“มันทำลายความสุขของเราแม่ลูก ขอให้กรรมตามสนองมัน อย่าให้มันมีความสุขอีกเลย”
“แม่ไม่ต้องรอกรรมสนองหรอกครับ ผมจะสนองพวกมันเอง” ณรงค์เสียงเหี้ยมดุดัน
ฝ่ายไกรสรเมื่อถูกจิตรากับณรงค์ไล่ไม่ให้ขึ้นศาลาไปกราบลาอ่อง ก็กลับบ้านไปนั่งดวดจนเมาพร่ำเพ้อ
“ข้าไม่รู้จะขอโทษเอ็งยังไง ข้าขอขมาเอ็งด้วยไอ้นี่นะ”
ไกรสรรินเหล้าใส่แก้วที่ให้อ่อง แล้วจู่ๆก็ร้องไห้ก้มกราบรูปอ่องด้วยความรู้สึกผิด
“ข้าไม่มีปัญญาซื้อเหล้าดีๆมาเลี้ยงเอ็ง เอ็งอย่าโกรธข้านะ มา...มา ข้า...ข้าขอ...โทษ” พูดได้แค่นั้นแล้วร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้
ไกรสรพูดเองเออเองตรงนั้น จนเพชรเข้าไปเรียก ไกรสรก็บ่นว่ามายุ่งทำไม ตนจะขอขมาไอ้อ่อง...เพชรบอกว่าอาอ่องไม่กินเหล้านะพ่อ ไกรสรบอกอ่องว่าเพชรมันไม่รู้เรื่องอะไร อย่าถือสามันเลยนะ แล้วนั่งกินเหล้าต่อเหมือนอ่องนั่งอยู่ด้วย เพชรมองพ่ออย่างหนักใจ
เพชรตามมาพาพ่อกลับบ้าน ย่าพุดถามว่า “ดูสภาพมันสิ...แล้วไปเจอมันยังไงล่ะ”
“พ่อไปหาอาอ่องที่ศาลาครับ...ไปชวนอาอ่องกินเหล้า...แบบนี้อาการไม่ค่อยดีแล้วนะย่า”
“แล้วเพชรจะทำยังไงล่ะ ทั้งพ่อเอ็งทั้งเจ้าพิมไม่รู้ว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง”
เพชรบอกย่าว่าไม่ต้องเป็นห่วง ตนจะอธิบายให้พิมฟังเอง ย่าพยักหน้าพลันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากห้องนอนพิม ย่ารีบเข้าไปดูเห็นพิมน้ำตาไหลทั้งที่หลับอยู่ ย่าลูบหัวพิมอย่างเวทนา
ที่แท้พิมนอนหลับฝันไปว่าเห็นอาอ่องกับพ่อกำลังตะลุมบอนกัน ไกรสรร้องบอกอ่องว่าตนผิดไปแล้ว อย่าทำอะไรตนเลย แต่พอสะดุ้งตื่นจึงรู้ว่าฝันไป มองไปรอบตัวจึงรู้ว่าอยู่ในบ้านตัวเอง ได้ยินเสียงพิมพูดว่า
“อาอ่องเขาไม่เอาพ่อไว้แน่...”
“มันมากินเหล้ากับข้า มันอภัยข้าแล้ว”
พิมถามว่าเหล้ามันช่วยอะไรพ่อได้บ้าง มีแต่จะทำให้พ่อเพี้ยนขึ้นทุกวันไม่รู้หรือ ไกรสรประชดว่า ใช่ ตนเพี้ยน นอกนั้นเป็นเทวดานางฟ้ากันทั้งบ้าน พิมบอกว่าพ่อไม่ต้องเป็นคนดีอย่างใครเขาก็ได้แค่เลิกทำตัวให้ย่าหนักใจก็พอ พ่อไม่สงสารพวกเราก็สงสารตัวเองเถอะ พ่อไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นเขาพูดถึงพ่อยังไง
ไกรสรไม่สนใจลุกไป พิมถามว่าพ่อจะไปไหน พ่อหนีสิ่งที่ทำไว้กับอาอ่องไม่พ้นหรอก พูดเสียงเครือว่า
“หนูไม่ได้อยากเป็นลูกเลวๆของพ่อหรอกนะ แต่หนูก็ทนสิ่งที่พ่อทำไม่ได้เหมือนกัน”
ooooooo
ในภาวะที่ไกรสรกำลังเพี้ยนและพิมก็ท้อแท้เสียใจกับการกระทำของพ่อจนไม่มีสมาธิจะอ่านหนังสือหรือทำอะไร รินทร์ก็เข้ามาช่วยโดยไปติดต่อร้านค้าเพื่อส่งขนมที่ย่าทำไปวางขาย
วันนี้รินทร์มาที่บ้านขอแบ่งขนมที่ย่าทำเอาไปเสนอลูกค้า รินทร์เล่าว่า
“รินทร์ไปติดต่อพวกร้านอาหารไว้ค่ะว่าจะเอาขนมอร่อยๆไปฝากขายให้ จะได้ช่วยหาเงินอีกทาง ถ้ามีลูกค้าสั่ง ย่าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเอาขนมไปขายที่ตลาดอีก ส่วนพิมก็มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบมากขึ้นด้วย” แล้วชวนพิมที่นั่งเศร้าอยู่เอาขนมออกไปด้วยกัน
เมื่อเอาขนมไปให้ร้านอาหารที่ติดต่อไว้ชิม เจ้าของร้าน พอใจมากจะเหมาหมดทั้งตะกร้า รินทร์บอกว่าเดี๋ยวขนมที่สั่งจะตามมา แต่ตะกร้านี้ต้องเอาไปให้ร้านอื่นที่นัดกันไว้แล้ว เจ้าของร้านยิ้มเอ็นดูบอกว่าจะรอ
“อย่ามาช้านะ วันนี้พี่มีลูกค้าฝรั่งของเสี่ยทรงชัยด้วย พี่จะได้ถือโอกาสให้ชิมซะเลย เออ...ถือซะว่าพี่ประเดิมนะ พี่เอาค่าขนมให้เลยจะได้มีกำลังใจทำงาน” เจ้าของร้านหยิบเงินให้พิมจ่ายเป็นค่าขนมล่วงหน้า
พิมดีใจมากโผกอดรินทร์ด้วยความขอบคุณ รินทร์ยิ้มดีใจที่ทำให้พิมลืมความทุกข์เรื่องพ่อกับอ่องไปได้
ที่มุมหนึ่งของร้าน ปริมยืนฟังและดูทั้งสามคุยกันอย่างไม่พอใจ
ที่ร้านดาราคาเฟ่ เจ้าของร้านโวยวายอย่างหัวเสียที่ถูกสั่งปิดร้านว่าทีนี้จะทำมาหากินยังไงล่ะ ไอ้แก่ขี้เมากับอีแตนมันขยันหาเรื่องนัก
ไกรสรเข้ามาพอดี ถูกผู้จัดการปรี่เข้าหาถามว่าจะมาซ้ำเติมกันรึไง ชี้ไปรอบร้านตวาด
“มึงดูนี่...ร้านกูถูกสั่งปิดเพราะมึงแท้ๆไอ้ขี้เมาเฮงซวย มึงจะรับผิดชอบยังไง อ้อ...ลืมไป หน้าอย่างมึงเนี่ยจะรับผิดชอบใครได้ แม้แต่เมียมึงยังเอาไม่อยู่เลย”
“แล้วแตนล่ะ แตนอยู่ไหน”
“มันก็ไปกับผัวมันน่ะสิ ใครเขาจะเอามึง โดนหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก มึงนี่มันน่าสมเพชจริงๆ น่าสงสารลูกมึงนะที่มีพ่ออย่างมึง...ไอ้สร อยู่ที่ไหนก็พาคนเขาซวยไปหมด ไปตายเถอะไป!”
ไกรสรอึ้งที่ถูกไล่ตะเพิด เดินโซเซกลับบ้าน แม่ถามว่าหิวไหมจะไปทอดไข่เจียวให้ ไกรสรไม่สนใจ แม่ถามว่าเป็นอะไรมาบอกแม่ ถึงแม่จะช่วยอะไรไม่ได้แม่ก็ฟังได้นะ มีอะไรก็พูดมาเถอะ
ไกรสรยังนิ่ง พุดกรองคิดว่าเขาคิดเรื่องพิม บอกว่าอย่าคิดมากเลย เพชรอาสาจะคุยกับน้อง มันคงเข้าใจหรอกว่าเอ็งไม่ได้อยากให้ไอ้อ่องตาย
ไกรสรบอกว่าปล่อยให้มันคิดอย่างนั้นไปเถอะ พุดกรองบอกว่าพิมยังเด็ก ใครว่ายังไงมันก็พูดไปอย่างนั้น ไกรสรพูดอย่างรู้สึกผิดว่า
“ถ้าฉันตายตามไอ้อ่องไปแล้วมันสบายใจ ฉันก็จะตายไปให้สมใจมัน”
พุดกรองปรามว่าอย่าพูดอย่างนั้นให้ลูกได้ยินนะ แต่พิมได้ยินแล้วเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออกหันวางตะกร้าลงเดินออกไป แต่รินทร์ดึงแขนไว้ บอกย่าพุดว่า
“รินทร์ไปดูพิมเองจ้ะ”
ที่ศาลาวัดเย็นนี้ เพชรเตรียมเก้าอี้รับแขกที่จะมาในงานอย่างคล่องแคล่ว สั่งเตรียมเก้าอี้มากเป็นพิเศษเพราะวันนี้คนจากที่ทำงานของจิตราจะมากันหลายคน
เด็กวัดมาบอกว่าวันนี้น้ำกับน้ำแข็งไม่มาส่งเพราะคุณนายจิตไม่ยอมจ่ายเงินสักที เหลืออยู่นิดเดียวเองจะทำยังไงดี เพชรจึงเอาเงินที่มีอยู่ไม่กี่บาทออกมาบอกให้ไปซื้อน้ำแข็ง
“มึงเก็บเงินสวะๆของมึงไปเลยนะ กูไม่อยากได้น้ำใจจากพวกเดนคนอย่างมึง”
ณรงค์สั่งเด็กวัดให้เอาเศษเงินคืนเพชรไปแล้วเอาเงินที่ตนไปซื้อน้ำแข็งมา เพชรอยู่ในความสงบนิ่งอย่างไม่อยากมีเรื่องด้วย ก้มหน้าก้มตาจัดเก้าอี้ต่อ ทำให้ณรงค์ยิ่งหมั่นไส้กระชากคอเสื้อเพชรถาม
“มึงจะลองดีกับกูใช่ไหม คิดว่าแน่ใช่ไหม”
เพชรยังคงนิ่งจัดเก้าอี้ต่อ พวกเด็กวัดเห็นณรงค์หาเรื่องก็เข้ามาจะช่วยเพชร แต่เพชรห้ามไว้ ยิ่งเหมือนยั่วณรงค์พุ่งเข้าต่อยเพชรไม่ยั้งจนทรุดน่วม เพชรไม่ตอบโต้ พอณรงค์จะชกอีกเพชรจับมือณรงค์ไว้บอกว่า
“ผมให้พี่ต่อยจนกว่าจะหายโกรธพ่อ...แล้วก็ขอให้มันจบตรงนี้ สัญญาต่อหน้าพ่อพี่สิ”
“มันจะจบก็ต่อเมื่อพ่อมึงตายตามพ่อกูไปเท่านั้น... ไอ้เพชร” ณรงค์อาฆาตแล้วผละไป
เพชรนิ่งอึ้ง พอจะลุกขึ้นก็กลับทรุดลง เพชรแข็งใจพยายามลุกขึ้น ต้องลุกให้ได้
ooooooo
ฟังพ่อพูดประชดว่าถ้าตนตายตามอ่องไปแล้วพิมสบายใจตนก็จะตายๆไปให้สมใจมัน พิมบอกรินทร์ว่าถึงโกรธพ่อยังไงตนก็ไม่เคยคิดอย่างนั้น พ่อคงเกลียดตนมากถึงได้พูดอย่างนั้น
รินทร์ปลอบว่าพ่อกำลังเมา เอาไว้ได้สติแล้วพิมค่อยเข้าไปคุยกับพ่อดีๆ พิมเกรงใจที่รินทร์ต้องมาเหนื่อยเพราะบ้านตนมีแต่เรื่อง รินทร์บอกว่าไม่เหนื่อย ขอแต่ให้พิมเข้มแข็งไว้ พิมรับคำอย่างเข้าใจและขอบคุณ
ขณะนั้นเองปริมกรีดกรายเข้ามา พิมบอกว่าพี่เพชรไม่อยู่ ปริมแก้เกี้ยวว่าตนได้ชิมขนมจากพี่มดแล้วอร่อยดี พี่มดจึงแนะนำให้มาชิมจากฝีมือคุณย่าของเพชร พิมบอกว่าตนกับพี่รินทร์เอาขนมไปส่งให้ลูกค้าหมดแล้ว ปริมแก้เกี้ยวอีกรอบว่าไหนๆก็มาแล้วก็สั่งขนมไปเลี้ยงพระแล้วกัน บอกให้พิมเอาสมุดมาจด
ทันใดนั้นเพชรเดินเข้ามาในสภาพบอบช้ำ รินทร์รีบเข้าไปหา ปริมตามไปทันที
พอย่าเห็นเพชรก็ถามว่าทำไมสะบักสะบอมอย่างนี้ เพชรบอกว่าไม่ต้องห่วงตนไม่เป็นอะไร ปริมเป็นทุกข์เป็นร้อนจะพาไปหาหมอ พิมบอกว่าให้พี่รินทร์พาไปก็ได้ เพชรยืนยันว่าไม่เป็นไรตนกินยาแก้ปวดก็พอ
ปริมขอให้ตนได้ตอบแทนที่เพชรเคยช่วยตนเถอะ รินทร์ให้เพชรไปหาหมอกับปริมตนจะอยู่เป็นเพื่อนพิมกับย่าเอง พิมหมั่นไส้แกล้งถามว่าคุณปริมจะสั่งขนมไม่ใช่หรือ ปริมบอกว่ามาสั่งทีหลังก็ได้ ยังไงก็ต้องกลับมาส่งคุณเพชรอยู่แล้ว พูดแล้วคล้องแขนเพชรทันที เพชรขอบคุณแต่ตนไม่เป็นอะไรจริงๆ แล้วชวนย่าเข้าบ้าน
พิมเร่งให้ปริมสั่งขนมอีก ปริมทำเป็นยิ้มทั้งที่ใจกำลังจะระเบิด
พอกลับถึงบ้านดูรูปรินทร์กำลังร้องเพลงที่ลูกน้องแอบถ่ายมาแล้วขยำทิ้งถังขยะคำราม “เพราะเธอ เพชรเขาถึงปฏิเสธความหวังดีของฉัน” แล้วก็ต้องรีบนั่งตั้งสติเพราะหัวใจเต้นเร็วมาก
ฝ่ายรินทร์คืนนี้ไปร้องเพลงตามปกติแต่ถูกแก้วตาถามว่าเป็นอะไรร้องเพลงเหมือนคนป่วย รินทร์ปากแข็งว่าก็ร้องเหมือนปกติแล้วขอไปหาอะไรจิบหน่อย แก้วตาพึมพำ...ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าแกกังวลเรื่องอะไร
ฝ่ายไกรสรนับแต่อ่องตายก็ฝันร้ายและหลอนว่าอ่องมาแก้แค้นจะเอาไปอยู่ด้วย คืนนี้ก็นอนไม่หลับเพราะไม่ได้กินยาก่อนนอน จะออกไปหายากิน เพชรว่า “ดึกแล้ว พ่ออย่าไปเลย”
“ห่วงเหรอ...ข้าตายตามไอ้อ่องไปพวกเอ็งน่าจะดีใจ”
“ไม่มีใครอยากให้พ่อตายหรอก ทั้งเพชร หนูพิม ย่าพุด อยากเห็นพ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของเราทั้งนั้น”
ไกรสรนิ่งไปก่อนพูดอย่างสิ้นหวังว่า “มันสายไปแล้ว ข้าเป็นพ่ออย่างเอ็งอยากได้ไม่ได้หรอก” แล้วออกไปเลย เพชรห้ามพ่อไม่ได้หันไปชกผนังระบายความอัดอั้น
ooooooo
หลังจากอ่องไม่อยู่แล้ว ตี๋ก็ตั้งตัวเป็นใหญ่ในหมู่ช่างแทน บอกลูกค้าว่าน้าอ่องไม่อยู่แล้วแต่ไว้ใจณรงค์ได้ ณรงค์ก็วางตัวเป็นช่างใหญ่แทนพ่อ ปฏิบัติต่อโต้ง โก้ และเพชรเยี่ยงลูกน้อง แม้แต่ศักดิ์ที่เป็นช่างอาวุโสก็ถูกมองเป็นลูกมือ ณรงค์มีตี๋ถือหางก็กร่างข่มทุกคน แต่ก็ต้องเจ็บใจที่ไม่มีใครลงให้
ความขัดแย้งปะทุขึ้นเมื่อลูกค้ามาเปลี่ยนหม้อกรอง ตี๋สั่งเพชรให้เอาหม้อกรองมือสองมาเปลี่ยนให้ เพชรติงว่าลูกค้าบอกให้เอาหม้อกรองใหม่และตี๋ก็รับปากเขาแล้ว ตี๋ย้อนถามว่าใครจะรู้ถ้าไม่มีคนปากโป้ง ศักดิ์แย้งว่าถ้าลูกค้ารู้จะเสียถึงเฮีย
ณรงค์สอดเข้ามาว่าน้าศักดิ์จะเถียงเฮียเขาทำไมเป็นเจ้าของอู่เหรอ ศักดิ์โต้ว่าถ้าเป็นไอ้อ่องมันไม่ย้อมแมวขายอย่างนี้แน่
“อย่าเอาพ่อมาอ้างเลย ผมรู้นะว่าพอพ่อผมตายน้ากับไอ้เด็กพวกนี้อยากจะขึ้นมาแทนพ่อผมเต็มทีแล้ว ยังดีที่มีคุณตี๋อยู่ ไม่อย่างนั้นก็คงยึดอู่เป็นของตัวเองไปแล้วล่ะผมรู้ทันหรอก” ณรงค์ด่ากราด
“ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นนะครับคุณตี๋” เพชรบอกเมื่อถูกตี๋มองอย่างไม่ไว้ใจ
ณรงค์กร่างหาว่าตนได้ยินมากับหูตัวเองแล้วจะไปรายงานเฮียตงให้ระวังตัวไว้ เพชรยืนยันความบริสุทธิ์ใจ ตี๋ท้าว่างั้นก็พิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจด้วยการทำตามคำสั่งตน แล้วเรียกณรงค์เข้าไปคุยข้างใน
เพชรหนักใจถามศักดิ์ว่าจะทำยังไงต่อ ศักดิ์ส่ายหน้าไม่มีคำตอบ...
เพชรไม่ยอมทำตามตี๋สั่ง ณรงค์ที่มาคุมเข้าไปกระชากเพชรถามว่ากล้าขัดคำสั่งเฮียตี๋หรือ อยากลองดีหรือไง ศักดิ์บอกไม่ได้อยากลองดีแต่ถ้าเอาของมือสองไปเปลี่ยนเดี๋ยวลูกค้าก็ต้องกลับมาเปลี่ยนใหม่อีก ณรงค์พูดไม่ละอายใจว่าเราก็ได้ค่าแรงอีกรอบไง ด่าศักดิ์ว่าคิดได้แค่นี้ก็เป็นได้แค่ลูกน้องอย่างนี้แหละ
เพชรกับศักดิ์โต้เถียงกับณรงค์ ตี๋ออกมาถามว่ามีเรื่องอะไรกัน ณรงค์ใส่ไฟฟ้องตี๋ว่า
“สองคนนี้มันว่าเฮียตี๋โกงลูกค้าครับ แล้วยังขู่อีกว่าจะฟ้องเฮียตง”
“พวกแกจำไว้นะ” ตี๋มองกราด “ตอนนี้ฉันเป็นคนดูแลที่นี่ เพราะฉะนั้นต้องฟังคำสั่งของฉัน...ใครมีปัญหาก็ออกไปเลย...ณรงค์ไปช่วยผมเช็กสต๊อกหน่อย”
ตี๋สั่งศักดิ์กับเพชรอย่างวางอำนาจแต่พูดกับณรงค์อย่างกันเอง ทำให้ณรงค์ยิ่งได้ใจยิ้มเย้ยทุกคนแล้วเดินตามตี๋ไป เพชรกับศักดิ์มองหน้ากันแล้วถอนใจ...
ooooooo
พิมกำลังสอบ ย่าพุดกรองจึงต้องไปขายขนมคนเดียว วันนี้พิมบอกย่าขณะเดินกลับบ้านด้วยกันว่าตนสอบอีกแค่ไม่กี่วันก็เสร็จ แล้วตนจะมาช่วยย่าทำขนมเยอะๆเพราะร้านที่พี่รินทร์ไปติดต่อเขาชอบขนมของย่าทุกคนเลย
แต่พอเปิดประตูเข้าบ้านย่าพุดตกใจสุดขีดเมื่อเห็นไกรสรห้อยต่องแต่งขากำลังชักกระตุก ย่าวิ่งไปรวบขาไกรสร บอกพิมให้เอาเก้าอี้มา พิมไปหยิบเก้าอี้ที่ล้มกลิ้งอยู่ใกล้ๆมารองขาไกรสรไว้ บอกให้พิมไปหามีดมาเพื่อจะตัดเชือก แต่ไกรสรดิ้นสุดแรง เชือกที่รัดคอไกรสรเปื่อยยุ่ยจนขาดเอง
พอดีพิมเอามีดมาให้ย่า ไกรสรตกลงมาก็เข้าแย่งมีดจากแม่แกว่งจะทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้ พิมวิ่งไปหายายเจียมจะให้เบี้ยวไปช่วยจับพ่อ แต่เบี้ยวไม่อยู่ ยายเจียมจึงคว้ากระทะวิ่งไปช่วย พอไปถึงก็ชูกระทะขู่ไกรสร ส่วนพิมเห็นท่าไม่ดีก็วิ่งไปหาครูหมายให้มาช่วยย่าพุดกับยายเจียม
ย่าพุดกับยายเจียมเผชิญหน้ากับไกรสรที่ถือมีดแกว่ง หาว่าอ่องจะมาทำร้ายตน ย่าพุดพยายามพูดเตือนสติแต่ไกรสรเหมือนได้ยินอะไรสีหน้าหวาดกลัวสุดขีดกวาดมีดไปรอบตัว ยายเจียมถือกระทะถอยกรูด ไกรสรจะวิ่งออกไป ย่าพุดวิ่งตามร้องห้าม
อึดใจเดียวไกรสรก็กระเด็นเข้ามาในบ้านกระแทกผนังมีดหล่นจากมือ ย่าพุดมองไปเห็นครูหมายพุ่งเข้าประชิดไกรสร ส่วนยุทธที่ตามมาก็รีบไปเก็บมีด
พิมเข้าประคองย่าบอกว่าย่าปลอดภัยแล้วนะ
ครูหมายคุมตัวไกรสรที่อ่อนแรงอยู่ถามว่าเรื่องเป็นยังไง
ไม่ทันที่ย่าจะเล่าอะไรก็ทรุดฮวบหมดสติ
ครูหมายพาย่าพุดกรองส่งโรงพยาบาล เพชรตามไปถามพิมว่าแล้วพ่อล่ะ พิมถามว่าจะห่วงทำไมเพราะพ่อ ย่าถึงได้เป็นแบบนี้ เพชรบอกว่าเพราะตนต่างหาก เพชรตำหนิตัวเองว่าถ้าเมื่อคืนไม่ให้พ่อออกไปพ่อก็คงไม่กินเหล้าจนขาดสติแบบนี้
เพชรขอบคุณครูหมายบอกว่าถ้าไม่ได้ครูไม่รู้ว่าพ่อกับย่าจะเป็นยังไง
“ไม่เป็นไรหรอกเพชร หมอเขาให้พ่อเอ็งพักที่นี่สักคืนสองคืน ครูรู้ว่าเอ็งเหนื่อยแต่เอ็งต้องกัดฟันจนหมดยกนะ เอ็งเข้าใจไหม...ถ้ามีอะไรให้ครูช่วยก็บอกมา”
เพชรขอบใจยุทธที่ไปบอกตนที่อู่ทั้งที่ไม่อยากเจอณรงค์เท่าไหร่ ยุทธบอกไม่เป็นไร ให้เพชรรีบไปดูน้าสรก่อนเถอะ เพชรชวนพิมไป แต่พิมปฏิเสธอย่างอัดอั้นว่า
“ไม่ไป หนูพิมเกลียดพ่อ!”
โต้งขี่มอเตอร์ไซค์ไปบอกรินทร์ที่ร้าน รินทร์รีบไปที่โรงพยาบาล รินทร์เห็นใจเพชรที่เจอทั้งเรื่องย่าเรื่องพ่อ แต่เพชรตอบอย่างเข้มแข็งว่า คิดเสียว่าเรื่องร้ายที่เราเจอมันต้องมีวันจบ แล้วเราจะจมอยู่กับมันทำไมล่ะ
รินทร์เห็นใจเพชรและสงสารไกรสรที่มีปากเสียงกับพิมและรู้สึกผิดเรื่องน้าอ่องด้วยเลยไปกันใหญ่ รินทร์บอกว่าตนคิดว่าลุงไกรสรคงมองไม่เห็นทางออกจริงๆถึงได้...
เพชรตัดบทขอบคุณรินทร์ที่เข้าใจตน บอกว่าต่อไปตนต้องดูแลพ่อให้ดีกว่านี้ ตนจะเตือนพิมให้ฟังพ่อบ้าง ส่วนเรื่องย่า ตอนนี้ขอให้ย่าฟื้นขึ้นมาก่อนตนก็เบาใจแล้ว
เมื่อทั้งสองออกไป ไกรสรที่นอนฟังอยู่ลืมตาขึ้น น้ำตาไหลอย่างสะเทือนใจ คิดว่าตนต้องทำอะไรสักอย่าง ครู่หนึ่งก็ลากเสาน้ำเกลือออกไปเจอเพชรถามว่าหมอบอกหรือยังว่าย่าเป็นอะไร แล้วลากเสาน้ำเกลือไปทางห้องฉุกเฉิน พิมที่คุยอยู่กับรินทร์ปรี่เข้ามาขวาง
“อย่ามายุ่งกับย่าของพิม พ่อฆ่าอาอ่อง แล้วยังจะฆ่าย่าของพิมอีก ไม่รู้ตัวรึไง”
ไกรสรอึ้งไป ครู่หนึ่งก็ร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา...
เพราะทั้งพ่อทั้งย่าต้องอยู่โรงพยาบาลรินทร์จึงพาพิมไปอยู่กับตนที่บ้านเช่า แก้วตาถามว่าจะให้พิมมาอยู่ด้วยกี่วัน รินทร์บอกว่าจนกว่าย่าพุดจะออกจากห้องฉุกเฉิน ส่วนลุงสรถ้าปล่อยไปแบบนี้คงไม่ดีแน่ ปรารภ
“ฉันจะช่วยลุงสรยังไงดี”
“ตกลงว่าครอบครัวของพี่เพชรก็เหมือนครอบครัวของแกไปแล้วสิ” แก้วตาแซว รินทร์แก้เกี้ยวว่าตนช่วยเท่าที่จะช่วยได้ แก้วตาถามยิ้มล้อๆว่าแน่ใจนะ...รินทร์ไม่ตอบแต่ลุกเดินหนีไป แก้วตาพึมพำขำๆ “โดนจับได้ทีไรเดินหนีทุกทีเลย ยัยนี่” แล้วมองพิมที่หลับทั้งที่น้ำตายังเปื้อนแก้มแล้วยิ่งสงสาร...
ooooooo
ปริมไปหาเพชรที่อู่ โต้งบอกว่าพี่เพชรไม่อยู่ ปริมถามว่าแล้วจะกลับกี่โมงเดี๋ยวตนนั่งรอที่นี่ก็ได้ โก้บอกว่าพี่เพชรคงไม่เข้าเพราะไปเฝ้าย่าที่โรงพยาบาล
ปริมจึงจะไปเยี่ยมย่าพุดถามโก้ว่าย่าอยู่โรงพยาบาลไหนก็ถูกณรงค์เข้ามาไล่โก้ไปทำงาน บอกปริมว่าถ้าคุณปริมอยากไปตนขับรถไปส่งก็ได้ ตนเพิ่งเปลี่ยนรถใหม่รับรองนั่งสบาย เดี๋ยวตนไปส่งเอง
โต้งได้ยินก็พูดกับโก้อย่างหมั่นไส้ว่าอวดรวยไม่ดูเลยว่าคุณปริมเป็นลูกใคร ส่วนโก้สงสัยถามโต้งว่า
“แต่ว่า...พี่รงค์เอาเงินมาจากไหนมากมายวะ เอ็งรู้ไหม”
แม้ณรงค์จะคุยใหญ่คุยโตอวดรถใหม่ แต่ปริมไม่สนใจบอกว่าตนไปเองได้ไม่อยากรบกวน ณรงค์ก็ยุแหย่ว่าเพชรไม่ได้มีเธอคนเดียวนะ
“ปริมอาจจะดูโง่ในสายตาคุณนะคะ ที่เสียเวลาไปกับคนที่ไม่เห็นความหวังดีของเรา แต่ปริมยังหวังว่าวันหนึ่งเขาจะเห็น ถึงมันจะดูเป็นความหวังลมๆแล้งๆแต่ปริมจะไม่ยอมเลิกถ้าไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่ก่อน”
“งั้นหรือครับ” ณรงค์ยิ้มแหย ปริมยืนยันว่าตนเชื่ออย่างนั้น “ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมมีความหวังขึ้นมาเหมือนกัน...ผมจะรอวันที่คุณเห็นความหวังดีของผมนะครับ...คุณปริม”
ปริมเดินออกมายิ้มสมเพชที่ณรงค์ไม่รู้เลยว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสายตาของตนเลย
ปริมไปถึงโรงพยาบาลเห็นเพชรกับรินทร์ยืนคุยกันหน้าตาเคร่งเครียดอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แก้วตานั่งจับมือพิมอย่างให้กำลังใจแต่มองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินไม่วางตา
ปริมจิกตามองเดินเข้าไปหาเพชร พิมเห็นรีบเข้าไปจับแขนเพชรกันท่า ปริมปั้นหน้ายิ้มเข้าไปหาเพชรทำเป็นห่วงใยย่าพุดถามว่าจะเอาไปเข้าโรงพยาบาลเอกชนไหม
“ไม่ต้องค่ะ คุณหมอที่นี่ดูแลอย่างดีที่สุดแล้ว เราก็ไม่ต้องการรบกวนหรือขอความช่วยเหลือจากคนอื่นค่ะ” พิมชิงตอบ แม้จะถูกเพชรเรียกปราม พิมถามเพชรอย่างประจบว่า “ทำไมล่ะพี่เพชร ก็พิมพูดจริงๆ ย่าคงไม่ชอบหรอกถ้าเราจะต้องไปรบกวนคนอื่น คุณปริมเข้าใจที่พิมพูดใช่ไหมคะ”
“เข้าใจค่ะ...เข้าใจ” ปริมยิ้มเจื่อนแล้วบอกเพชร “ปริมซื้อของมาฝากหลายอย่างเลย รู้ว่าพี่เพชรกับหนูพิมคงเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งวัน กลัวจะหิวแย่”
เพชรขอบคุณที่มีน้ำใจกับครอบครัวตน ปริมเป็นห่วงว่าเพชรคงเครียดแย่ เพชรบอกว่าตอนนี้สบายใจขึ้นบ้างแล้วเพราะหมอบอกว่าอาการของย่าคงที่แล้ว วันนี้น่าจะเข้าเยี่ยมได้ พวกตนเลยมารอที่นี่
พยาบาลออกมาบอกว่าหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมได้แล้ว ทุกคนยิ้มดีใจ ปริมทำท่าจะตามเข้าไปด้วยแต่พิมคว้ามือเพชรบอกว่าให้ไปกับตน ตนกลัวเข้าไปแล้วร้องไห้เดี๋ยวย่าไม่สบายใจ แล้วบอกรินทร์ว่า เดี๋ยวจะพาพี่รินทร์เข้าไปเยี่ยมย่าด้วย
ถูกพิมตัดบทตัดทางหมด ปริมก็เจื่อนจ๋อย เลยฝากของเยี่ยมไว้บอกรินทร์ว่าอย่าลืมเตือนคุณเพชรกินข้าวบ้างแล้วเดินออกไป แก้วตาเหน็บเบาๆว่า “เห็นพิมเอาใจแต่รินทร์คงทนดูไม่ได้ล่ะสิ”
“พอเถอะ นี่ฉันจะไปหาลุงสรนะ เธอรออยู่ที่นี่แล้วกัน”
“ตามสบายย่ะ คุณแม่ชี”
รินทร์ยิ้มขำๆแล้วเดินออกไป
ooooooo
พิมกับเพชรเข้าไปเยี่ยมย่า ย่าบอกว่าดีใจที่ได้กลับมาเห็นหน้าหลานรักอีกครั้ง
“แต่เพชรรู้ว่าย่าจะไม่มีวันทิ้งเพชรกับน้องและพ่อไปไหนแน่ๆ ย่าจ๋าของเพชรเป็นคนเข้มแข็งและไม่เคยยอมแพ้ต่ออะไรทั้งนั้น ใช่ไหมจ๊ะ”
“แล้วเจ้าสรล่ะ” ย่าถามอย่างเป็นห่วง
รินทร์จะพาไกรสรไปหาย่า เพชร กับพิม ไกรสรไม่ยอมไป คิดว่าแม่คงโกรธตน และทุกคนโกรธเกลียดตน ตนจะแบกหน้าไปเจอได้ยังไง รินทร์ติงว่าลุงหนีไปตลอดไม่ได้หรอก ก็ถูกตวาดว่าไม่ใช่เรื่องของเอ็งอย่ายุ่ง
“ไม่ยุ่งไม่ได้ เพราะลุงไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวเอง แต่ลุงทำให้คนรอบตัวเป็นห่วงไม่รู้หรือไง ลุงกินเหล้าเมา มีความสุข แต่ไม่รู้ว่าใครเขารอลุงอยู่ที่บ้าน ลุงเห็นแก่ตัว”
“เอ็งก็ดีแต่พูด เอ็งไม่รู้หรอกว่าข้าต้องเจออะไรมาบ้าง...เอ็งดูข้า เอ็งดู...ใครๆก็ดีแต่ตราหน้าว่าข้ามันเป็นไอ้ขี้เมา” ไกรสรทุบแขนข้างที่พิการบอกว่า “คนพิการแบบข้ามันไม่มีค่าในสายตาใคร เอ็งเห็นไหม”
“ไม่จริงครับพ่อ” เสียงเพชรแทรกขึ้น ไกรสร
หันมองเห็นเพชร พิม แก้วตาเดินเข้ามา เพชรบอกพ่อว่า “ผม หนูพิม ย่า พวกเรารักและห่วงพ่อมากนะครับ”
“ไม่...ข้าไม่เชื่อ เหมือนที่ข้ารักและไว้ใจแม่เอ็ง แล้วมันก็ทิ้งข้าไป ทิ้งเอ็งไป ทิ้งนังพิมไป แล้วยังนังแตนอีกคน ไม่มีใครรักใครจริงหรอก มีแต่หลอกลวงกันทั้งนั้น”
“พ่อก็เลยทำร้ายความรู้สึกของคนที่ยังอยู่กับพ่อเพื่อแก้แค้นที่พ่อถูกหลอกหรือครับ พ่อจะทำอย่างงั้นกับผมก็ได้ แต่ผมขอเว้นย่าของผมไว้สักคนได้ไหมครับ”
ไกรสรบอกว่าตนทำย่าเขาเจ็บ ย่าคงไม่มีวันยกโทษให้ตน คร่ำครวญว่าตนไม่มีค่า ไม่มีความหมายในสายตาของเขาหรอก
“ขี้ขลาด!!!” รินทร์โพล่งขึ้น “ลุงไม่มีค่าเพราะลุงขี้ขลาดไม่ใช่เพราะลุงเป็นขี้เหล้า เมียทิ้งหรอก” ไกรสรตวาดให้หยุด รินทร์ยังคงพูดต่อว่า “เด็กมันขี้ขลาดก็เพราะกลัวเจ็บตัว แล้วลุงล่ะ ลุงกลัวอะไร ลุงกลัวที่จะขอโทษย่าหรือไง”
“ย่าถามถึงพ่อนะครับ ถ้าย่าเห็นว่าพ่อไม่ได้เป็นอะไรย่าคงสบายใจ หายวันหายคืนนะพ่อ”
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง เพชร ตอนที่ 4 วันที่ 21 ก.พ.62
บทประพันธ์โดย: ชล พรรษกรบทโทรทัศน์โดย: ไผ่พญา โมนะ
กำกับการแสดงโดย: แมน เมธี
ผลิตโดย: บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ช่องออกอากาศ: สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ