อ่านละคร เพชร ตอนที่ 5 วันที่ 22 ก.พ.62
“ย่าถามถึงพ่อนะครับ ถ้าย่าเห็นว่าพ่อไม่ได้เป็นอะไรย่าคงสบายใจ หายวันหายคืนนะพ่อ”ไกรสรส่ายหน้า พิมที่นั่งฟังอยู่ตลอดเวลาเริ่มรู้สึกตัวเองผิดอยากขอโทษพ่อ พิมเดินเข้าไปหาไกรสรแล้วก้มกราบที่อกพ่อ
“พ่อจ๋า...หนูพิมขอโทษที่ทำให้พ่อเสียใจ หนูพิมขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป พ่อยกโทษให้หนูพิมได้ไหมจ๊ะ”
ไกรสรอึ้งมองพิมอย่างสะท้อนใจเมื่อนึกถึงตัวเองและพร้อมยกโทษให้ พิมกอดพ่อไว้แน่น ไกรสรกอดพิม มองเพชร รินทร์และแก้วตาแล้วถอนใจหนักหน่วง
ปริมมองภาพนั้นจากไกลๆอย่างปวดใจ
ย่าพุดยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน ต้องกะพริบตาถี่ๆ เมื่อเห็นไกรสรเดินเข้ามา ถามเสียงอ่อนโยน
“สร...เอ็งเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ไกรสรมองแม่ที่นอนบนเตียงมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตรอบตัว แต่น้ำเสียงที่ทักตนเต็มไปด้วยความอบอุ่นห่วงใย ไกรสรกำมือแน่นทำอะไรไม่ถูก
“เอ็งไม่ได้กินเหล้าใช่ไหม แม่ไม่ได้กลิ่นเหล้าจากเอ็งเลย...แล้วเอ็งให้หมอตรวจหรือยัง หัวหูเอ็งเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า ว่าไงล่ะลูก”
ความห่วงใยของแม่ทั้งที่ตัวเองเจ็บหนักทำให้ไกรสรถึงกับเข่าทรุด ร้องไห้เข้าไปหาแม่พร่ำบอก
“แม่...แม่อย่าเป็นอะไรนะ แม่อย่าทิ้งฉันไปนะ ฉัน...ฉันขอโทษ แม่อย่าตายนะแม่...”
ไกรสรฟุบหน้าลงข้างเตียงร้องไห้เหมือนเด็ก
“แม่ยังไม่ไปไหน...แม่จะอยู่กับเอ็ง แม่จะอยู่ดูแลเอ็ง ดูลูกชายคนเดียวของแม่กลับมาเหมือนเดิม...นะสรนะ...กลับมาเป็นไกรสรคนเดิมนะลูกนะ”
ไกรสรไม่ตอบได้แต่จับมือแม่ที่ลูบหัวตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้น เพชร พิมมองพ่อกับย่าอย่างตื้นตันใจ
ooooooo
ปริมเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างขุ่นมัวใจ เห็นรินทร์กับแก้วตาเดินมาก็เข้าไปชมประชดว่า
คุณรินทร์เก่งจังที่ทำให้ครอบครัวของเพชรกลับมาเหมือนเดิมอีก แก้วตาตอบแทนว่าเรื่องแบบนี้มันจะสำเร็จได้ก็เพราะความจริงใจเท่านั้น มีเงินมากก็ใช่ว่าจะเอาชนะใจใครได้เสมอไป
รินทร์เรียกแก้วตาปรามๆ ปริมไม่สนใจบอกว่าตนชื่นชมด้วยใจจริง แต่หยอดว่าคุณรินทร์คงไม่ยกเรื่องนี้มาทวงบุญคุณพี่เพชรใช่ไหม เราควรจะคบหากันเพราะรักกันด้วยหัวใจจริงใช่ไหม
แก้วตาตัดบทชวนรินทร์ไปกันเถอะเพราะต้องไปเตรียมตัวร้องเพลงอีก อย่าฟังเทศน์ให้เสียอารมณ์เลยบอกปริมว่าถ้าเศร้ามากก็เชิญที่ร้าน เผื่อจะสบายใจขึ้น ไม่วายยั่วปริมว่า
“อ้อ...คราวหน้าถ้าอยากสั่งสอนใครล่ะก็แก้วแนะนำให้ไปเขาดินนะคะ ลิงค่างบ่างชะนีมันคงอยากมีเพื่อนคุยด้วย จะสั่งสอนอะไรก็เชิญค่ะ” พูดแล้วเดินไปอย่างสะใจ
“ดีอย่างเดียวก็คิดว่าจะได้ใจเขาเหรอ...มันง่ายไปมั้งรินทร์...”
ปริมมองตามพึมพำอย่างหมายมาด...
ooooooo
เพชรต้องดูแลทั้งพ่อและย่า ศักดิ์บอกเพชรไม่ต้องห่วงเรื่องงานตนจะบอกตี๋ให้ และฝากเงินไปซื้อส้มเยี่ยมย่าพุดกับไกรสรด้วย โต้งกับโก้ควักเหรียญจากกระเป๋าสมทบซื้อส้มด้วย ณรงค์เห็นแล้วหมั่นไส้เพชรมาก
ในยามยากลำบากเช่นนี้ ยายปรุงก็ให้ยุทธพายุวดีมาช่วยพิมทำขนมก่อนแล้วค่อยไปช่วยที่ร้าน ทั้งยังฝากอาหารมาให้ด้วยเพื่อพิมจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำ ยุทธมาส่งยุวดีแล้วก็รีบไปซื้อผลไม้ไปเยี่ยมย่าพุดกับไกรสรตามที่ศักดิ์ฝากมา
รินทร์ช่วยหาร้านที่จะรับขนมไปขายได้ถึง 7 ร้าน กะว่าตนตระเวนส่งได้หมดก่อนไปทำงาน พิมเห็นตัวเลขแล้วตาโตถามว่าเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ขณะนั้นเองปริมก็เข้ามาบอกว่าวันก่อนที่สั่งขนมไปถูกปากถูกใจมากวันนี้จะมาสั่งอีก แต่พิมขอเป็นพรุ่งนี้เพราะวันนี้ต้องทำส่งถึง 7 ร้าน ปริมบอกว่าไม่เป็นไรรอได้
รินทร์ขอโทษปริมเพราะวันนี้ต้องรีบทำขนมส่งตามร้านก่อนไม่อย่างนั้นจะไม่มีเงินไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลย่าพุดกับลุงไกรสร ปริมหยิบเงินปึกใหญ่ออกมาบอกพิมว่าถือว่ายืมก่อนมีเมื่อไหร่ค่อยเอามาคืน ตนอยากเห็นคุณย่ากับพ่อของเพชรออกจากโรงพยาบาลเหมือนกัน
“พิมรับไม่ได้ค่ะ พิมอยากสู้ด้วยความรู้ความสามารถที่เรามี ถึงคุณจะเห็นว่ามันเป็นเงินไม่มากแต่พิมรู้ว่าย่าคงภูมิใจที่พิมทำแบบนี้ ขอบคุณนะคะที่คิดจะช่วยเหลือ เก็บเงินของคุณไว้ช่วยคนอื่นดีกว่าค่ะ”
พูดแล้วพิมหันหลังให้จนปริมหน้าเสียเดินออกไป รินทร์ลุกตามไปขอโทษปริม ขออย่าโกรธพิมเลย ปริมบอกว่าตนไม่โกรธ ที่ให้เพราะเห็นว่าครอบครัวเพชรเหนื่อยมากแล้วและไม่ได้คิดจะเอาเงินซื้อใครทั้งนั้น รินทร์รับปากจะอธิบายให้พิมเข้าใจว่าคุณปริมตั้งใจ จะช่วยจริงๆ
“คุณรินทร์นี่ช่างเข้าใจความรู้สึกของคนบ้านนี้จริงๆนะคะ สอนปริมหน่อยสิว่าเอาชนะใจพี่น้องคู่นี้ได้ยังไง” รินทร์บอกว่าเราเข้าใจกันมากกว่าคิดจะเอาชนะใจกัน ถูกปริมเหน็บว่า “ฟังดูดีนะ แต่เพ้อเจ้อไปหน่อย”
“คุณปริมจะคิดอย่างนั้นก็ได้ค่ะ เอาเป็นว่าคุณปริมไม่ติดใจคำพูดของหนูพิมนะคะ รินทร์จะได้สบายใจ” ปริมพยักหน้า รินทร์จึงขอตัวกลับไป ปริมมองตามอย่างขัดใจ
ณรงค์หาเรื่องเล่นงานเพชร เมื่อเพชรกับศักดิ์รับงานลูกค้าที่เพิ่งมาใหม่ ลูกค้าบอกว่าตนเปลี่ยนมาทำที่อู่นี้เพราะได้ยินเขาชมกันว่าช่างเพชรเอาใจใส่รถดีเลยมาลองดู ถ้าประทับใจก็จะเอารถที่โรงงานทั้งหมดมาทำที่นี่ให้หมด เพชรกับศักดิ์รับคำหนักแน่น ณรงค์แอบฟังอยู่ ยิ้มชั่วร้ายพึมพำ
“มึงจะเอาใจใส่ได้ยังไง ถ้ามึงยังลางานไปดูย่ากับพ่อเฮงซวยของมึงบ่อยๆ”
ฝ่ายไกรสรยังฝันและหลอนว่าอ่องจะมาทำร้ายตน ฝันร้ายว่าอ่องจะมาเอาชีวิต ไกรสรร้องขอชีวิต อ่องขู่ว่านับแต่นี้ไป “เอ็งต้องใช้ชีวิตให้สมกับที่ข้าไว้ชีวิตเอ็ง รู้ไหมไอ้สร” ไกรสรรีบสัญญา อ่องสำทับว่า “เมื่อไรเอ็งผิดสัญญาข้าจะกลับมาเอาชีวิตเอ็ง”
ไกรสรกังวลมากถามเพชรว่า ถามหมอได้ไหมว่าทำยังไงถึงจะหายจากโรคนี้ได้ เพชรบอกว่าพ่อต้องกินยาตามคำสั่งหมอ ไกรสรพยักหน้าแข็งขัน เพชรกับพิมยิ้มให้กันอย่างมีความสุขที่เห็นพ่อตั้งใจจริง ไกรสร ถามพิมว่าหายโกรธพ่อแล้วใช่ไหม
“พ่อจ๋า พิมไม่ได้โกรธพ่อ พิมไม่อยากเห็นพ่อเจ็บอีก พ่อต้องหายแล้วก็อยู่จนกว่าจะเห็นความสำเร็จของพิมนะ พ่อทำได้ไหม”
ไกรสรมองลูกทั้งสองยิ้มอย่างมีความหวังในชีวิต
ย่าพุดบอกว่าไกรสรตั้งใจอย่างนั้นก็ดีแล้ว พิมก็ต้องช่วยพ่อด้วย พิมรับปากแล้วบอกให้เพชรไปทำงานเสีย ตนจะดูแลย่าเอง สองพี่น้องเกี่ยงกันจะให้อีกคนไปพัก ย่าเลยบอกให้ไปทั้งสองคนนั่นแหละเดี๋ยวย่าก็จะนอนแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า
“เห็นพ่อลูกกลับมารักกันแบบนี้ คืนนี้ย่าต้องหลับสบายแน่ๆ”
ooooooo
พอออกมาพิมบอกเพชรว่าพี่รินทร์ช่วยหาร้านวางขนมขายได้ตั้งหลายร้านแล้วยังเอาขนมไปส่งให้ด้วย เพชรบอกว่าเราต้องแบ่งกำไรให้รินทร์ด้วย พิมจึงให้เพชรไปบอกเองเพราะตนเอาให้พี่รินทร์ก็ไม่เอา และขอให้ไปคืนนี้พรุ่งนี้รับค่าขนมแล้วจะได้แบ่งให้พี่รินทร์เลย เพชรรับปากน้องว่าจะรีบบอกให้
คืนนี้เพชรจึงไปรอพบรินทร์ที่หน้าบ้านเช่า แก้วตาถามว่าทำไมมาหารินทร์เอาดึกดื่นเพื่อคุยเรื่องส่วนแบ่งขายขนมหรือ นึกว่าจะมาหาเพราะคิดถึงเสียอีก เพชรหว่านล้อมให้รินทร์รับส่วนแบ่ง รินทร์ไม่รับเพราะตนเต็มใจช่วย และเมื่อรู้ว่าย่ากับไกรสรจะออกจากโรงพยาบาลก็เป็นห่วงเรื่องค่ารักษาพยาบาลแม้เพชรจะบอกว่าเตรียมไว้แล้ว รินทร์ก็ยังไปติดต่อแผนกสังคมสงเคราะห์ของโรงพยาบาลช่วยยกเว้นค่าโรงพยาบาลให้
เพชรถูกณรงค์หาเรื่อง ตำหนิและกลั่นแกล้งหาว่าไม่ทำงาน กินแรงคนอื่น เพชรไม่อยากมีเรื่องก็รับปากว่าจะตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ ตกเย็นเมื่อเพชรทำความสะอาดอู่ปิดประตู แล้วเอากุญแจไปซ่อนไว้ในที่ที่รู้กัน พอเพชรออกไปณรงค์ก็ไปหยิบกุญแจอย่างมีแผนร้าย
ค่ำนี้ปริมไปดักรอเพชรที่โรงพยาบาลเพื่อเข้าไปเยี่ยมย่าพุดด้วยกัน รินทร์มาพอดี ปริมเห็นรินทร์ก็ทำสนิทสนมกับเพชรอย่างถึงเนื้อถึงตัวยั่วรินทร์ ซ้ำพอเจอกัน ยังกันท่าไม่ให้รินทร์เข้าไปเยี่ยมย่าพุดพร้อมกันอ้างว่าเดี๋ยวรินทร์จะกลับไปทำงานไม่ทัน รินทร์ไม่อยากมีเรื่องบอกว่าตนยังไงก็ได้ เพราะสะดวกทุกวัน
เพชรรู้สึกถึงความไม่ปกติ พอรินทร์เดินไปเพชรมองตามพอดีสบตารินทร์ที่หันมองด้วยสีหน้าขุ่นใจ เพชรเห็นแล้วก็ยิ่งกังวลใจ
รินทร์วิ่งเต้นหาสถานบำบัดการติดเหล้าเพื่อให้ไกรสรไปบำบัด ไกรสรไม่พอใจที่ไม่ได้กลับไปอยู่บ้านจนทั้งรินทร์และเพชรต้องช่วยกันพูดว่าคนที่ติดเหล้าหนักกว่าพ่อยังบำบัดได้ พูดจนไกรสรยอมลองดูสักตั้ง
เพชรซึ้งใจมากที่รินทร์วิ่งเต้นช่วยเหลือทั้งค่าโรงพยาบาลและสถานบำบัดให้พ่อ รินทร์บอกว่าตนแค่ชี้ทางออกให้เท่านั้น เพชรบอกว่าแค่นั้นก็ภูมิใจได้แล้ว ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างเข้าใจกัน
วันนี้ตี๋เข้าอู่ก็เอะอะถามหาเพชรอย่างหัวเสีย ศักดิ์บอกว่าเพชรไปรับย่ากลับบ้าน ตี๋หาว่าเพชรขโมยของที่อู่ไปขาย สั่งณรงค์ให้ไปแจ้งตำรวจเลยตนไม่เอาไว้แน่
พอเพชรรับย่ากลับถึงบ้านไม่นาน ณรงค์ก็พาตำรวจไปค้นบ้านเพชรเพื่อหาของที่หาว่าเพชรขโมยมา ย่าพุดกับพิมไม่เชื่อ ณรงค์บอกตำรวจให้จับเพชรเลย
“อยู่ๆจะพาใครไปโรงพักอย่างนี้ไม่ได้นะคะไหนล่ะหลักฐาน” รินทร์ออกมาเผชิญหน้า
“มีอะไรกันครับ ตำรวจมาทำอะไร ใครเป็นอะไร” ชาญวิทย์เดินเข้ามากับแก้วตายืนมองเหตุการณ์
“สารวัตรชาญวิทย์” ตำรวจสองคนตกใจหันทำความเคารพ
ชาญวิทย์ถามว่ามีอะไร ใครเป็นอะไร พิมบอกว่าเขาจะมาจับพี่เพชร หาว่าพี่เพชรเป็นขโมย
“มีหมายมาด้วยไหม” ชาญวิทย์ถาม ตำรวจทั้งสองส่ายหน้าบอกว่าคุณตี๋ให้ลูกน้องพามาค้นบ้าน “นายเคารพคุณตี๋มากกว่าเคารพกฎหมายรึไง” ตำรวจสองนายอึ้ง ชาญวิทย์มองหน้าณรงค์ปราม “มาค้นบ้านใครมั่วๆแบบนี้ผู้เสียหายฟ้องได้นะครับ แล้วถ้าพิสูจน์ได้ว่าแจ้งความเท็จละก็ จะโดนอีกกระทงนึง”
ณรงค์เจอของจริงก็หน้าเจื่อน เมื่อกลับไปเล่าให้จิตราฟัง จิตราคิดไม่ถึงว่าคนอย่างเพชรจะมีเพื่อนเป็นนายตำรวจใหญ่ ณรงค์บอกว่ายังไงตนก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก แม่คอยดูก็แล้วกัน
รุ่งขึ้นเมื่อเพชรไปทำงานที่อู่ ณรงค์ถามว่ายังกล้ามาทำงานอีกหรือ ศักดิ์บอกว่าเพชรไม่ได้ทำผิดอะไร เพราะเมื่อคืนตนไปโรงพักกับเพชรมาแล้วตำรวจบอกว่าไม่มีหลักฐานอะไรมีแต่คำพูดใส่ร้ายของณรงค์เท่านั้น
ทันใดนั้นตี๋ก็ออกมาตรงไปไขกุญแจตู้เก็บของใบใหญ่เปิดให้ดูว่าของหายไปไหน มันหายไปตอนเพชรอาสาทำงานล่วงเวลาและปิดอู่คนเดียว เพชรบอกว่าไม่ใช่ตน ตี๋ยัดเยียดว่าต้องเป็นเพชรขโมยไปขายเพื่อเอาเงินไปจ่ายค่าโรงพยาบาล ประกาศว่าถึงตำรวจไม่มีหลักฐานแต่ตนนี่แหละจะไล่เพชรออกและจะประจานให้ทุกอู่รู้ อู่ไหนก็ไม่กล้ารับเข้าทำงาน! ศักดิ์ โก้และโต้งตกใจ
มองหน้ากันอึ้ง ในขณะที่เพชรก็อึ้งไปอย่างคิดไม่ถึง
ooooooo
เพชรถูกตี๋ไล่ออกจึงไปสมัครงานที่อู่แห่งใหม่ เพชรมีฝีมือทำงานอย่างขยันขันแข็งและซื่อสัตย์ต่อลูกค้าจนเถ้าแก่ใหม่ชมว่าฝีมือใช้ได้และตรงไปตรงมาดี
แต่เถ้าแก่ก็ถูกตี๋ยุยงเป่าหูว่าเพชรถูกไล่ออกเพราะขโมยของในอู่ เถ้าแก่ยังเสียดายฝีมือของเพชร
“ฝีมือระดับมันมีถมเถไปครับ รับมันเข้ามาเดี๋ยวก็ปวดหัวเปล่าๆ วันไหนของหายจับมือใครดมไม่ได้เถ้าแก่ก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน นิสัยชอบทำอะไรลับลมคมใน หน้าซื่อใจคดไม่รู้คุณคน ถ้าผมรู้ไม่ทันคงโดนอีกเยอะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“นี่ผมว่าจะไปลงบันทึกประจำวันไว้ เผื่อมันก่อเรื่องกับใครอีกตำรวจจะได้เอาตัวมันเข้าคุกได้ง่ายหน่อย” เป่าหูจนเถ้าแก่หลงเชื่อแล้ว ตี๋บอกว่า “เพื่อความสบายใจน่ะครับว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับอู่ผม มันสร้างเรื่องที่นี่ยังไม่พอ ยังจะไปทำความลำบากใจให้เถ้าแก่อีก คงคิดว่าเถ้าแก่โง่หลอกง่ายๆมั้ง ไอ้นี่นี่มันเลวครบเครื่องจริงๆ”
ตี๋ยิ้มเยาะเมื่อเป่าหูเถ้าแก่จนหลงเชื่อ ส่วนณรงค์ที่แอบฟังอยู่ก็ยิ้มสะใจ
เพียงเย็นวันนั้นเถ้าแก่ก็เรียกเพชรไปบอกว่าเข้าใจใช่ไหมว่าตนลำบากใจแค่ไหน เพชรเข้าใจบอกว่าเถ้าแก่รับตนเข้าทำงานก็คงมองหน้าเฮียตี๋ไม่ติดเหมือนกัน
เถ้าแก่เปิดทางให้เพชรไปหาอู่ใหม่ที่ขาดช่าง และให้เงินค่าแรงที่ทำมา เพชรไม่รับบอกว่าแค่เถ้าแก่ให้โอกาสตนแสดงฝีมือก็ขอบคุณแล้ว
เมื่อเพชรลุกขึ้นลา เถ้าแก่มองตามพึมพำอย่างเข้าใจไม่ได้ว่า
“ไอ้ตี๋มันเกลียดคนอย่างลื้อได้ยังไงวะเพชร”
เพียงเย็นวันเดียวกันณรงค์ก็เยาะเย้ยศักดิ์ว่าได้ข่าวว่าหลานชายสุดที่รักโดนถีบออกจากอู่ใหม่เสียแล้ว อยากช่วยกันเหลือเกิน ไม่ตามไปดูใจหน่อยหรือ
“เอ็งรู้ได้ไง”
“รู้ก็แล้วกัน ในเมื่อน้าก็รู้ว่าเฮียตี๋เขาจะเอาเรื่องเพชรให้ถึงที่สุด น้าก็ยังดื้อพามันไปฝากงานอีก หาเรื่องจริงๆ”
โต้งทนไม่ได้ด่าลอยๆว่าคนออกไปแล้วยังตามจองเวรอะไรกันนักหนา แม่ง...ไม่แมนเลย ณรงค์ตะคอกว่าเอ็งว่าใคร โก้แทรกขึ้นว่า
“ก็ว่าไอ้พวกหมาบ้า ดีแต่ไล่แว้งกัดคน จนข้าจะหมดความอดทนอยากเตะปากหมาว่ะ”
“มึงวอนเหรอ...เอาไง...เอาไง”
โก้เสียงแข็งว่าก็แล้วไง กูก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน ณรงค์เลยชักแหยง ดีแต่ศักดิ์บอกให้โก้กับโต้งพอแล้ว ณรงค์กร่างขึ้นมา ขู่ว่าระวังเถอะช่วยกันดีนัก ทำอย่างนี้เท่ากับท้าทายเฮียตี๋ ศักดิ์แทรกว่า...
“ข้าไม่คิดท้าทายใคร แค่อยากให้คนเห็นว่ามันมีฝีมือไม่ได้เป็นขี้ขโมยตามขี้ปากใคร”
“น้าศักดิ์พูดถึงใคร” เสียงตี๋แทรกเข้ามาอย่างไม่พอใจ ศักดิ์ไม่ตอบก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่ณรงค์ยุว่า ที่นี่มีแต่ตนกับคุณตี๋ที่เห็นความเลวของเพชร น้าศักดิ์คงไม่ได้หมายถึงคนอื่น
“ถ้าผมจะเห็นใจมันบ้างมันเสียหายตรงไหน” ศักดิ์ถามตี๋อย่างไม่หวั่นไหว
ตี๋พาลว่าการที่ศักดิ์พาเพชรไปฝากงานที่อื่นและถ้าเพชรทำเรื่องชั่วอีกมันก็ลามมาถึงที่นี่ด้วย ขู่ว่าตอนนี้เพชรเป็นคนนอกคอก เมื่อศักดิ์ยังทำงานที่นี่ก็เกรงใจตนหน่อยก็ดี
ศักดิ์หวานอมขมกลืน บอกว่าตนเข้าใจถามว่าแล้วคุณตี๋หาหลักฐานว่าเพชรขโมยของได้หรือยัง ตี๋ตวาดถามว่า
“จะเอายังไงนายศักดิ์ ผมเป็นเจ้าของอู่ จะไล่ใครออกยังไงก็ได้รู้ใช่ไหม”
ศักดิ์บอกว่าเฮียตงเป็นคนให้โอกาสตน ทำให้ตนมีอาชีพ บุญคุณของท่านตนไม่มีวันลืม ตี๋ถามว่าพูดอย่างนี้ แล้วคิดว่าเตี่ยจะช่วยได้หรือ
“ผมยังเชื่อในความยุติธรรมของเฮียตงครับ ท่านคงไม่ฟังความข้างเดียวแน่ๆ” ตอบเรียบๆแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่ออย่างไม่แคร์
“ปากดีแบบนี้ถึงเวลาโดนไล่ออกจริงๆก็อย่าโอดโอยแล้วกัน” ณรงค์สำทับแล้วเดินตามตี๋ไป
เพชรหลบแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง เขาถอนใจไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะตนอีก เมื่อไปเจอกันในชุมชนเพชรบอกศักดิ์ว่า น้าไม่ควรถูกไล่ออกเพราะตน ไม่คุ้มกับที่ครอบครัวน้าต้องเดือดร้อน
ศักดิ์ไม่สนใจเรื่องของตัวเองแต่กลับห่วงเพชรถามว่าออกจากอู่แล้วจะไปทำอะไร เพชรบอกว่าจะไปขับรถส่งของต่างจังหวัด ศักดิ์บ่นว่าเสียดายฝีมือ
“ยังไงฝีมือผมมันก็อยู่กับผม ไม่มีใครขโมยไปได้หรอกน้า วันไหนที่เป็นวันของผม ถ้าผมมีโอกาสอีกผมจะทำให้ดีที่สุดอีกครั้ง ผมมีฝีมือ มีสมอง มีกำลัง ผมไม่เคยกลัว”
โก้ชมว่าพูดเข้าท่าจริงๆ โต้งก็ว่าโคตรหล่อเลย ทุกคนยิ้ม ทั้งชื่นชมและขำ แต่ศักดิ์นิ่งคิด ยังเป็นห่วงและอยากช่วยเพชร
ooooooo
วันนี้ณรงค์กระหยิ่มยิ้มย่องกลับบ้าน จิตราถามว่ามีข่าวดีอะไรหรือ
“เรื่องความฉิบหายของไอ้เพชรไงล่ะแม่ ไม่มีอู่ไหนรับมันทำงานเลย” จิตราสมน้ำหน้า สะใจ “มันต้องโดนหนักกว่านี้ต่างหากล่ะแม่ เอาให้สมกับที่มันเป็นก้างขวางคอผมกับคุณปริม”
“ลูกจะทำยังไงกับมันต่อไป”
“ผมคิดไว้แล้วครับ” ณรงค์ยิ้มร้าย พอดีวุธเข้ามา ณรงค์ถามทันที “ได้เรื่องไหมวะ”
“แน่นอนพี่!!” วุธพยักหน้าอวดโอ่
จิตราถามว่ามีอะไร จะทำอะไรให้แม่ช่วยไหม ณรงค์บอกว่าอยากช่วยจริงๆก็ขอค่าแรงให้ลูกน้องตนก่อนได้ไหม จิตราหน้าเจื่อนถามว่าแม่จะไปหาจากไหนล่ะ?
ooooooo
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง เพชร ตอนที่ 5 วันที่ 22 ก.พ.62
บทประพันธ์โดย: ชล พรรษกรบทโทรทัศน์โดย: ไผ่พญา โมนะ
กำกับการแสดงโดย: แมน เมธี
ผลิตโดย: บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ช่องออกอากาศ: สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ