อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 14 วันที่ 2 ต.ค. 56
บื้อเอานิ้วอุดหู แล้วคว้าคอห่านลากเข้าไปตะโกนใส่หูเอาคืน...“ก็ฝังเลยไง้! ฝังในป่าข้างทางนี่แหละ” ตะโกนแล้วผลักหัวห่านออกไปอย่างแรงบ่น “จะแหกปากไปไหนก็อยู่กันแค่เนี้ย!”
บื้อถามห่านว่าเมื่อกี้ตะโกนเรียกทำไม ปวดฉี่หรือ แล้วจอดรถไล่ให้ไปฉี่เสีย ห่านไม่ไปแต่พาลหาเรื่องว่า
บื้อตัดบทว่าตกลงไม่ฉี่ใช่ไหม จะได้รีบไป ห่านได้ทีว่าต่อทันที
“นั่นไง!! รีบไปหาน้องนุชแน่ๆถึงได้รีบซิ่งนรกเสียขนาดนี้...น้าตุ้มบอกให้ค้างยังไม่ยอมค้างเลย”
บื้อฟังแล้วนึกเถียงในใจว่าที่ไม่ยอมค้างเพราะตัวเธอนั่นแหละ ขืนอยู่กันสองคนในบ้านเมืองชล ตนทนไม่ไหวขึ้นมาจะทำยังไง ห่านเห็นบื้อนิ่งไม่ตอบก็จ้องจิกจะให้พูด บื้อมองห่านแล้วคิดในใจว่า...
“ดูสิ...น่ารักเสียขนาดนี้...อดใจไม่ไหวแน่...แต่เธอไม่ได้รักฉัน...เธอรักคุณชาย...”
“คิดอะไรอยู่!” ห่านชี้หน้าจนบื้อสะดุ้ง “อย่านะ!!อย่าคิดจะปล้ำฉันนะเว้ยเฮ้ย”
บื้อสะดุ้งพูดอย่างไม่ให้ราคาเลยว่า แถมกีตาร์โหลนึงยังไม่เอาเลย แล้วเร่งให้ขึ้นรถนั่งดีๆ จะได้รีบไป แต่พอขึ้นนั่ง ปรากฏว่าสตาร์ตไม่ติด! ทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตา
แบบ... “อิ๊บอ๋ายแอ๊ว...”
ooooooo
เมื่อรถสตาร์ตไม่ติดก็ต้องช่วยกันเข็น ห่านมือหนึ่งเข็นอีกมือบังคับพวงมาลัยให้รถเข้าข้างทาง ห่านเข็นจนสุดแรงแล้วยังถูกบื้อตะโกนให้ออกแรงหน่อย
“นี่!” ห่านปล่อยมือหันมาเท้าสะเอวเสียงเขียวตาขวาง ถามว่าเห็นตนเป็นนักมวยปล้ำรึไง สุดแรงก็ได้แค่นี้แหละ
“ไม่น่ามาด้วยเล้ย” บื้อบ่น ห่านน้อยใจน้ำตาคลอประกาศว่าต่อไปนี้จะไม่ไปไหนมาไหนกับเขาอีกแล้ว พอเห็นน้ำตาห่านบื้อก็พูดเสียงอ่อน “ขอโทษ...เธอก็รู้ว่าฉันมันปาก
ไม่ดี”
พอเริ่มเข็นใหม่ บื้อเข็นสุดแรงห่านหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง ปรากฏว่ารถไหลพรืดลงไปเลย ห่านเสียหลักร้องเสียงหลง บื้อตกใจกระโจนเข้ากอดห่านไว้แน่นกลิ้งลงไป
ด้วยกัน พอหยุดได้ก็ค่อยๆเงยหน้ามองกัน หน้าใกล้กันมาก ต่างมองกันอึ้ง พอได้สติ บื้อถามอย่างเป็นห่วง
“เจ็บไหม...” ห่านส่ายหน้าทั้งที่ตัวยังสั่น น้ำตายังคลอ บื้อโอบหัวห่านเข้าซบไหล่ตนกอดแน่นปลอบ “ไม่เป็นไรแล้ว...ไม่ต้องกลัวนะ”
ห่านสิ้นพยศ กอดบื้อแน่นซบอกเขาสะอื้นเบาๆ...
ดึกแล้ว แหม่มเห็นห่านยังไม่กลับ ใจคอไม่ดีบุกไปปลุกโย่งถึงห้องนอน บอกว่าป่านนี้แล้วแหม่มกับบื้อยังไม่กลับเลย โย่งทำตาล่อกแล่กบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะไปกับบื้อ
ทั้งคน
“ก็ไปกันสองคนนี่สิ ถึงได้ห่วง...” แหม่มมองไปทางอื่นนึกในใจ “ฉันห่วงว่าแกจะยิ่งสับสนน่ะสิไอ้ห่าน ว่าตกลงแล้ว แกรักใครกันแน่...ระหว่างคุณชายหรือว่านายบื้อ???”
ที่ป่าข้างถนน บื้อลุกขึ้นบอกห่านให้ไปนั่งรอในรถก่อนดีกว่า แต่พอห่านลุกจะเดินก็เจ็บข้อเท้าแปร๊บทรุดลงไป
“สงสัยจะซ้น” บื้อเดา แล้วอุ้มห่านไปวางที่รถเลย ห่านตกใจ ไม่ทันโวยก็ถูกอุ้มไปวางที่เบาะรถตุ๊กๆแล้ว “นอนพักตรงนี้ดีกว่า” บื้อตัดสินใจไม่ไปต่อ ห่านมองบื้อ
อย่างซึ้งใจ บื้อหยิบโทรศัพท์ออกมาดูปรากฏว่าแบตหมด!
“เอาของฉัน” ห่านบอกพลางควานหาของตัวเอง ปรากฏว่าไม่เจอ บื้อสงสัยจะหล่นตอนกลิ้งลงไปจาก ไหล่ถนนบอกห่านว่าเดี๋ยวตนไปดูให้ แล้วเดินลุยลงไป ห่านมองไปรอบๆตะโกน “อย่าไปไกลนะ มันมืดอันตราย!” แล้วตัวเองก็เหลียวมองรอบตัวหวาดๆ
ooooooo
ครู่หนึ่ง มีรถกระบะขับผ่านมา มีเสียงขี้เมาเฮฮากันในรถ พอพวกนั้นเห็นห่านนั่งอยู่ในรถตุ๊กๆคนเดียวก็ตะโกนกันอย่างคึกคะนอง
“เฮ้ย...นางฟ้ามาโปรดแล้วพวกเรา” แล้วพวกมันก็ถอยรถกลับมาที่รถตุ๊กๆ
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย รถเสีย” ห่านตะโกนด้วยความดีใจ
ขี้เมาในรถ 3 คนพากันลงจากรถเดินเซๆเข้ามามองห่านหน้าหื่น ห่านตกใจนั่งตัวแข็ง โชคดีที่บื้อกลับมาพอดีบื้อพุ่งเข้าไปทันที ขณะพวกมันช่วยกันลากห่านลงจากรถ บื้อพุ่งเข้ากระชากคนหนึ่งต่อยเปรี้ยง แต่ถูกพวกมันหันมารุมเล่นงาน บื้อถูกจับล็อกคอ อีกคนชักมีดออกมาแทง
“บื้อ!!!!” ห่านร้องสุดเสียงเมื่อเห็นบื้อถูกแทงจนมิดด้ามร่วงลงทันที
โชคดี เสียงไซเรนรถตำรวจแว่วมา พวกมันเลยพากันวิ่งขึ้นรถขับหนีไป
ห่านวิ่งกะเผลกๆ ไปประคองบื้อขึ้นมา บื้อที่ยังพอมีสติ ลืมตามองห่านอย่างเป็นห่วงแล้วคอพับหมดสติในอ้อมแขนห่านนั่นเอง...
ooooooo
วันรุ่งขึ้น แหม่มไปทำงานใจคอไม่ดี ขณะถืออาหารเดินมา โดนโย่งเดินชนจนอาหารหก โย่งขอโทษและยกอาหารของตนให้แทน
“ไม่ล่ะ กินไม่ลง เป็นห่วงไอ้ห่าน ป่านนี้มันยังไม่กลับบ้านเลย”
แอปเปิ้ลที่มาวนเวียนดูการเคลื่อนไหวของพวกห่าน ได้ยินพอดี ชะงักกึกตาพองอุทานเบาๆ...
“หายไปด้วยกันทั้งคืน?? บื้อกับอีนังคอห่านหายไปด้วยกันทั้งคืน!!”
แอปเปิ้ลแจ้นไปบอกดาหลาทันที ดาหลาตาลุกคำราม
“อีนังนี่มันแสบจริงๆ เห็นทำหน้าซื่อเนิร์ดๆ ที่ไหน ได้ ร้ายกาจสุดๆ!!”
แอปเปิ้ลผสมโรงทันทีว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ดาหลา กินปูนร้อนท้องตะคอกถาม “เธอว่าใครแอปเปิ้ล!”
“ก็นังห่านสิคะ นังนี่มันอสรพิษจริงๆ มีอะไรอีกไหมในโลกนี้ที่มันไม่กล้าทำ”
“ถ้ามันกล้า...ฉันก็กล้ายิ่งกว่า!!” ดาหลาตาลุกอย่างมีแผน
เย็นนี้เอง ทั้งดาหลาและดารัณก็ไปที่บ้านคุณชาย ฟ้องฉอดๆต่อหน้ารื่นฤดี คุณชายและชนะศึก คุณชายถึงกับทรุดนั่ง ในขณะที่รื่นฤดีพูดอย่างสะใจว่า
“มั้ยล่ะ! ฉันพูดไว้ไม่มีผิดเลยใช่ไหม นังเด็กคนนี้มัน 18 มงกุฎ!! มันร้าย!! มันไม่ธรรมดา แล้วมีใครเชื่อกันบ้างไหมล่ะ ทั้งพ่อ ทั้งลูก”
คุณชายและชนะศึกโดนจิกถึงกับพูดไม่ออก ดารัณทำเป็นคนดีขอร้องรื่นฤดีอย่าซ้ำเติมคุณชายเลย แต่กระหน่ำห่าน สอพลอรื่นฤดีว่า
“เราต้องยอมรับนะคะว่านังเด็กนั่นมันเล่นละครได้เนียนจริงๆ จะมีก็แต่คุณหญิงกับคุณหนูดาหลาที่สายตาเฉียบขาดมองทะลุ”
“แล้วอย่างนี้ ชายยังจะหน้ามืดเอามันมาเป็นลูกสะใภ้บ้านเราอีกเหรอ?? แม่พูดเลยนะว่าแม่ไม่เอาเด็ดขาด!! นอกจากนี้ แม่ยังจะต้องขอสั่งให้ชายกับคุณหนูดาหลาหมั้นกันให้เร็วที่สุด!! เพราะหนูดาหลาคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะสมกับตำแหน่งสะใภ้ บีเคเค ของเรา”
สีหน้าท่าทางที่รื่นฤดีพูดนั้นราวกับประกาศิตของเจ้าแม่ ดาหลากับดารัณกอดกันดี๊ด๊า ส่วนคุณชายช็อก หมดแรง!
ooooooo
ที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัด บื้อถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ห่านเฝ้าภาวนาขอบื้ออย่าเป็นอะไรเลย
จนเมื่อหมอออกจากห้องฉุกเฉินห่านรีบเข้าไปถามอาการ แล้วก็หน้าซีดเมื่อหมอบอกว่า
“เราช่วยคนไข้ได้ระดับหนึ่งเท่านั้นนะหนู...เพราะเครื่องมือและอุปกรณ์ของเราไม่พร้อม เลือดสำรองก็ไม่พอ...เราจะรีบส่งตัวคนไข้เข้ากรุงเทพฯ”
ระหว่างนำบื้อเข้ากรุงเทพฯ ห่านนั่งอยู่ในรถพยาบาลด้วย เธอกุมมือบื้อไว้อย่างเป็นห่วง ปาดน้ำตาเป็นระยะพร่ำบอก...
“บื้อ...อย่าทิ้งฉันไปนะบื้อ...เธอเคยบอกจะไม่ทิ้งฉัน เธอต้องอยู่กับฉันนะบื้อ...”
ooooooo
ในบ่อนที่โชคเป็นขาประจำ วันนี้โชคเล่นเสียอีก สบถอย่างหัวเสีย
“โธ่เว้ย!! หมดตัวแล้วเว้ย!!!”
พลันก็มีเงินปึกหนึ่งประมาณ 2 หมื่นบาท โยนลงตรงหน้าโชค เขาชะงักหันมอง เห็นเป็นดารัณทรุดนั่งลงข้างๆ
“ฉันจะให้แกอีกเท่านึง ถ้าแกรับปากว่าจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับลูกสาวฉัน”
โชคค่อยๆเหยียดยิ้ม นัยน์ตาร้าย ไม่นานดารัณก็ออกมาพบดาหลาในที่ลับตา ดาหลาถามอย่างตกใจมากว่า...
“คุณแม่ทำอย่างนั้นทำไมคะ”
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ!! ที่ฉันทำอย่างนี้ก็เพื่อแกไงล่ะ แกที่กำลังจะกลายเป็นคุณนายลูกสะใภ้ บีเคเคพลาซ่า ถ้าขืนแกยังคบกับไอ้แมงกะจั๊วนั่น มีหวังได้พังกันหมด
คุณหญิงรื่นฤดีคงได้ฉีกอกแล้วก็เฉดหัวแกกับแม่ออกจากบ้านแน่ เพราะฉะนั้น ฉันต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”
“แล้วคุณแม่คิดว่าเอาเงินฟาดหัวโชคแล้วทุกอย่างมันจะจบเหรอคะ” ดาหลาทำหน้าเบื่อ ดารัณถามว่าหมายความว่ายังไง ดาหลาจึงเอามือถือขึ้นมาเปิดคลิปให้ดู
ในคลิปนั้น...หน้าโชคยิ้มสะใจเต็มจอ “สวัสดีครับคุณผู้ชม วันนี้ผมจะพาไปเกาะติดขอบเตียงคุณดาหลานางสาวไทยสยามกันนะครับ” แล้วภาพก็กลายเป็นดาหลานอน
หลับสนิทอยู่ข้างๆโชคแบบนอนด้วยกันมาทั้งคืนแล้ว โชคพูดต่อว่า “อดใจไว้ดูคลิปต่อไปเร็วๆนี้ ขอบอกว่ามีอีกเยอะ จุใจแน่นอนครับ บ๊ายบาย...”
ดารัณลมตีขึ้นหงายเงิบไปเลย ดาหลาตกใจร้องเรียก “คุณแม่...”
ooooooo
ส่วนคุณหนูจ๋า หลังจากเดินหันหลังให้โจ๊กวันนั้น แล้ว จึงรู้ใจตัวเอง ไม่นานก็ทนไม่ได้กลับมาคุยกับโจ๊กเหมือนเดิม
วันนี้คุณหนูจ๋านั่งรถกะป๊อมารับโจ๊กไปเรียนเพราะรถเธอเสีย
“ไม่น่าเชื่อนะครับ คุณหนูจ๋านั่งรถกะป๊อ” โจ๊กมองทึ่ง คุณหนูจ๋าถามว่ารถตนเสียทำไมจะนั่งไม่ได้ “ก็...คุณหนูจ๋าเป็นคุณหนู...”
คุณหนูจ๋าหัวเราะกิ๊กกก ยื่นหน้าเข้าไปให้โจ๊กดู “คุณหนูก็นั่งได้...นี่ไง...ไม่เห็นเหรอ”
“โจ๊กเห็นหน้าคุณหนูจ๋าอยู่ใกล้มากถึงกับอึ้ง ต่างจ้องหน้ากันนิ่ง คุณหนูจ๋าค่อยๆถอยออกไปเขินๆ
ครู่หนึ่ง โจ๊กทำใจกล้าค่อยๆเลื่อนมือไปกุมมือคุณหนูจ๋าที่วางอยู่บนเบาะ คุณหนูจ๋าสะดุ้งหันมองหน้าโจ๊ก โจ๊กหน้าเสียกลัวคุณหนูจ๋าโกรธ รีบดึงมือกลับ แต่คุณหนูจ๋ากลับยิ้มและเป็นฝ่ายกุมมือโจ๊กไว้
“เยส!!” โจ๊กร้องออกมาด้วยความดีใจสุดขีด คุณหนูจ๋ายิ้มขำๆ แล้วทั้งสองก็นั่งรถกะป๊อไปเรียนด้วยกัน ด้วยหัวใจเบิกบานเมื่อต่างก็รู้ใจกันและกัน...
ooooooo
ห่านเฝ้าบื้ออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด จนพยาบาลเข็นเตียงบื้อออกมา หมอบอกว่าเขาปลอดภัยแล้ว ห่านดีใจโผเข้ากอดบื้อจนหมอเตือนให้ระวังแผลคนไข้ด้วย ห่านจึงถอยออก
มายิ้มเจื่อนๆ
“ขอโทษค่ะ...” แล้วพูดกับบื้อ “นายเก่งที่สุดเลย นายไม่ทิ้งฉันไปจริงๆด้วย นายบื้อของฉัน!!”
เมื่อพาบื้อเข้าไปในห้องพักคนไข้รวม ห่านยังนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง พร่ำบอกเขาจากความรู้สึกที่ฝังใจว่า
“มันเหลือเชื่อเนอะ นายกับฉัน เราผ่านอะไรไม่รู้มากันเยอะเหลือเกิน...ฉันรู้นะว่าฉันมันแย่ งี่เง่า น่ารำคาญ หาเรื่องเดือดร้อนให้นายตลอด...แต่ทำไม...นายถึงไม่เคยโกรธ
ฉันเลยล่ะบื้อ...ถามจริงๆเถอะ นายรักฉันบ้างรึเปล่า...เฮ้อ...ฉันนี่ติงต๊องจริงๆคิดไปได้...อยู่คนเดียวแป๊บนะ ไปฉี่ก่อน” ว่าแล้วลุกไปห้องน้ำ
พอห่านลุกไป บื้อก็ลืมตามองตามห่านไปแววตาวิบวับทั้งที่หน้ายังซีดอิดโรยแทบไม่มีแรงแต่ยิ้มอย่างมีความสุข
ooooooo
รื่นฤดีทำอย่างที่พูดจริงๆ วันนี้ก็เอาแหวนเพชรเม็ดโตน้ำงามมาอวดว่าเป็นแหวนหมั้นที่ตั้งใจหามาให้ดาหลาโดยเฉพาะ สองแม่ลูกดีใจสุดชีวิต ดารัณส่งสัญญาณให้ดา
หลาขอบคุณรื่นฤดี
“ดาหลากราบขอบพระคุณคุณหญิงแม่ค่ะ” ดาหลาทรุดลงกราบที่ตักรื่นฤดี
“ถ้าอยากจะขอบคุณแม่ ก็ขอให้ช่วยดูแลตาชายของแม่ให้ดีที่สุดก็พอ” รื่นฤดีกอดดาหลาลูบหลังอย่างแสนรัก
“ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ ดาหลาจะดูแลคุณชายไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่นิดเดียวค่ะคุณหญิงแม่”
สามหญิงหัวเราะกันอย่างชื่นบาน ชนะศึกที่นั่งอยู่ด้วยติงรื่นฤดีว่าถามลูกบ้างหรือยัง รื่นฤดีทำไขสือถามคุณชายว่าแหวนเพชรเม็ดนี้ใหญ่พอไหม ชนะศึกติงอย่างเหนื่อยใจ
ว่าไม่ใช่ คุณชายจึงพูดแทรกขึ้นว่า
“คุณแม่ครับ ผมยังไม่พร้อม คือ...ผมยังไม่พร้อมที่จะใช้ชีวิตร่วมกับคุณดาหลา” รื่นฤดีถามหน้าตึงว่าแล้วเมื่อไหร่จะพร้อม “ผมยังไม่สามารถตัดคุณห่านออกไปจากใจผม
ได้หมด คุณแม่ครับ ลึกๆ แล้วผมยังเชื่อว่าคุณห่านเป็นคนดี”
รื่นฤดีชักสีหน้าถามว่าจนป่านนี้แล้วยังคิดว่าห่านเป็นคนดีหรือ มีอะไรมาพิสูจน์ ดาหลาได้ทีทำตาโตเสนอว่า
“เอางี้สิคะ ดาหลามีวิธีง่ายๆ คุณหญิงแม่กับคุณชายจำสร้อยข้อมือเพชรที่คุณหญิงแม่เคยซื้อให้นังห่านนั่นได้ไหมคะ ให้มันเอามาให้ดูสิคะว่ายังอยู่รึเปล่า ถ้ายังอยู่ ก็แปล
ว่ามันรักคุณชายมากกว่าแก้วแหวนเงินทอง แต่ถ้าสร้อยข้อมือเพชรนั่นไม่อยู่ ก็แสดงว่า...”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว!!” คุณชายขัดขึ้นอย่างสุดจะทนฟังได้ “เอาล่ะ ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นว่าคุณห่านไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด!!” คุณชายพร้อมพิสูจน์
ooooooo
ห่านเฝ้าบื้ออยู่ที่โรงพยาบาล ได้ยินเสียงประกาศหมดเวลาเยี่ยม ห่านบอกบื้อที่นอนอยู่บนเตียงว่าตนจะไปนอนรอข้างนอกพูดอย่างมีความหวังว่า พรุ่งนี้ต้องรีบฟื้นนะจะ
ได้คุยกัน ปล่อยให้ตนคุยคนเดียวไม่สนุกเลย
แต่พอห่านจะเดินออกไป บื้อกลับคว้ามือไว้ ห่านดีใจสุดขีด หันมาต่างยิ้มให้กันเต็มหน้า
วันต่อมา เมื่อบื้อได้กลับบ้าน ทุกคนดีใจมาก ลุงจ๊อดบอกว่าคนดีผีคุ้ม บื้อของเราเป็นคนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้ บื้อพูดยิ้มๆ ว่า “ฉันเองก็นึกว่าไม่รอดเหมือนกัน แต่
ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ยอมตายหรอก” พูดแล้วเห็นทุกคนมองขวับก็เขินเฉไฉไปว่าตายแล้วใครจะช่วยโย่งจ่ายค่าเช่าบ้านค่าน้ำค่าไฟล่ะ ถูกลุงจ๊อดขัดคออย่างรู้ทันว่า
“แน่ะๆ ไม่ต้องเลยไอ้บื้อ เหตุผลที่ไม่ยอมตายน่ะ เพราะใคร? สารภาพมาซะดีๆ”
เพื่อนๆ พากันโห่ฮิ้วชอบอกชอบใจ บื้อกับห่านมองหน้ากันเขินๆ
ขณะบรรยากาศกำลังชื่นมื่นนั่นเอง คุณชายก็เข้ามาบอกว่า “ผมมาหาคุณห่านครับ” ทุกคนมองขวับ ดาหลาควงแขนคุณชายหมับ เชิดหน้าคอแข็งมองทุกคนอย่างเย้ย
หยัน
คุณชาย ดาหลา และห่าน ออกไปคุยกันที่มุมนอกบ้าน พอห่านรู้จากคุณชายว่าต้องการดูสร้อยข้อมือเพชรที่รื่นฤดีซื้อให้ เพื่อทุกคนจะได้เชื่อสักทีว่าเธอเป็นคนดีอย่างที่ตน
เชื่อ ห่านตอบทันทีอย่างไม่แยแสว่า
“ใครไม่เชื่อก็ช่างมันสิ ฉันไม่สน! ได้...ถ้าอยากดูนักก็ได้ ฉันจะไปเอามาให้ดู แล้วก็ไม่ได้เอามาให้ดูอย่างเดียว ช่วยเอาคืนไปเสียที มันเกะกะบ้านฉันมานานแล้ว”
ห่านเดินอ้าวกลับไปที่บ้านทันที ดาหลามองตามอย่างสะใจว่าคราวนี้ห่านเสร็จตนแน่!
ห่านไปรื้อค้นหากล่องสร้อยข้อมือเพชร หน้าเจื่อนลงทุกทีเพราะหาไม่เจอ ถามแหม่มว่าเห็นไหม แหม่มบอกว่าเห็นวางอยู่แถวนี้...
“มันไม่อยู่แล้ว!! มันไปไหน มันหายไปไหนล่ะแหม่ม!!” ห่านเสียงสั่นจะร้องไห้ให้ได้...
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 14 วันที่ 2 ต.ค. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ