อ่านละคร รักกันพัลวัน ตอนที่ 5 วันที่ 31 ต.ค.60
แมตต์นั่งคุมตุลทำงานจนถึงห้าทุ่ม เขาเก็บของเตรียมกลับ ตุลเก็บบ้าง ถูกเขาเบรกทันทีว่า“งานเธอเสร็จแล้วเหรอ ทำให้เสร็จ ฉันจะกลับก่อน” ตุลบอกว่าตนอยู่ไม่ได้เพราะกลัวผี แมตต์เดินเข้ามายืนจ้องหน้าถาม “ถ้างานไม่เสร็จ อยากรู้ไหมว่าผีกับฉัน อะไรน่ากลัวกว่ากัน!!!”
แมตต์เดินออกไปแล้ว ปล่อยให้ตุลนั่งเกร็งอยู่คนเดียว เธอหยิบโทรศัพท์โทร.หาอโนมา พอดีอโนมาโทร.มาจากร้านเหล้า อโนมาถามว่ามัวทำอะไรอยู่ ทำไมต้องปิดเครื่อง
“วีพี 3 เรียกฉันมาทำงานที่ห้องน่ะสิ ใช้งานอย่างกับทาส นี่กลับไปแล้ว ฉันถึงได้กล้าเปิดเครื่อง ว่าจะโทร.หาแกพอดี” อโนมาบอกให้มาดูพี่นัทหน่อย ตุลตกใจถามว่าพี่นัทเป็นอะไร!! พอฟังอโนมาเล่า ตุลบอกว่าจะออกไปเดี๋ยวนี้ ให้อโนมารออยู่ที่หน้าประตู วางสายแล้วรีบเก็บของปิดคอมพ์ลิ่วไปเลย
ที่หน้าออฟฟิศบลู แพลนเนต...แมตต์กำลังสตาร์ตรถ เขาชะงักกึกเมื่อเห็นตุลวิ่งผ่านรถเขาไปอย่างเร็ว เขาเขม้นมองตาเขียวปั้ด คำรามในคอ...
“ฮึ่ม! นี่ฉันยังไม่ทันพ้นออฟฟิศด้วยซ้ำ!!!”
แมตต์ขับรถตามตุลไปทันที ตุลขับรถไปจอดที่หน้าร้านเหล้า อโนมารับแล้วพากันวิ่งเข้าไปในร้านเลย แมตต์จ้องเขม็งพึมพำ!
“ทิ้งงานมากินเหล้ากับผู้หญิงนี่เอง!”
พอวิ่งเข้าไปในร้าน ตุลกวาดตามองหาถามว่าพี่นัทอยู่ไหน ดารินทร์เพิ่งออกจากห้องน้ำรีบเข้ามาสมทบ ชี้ไปที่โต๊ะหนึ่ง “โน่น...สลบเหมือดอยู่โน่น” แล้วสามสาวก็วิ่งไปที่โต๊ะนั้นทันที แต่พอไปถึงเห็นแต่ขวดเบียร์กับแก้ววางระเกะระกะเต็มโต๊ะ
“เฮ้ยยย! ไปไหนแล้ว ฉันลุกไปห้องน้ำแป๊บเดียวเอง” ดารินทร์กวาดตามองหา
“เมาขนาดนั้นเกิดเดินสะเปะสะปะไปโดนรถชนจะทำยังไงวะ” อโนมาบ่น
ตุลฟังแล้วเครียด ดารินทร์ถามว่าแจ้งความดีไหม ตุลบอกว่าอย่าเพิ่งเลยเดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่ ชวนไปดูที่คอนโดก่อนอาจกลับไปแล้วก็ได้ ทั้งสามหันกลับรีบออกจากร้านไป
“ไปต่อที่ไหนอีก คืนนี้อีกยาวไกลสินะ” แมตต์ซุ่มดูแล้วขับรถตามไปทันที
อโนมาขับรถไปจอดที่ลานจอดรถคอนโด โดดลงจากรถ ดารินทร์กับตุลลงแล้ววิ่งตามกันเข้าไปในคอนโด ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทั้งสามชะงักกึกต่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู ตุลถามว่าพี่นัทหรือเปล่า? ทั้งอโนมาและ ดารินทร์ส่ายหน้า ตุลมองที่โทรศัพท์ตัวเองแล้วรีบกดรับ “ฮัลโหล...”
“ยังอยู่ที่ห้องฉันรึเปล่า” แมตต์นั่งอยู่ในรถจ้องสามสาวเขม็ง
“คุณมีอะไรก็ว่ามา” ตุลเลี่ยงที่จะตอบ ย้อนถามถ่วงเวลาหาทางแก้ตัวว่าจะบอกยังไงดี แมตต์ถามว่างานเสร็จหรือยัง ตุลตอบไม่เต็มเสียงว่า “เสร็จแล้ว...”
“ดี!!” แมตต์เสียงเข้มแล้วกดวางสายทันที ตุลบ่นว่าวางสายเฉยเลย แต่ไม่สนใจชวนสองสาวให้รีบไปดูพี่นัทกัน แล้วพากันจะเข้าไปในคอนโด
“กล้าดียังไงมาโกหกฉัน!!!” ตุลนั่งดูอยู่ในรถลมออกหู กัดฟันกรอด
ooooooo
สามสาววิ่งมาถึงประตูกระจกกั้นก่อนถึงลิฟต์ ดารินทร์ถามว่าไม่มีคีย์การ์ดจะเข้าไปได้ยังไง อโนมาถามตุลว่าถึงเข้าไปได้แล้วรู้หรือว่าพี่นัทอยู่ชั้นไหน ห้องไหน
“ไม่รู้ได้ไง เมื่อวานตอนขับรถมาส่งแอบถามแล้ว แต่จะขึ้นไปยังไงนี่สิ” ตุลเครียด อโนมาบอกให้ลองโทร.หาอีกทีไหมเผื่อรับ ตุลหยิบโทรศัพท์โทร.ออก เปิดสปีกเกอร์ให้ได้ยินกัน พอปลายสายรับ ตุลดีใจถาม “ฮัลโหล...พี่นัท!!! อยู่ไหนเนี่ย”
“ข้างหลังเราสามคนไง”
สามสาวหันขวับ เห็นฐานัทยืนตาเยิ้มอยู่ ดารินทร์ถามว่าหายไปไหนมา พวกเราเป็นห่วงแทบแย่
“ตื่นมาไม่เห็นใคร คิดว่ากลับกันหมดแล้ว พี่เลยเดินออกมาเรียกแท็กซี่...มาววม่ายยยขับ...”
สามสาวมองหน้ากันโล่งอก ตุลเห็นในมือเขาหิ้วอะไรอยู่ ถามว่าหิ้วอะไรมาเยอะแยะ เขาบอกว่าเบียร์จะได้หลับๆ ขอบใจสามสาวที่แวะมาดู ตนไม่ตายง่ายๆหรอก ให้กลับไปนอนกันเสียดึกแล้ว พลางล้วงคีย์การ์ดเดินโงนเงนไปที่ประตูกระจก
“ตาม...ไม่ตาม?” อโนมาถามเพื่อนๆ ตุลมองแล้วบอกเพื่อนๆว่ากลับมาครบ 32 แบบนี้ ไม่ต้องตามแล้วล่ะ อโนมากับดารินทร์มองหน้าถามกันด้วยสายตาว่า...เอางั้นเหรอ?
เห็นอาการสะเงาะสะแงะของฐานัทแล้ว สามสาวตัดสินใจตามเขาเข้าไป ฐานัทหันบอกให้กลับไปเถอะ ตุลบอกว่าให้เราไปส่งถึงห้องก็แล้วกัน แล้วช่วยกันหิ้วปีก หิ้วเบียร์เดินไป
พาฐานัทเข้าไปในห้องแล้ว ตุลมองเบียร์ที่หิ้วมาถามเพื่อนทั้งสองว่าทำยังไงจะให้เขาหยุดดื่ม เพราะพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานอีก มองไปอีกทีฐานัทฟุบที่โซฟาคาแก้วเบียร์ ตุลปลุกให้เข้าไปนอนข้างในแต่เขาหลับเป็นตายไปแล้ว
ดารินทร์เห็นฐานัทหลับไปแล้วก็ชวนเพื่อนๆกลับ ตุลติงว่าจะดีหรือ เกิดตื่นมาเดินไปตกระเบียงหรือคลุ้มคลั่งฆ่าตัวตายขึ้นมา พวกเราไม่บาปแย่หรือ อโนมาเสนอว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว นอนเฝ้าผู้ชายสักคืนคงไม่เป็นไรมั้ง ตุลสบโอกาสจัดแจงจัดการทันที...
“งั้นแกนอนตรงนี้เลยดา เผื่อพี่นัทลุกไประเบียงแกจะได้คว้าไว้ ส่วนอโน แกไปนอนขวางประตู ห้ามปล่อยพี่นัทเดินออกไปโดนรถชนที่ไหนเด็ดขาด ฉันจะเสียสละนอนตรงพื้นข้างโซฟานี่เอง พี่นัทลุกไปไหนยังไงก็ต้องเหยียบหรือเตะฉันก่อน...โอเคนะ...แยกย้าย”
ooooooo
ตุลตั้งนาฬิกาปลุกไว้ 04.30 น. พอนาฬิกาปลุก ตุลเด้งขึ้นกดปิดและเปิดไฟ อโนมากับดารินทร์เมาขี้ตาขึ้นมาถามว่าเช้าแล้วหรือ ยังมืดอยู่เลย อโนมาบ่นว่าจะตื่นมาทำไมตีสี่ครึ่ง
“ฉันต้องบวกเวลากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อที่บ้านด้วยเว้ย ไม่ได้มีตู้เสื้อผ้าไว้ท้ายรถแบบแกนี่หว่าจะนอนต่อก็นอน อย่าลืมปลุกพี่นัทไปทำงานด้วยล่ะ” ตุลลุกไปหยิบกระเป๋าสะพายไป
อโนมากับดารินทร์ลุกขึ้นเอามือจับเอว บ่นนอนไม่ไหวแล้วปวดหลังไปหมด ดารินทร์ถามว่าจะออกไปพร้อมตุลหรือ อโนมาบอกว่าเปล่า จะไปนอนที่เตียงพี่นัท ดารินทร์เห็นด้วย สองสาวเดินไปห้องนอนฐานัทเปิดประตูเข้าไปไม่สนใจใครเลย
ตุลไปถึงหน้าออฟฟิศบลู แพลนเนตเพิ่งตีห้าครึ่ง เดินสะดุดโตมรที่นอนเฝ้าหน้าห้องเกือบหัวทิ่ม
โตมรงัวเงียตื่นขึ้นมาถามว่างานเสร็จแล้วหรือชวนกลับบ้านกันเถอะ พอรู้ว่าตีห้าครึ่งแล้วก็ต่อว่าตุลที่ปล่อยให้ตนนอนคนเดียวทั้งที่รู้ว่าตนกลัวผี
“แกรีบไปอาบน้ำแล้วรีบมาเลย ถ้าเข้างานสาย เจอคุณแมตต์แกจะขนหัวลุกยิ่งกว่าเจอผีอีกนะ”ว่าแล้วเปิดประตูเข้าไป ทิ้งให้โตมรยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น
ooooooo
ตุลเข้าไปในห้องทำงานก็ถอนใจโล่งอกที่เพิ่ง 05.35 น.เท่านั้น แต่พอไปเปิดไฟก็ชะงักเหมือนถูกผีหลอกเมื่อเห็นแมตต์นั่งจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้ออยู่ ตุลตกใจกลัวจนท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“เธอกล้าดียังไงถึงขัดคำสั่งฉัน!!! กล้าทิ้งงาน ทั้งๆ ที่ฉันยังไปไม่พ้นออฟฟิศด้วยซ้ำ!!”
ตุลปากคอสั่นถามว่าเห็นตนออกไปด้วยหรือ? เมื่อคืนเขายังอยู่ออฟฟิศหรือ?
“เปล่า ฉันอยู่หน้าคอนโดที่เธอควงผู้หญิงสองคนขึ้นห้องต่างหาก จะต้องให้ลงรายละเอียดไหมว่าออกไปกับคนไหน ไปรับใครที่ร้านเหล้า ควงทีละสอง ฉลองอะไรไม่ทราบ!!!”
ตุลโมโหถามว่าเขาสะกดรอยตามตนหรือ แมตต์บอกว่าตนแค่ไม่ไล่ใครออกโดยไม่มีหลักฐาน
“คุณไม่มีสิทธิ์ไล่ฉันออก”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อเธอบกพร่องในหน้าที่ เธอทิ้งงานทั้งๆที่ยังทำไม่เสร็จ เพราะฉะนั้นจะเซ็นใบลาออกเองหรือจะให้ฉันเอารูปเมื่อคืนติดบอร์ดโชว์หน้าออฟฟิศก่อนดีล่ะ”
ตุลขู่ว่าจะฟ้องเขาข้อหาหมิ่นประมาททำให้ตนเสียชื่อเสียงทั้งที่ตนไม่ผิด แมตต์ถามว่าตนหมิ่นประมาทเธอเรื่องอะไร
“เรื่องที่คุณกล่าวหาว่าฉันทำงานไม่เสร็จน่ะสิ ฉันส่งงานให้คุณเมื่อคืน คุณไม่เช็กแต่กลับมาไล่ตามฉันจนถึงตอนนี้...เปิดคอมพ์ทำไม เปิดทิ้งไว้เก๋ๆงั้นเหรอ คุณเข้ามาทำงานแต่เช้า แต่คุณไม่เช็กงานลูกน้อง คุณเป็นเจ้านายประสาอะไร!!!” ตุลได้ทีขี่แพะไล่ฉอดๆ
แมตต์นั่งปึง! ขยับเม้าส์คลิกเปิดเมลในคอมพ์ ที่หน้าจอเห็นกล่องข้อความในอีเมลของออฟฟิศมีเมลเข้าจากตุลญาณาตอนดึกเมื่อคืน หัวข้อ “ส่งงาน MOU ค่ะ” แมตต์คลิกไปไล่อ่าน
ตุลถามอย่างเป็นต่อว่าเป็นไง งานประณีตบรรจงครบถ้วนไหม ประชดว่าไม่ต้องขึ้นเงินเดือนให้หรอก ขอแค่เลิกหาเรื่องตนก็พอ แมตต์พูดไม่ออกพาลหาเรื่องว่าเธอยังไม่ได้แปลเอกสารพวกนี้เป็นภาษาอังกฤษหวังว่าจะไม่ลืม
“ไม่ลืมค่ะ แต่คุณให้เดดไลน์ฉันวันพฤหัสฯ นี่มันวันพุธ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง ฉันทำเสร็จแน่”
แมตต์เถียงไม่ออกเดินหน้าตึงไปนั่งที่โต๊ะทำงาน แอบหรี่ตามองตุลอย่างขัดใจที่ไล่ผู้หญิงคนนี้ไม่จนมุมสักที...ฮึ่ย!
ooooooo
อโนมากับดารินทร์พาฐานัทที่ยังแฮงก์อยู่ขึ้นรถไป เขานั่งเบาะหลัง จู่ๆก็โผล่หน้ามาระหว่างสองสาวถามว่าจะพาตนไปไหนทำไมทางไม่คุ้น
อโนมาบอกว่าไม่คุ้นได้ไงก็พี่นัทขับรถไปทำงานทุกวัน ดารินทร์เปรยว่าท่าทางจะไม่ไหวเพราะพี่นัทจะต้องพรีเซนต์งานตอน 11 โมงด้วย ทำไงดี? อโนมาเสนอให้แวะซื้อกาแฟให้ดื่มก่อนเผื่อจะตาสว่าง
“ดีๆแวะปั๊มหน้านี่เลย” ดารินทร์ชี้ไปที่ปั๊ม อโนมาเลี้ยวรถเข้าไป ลงจากรถแล้วฐานัทขอไปเข้าห้องน้ำ
ดารินทร์ไปซื้อกาแฟ ส่วนอโนมามองคนขายลอตเตอรี่ที่ขี่จักรยานเข้ามาจอด หยิบกระเป๋าสตางค์ตรงไปที่คนขายลอตเตอรี่
เวลาเดียวกัน โรสขับรถมาพลางคุยโทรศัพท์กับแมตต์ถามว่าทำไมวันนี้เขามาทำงานเช้าจัง วันนี้ตนมีถ่ายแบบให้ลูกค้าแถวแม่ริม ตนจะแวะดื่มกาแฟที่บลูแพลนเนตก่อนนัดเดี๋ยวเจอกัน แต่เหลือบเห็นน้ำมันจะหมด เห็นปั๊มอยู่ข้างหน้าก็โล่งใจ เตรียมเลี้ยวเข้าไปเติมน้ำมัน
ดารินทร์ซื้อกาแฟกลับมาเห็นอโนมากำลังเลือกลอตเตอรี่เอาจริงเอาจังก็แซวว่าเพิ่งรู้ว่าบ้าหวยด้วย
อโนมาบอกว่าพ่อเลี้ยงวันชัยฝากซื้อ ขืนไม่ซื้อให้เดี๋ยวได้ตัดพ่อตัดลูกกันอีก
ขณะนั้นเอง มือถือดารินทร์มีสายเข้า จึงส่งกาแฟให้อโนมาถือแล้วควานหามือถือรับสาย เป็นสายจากพี่จุ๋มโทร.มาเร่งให้รีบเข้า วันนี้มีประชุมทุกฝ่ายก่อน 8 โมง ดูนาฬิกา 07.30 น. แล้วเร่งรีบไปด่วนจี๋เลย
สองสาวรีบขึ้นรถขับออกไปเลย ครู่หนึ่งฐานัทเดินมาไม่เห็นรถแล้ว เลยเดินหาไปรอบปั๊ม
โรสเลี้ยวรถไปเติมน้ำมัน ฐานัทเดินสะเงาะสะแงะมาเสียหลักล้มหน้าคว่ำบนกระโปรงรถ
ผู้คนเอะอะกันว่ารถชนคน โรสตกใจตะโกนว่าตนไม่ได้ชน แต่สายตาคนแถวนั้นเห็นฐานัทหน้าคว่ำ ที่กระโปรงรถก็ฟันธงว่าเธอชน!
เด็กปั๊มเข้าไปดู เห็นฐานัทแน่นิ่งเสนอให้รีบส่งโรงพยาบาลดีกว่า โรสปฏิเสธว่าตนไม่ได้ชน วิ่งเข้าไปดู พอเห็นหน้าฐานัทก็ผงะ
“ห๊ะ!! นายอีกแล้ว เดินภาษาอะไร ทำไมต้องมาล้มหน้ารถฉัน” จับคอเสื้อเขย่าอย่างแรง ให้เขาบอกทุกคนว่าล้มใส่รถตนเอง ฐานัทที่ยังเมาค้างอยู่ ถูกจับเขย่าก็อ้วกใส่โรสเต็มๆ
“กรี๊ดดดด!!!” โรสช็อก ขยะแขยงแทบกลั้นใจตาย
อโนมากับดารินทร์ขึ้นรถรีบไปออฟฟิศพลางดื่มกาแฟ กาแฟเกินมาถ้วยหนึ่งจึงนึกได้ว่าลืมฐานัทไว้ที่ปั๊มน้ำมัน!
เมื่อโรสพาฐานัทไปโรงพยาบาล ทั้งสองเปื้อนอ้วกกลิ่นโฉ่ โรสที่แต่งตัวเตรียมไปถ่ายแบบชุดหรูถูกฐานัทอ้วกใส่ก็แทบคลั่ง ทางโรงพยาบาลจึงเอาชุดคนไข้มาให้เปลี่ยน ทั้งสองเปลี่ยนเป็นใส่ชุดคนไข้แต่ใส่รองเท้าหรูและโรสก็หน้าผมเป๊ะ จึงดูเป็นหัวมังกุท้ายมังกรน่าขำทั้งคู่
โรสจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แล้วก็เดินเชิดไปขึ้นรถ ทิ้งให้ฐานัทเดินเป๋หาทางกลับเอง เขาเดินมาที่ถนนใหญ่โบกรถแดงแต่ไม่มีคันไหนจอดรับ โรสมองทางกระจกหลังเห็นก็เวทนาจึงถอยหลังมารับ
“สภาพเหมือนคนบ้าหนีออกจากโรงพยาบาลแบบนี้ใครจะรับ รีบขึ้นมาไวๆจะไปส่ง แต่จะไม่ไปส่งในเมืองเพราะฉันมีงาน” ฐานัทจึงขอยืมโทรศัพท์จะโทร.บอกเพื่อนให้มารับ ขณะนึกเบอร์กดโทรศัพท์นั่นเอง เขามองไปนอกรถเห็นแนนเปิดประตูรถที่จอดอยู่หน้าโชว์รูมรถหรูลงมา
“แนน!!!” ฐานัทตะลึงหันบอกโรสให้จอด โรสตกใจเบรกทันที ฐานัทเปิดประตูรถก้าวพรวดออกไป โรสมองงงๆ สักครู่นึกได้ว่าเขาถือโทรศัพท์ของตนไปด้วยก็ตะโกน
“เฮ้ย! โทรศัพท์ฉัน!!” โรสตามไปทวงโทรศัพท์คืน ไปถึงได้ยินฐานัทกำลังตัดพ้อง้อแนนอยู่ เว้าวอนขอให้นึกถึงสองปีที่เรารักกัน แนนพูดใส่หน้าว่า
“แนนไม่เคยรักพี่นัท!!”
นภออกมาถามฐานัทว่าได้ยินชัดหรือยัง บอกแนนว่าจะกลับไปหาเขา ตนก็ไม่ว่า ตนไม่มีปัญหา แต่ถ้าอยากได้รถใหม่ก็ตามมา แนนบอกว่าตนออกจากงานมาอยู่กับเสี่ยก็ชัดอยู่แล้วว่าตนไม่เคยมีตัวเลือกอื่นนอกจากเสี่ยคนเดียว แล้วเข้าไปออดอ้อนควงกันเข้าไปในโชว์รูมรถหรู โดยไม่แม้แต่จะมองฐานัทที่ยืนอึ้งอยู่
โรสสงสารฐานัทจับใจ เมื่อชายหนุ่มหันมา เธอรีบออกตัวว่า
“ฉันไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องของนายนะ แค่ตามมาเอามือถือคืน”
ฐานัทเอามือถือใส่มือคืนให้โรสแล้วเดินทื่อจากไปเหมือนคนไร้วิญญาณ โรสมองตามอย่างเป็นห่วงแล้วลงจากรถไปยืนกางมือขวางไว้ถามว่าจะไปไหน ฐานัทตอบเลื่อนลอยว่า “ไปเรื่อยๆ”
โรสกลัวเขาโดนรถชนถามว่าออฟฟิศอยู่ไหนจะไปส่ง เห็นฐานัทยังทื่ออยู่ก็สั่งด้วยสายตาพิฆาตว่า
“ขึ้นรถ!! เดี๋ยวนี้!!!”
ooooooo
ที่ทางเดินด้านหน้าบลู แพลนเนต...มะปรางคลั่งไคล้ใหลหลงตุล จะลุยเข้าไปหาถูกโตมรห้ามก็เอะอะเสียงดังจนมนตรีต้องออกมาบอกว่าตุลติดงานออกมาไม่ได้ ไว้เลิกงานแล้วค่อยมาหา
มะปรางไม่ฟังเสียงยังเอะอะโวยวายหาว่าโตมรกับมนตรีรวมหัวกันโกหกตน ดันทุรังจะเข้าไปให้ได้
ที่ห้องทำงานของแมตต์...เขากำลังหงุดหงิดตุลมากที่แปลเอกสารพิมพ์ภาษาอังกฤษผิดมากมายหลายที่ จิ้มๆให้ตุลดู สั่งให้แก้ไขให้ถูกต้อง
ขณะนั้นเองวอล์กกี้ทอล์กกี้ที่วางบนโต๊ะตุลดังขึ้นเป็นเสียงเรียกจากมนตรีบอกว่ามีผู้หญิงชื่อมะปรางมาหา ให้หลบคุณแมตต์ออกมาเคลียร์หน่อยได้ไหม ตุลหน้าเจื่อนเพราะแมตต์ฟังอยู่ด้วย พอมนตรีถามว่าทำไมเงียบไป ตุลบอกว่าตนอยู่ห้องคุณแมตต์ เขาได้ยินพร้อมๆกับตนหมดแล้ว บอกแล้ววางวอล์กกี้ทอล์กกี้ไว้ที่เดิม
“ฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมงไปจัดการแก้ปัญหาให้เรียบร้อย อย่าให้เรื่องชู้สาวของเธอมาทำให้ภาพลักษณ์องค์กรเสียหายเด็ดขาด ไม่งั้นจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ!!”
ตุลถอนใจหนักหน่วงที่พักนี้ปัญหาถาโถมเข้ามาไม่เว้นแต่ละวันจนอยากจะบ้าตาย!
มะปรางยังดิ้นจะเข้าไปหาตุลให้ได้ พอตุลหลบออกมาพบได้ก็พุ่งเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงจนโตมรแอบด่าอย่างหมั่นไส้ “ออเซาะ ฉอเลาะระดับนี้ แรดจริงๆยังต้องหลีกทางให้เลย”
ฝ่ายแมตต์ที่ยืนดูอยู่ถึงกับส่ายหน้าขัดหูขัดตามาก
มะปรางกอดรัดฟัดเหวี่ยงตุลพร่ำเพ้อว่าตุลยังหวานเหมือนเดิม ตุลบอกว่าหวานกว่าเดิมอีก มะปรางเพ้อว่าอย่างนี้ไม่เรียกหวาน เขาเรียกเท่ เท่มาก หล่อมาก แมนมาก
“ไม่อ่ะ ตอนนี้พี่อยากหวาน ไม่อยากเท่ ไม่อยากหล่อ ไม่อยากแมน ไม่อยากเป็นผู้ชายแล้ว พี่อยากเป็นผู้หญิงมากกว่า”
มะปรางหัวเราะระริกหาว่าตุลอำตนเล่น แต่ตุลหน้าเครียดบอกว่าตนไม่ได้พูดเล่น ตนชอบผู้หญิงมาพักหนึ่งแล้ว ที่จริงตนอาจไม่ได้ชอบผู้หญิงตั้งแต่ต้นก็ได้แต่ไม่รู้ตัว...จนกระทั่ง...
“มีผู้ชายคนหนึ่งที่พี่แอบรักเขามานาน พอมาเจออีกครั้งพี่เลยรู้ตัวว่าความรู้สึกแอบรักมันยังอยู่ มันไม่ได้หายไปไหน แล้วมันก็มากขึ้นกว่าเดิม...พี่พูดได้เต็มปากว่า...พี่-ชอบ-ผู้ชาย”
มะปรางสติแตกร้องกรี๊ดวิ่งเตลิดไป ปากก็ตะโกน “เป็นไปไม่ได้...มะปรางไม่เชื่อ...มะปรางไม่เชื่อ!!!”
ooooooo
ที่ออฟฟิศ Plan 66 Architact ของฐานัท จุ๋มหัวหน้าแผนกสถาปนิกร้อนใจมากที่ลูกค้าวอล์กอินที่เข้ามาใหม่นัดมาฟังการพรีเซนต์งานแต่ฐานัทหายตัวไป อโนมาเสนอให้หาคนช่วยพรีเซนต์แทน
“ไม่ได้จับงานตั้งแต่แรกมันยากนะ ใครจะอาสาพรีเซนต์ให้ล่ะ ถ้าไม่มีใครอาสาก็ต้องเลื่อนลูกค้า”
อ่านละคร รักกันพัลวัน ตอนที่ 5 วันที่ 31 ต.ค.60
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน บทประพันธ์โดย เชอริณละครเรื่อง รักกันพัลวัน บทโทรทัศน์โดย ปารดา
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน กำกับการแสดงโดย ป้าแจ๋ว ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอ็นเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน วัน-เวลาออกอากาศ: ทุกวันศุกร์ - อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง รักกันพัลวัน ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ