อ่านละคร รักกันพัลวัน ตอนที่ 4 วันที่ 25 ต.ค.60
ฐานัทบอกว่าเมื่อเช้าเธอลืมคีย์การ์ด ตนเลยตามมาให้ แต่แนนกลับหาว่าเขาจงใจตามมาดูตนมากกว่าแล้วต่อว่าว่า ตนต้องการความเชื่อใจจากเขา แต่เขาทำให้ตนเห็นว่าเขาทำให้ตนไม่ได้จริงๆแนนพลิกสถานการณ์จนกลายเป็นว่าฐานัทเป็นคนผิด แล้วตะบึงตะบอนเดินหนีไป ฐานัทรีบง้อตามเคย
“แนน...เดี๋ยวก่อน พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะหนักแน่นให้มากกว่านี้ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก กลับบ้านกันนะ อย่าโกรธพี่เลยนะ...นะ...”
แนนแอบยิ้มสมใจที่ตนพลิกสถานการณ์ได้สำเร็จ จนฐานัทกลายเป็นฝ่ายผิดยอมสยบลงได้
เมื่อมาขึ้นรถ ปรากฏว่ารถออกไม่ได้เพราะมีรถมาขวางอยู่ ฐานัทให้แนนขึ้นไปนั่งในรถ ตัวเองลงมาแก้ปัญหา ขอให้รถคันนั้นขยับหน่อยรถตนออกไม่ได้
โรสนั่งในรถหันมา แล้วต่างก็ชะงักเมื่อจำกันได้ ความอคติที่มีต่อกันทั้งจากเรื่องผ้าพันคอและกระเป๋าที่ลอยมาตกที่ตัก ทำให้โรสโพล่งไปอย่างไม่พอใจว่าเขาตามตนมาหรือ
ฐานัทขอให้ขยับรถให้หน่อย โรสตอบเสียงมะนาวไม่มีน้ำว่า “อยากกลับก็เข็นเอาสิ”
“เพื่อนคุณไม่ปลดเกียร์ ว่างเข็นไม่ไป คุณช่วยโทร.ตามเพื่อนหน่อยได้ไหม”
โรสไม่โทร.บอกว่าเดี๋ยวพิมมี่ก็มาแล้ว ก็พอดีพิมมี่มาถึง เธอขอโทษที่ลืมปลดเกียร์ว่าง ชวนโรสไปกันเลย
แนนนั่งรอในรถนาน ลดกระจกหน้าต่างชะโงกมาเร่งว่าตนหิวแล้ว โรสเห็นแนนจำได้ เปรยเหยียดๆ
“สับรางเก่งจริงๆ” ฐานัทได้ยินแว่วๆ ถามว่าบ่นอะไร จะไปได้หรือยัง?? “พูดจาให้มันดีๆหน่อยได้ไหม เพราะแบบนี้น่ะสิแฟนถึงได้...” โรสยิ้มเย้ย
พิมมี่เร่งโรสรีบไปกันเถอะ ฐานัทมองมึนๆ นึกในใจ ผู้หญิงอะไรวะ...เจอทีไรทำหงุดหงิดใจได้ทุกที!
ooooooo
แมตต์ขับรถมาจอดที่ลานจอดรถส่วนตัวหลังร้านไวน์เก๋ๆแต่ดูวังเวงน่ากลัว จอดรถแล้วดับเครื่อง ตุลมองไปรอบๆที่มืดสลัว กลืนน้ำลายเอื๊อกกกก...พยายามทำเสียงปกติถาม
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” แมตต์เงียบ ตุลยิ่งกลัว “คุณจะฆ่าหั่นศพฉันยัดกระสอบถ่วงน้ำปิงเหรอ!”
แมตต์ไม่ตอบ เปิดประตูรถลงไป ปิดประตูปัง! แล้วเดินอ้อมมาทางฝั่งที่เธอนั่ง ตุลตาเหลือกมือสั่นรีบกดล็อกประตูแต่กดผิดกดถูก แมตต์กระชากระตูเปิด ลากเธอออกจากรถ ตะคอก
“ฉันบอกเธอกี่ครั้งกี่หน สั่งเธอกี่ครั้งกี่หน อย่ามายุ่งกับน้องสาวฉัน!!!”
“ฉะ...ฉัน...ไม่ได้ยุ่ง คุณเข้าใจผิด ฉันกับพิมมี่ไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่าเพื่อน”
“โกหก!! หมดเวลาแก้ตัว ฉันไม่ให้โอกาสเธออีกต่อไปแล้ว!”
“คะ...คุณ...จะทำอะไรฉัน” ตุลเหงื่อแตกพลั่ก
“เธอตายยยยย!!!!” แมตต์บีบคอเธอทันที
ตุลดิ้นตาเหลือกร้องเสียงขาดๆหายๆ “ปล่อย... ปล่อย...ช่วยด้วย...ปล่อย!!”
ตุลหลับตาปี๋ ไอโขลกๆ ดิ้นขลุกขลักๆ แต่พอลืมตาขึ้น กลายเป็นว่าเห็นแมตต์ยืนหน้านิ่งอยู่นอกรถ เธอนิ่งไปอึดใจ เอะใจว่าแล้วใครบีบคอตน! ก้มมองที่คอตัวเอง เห็นมือตัวเองกำลังบีบคอตัวเองเอาจริงเอาจัง เอามือออกทำหน้าแหยๆ
“อย่ามาทำกลบเกลื่อนนะ มานี่!” แมตต์ก้มลงปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอออก ลากออกจากรถไม่อินังขังขอบ ปิดประตูปัง!
“คุณ...คุณจะพาฉันไปฆ่าใช่ไหม” ตุลกลัวฉี่แทบราด
“มั้ง!” แมตต์ยิ้มเหี้ยม!!!
ooooooo
แมตต์ลากตุลเข้าไปที่มุมวีไอพี ในร้านไวน์หรูของเพื่อนเขา ซึ่งมีนักท่องเที่ยวประปราย
แมตต์นั่งกอดอกมองตุลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนิ่ง บนโต๊ะมีขวดเครื่องดื่มกับแก้ววางเต็มโต๊ะ แมตต์นั่งจ้องหน้าตุลอยู่นาน เธอทนไม่ไหวถามเสียงยานคางท้าทายทั้งที่เมาเละ
“อาววว...ว่าไงห๊ะ...นั่งจ้องหน้าเป็นชั่วโมงแล้ว จอาวไงก็ว่ามา...”
“เปิดอกคุยอย่างลูกผู้ชาย เธอเป็นแฟนน้องสาวฉันรึเปล่า” ตุลตอบกวนๆว่า มั้ง... “อย่ามากวนโมโหนะ!!! ตกลงเป็นแฟนน้องฉันรึเปล่า!!”
“ช่ายยยย...ซะเมื่อไหร่ล่ะ...ฮ่าๆๆ” ตุลหัวเราะขำกลิ้งที่ยั่วแมตต์ควันออกหูได้
“เอาไงกันแน่...ตกลงเป็นหรือไม่เป็น”
“ถ้าฉันบอกว่าม่ายเป็น แต่คุณคิดว่าเป็น ฉันก็เป็นอยู่ดี ถ้าฉันบอกว่าฉันเป็น ทั้งๆที่จริงแล้วฉันไม่ได้เป็น
คุณก็ต้องคิดว่าเป็น” ตุลพูดสะเงาะสะแงะ แต่กวนได้ใจจนแมตต์โมโห ตบโต๊ะปัง ตะคอก
“พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยได้ไหม ฉันขอถามเป็นครั้งสุดท้าย เป็น-หรือ-ไม่เป็น!!!”
“โอเคๆ เอาตรงๆเลยนะ...ม่ายเป็น แต่ต่อไป...ม่าย-รับ-รอง...”
แมตต์ตาแทบลุกเป็นไฟ ถามว่า “หมายความว่า เธอชอบน้องฉันใช่ไหม?”
“ชอบบบบดิ...คนอย่างไอ้ตุล ชอบใครก็ยืดอกรับแมนๆอยู่แล้ว ไม่ชอบ จะไปไหนมาไหนด้วยรึ”
“ตุลญาณา!!!” แมตต์ลุกพรวดโกรธจัด ตุลลุกประจันหน้าทันที ถามว่าใครเมากันแน่วะ แมตต์รู้ตัวทำเสียงเข้มกลบเกลื่อนว่า “ฉันขอสั่งเลย ต่อไปนี้ห้ามยุ่งกับพิมมี่เด็ดขาด ถ้าฉันจับได้อีกครั้งล่ะก็...ฉันไล่ออก!! ได้ยินไหม!!!”
ตุลไม่สะทกสะท้าน ยื่นหน้าเข้าไป เอามือตบแก้มแมตต์อย่างลามปาม
“โอเคๆ ได้เลยแมตต์ ใจเย็นๆ โมโหบ่อยๆเดี๋ยวสิวขึ้นนะ แค่นี้ใช่ไหม...ขอบใจนะที่เลี้ยงเหล้า ไปล่ะพรุ่งนี้เจอกันนะ VP 3”
ตุลส่งจูบ ตบไหล่แมตต์ป้าบๆ แล้วเดินหัวทิ่มหัวตำออกไป แมตต์ฉุนแต่พอเห็นสภาพเมาปลิ้นของตุลก็ถอนใจเฮือก นึก...งานเข้าอีกแล้วกรู...
ooooooo
ที่ร้านลาบข้างถนนตรงข้ามกับร้านไวน์หรูที่แมตต์กับตุลนั่งดื่มอยู่...มนตรีกับโตมรนั่งปรับทุกข์ปัญหาครอบครัวและความรักกัน กินลาบกินเหล้ากันจนเมาแอ๋
โตมรมองไปฝั่งตรงข้ามเห็นตุลเดินออกมานอกร้านมีแมตต์เดินตามมาติดๆ ทั้งสองมองหน้ากันสงสัยว่า
เกิดอะไรขึ้น
ตุลเดินออกมาเพื่อหาทางกลับบ้าน ทันใดก็ได้ยินเสียงแมตต์ตะโกนเรียก
“ตุลญาณา!!!”
ตุลทำหน้าอยากตาย นึกในใจว่าตามมาทำไม นี่เราต้องแกล้งทำเมาอีกเหรอเนี่ย! แกล้งเดินเซไปเซมาตามทางเท้าแล้วแถไปที่ถนนเพื่อโบกรถ
แมตต์ถลาไปคว้าแขนไว้ บอกให้เดินดีๆ อย่าลงไปที่ถนน อยากโดนรถชนตายอีกรึไง
“จะเรียกรถ ให้ยืนเรียกตรงนี้มันจะจอดไหมไปๆๆ ไม่ต้องยุ่ง เดี๋ยวฉันโทร.เรียกเพื่อนมารับ” ตุลแกล้งผลักแมตต์แรงๆ จนเขาเซไปข้างหลัง
มนตรีกับโตมรจับตาดูอยู่ตกใจลุกพรวดพร้อมกัน มนตรีบอกว่าตุลผลักคุณแมตต์ โตมรตาเหลือกถามว่าทะเลาะอะไรกันวะเนี่ย
แมตต์รีบเดินไปดักหน้าตุลเอามือดันไหล่ไว้ไม่ให้เดิน สั่งให้ไปขึ้นรถตนจะไปส่ง ตุลบอกจะกลับเอง
“ฉันไม่มีเวลาไร้สาระกับเธอนะ ฉันต้องกลับไปนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้า เธอก็เหมือนกัน” พลางจับแขนตุลจะลากไป ตุลสะบัด แมตต์จับไหล่ก็ถูกสะบัดหลุดอีก แมตต์เลยล็อกตัวไว้แน่น ตุลดิ้นเลยเหมือนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน
ตุลผลักแมตต์อย่างแรงแต่ตัวเองเซเสียหลักหงายไปที่ถนน เหลือบเห็นมอเตอร์ไซค์เด็กแว้นพุ่งมาอย่างเร็ว ตุลตาเหลือกร้องลั่น แมตต์พุ่งเข้าคว้าตุลหลบได้หวุดหวิด ตุลตกใจใจเต้นตึ้กตั้ก
แมตต์ดุตุลว่าเมาขนาดนี้จะเรียกรถได้ยังไง เดี๋ยวรถได้ชนตายหรอก แล้วตัดสินใจจับแขนตุลพาดไหล่
ตัวเอง เอาตุลขี่หลังไป ตุลตกใจไม่ทันตั้งตัวร้องลั่น
“เฮ้ยยย...ทำไรวะ ปล่อย!”
แต่ไม่ว่าจะร้องจะดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุดเพราะแมตต์จับแขนที่พาดไหล่ตนยึดไว้แน่น
มนตรีกับโตมรช็อก มนตรีร้องว่าตุลล็อกคอคุณแมตต์ โตมรตาเหลือกบอกว่าแบบนี้โดนไล่ออกแน่
ทั้งสองลุกจากโต๊ะวิ่งข้ามถนนไปทันที
ooooooo
ตุลยิ่งดิ้นแมตต์ก็ยิ่งล็อกเธอไว้แน่น ตุลทุบหลังเขาอั้กๆ หวังให้ปล่อย เมื่อแมตต์ไม่ปล่อยก็รัดคอไว้แน่นจนเขาหายใจไม่ออก
“ตายๆๆๆ ไอ้ตุลมันบ้าคลั่งใหญ่แล้ว” มนตรีวิ่งเข้าไปตะโกนให้หยุดเดี๋ยวนี้ แล้วทั้งมนตรีกับโตมรก็ช่วยกันดึงตุลจากหลังแมตต์ ตุลหงายหลังมาทับทั้งสองล้มกันระเนระนาด แมตต์รีบฮุบอากาศหายใจหน้าแดงก่ำ
ตุลถามว่าสองคนมายุ่งอะไรด้วย ทั้งสองหาว่าตุลทำร้ายแมตต์ มนตรีชเลียร์ว่าตนเห็น ตนเป็นพยานให้คุณแมตต์ได้ ซ้ำขอโทษแมตต์แทนตุลด้วย ตุลเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนอย่าถือสาเลย ฝ่ายโตมรก็ขอร้องอย่าไล่ตุลออกเลย
ตุลเห็นมนตรีกับโตมรออกตัวแรงก็ตะโกนว่าเข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว ขี้เกียจอธิบายแล้วจะไป โตมรกับมนตรีจะไปส่ง แมตต์ถามว่าจะไปกันยังไง?
โตมรบอกว่าตนเอามอเตอร์ไซค์มา มนตรีเสริมว่าเดี๋ยวเราซ้อนสามไปกันสบายมาก
“จะซ้อนสามได้ไง” แมตต์ถาม แล้วสั่งให้มนตรีกับโตมรกลับไปพักให้หายมึน พรุ่งนี้เอาสติมาทำงาน แล้วมองตุล สั่ง “ตุลญาณา...เธอไปกับฉัน!!!”
ตุลฟังแล้วอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดไป เมื่อไหร่จะหนีพ้นผู้ชายคนนี้ได้เสียทีนะ!
ooooooo
ฝ่ายพิมมี่กลับไปถึงบ้านก็วนเวียนคิดถึงแต่ภาพที่ฌอนกับสตีฟสนิทสนมใกล้ชิดกันระหว่างสาธิตเครื่องออกกำลังกาย ยิ่งคิดก็ยิ่งวุ่นวายใจ ถามตัวเองว่า
“ถ้าไม่ได้เป็น ไม่มีอะไรกัน จะไปนอนค้างด้วยกันทำไม?”
“คงไปเล่น scrabble ไม่ก็ต่อ lego กันมั้ง” เสียงป้ากลางแทรกขึ้น
พิมมี่ตกใจถามว่าป้ากลางมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ป้ากลางบอกว่านานแล้วเรามัวแต่ใจลอยพลางยื่นนมอุ่นๆให้ พิมมี่ขอบคุณ ออกตัวว่าตนมัวคิดโน่นนี่นั่นเพลินไปหน่อย
“เอาจิตไปผูกกับอะไร ต้องรู้จักดึงกลับมาบ้างนะลูก ไม่อย่างนั้นมันจะถลำลึก ยิ่งลึกมากก็ยิ่งขุ่นมัวมาก เราไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องใครทุกเรื่อง จริงไหม ปล่อยวางลูก... ปล่อยวาง...” เห็นพิมมี่หัวเราะแหะๆอย่างยอมรับ
ป้ากลางพูดหน้านิ่งว่า “แต่...ถ้าพ่อฌอนไปนอนค้างกับอีตาสตีฟนั่นจริงๆก็หมายความว่าพ่อฌอนคงเอาดีทางนี้ งั้นลุงแบรดก็ไม่ได้อุ้มหลานทางฝั่งพ่อฌอนแล้วสิ...รึไงพิมมี่”
“ไม่ทราบจริงๆค่ะ” พิมมี่ส่ายหน้าแอบถอนใจคิดหนัก ป้ากลางเหล่หลานสาวอย่างสังเกต
คืนเดียวกัน...ที่ห้องนอนคอนโดสตีฟ...เขายื่นรูปเด็กชายลูกครึ่งน่ารักวัยสองเดือนกว่าที่ถ่ายไว้ในโทรศัพท์มือถือให้ฌอนดู ฌอนดูแล้วน้ำตารื้นเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
“โตขึ้นเยอะเลย อีกไม่กี่วันจะครบ 3 เดือนแล้ว กลับอเมริกาเที่ยวนี้ฉันต้องไปเป็นพ่อทูนหัวให้ลีโอด้วย” ฌอนอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนเอ่ยขอบใจสตีฟ แล้วถามว่านาตาลีสบายดีไหม สตีฟบอกว่าตอนนี้ได้พักงานก็อยู่บ้านดูลูก
ฌอนถามว่ามีความสุขดีใช่ไหม สตีฟพยักหน้าบอกว่าปีเตอร์รักนาตาลีมากและก็รักลีโอมากด้วย ฌอนนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหันไปหยิบกล่องเครื่องประดับเล็กๆ ขึ้นมาเปิดออก ข้างในเป็นสร้อยคอทองคำขาวมีจี้รูปไม้กางเขนจิ๋ว เขายื่นกล่องให้สตีฟเอ่ยอย่างกล้ำกลืนความเจ็บปวดว่า
“ฝากของขวัญให้ลีโอด้วยนะ แล้ว...ช่วยบอกนาตาลีด้วยว่า...ฉัน...คิดถึง”
“โอเค” สตีฟรับกล่องของขวัญอย่างเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนรัก
ooooooo
แมตต์ขับรถเข้าไปในซอยเป็นตึกแถวและทาวน์เฮาส์ ตุลเหล่มองเขาแล้วบอกให้จอดจะลงตรงนี้ แมตต์มองหาถามว่าบ้านเธอหลังไหน ตุลชี้มั่วๆ แล้วรีบเปิดประตูลงไปทำเป็นเซเมาๆ ไล่ให้เขารีบกลับไป
แมตต์บอกให้เธอเข้าบ้านไปก่อน เดี๋ยวจะมานอนไฟดูดตายแถวนี้ตนจะมีบาปติดตัวไปด้วย ตุลอ้างว่า
เขาต้องขับรถไปอีกไกล นี่ก็ดึกมากแล้ว
ขณะกำลังยืนเซ้าซี้กันนั่นเอง บุญลือพ่อขี้เมาของตุลก็ร้องทักตุลว่ามาแล้วหรือ กำลังจะไปหาที่คอนโดพอดี ถามว่ามายืนทำอะไรอยู่แถวนี้
แมตต์เอะใจว่าตกลงบ้านเธออยู่ไหนกันแน่
บุญลือจัดแจงเล่าเป็นคุ้งเป็นแควว่า ตุลอยู่คอนโดซอยโน้น แล้วเร่งตุลให้รีบกลับบ้านกัน
อ่านละคร รักกันพัลวัน ตอนที่ 4 วันที่ 25 ต.ค.60
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน บทประพันธ์โดย เชอริณละครเรื่อง รักกันพัลวัน บทโทรทัศน์โดย ปารดา
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน กำกับการแสดงโดย ป้าแจ๋ว ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน ผลิตโดย บริษัท ฟีล กู๊ด เอ็นเทอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครเรื่อง รักกันพัลวัน วัน-เวลาออกอากาศ: ทุกวันศุกร์ - อาทิตย์ เวลา 20.15 น.
ติดตามชมละครเรื่อง รักกันพัลวัน ได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ