อ่านละคร เพชร ตอนที่ 8 วันที่ 2 มี.ค.62
ปริมที่แอบฟังอยู่พอรู้ว่าพ่อทำอะไรก็เสียใจร้องไห้ ตัดพ้อว่าพ่อทำงานชั่วร้ายพวกนั้นจริงๆ ถามว่าพ่อทำอย่างนั้นทำไม แล้วตนจะเอาหน้าไปไว้ไหนที่มีพ่อเป็นอาชญากร เป็นโจร เสี่ยทรงชัยสั่งให้ปริมเงียบ แต่ปริมยังกรีดร้องอย่างสติแตกทันใดนั้นมีเสียงคนวิ่งขึ้นมา เสี่ยทรงชัยตกใจเห็นตำรวจวิ่งกรูเข้ามาถามว่าเข้ามาได้ยังไง เข้ามาทำไม ชาญวิทย์บอกว่าตนมาตามหมายจับและคนที่เปิดประตูให้ตำรวจเข้ามาก็คือหนิง
เสี่ยทรงชัยถูกตำรวจจับไปในขณะที่ปริมยังนั่งร้องไห้ฟูมฟายซุกหน้าอยู่ด้วยความอาย
ชาญวิทย์โทร.บอกเพชรเรื่องเสี่ยทรงชัยถูกจับ เพชรถามถึงปริม พอฟังปลายสายก็หน้าสลด รินทร์แอบมองเพชรอย่างไม่สบายใจจนเพชรสงสัยถามว่าเป็นอะไร เดาว่าเธอคิดว่าตนเป็นห่วงปริมใช่ไหม รินทร์นิ่ง เพชรชี้แจงว่าตนแค่ห่วงใยเพื่อนคนนึงที่เรารู้จักเท่านั้น รินทร์ไม่ต้องกังวล ยืนยันว่าตนเป็นคนรักษาคำพูดและสัญญาของตัวเอง ย้ำอีกครั้งว่า
“พี่เคยพูดไว้ว่าในชีวิตจะมีผู้หญิงแค่สามคนเท่านั้นที่พี่จะรัก ดูแล และปกป้องด้วยชีวิต จนถึงตอนนี้พี่ก็จะมีแค่นั้นจริงๆ”
รินทร์มองหน้าเพชรเหมือนมีอะไรในใจ พอเพชรถามว่าตนพูดอะไรผิดหรือ รินทร์ตอบเขินๆว่า
“ก็...ก็ตอนนั้นพี่พูดแค่ดูแลและปกป้องด้วยชีวิตเท่านั้นนี่คะ ไม่มี...เรื่อง...”
“ก็ตอนนั้นพี่เป็นแค่ไอ้เพชร ผู้ชายจนๆจากสลัมคนนึงเท่านั้นเองนี่จ๊ะ พี่เลยไม่กล้าที่จะพูดหรือทำอะไรมากกว่าที่ผ่านมา แต่ตอนนี้...พี่คิดว่าพี่พร้อมแล้ว ที่จะ...”
“คุณเพชร...คุณเพชร...” เสียงปริมขัดขึ้น ทั้งเพชรและรินทร์ต่างหันมองแล้วต้องตกใจเมื่อปริมมาในสภาพหน้าตาเขียวช้ำ เนื้อตัวสกปรกมอมแมม เดินเท้าเปล่า วิ่งเข้ามากอดเพชรร้องไห้อย่างน่าเวทนา รินทร์มองอึ้ง
ย่าพุดพาปริมไปที่ห้องนอนแขกที่บ้านหลังใหม่ของเพชรในบริเวณอู่ ปลอบปริมว่าอยู่กับเราที่นี่ไม่มีอะไรต้องกลัว ทุกข์ภัยร้ายกาจอะไรก็เข้ามาทำอะไรคุณไม่ได้ ปริมกอดย่าพุดร้องไห้เหมือนเด็กเสียขวัญ
จิตราอยู่ในสภาพเหลือตัวคนเดียวทั้งเป็นห่วงณรงค์และเสียขวัญจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และยิ่งเมื่อออกไปนอกบ้านเจอสายตาชาวบ้านที่มองอย่างรังเกียจก็ทนไม่ได้ถามว่ามองอะไร อยากรู้อะไรก็ถาม อย่ามองอย่างกับตนไปฆ่าใครมา เพื่อนบ้านคนหนึ่งจึงเอาหนังสือพิมพ์ให้ดู พูดใส่หน้าว่า
“อ่านซะนะ แล้วจะได้รู้ว่าคุณฆ่าคนตายทางอ้อมไปกี่คนแล้ว”
จิตราดูหนังสือพิมพ์แล้วตกใจ เสียใจ กรีดร้องสติแตกจนเป็นลมล้มพับไป
แตนกับณรงค์หนีไปอยู่ที่บ้านเช่าของวุธ อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเดียวกับที่จิตราอ่านแล้วผลุนผลันจะออกไป แตนถามว่าจะไปไหน
“ฉันจะกลับไปเอาเรื่องพวกมัน มันจะมาเขียนให้ร้ายกันแบบนี้ไม่ได้”
“กลับไปให้พวกมันลากตัวเข้าคุกน่ะเหรอ” แตนถามเย้ย ถามว่า “บ้าหรือเปล่า ใครจะช่วยแกได้ ไอ้เสี่ยทรงชัยก็โดนจับไปแล้ว ไอ้เอก็กลับมาคุมแถวบ้านแกอีกแล้ว แกไม่เหลืออะไรแล้วนะณรงค์ แกไม่เหลืออะไรแล้ว เข้าใจไหม”
แตนตะโกนใส่หน้าณรงค์จนเขาสลดเมื่อเข้าใจสถานการณ์ที่แท้จริงของตัวเอง
วุธมองแตนกับณรงค์สลับไปมาด้วยสีหน้าหวาดกลัว
ooooooo
ชาญวิทย์เล่าสภาพของเสี่ยทรงชัยให้เพชรฟังที่สถานีตำรวจว่า ทางการได้อายัดทรัพย์สินของเสี่ยและปริมไว้หมดแล้ว เพราะจากประวัติปริมไม่เคยทำงานมีรายได้อะไรเลย ฉะนั้นทรัพย์สินน่าจะมาจากการค้ายาของเสี่ย ถามเพชรว่าแล้วตอนนี้ปริมเป็นยังไงบ้าง
“ก็ยังไม่ดีขึ้นเลยครับ ย่าช่วยดูแลอยู่ บอกว่ารอให้พอทำใจได้ก่อนแล้วจะขยับขยายยังไงค่อยว่ากัน” ชาญวิทย์มองเพชรอย่างมีคำถาม เพชรเข้าใจบอกว่า “รินทร์รู้และเข้าใจทุกอย่างครับ”
ขณะนั้นเอง ตำรวจเข้ามาบอกชาญวิทย์ว่าเถ้าแก่ตงมาถึงแล้ว ทั้งสองจึงลุกไป
ภาพที่ชาญวิทย์กับเพชรเห็นคือ ตี๋ออกจากห้องขังโผเข้ากอดหลินร้องไห้โฮแล้วผละจากแม่มากราบเท้าเฮียตงร้องไห้ขอโทษเตี่ย เฮียตงประคองตี๋ขึ้นมากอดปลอบให้เข้มแข็ง
เพชรเห็นพ่อแม่ลูกกอดและเข้าใจกันก็ยิ้มสบายใจขึ้น
ooooooo
เย็นนี้เองขณะเอยืนคุยกับครูหมายที่กำลังอบรมเด็กสองคนที่ริมถนน ก็ถูกมอเตอร์ไซค์สองคันพุ่งเข้ามาคนซ้อนท้ายสองคนยิงกราดไปที่ครูหมาย เอ และป๋องอย่างหมายชีวิต
ป๋องกระโดดมากันเอกับครูหมายและเด็กไว้ แต่ครูหมายก็คว้ามือเอและเด็กสองคนหลบกระสุนทัน แต่ป๋องถูกกระสุนถากที่แขน ป๋องถามเอว่าพวกมันเป็นใครทำไมกล้าขนาดนี้ ครูหมายมองเอถามว่า
“เอ็งจะต้องตามล่าคนที่หวังจะโค่นเอ็งไปอีกกี่ครั้งวะเอ เอ็งถึงจะเข้าใจ”
และคืนนี้ที่บ้านเช่าวุธ ณรงค์นั่งกินเหล้ากรอกเอา ...กรอกเอา บ่นด่าทุกคนที่ทำให้ตนเป็นแบบนี้ว่า
“คอยดูนะ กูจะต้องเอาคืนพวกมันทุกตัว ไอ้เอ ไอ้เพชร ไอ้แก่หมาย แล้วก็นังปริม คนอย่างณรงค์ไม่มี ทางตกอับหรอกโว้ย...พวกมึงจำคำกูไว้...ใช่ไหมไอ้วุธ” แล้วบอกวุธให้ไปเอาเหล้ามาอีก เหล้าในไม่เอาเอาแต่เหล้านอก
แต่พอวุธเปิดประตูออกไปก็เจอแตนเข้ามาบอกว่าพวกที่ชายแดนส่งข่าวมาแล้วว่าณรงค์ไปอยู่ที่โน่นได้และ “พวกมันยินดีรับซื้อพวกที่แกจะพาไปด้วยทุกคน ด้วยราคาที่น่าสนใจเชียวล่ะ”
“ดี...ไอ้วุธ มึงไปตามไอ้พวกที่เหลือ เอาคนที่ไว้ใจได้นะ มีเท่าไหร่ลากคอมาให้ครบทุกคน” วุธถาม ณรงค์ว่าจะทำอะไรอีก “คนอย่างกูไม่หนีไปอย่างหมาจนตรอกหรอกวุธ พวกมันต้องเจ็บมากกว่ากูหลายเท่า”
เวลาเดียวกันเอก็เรียกป๋องมา เอาเงินให้ปึกใหญ่บอกว่าเอาไปแบ่งกัน ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกมา กำชับให้ระวังตัวด้วย เอพูดขรึมแล้วเดินไป ป๋องมองอย่างรู้ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
ที่อู่เพชร นอกจากงานซ่อมที่ลูกค้ามีความเชื่อถือทยอยกันมามากขึ้นทุกทีแล้ว วันนี้มีลูกค้าขับรถเข้ามาเห็นยุทธกำลังล้างอีแก่อยู่เลยฝากล้างของตนด้วย พอเพชรรู้ก็มีความคิดใหม่ๆขึ้นมาอีก จึงเอาแนวคิดไปปรึกษาเฮียตงซึ่งคร่ำหวอดในวงการและมีเครือข่ายกว้างขวาง
เฮียตงแนะนำให้นำสินค้าอื่นทั้งของใหม่และมือสองมาวาง ที่สำคัญยังแนะนำให้ไปติดต่อมิสเตอร์โรเบิร์ทที่ดูแลเรื่องอะไหล่รถของพวกอเมริกัน เขาเป็นคนพูดง่ายใจถึง ให้เพชรลองเอาโครงการนี้ไปคุยดู ทั้งยังให้เบอร์โทร.คุณศุภกิจที่เป็นคนนำเข้ารถญี่ปุ่นด้วย ให้บอกไปเลยว่าตนแนะนำมา ยังไงก็ต้องสำเร็จ
เพชรรับคำแนะนำจากเฮียตงมาด้วยความดีใจและมีความหวัง
ooooooo
ย่าพุดกรองกับรินทร์ไปหาจิตราด้วยความเป็นห่วงสภาพจิตใจ ไปเจอจิตรากำลังขวัญเสีย พอเห็นย่าพุดก็โผกอดร้องไห้ขอให้ช่วยด้วย ย่าพุดกอดปลอบอย่างเมตตาสงสาร
ณรงค์มาเห็นแม่กอดกับย่าพุดก็แค้นใจคำรามก่อนผลุนผลันออกไป
“แม่หักหลังรงค์”
คืนนี้ที่ตรอกเล็กๆในชุมชน วุธไปยืนชะเง้อบ่นอย่างว้าวุ่นใจ
“เมื่อไหร่จะมาวะ ก็ไหนมันบอกว่าจะมาทุกวันไง ต้องมานะโว้ยไอ้ป๋อง ยังไงวันนี้มึงต้องมา”
“ถ้ามันมาแล้วมึงจะทำอะไร” เสียงเหี้ยมของณรงค์แทรกขึ้น วุธตกใจผงะแทบหงายหลัง “มึงจะหักหลังกูใช่ไหมไอ้วุธ...ใช่ไหม!”
ถามแล้วไม่รอคำตอบ ณรงค์ทั้งเตะต่อยกระทืบวุธ แตนยืนดูอยู่อย่างสะใจ ยุว่า
“ถ้าทำให้มันเงียบไม่ได้ ก็เก็บมันซะเถอะณรงค์ เพื่อนแกมันปอดแหกจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว ขืนปล่อยมันไว้งานเราจะพัง”
ณรงค์ทำท่าจะหยิบอะไรบางอย่าง วุธตกใจยกมือไหว้อ้อนวอนอย่าทำอะไรตนเลย ตนยอมแล้ว จะให้ทำอะไรตนยอมทุกอย่าง แล้วก้มกราบณรงค์อย่างหวาดกลัว
เย็นนี้เองวุธก็ไปขี่รถวนรอบๆอู่ของเพชร เห็นคนงานทยอยกันกลับ พิมเพิ่งกลับเข้ามากับรินทร์ก็มาช่วยกันทำงานอยู่ในอู่ วุธกลับไปรายงานณรงค์ ณรงค์กับแตนจึงพาลูกน้องไปที่อู่ ยิงปืนขู่แล้วสั่งให้ลูกน้องลากตัวสองคนออกมา พูดอย่างสะใจว่า
“ไอ้เพชรมันจะทำยังไงถ้ามันรู้ว่ามึงสองคนต้องไปขายตัวอยู่ที่ชายแดน”
ย่าพุดได้ยินเสียงปืนวิ่งเข้ามาพร้อมปริม ย่าพุดมาถามณรงค์ว่าทำอะไร ณรงค์พูดอย่างสะใจว่าปริมก็อยู่ที่นี่งั้นไปด้วยกันเลย ย่าพุดพยายามขวางก็ถูกณรงค์ใช้ปืนฟาดที่หน้าจนล้ม ตวาด “อย่ายุ่ง”
รินทร์กับพิมจะเข้าไปดูย่าก็ถูกแตนตบหน้าและกระชากไปด่าไป ณรงค์ยิงปืนขู่อีกนัด ตะคอก
“จะออกไปง่ายๆหรืออยากให้กระสุนนัดต่อไปเจาะกะโหลกอีแก่นี่ก่อน”
รินทร์กับพิมร้องห้ามสุดเสียงแล้วจำต้องไปกับแตน ส่วนณรงค์ลากปริมผ่านย่าพุดที่ฟุบกับพื้นไป
ยายเจียมได้ยินเสียงปืนวิ่งออกมาดู เจอย่าพุดฟุบอยู่ถลาเข้าไปถามว่าเป็นอะไร ย่าพุดรีบบอก
“เพชร สร...เจียม ตามลูกหลานข้ามาทีเร็ว...เร็ว...”
ooooooo
รถตู้พา รินทร์ พิม และปริม มาที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง รินทร์กอดปลอบพิมกับปริมที่ร้องไห้ตลอดเวลา ณรงค์มองแล้วพูดเยาะ...
“ทำเป็นเก่งไปเถอะอีพาร์ตเนอร์โสโครก ฉันจะคอยดูตอนแกถูกไอ้พวกที่ชายแดนมันเช็กสภาพ ดูซิว่า แกจะทำเป็นเก่งแบบนี้อีกไหม”
เมื่อรถจอด แตนสั่งให้ทุกคนลงมา ณรงค์กระโดดลงไปถามวุธว่าแล้วพวกนั้นอยู่ไหน ไหนบอกว่าให้พวกมันมารอแล้วไง วุธตอบกลัวๆว่าไม่รู้ ตนบอกมันแล้ว บอกแล้วจริงๆ
แตนบอกว่าช่างมันเถอะ ให้วุธลากพวกนี้เข้าไปก่อนเดี๋ยวมีคนสงสัย ณรงค์ชะโงกหน้าไปเย้ยปริมว่า
“คราวนี้...ใครจะมาช่วยพวกคุณได้ คุณปริม”
เพชรกับไกรสรกลับมาที่อู่ บอกย่าพุดว่าพี่ชาญวิทย์กำลังให้คนตามอยู่ บอกให้ตนกับพ่อมาอยู่ที่นี่ก่อน ย่าพุดนั่งรำพึงอย่างเสียใจมาก...
“รงค์...ทำไมเอ็งทำแบบนี้...ทำไม...”
ที่บ้านร้าง ณรงค์ลากปริมเข้ามา บอกปริมว่าระหว่างรอพวกนั้นให้เธอมาใช้หนี้ที่ค้างกับตนก่อน ปริมตกใจร้องห้ามดิ้นร้องให้ปล่อย รินทร์บอกณรงค์ให้ปล่อยคุณปริม ถูกณรงค์ด่า “อย่าแส่!” แล้วลากปริมออกไป
แตนสั่งวุธให้เอาเชือกมาล่ามพวกนี้ไว้ แต่มองหาไม่เห็นวุธ ณรงค์ลากปริมเข้ามาโยนไปรวมกับรินทร์และพิมสั่งให้มัดรวมด้วยกัน สามสาวจึงถูกแตนลากไปมัดรวมกัน รินทร์พยายามกล่อมแตนว่า
“แตน...อย่าทำแบบนี้เลย ปล่อยพวกเราไปเถอะ ...แล้วมอบตัวเสีย ฉันจะช่วยพูดให้ เธอจะได้...”
“เงียบ แล้วอย่าคิดหนี ถ้าใครโผล่ออกไปก็เตรียมตัวตายได้เลย” ขู่แล้วรีบวิ่งออกไป
รินทร์บอกพิมกับปริมให้เข้มแข็ง เราต้องมีสติ ต้องเอาตัวรอดไปจากที่ตรงนี้ก่อน บอกปริมกับพิมให้ช่วยกันแก้มัดเพราะดูแตนรีบมากไม่น่าจะมัดได้แน่นหนา ปริมกับพิมตั้งสติพยายามช่วยกันแก้มัด
ooooooo
ยายเจียมนั่งอยู่กับย่าพุดและแก้วตา ถามขึ้นอย่างหมดความอดทนว่าจะนั่งรอกันอย่างนี้อีกนานแค่ไหน ป่านนี้ไอ้รงค์มันพานังพิมกับคนอื่นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ไกรสรโพล่งว่าถ้ารู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหนตนก็ไม่นั่งรอแบบนี้หรอก ก็พอดีชาญวิทย์กับลูกน้องเดินเข้ามาบอกเพชรกับไกรสรว่าได้เบาะแสแล้ว ถามย่าพุดว่า
“พวกมันใช้รถตู้สีขาวใช่ไหมครับ”
ย่าพุดนิ่ง พยายามคิด ก็พอดีวุธโผล่เข้ามาบอกด้วยท่าทางร้อนรนหวาดกลัวว่า
“ใช่...แล้วฉันก็รู้ว่ามันจอดไว้ที่ไหน”
ทุกคนมองวุธอย่างมีความหวัง
เวลาเดียวกันที่บ้านร้าง แตนเดินตะโกนเรียกวุธรอบบ้านอย่างหัวเสีย เมื่อไม่เจอก็หันไปเล่นงานณรงค์
“เห็นไหม ฉันบอกแกแล้วให้เก็บมัน เพื่อนแกมันปอดแหก ซวยเลย ไม่รู้ว่ามันเผ่นไปถึงไหนแล้ว โง่ทั้ง ลูกพี่ลูกน้องเลย” ณรงค์หันตวาดปรามแตน แตนตวาดกลับทันที “ทำไม หรือว่าไม่จริง แกมันใจเสาะ เตรียมตัวซวยเพราะไอ้เพื่อนเฮงซวยของแกได้เลย ไปเลย ไปช่วยกันลากอีสามตัวนั่นไปหลบที่อื่นก่อน”
แต่พอแตนเข้าไปในบ้านร้างก็ร้องบอกณรงค์ว่าพวกมันหายไปหมดแล้ว รินทร์ที่แอบอยู่มุมหนึ่งพุ่งเข้าเอามืออุดปากแตน ปริมกับพิมโผล่มาจากอีกมุมแต่ยืนละล้าละลังหาจังหวะเข้าไปช่วยรินทร์ไม่ได้เพราะแตนดิ้นสุดแรง รินทร์ตะโกนให้ปริมกับพิมรีบหนีไปตามคนมาช่วย พิมจึงลากปริมออกไป
แตนพยายามวิ่งไปขวางแต่ถูกรินทร์กระชากเหวี่ยงไปอีกมุมหนึ่งลงไปกองจุกกับพื้น รินทร์วิ่งออกไปแต่แล้วก็ชะงักเมื่อพิมกับปริมถอยกลับมาใบหน้าซีดเผือด
“อยากจะลองดีกับฉันนักใช่ไหม” ณรงค์ถือปืนตวาดถาม
รินทร์บอกว่าตนเป็นต้นคิดไม่เกี่ยวกับพิมและปริม ณรงค์หันปืนมาทางรินทร์
“อย่านะณรงค์...อีพวกนี้มันจะเป็นตัวทำเงินให้พวกเราที่ชายแดนนะ รอให้มันตกนรกทั้งเป็นที่ชายแดนก่อน” แตนตะโกนแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้นไปตบหน้ารินทร์จนคว่ำไปกับพื้นแล้วระเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ทันใดก็มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้น ณรงค์ถามแตนว่าใช่พวกที่นัดไว้หรือเปล่า แตนงงๆ ณรงค์สั่งให้พาพวกนี้ไปหลบก่อน แตนลากทั้งสามไปหลบที่มุมหนึ่ง ณรงค์หาที่หลบอีกมุม
ที่หน้าบ้านร้าง เพชรบอกวุธว่าเขาตัดสินใจถูกแล้วไม่ต้องกลัว ยังไงตำรวจก็จะกันเขาไว้เป็นพยาน วุธถามว่าถ้าแตนรู้ว่าไม่ใช่พวกที่มันรอล่ะ
“ต้องรู้แน่ๆ แต่กว่าจะรู้เราจะจัดการได้ แต่นายแน่ใจนะว่าณรงค์มีปืนคนเดียว” วุธพยักหน้า “งั้นก็ไม่ต้องกลัว ไป”
ตำรวจสามนายเดินประกบวุธเข้าไป เพชรมองตามอย่างไม่สบายใจ ชาญวิทย์ปลอบเพชรให้ใจเย็นๆแต่พอสิ้นเสียงก็มีเสียงปืนดังขึ้นในบ้านพร้อมกับมีเสียงกรีดร้อง ทุกคนมองหน้ากันตกใจมาก
พริบตานั้นณรงค์กับแตนวิ่งออกมา ชาญวิทย์ยกปืนเข้าขวาง
“หยุด...วางอาวุธซะณรงค์”
ณรงค์จับแตนเหวี่ยงใส่ชาญวิทย์จนคว่ำไปทั้งสองคน เพชรเตะแขนณรงค์จนปืนร่วง ณรงค์กระโจนเข้าใส่เพชร ด่า “ไอ้เลว เพราะมึงคนเดียว ชีวิตกูฉิบหายป่นปี้เพราะมึง”
ชาญวิทย์จะไปช่วยเพชรแต่เห็นแตนกำลังจะไปหยิบปืนของณรงค์จึงหันไปดึงแตนและพยายามแย่งปืน ทำให้ปืนทั้งสองกระบอกกระเด็นไปทางณรงค์กับเพชร ณรงค์กระโจนเข้าคว้าปืน พอดีเห็นรินทร์ พิมกับปริมเดินออกมา ณรงค์เลยยิงใส่ทั้งกลุ่ม เพชรกระโจนเข้าบังรินทร์กับพิมจนล้มไปด้วยกัน ตำรวจดึงปริมไปอีกทาง
ทันใดเสียงแตนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ชาญวิทย์รีบวิ่งไปดูร้องขอรถพยาบาลและให้เพชรไปช่วย ปรากฏว่าแตนตายแล้ว เพชรถามหาวุธ รินทร์บอกว่าวุธก็ถูกณรงค์ยิง
“พี่รงค์...มันเกิดอะไรขึ้น พี่พาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ยังไง” เพชรพึมพำหนักใจ
ooooooo
ป๋องกับลูกน้องเอหลายคนชะเง้อคอยชิดที่ให้ไปหาข่าวแต่ไม่กลับมาสักที เสียงรถหวอตำรวจแว่วมา เอออกมามองแปลกใจถามว่าใครโดนกวดอีกเหรอ ทำไมคืนนี้ตำรวจถึงครึกครื้นดีจัง
พอดีชิดกลับมาบอกว่ายุทธกับพวกบอกว่า ณรงค์กับแตนจับพวกสาวๆที่บ้านพี่เพชรไป ป๋องถามว่ามันจับไปไหน ไม่ทันที่ชิดจะตอบ เอก็พรวดออกไปแล้ว ป๋องกับลูกน้องมองเลิ่กลั่กแล้ววิ่งตามเอไป
ขณะณรงค์วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนมาถึงมุมหนึ่งก็คำราม “อย่าหวังว่ากูจะยอมพวกมึงง่ายๆ ไอ้สารเลว”
“หยุด ไอ้รงค์ มึงไม่มีทางรอดแน่วันนี้” เสียงเอดังจากอีกด้านหนึ่ง
เอบอกณรงค์ให้มอบตัวเสีย ณรงค์ตะโกนว่า กูไม่มอบ...ตายเป็นตาย! แล้วยกปืนเล็งใส่เอแต่กระสุนหมด ณรงค์โยนปืนทิ้งอย่างหัวเสีย เอจึงดึงปืนของตัวเองโยนทิ้งให้ณรงค์เห็น ร้องท้า
“กูมือเปล่า ถ้ามึงอยากรอดมาวัดกับกูดีกว่า ถ้ามึงชนะกูจะไม่ยุ่งกับมึงเลย แต่ถ้ามึงแพ้ มึงต้องมอบตัว”
ณรงค์กระโจนเข้าใส่เอที่ไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ถูกเอโต้กลับจนตัวเองกระเด็นไปกองกับพื้น ณรงค์สู้อย่างจนตรอกเพราะกระดูกคนละเบอร์กับเอ จนจิตรามาตะโกนให้เอหยุด อย่าทำลูกตน แล้วถลาเอาตัวบังณรงค์ไว้ เอถามจิตราว่า
“ถ้ามันเอาชนะผมได้ ผมจะไม่ยุ่งกับมัน แต่ถ้ามันแพ้มันต้องมอบตัว...คุณจะให้ลูกคุณเป็นแบบไหน”
“กูไม่มอบตัว แม่ช่วยรงค์ด้วย แม่ต้องช่วยรงค์นะ” เอเตือนว่าครั้งนี้ณรงค์ทำเรื่องเลวร้ายมาก คิดว่าแม่จะช่วยเขาได้หรือ “ต้องได้ แม่กูต้องช่วยได้...ใช่ไหมแม่” จิตราอ้ำอึ้ง ณรงค์ขัดใจตวาดลั่น “แม่!!!”
ณรงค์ที่หลบอยู่ข้างหลังจิตราแอบหยิบปืนอีกกระบอกออกมา แต่ไม่ทันยิงเสียงปืนลูกซองก็ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของซอย ทุกคนตกใจหันมอง เห็นครูหมายเดินออกมาพูดกับณรงค์
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง เพชร ตอนที่ 8 วันที่ 2 มี.ค.62
บทประพันธ์โดย: ชล พรรษกรบทโทรทัศน์โดย: ไผ่พญา โมนะ
กำกับการแสดงโดย: แมน เมธี
ผลิตโดย: บริษัท เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ช่องออกอากาศ: สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ