อ่านละคร ปัทม์ ตอนที่ 2 วันที่ 7 มี.ค.62
“ท่านบอกว่าเจ้าของโรงงานน้ำแข็งชวนท่านไปทำงาน แล้วทำให้ท่านไม่สบายใจ มันคือยังไงคะ”“บุคลิกเขาดูเป็นนักเลงจนแม่ผมเป็นห่วง...”
ปัทม์นิ่ง แล้วเล่าถึงอดีตเมื่อหลายสิบปีก่อน ราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นว่า...
หลังจากนั้นเฮียเล้งก็มาเร่งให้ปัทม์ไปทำงานด้วย ลินจงขอให้ปัทม์หายดีก่อน เฮียเล้งจึงออกไปท่ามกลางพวกที่มาด้วยกันซึ่งล้วนเป็นชายฉกรรจ์ท่าทางนักเลงจนลินจงเป็นห่วง เวลานั้นปัทม์บอกแม่ว่าถ้าไม่สบายใจตนไม่ทำงานกับเฮียเล้งก็ได้ แม่บอกว่าแค่รอให้ปัทม์หายดีก่อนค่อยตัดสินใจ
เมื่อลินจงออกไปบอกเฮียเล้งว่ารอให้ปัทม์หายดีก่อนค่อยตัดสินใจ เฮียเล้งบอกไม่เป็นไรแต่ให้เงินไว้ใช้ปัทม์กับลินจงไม่รับเช่นเคย เฮียเล้งบอกว่าตนให้เพราะปัทม์เคยช่วยเหลือตน ปัทม์เป็นคนดีตนชอบ
ในช่วงที่ปัทม์ยังไม่หายดี ลินจงทำขนมและเอาไปขายที่ตลาด ปัทม์เป็นห่วงว่าแม่จะถูกคนดูถูกอีก
“แม่ไม่กลัวเลย แม่อยู่กับปัจจุบัน”
“แต่อดีตมันก็ตามเล่นงานเราอยู่นะแม่”
“เราต้องผ่านมันไปให้ได้ อย่าไปใส่ใจคนพวกนั้น เราควรจะใส่ใจคนในครอบครัวมากกว่า”
“พี่จงพูดถูก”
“ถ้าไม่เจออุปสรรค เราจะพบความสำเร็จได้ยังไง” ลินจงพูดอย่างเข้มแข็งจนปัทม์น้ำตาคลอ
ooooooo
แต่พอลินจงเอาขนมไปวางขายในตลาดก็ถูกแม่ค้าตัวแสบสามคนมากระแนะกระแหนและป่วนที่หน้าร้าน กระทั่งประจานว่า “แม่ค้าขายหอยทำขนม เองกับมือนะคะ”
ลูกค้าพาซื่อถามว่าขายหอยด้วยหรือ สามแม่ค้าตัวแสบก็รุมกันประจานลินจงจนคนซื้องงถามว่าเราคุยเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
“เรื่องเดียวกันสิ เรากำลังคุยกันเรื่องอีกะหรี่ขนมหวานคนนี้ไง”
ลูกค้าคนนั้นตกใจเดินหนีไป ลินจงโกรธมากแต่พยายามอดกลั้นอย่างที่สุด
พวกนั้นยืนด่าว่าลินจงจนเที่ยงชวนกันไปกินข้าวแล้วกลับมาด่าต่อ
ปัทม์เป็นห่วงกลัวแม่ถูกรังแกคุยกับสมพรว่าถึงเฮียเล้งจะให้เป็นเงินเดือนเยอะและงานก็มั่นคง แต่ถ้าแม่ต้องไปขายของคนเดียวตนก็คงต้องปฏิเสธ สมพรถามว่าเป็นลูกจ้างโรงน้ำแข็งทำไมเขาจ้างปัทม์แพงๆ
หลังเที่ยงพวกตัวแสบทั้งสามก็กลับมาป่วนลินจงต่อ จนคนจะมาซื้อขนมบ้างเดินผ่านไป บ้างก็รอซื้อ
ลินจงกลับบ้านมีขนมเหลือกลับมาเล็กน้อย บอกสมพรว่าถ้าไม่เจอพวกแม่ค้าปากเสียพวกนั้นก็คง
ขายหมดเร็ว สมพรถามว่า “แล้วทำไมพี่ไม่ลุยใส่พวกมันเลยล่ะ”
“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ทนๆหน่อยเดี๋ยวมันก็ผ่านไป”
“ไปขายขนมไม่กี่วันใจเย็นขึ้นเยอะนะเนี่ย” สมพรหัวเราะ ลินจงกับปัทม์หัวเราะไปด้วยทั้งที่ใจขื่นมาก
แต่พอวันรุ่งขึ้นลินจงไปขายอีก สามคนนั้นก็มาป่วนจนทนไม่ไหว ถามว่าทำไมต้องแกล้งกันด้วย แล้วเก็บขนมเดินออกจากตลาด พวกนั้นยังตะโกนเยาะเย้ยไล่หลังว่า
“ถ้าคิดว่าอดทนได้ก็มาขายนะ อีกะหรี่!”
ลินจงเดินออกมาเจอครูอัญกับหนูตุ่น หนูตุ่นถามว่าพี่ปัทม์ไปไหนไม่มาช่วยขายขนม ลินจงจึงเล่าความจริงให้ฟังว่าปัทม์ถูกพวกวัยรุ่นรุมทำร้าย หนูตุ่นจึงชวนแม่ไปเยี่ยมกัน
ทั้งสองนั่งสามล้อเครื่องไปกัน พอรถใกล้ถึงบ้าน หนูตุ่นก็ทำท่าจะกระโดดลงไปจนครูอัญรั้งไว้ดุเบาๆ
“อ้าว...จะรีบไปไหนล่ะ เดี๋ยวก็หกคะเมนตีลังกาจนได้”
รถจอดไม่ทันสนิทหนูตุ่นก็กระโดดลงแล้วเดินอ้าวเข้าบ้านไป ปล่อยให้ครูอัญหิ้วถุงขนมตามเข้าไป
ooooooo
หนูตุ่นวิ่งเข้ามาเห็นปัทม์นอนซมอยู่บนเตียงอุทาน
“พี่ปัทม์! พวกมันทำกับพี่ขนาดนี้เลยเหรอ”
ปัทม์บอกเล็กน้อยเดี๋ยวก็หาย ก็พอดีครูอัญเข้ามาบอกว่าจะเอาจานมาใส่ขนมให้แล้วเดินไป
หนูตุ่นบอกว่าจะไปจัดการพวกมัน หนูตุ่นจะไปต่อยพวกมัน ปัทม์ขำทั้งที่ยังเจ็บถามว่าจะหลอกให้พี่สบายใจใช่ไหม
หนูตุ่นบอกว่าช่วงนี้ระหว่างป้าจงไปขายของตนจะดูแลพี่ปัทม์เอง บอกว่าจะดูแลให้พี่ปัทม์หายเร็วๆ จะได้มาช่วยป้าจงทำงาน
หนูตุ่นจัดแจงทำงานบ้านอย่างตั้งใจทั้งที่ทำไม่ค่อยเป็น นอกจากนี้ยังป้อนข้าวป้อนน้ำ พาเข้าห้องน้ำและพาเดิน หนูตุ่นทำอย่างเต็มใจมีความสุขจนปัทม์ดีขึ้นเดินได้และช่วยตัวเองได้
วันนี้ขณะหนูตุ่นพาปัทม์ไปเดินที่สวนสาธารณะ ปัทม์ถามว่าแม่พี่หรือครูอัญสั่งให้หนูตุ่นทำหรือ
หนูตุ่นถามว่าจำที่งานวัดได้ไหม ถ้าวันนั้นพี่ปัทม์ไม่ช่วยไว้ หนูตุ่นอาจไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้วก็ได้ ปัทม์บอกว่าตนไม่ได้คิด
“พี่ไม่ได้คิดแต่หนูตุ่นคิด หนูตุ่นบอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้พี่ปัทม์ลำบาก...ต่อให้พี่ปัทม์เกลียดหนูตุ่นมากแค่ไหน หนูตุ่นก็จะช่วย”
แม่ค้าสองคนเดินอยู่ที่สวนสาธารณะเห็นหนูตุ่นกับปัทม์ก็คันปาก พูดดังๆให้เข้าหูทั้งสอง
“ดูสิแก ไอ้ลูกกะหรี่มันเดินกะหนุงกะหนิงกับลูกครูอัญ”
“ลูกกะหรี่อยากจะเลื่อนฐานะไปเป็นลูกเขยครูบ้าง ใครจะอยากถูกเรียกว่าลูกกะหรี่ไปตลอดชีวิตล่ะแก”
ปัทม์โกรธหน้าดำหน้าแดงกำมือแน่นพยายามอดกลั้น แล้วเดินจ้ำอ้าวไปจนหนูตุ่นต้องวิ่งตาม
ส่วนลินจงไปขายขนมที่ตลาดก็ยังถูกแม่ค้าที่ผัวตัวเองไปเที่ยวซ่องตามจิกด่ากระทั่งขู่ว่า
“ถ้าพรุ่งนี้หน้าด้านมาขายอีก กูจะเอาน้ำร้อนสาดมัน”
พวกแม่ค้าเฮกันลั่น ครูอัญอยู่อีกมุมหนึ่งในตลาด ยืนมองลินจงออกจากตลาดไปอย่างไม่สบายใจ
เมื่อเจอกันหลังตลาด ลินจงบอกครูว่าถ้าไม่เห็นแก่ปัทม์ตนจะกลับไปทำเหมือนเดิม ครูอัญให้กำลังใจว่าพี่ตัดสินใจถูกแล้ว นั่นก็แค่คนกลุ่มหนึ่งที่คิดแบบนั้น บางทีตนอาจจะช่วยหาที่ขายของให้พี่
ครูอัญติดต่อให้ลินจงไปขายขนมในโรงเรียน ปรากฏว่าขายดีมาก ครูยังปรารภว่าเสียดายที่ปัทม์ไม่เรียนหนังสือให้จบ ขอร้องให้ลินจงพาเขากลับมาเรียนต่อให้จบ ตนจะช่วยเหลือให้ปัทม์กลับมาเรียนอีกครั้ง
ooooooo
เมื่อปัทม์รู้ว่าแม่จะเอาขนมไปขายที่โรงเรียนก็ตกใจ เพราะตนออกจากโรงเรียนเพราะเพื่อนล้อเรื่องอาชีพของแม่ ลินจงบอกว่าขายที่โรงเรียนยังไงก็ปลอดภัยกว่าตลาด
ปัทม์บอกว่าตนจะหางานทำเพื่อไม่ต้องไปขายขนมที่โรงเรียน ยืนยันว่าตนทำได้ ลินจงจึงบอกให้ปัทม์กลับไปเรียนหนังสือให้จบอนาคตจะได้ไม่ลำบาก ครูอัญเขาดีกับเราสองคนมาก และปัทม์ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องจะทำงานเลี้ยงแม่ ปัทม์ลุกเดินออกไปบอกลินจงว่า “ผมจะออกไปหางานทำ”
พอลินจงไปขายขนมที่โรงเรียน บรรจบที่เคยไปเที่ยวซ่องจำลินจงได้ ชูชาติถามว่ากลางวันขายขนม กลางคืนขาย...เหรอวะ เพื่อนอีกคนบอกให้ถามเลย บรรจบเข้าไปถามว่าน้ายังทำงานที่ซ่องหรือเปล่า เพื่อนสะกิดบรรจบว่าถามตรงไปหรือเปล่า ลินจงตอบอย่างผ่าเผยว่า
“ไม่เป็นไรฉันตอบได้ ฉันเลิกทำงานที่นั่นแล้ว” บรรจบหน้าเจื่อนบอกว่าญาติเพื่อนฝากมาถามเท่านั้น “งั้นก็ให้เพื่อนไปบอกญาติให้เข้าใจตรงกันว่าน้าขายขนมแล้ว ถ้ายังอยากสนุกกันอยู่ก็ระวังโรคติดต่อ ช่วงนี้ระบาดนักเที่ยวกันอยู่”
ทั้งบรรจบและชูชาติหน้าม้านรีบจ่ายเงินค่าขนมแล้วผละไป ลินจงยิ้มโล่งอกที่สั่งสอนเด็กคึกคะนองได้อย่างเจ็บแสบ
เมื่อกลับมาเล่าให้ปัทม์ฟัง ปัทม์โกรธมากจะออกไป ลินจงไม่ให้ออกไปเดี๋ยวมีเรื่องกัน บอกว่าเขาแค่ถามดูและแม่ก็ตอบเขาไปแล้ว ปัทม์บอกแม่ว่าอย่าไปขายขนมที่โรงเรียนอีกเลย
“เราขายขนม คนซื้อของเราอยู่ที่นั่น สิ่งที่แม่เรียนรู้ได้ก็คือเราต้องอดทน”
“ต้องอดทนไปถึงเมื่อไหร่ล่ะแม่”
“ไม่รู้...รู้แต่ว่าเราต้องอดทน อดทนเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น”
ปัทม์วัยชราในวันนี้ยังจำคำสอนของแม่และยึดมั่น บอกกับนักข่าวที่มาสัมภาษณ์ว่า
“เวลาที่พบอะไรก็ตามที่ยากลำบาก ผมนึกถึงคำพูดและสีหน้าของแม่เวลานั้น”
ooooooo
ในระหว่างที่ปัทม์ไปช่วยแม่ขายขนม ครูอัญก็มาพูดเรื่องเรียนของปัทม์ว่าอีกเทอมเดียวก็จบ ม.ศ.5 แล้ว จะเลือกเรียนต่อหรือเลือกทำงานต่อก็ได้
ในที่สุดลินจงก็หว่านล้อมจนปัทม์ยอมกลับไปเรียน ในวันที่ปัทม์แต่งชุดนักเรียนอีกครั้งนั้น ลินจงบอกว่า ลูกกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ต้องกังวล ปัทม์บอกว่าเช้าจะมาช่วยแม่จัดร้านแล้วค่อยเข้าห้องเรียน พักกลางวันก็จะมาช่วยแม่ขาย
วันนี้ขณะปัทม์ช่วยแม่เอาหาบและอุปกรณ์ขายขนมกลับบ้านกันอย่างดีใจที่ขายขนมดีทุกวัน พอกลับถึงหน้าบ้านก็เห็นชายฉกรรจ์มานั่งรออยู่บอกว่าเฮียเล้งเรียกปัทม์ให้ไปพบที่โรงน้ำแข็งเย็นนี้
ลินจงกับปัทม์ถามอะไรก็ไม่ตอบบอกว่าเฮียบอกมาเท่านี้
เมื่อปัทม์ไปพบเฮียเล้ง พอรู้ว่าปัทม์กับแม่ไปขายขนมที่โรงเรียนก็บอกว่าที่จริงกลับไปขายที่เดิมได้อีก ปัทม์บอกว่าคงไม่แล้ว
“ทำไมล่ะ เฮียไปตบปากอีพวกแม่ค้าที่มันด่าเธอจนผัวมันรับปากว่าจะดูแลเมียไม่ให้ไปจุ้นจ้านเรื่องคนอื่น” ปัทม์ขอบคุณ เฮียเล้งจึงเข้าเรื่อง ถามว่าปัทม์พร้อมจะทำงานกับเฮียหรือยัง ปัทม์บอกว่าตอนนี้ตนกลับไปเรียนหนังสือแล้วจะมีเวลาทำงานตอนเย็นเท่านั้น
เฮียเล้งบอกว่าสบายมากมาทำงานตอนเย็นและเสาร์อาทิตย์ก็พอ รับเงินเดือนเท่ากับทำงานเต็มวัน หรือพูดง่ายๆคือจะมาทำงานตอนไหนก็ได้ ขอแค่ให้มาทำงาน ส่วนเรื่องเรียนก็ไม่ต้องห่วงเฮียดูแลเอง
ลินจงเกรงใจ เฮียเล้งบอกว่าตนไม่ได้มีแค่โรงน้ำแข็งยังมีกิจการอื่นที่กำลังขยายอยู่ต้องการคนมาช่วย ที่อยากได้ปัทม์มาทำงานเพราะปัทม์เป็นคนดีมีความซื่อสัตย์ มีคุณธรรมและมีความกตัญญู เพราะลูกจ้างของตนแต่ละคนได้ค่าจ้างไม่เท่ากัน
ปัทม์ตัดสินใจจะเลิกงานรับจ้างที่อื่นและมาทำงานกับเฮียเล้งเพราะดูมั่นคงดี
ปัทม์เรียนรู้งานเร็ว ทำงานอย่างขยันขันแข็งและมีความสุขเหมือนเป็นงานของตัวเอง และเย็นนี้เอง ปัทม์ก็พาแม่กับน้าพรไปเลี้ยงที่สวนอาหาร สั่งอาหารดีๆมาเต็มโต๊ะ ให้เหตุผลกับลินจงและน้าพรว่า
“เฮียบอกผมเองว่า ทำงานหนักขนาดนี้ต้องให้รางวัลตัวเองด้วยการกินอาหารดีๆอย่างน้อย 1 ครั้งต่อเดือน เพราะถ้าทำแต่งานแล้วไม่หาสิ่งเป็นความสุข ชีวิตก็จะไม่สุขเลย”
ลินจงบอกว่าลูกโชคดีที่เฮียเอ็นดู ย้ำเตือนว่ายังไงลูกก็ต้องยึดความซื่อสัตย์กับเฮียไว้ อย่าทำในสิ่งที่ไม่ดีหรืออกตัญญูเขา ปัทม์รับคำบอกแม่อย่างมีความสุขว่า “ผมเริ่มมองเห็นอนาคตที่ดีของเราแล้วครับแม่”
ooooooo
วันนี้ปัทม์ในวัย 60 เศษเล่าถึงชีวิตในวัย 17 ที่ไปทำงานในโรงงานน้ำแข็งว่า ทุกวันหลังเลิกเรียนตนจะไปทำงานที่โรงน้ำแข็ง ที่นั่นเย็นมาก แต่อุณหภูมิในร่างกายของคนที่นี่ร้อนเสมอ
ปัทม์บอกตรีชวาที่นั่งข้างๆว่าขอแก้วน้ำแข็งหน่อย ตรีชวาติงว่าพี่ปัทม์ไม่ทานน้ำแข็งไม่ใช่หรือ
“พี่อยากระลึกถึงน้ำแข็ง” ปัทม์รับแก้วน้ำแข็งวางไว้บนมือขณะเล่าต่อไปว่า “คุณรู้ไหมว่า เฮียเล้งคนที่ผมไปทำงานด้วย เขาเป็นคนแรกในชีวิตเลยนะที่ทำให้ผมเข้าใจคำว่า วิสัยทัศน์กว้างไกล มองเห็นอนาคต อย่างแท้จริง มองแบบที่คนธรรมดาๆมองไม่เห็น”
บรรดานักข่าวฟังนิ่ง...ปัทม์เล่าว่าเฮียเล้งสอนตั้งแต่การเรียกน้ำแข็ง ว่าหนึ่งซองที่ออกจากพิมพ์จะตัดแบ่งได้ 64 มือขนาดเท่าฝ่ามือเลย ถามตนในเวลานั้นว่า
“แกรู้ไหม ทำไมเฮียถึงทำโรงน้ำแข็ง โลกมันจะร้อนขึ้นทุกวัน คนต้องการความเย็นตลอดทั้งวัน กิจการ โรงน้ำแข็งจะรุ่งเรือง พวกเราจะรวย...พวกแกที่ทำงานกับเฮียไม่ใช่แค่ลูกจ้างรับเงินนะ เราทุกคนเป็นครอบครัว มีสุขมีทุกข์เราต้องรับร่วมกัน”
ปัทม์ถามว่าเฮียถึงจ่ายค่าจ้างสูงใช่ไหม “หลักการง่ายๆเว้ย เราเจอคนที่ใช่ อย่าไปขี้เหนียว จ่ายได้จ่ายเลย ชีวิตเขาอยู่ได้ เฮียก็อยู่ได้ นี่คือหลักการบริหารธุรกิจของเฮีย” ปัทม์ถามว่าคนอื่นเขาทำแบบเฮียหรือ “ที่เขาไม่ทำเพราะเขาอยากรวยคนเดียวไง เห็นแก่ตัวไหมล่ะ พวกนี้เวลาล้มมันก็ล้มคนเดียวแล้วก็โดนสาปแช่งด้วย”
คำพูดของเฮียเล้งทำให้ปัทม์เวลานั้นมีแรงฮึดมาก ยิ่งทำงานอย่างขยันขันแข็ง
ปัทม์ในวัย 60 เศษวันนี้ บอกพวกนักข่าวที่มาสัมภาษณ์ว่า
“คำพูดเพียงไม่กี่นาทีของเฮีย ทำให้ผมมองเห็นอนาคตตัวเอง 17 ปีที่ผ่านมา เวลานี้เป็นเวลาที่ผมมีแรงขับเคลื่อนชีวิตมากๆ ผมตั้งใจจะทำงานกับเฮียเล้งไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ooooooo
เดือนกนกมาเห็นปัทม์ในชุดนักเรียน ถามว่าชื่ออะไร เรียนหนังสืออยู่หรือ แนะนำตัวเองบอกว่าเป็นลูกสาวเจ้าของโรงงาน และขอให้ปัทม์สอนหนังสือให้ ปัทม์รับปากว่าถ้าว่างก็จะสอนให้
ธนูเห็นปัทม์คุยกับเดือนกนกก็ไม่พอใจถามว่าทำไมยังไม่กลับ สั่งให้พรุ่งนี้มาแต่เช้า ปัทม์บอกว่าตนต้องไปโรงเรียน ธนูหาว่ากินแรงคนอื่น เงินเดือนก็มากกว่าคนอื่นมีอภิสิทธิ์จังเลยนะ
ธนูโวยวายจนเดือนกนกถามว่ามีอะไร ธนูว่ามันเป็นลูกน้อง ตนจะทำยังไงก็ได้ กระหนาบปัทม์ว่า
“ตราบใดที่มึงยังทำงานอยู่ที่นี่ ต้องเชื่อฟังกู”
รุ่งขึ้นเฮียเล้งถามธนูว่าได้ยินว่าเมื่อวานโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง เกิดอะไรขึ้น ธนูบอกว่าไม่มีอะไร เฮียเล้งบอกว่าเพราะอย่างนี้ตนถึงวางใจเขาไม่ได้ 100 เปอร์เซ็นต์ จับปืนมาลูบปากกระบอกชี้ไปที่ธนู ธนูรีบขอโทษ
เฮียเล้งอบรมว่าที่นี่เราคือครอบครัว ธนูติงว่าตนไม่เข้าใจเรื่องเฮียรับเด็กนั่นมาทำงานและน่าจะให้ทำเต็มเวลาโดยไม่เอาเรื่องเรียนมาอ้าง ถามว่ามันดีตรงไหนถึงรับมันมาทำงาน เวลาทำงานน้อยกว่าแถมยังได้เงินเดือนเยอะกว่าพวกตนอีก
“ความซื่อสัตย์ไง...ความซื่อสัตย์ของปัทม์มีมากกว่าแกและคนงานอื่นรวมกันเสียอีก” ธนูตัดพ้อว่าไม่อยากเชื่อเลยว่าเฮียมองข้ามตนขนาดนี้ “จริงๆแกรู้ตัวแกดีมากกว่าที่เฮียรู้อีกนะ ถ้ายังอยากทำงานร่วมกันอยู่ก็ต้องรับกันให้ได้ แกจะกร่างกับใครก็ได้ ยกเว้นคนในครอบครัว”
ธนูไม่พอใจเดินไปอย่างฉุนเฉียว แล้ววันต่อมาขณะปัทม์เอาถุงขยะไปทิ้งที่บ่อก็ถูกธนูผลักตกบ่อแล้วตะคอกว่า “อย่ามายุ่งกับเดือนกนกของกู” ธนูใช้พลั่วตีปัทม์จนหมดสติอยู่ในบ่อขยะ
ปัทม์ฟื้นขึ้นมาในบ่อ เนื้อตัวเปื้อนขยะและเลือด ปัทม์มองสภาพตัวเองกลัวจนตัวสั่น พยายามปีนขึ้นจากบ่อขยะหนีไป
หนูตุ่นมาช่วยลินจงทำขนมเรียนรู้สูตรและขั้นตอนการทำขนมทั้งสนุกและเพลิดเพลินจนครูอัญที่พาหนูตุ่นมาทุกวันก็พลอยเพลินและมีความสุขไปด้วย หนูตุ่นบอกลินจงว่าต่อไปตนจะทำขนมขาย ลินจงติงว่าทำขนมขายไม่น่าจะรวยหรอก หนูตุ่นตอบอย่างมั่นใจคมคายว่า
“ถ้าทำแล้วมีความสุขจะรวยแค่ไหนก็ซื้อไม่ได้ค่ะ”
วันนี้ขณะหนูตุ่นมาช่วยทำขนมตามปกติ ลินจงบอกให้เข้าไปหยิบน้ำตาลมะพร้าวมาให้ หนูตุ่นร้องสุดเสียงเมื่อเห็นปัทม์เดินกลับมาอย่างหมดแรง เนื้อตัวเลอะเทอะและเปื้อนเลือด ลินจงตกใจวิ่งเข้ามาดู
ปัทม์พยายามบอกว่าไม่มีอะไร ตนไม่เป็นอะไร เพราะไม่อยากมีเรื่อง จนกลางคืนลินจงกล่อมจนปัทม์บอกว่าเหตุเกิดเพราะผู้หญิง ตนไปช่วยสอนหนังสือให้ลูกสาวของเฮียเล้งที่พี่คนนั้นชอบอยู่ เขาเลยหึง
วันรุ่งขึ้นเฮียเล้งไม่เห็นปัทม์มาทำงาน เรียกธนูมาถาม ธนูทำหน้าตายบอกว่าไม่รู้และปัทม์ก็ไม่ได้บอกอะไรเลย คุยกลบเกลื่อนว่าถ้าเป็นเรื่องในโรงน้ำแข็งตนต้องรู้ทุกเรื่อง แต่ถ้าปัทม์อยู่นอกโรงน้ำแข็งตนไม่รู้
เดือนกนกไปข้างนอกกลับมาเห็นเฮียเล้งกำลังจะออกไป ถามว่าป๊าจะไปไหน เฮียเล้งถามว่ารู้เรื่องปัทม์ไม่มาทำงานแล้วใช่ไหม ทีแรกว่าจะไปหาที่บ้านแต่พอดีมีงานด่วน เดือนกนกอาสาจะไปดูให้ เพราะปัทม์สอนหนังสือตนอยู่ เฮียเล้งบอกว่าถ้าอยากเรียนก็เรียนไป แล้วเขียนแผนที่ให้ ฝากด่าด้วยว่ามีอะไรก็ให้บอกอย่าหายตัวไปอย่างนี้
เดือนกนกไปตามแผนที่จนเจอบ้านปัทม์ หนูตุ่นออกไปรับถามว่ามาหาใคร เดือนกนกบอกว่ามาหาปัทม์เขาไม่ไปทำงานสองวันแล้ว
พอรู้ว่าเป็นคนมาจากโรงน้ำแข็ง หนูตุ่นก็ชักสีหน้าถามว่ารุมกระทืบเขาขนาดนั้นมาถามอีกเหรอว่าเป็นยังไงบ้าง มาทางไหนให้ไปทางนั้นเลย
ปัทม์ออกมาดุหนูตุ่นว่าพูดอย่างนั้นได้ไง แล้วขอโทษเดือนกนกอย่างสุภาพ หนูตุ่นเถียงว่าตนพูดความจริง ปัทม์บอกว่าคุณเดือนกนกเขาไม่รู้เรื่อง หนูตุ่นเถียงอีกเลยถูกปัทม์บอกให้กลับบ้านไปก่อน เดือนกนกถามว่านั่นแฟนเหรอ ปัทม์บอกว่าน้องสาว เดือนกนกจึงให้ปัทม์เล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
หนูตุ่นร้องไห้ไปลาลินจงปดว่าตนมีนัดกับเพื่อน ลินจงไม่เชื่อไปถามปัทม์ เตือนปัทม์ว่ามีน้องสาวคนหนึ่งก็พยายามเห็นอกเห็นใจกันบ้างนะลูก
“บางทีผมก็ไม่เข้าใจอารมณ์หนูตุ่นเหมือนกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาใจไม่ถูก บางทีผมก็เริ่มรำคาญแล้วเหมือนกัน” ปัทม์บ่น
อ่านละคร ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง ปัทม์ ตอนที่ 2 วันที่ 7 มี.ค.62
บทประพันธ์โดย บุรีวาดบทโทรทัศน์โดย ณัฐ นวลแพง
กำกับการแสดงโดย ศุภฌา ครุฑนาค
ผลิตโดย บริษัท มาสเตอร์ วัน วิดีโอ โปรดักชั่น
ออกอากาศทาง ไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ