อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 9 วันที่ 9 ก.ย. 56
ห่านยิ้มแล้วเล่าขำๆ ว่าลุงจ๊อดบอกว่าเขาตายแล้ว ตนตกใจเลยนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมารวดเดียวเลย บื้อพึมพำทึ่งนึกไม่ถึงว่าเธอจะทำแบบนี้...“ฉันห่วงนายมากนะบื้อ...นายเป็นเพื่อนฉันนะ อย่าลืม”
ได้ยินห่านบอกว่าเป็นห่วง บื้อก็ใจฟูขึ้นมา แต่พอห่านบอกว่าเขาเป็นเพื่อน หัวใจบื้อก็แฟบห่อเหี่ยว เปลี่ยนเรื่องถามว่าแล้วห่านไม่ไปทำงานหรือ ห่านบอกว่าฝากแหม่มช่วยลาให้แล้ว
“ฉันไม่กลับ นายช่วยฉันตั้งหลายครั้ง ให้ฉันตอบแทนนายบ้างเถอะนะ...บื้อนะ...”
บื้อขอบใจ ไม่เห็นแหวนที่นิ้วห่านถามว่าหายไปไหน ห่านบอกว่าไม่รู้แต่ช่างเถอะ ถามว่าหิวไหม อยากกินอะไรจะไปหาซื้อให้ บื้อบอกว่าอะไรก็ได้ พอห่านลุกออกไป บื้อมองตามรำพึง...
“เธอกำลังเศร้าอยู่ใช่ไหมยัยคอห่าน...” แล้วตัวเองก็ถอนหายใจพลอยเศร้าไปด้วย...
ooooooo
แหวนเพชรของห่าน ส่องประกายวาววามอยู่ที่นิ้วมือแอปเปิ้ล ปีโป้เตือนว่าใส่โชว์เสียขนาดนี้ระวังจะโดนโจรตัดนิ้ว
เดินมาเจอพรเพ็ญ ทั้งสองยกมือไหว้ ประกายเพชรเข้าตาจนพรเพ็ญมองอย่างคุ้นๆว่าเคยเห็นแหวนวงนี้ที่ไหน
“แหวนของแม่แอปเปิ้ลน่ะค่ะ ท่านให้ไว้นานแล้ว แต่เพิ่งจะเอามาใส่” แอปเปิ้ลอวด
“เหรอ...ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเคยเห็น แต่ก็ช่างเถอะ” พรเพ็ญไม่ติดใจ แอปเปิ้ลรีบขอตัวไปทำงาน แต่พรเพ็ญก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าเคยเห็นแหวนวงนี้ที่ไหน???
ฝ่ายคุณชายติดต่อห่านไม่ได้ก็ร้อนใจ ไปบอกน้องนุชว่าไม่รู้ห่านไปไหน ติดต่อไม่ได้เลย คร่ำครวญว่าถ้าห่านเป็นอะไรไปตนคงอยู่ไม่ได้แน่
“ฉันรู้ว่าแกรักและเป็นห่วงเขามาก แต่แกเอาแต่โวยวายแบบนี้มันจะช่วยให้อะไรดีขึ้นไหม!” น้องนุชดุจนคุณชายนิ่งไป จากนั้นน้องนุชไปที่แผนกชุดชั้นในชาย จึงรู้ว่าบื้อก็ลาป่วยด้วย
ห่านดูแลบื้อจนลืมหมดทุกอย่าง เมื่อหมอมาตรวจบอกว่าบื้อไม่มีไข้แล้ว ถ้าจะกลับบ้านก็กลับได้ ห่านจึงพาบื้อกลับบ้านวันนี้เลย
ระหว่างบื้อเข้าห้องน้ำ มือถือของบื้อที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารดังขึ้น ห่านหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นสายจากน้องนุชก็เอะใจว่าน้องนุชโทร.หาบื้อทำไม แกล้งดัดเสียงห้าวๆถามแบบมะนาวไม่มีน้ำว่า
“บื้อไม่อยู่ มีอะไรฝากเรื่องได้ค่ะ”
“นั่นคุณฮันนี่รึเปล่าคะ” น้องนุชจำเสียงได้ ห่านดัดเสียงใหญ่กว่าเดิมบอกว่าไม่ใช่ ย้อนถามว่าใครโทร.มา “ฝากบอกว่าน้องนุชโทร.มานะคะ ขอบคุณค่ะ” วางสายแล้วน้องนุชยังสงสัย “ทำไมเสียงเหมือนคุณฮันนี่?”
พอบื้อออกจากห้องน้ำ ห่านบอกว่าน้องนุชโทร.มา บื้อกระปรี้กระเปร่าขึ้นทันทีรีบโทร.กลับ ถูกน้องนุชซักไซ้ทันที
“ครับคุณน้องนุช...ผู้หญิงที่รับโทรศัพท์ผมเมื่อกี๊...อ๋อ...เพื่อนน่ะครับ คุณน้องนุชโทร.หาผม มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ...คุณชายติดต่อคุณฮันนี่ไม่ได้...” บื้อชะงักหันมองหน้าห่าน เธอส่ายหน้า บื้อปดน้องนุชว่า “ผมไม่ได้คุยกับคุณฮันนี่เลยครับ...ครับ...สวัสดีครับ”
พอวางสายจากน้องนุช บื้อบอกห่านให้รีบโทร.หาคุณชายเสีย ห่านทำหน้ายุ่งถามว่าจะโทร.ได้ไง แบตหมด
ooooooo
คุณชายร้อนใจที่ติดต่อห่านไม่ได้ จึงไปที่คอนโดฯของสุรเดชที่ห่านเคยพาไปบอกว่าตนพักอยู่ท่ีนี่ แต่คราวนี้ไปเจอสุรเดชเจ้าของตัวจริง สุรเดชถามปลื้มๆว่าคุณชายรู้ได้ยังไงว่าตนอยู่ที่นี่
คุณชายอึกอักจะบอกว่ามาหาฮันนี่ ก็พอดีมือถือดังขึ้น คุณชายเห็นเป็นเบอร์บ้านไม่คุ้น แต่พอรับสายก็ดีใจสุดๆ
“คุณฮันนี่!!! คุณฮันนี่อยู่ไหนครับ ผมโทร.หาคุณฮันนี่ตั้งแต่เช้า แต่ติดต่อไม่ได้ ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่”
“ฮันนี่มาทำธุระที่ต่างจังหวัดกับคุณพ่อคุณแม่น่ะค่ะ มือถือแบตหมด ต้องขอโทษคุณชายด้วยนะคะ” ห่านใช้โทรศัพท์ที่ร้านน้าตุ้มน้าเต๊ะโทร. มีบื้อยืนลุ้นอยู่ข้างๆ
แล้วห่านก็ตกใจมากเมื่อคุณชายบอกว่ากำลังขึ้นไปหาเธอที่คอนโดฯ แต่ รปภ.บอกว่าห้อง 210 ที่เธอพามาไม่ใช่ห้องของเธอ ห่านหน้าเสียแต่เชาวน์ดี ปดทันทีอย่างไร้พิรุธว่า ห้องตนเบอร์ 216 ต่างหาก ทำเอาคุณชายงง
“แต่ว่าคุณชายมีอะไรจะคุยกับฮันนี่คะ ถึงพยายามโทร.หา...หา!! คุณหญิงแม่ของคุณชายอยากทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ของฮันนี่?!” ห่านตกใจมาก
“ครับ...คุณแม่ผมท่านเข้าใจผมแล้วว่าผมรักคุณฮันนี่มากแค่ไหน ท่านก็เลยอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ในเมื่อเราคบกันก็ควรจะให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้ทำความรู้จักกัน”
ห่านอึกอักรับสถานการณ์ไม่ทัน คุณชายถามว่าทำเสียงแบบนี้ไม่อยากให้ตนเจอพ่อแม่เธอหรือ ห่านรีบปฏิเสธว่า ไม่ใช่ จะชี้แจงก็พูดไม่ออก บื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำปากบอกว่า “ห้ามรับปาก...ห้ามนะ” ทำให้ห่านยิ่งสับสน ในขณะที่คุณชายก็หว่านล้อมรบเร้าอยากให้พ่อแม่สองฝ่ายได้เจอกัน
“อย่านะ!” บื้อทำปากบอกทำหน้าขึงขัง
“ตกลงค่ะ ฮันนี่จะไปบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าคุณชายอยากเจอ” ห่านตอบรับไป ทำเอาบื้อแทบหมดแรง เดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาบ่นหน้าบึ้ง
“ทำอะไรโดยไม่คิดอีกแล้วนะยัยคอห่าน รับปากคุณชายไปได้ไง!!” ห่านบอกว่าตนกลัวคุณชายโกรธ จับแขนบื้อทำเสียงอ้อนให้ช่วยตนด้วย “เธอมันก็แบบ นี้ตลอด ไม่อยากให้คุณชายโกรธ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะต้องเดือดร้อนไปกับเธอทุกครั้ง” พูดแล้วลุกเดินจํ้าออกไปที่ชายหาด
“บื้อ...นายโกรธเหรอ?” ห่านรีบตามไปง้อ บื้อเห็นห่านมาทางซ้ายก็หันไปทางขวา ห่านไปดักทางขวาก็หันหนีไปทางซ้าย สุดท้ายห่านทนไม่ได้ จับบ่าทั้งสองข้างหันมาเผชิญหน้า “บื้อ...ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่คนดี และฉันก็ชอบทำไม่ดีกับนาย แต่นายอย่าโกรธฉันเลย ฉันไม่มีใครอีกแล้วจริงๆ”
“ใครว่าเธอไม่มีใคร เธอยังมีเจ๊มะพร้าว แล้วก็แหม่ม”
“แต่นายเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉัน...ฉันรู้ว่านายเบื่อที่ต้องคอยช่วยฉัน เบื่อที่ต้องคอยพูดห้ามฉันทำเรื่องนี้”
“ใช่...ฉันเบื่อ แต่ฉันไม่ได้เบื่อเธอ ฉันเบื่อตัวเองที่ห้ามใจไม่ให้ช่วยเธอไม่ได้สักที”
“บื้อ...” ห่านตีบตื้นขึ้นมาจนพูดไม่ออก
“ฉันขอถามอะไรอย่าง วันที่เธอไปหาคุณชายเพื่อที่จะบอกความจริง เธอตั้งใจที่จะสารภาพจริงๆใช่ไหม” บื้อจ้องลึกเข้าไปในดวงตาอย่างค้นหาความจริง ห่านถึงกับกลืนนํ้าลายฝืดคอ ยอมรับว่า
“ก่อนจะไปพบคุณชาย ฉันตั้งใจแบบนั้น แต่พอเห็นหน้าคุณชาย...หัวใจของฉัน...มันสั่งไม่ให้ฉันพูด...”
บื้อผิดหวังมาก บอกห่านว่าตนช่วยเธอไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้จริงๆ แล้วหันเดินจากไป ห่านดึงชายเสื้อไว้อ้อนวอน
“ไม่ได้นะบื้อ...ถ้านายไม่ช่วยฉัน แล้วฉันจะทำยังไงต่อไป ฉันทำเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้...”
“ทำไมเธอถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้ เธอมันก็คิดถึงแต่ความสุขของตัวเอง...เธอเคยคิดถึงความสุขของฉันบ้างไหม!!” ประโยคหลังบื้อตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น ทำเอาห่านถึงกับนํ้าตาคลอ พอบื้อเห็นนํ้าตาห่านก็อึ้ง แต่ตัดสินใจหันหลังเดินออกไป
ห่านยืนอย่างโดดเดี่ยว...มองตามบื้อไป ใจหายอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน...
บื้อเดินไปได้ไม่ไกล เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ ที่มีต่อกัน คิดถึงปัญหาของห่าน คิดถึงช็อกโกแลตร่วมสาบานที่สวิตแล้ว บื้อหันกลับอย่างไม่อาจตัดใจทิ้งห่านไปได้ สบถออกมาอย่างโมโหตัวเอง
“โธ่เว้ย!!!”
บื้อวิ่งกลับไปหาห่าน วิ่งไปอย่างสุดฝีเท้า แต่กลับรู้สึกว่าวิ่งช้าไม่ได้ดั่งใจเลย!!
ooooooo
นาทีที่ทิ้งห่านแล้วเดินหนีไปนั้น บื้อด่าห่านว่าเห็นแก่ตัว แต่เมื่อวิ่งกลับมาหาเธอ เขากลับกลายเป็นฝ่ายผิด เมื่อห่านบอกว่าเขาตะคอกใส่หน้าตน
“ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ” บื้อถอนใจเถียงไม่ออก ห่านยิ้มอย่างเป็นต่อ บอกว่ายินดีให้อภัย ถามว่าที่กลับมาเพราะจะมาช่วยตนใช่ไหม “ใช่...เพราะฉันสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ทิ้งเธอ...”
“ช็อกโกแลตร่วมสาบาน?” ห่านถาม บื้อพยักหน้า “ขอบใจนะบื้อที่ทำเพื่อฉันอีกครั้ง นายรู้ไหมว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีความสุข ฉันรู้สึกตัวเองเป็นคนไร้ค่า เพราะแม้แต่พ่อแม่ก็ยังทิ้งฉันไป...แต่คุณชายทำให้ฉันรู้จักกับความสุขอีกครั้ง และรู้ว่าตัวเองมีค่ามากแค่ไหน คนเราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ในเมื่อฉันยังมีลมหายใจ ฉันก็จะทำทุกอย่าง เพื่อให้ฉันมีความสุขมากที่สุด”
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 9 วันที่ 9 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ