อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 11 วันที่ 18 ก.ย. 56
เช้าวันรุ่งขึ้น แอปเปิ้ลเปิดประตูห้องออกมาเจอบื้อยืนรออยู่แล้ว แอปเปิ้ลยิ้มอย่างรู้คำตอบ ครู่เดียวแอปเปิ้ลก็ควงบื้อไปที่ห้องอาหารที่ทุกคนกำลังนั่งกินกันอยู่ห่าน แหม่ม และโย่ง ต่างผงะเมื่อเห็นแอปเปิ้ลควงบื้อเข้ามา แม้แต่น้องนุชกับคุณชายที่นั่งอยู่อีกโต๊ะก็แปลกใจว่าทำไมบื้อมากับแอปเปิ้ล พรเพ็ญคาดว่า บื้อคงเลิกกับห่านแล้ว
แอปเปิ้ลควงบื้อไปนั่ง บอกให้รอตรงนี้เดี๋ยวตนจะเอาอะไรมาให้กิน ปีโป้และจีจี้งงกระซิบถามแอปเปิ้ลว่า บื้อยอมเป็นแฟนเธอแล้วหรือ? สายฟ้าแลบมากเลยนะ? แอปเปิ้ลยิ้มอย่างผู้ชนะแต่ไม่ตอบ
ทุกคนมองหน้ากันอึ้ง ห่านถามบื้อว่า ไม่จริงใช่ไหม? บื้อทำหน้าลำบากใจแต่จำต้องพูดว่า
“ใช่...ฉันกับแอปเปิ้ลเป็นแฟนกัน” ไม่พูดเปล่ายังโอบไหล่โชว์ด้วย
ห่านยืนอึ้งน้ำตาเอ่อ พรเพ็ญเห็นท่าไม่ดีรีบมาขวาง บอกว่ามีอะไรให้ไปคุยกันที่กรุงเทพฯย้ำทั้งสามว่าอย่าทำเสียชื่อห้าง ทั้งสามจึงเงียบ บื้อชวนแอปเปิ้ลไปนั่งที่อื่นกันดีกว่า
ห่านยืนคว้างอยู่ครู่เดียวก็เซจะเป็นลม คุณชายรีบเข้ามาประคองไว้ ห่านตกใจผงะ พอดีโย่งกับแหม่มเข้ามา รับห่านจากมือคุณชาย “พวกเราดูแลต่อเองค่ะขอบคุณนะคะ” แหม่มเอ่ยแล้วรีบพาห่านออกไปยืนที่อีกมุมหนึ่ง แหม่มโมโหบอกห่านว่า “ฉันจะไปถามไอ้บ้าบื้อว่ากำลังทำอะไร”
“ไม่ต้องไปถามอะไรทั้งนั้น...ขอฉันอยู่คนเดียว” ห่านห้ามไว้
เมื่อเพื่อนทั้งสองไปแล้ว ห่านยืนทอดสายตาไปข้างหน้าอย่างไร้เป้าหมาย หัวใจปวดร้าว สับสน พลันก็สะดุ้งเมื่อคุณชายมายื่นผ้าเช็ดหน้าให้นึกว่าเธอร้องไห้ ห่านพยายามก้มหน้าหลบบอกว่าตนไม่ได้ร้อง ถามว่าคุณชายมาหาตนทำไมหรือ
“ผมเห็นสีหน้าคุณตอนรู้ว่าบื้อเป็นแฟนกับพนักงานหญิงคนนั้น ผมเป็นห่วงก็เลยมาดู...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า...ฉันเลิกกับบื้อแล้ว จะรู้สึกอะไรได้ยังไง” ห่านยังพยายามหลบหน้า แต่คุณชายเหมือนยิ่งพยายามมองหน้าห่านถามอย่างกลัวคุณชายจะจำได้ว่า “คุณมองอะไรฉันคะ”
“ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับคุณ...แปลกนะครับ ทั้งๆที่เราเจอกันนับครั้งได้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้คุยกับคุณ”
ห่านใจหายเมินหน้าไปทางอื่นรีบขอตัว คุณชายยังมองตามพึมพำ “ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
ส่วนแหม่มกับโย่งแยกมาแล้วก็ยังอดคิดเรื่องห่านไม่ได้ จู่ๆโย่งก็โพล่งออกมาอย่างตื่นเต้นว่าตนรู้แล้วว่าห่านรักบื้อ พอเห็นบื้อไปควงกับแอปเปิ้ลห่านเลยเป็นแบบนี้ แหม่มบอกว่าตนรู้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่แน่ใจเลยไม่ได้บอกใคร
โย่งหาว่าห่านจับปลาสองมือชอบทั้งบื้อและคุณชาย แหม่มแก้ต่างให้เพื่อนว่า ห่านยังไม่รู้ใจตัวเองมากกว่าว่าชอบบื้อ แหม่มพูดเหมือนเข้าใจความคิดของเพื่อนดีว่า
“ห่านมันคิดแต่ว่าคุณชายเป็นผู้ชายในฝันของมัน มันก็เลยเข้าใจว่าตัวเองชอบเขาและคู่ควรกับเขาเท่านั้น แต่ชายในฝันก็อยู่แค่ในฝันเท่านั้นแหละ...ห่านน่าสงสารที่ไม่รู้ใจตัวเอง...” พูดแล้วถอนใจ โย่งพลอยถอนใจไปด้วย
เพราะดาหลาเมาหลับไม่ได้สติ เมื่อถึงเวลากลับ คุณชายจึงนำคณะกลับก่อน เขียนจดหมายบอกไว้ว่า เห็นเธอหลับเลยไม่ได้ปลุก ถ้าจะกลับให้บอกที่เคาน์เตอร์ได้ เลย เตรียมรถไว้ให้แล้ว ดาหลาจึงกลับมาด้วยความแค้น แต่พอดารัณบอกว่าหาหลักฐานเกี่ยวกับบ้านของฮันนี่ ได้แล้ว เธอก็ยิ้มสะใจ
ooooooo
กลับถึงบ้าน ห่านแกล้งซักผ้าเอาไปตาก ตามองไปทางบ้านบื้อหมายจะได้เจอกัน จนแหม่มมาทักว่าทำไมตากผ้ากลางคืนแทนที่จะซักและตากพรุ่งนี้เช้า
ห่านบอกว่าไม่มีอะไรทำเลยซักผ้า ถูกแหม่มดักคอว่าไม่มีอะไรทำหรือมาแอบดูใครกันแน่ พอเพื่อนจับได้ไล่ทันห่านก็ทำขึงขังถามว่าพูดอะไร ไม่เข้าใจ แล้วก็นึกอะไรได้บอกว่า “ฉันไปบ้านบื้อก่อนนะ”
ห่านไปบ้านบื้อ อ้างว่าจะมาเอาผ้าไปซักตามสัญญาที่ต้องรับใช้บ้านนี้ บื้อมาเจอคว้าตะกร้าผ้าซักไม่ให้ห่านเอาไปทั้งยังสั่งห้ามห่านมาบ้านนี้อีก
“ไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ...” ห่านเสียใจ บื้อฝืนใจทำเสียงแข็งใส่ว่า
“ใช่! ฉันไม่อยากเจอเธอ ไม่อยากให้แอปเปิ้ลโกรธ ออกไปได้แล้ว”
ห่านเสียใจหันหลังเดินกลับไป โย่งมองบื้อพูดอย่างไม่พอใจ “ไอ้บื้อ!! แกทำอะไรวะ แกบ้าไปแล้วเหรอวะเนี่ย”
ทุกคนพากันออกจากบ้านไปหมด เหลือบื้ออยู่คนเดียว เขาทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรงที่ต้องทำในสิ่งที่ฝืนใจอย่างที่สุด
แหม่มตามกลับมาปลอบใจห่านว่า “แกอย่าไปสนใจ ที่บื้อพูดนะห่าน ไม่ต้องไปเสียใจให้กับไอ้บ้านั่น”
“ฉันไม่เสียใจ ไม่ต้องเจอกันอีกก็ดี” ห่านเสียงเครือ พูดแล้วรีบหันหลังเดินไปไม่ให้แหม่มเห็นน้ำตา...
ooooooo
คืนเดียวกัน ดารัณกับดาหลาเอาหลักฐานไปให้ รื่นฤดีดู ดาหลาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นสิบแปดมงกุฎจริงๆ
รื่นฤดีสะใจมากที่คุณชายจะได้ตาสว่างเสียที เมื่อคุณชายกลับมาจึงรีบเอาเอกสารให้ดู ดาหลาเห็นคุณชายงงๆ เธอบอกว่านี่คือสำเนาทะเบียนบ้านของฮันนี่ แล้วทั้งดาหลา ดารัณและรื่นฤดีก็ช่วยกันพูดว่าฮันนี่เป็นพวกสิบแปดมงกุฎ เจ้าของบ้านหลังนั้นไม่ได้ชื่อคุณสมชายกับคุณหญิงกุหลาบ
ฟังทั้งสามรุมกันกรอกหูแล้ว คุณชายนึกถึงคำเตือนของชนะศึกที่ว่า “ต่อไปนี้ถ้าแม่เขาพูดอะไรลูกห้ามเชื่อ เด็ดขาดถึงจะมีหลักฐาน ลูกก็ห้ามเชื่อ เพราะหลักฐานทำปลอมกันขึ้นมาได้” คุณชายจึงถามรื่นฤดีว่า
“คุณแม่เกลียดคุณฮันนี่มากขนาดต้องทำหลักฐานปลอมขึ้นมาเลยเหรอครับ” เป็นคำถามที่ทำเอาทั้งสามอึ้ง คุณชายย้ำหนักแน่นว่า “ผมขอบอกทุกคนตรงนี้เลยนะครับ ว่าผมรักคุณฮันนี่ คุณฮันนี่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะแต่งงานด้วย ผมเชื่อใจเธอและมั่นใจว่าเธอไม่ได้ หลอกผม ผมขอให้ทุกคนหยุดเท่านี้เถอะนะครับ ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่มีวันเลิกรักคุณฮันนี่”
พูดแล้วคุณชายเดินออกไปเลย ปล่อยผู้หญิงสามคนมองหน้ากันเหวอ รื่นฤดีถึงกับจะเป็นลมจนดารัณกับดาหลาต้องเข้าประคอง รื่นฤดีพูดอะไรไม่ออก นั่งงันน้ำตาคลอ...
“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ดาหลาจะแยกคุณชายออกจากนังผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม” ดาหลาฮึดขึ้นมา รื่นฤดีหันมองพูดเสียงแผ่วอย่างหมดแรงว่า...
“แม่ฝากตาชายด้วยนะลูก...”
ooooooo
แอปเปิ้ลควงบื้อยั่วห่านและอวดใครต่อใครจนเว่อร์ บื้อจำต้องเออออไปตามน้ำอย่างฝืดๆฝืนๆ แม้แอปเปิ้ลจะตบตาหลายคนได้แต่สำหรับเจ๊มะพร้าวที่ผ่านร้อนผ่านหนาวจัดจ้านกับสังคมมาโชกโชนมองออกว่า มีปัญหา
“เจ๊ว่าท่าทางน้องบื้อดูแปลกๆ สายตาที่น้องบื้อ มองนังแอ๊บ หรือน้ำเสียงเวลาพูด มันไม่เหมือนคนที่รักกัน”
ฟังเจ๊แล้วแหม่มเห็นด้วยถามห่านว่าคิดเหมือนพวกตนไหม ทำให้ห่านตัดสินใจที่จะเค้นเอาความจริงจากบื้อ
เมื่อบื้อไปเข้าห้องน้ำ ห่านตามเข้าไปในห้องน้ำชาย เข้าประจันหน้าถาม
“บอกฉันมาว่าจู่ๆ นายเป็นแฟนกับยัยแอปเปิ้ลนั่นได้ยังไง! และเพราะ อะไร!!
ขณะห่านกำลังคาดคั้นบื้อนั้น แอปเปิ้ลโทร.เข้ามือถือบื้อเพื่อเร่งให้กลับบ้านพร้อมกัน ห่านแย่งมือถือไป บอกบื้อถ้าไม่ยอมบอกความจริงก็ไม่คืนมือถือให้ เมืี่อบื้อยังเฉย ห่านเลยรับสายแอปเปิ้ลพูดไปทันที
“แอปเปิ้ล นี่ฉันห่านนะ บื้อเขาไม่ว่างคุยด้วย ไม่ต้องโทร.มาอีก แค่นี้นะ”
หายนะเกิดทันที! บื้อแย่งมือถือคืนแล้ววิ่งออกไปมองหาแอปเปิ้ลปรากฏว่าหายไปแล้ว เพราะเธอเดินอ้าวไปบอกดาหลาว่า ห่านกับฮันนี่เป็นคนเดียวกัน!
ส่วนห่าน เดินกลับมาอย่างเจ็บใจที่คาดคั้นเอาความจริงจากบื้อไม่ได้ พลันก็ดีใจสุดๆเมื่อคุณชายโทร.มา และนัดไปทานข้าวด้วยกันเย็นนี้ ห่านนิ่งไปนิดหนึ่งแล้วตัดสินใจรับคำ
ตกเย็นห่านในคราบฮันนี่ เดินออกจากบ้านผ่านบื้อต่างมองเหมือนคนไม่รู้จักกันจนโจ๊กสงสัย พอบื้อเข้าบ้านก็ถาม
“เฮียกับพี่ห่านโกรธกันหรือ” บื้อตอบห้วนๆว่าเปล่า “อย่าโกหก ผมเห็นเฮียกับพี่ห่านเดินผ่านกันไปเหมือนคนแปลกหน้า” เลยถูกบื้อเอ็ดว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก แล้วเดินเลี่ยงไปนั่ง โจ๊กเดินไปนั่งด้วย พูดอย่างใจเย็น “คนมีความรักไม่เด็กแล้วนะครับ ผมบอกคุณหนูจ๋าไปแล้วว่าผมรู้สึกยังไง”
“ก็ดีแล้ว”
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 11 วันที่ 18 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ