อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 8 วันที่ 6 ก.ย. 56
คุณชายเข้าประชุมแต่บังเอิญหยิบแฟ้มผิดมา โทร.หาตุ๊กติ๊กก็ไม่รับสายจึงเดินมาหยิบเอง เจอดาหลากำลังเปิดกล่องแหวนดู คุณชายไม่พอใจมาก พูดเสียงเข้มว่า “คุณไม่มีสิทธิ์มาหยิบของของคนอื่นดู”ดาหลาตัดพ้อว่าทำไมพูดกับตนแบบนี้ ทำเหมือนตนเป็นคนอื่น อย่าลืมว่าคุณหญิงแม่ต้องการให้เราแต่งงานกัน
“นั่นเป็นความต้องการของคุณแม่ไม่ใช่ผม อีกอย่างนึง แหวนที่คุณเห็น ผมซื้อให้คุณฮันนี่ ผมขอตัวไปประชุมก่อนครับ” พูดแล้วรีบเดินกลับไปที่ห้องประชุม
อึดใจเดียวเธอนึกอะไรออก โทร.หารื่นฤดีทำเสียงร้องไห้แต่เดินดูเสื้อผ้าในห้างฯ เพลินๆฟ้องว่า คุณชายซื้อแหวนให้ผู้หญิงคนนั้น รื่นฤดีถามว่าแน่ใจได้ยังไงดาหลาบอกว่าคุณชายบอกตนว่าซื้อแหวนวงนี้ให้ฮันนี่ คร่ำครวญว่าตนคงไม่มีวาสนาได้เป็นสะใภ้คุณแม่แน่แล้ว
“ไม่ได้นะ แม่ไม่ยอม แม่จะจัดการเรื่องนี้ให้หนูเอง หนูรอแม่อยู่ที่ห้างฯ แม่จะไปหาเดี๋ยวนี้!”
แหม่มกำลังจัดเสื้อผ้าอยู่ ได้ยินที่ดาหลาพูดทั้งหมด ค่อยๆโผล่มามองดาหลาที่เดินกรีดกรายไปอย่างครุ่นคิด
ooooooo
เจ๊มะพร้าวกับแหม่มต่างดีใจที่นังห่านจะได้เป็นนางซินฯ และจะได้ลงจากคานเสียที แต่ห่านกลับไม่ดีใจ ขอตัวจากทั้งสองไป เจ๊กับแหม่มมองตามห่านไปอย่างไม่เข้าใจ
ห่านไปเล่าให้บื้อฟัง ว่าคุณชายซื้อแหวนให้ บื้อถามว่าเธอเริ่มลังเลแล้วใช่ไหม ห่านส่ายหน้า ชี้แจงว่า
“ฉันไม่ได้ลังเล ยิ่งรู้แบบนี้ฉันยิ่งต้องบอกให้คุณชายรู้เร็วที่สุด ฉันจะนัดคุณชายเจอเย็นนี้ ถ้าคุณชายจะเกลียดฉัน ฉันก็จะไม่โกรธ ให้มันจบตอนนี้ดีกว่าต้องยืดเยื้อต่อไป ไม่งั้นเราก็จะเจ็บด้วยกันทั้งคู่”
บื้อดีใจมาก จับไหล่ทั้งสองข้างของห่าน “โชคดีนะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้” ทั้งสองยิ้มให้กันหน้าห่างกันไม่ถึงศอก
แอปเปิ้ลถือแก้วน้ำจะเอามาให้บื้อ มองภาพนั้นอย่างเจ็บใจ บีบแก้วจนมือสั่นน้ำกระฉอก กลับไปบอกปีโป้กับจีจี้ว่า
“บื้อกับนังห่านคืนดีกันแล้ว ฉันเห็นพวกมันอยู่ด้วยกัน”
“ฉันว่าแกตัดใจเหอะ บื้อคงไม่ใช่เนื้อคู่ของแก” ปีโป้แนะ
“ฉันไม่ยอมแพ้นังห่าน ไม่มีวัน!!!” แอปเปิ้ลจิกตาแค้น
ฝ่ายห่าน เมื่อตัดสินใจและได้กำลังใจจากบื้อแล้ว ก็โทร.นัดคุณชายเย็นนี้พบกัน คุณชายยิ้มกริ่มหยิบกล่องแหวนออกมาดู พลันก็มีเสียงเคาะประตู คุณชายรีบเก็บกล่องแหวนใส่กระเป๋ากางเกง
อึดใจเดียว รื่นฤดีกับดาหลาก็เข้ามา คุณชายถามว่า ทำไมแม่จะมาไม่โทร.บอกก่อนเหมือนทุกครั้ง
“แม่อยากมาเซอร์ไพรส์ลูกบ้างไม่ได้รึไง...แม่มารับลูกไปทานข้าวเย็น” คุณชายบอกว่าตนยังไม่เลิกงาน “ลูกเป็นผู้บริหาร จะเข้างานเลิกงานตอนไหนก็ได้”
คุณชายยังรู้สึกไม่ดี เพราะผู้บริหารควรจะเป็นแบบ อย่าง กลับถูกรื่นฤดีหาว่าเถียง แล้วขอแบบหักคอเอาว่า
“ถือว่าแม่ขอก็แล้วกัน แหกกฎบริษัทสักวัน แค่นี้คงทำเพื่อแม่ได้ใช่ไหม”
ooooooo
คุณชายไม่อาจเลี่ยงได้ แต่ระหว่างทานอาหาร ท่าทางไม่มีความสุขกระวนกระวายจนรื่นฤดีถามว่าเป็นอะไร
คุณชายบอกตามตรงว่ามีนัดกับเพื่อนเย็นนี้ รื่นฤดีก็ให้เลื่อนไปเสีย พูดแบบไม่ให้คุณชายเลี่ยงได้เลยว่า เพื่อนจะสำคัญกว่าแม่กว่าดาหลาได้ไง แต่ยิ่งใกล้เวลานัดคุณชาย ก็ยิ่งกระวนกระวาย รื่นฤดีถามว่า “ลูกไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“ผมอยากไปห้องน้ำน่ะครับ”
“ก็ไปสิ แล้วก็มานั่งบิดไปบิดมาอยู่ได้ ลูกคนนี้นี่...”
คุณชายได้โอกาสรีบลุกออกไปทันที ตรงไปหานายสมคนขับรถขอให้ช่วยอะไรหน่อย
กลับเข้ามานั่งได้ไม่นาน คุณชายก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งว่าที่ห้างฯเกิดเรื่อง มีลูกค้าโดนลิฟต์หนีบ เขาไม่ยอมความถ้าไม่ได้พบตน รื่นฤดีกับดาหลาจะไปช่วยแก้ปัญหาด้วย
“ไม่ได้ครับ! เออะ...ผมไม่อยากให้คุณแม่กับคุณดาหลาต้องมายุ่งยาก เรื่องแค่นี้ผมจัดการเองได้” แล้วหันไปจับมือดาหลาอย่างเอาใจ “ขอโทษนะครับที่อยู่ทานข้าวด้วยไม่ได้แล้ว ถ้ายังไงฝากทานข้าวเป็นเพื่อนคุณแม่ผมด้วยนะครับ”
รื่นฤดีสั่งว่าได้ความอย่างไรโทร.บอกแม่ด้วย คุณชายรีบลุกไป ดีใจจนลืมมือถือไว้ที่โต๊ะ!
ออกจากร้านอาหารมาเจอสม คุณชายมอบเงินให้จำนวนหนึ่ง สมไหว้ขอบคุณบอกว่าวันหลังเรียกใช้บริการบ่อยๆก็ได้ ถามว่าคุณชายจะไปอย่างไร เพราะตอนนี้รถติดมากคงไม่ทันแน่
คุณชายดูนาฬิกาแล้วมองไปเห็นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง รีบยกมือเรียกใช้บริการทันที
ห่านไปถึงร้านอาหารที่นัดกันไว้แล้ว พนักงานเชิญเข้าไปนั่งรอในห้อง ห่านเข้าไปนั่งคอยคุณชายงงๆ
ooooooo
รื่นฤดีบอกดาหลาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยินดีว่าท่าทางคุณชายจะเริ่มอ่อนกับเธอแล้ว ดาหลาตอบเขินๆว่าตนก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน
พูดกันไม่ทันขาดคำ เสียงมือถือที่คุณชายลืมไว้ดังขึ้น ต่างมองหาจึงเห็นมือถือคุณชายวางอยู่ ดาหลาหยิบขึ้นดูถึงกับหน้าเสีย รื่นฤดีถามว่ามีอะไรหรือ ดาหลาพูดหน้ายังช็อกๆว่า
“คุณชายตั้งเตือนว่า มีนัดกับนังฮันนี่เย็นนี้...ถ้าอย่างนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นในห้างฯ ก็คงไม่ใช่ความจริง”
ทั้งรื่นฤดีและดาหลามองหน้ากันอึ้งสุดๆ
เป็นเวลาที่คุณชายไปถึงร้านอาหารที่นัดห่านไว้พอดี เขาขอโทษห่านที่มาช้า
“ไม่เป็นไรค่ะ ฮันนี่รอคุณชายไม่นาน...เออะ...คุณชายคะ เรื่องที่ฮันนี่จะบอกคุณชาย...”
คุณชายเอานิ้วแตะปากห่านไว้ มองอย่างมีความหมาย บอกว่า “ผมขอบอกเรื่องของผมก่อนนะครับ...” พลาง คุณชายหยิบกล่องแหวนออกจากกระเป๋ากางเกง ห่านเดาได้ว่าคืออะไร เมื่อเห็นแหวนเพชรเม็ดโตน้ำงามวามวาวในกล่อง ห่านก็ถึงกับตะลึง คุณชายเอ่ยด้วยแววตาอ่อนโยนว่า
“นี่เป็นแหวนคู่รัก ผมอยากให้คุณฮันนี่รับเอาไว้” ห่านบอกว่ามากเกินไปตนรับไม่ได้ คุณชายถามว่า “ทำไมล่ะครับ...หรือว่าคุณฮันนี่ไม่รักผมแล้ว”
“ไม่ใช่ค่ะ...แต่...แต่...” ห่านพูดไม่ออก
“แต่อะไรครับคุณฮันนี่...” คุณชายประคองมือห่านขึ้น “ได้โปรดอย่าปฏิเสธผมเลยนะครับ ถ้าคุณฮันนี่ไม่รับแหวน ผมคงเสียใจไปชั่วชีวิต” น้ำเสียงและแววตาของคุณชายทำให้ห่านยิ่งพูดไม่ออก คุณชายวางมือห่านลง หยิบแหวนออกมาบรรจงสวมให้ที่นิ้วนางซ้ายของห่าน
ห่านที่รู้สึกสับสน ลังเล แล้วกลายเป็นตื้นตัน...
“แหวนวงนี้คือตัวแทนของผม ไม่ว่าคุณฮันนี่จะอยู่ไหน ผมจะอยู่ข้างๆคุณเสมอ อย่าถอดออกนะครับ”
“ค่ะ...” ห่านตอบรับ ตกอยู่ในภวังค์
คุณชายดีใจมาก หยิบแหวนวงใหญ่ส่งให้ห่านใส่ที่นิ้วนางซ้ายตนบ้าง เสร็จแล้วดึงห่านเข้าไปกอดแน่น ห่านตกสู่ภวังค์จนลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง จนเมื่อคุณชายผละออกบอกเธอว่า “ถึงตาคุณฮันนี่แล้ว คุณฮันนี่มีเรื่องอะไรจะบอกผม?”
“เอ่อ...ฮันนี่...ฮันนี่ลืมไปแล้วค่ะ และอีกอย่าง มันก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องของคุณชาย เราสั่งอะไรมาทานกันดีกว่าค่ะ ฮันนี่หิวแล้ว”
“ผมออกไปเรียกพนักงานก่อนนะครับ” คุณชายลุกเดินออกไป ห่านมองแหวนในนิ้วนางตนอย่างมีความสุข...
ooooooo
เวลาเดียวกัน...ที่บ้านเช่า ค่ำนี้บื้อซื้อของกิน มาเพียบ เลี้ยงทั้งโย่ง แหม่ม ลุงจ๊อดและโจ๊กลุงหลานขาประจำ
“ฉันเปิดทางให้แล้วนะเว้ย” บื้อแอบกระซิบบอกโย่งเมื่อแหม่มเดินเข้ามา
แต่แหม่มอ่านเกมออก ดักคอบื้อว่า ดูมีความสุขมีเรื่องดีๆอยากเล่าสู่กันฟังไหม บื้ออมยิ้มบอกว่าไม่มี พอแหม่มไม่เชื่อก็ยอมรับว่า
“ฉันดีใจที่ห่านคิดจะบอกความจริงกับคุณชายว่าตัวเองเป็นใคร ที่ห่านนัดเจอกับคุณชายวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้แหละ” ถูกแหม่มดักคอว่า ทำไมบื้อต้องดีใจด้วย บื้อตอบไม่สบตาว่า “ก็...ฉันไม่อยากให้ห่านโกหก มันบาป”
“แค่นั้นจริงอ่ะ??” บื้อยืนยันว่าจริง แหม่มดักคอว่า “งั้นก็แล้วไป ฉันนึกว่าที่เธอดีใจเพราะถ้าห่านบอกความจริงกับคุณชาย คุณชายอาจจะโกรธห่านจนเลิกกัน และถ้าเป็นแบบนั้น เธอก็จะมีโอกาส”
“โอกาสอะไร” บื้อทำหน้างง
“อย่าปิดฉันอีกเลยบื้อ ฉันรู้ว่าเธอชอบห่าน ลึกๆเธอก็อยากให้ห่านกับคุณชายเลิกกันใช่ไหมล่ะ”
บื้ออึกอักทำเป็นบ่นว่าไปกันใหญ่แล้ว ไม่ใช่สักหน่อย แล้วเดินไปเลย แหม่มมองตามพูดอย่างรู้ทันหมั่นไส้ว่า
“ผู้ชายปากแข็ง”
ooooooo
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 8 วันที่ 6 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ