อ่าน ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 14 วันที่ 29 ก.ย. 56
“ป่านฉะนี้...ไอ้ซื่อบื้อกะยัยห่าน จะหวานชื่นกันไปถึงไหน...ถึงไหนแล้วน้อ...บรื๊อ...คิดแล้วสยิว!!”ที่อพาร์ตเมนต์...
ดาหลานอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขอยู่บนเตียง ข้างๆเธอ นายโชคชายหนุ่มล่ำหน้าตาเถื่อนๆนอนแผ่อยู่
ครู่หนึ่ง ดาหลาลุกขึ้นจะไปอาบน้ำ โชคดึงไว้ถามอ้อน “จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะ...เมียจ๋า”
โชคถามว่าใครจะได้ยิน ในเมื่อเรานอนกันอยู่แค่สองคน ดาหลาค้อนควับอย่างขัดใจ ลุกไปห้องน้ำ โชคมองตาม เบ้ปากอย่างดูถูก พอละสายตาจากดาหลา เห็นกระเป๋าถือของดาหลาวางอยู่ โชคลุกพรวดคว้าไปค้น เจอกล่องสร้อยข้อมือเพชรที่เธอขโมยมาจากห่าน หยิบออกมาเปิดดู อุทานตาโต “ว้าว!!”
ดาหลาออกจากห้องน้ำเห็นพอดี ถามโชคว่าทำอะไร โชคเอากล่องสร้อยข้อมือเพชรซ่อนไว้ข้างหลัง พูดอย่างไม่พอใจ
“หน็อย! ถามเท่าไหร่ก็บอกไม่มีตังค์...ไม่มีตังค์ แล้วนี่อะไร” โชคเอาสร้อยข้อมือเพชรชูให้ดูอย่างเจ็บใจ “เดี๋ยวนี้ริซุกสร้อยเพชรไม่บอกกันแล้วเหรอ!”
ดาหลาโถมเข้าจะแย่งสร้อยข้อมือเพชรคืน ถูกโชคผลักล้ม ตะคอกถามว่าได้สร้อยเพชรจากไอ้คุณชายหน้าโง่แล้ว ทำไมไม่เอามาให้ตน ดาหลาตวาดคืนว่า บอกแล้วว่าไม่ใช่ กระโจนเข้าแย่ง ถูกโชคตบจนเลือดออกซิบๆ ที่มุมปาก
“ไอ้โชค!! แกกล้าตบฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก!”
โชคแสยะยิ้มอย่างถือไพ่เหนือกว่า ท้าว่ากล้าแจ้งก็กล้าให้จับ ถามเย้ย “ว่าแต่เธอเถอะ กล้าลงหนังสือพิมพ์หน้า 1 กับฉันด้วยรึเปล่าล่ะ คุณนางสาวไทยสยาม!” พูดแล้วเอาสร้อยข้อมือเพชรโยนเล่นเย้ยดาหลาเดินไป
“ไอ้บ้า!! แย่แล้ว สร้อยเพชรนังคุณหญิงแม่!!” ดาหลาตกใจ เอามือกุมปากที่ถูกตบอย่างเจ็บใจ
ooooooo
บื้อกับห่านไปถึงร้านอาหารทะเลตุ้มเต๊ะเอาคํ่า พอลงจากตุ๊กๆ ของลุงจ๊อด บื้อก็เดินขาถ่างเข้าไปในร้าน
“เฮ้ยทุเรศ!! ทำไมเดินขาถ่างอย่างนั้น ทุเรศ!!” ห่านด่า
บื้อบ่นว่าขี่สามล้อจากกรุงเทพมาเมืองชลสองชั่วโมงจะไม่ให้ถ่างได้ไง ขากลับลองคร่อมดูบ้างไหมล่ะ ห่านเห็นใจเข้าไปบีบนวดต้นขาให้ บื้อตกใจถามว่าจะทำอะไร เบี่ยงตัวหลบหนีบขาแน่น ห่านหมั่นไส้เลยลุกไปหาปลาเค็มถามบื้อว่า
“ปลาเค็มน้าตุ้มเก็บไว้ที่ไหน ฉันไปยกเอง”
บื้อชี้ส่งเดช ห่านเดินไปบ่นไปว่าไม่น่ามาด้วยเล้ย บื้อไล่ให้รีบๆ ไปหาปลาเค็ม ดมๆ เอาก็คงจะได้กลิ่นว่าอยู่ไหน
“คนนะยะ ไม่ใช่หมา” ห่านขยับจะด่าต่อ แต่พอนึกถึงที่ถูกบื้อจูบปากแล้วบอกว่าเอาหมาออกจากปากให้ ก็รีบเอามือปิดปากแน่น ทำเฉไฉถามกลบเกลื่อน “ไหนวะ...ปลาเค็มน้าตุ้มอยู่ไหนเนี่ย...”
ooooooo
ที่บ้านคุณชาย...ดาหลาไปนั่งร้องไห้โฮๆ มีดารัณนั่งกอดปลอบใจหน้าตาขึงเครียดอยู่ข้างๆ
“นี่เพราะนังเด็กห่านนั่นคนเดียว หนูดาหลาถึงได้เป็นแบบนี้” รื่นฤดีเสียงดังอย่างไม่พอใจมาก
คุณชายสะดุ้งบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับห่าน ชนะศึกถามว่ามันจะไปเกี่ยวกับห่านตรงไหน? เลยถูกรื่นฤดีแว้ดใส่
“เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็ถ้าไม่ใช่เพราะชายมัวไปหลงนังเด็กห่านนั่น แล้วไม่สนใจหนูดาหลา ทิ้งขว้างให้หนูดาหลาต้องไปไหนมาไหนคนเดียวดึกๆ ดื่นๆ หนูดาหลาก็คงจะไม่เคราะห์ร้ายโดนโจรปล้นกระชากเอากระเป๋าไปแบบนี้”
คุณชายโดนสวนก็อึ้ง ชนะศึกตัดบทว่าแทนที่เราจะนั่งโทษกันไปมา เรารีบไปแจ้งความดีกว่าไหม ดารัณตกใจร้องห้ามเสียงหลง ชนะศึกชี้แจงว่าเกิดเหตุร้ายขนาดนี้ เราต้องรีบแจ้งความตำรวจจะได้ตามจับคนร้ายได้
ดารัณอ้างว่าดาหลาเป็นถึงนางสาวไทยสยาม ถ้าตกเป็นข่าวหน้า 1 หนังสือพิมพ์คงไม่งาม
“อย่างนี้มันยิ่งต้องเป็นข่าว จะได้เป็นกรณีตัวอย่าง ตำรวจก็จะต้องรีบจับคนร้ายให้ได้เพื่อให้ประชาชนอุ่นใจ ผมว่าคนเขาจะนึกขอบคุณนางสาวไทยสยามอย่างหนูดาหลาด้วยซ้ำ จริงไหม” ชนะศึกมองทุกคนอย่างขอความเห็น
สองแม่ลูกนั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม รื่นฤดีคล้อยตามชนะศึก ดาหลาจึงเล่นบทใหม่ อ้างว่าเป็นนางสาวไทยสยามต้องงามทั้งกายและใจ ควรให้อภัย มีเมตตาแก่ผู้ยากไร้ ตนไม่อยากติดใจเอาความ
“เพื่อที่ว่าเราจะได้หมดเวรหมดกรรมกันในชาตินี้ ไม่มีการอาฆาตแค้นต่อกันและกัน” รื่นฤดีเปลี่ยนเสียงฉับพลัน
ดาหลากับดารัณแอบถอนใจอย่างโล่งอก...
แต่พอออกจากบ้านพ้นสายตาคนอื่น ดารัณก็ผลักดาหลากระเด็นไปพิงกำแพงด่าเบาๆว่า บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกคบกับนายโชค แล้วนี่เป็นไง เกิดเรื่องจนได้ เอานิ้วจิ้มหน้าดาหลาด่า
“นังลูกโง่!! ฉันอุตส่าห์วางแผนจับคุณชายมาตั้งหลายปี กินของดีของหรูไม่ชอบ ชอบกินขยะ!”
ดาหลาโต้ว่า ตนได้กินคุณชายเสียที่ไหนล่ะ ดารัณตกใจถามว่า “อย่าบอกนะว่าแกยังไม่ได้กินคุณชาย!”
“โธ่แม่...คืนนั้นอีตาคุณชายเมาหลับอย่างกับหมาสลบ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น ถ้าลองว่าปลุกไม่ตื่นแล้วหนูจะกินได้ไหมล่ะแม่!”
ดาหลาถูกดารัณตบหน้าเพียะด่าว่าโง่ ป่านนี้ยังไม่ได้กินคุณชาย แต่ไปกินของสกปรก
“พอได้แล้วแม่!” ที่ผ่านมาหนูก็ยอมทำเพื่อแม่ทุกอย่าง วิ่งรอกประกวดนางงาม กินข้าวกับเสี่ย นอนกับป๋า แล้วหนูจะนอนกับไอ้โชคของหนู แค่นี้ทำไมแม่ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”
“ไอ้นอนน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกย่ะ แต่ไอ้ที่ใหญ่ก็คือ ไอ้โชคของแกน่ะมันเอาสร้อยข้อมือเพชรของนังห่านไป ทีนี้จะทำยังไงกันดี? ฮึ่ย!! ฉันกับแกได้ซวยกันแน่ๆ”
“เอาน่าแม่...มือชั้นนี้แล้ว ไม่มีทางที่เราสองแม่ลูกจะซวย คนที่ซวยมันจะต้องเป็นนังห่าน!!” ดาหลาจิกตาร้ายกาจ
ooooooo
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 14 วันที่ 29 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ