อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 14 วันที่ 30 ก.ย. 56
หลังจากแอปเปิ้ลไปนั่งประท้วงที่หน้าห้างเพื่อให้คุณชายไล่ห่านออกแต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายถูกไล่ออก จนเดินร้องไห้ออกไป ดาหลาตามไปจ้างด้วยเงินก้อนโตให้ไปตีสนิทห่านเพื่อแยกห่านออกจากคุณชาย แล้วมอบเงินก้อนแรกให้ก่อนรุ่งขึ้น แอปเปิ้ลก็เริ่มแผนการทันที หาเหตุกลับไปที่ห้าง เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี เดินไปที่ห้องอาหารพนักงานเจอบื้อนั่งกินข้าวคนเดียว ก็เดินไปหาอย่างมีแผน
“เป็นไงบ้าง...”
“คนโดนไล่ออก คงไม่รู้สึกดีหรอก”
“ขอโทษที่ถาม”
“ไม่เป็นไร อย่างน้อยเธอก็ยังมีความเป็นห่วงฉัน”
บื้อกลัวแอปเปิ้ลจะคิดว่าตนมีใจให้ รีบพูด “แอปเปิ้ล ...ฉันไม่ได้...”
“รู้น่าว่าไม่ได้ชอบฉัน...ฉันทำใจได้แล้ว...” พูดแล้วเห็นบื้อมองหน้าอย่างไม่แน่ใจก็ยืนยัน “จริงๆตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน มันทำให้ฉันได้คิดอะไรหลายอย่าง สิ่งที่ฉันทำกับห่านมันไม่ถูกต้องเลยสักนิด ทั้งๆที่ห่านก็ไม่เคยทำอะไรให้ฉันเลย”
“หมายความว่าเธอหายโกรธห่านแล้ว”
“อื้อ...นี่ห่านมาหรือเปล่า ฉันอยากเจอห่าน อยากขอโทษ” บื้อบอกว่าไม่มาแต่รับปากจะบอกห่านให้ แล้วขอตัวไปทำงาน แอปเปิ้ลขอบใจ พอบื้อลุกไป แอปเปิ้ลก็ยิ้มร้ายพึมพำ “หลอกง่ายจัง!”
ooooooo
ระหว่างบื้อเดินกลับไปทำงานนั่นเอง เจอโย่งเลยเล่าเรื่องแอปเปิ้ลฝากไปขอโทษห่านให้ฟัง
“แอปเปิ้ลฝากให้แกขอโทษห่าน...แสดงว่าสำนึกผิดแล้ว” โย่งดีใจ
“ก็คงงั้น...เฮ้อ สบายใจเสียที” บื้อเองก็โล่งใจ
ขณะนั้นเอง โย่งเห็นแหม่มเดินมาก็ดี๊ด๊าร้องเรียกเสียงหวาน แต่แหม่มทำเป็นไม่ได้ยิน โย่งหาเรื่องที่จะไปตอแยแหม่ม บอกบื้อว่า
“ฉันจะไปบอกแหม่มเรื่องแอปเปิ้ลก่อนนะ” พอบื้อพยักหน้าโย่งก็วิ่งไปทันที ปากก็ร้องเรียก “แหม่ม...แหม่ม...” แหม่มทำเป็นไม่ได้ยิน โย่งวิ่งทันก็คว้าแขนไว้ ถูกแหม่มสะบัดสั่งให้ปล่อย โย่งตกใจหน้าเสียรีบแก้ตัว “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจับแขนเธอ ฉันเรียกเธอตั้งนานแต่เธอไม่ได้ยิน”
“มีไร” แหม่มถอยออกรักษาระยะห่างอย่างไว้ตัว
“วันนี้แอปเปิ้ลมาที่ห้าง แล้วก็ฝากบื้อให้ขอโทษห่าน ฉันรีบมาบอกเธอ ให้เธอสบายใจว่าแอปเปิ้ลไม่ได้คิดจะเอาคืนห่านแล้ว”
“เขาพูดแบบนั้นจริงเหรอ” แหม่มยังไม่เชื่อสนิทใจ
“บื้อเล่าให้ฉันฟังเอง ก็คงจะจริงแหละ” พูดแล้วคว้ามือแหม่มหมับอีก “ฉันเองก็จะได้สบายใจเหมือนกันว่า ผู้หญิงของฉันจะปลอดภัย”
คราวนี้แหม่มเขิน พอนึกได้ก็ดึงมือกลับ ทำเสียง แข็งใส่ทั้งที่ใจหวามๆว่า “ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงของนาย” แล้วเดินผละไปเลย
แต่พอพ้นหน้าโย่ง ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้...
โย่งเห็นท่าทีแหม่มอ่อนลง คืนนี้ขณะแหม่มเดินกลับบ้าน โย่งอยากกลับด้วยกันแต่ไม่กล้า จึงเดินตามห่างๆ แหม่มรู้ตัวว่ามีคนตาม จึงหยิบสเปรย์พริกไทยออกมาเตรียมพร้อม พอโย่งเข้าใกล้ก็ฉีดใส่หน้าเต็มๆจนโย่งร้องจ๊าก
พอแหม่มรู้ว่าเป็นเบิ้มก็ตกใจ เอาผ้าเย็นออกมาแปะให้ที่หน้าจนโย่งรู้สึกดีขึ้น จึงพากันเดินต่อ
“คราวหน้าคราวหลัง ถ้าจะกลับบ้านพร้อมกัน ก็เดินตามมาเลย ไม่ต้องทำลับๆล่อๆสะกดรอยตามเหมือนพวกบ้ากาม”
“ฉันกลัวเธอปฏิเสธไม่ให้ฉันกลับด้วย ก็เลยแอบตามมาห่างๆอย่างห่วงๆ” พูดน่าสงสารแล้วยิ้มฟันขาว
หันไปทางอื่นซ่อนความเขิน
“เน่าได้ตลอดจริงๆเลยนะ” แหม่มพูดขำๆกับคำพูดซื่อๆท่าทางเปิ่นๆ แต่ดูจริงใจน่ารักของโย่ง
“เน่ากับแหม่มคนเดียวแหละ เพราะโย่งเป็นของแหม่มแล้ว” โย่งบิดไปมาเขินๆ
“ไอ้บ้า! พูดแบบนี้ใครได้ยินเข้าฉันเสียหาย” พอดีเดินมาถึงหน้าบ้าน แหม่มหยุด “เข้าบ้านของนายไปเลยไป!”
พูดแล้วแหม่มเดินเข้าบ้านตัวเอง โย่งยืนมองยิ้มฟันขาวอย่างมีความสุข...เสียดายเวลาดีๆที่สั้นไปหน่อย...
แหม่มเองที่เคยปฏิเสธโย่งอย่างไม่เห็นอยู่ในสายตา แต่ความซื่อท่าทางเปิ่นแต่จริงใจของโย่ง ก็ดูน่ารักจนแหม่มเริ่มมีความรู้สึกดีๆกับโย่ง พอเดินเข้าบ้านก็ด่าเขินๆ
“คนบ้า...” ปากด่าแต่ตายิ้ม...
จนเช้า ขณะแหม่มในชุดพนักงานกำลังใส่รองเท้าจะออกไปทำงาน เธอบอกห่านที่ยืนอยู่ด้วยว่าแอปเปิ้ลถูกคุณชายไล่ออก ห่านตกใจถามว่าทำไมคุณชายต้องไล่แอปเปิ้ลออกด้วย
“เพราะแกไง” ห่านตกใจ แหม่มแจกแจงให้ฟังว่า “ยัยนั่นอิจฉาที่แกเป็นแฟนกับคุณชาย ก็เลยเอาแกไปเม้าท์เสียๆหายๆ ว่าแกใช้มารยาจับคุณชาย พยายามปลุกระดมพนักงานให้ต่อต้านแก แต่ไม่มีใครเล่นด้วย นางก็เลยไปนั่งประท้วงที่หน้าห้างคนเดียว บอกให้คุณชายไล่แกออก คุณชายก็เลยจัดหนัก ไล่มันออกซะเลย”
แหม่มเล่าอย่างสะใจ แต่ห่านฟังแล้วถอนใจ นึกสงสารแอปเปิ้ลขึ้นมา
ooooooo
ฝ่ายปีโป้กับจีจี้ที่ไม่เล่นด้วยกับแอปเปิ้ล พอเพื่อน ถูกไล่ออกก็สงสาร จีจี้ถามปีโป้ว่าได้คุยกับแอปเปิ้ลบ้างหรือเปล่า
“ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันยังไม่กล้าโทร.หา”
“จะว่าไปเพื่อนแอ๊บก็ทำตัวเองนะ ไปมีเรื่องกับใครไม่มี ดั๊น...ไปมีเรื่องกับคุณชายเจ้าของห้าง...ใช้อะไรคิดเนี่ย!”
“ใช้สมองไงล่ะ” เสียงแอปเปิ้ลแทรกเข้ามา ทำเอาปีโป้กับจีจี้สะดุ้งเฮือก
ทั้งสามรีบหลบไปคุยกันที่มุมลับตา ปีโป้พูดแก้เกี้ยวว่าตนสองคนกำลังเป็นห่วงเธออยู่ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง กำลังคิดจะโทร.ถามอยู่เชียว
“ห่วงฉันมากเหรอ?” แอปเปิ้ลมองจิกอย่างรู้ทัน “แล้วเมื่อกี๊หมาตัวไหนกำลังเม้าท์ฉัน!”
“เออ...ฉัน...ฉันไม่ได้เม้าท์ ก็แค่ออกความเห็นกับเรื่องที่เกิดขึ้น ยังไงฉันก็สนับสนุนเธออยู่แล้ว” จีจี้หน้าเสีย
“สตรอเบอแหล!! แกก็ด้วยนังปีโป้ แหลพอกัน” ลูกไล่ทั้งสองหน้าเสีย แอปเปิ้ลพูดอย่างพูดอย่างถือตัวเป็นลูกพี่ตามเคยว่า “ถ้าพวกแกสองคนสนับสนุนฉันจริง พวกแกคงไม่ปล่อยให้ฉันไปนั่งประท้วงคนเดียวหรอก”
“พวกฉันสองคนขอโทษ เพื่อนแอ๊บอย่าโกรธเลย นะ” ปีโป้ยังยอมสยบ จีจี้รีบพยักหน้าเห็นด้วย
“จะไม่ให้ฉันโกรธก็ได้...แต่...แกสองคนต้องช่วยฉัน” แอปเปิ้ลวางสายของตนเพื่อทำงานตามที่รับจ้างดาหลามา
ปีโป้กับจี้จี้พยักหน้าหงึกหงักทั้งที่ยังงง แอปเปิ้ลยิ้มร้ายกับงานใหม่ที่เริ่มขึ้นแล้ว
ด้านหนึ่ง ดาหลาจ้างแอปเปิ้ลให้สร้างความแตกแยกระหว่างห่านกับคุณชาย แต่อีกด้าน ตัวเองก็ดำเนินแผนการของตน โดยมีดารัณแม่จอมแสบคอยกำกับและบงการ
ooooooo
ความรักของโจ๊ก ยังงอกงามในหัวใจอยู่เงียบๆ แม้จะเคยบอกรักหนูจ๋าไปตามคำแนะนำของบื้อและคุณหนูจ๋าก็ปฏิเสธนิ่มนวลไปแล้ว แต่โจ๊กก็ยังมีความสุขที่ได้รักและคุณหนูจ๋าก็ยังถือเป็นเพื่อนกันอยู่
เย็นนี้ คุณหนูจ๋าสะพายกระเป๋าผ้าเข้ามาที่บ้านบื้อ โจ๊กมาเจอถามว่ามาหาบื้อหรือ
“มาหาโจ๊กต่างหาก”
โจ๊กหัวใจพ่องโต พาคุณหนูจ๋าเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหาร คุณหนูจ๋าจึงบอกธุระที่มาหาว่า
“ฉันต้องแคสละครเวทีของมหา’ลัยแต่ฉันไม่มีคู่ซ้อม ก็เลยอยากให้โจ๊กช่วยต่อบท”
“ได้สิครับ” โจ๊กกระตือรือร้นเต็มที่ คุณหนูจ๋าจึงเล่าบทละครให้ฟังคร่าวๆ ว่า
“ในเรื่อง ฉันต้องเล่นเป็นคนที่แอบชอบพระเอก แต่พระเอกมาชอบเพื่อนฉันซึ่งเป็นนางเอกของเรื่องโจ๊ก อ่านบทพระเอกนะ”
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 14 วันที่ 30 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ