อ่าน ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 11 วันที่ 19 ก.ย. 56
“เฮียกับพี่ห่านโกรธกันหรือ” บื้อตอบห้วนๆว่าเปล่า “อย่าโกหก ผมเห็นเฮียกับพี่ห่านเดินผ่านกันไปเหมือนคนแปลกหน้า” เลยถูกบื้อเอ็ดว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก แล้วเดินเลี่ยงไปนั่ง โจ๊กเดินไปนั่งด้วย พูดอย่างใจเย็น “คนมีความรักไม่เด็กแล้วนะครับ ผมบอกคุณหนูจ๋าไปแล้วว่าผมรู้สึกยังไง”“ก็ดีแล้ว”
“คุณหนูจ๋าเธอไม่ได้ชอบผม แต่ผมดีใจที่ได้พูดออกไป และที่ผมทำได้ก็เพราะเฮีย เฮียบอกผมว่าการที่เราจะเจอใครสักคนที่ถูกใจไม่ใช่เรื่องง่าย ในเมื่อมีโอกาส ก็ควรคว้าโอกาสนี้ไว้ แล้วทำไมเฮียถึงไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ล่ะครับ”
ooooooo
หลังจากดาหลาได้ข้อมูลจากแอปเปิ้ลแล้ว ก็โทร.ไปหาครูสมพรที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทอตะวัน เมื่อได้ข้อมูลแน่นอนแล้ว สองแม่ลูกไปหารื่นฤดี วางแผนที่จะ “จัดการ” ฮันนี่ให้กลายเป็นห่านทันที
เรื่องนี้ ดาหลาขอให้เป็นหน้าที่ของตน แต่ขอความร่วมมือจากรื่นฤดี มอบให้คุณชายเป็นตัวแทนไปมอบเงินช่วยเหลือเด็กกำพร้าและให้ตนไปด้วย เชื่อว่าเมื่อตนไปคุณชายก็ต้องพาฮันนี่ไปด้วยแน่ๆ บอกรื่นฤดีว่า
“ดาหลาจะกระชากหน้ากากนังนั่นออกมาให้ คุณแม่เอง!”
เป็นไปตามคาดจริงๆ เพราะคุณชายนัดห่านไปด้วยกันแต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน เมื่่อพาไปถึงบ้านเด็กกำพร้าทอตะวันห่านแทบช็อก แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วห่านตัดสินใจ เป็นไงเป็นกัน
ห่านใจระทึกกับทุกย่างก้าวที่เข้ามาในบ้านทอตะวัน ยิ่งเมื่อดาหลาบอกว่าครูสมพรรออยู่ ห่านก็แทบจะหมดแรงตรงนั้น เมื่อเข้าไปเจอครูสมพร ห่านพยายามเบี่ยงหน้าหลบๆ ไม่กล้าสบตาครูสมพร
ระหว่างเลี้ยงอาหารเด็ก มีเด็กร้องไห้ฟ้องว่าถูกเพื่อนแย่งไข่พะโล้ไป ห่านเห็นสภาพเด็กกำพร้าแล้วนึกถึงชีวิตตัวเองจนร้องไห้ต้องหลบออกไปนอกห้อง
ครูสมพรสังเกตอยู่ ตามไปถามว่าห่านใช่ไหม ห่านปฏิเสธว่าไม่ใช่ครูจำผิด พูดแล้วรีบขอตัว ครูสมพรมองตามอย่างไม่เข้าใจ
ดาหลาแอบให้เจ้าหน้าที่ในนั้นหาประวัติของห่านมาให้ รับแฟ้มประวัติแล้วพลิกดูก่อนยื่นเงินให้เจ้าหน้าท่ีคนนั้น
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ดาหลาเริ่มแผนฆ่าห่านทันที เชิญนักข่าวมารวมกันเพื่อตนจะกล่าวอะไรเล็กน้อย พอนักข่าวมารวมกัน เธอเรียกห่านออกไปยืนข้างหน้า ห่านเดินออกมางงๆ ดาหลาหันไปมองคุณชายที่ยังงงๆ มองครูสมพรที่นั่งสงบนิ่ง แล้วเอ่ย...
“ทุกคนคงแปลกใจว่าดิฉันเชิญคุณฮันนี่ออกมาทำไม นั่นก็เพราะว่าคุณฮันนี่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนค่ะ”
ห่านตัวชาวาบเข่าอ่อนแทบทรุดอยู่ตรงนั้น บรรดา นักข่าวพากันฮือฮาหันมาถ่ายรูปห่าน คุณชายยังงงๆ ส่วนครูสมพรนั่งนิ่งอย่างสงบ
ดาหลาเปิดแฟ้ม เล่าประวัติของห่านว่า ชื่อจริงอะไร หมายเลขประจำตัวเท่าไร เข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ปีไหนตอนอายุได้เพียงสามเดือน และปัจจุบันทำงานที่ห้าง บีเคเคพลาซ่า ในตำแหน่งพนักงานขายแผนกรองเท้าสตรี พูดเรียกเสียงฮือฮาและความสนใจได้แล้ว ดาหลาเรียกแอปเปิ้ลออกมายืนยันอีกคน
ทันทีที่แอปเปิ้ลออกมายืนข้างห่าน ก็เอาแว่นตาสวมหมับเข้าที่หน้าห่านอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว พอห่านใส่แว่น คุณชายก็จำได้ รู้ทันทีว่าห่านกับฮันนี่เป็นคนคนเดียวกัน!
“แค่นี้อาจจะยังทำให้ทุกคนไม่เชื่อ” ดาหลาเดิน แผนต่อ “งั้นเราให้ครูสมพรช่วยยืนยันอีกคน ครูสมพรคะ ผู้หญิงคนนี้ คือนางสาวหฤทัย เด็กกำพร้าที่ครูเอามาเลี้ยงใช่ไหมคะ”
ครูสมพรมองห่านนิ่ง ห่านสบตาครูสมพรแววตาเหมือนลูกไก่ในกำมือ ครูสมพรตัดสินใจตอบไปทันทีว่า
“ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่...”
เมื่อผิดคาดเช่นนี้ ทั้งแอปเปิ้ลและดาหลารุมกันด่าว่าครูสมพรว่าโกหกพกลม ครูแบบนี้ถึงได้สอนลูกศิษย์ออกมาเป็นแบบนี้ อีกทั้งบรรดานักข่าวก็รุมกันซักไซ้ ดาหลายุว่า ไม่ต้องไปฟัง ให้พี่ๆนักข่าวเขียนไปเลยและ ให้ถ่ายรูปครูสมพรไปชัดๆด้วย
“พอได้แล้ว!! อย่าทำอะไรครูสมพร!!” ห่านโพล่ง ออกไป ยอมรับทั้งน้ำตาว่า “ที่คุณดาหลาพูด มันเป็น ความจริง ฉันชื่อห่าน เป็นพนักงานขายรองเท้าที่ห้างของคุณชาย ฉัน...ขอโทษที่หลอกคุณชาย...”
คุณชายกำมือแน่นหันหลังเดินออกไปทันที ห่าน จะตามไป ถูกบื้อที่รู้จากน้องนุชว่าห่านมาที่บ้านทอตะวันจึงรีบตามมา บื้อพรวดเข้ามาจับแขนห่านพาวิ่งออกไป ท่ามกลางบรรดานักข่าวที่ร้องถามกันเซ็งแซ่และกรูกัน ตามไป
บื้อพาห่านวิ่งออกไป ส้นรองเท้าที่คุณชายซื้อให้ เกิดหัก ห่านตกใจมากก้มลงเก็บ บื้อเห็นนักข่าวกรูกันออกมาก็เร่งให้รีบไป ส้นรองเท้าหลุดจากมือห่าน พอดีน้องนุชโฉบรถเข้ามารับทั้งสองขับพุ่งออกไป ทำให้พวกนักข่าวตามไม่ทัน
ระหว่างนั่งมาในรถ บื้อถามน้องนุชว่ามาได้ยังไง น้องนุชบอกว่าเห็นเขารีบร้อนเลยตามมาดู แล้วถามห่าน
“ตกลงว่าคุณฮันนี่กับคุณคือคนเดียวกันใช่ไหมคะ”
“ฉันขอโทษนะคะคุณน้องนุช ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณชาย ฉันเคยพยายามจะบอกความจริง แต่ฉันไม่กล้าเพราะฉันกลัวคุณชายโกรธ”
น้องนุชจึงจอดรถบอกให้ลงมาคุยกันหน่อย บื้อจับมือห่านบีบให้กำลังใจแล้วพากันลงจากรถ
พากันไปนั่งที่ร่มไม้ น้องนุชถามห่านว่า “คุณทำแบบนี้ทำไม?” ห่านบอกว่าเพราะตนรักคุณชาย น้องนุชถามอีกว่า “คุณรักคุณชายจริงๆหรือคะ? ขอโทษที่ต้องถามตรงๆ เพราะวิธีการของคุณมันไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่”
“ดีแล้วที่คุณถามตรงๆ ฉันไม่เคยอยากได้เงินของคุณชาย ที่ฉันทำทุกอย่างเพราะฉันรู้สึกต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับคุณชาย ฉันถึงต้องโกหก อุปโลกน์ตัวเองเป็นคนมีฐานะ เพื่อให้คุณชายหันมามอง แต่คุณน้องนุชไม่ต้องห่วง หลังจากวันนี้ฉันจะไม่มาให้คุณชายเห็นหน้าอีก ฝากบอกคุณชายด้วยนะคะว่าฉันขอโทษ และขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
พูดจบห่านก็ลุกเดินเขยกๆไปเพราะรองเท้าข้างหนึ่งส้นหัก บื้อมองน้องนุชแล้วหันเดินตามห่านไป
น้องนุชมองทั้งสองแล้วถอนใจเฮือกใหญ่...
ooooooo
ดาหลากลับมาที่บ้านคุณชาย บอกรื่นฤดีว่าความลับของฮันนี่แตกแล้ว รื่นฤดีดีใจที่คุณชายจะได้ตาสว่างเสียที เธอบอกว่าคุณชายโมโหมากรีบขับรถออกจากที่นั่น ตนขับตามออกมา แต่ไม่เจอ ไม่รู้ว่าคุณชายไปไหน
รื่นฤดีเชื่อว่าคุณชายต้องไปหาน้องนุชแน่ๆ
จริงอย่างที่รื่นฤดีคาด คุณชายไปอยู่ที่บ้านน้องนุช เอาแต่นั่งเศร้าทอดถอนใจ น้องนุชเอาน้ำมาให้ก็กินไม่ลง เธอจึงจะถอยไปให้เขาอยู่กับตัวเอง แต่คุณชายกลับคว้ามือไว้ขอร้องให้อยู่กับตนก่อน น้องนุชจึงนั่งลงข้างๆ คุณชายเอนหัวซบไหล่น้องนุชเหมือนหาที่พึ่งทางใจ น้องนุชตบบ่าคุณชายเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
เวลาเดียวกัน ห่านเดินกะเผลกๆมากับบื้อ บื้อเห็นเท้าห่านบวมมากจะพาไปหาหมอก็ไม่ไป บอกให้ถอดรองเท้าเดินดีกว่าเพราะรองเท้าพังแล้วก็ไม่ยอม เพราะว่าเป็นรองเท้าที่คุณชายซื้อให้ ถึงพังก็จะใส่
“ใส่รองเท้าพังๆมันจะยิ่งทำให้เท้าเธอเจ็บ ทิ้งมันไปเถอะนะห่าน มันพังแล้ว” ห่านยังนิ่ง บื้อเลยตะโกนเหมือนจะปลุกให้ตื่นจากความฝัน “ได้ยินไหมว่ามันพังแล้ว!!”
ห่านไม่ตอบแต่ร้องไห้โฮออกมา คร่ำครวญ... “คุณชายต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ” บื้อมองอย่างสงสารพอจับ ไหล่หมายปลอบ ห่านก็โผเข้ากอดแน่นร้องไห้โฮๆ บื้อจึง กอดตอบอย่างให้กำลังใจ...
ในภาวะที่เหมือนชีวิตพังทลายแล้วนี้ บื้ออยู่เคียงข้างห่านตลอดเวลา เมื่อไม่รู้จะไปไหน บื้อจึงพาห่านไปที่ชลบุรี น้าตุ้มกับน้าเต๊ะต้อนรับอย่างอบอุ่น ยิ่งเมื่อรู้ว่าห่านอกหักมา น้าเต๊ะบอกบื้อให้ดูแลห่านให้ดี น้าตุ้มก็บอกบื้อว่า
“บอกหนูห่านว่าให้พักที่นี่ได้ตามสบาย คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง”
เมื่อผ่อนคลายลงแล้ว บื้อเอายามาทาเท้าให้ห่าน พูดติดตลกให้ห่านหายเครียดว่า
“ยาของน้าฉัน เป็นยาโบราณ ทาปุ๊บหายบวมปั๊บ”
“ขอบใจมากนะบื้อ ถ้าไม่มีนาย ฉันคงไม่รู้จะทำ ยังไง” ห่านมองหน้าบื้อเต็มตา บื้อเงยมองหน้าห่านพูดยิ้มๆว่าเพื่อนกัน คิดอะไรมาก “ถ้าแอปเปิ้ลรู้ว่านายพาฉันมานี่ เขาคงโกรธนายน่าดู”
บื้อไม่สนใจเพราะแอปเปิ้ลเป็นคนผิดสัญญา ตนก็ไม่ต้องรักษาสัญญาต่อไปแล้ว ห่านถามบื้อว่าทำไมถึงดีกับตนอย่างนี้ บื้ออยากจะบอกว่าเพราะรักเธอ แต่ก็พูดไม่ออก จนกระทั่งมือถือของบื้อดังขึ้นเลยหันมากดรับสาย
เป็นสายจากโย่งโทร.มาถามว่าอยู่ที่ไหน อยู่กับห่านหรือเปล่า เพราะแหม่มโทร.หาห่านไม่ได้เลย บื้อบอกว่าห่านอยู่กับตน แต่ไม่ได้เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น ห่านบอกว่าดีแล้ว ตนไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง
ห่านกับบื้ออยู่บ้านน้าตุ้มน้าเต๊ะอย่างสบายใจ เหมือนอยู่บ้านตัวเอง ห่านไม่นิ่งดูดาย อาสาทำอาหาร เช้าให้ทุกคนกิน จนน้าตุ้มน้าเต๊ะลุ้นให้บื้อจีบห่าน แต่จนแล้วจนรอดบื้อก็ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากบอกรัก
สายวันนี้ เมื่อน้าทั้งสองออกไปเปิดร้านแล้ว บื้อจึงชวนห่านออกไปหาซื้อเสื้อผ้าที่ตลาด
ooooooo
ที่ห้างฯ เช้านี้ขณะเจ๊มะพร้าวกำลังติดขนตาปลอมอยู่ แหม่มถือหนังสือพิมพ์เดินจ้ำอ้าวหน้าตาตื่นเข้ามาตบหลังเจ๊อย่างแรงบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว พลางยื่นหนังสือพิมพ์ให้ดู
“ความลับของไฮโซสาวแตกโพละ!! ฮันนี่แฟนคุณคุณชาย เจ้าของห้างฯ บีเคเคพลาซ่า ความจริงแล้วเป็นพนักงานขายรองเท้าสตรี ชื่อจริงคือ หฤทัย หรือห่าน เป็น เด็กกำพร้าบ้านเด็กกำพร้าทอตะวัน...”
เจ๊อ่านอย่างเร็วแล้วทำท่าจะเป็นลมถามแหม่มว่าแล้วตอนนี้ห่านอยู่ไหน
“อยู่กับบื้อที่ชลบุรี เราจะทำยังไงกันดีล่ะเจ๊ คนอื่นจะรู้ไหมว่าเราสมรู้ร่วมคิดกับห่าน” แหม่มกังวล
“คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่ฉัน ปีโป้และจีจี้รู้!!!”แอปเปิ้ลพูด สอดขึ้นพลางเดินเข้ามา ปีโป้กับจีจี้ตามมาพูดใส่หน้าว่าเจ๊กับแหม่มมีความผิดเท่ากับห่าน สองคนมีหวังติดคุกหัวโตแน่ เจ๊โต้ว่าพวกตนจะติดคุกได้ยังไงในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิด
“ถึงไม่ติดคุก แต่ก็ต้องโดนไล่ออกอยู่ดี ฮ่าๆๆ” แอปเปิ้ลยื่นหน้าไปเยาะเย้ย ปีโป้กับจีจี้หัวเราะประสานเสียงอย่างสอพลอ “อีกไม่นาน คุณผู้จัดการก็ต้องรู้ คุณหญิงรื่นฤดีก็ต้องรู้ คุณชายก็ต้องรู้ เตรียมตัวตกงานกันได้เลย”
สามสาวแสบลอยหน้าเดินออกไปอย่างสะใจ เจ๊มะพร้าวกับแหม่มต่างหน้าเสีย กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน...
ooooooo
เวลาเดียวกัน ห่านกับบื้อไปหาซื้อของที่ตลาด บื้อแอบเอารองเท้าส้นสูงของห่านที่ส้นหักไปให้ช่างที่ตลาดซ่อมด้วย ระหว่างนั้นบื้อเหลือบเห็นหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวห่าน เขาชะงักแต่คิดว่าห่านคงเห็นแล้ว จึงรีบเดินตามห่านที่ไปซื้อขนมครกกิน ห่านแกล้งเอาขนมครกร้อนๆป้อนบื้อ พอถูกบื้อเอาคืนเลยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานร่าเริง
ฝ่ายรื่นฤดีชมดาหลาว่าแผนเธอสุดยอดมาก ต่อไปเมื่อคุณชายหายเศร้าก็ต้องหันมาเห็นความดีของเธอแน่นอน
แต่ผิดคาด! คุณชายคิดมากจนนอนฝันว่าตัวเองตามหาห่าน ไปเจอเธอยืนอยู่ริมทะเล คุณชายวิ่งเข้าไปกอดไว้แน่น ห่านหันมาถามว่าคุณชายไม่โกรธตนหรือ
“ผมจะโกรธคุณทำไม ในเมื่อผมรักคุณที่เป็นคุณ”
“หมายความว่าคุณชายรักพนักงานขายรองเท้าอย่างฉัน”
“ครับ ผมรักคุณห่าน...รักคนเดียว” ทั้งสองโผเข้ากอดกันแน่น
คุณชายถูกน้องนุชเข้ามาปลุก ถามว่าเป็นอย่างไร บ้าง คุณชายลุกขึ้นนั่ง พอรู้ตัวว่าฝันไปก็บอกน้องนุชว่า
“ฉันรู้แล้ว...ความจริงฉันรักคุณห่าน...ฉันรักที่เขาเป็นแบบนั้น ฉันไม่ได้รักที่เขาเป็นคุณฮันนี่ ฉันไม่ได้รักภาพภายนอกที่เขาเป็น...แต่ฉันรักข้างในนี้
ของเขา” คุณชายเอานิ้วจิ้มที่หัวใจตัวเอง
“เมื่อวานฉันเจอกับคุณห่าน เขาบอกฉันว่า เขาไม่ได้มีเจตนาจะหลอกแก แต่ที่ทำไปทั้งหมด เพราะเขารักแก”
“จริงเหรอ??!!...แล้วทำไมแกเพิ่งบอกฉัน”
“สภาพแกเป็นแบบนั้น ใครจะกล้าพูดล่ะ มัวแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ รีบไปตามหาหัวใจของแกได้แล้ว”
คุณชายพยักหน้าแล้วรีบออกไป น้องนุชมองตามแล้วยิ้มออกมาอย่างยินดีกับเพื่อนด้วย
ooooooo
วันนี้ทั้งเจ๊มะพร้าวและแหม่มทำงานอย่างไม่มีความสุขเลย ต่างหนาวๆร้อนๆกลัวถูกไล่ออก แล้วทั้งสองก็ตกใจเมื่อเห็นโย่งเดินจ้ำอ้าวมาหน้าตาตื่น พอเห็นเจ๊มองมาก็ชี้ไปข้างหลังตัวเอง
อ่านละคร ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 11 วันที่ 19 ก.ย. 56
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ บทประพันธ์โดย ภาคินัย บทโทรทัศน์โดย ปณธีละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ กำกับการแสดงโดย พีรพล เธียรเจริญ
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ สร้างสรรค์โดย อรพรรณ วัชรพล
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ผลิตโดย บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ เป็นละครโทรทัศน์แนว คอมเมดี้
ละครซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7
ที่มา ไทยรัฐ