อ่านละคร พรมแดนหัวใจ ตอน 5 วันที่ 18 ธ.ค. 56
เมื่อไปถึงรีสอร์ตสวยที่แม่เลี้ยงยึดจากลูกหนี้ พิมพรถามอย่างตื่นเต้นว่าเจ้าของเป็นหนี้เท่าไหร่ถึงกับเอารีสอร์ตมาใช้หนี้ โสภิตที่ดูแลเรื่องหนี้สินอยู่เล่าว่า“เงินต้นห้าหกล้าน แต่รวมดอกแล้วก็เกือบสิบล้าน”
ฝ่ายแม่เลี้ยงก็เริ่มแผน ลุ้นให้ยศพานิตยาไปเดินดูบ้านบอกว่า ถ้าชอบก็จะยกให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน นิตยาทำเสียงตื่นเต้นแล้วชวนบ็อบบี้ไปด้วย แม่เลี้ยงพยายามกันบ็อบบี้ออกมา แต่โสภิตเห็นว่าบ็อบบี้ไปด้วย ก็ดี เพราะไปกันสองคนคงไม่เหมาะนัก พิมพรดักคอแม่เลี้ยงว่า “หรือแม่กะจะให้ยศมันปล้ำลูกสาวผู้ว่า” แล้วเลี่ยงไปอ่านหนังสืออีกมุมหนึ่ง
“ยัง เดี๋ยวจะมีคนมาอีก รอคุณพงษ์ก่อน”
สิ้นเสียงแม่เลี้ยง พีรพงษ์ก็ส่งเสียงร่าเริงเข้ามาว่า “พิซซ่าร้อนๆมาแล้วคร้าบบบบ”
โสภิตถึงกับเซ็งไปถนัด!
ไม่นานนักแม่เลี้ยงก็ให้พวงไปตามกาบมาเก็บของบอกว่า จะกลับก่อนเพราะวันนี้ต้องไปทวงหนี้อีกหลายที่ ปล่อยให้หนุ่มสาวเขาเที่ยวกันไป พวงถามว่าแล้วพิมพรล่ะ?
“ไม่เป็นไร เดี๋ยว โทร.มาบอกให้มันรอกลับกับพ่อพงษ์”
ooooooo
จีรณะเอาเช็คสามแสนห้าหมื่นลิ่วไปถามหาโสภิต คนงานบอกว่าไม่อยู่กันทั้งบ้าน ถามว่าไปไหน ก็ไม่รู้
“ฉันจะเอาเงินมาจ่ายหนี้ สามแสนกว่าบาท ถ้าวันนี้เงินไม่ถึงมือคุณภิต นายซวยแน่”
จีรณะตามไปถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่รีสอร์ต มองหาโสภิต แต่ไปเจอพิมพรนอนอยู่ใต้ต้นไม้ แล้วจู่ๆเธอก็หวีดร้องตกใจเมื่อเห็นงูอยู่บนต้นไม้ เธอลุกร้องขอความช่วยเหลือเห็นจีรณะเดินมาก็กระโดดกอดแน่น จีรณะมองไปเห็น งูตกใจหล่นจากต้นไม้แล้วเลื้อยหนีไป
“แค่งูเขียว มันเลื้อยหนีไปแล้วครับ”
พิมพรลืมตาดูไม่เห็นงูแล้ว เธอขอบคุณเขา แต่พอมองหน้าเห็นเป็นจีรณะก็อุทาน “คุณ...” แล้วต่างก็ผละจากกัน
นิตยาไปถึงกระท่อมสวยที่แม่เลี้ยงบอก ก็ให้บ็อบบี้เฝ้าหน้ากระท่อมแล้วไปเข้าห้องน้ำ ยศเดินตามหาเจอบ็อบบี้ พอรู้ว่านิตยาอยู่ในห้องน้ำก็ออกอุบายให้บ็อบบี้ไปเอาโทรศัพท์ที่รถ บ็อบบี้ถามว่าทำไมน้าไม่ไปเอาเองก็ถูกถลึงตาขู่
“จะไปหรืออยากจะโดน” ทำให้บ็อบบี้วิ่งจู๊ดไปด้วยความกลัว ยศรีบเข้าไปในกระท่อมปิดประตูล็อกทันที
โสภิตในชุดทะมัดทะแมงเดินถ่ายรูปไปตามน้ำตกอย่างเพลิดเพลิน พีรพงษ์เดินกระย่องกระแย่งตามมาเตือนให้ระวังล้ม เธอบอกเขาว่าไม่ต้องตามมาเดี๋ยวรองเท้าราคาแพงของเขาจะเสียหมด
“โอ๊ย...ช่างมันเถอะครับ รองเท้าคู่ละแค่เจ็ดแปดพันเอง มาครับ จับมือผมไว้ดีกว่าเดี๋ยวล้ม”
พีรพงษ์ทำเป็นเก่งคว้ามือหมับ เธอเบี่ยงหนีทำให้เขาเสียหลักลื่นคะมำตกน้ำ โสภิตทั้งตกใจทั้งขำ ช่วยดึงเขาขึ้นมา พีรพงษ์ฉวยโอกาสถลำเข้าโอบกอด โสภิต
บอกให้เขาปล่อย เขากลับกอดแน่นรำพันว่า
“น้องภิต สวยมากรู้ไหม พี่รักน้องภิตตั้งแต่แรกเห็น”
“อย่าทำแบบนี้ ฉันไม่ชอบ ปล่อย!” ทันใดมือถือเธอดัง พีรพงษ์เลยจำต้องปล่อย “ฮัลโหล...พี่พิม...ใครนะคะ...ภิตจะไปเดี๋ยวนี้” พอเธอขยับจะไป พีรพงษ์ก็ทำท่าจะคว้าไว้อีก เธอหันปราม “อย่าแตะต้องตัวฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันไม่เกรงใจ” พูดแล้วเดินหนีไป พีรพงษ์เซ็งจะวิ่งตาม เลยลื่นตกน้ำไปอีกตูม!
ooooooo
จีรณะกับพิมพรไปนั่งคุยกันที่ศาลา เธอบอกเขาว่าเรื่องกิจการของแม่เรื่องเงินๆทองๆ ต้องคุยกับโสภิตเพราะรายนั้นรู้เรื่องแม่ดีที่สุด จีรณะเลยผสมโรงเหน็บว่าไม่ใช่แค่รู้แต่น่าจะถอดแบบมาเลยทีเดียว
“หมายถึงนิสัยเหรอคะ โธ่...ยัยภิตไม่ได้ครึ่งของแม่หรอก ใจอ่อนกว่าเยอะ แต่ทำเป็นหน้าตึงไม่สนไปงั้นแหละ” จีรณะถามอย่างไม่เชื่อว่าจริงหรือ “จริงซีคะ...เพราะแม่บังคับฉันกับยศไม่ได้อะไร เลยไปลงที่ยัยภิต พยายามโคลนนิ่งทุกอย่างเอ๊ะ...นี่ฉันเอาความลับครอบครัวมาเปิดเผยกับศัตรูมากไปไหมเนี่ย”
“เป็นเกียรติมากที่คุณยกย่องผมขนาดนั้น เพราะแสดงว่าผมต้องใจถึงมากที่กล้าเป็นศัตรูกับคนที่ทรงอิทธิพลที่สุดของเมืองนี้”
“ตกลงคุณมีเรื่องอะไรกับแม่กันแน่ ยัยภิตบอกว่าคุณไม่ได้เป็นลูกหนี้แม่” พิมพรชักเอะใจ พอดีโสภิตเข้ามาเรียก
“พี่พิมคะ...” พอทั้งสองหันมอง โสภิตชะงักชักสีหน้าถาม “คุณมาทำอะไรที่นี่!”
“คุณให้เงินค่าจำนำทะเบียนรถผมมากกว่าที่ผมเรียก คุณมีแผนอะไรกันแน่”
โสภิตอ้างว่าพนักงานประเมินตามสภาพรถ และที่สำคัญตนคิดดอกเบี้ยต่ำกว่าที่อื่นไม่เชื่อก็ตรวจสอบได้ จีรณะบอกว่าตนตรวจสอบแล้ว รถรุ่นนี้ไม่มีใครให้ราคาเท่านี้แน่ โสภิตยืนกอดอกย้อนถามว่า
“แล้วคุณจะสนใจทำไม ถ้ามันช่วยชีวิตคนได้ เอ้อ...ช่วยคนไม่ให้ลำบากได้ก็ควรจะรับๆเอาไว้ จะมาทำหยิ่งให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ช่วยชีวิตคน...หมายถึงใคร?”
ขณะนั้นเอง บ็อบบี้ที่มาหาโทรศัพท์ให้ยศ ปีนเข้าไปหาฝั่งคนขับ เท้าพาดบนคอนโซลหลังเกียร์ เท้าไปโดนเบรกมือเลื่อนจากตำแหน่ง ทำให้รถค่อยๆไหลไป พิมพรมองไปที่รถที่ค่อยๆเลื่อนไปอย่างสงสัย
บ็อบบี้ตกใจที่รถเลื่อน ไม่รู้จะทำอย่างไร เลยกดแตรสนั่น พิมพรบอกโสภิตให้ดูรถ โสภิตคาดว่ายศคงเป็นคนขับกระมัง พิมพรถามว่าแล้วบีบแตรทำไม รถดูเหมือนไหลลงมาเองด้วย
จีรณะมองรถแล้ว เขารีบวิ่งไปดูทำซองเช็คหล่นไม่รู้ตัว พอดีพีรพงษ์เดินกะเผลกมา ถามโสภิตว่าหมอนั่นมาทำไม โสภิตไม่สนใจ วิ่งตามจีรณะไป พีรพงษ์วิ่งไม่ถนัด พอดีก้มเห็นซองเช็คหยิบดู เห็นสั่งจ่ายจีรณะก็งง
ooooooo
จีรณะวิ่งไป รถไหลผ่านหน้า เขาเห็นบ็อบบี้ตกใจอยู่ในรถ รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุแน่ เขาพุ่งเข้าไปเอาตัวดันรถไว้ แต่รถก็ยังไหลไม่หยุด เขาตัดสินใจย่อตัวสไลด์ขวางรถยอมเอาตัวเข้าแลก
รถไหลไปหยุดตรงหน้าผาพอดี! โสภิตที่วิ่งตามมารีบเข้าไปในรถเหยียบเบรกใส่เกียร์ตัวพี ดึงเบรกมือ รถจึงหยุดสนิท เธอรีบลงไปถาม
“คุณ...คุณจีรณะ เป็นยังไงบ้างคะ”
จีรณะไม่ตอบ แต่กุมชายโครงล่างขวานิ่วหน้าเจ็บปวด
ฝ่ายยศ หลอกบ็อบบี้ไปแล้วก็รีบจัดที่นอนหมายเคลมนิตยา เงี่ยหูฟังยังได้ยินเสียงฝักบัวก็คิดเองว่าเธอคงขัดสีฉวีวรรณรอเลิฟซีน แต่รอนานผิดปกติ จึงย่องไปดันประตูห้องน้ำเข้าไปดู ปรากฏว่า พบแต่ห้องน้ำที่ว่างเปล่า แต่เปิดฝักบัวทิ้งไว้ลวง เหลียวมองไปที่หน้าต่างเห็นเปิดทิ้งไว้ ยศพรวดไปที่หน้าต่างตะโกนเรียก “คุณนิต...คุณนิต...”
ที่แท้ นิตยาโทร.เรียกมนัสให้มารับ บอกว่าตนถูกผู้ชายบ้ากามจะข่มเหง มนัสพาซื่อจึงให้เธอซ้อนมอเตอร์ไซค์พาหนีไป
นิตยานั่งกอดเอวมนัสซบหน้ากับแผ่นหลังเขายิ้มอย่างมีความสุข
ooooooo
บ็อบบี้เป็นห่วงจีรณะบอกแม่ว่ามิสเตอร์จีต้องเจ็บมากแน่ๆ พิมพรดุว่าเพราะบ็อบบี้ซนไปเล่นอะไรในรถ ถ้าจีรณะหยุดรถไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น
“บ็อบบี้ไม่ได้เข้าไปเล่น แต่น้ายศบอกให้บ็อบบี้ไปเอาโทรศัพท์”
พิมพรบ่นว่าเจ้ายศอีกแล้วหรือ ส่วนอาโปพอรู้ว่าจีรณะบาดเจ็บเพราะช่วยบ็อบบี้ก็โวยวายว่า พวกคุณอีกแล้วหรือที่ทำร้ายนาย
“ไม่มีใครทำร้ายใครทั้งนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ” โสภิตโพล่งขึ้น อาโปสวนทันควันว่า
“ไม่จริง มันต้องฝีมือพวกคุณ กี่ครั้งแล้วที่นายต้องเจ็บต้องเดือดร้อน พี่จิตต้องช้ำใจเสียใจเพราะพี่ชายคุณ”
จิตราได้ยินรีบวิ่งออกมาบอกให้อาโปพอได้แล้ว อาโปไม่ยอมหยุด ประกาศลั่น
“ไม่ อาโปทนให้นายถูกรังแกต่อไปไม่ไหวแล้ว ทุกคนรู้ไว้เลยนะว่าผู้หญิงหน้าสวยๆคนนี้เป็นคนใจร้าย ใจดำแล้วก็อกตัญญูที่สุด คนเขาช่วยเหลือก็ยังไม่รู้จักบุญคุณ ถ้านายเป็นอะไรไป อาโปแลกชีวิตกับพวกแก ตายเป็นตาย!
อาโปโวยวายจนทุกคนแถวนั้นหันมอง จิตราบอกอาโปว่าจีรณะแค่ซี่โครงร้าวพักแค่สองสามอาทิตย์กระดูกก็สมานเหมือนเดิม อาโปจึงค่อยสบายใจขึ้น จิตราจึงพาอาโปออกไป พิมพรถามว่าเด็กนี่เป็นใครมาว่ากันฉอดๆ โสภิตบอกว่าคงเป็นญาติของจีรณะ บอกพิมพรว่าจีรณะไม่เป็นอะไรแล้ว ให้พี่กลับไปกับพีรพงษ์ก่อน เดี๋ยวตนจะกลับเอง
จิตราอบรมอาโปขณะพาออกไปว่าสิ่งที่อาโปพูดออกไปนั้นไม่ดีเลย ที่จีรณะช่วยบ็อบบี้จนตัวเองบาดเจ็บนั้นเป็นอุบัติเหตุ อาโปถามอย่างไม่หายแค้นว่าแล้วไปช่วยมันทำไม น่าจะปล่อยให้ตายๆ ไปเลย
“อาโป เราไม่จำเป็นต้องตอบแทนคนที่ร้ายกับเราด้วยความร้ายเสมอไป โดยเฉพาะกับญาติพี่น้องที่ไม่รู้เรื่องด้วย ไม่งั้นเราก็จะเป็นคนพาลเหมือนเขา เข้าใจไหม”
ขณะนั้นเอง แม่เลี้ยงเดินหน้าเครียดเข้ามาพลางพูดโทรศัพท์กับพงษ์ว่าตนมาถึงแล้ว แม่เลี้ยงเดินผ่านไปโดยไม่เห็นจิตรา เมื่อเจอพงษ์แม่เลี้ยงขอดูเช็คใบที่โสภิตจ่ายให้จีรณะทันที
ส่วนโสภิตเมื่อเดินแยกออกจากพิมพรแล้วก็ไปแสดงเจตจำนงขอเป็นเจ้าของไข้จีรณะและขอรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด พนักงานบอกว่าจีรณะมีประกันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายแล้ว พอดีพนักงานอีกคนมาบอกเพื่อนว่าวันนี้จีรณะต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลของจะมูพ่อของอาโปเตือนเพื่อนว่าอย่าลืมไปบอกด้วย
โสภิตจึงขอเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลจะมูแทน จีรณะมาถึงพอดีเขาไม่ยอมให้เธอจ่าย พูดประชดว่าตนไม่มีปัญญาจ่ายดอกเบี้ยแพงๆ ให้เธอ ครั้นโสภิตบอกว่าตนทำเพราะเห็นแก่มนุษยธรรม ถูกจีรณะประชดว่าเธอรู้จักคำนี้ด้วยหรือ
“โอเค เหตุผลนั้นมันอาจจะหรูไป เอาเป็นว่าที่ฉันทำไปก็เพราะมันดูน่าสมเพชที่เห็นคุณเหมือนเตี้ยอุ้มค่อม อยากเป็นวีรบุรุษแต่ช่วยใครไม่ได้เลย”
แม่เลี้ยงกับพีรพงษ์เข้ามาขัดจังหวะทันที แม่เลี้ยงด่าโสภิตว่าเป็นอะไรไปถึงได้เอาเงินของตนเที่ยวหว่านช่วยคนนั้นคนนี้ สั่งโสภิตและพิมพรให้กลับบ้าน เรามีเรื่องต้องสะสางกันยาว แล้วหันไปจ้องพูดใส่หน้าจีรณะว่า
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรหลอกให้ลูกฉันเซ็นเช็คให้ตั้งสามแสน ลูกฉันหลานฉันมันยังอ่อนต่อโลก แต่เขี้ยวลากดินอย่างฉันอย่าหวังว่าแกจะได้เงินจากฉันไปแม้แต่บาทเดียว”
“นั่นซิ ผมก็ไม่รู้ว่าลูกสาวคุณหลงเสน่ห์อะไรผม ถึงเอาเงินมาประเคนให้ แต่ขอโทษนะ ผมยินดีเป็นขอทานมากกว่าจะรับเงินบาปที่มาจากเลือดเนื้อเพื่อนมนุษย์ของพวกคุณ” จีรณะสวนไปอย่างเจ็บแสบ
“ได้ จำคำของแกไว้ก็แล้วกัน!” แม่เลี้ยงเสียหน้าพูดอาฆาตแล้วเดินออกไปทันที
ooooooo
กลับถึงคุ้ม แม่เลี้ยงเล่นงานโสภิตที่จ่ายเช็คให้
จีรณะถึงสามแสนกว่า โสภิตจึงจำต้องหาเหตุผลมาชี้แจง บอกความจริงว่า จีรณะเป็นคนช่วยบ็อบบี้ในวันที่หลงทาง และไม่ยอมรับเงินตอบแทนเป็นรางวัล เหตุที่ไม่บอกแม่วันนั้น เพราะกลัวแม่จะความดันขึ้น
แม่เลี้ยงกลับมองว่า นี่เป็นแผนของจีรณะที่จะจับบ็อบบี้ไปเรียกค่าไถ่ แต่เรื่องถึงตำรวจเสียก่อนเลยเปลี่ยนใจ โสภิตถามว่า ถ้าเขาอยากได้เงินแล้วทำไมถึงเอามาคืนตน แม่เลี้ยงก็ตะแบงว่า เพื่อแสดงตัวเป็นฮีโร่หมายซื้อใจ
ชาวบ้าน อ้างว่าขนาดพีรพงษ์ก็ยังดูออกเลย โสภิตเลยพูดประชดว่า ที่แท้คนนี้เองที่เป็นกุนซือของแม่
โสภิตพยายามชี้แจงกับแม่เลี้ยงว่า เงินที่ตนให้ไปนั้น ตนคิดแล้วว่ามันไม่ได้มากมายอะไร ถ้าเทียบกับเงินที่เราเอามาจากชาวบ้าน แต่ถ้าแม่ไม่ไว้ใจ ตนก็จนใจ พูดแล้วเดินกลับห้องนอนตัวเอง
และแล้วแม่เลี้ยงก็ต้องหัวเสียหนักขึ้นไปอีก เมื่อชีพมารายงานว่า ตนสืบมาแล้วโสภิตเป็นคนจ่ายดอกเบี้ยแทนคำปัน
“ยัยภิตเป็นบ้าไปแล้ว ยัยพิม ไอ้ยศ ก็พึ่งไม่ได้ นี่ฉันจะไม่เหลือลูกให้ฝากผีฝากไข้สักคนเลยเหรอ...จริงสิ ตายศกับหนูนิต ยังอยู่ที่รีสอร์ต” แม่เลี้ยงเพิ่งนึกได้
แม่เลี้ยงไม่รู้เลยว่า นิตยาหนีกลับจวนไปเล่าให้คุณนายและผู้ว่าฯฟังถึงพฤติกรรมเลวของยศ ผู้ว่าฯโกรธมากประกาศว่า “พอกันที ลูกเขยแบบนี้ผมรับไม่ได้ งานตบแต่งอะไรยกเลิกให้หมด!”
ส่วนโสภิตทั้งเสียใจ น้อยใจ และอึดอัดใจ เธอบอกพิมพรที่มาปลอบใจว่า อาจจะกลับไปเรียนโทต่อที่กรุงเทพฯ
“ไม่ได้นะยัยภิต ไม่มีเธอบ้านลุกเป็นไฟแน่ ทนอีกหน่อยเดี๋ยวยศมันก็แต่งงานไปแล้ว แล้วเราก็ขอเงินแม่มาเปิดโรงแรมห้าดาวรับนักท่องเที่ยว ให้แม่เขาทำอาชีพปล่อยเงินกู้ของเขาไป”
แล้วทั้งสองก็ชะงัก เมื่อได้ยินเสียงข้างล่างเอะอะ โวยวายลั่นไปหมด รีบลงมาดูกัน
แม่เลี้ยงกำลังด่ายศว่า ตนหาผู้หญิงดีๆให้กลับไปปล้ำเขา ยศเถียงว่า ตนไม่ได้ปล้ำ ไม่เชื่อก็ถามบ็อบบี้ดู
อ่านละคร พรมแดนหัวใจ ตอน 5 วันที่ 18 ธ.ค. 56
พรมแดนหัวใจ บทประพันธ์โดย รจเรขพรมแดนหัวใจบทโทรทัศน์โดย ดลกมล คนหลังม่าน
พรมแดนหัวใจกำกับการแสดงโดย ธีระศักดิ์ พรหมเงิน
พรมแดนหัวใจ ผลิตโดย บริษัท มุมใหม่ จำกัด โดย
พรมแดนหัวใจแนวละคร : คอมเมดี้โรแมนติก - ดราม่า
พรมแดนหัวใจออกอากาศทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ