อ่านละคร พรมแดนหัวใจ ตอน 17 วันที่ 28 ม.ค. 57
ขณะที่ผู้กองเดินจ้ำอ้าวออกมานั้น ได้ยินเสียงอาโปร้องขอความช่วยเหลือ ผู้กองจำได้ถีบประตูเข้าไปในห้องวีไอพีที่เสียงลอดออกมา เจอพีรพงษ์กำลังปล้ำอาโปอย่างหน้ามืด พอหันเห็นผู้กองก็ชะงักกระโดดเตะผู้กองแล้วคว้าขวดจะตีหัว แต่ถูกอาโปคว้ามือไว้ ทำให้ผู้กองรุกเข้าเตะต่อยจนพีรพงษ์ล้มลุก คลุกคลาน ผู้กองคว้ามืออาโปวิ่งออกไป ชนผู้จัดการที่หน้าประตูกระเด็นไป ผู้กองตะโกนบอกจ่าตุ๋ยให้เคลียร์ทาง ส่วนสมุนของพีรพงษ์ก็วิ่งกรูมาตะโกนบอกกัน“จับมัน มันฉุดเด็กหนี”
ทั้งอาโป ผู้กองและจ่าตุ๋ย ต่างพยายามต่อสู้ขัดขวางคว้าอะไรได้ก็ใช้เป็นอาวุธ จนเมื่อสมุนของพีรพงษ์ดาหน้าเข้ามามีทั้งปืน ทั้งมีด จ่าตุ๋ยเห็นจวนตัวจึงเอาระเบิดออกมาขู่
พอวิ่งมาถึงหน้าร้าน จ่าตุ๋ยขว้างระเบิดตะโกนลั่น “ตาย!!” ระเบิดตูมพร้อมๆกับจ่าตุ๋ย ผู้กองและอาโปวิ่งไปขึ้นรถขับออกไปทันที อาโปใจไม่ดีถามว่าจะมีคนตายไหม
“ไม่หรอก แค่เสียงมันดัง กับแสงเหมือนแฟลชถ่ายรูปเท่านั้น”
ooooooo
พากันกลับมาถึงบ้านของจีรณะอย่างปลอดภัย จีรณะนั่งหน้าเครียด มีอาโปนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้า
“ทำอะไรไม่คิดถึงคนอื่น ประชดฉันแล้วใครเดือดร้อนบ้าง ตัวเธอนั่นแหละเป็นคนแรก คิดถึงจิตใจพ่อบ้างหรือเปล่า ถ้ารู้ว่าลูกทำตัวเหลวแหลกอย่างนี้จะเสียใจแค่ไหน พูดซิ เถียงซิ เก่งนักไม่ใช่หรือ”
“พี่จี...อาโปสำนึกแล้วล่ะค่ะ อย่าดุแกอีกเลย” จิตราขอร้อง
“ไม่ดุไม่ได้หรอกจิต คิดดูถ้าไอ้ก้องช่วยไม่ทันวันนี้จะเป็นยังไง”
จิตราให้อาโปขอโทษและสัญญาจะไม่ทำอย่างนี้อีก อาโปปาดน้ำตา “อาโปขอโทษๆ อาโปไม่ทำอีกแล้ว”
ผู้กองบอกให้อาโปไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนพักผ่อนเสีย จีรณะจึงหันถามเขาว่า
“แล้วแกโผล่ไปได้ยังไงวะ โอ้โห...ปกติเหล้าก็ไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ผู้หญิงก็ไม่เที่ยว” จีรณะมองทึ่ง จ่าตุ๋ยเอียงเข้ามากระซิบว่า ประชดชีวิตเหมือนอาโป จิตราได้ยินพอดี เธอหน้าสลดอย่างรู้สึกผิด
ต่อมาจิตราเจอผู้กองอาบน้ำเสร็จออกมา จึงเข้าไปหาขอร้องว่า
“เดี๋ยวพี่ก้อง...ถ้าโกรธจิต จะว่าจะด่ายังไงก็ได้ แต่ขอร้องอย่าหนีหน้ากันอย่างนี้”
“พี่ไม่ได้โกรธจิตและก็ไม่คิดจะว่าจะด่าอะไรทั้งนั้น” จิตราบอกว่าตนอยากอธิบาย อยากให้เขาเข้าใจ แต่ผู้กองบอกว่า “พี่เป็นใครก็ได้สำหรับจิต แต่จิตเป็นผู้หญิงที่พี่รัก อย่าพูดอย่าอธิบายอะไรให้เราต้องเจ็บกันมากไปกว่านี้เลย” พูดแล้วผู้กองเดินก้มหน้าผละไป จิตรามองตามอย่างอัดอั้น...ละอายใจ...
จะมูโมโหอาโปมาก เอาไม้เรียวฟาดจนอาโปต้องวิ่งไปหลบหลังจีรณะ เขาบอกจะมูให้ใจเย็นๆ นั่งพักก่อน อาโปรีบเข้าประคองพ่อที่โมโหจนเหนื่อยหอบ สารภาพผิดน้ำตาอาบหน้า
“อาโปผิดไปแล้ว พ่ออย่าโมโหเลยนะ พ่อจะตีอาโปกี่ทีก็ได้ ตีให้ตายไปเลย”
“เอ็งไม่ต้องขอโทษพ่อ เอ็งกราบนี่” จะมูเอามือตบที่พื้นแผ่นดิน พูดอย่างสะเทือนใจ “บรรพบุรุษของเรา ระเหเร่ร่อนมาอยู่แผ่นดินนี้ ปลูกฝิ่นทำไร่เลื่อนลอยไม่มีจุดหมาย หลวงท่านให้ความรู้ทำไร่ทำนาจนมีกินมีใช้ สิ่งที่เอ็งต้องทำคือตั้งใจเรียนหาความรู้มาพัฒนาตอบแทนแผ่นดินจำไว้!”
จีรณะกับผู้กองเกียรติก้องต่างอึ้งกับความกตัญญูรู้คุณของจะมู
ต่อมาอาโปก็มาเป็นครูอาสา สอนเด็กๆอย่างตั้งอก ตั้งใจด้วยความรักที่มีต่อเด็กๆในถิ่นฐานบ้านเกิดตัวเอง
ooooooo
แล้วจู่ๆ วันนี้ทนายก็มาประกันตัวแม่เลี้ยงออกไป บอกว่าโสภิตติดธุระส่งตนมาดำเนินการแทน แม่เลี้ยงดีใจมากชมว่าลูกคนนี้ไว้ใจได้จริงๆ สั่งให้รีบเอาชุดมาเปลี่ยนทันที
พอออกจากโรงพักแม่เลี้ยงก็ให้ชีพรีบพาไปโรงพยาบาล บ่นอย่างหัวเสียที่ยศถูกยิงทำไมไม่มีใครบอกตน
แม่เลี้ยงหารู้ไม่ว่า พอตัวเองเดินออกจากห้องขังโสภิตก็เดินสวนเข้าไป ดาบม้วนกับจ่าทองต่างชมว่ายอดหญิงจริงๆ ยอมติดคุกแทนแม่ จ่าทองเปรยๆ ว่าถ้ายอดชายรู้จะว่ายังไงเนี่ย แล้วจ่าทองก็โทร.หาจ่าตุ๋ยเพื่อให้บอกต่อไปยังจีรณะ
ทันทีที่จีรณะได้ข่าวจากจ่าตุ๋ย เขาวิ่งพรวดออกไปทันที จนทั้งผู้กองและอาโปมองแปลกใจว่าเขารีบไปไหน?
ooooooo
เหตุเพราะก่อนหน้านี้โสภิตไปเยี่ยมแม่เลี้ยง เห็นสภาพของแม่แล้วสะเทือนใจ หน้าตาที่มีรอยบอบช้ำเสื้อผ้าที่มอมแมม แต่แม่เลี้ยงก็ไม่กล้าบอกว่าเป็นเพราะอะไร บอกแต่ว่าให้มาประกันตัวออกไปเร็วๆ
กลับถึงคุ้ม โสภิตต้องเจอกับพิมพรและบ็อบบี้ เธอบอกพิมพรให้ไปเยี่ยมแม่กับยศบ้าง ก็ถูกสวนมาอย่างไม่พอใจว่า แค่จะออกจากบ้านก็ยังไม่กล้าโผล่ไปเลย ตนอายมาก ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วต้องเจอปัญหาแบบนี้สู้อยู่เป็นสาวเสิร์ฟที่อเมริกาให้รู้แล้วรู้รอดไปยังจะดีกว่า
“สงสารคุณยาย ไม่ค่อยสบายอยู่น่าจะเอาบ็อบบี้ไปถูกขังแทนคุณยายได้ พอพิสูจน์ความจริงได้ค่อยให้มามี้ไปรับกลับ” บ็อบบี้เสนอตัว พวงสะเทือนใจจนน้ำตาคลอบอกว่าตัวแค่นี้รู้จักกตัญญูรู้คุณ แต่พิมพรกลับด่าว่า
“เอาตัวเองให้รอดก่อน อยู่ดีๆอยากติดคุกติดตะราง พูดไม่รู้จักคิด!”
โสภิตแยกไปเข้าห้องทำงานในคุ้ม คิดถึงคำพูดของบ็อบบี้ที่จะไปติดคุกแทนยายแล้ว เธอเร่งค้นหาและรวบรวมเอกสารหลายชิ้น เก็บใส่กระเป๋าเอกสาร ตัดสินใจแล้วที่จะทำอะไรบางอย่าง...
ooooooo
จิตรายังคงดูแลยศอย่างใส่ใจใกล้ชิด แม่เลี้ยงมาเจอก็พุ่งเข้าตบตีหาว่าจิตรามาแกล้งยศ ยศพยายามบอกว่าจิตราเป็นคนช่วยชีวิตตน แม่เลี้ยงก็ไม่ฟัง
แม่เลี้ยงด่าจิตราว่าพอรู้ว่ายศเจ็บถึงกับเดินไม่ได้เลยแกล้งให้พิกลพิการไปเลย ทำให้ยศตกใจถามว่าตนเดินไม่ได้แล้วใช่ไหม ตีอกชกหัวตะโกน “ผมอยากตาย! ผมอยากตาย!!” จนจิตราต้องบอกแม่เลี้ยงให้รีบกดเรียกพยาบาล
แม่เลี้ยงกลับมาที่คุ้ม เจอพิมพรเอาช่างมาเปิดตู้เซฟพอดี แม่เลี้ยงด่าพิมพรว่าใจดำไม่เคยไปเยี่ยมตนกับยศเลยซ้ำยังมาขโมยเงินอีก พิมพรบอกว่าไม่ได้ขโมยแต่จะเอาไปตั้งตัว ได้ดีเมื่อไรก็จะเอามาคืน บอกแม่เลี้ยงว่า
“หนูกับลูกไม่อยู่กับครอบครัวอาชญากรอย่างนี้อีกแล้ว หนูจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ บ็อบบี้...บ็อบบี้!!”
บ็อบบี้วิ่งเข้ามาพร้อมพวง พวงบอกบ็อบบี้ให้ช่วยกันห้ามแม่กับยายที่กำลังยื้อแย่งถุงเงินจนถุงขาดเงิน 5 ล้านร่วงกระจาย ต่างตะครุบกันวุ่นวาย
ทันใดนั้น ปปง.เดินเข้ามาบอกว่า “ไม่ต้องแย่งกันครับ เจ้าหน้าที่ ปปง.จัดการให้เองครับ”
“หมายอายัดทรัพย์ของคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการฟอกเงินครับ” สารวัตรที่มากับ ปปง.บอกว่า “ตอนนี้แม่เลี้ยงกับคุณโสภิตไม่สามารถจำหน่ายจ่ายโอนทรัพย์สินใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งสังหาและอสังหาริมทรัพย์ จนกว่าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์จากคดีเงินกู้และแชร์ลูกโซ่ครับ”
แม่เลี้ยงช็อก ทุกคนอึ้งพูดไม่ออก
ooooooo
ที่ห้องสารวัตรในโรงพัก จีรณะกับจ่าทองนั่งอยู่ด้วยกัน บนโต๊ะมีสำเนาเอกสารทั้งใบสั่งซื้อสินค้าและใบเบิกจ่ายจากธนาคารล้วนแต่มีลายเซ็นของโสภิตเซ็นกำกับ จีรณะบอกจ่าทองว่า
“ผมเป็นพยานให้ได้นะครับว่าคุณภิตเป็นคนวางแผนจับไม้เถื่อน เอาพวกเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ต.ช.ด.มาเป็นพยานร่วมก็ได้”
“ท่านอดีตผู้ว่าก็ขอให้การเป็นพยานให้คุณโสภิตครับ แต่คุณจีดูหลักฐานที่คุณภิตเอามาปรักปรำกล่าวหาตัวเองซิครับ เอกสารต่างๆ สัญญาซื้อขาย นิติกรรมต่างๆ ลายเซ็นคุณโสภิตทั้งนั้น” จ่าทองชี้ให้ดูเอกสารบนโต๊ะ
จีรณะดูเอกสารหน้าเครียด เดินไปหาโสภิตที่ห้องขังถามว่า
“ทำไมคุณต้องเสียสละทำร้ายตัวเองขนาดนี้ เรายังมีเวลา มีอีกหลายวิธีที่จะช่วยแม่เลี้ยงได้” เธอบอกว่าเป็นหน้าที่ของลูกที่ดีไม่ใช่หรือ ตนทำเพื่อแม่ เพื่อยศ ถ้าเป็นเขา เขาก็ต้องทำอย่างตนเหมือนกัน จีรณะโพล่งไปว่า “ผมไม่ยอมให้คุณอยู่อย่างนี้แน่ ผมจะหาทางเอาคุณออกมาให้ได้”
“พอเถอะค่ะ เราเหนื่อยกันมามากแล้ว แค่นี้ทนได้ คุณจีอย่าบอกให้คนที่คุ้มรู้นะคะ ฉันขอร้องเดี๋ยวก็ขึ้นศาลแล้ว ฉันจะสารภาพทุกอย่าง คงได้ลดโทษบ้าง”
จีรณะไม่ยอมเพราะเธอไม่ได้ทำผิด เธออ้างว่าถึงไม่ได้ทำแต่ก็ช่วยแม่ปกปิดความผิดเรื่องหุ้นยางพารา
คุยกันไม่ทันไรสารวัตรก็มาบอกว่า ปปง.เพิ่งอายัดทรัพย์แม่เลี้ยงกับเธอเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เอง โสภิตตกใจอึ้ง!
ooooooo
แม่เลี้ยงแค้นใจมาก บุกไปหาพีรพงษ์ถึงที่บ้าน ถามว่าทำไมทำกับตนเจ็บแสบอย่างนี้ เขาทำไขสือถามว่าตนทำอะไร
“ก็เรื่องที่หลอกให้ป้าทำไม้เถื่อน หุ้นยาง ลงสมัครนายกเทศมนตรี”
“แม่เลี้ยงคิดเองเออเอง อยากมีเงิน มีอำนาจก็มาขอพึ่งผม พึ่งบารมีพ่อผม เอาลูกสาวอย่างนังโสภิตมาใส่ตะกร้าล้างน้ำหลอกผมอีก ตกลงใครหลอกใครกันแน่”
“แก...ไอ้ชาติชั่ว สารเลว!” แม่เลี้ยงด่าอย่างเกรี้ยวกราดพุ่งเข้าทุบตีพีรพงษ์ ถูกสมุนของเขามากระชากออกไป แม่เลี้ยงด่าว่าพีรพงษ์เป็นคนยิงยศ เขาหัวเราะเยาะบอกว่า
“ฝีมือไอ้ชีพลูกน้องแม่เลี้ยงต่างหาก โง่เลี้ยงงูเห่าไว้กับตัวแล้วยังไม่รู้สึกอีก แต่ก็นั่นแหละ ใจเสาะอย่างไอ้ยศตายๆไปก็ดีเหมือนกัน แล้วก็ขอเตือนว่าต่อไปนี้ ทางใครทางมัน”
ทันทีที่สมุนพีรพงษ์ปล่อย แม่เลี้ยงเดินไปตบหน้าเส่งกับกาบด่าว่าเลี้ยงเสียข้าวสุกไม่ช่วยตนเลย ด่าพีรพงษ์ว่า
“แกไม่ตายดีแน่ไอ้พงษ์ ไอ้คุณวุฒิ!” ด่าแล้วเดินหัวเสียออกไป กาบกับเส่งรีบตามไปเซ็งๆ
พิมพรร้องไห้อย่างสิ้นหวังอยู่ในห้องนอน บ็อบบี้เข้าไปกอดแม่จากข้างหลังเอาแก้มซบบ่าแม่ ปลอบแม่ว่าอย่าร้องไห้ เดี๋ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง
“บ็อบบี้ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ตอนนี้คุณยายหมดตัวแล้ว บ้านเราไม่มีอะไรเหลือเลย มามี้ไม่น่าพาลูกกลับมาเลย มามี้ขอโทษนะ...”
บ็อบบี้เดินมานั่งขัดสมาธิตรงหน้าแม่ เอาสองมือวางบนเข่าแม่ บอกแม่ว่า...
“ไม่มีเงินก็ไม่เป็นไรหรอกครับ บ็อบบี้ชักไม่ชอบเงินแล้วล่ะ ตอนอยู่เมืองนอก มามี้ก็ทะเลาะกับแด๊ดดี้เพราะแด๊ดดี้ไม่มีเงิน พอมาเมืองไทย มามี้บอกว่ายายมีเงินจะได้มีความสุขกัน แต่วันแรกที่มาอยู่จนถึงวันนี้ บ็อบบี้ไม่เห็นใครในบ้านมีความสุขสักคน”
“โธ่...ลูก...” พิมพรเอื้อมมือลูบหัวบ็อบบี้ด้วยความสะเทือนใจที่ลูกเก็บความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน...
ooooooo
แม่เลี้ยงไม่เห็นโสภิต ถามพวง พวงบอกว่าออก ไปแต่เช้าเห็นถือถุงไปใบเดียวไม่บอกว่าไปไหน พวงบอก แม่เลี้ยงว่าทางโรงพยาบาลโทร.มาให้ไปชำระค่าผ่าตัดยศ
“ไม่เป็นไรๆตามฉันมา” แม่เลี้ยงบอกพวง แล้ว เดินนำไปที่ห้องนอนตัวเอง เปิดตู้เซฟเอาเครื่องทองเครื่อง เพชรออกมาเทใส่ผ้าพันคอ มองด้วยความเสียดายแล้ว ห่อไว้ บอกพวง “เอาไปขาย แล้วรีบไปจัดการค่ารักษา ตายศให้เรียบร้อย”
“เจ้า...” พวงรับคำมองหน้าแม่เลี้ยงด้วยความเห็นใจ
แต่เมื่อเอาเครื่องเพชรเครื่องทองไปขายได้เงินมาแล้ว ก็ถูกเส่งกับกาบปล้นไปหมด เมื่อพวงขัดขืนก็ถูก ต่อยท้องทำร้ายแล้วแย่งเงินไป
พวงกลับมาหาแม่เลี้ยงมือเปล่า เล่าให้แม่เลี้ยงฟัง ว่าถูกกาบกับเส่งปล้นเงินไปหมดแล้ว กลับถูกแม่เลี้ยงหา ว่าพวงคบคิดกับเส่งและกาบปล้นเงินไปแล้วมาโกหกตน ตบตีแล้วไล่พวงออกทันที
ชีพไปหาพีรพงษ์ที่บ้าน นั่งคุยกับพีรพงษ์และคุณวุฒิ มันเสนอว่าจะรอให้เรื่องเงียบให้พวกนั้นคิดว่าตนตายแล้ว จากนั้นจะใช้งานอะไรตนก็ทำได้สะดวก พวกนั้นเชื่อมโยง พวกเราไม่ได้แน่
“ผมจะให้ชีพเป็นมือขวาของผม ไอ้พวกตายยาก ผมชอบ” พีรพงษ์บอกคุณวุฒิ
“ผู้ว่าก็ลาออกไปแล้ว แม่เลี้ยงก็หมดฤทธิ์ โสภิตก็ติดคุกแน่ หลักฐานก็ไม่มีแล้วใช่ไหม” คุณวุฒิถาม พีรพงษ์บอกว่าตนให้ชีพทำลายไปหมดแล้ว จีรณะหมดพิษสงแน่ คุณวุฒิถามว่า “แล้วพยานบุคคลล่ะ”
“ผมพลาดเอง ผมขอแก้ตัวปิดบัญชีมันเองครับ” ชีพสบตากับพีรพงษ์แล้วอาสา
คนคนนั้นคือยศนั่นเอง!
คุณวุฒิบอกพีรพงษ์ว่า “ฉันรอดมาได้ถึงวันนี้ เพราะ ไม่ประมาท ไอ้ชีพมันรู้ความลับบ้านเรามากไปแล้ว เข้าใจนะ”
“ครับพ่อ” พีรพงษ์รับคำอย่างรู้กัน
ฝ่ายจีรณะก็ฉุกคิดได้บอกโสภิตว่า เราเน้นแต่หลักฐาน ที่หาไม่ได้แต่เราลืมพยานที่ยังไม่ได้ให้การ โสภิตนึกถึงยศ จีรณะพูดอย่างร้อนใจว่า
“ผมมัวแต่ห่วงคุณ นิสัยไอ้พงษ์มันไม่เคยละเว้นชีวิตพยานเลยสักคน มันกับเราใครจะตัดสินใจก่อนกัน เท่านั้น!”
“เร็วค่ะ ช่วยพี่ยศด้วยคุณจี” โสภิตอ้อนวอนด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย
ooooooo
ห้องพักคนป่วยของยศกลายเป็นเป้าหมายเร่งด่วนของทั้งสองฝ่าย ฝ่ายชีพจะไป “จัดการ” ยศ แต่ ฝ่ายจีรณะจะไปปกป้องชีวิตเขา
แต่ที่เหนือชั้นกว่านั้นคือ พีรพงษ์ส่งคนตามไปเก็บ ชีพอีกต่อหนึ่ง!
ชีพเข้าไปเจอกับดักของจีรณะ เขาถูกจับแต่วิ่งหนีไปที่ลานจอดรถ พอขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ก็ถูกสมุนของพงษ์มาตามเก็บ ชีพถูกยิง 4 นัดซ้อน ร่วงลงไปกอง กับพื้น พวกจีรณะไล่ตามมาเจอชีพนอนจมกองเลือด แต่ยังพยายามชี้ตามรถที่สมุนพีรพงษ์ขับมายิงตนแล้วหนี บอกจีรณะก่อนสิ้นใจว่า “หลักฐาน...อยู่ยางอะไหล่... รถ...ตามไป”
“เป้าหมายกลับรัง” ผู้กองเกียรติก้องหยิบวิทยุสั่งการทันที
ปรากฏว่า ตำรวจนำกำลังมาสกัดจับรถของพีรพงษ์ ที่สมุนขับหนี จับสมุนพีรพงษ์ได้สองคน จีรณะรีบไปรื้อที่เก็บยางอะไหล่เจอซองหลักฐานและโทรศัพท์ เขาหยิบขึ้นดู ยิ้มสะใจ
ooooooo
อ่านละคร พรมแดนหัวใจ ตอน 17 วันที่ 28 ม.ค. 57
พรมแดนหัวใจ บทประพันธ์โดย รจเรขพรมแดนหัวใจบทโทรทัศน์โดย ดลกมล คนหลังม่าน
พรมแดนหัวใจกำกับการแสดงโดย ธีระศักดิ์ พรหมเงิน
พรมแดนหัวใจ ผลิตโดย บริษัท มุมใหม่ จำกัด โดย
พรมแดนหัวใจแนวละคร : คอมเมดี้โรแมนติก - ดราม่า
พรมแดนหัวใจออกอากาศทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ
ที่มา ไทยรัฐ