อ่านละครเรื่อง สุสานคนเป็น ตอนที่ 2/3 วันที่ 16 เม.ย. 57
“ถ้าอยากกินก็ปิ้งเองสิ ให้รู้ซะบ้างว่านั่นของเจ้านาย ไม่ใช่ของขี้ข้า...”รสสุคนธ์ทิ้งขนมปังอย่างไม่ใส่ใจ จ้องหน้าสวาท แล้วก็จ้องหน้ายาใจกับจิ้มลิ้ม รสสุคนธ์ออกไป
“ชัดเจน...”
“อะไรวะนังลิ้ม”
“จะอะไรซะอีกล่ะนังยา...ก็เขาจ้องหน้าพวกเราทุกคน เหมือนจะบอกว่าอย่าให้ข้าได้เป็นใหญ่ในบ้านนี้นะ...แม่จะเล่นงานเรียงตัวเลย...”
สวาทและยาใจ พยักหน้าเห็นด้วย
“อย่าค่ะ อึดอัด...”
“โอเค...” ชีพปล่อยลั่นทมออก
“อย่าโกรธนะชีพ...ทมอยากแข็งแรงมากกว่านี้ก่อน”
“ไม่เป็นไรจ้ะ...”
หวานเข้ามา “อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ...”
ชีพรีบดื่มกาแฟ แล้วคว้าเสื้อนอก กระเป๋าจะออกไป
“อิ่มแล้วเหรอคะ...ดื่มกาแฟถ้วยเดียวเอง”
“ผมต้องไปประชุมที่กรุงเทพฯ กลัวรถติด...”
ชีพเดินมาหอมแก้มลั่นทมแล้วออกไป หวานมองลั่นทมอย่างสงสาร ลั่นทม รวบช้อนส้อม แล้วยกน้ำส้มขึ้นดื่ม
ชีพจอดรถรับรสสุคนธ์ที่ยืนคอยอยู่ข้างทาง รสสุคนธ์เข้าไปนั่ง พูดด้วยความน้อยใจ
“นึกว่าจะไม่มารับแล้ว...”
“มาสิ...ยังไงก็ต้องไปทำงาน...”
รสสุคนธ์หน้าบึ้ง “เห็นจูบลาเมียทุกเช้า เลยนึกว่าผู้หญิงอย่างรสคงไม่มีความหมายแล้ว...รสบอกไว้ก่อนนะ..คนอย่างรสไม่มีต้นทุนอะไรจะต้องเสีย ถ้าคุณทิ้งรส...รสจะไม่ยอมให้คุณลอยนวลอยู่ได้หรอก...”
ชีพหัวเราะลั่น รสสุคนธ์หันมา “ไม่เชื่อเหรอ...”
“เปล่า แต่อยากให้เธอรู้ไว้ ฉันจูบลั่นทมทุกเช้าก็แค่จูบ ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นหรอก...เขากลัวตาย...กลัวอึดอัดจะขาดใจตายไปซะก่อน...”
“มีอย่างนี้ด้วยเหรอ...”
“อ้าว...หวานไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอ”
รสสุคนธ์อึ้งไป มองชีพแล้วก็มองออกไปนอกรถ
ลั่นทมนั่งรับลมเย็นอยู่ที่สนาม หวานนั่งอยู่ข้างๆ
“คุณผู้หญิงไม่คิดจะทำบุญบ้านสักครั้งเหรอคะ เผื่อว่าอะไรๆจะดีขึ้นบ้าง...”
ลั่นทมนิ่งคิดครู่หนึ่ง “แม่หวานคิดยังงั้นเหรอจ๊ะ”
“อิฉันเป็นคนโบราณ บางทีโรคบางอย่างที่เรารักษาไม่หายก็อาจเกิดจากเจ้าที่ ผีบ้านผีเรือน...”
ลั่นทมพยักหน้าเห็นด้วย แววตาคล้อยตาม
ที่ห้องทำงานของรสสุคนธ์ รสสุคนธ์กำลังนั่งลง
สายสมรเดินมาหา “งานที่ให้ทำเสร็จหรือยัง...”
“นี่จะไม่ให้พักกันบ้างเหรอไง คนเพิ่งมาเหนื่อยๆ”
อุษาเดินเข้ามา “นั่งรถแอร์เย็นๆ ยังเหนื่อยอีกเหรอ ถ้าโหนรถสองแถวมาก็ว่าไปอย่าง...”
รสสุคนธ์ตะลึงที่อุษารู้ความลับของตน
“ก็แค่บางวัน...ถ้าท่านผู้จัดการไม่ผ่านมาพอดี ฉันก็ต้องโหนรถสองแถว”
อุษาอมยิ้ม พนักงานพากันซุบซิบเบาๆ สายสมรจ้องหน้ารสสุคนธ์
“บ่ายคงส่งงานที่ฉันสั่งไว้ได้ทันนะ...”
สายสมรเดินไป รสสุคนธ์นั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะ อุษามองรสสุคนธ์จากโต๊ะของตน
ในห้องน้ำที่ทำงาน รสสุคนธ์ล้างมืออยู่ที่หน้ากระจก หน้าเครียด
“เป็นเพราะคุณชีพไม่อยู่ใช่มั้ย พวกแกถึงได้กล้ารุมฉัน...”
อุษาเข้ามาพอดี รสสุคนธ์เชิดหน้า อุษาล้างมือไม่ใส่ใจ รสสุคนธ์แกล้งสะบัดน้ำใส่ อุษาหันมา
“มีมารยาทหน่อยสิ รสสุคนธ์”
“อุ๊ย รู้ว่าจะสะบัดทำไมไม่หลบล่ะคะ...”
“เธอคิดอะไร ทำอะไร อย่าคิดว่าไม่มีคนรู้ทันนะ..เพียงแต่เธอน่ะโชคดีที่ได้อยู่ท่ามกลางคนมีมารยาท พวกเขาก็เลยไม่อยากใส่ใจกับพฤติกรรมของเธอ...”
“พูดเหมือนนั่งอยู่บนหัวฉันเลยนะ...ว่างมากนักเหรอ”
“หยาบคาย...ถ้าคุณน้าลั่นทมรู้เรื่องของเธอกับน้าชีพ เธอก็ต้องออกไปอยู่ที่อื่น”
“อุ๊ย...กลัวจัง...ก็บอกไปเลยสิ นังลั่นทมจะได้ขาดใจตายเร็วๆ หรือว่าจริงๆ แล้วไม่ออกไปอยู่ที่ไหนก็คิดจะฮุบสมบัติน้าสะใภ้...ก่อนจะดูถูกคนอื่นน่ะ ก็ก้มดูตัวเองซะบ้าง..”
“ฉันไม่เคยคิดอะไรต่ำๆ อย่างนั้นหรอกรสสุคนธ์ อย่าเอาคนอื่นไปเปรียบกับตัวเองสิ..”
รสสุคนธ์หัวเราะ“อยู่วิมานบนสวรรค์ชั้นไหนล่ะ ถึงเปรียบไม่ได้”
รสสุคนธ์กระแทกเสียงใส่อุษาแล้วออกไป อุษาดูตัวเองในกระจก น้ำตาไหลพราก
“โธ่ คุณน้า...ษาสงสารคุณน้าเหลือเกินค่ะ...ผู้หญิงคนนี้ร้ายเหลือเกิน...ษากลัวว่าเขาจะทำให้คุณน้าเป็นอะไรไป...”
รสสุคนธ์กลับออกมาจากห้องน้ำ กระแทกตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงานอย่างไม่สบอารมณ์ รสสุคนธ์บ่นเบาๆ แค้นเคือง “คิดเปิดศึกกับฉันรึ..นังอุษา”
สายสมรเดินเข้ามาจากข้างนอก “งานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้ว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
รสสุคนธ์มองหน้า พนักงานในห้องพากันเงยหน้าขึ้นมองไปที่ทั้งสองคน
“ไว้ให้คุณชีพทวงงานฉันเองก็แล้วกัน...”
“แต่ฉันเป็นหัวหน้างานของเธอนะรสสุคนธ์”
“เหรอ...” รสสุคนธ์หัวเราะเบาๆ คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไป
“จะไปไหนน่ะ นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนะ”
รสสุคนธ์ไม่ตอบ เดินออกไปอย่างไม่แคร์ อุษาเดินมาพอดี ทุกคนมองไปที่อุษา สายสมรทำท่าจะฟ้อง
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะคุณสายสมร...”
“อ้าว...แล้วงาน...”
“คุณสายสมรทำเองดีกว่า...”
อุษาก้มหน้าทำงานต่อไป สายสมรถอนใจยาว
ตอนกลางคืน รสสุคนธ์เดินเกร่อยู่ที่หน้าบ้าน เห็นธารินทร์จอดรถส่งอุษา อุษาลงมา แล้วเดินเข้าบ้านไปหันมาทางรสสุคนธ์ แต่รสสุคนธ์ไม่หลบตา ยิ้มมุมปากมองอุษาท้าทาย อุษาเข้าไปในบ้าน ธารินทร์ขับรถออกไป รสสุคนธ์มองตาม สายตาฝังแค้น หวานเดินมาพอดี
“น้าหวานจะไปไหนน่ะ...”
“ไอ้เวกกับไอ้สมพรดันกินเหล้ากันหลังบ้าน ข้าจะไปดูว่าประตูเรียบร้อยหรือยัง...”
“ก็มีลุงฉ่ำอยู่ทั้งคนไม่ใช่เหรอ...”
“ไอ้นี่แหละตัวดีเลย ขี้ลืม ถ้าเกิดมันไม่ปิดประตู ขโมยขโจรเข้าบ้านจะแย่...”
“ทำไมน้าต้องห่วงสมบัติคนอื่นด้วย...สมบัติของตัวเองก็ว่าไปอย่าง...”
หวานไม่ตอบ เดินไป รสสุคนธ์มองตาม แล้วนึกถึงที่ชีพบอกในรถ ว่าลั่นทมกลัวขาดใจตาย
รสสุคนธ์จึงสาวเท้าตามหวานไป เป็นจังหวะเดียวกับที่หวานเดินกลับมา รสสุคนธ์ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แข็งกร้าวเหมือนเดิม
“น้าหวาน...ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ ได้ข่าวว่าคุณผู้หญิงท่านมีโรคประจำตัวเหรอ...”
หวานมองรสสุคนธ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เทพเจ้าแห่งความเมตตาองค์ใดเข้าสิงเอ็งล่ะ ถึงมีแก่ใจถาม”
“อ้าว น้าหวานก็ เพราะฉันไม่รู้น่ะสิ ฉันก็เลย...เอ้อ...”
“เออ อยากรู้ข้าจะบอกเอ็งไว้ เผื่อว่าเอ็งจะเมตตาคุณผู้หญิงบ้าง...ท่านมีอาการประหลาด...บทจะเป็นขึ้นมาก็หยุดหายใจไปดื้อๆ แล้วหัวใจก็ไม่เต้น ชีพจรก็ไม่เต้น...เหมือนคนตายไปแล้ว...”
ในห้องนอนของลั่นทม ชีพนั่งจิบเครื่องดื่มร้อนๆ อยู่ ลั่นทมนั่งที่เตียง อ่านบัญชีที่อุษาทำ แล้วแฟ้มก็ตกไปข้างเตียง ชีพตกใจวางถ้วยเครื่องดื่มจนกระฉอกออกมา
“ทม...ทม...” ชีพพยายามเขย่าตัวเรียก
พอดีกับที่หวานกำลังเล่าให้รสสุคนธ์ฟังว่า “หมอหาสาเหตุของโรคไม่พบ...แต่ว่าท่านรู้ตัวทุกอย่างนะ ไม่ว่าใครจะพูด จะทำอะไร ท่านรู้หมด ท่านต้องรวบรวมพลังให้รู้สึกตัวขึ้นมาให้ได้...”
ชีพเรียกลั่นทมเสียงดัง จับชีพจรดู
“ทม...ลั่นทม...ได้ยินผมใช่มั้ย...ทม”
ลั่นทมตาปรือเหมือนพยายามจะลืมขึ้น พยายามส่งเสียง
‘ชีพ...ช่วยทมด้วย...ช่วยด้วย...ทมยังไม่อยากตาย...’
อุษาทุบประตูแล้วเข้าห้องมา “คุณน้า...น้าชีพตามหมอเถอะค่ะ...ษาจะนวดคุณน้าเอง...”
ชีพละล้าละลัง แล้ววิ่งออกไปจากห้อง
“คุณน้า...รู้สึกตัวสิคะ...คุณน้าขา...คุณน้าขา...รู้สึกตัวสิคะ”
ลั่นทมพยายามส่งเสียงขอความช่วยเหลือ แต่อุษาไม่ได้ยิน
‘ช่วยน้าด้วยอุษา...ช่วยน้าด้วย...’
หวานกับรสสุคนธ์ที่เดินอยู่หน้าบ้าน มองไปที่คฤหาสน์ของลั่นทมแล้วตกใจ เห็นไฟเปิดสว่างทั้งบ้าน
“คุณผู้หญิง...คุณผู้หญิงต้องเป็นอะไรแน่ๆ”
หวานรีบวิ่งไป รสสุคนธ์ตะลึง แล้วอมยิ้มมุมปาก ดวงตาสะใจขึ้นมา
“ขอให้พญามัจจุราชมาลากคอแกไปเร็วๆ อยู่ก็ทรมานคนอื่น เปล่าๆ บาปแกจะได้ไม่หนักจนเกินไป..”
รสสุคนธ์เดินฉับๆ ไปที่คฤหาสน์ วิเวกกับสมพรเมาแอ๋มายืนแอ่น
“เกิดอะไรขึ้นหรือจ๊ะน้องสาว”
“มีใครเป็นอะไรหรือจ๊ะบอกพี่หน่อยสิจ๊ะ”
“มีคนกำลังจะตายมั้ง...เตรียมสวดศพกันได้แล้วละ...”
วิเวกกับสมพรแทบหายเมาพูดพร้อมกัน “ คุณผู้หญิง”
ชีพกำลังกดโทรศัพท์ผิดๆถูกๆ กระแทกโทรศัพท์ลงบนเครื่อง หวานกับฉ่ำเข้ามาพอดี
“เบอร์หมอ...เร็ว ลั่นทมเป็นอีกแล้ว...”
หวานคว้าโทรศัพท์มากดแทน รสสุคนธ์เข้ามาพอดี เห็นชีพหัวเสียอยู่
“ค่ะๆๆ รีบมาเลยนะคะคุณหมอ...”
หวานวางโทรศัพท์ แล้ววิ่งขึ้นไปบนตึก
“น้าหวาน...ให้ฉันช่วยนะ...”
รสสุคนธ์รีบวิ่งตามขึ้นไป ชีพตามไปติดๆ สวาท ยาใจและจิ้มลิ้มออกมาจากมุมหนึ่ง
“คุณผู้หญิงอีกแล้วเหรอ...”
“ใช่...คุณชีพตกใจมากเลยคราวนี้...”
“เราขึ้นไปช่วยนวดกันเถอะน้าหวาด...”
“ใช่ๆๆ”
“อย่าเลย หนูรสสุคนธ์ขึ้นไปแล้ว คนเยอะ เดี๋ยวคุณผู้หญิงหายใจไม่ออก” ฉ่ำห้าม
“นังรสเหรอ...” จิ้มลิ้มกับยาใจสบตากันทันที
ในห้องลั่นทม อุษาประคองลั่นทมไปร้องไห้ไป
“ถ้าคุณน้าเป็นอะไรไป บ้านนี้ใครจะดูแล ไหนจะโรงงานอีกล่ะคะ..คุณน้าสร้างมันมากับมือ...จะทิ้งมันไปได้ยังไง ษาก็คงต้องตายตามคุณน้าไปด้วย...”
อ่านละครเรื่อง สุสานคนเป็น ตอนที่ 2/3 วันที่ 16 เม.ย. 57
ละครเรื่อง สุสานคนเป็นบท ประพันธ์โดย ประดิษฐ์ กัลย์จาฤกละครเรื่อง สุสานคนเป็น บทโทรทัศน์โดย ภาคย์รพี
ละครเรื่อง สุสานคนเป็นกำกับการแสดงโดย อนุวัฒน์ ถนอมรอด
ละครเรื่อง สุสานคนเป็น ละครแนว ดราม่า รี้ลับ อาถรรพ์ ตื่นเต้น
ละครเรื่อง สุสานคนเป็นผลิตโดย บริษัท กันตนา มูฟวี่ ทาวน์ (2002) จำกัด
ละครเรื่อง สุสานคนเป็นออกอากาศ ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ เร็วๆ นี้